Batman : Li’l Gotham #13 : Minasuki – เดือนแห่งสายน้ำ
เรื่องโดย : Dustin Nguyen & Derek Fridolfs | ภาพโดย Dustin Nguyen
วางจำหน่าย : 24 มิถุนายน 2013 | สำนักพิมพ์ : DC Comics
เมื่อสัตว์ยักษ์เข้าเล่นงานใต้อ่าวโตเกียว Aquaman คนเดียวไม่สามารถกำราบได้ เขาต้องการผู้ช่วย และแน่นอนว่าไม่ใช่ใครอื่น Batman นั่นเอง หากแต่ว่าคราวนี้เขาไม่ได้มาแบบเรียบง่าย เตรียมพบกับการเปิดตัว Batman-Bot ที่จะทำให้คุณต้องอึ้ง!
Continue reading
Batman : Li’l Gotham #10 ภารกิจเกรียนโครตมหาประลัย!
เรื่อง : DUSTIN NGUYEN และ DEREK FRIDOLFS
ภาพ : DUSTIN NGUYEN
วางจำหน่าย: 5 พฤษภาคม 2013
สำนักพิมพ์ : DC Comics
สวัสดีวันที่ห้าเดือนห้า! นี่คือวัน Cinco de Mayo!
++——————————————————++
เสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม ควันขาวคลุ้งขโมง ผ้าสีถูกยกขึ้นโบกสบัด ที่เขตประตูเมืองกอทแธมนี่เอง การแข่งขันรถระหว่าง คอลิน (Colin Wilkes – Abuse) และ เบน (Bane) ได้เริ่มต้นขึ้น!
ที่ปลายทาง เดเมี่ยน (Damian Wayne — Robin) ทิม (Tim Drake — Red Robin) และคาตาน่า (Tatsu Yamashiro — Katana) กำลังรอเพื่อนของพวกเขาอยู่ โดยที่จริงแล้ว การแข่งขันนี้เป็นเพียงฉากหน้าของแผนการบางอย่างต่างหาก
“เราต้องทวนแผนไหม?” สาวชาวญี่ปุ่นเอ่ยลอยๆคล้ายไม่ใส่ใจ ขณะที่เด็กชายอายุน้อยที่สุดในกลุ่มมัวแต่ดูรถอย่างสนใจจนออกนอกหน้า จนรุ่นพี่ต้องเรียกตัว
“เอ้อ เอ้อ ตามหาเจ้าเบน ตามมันไปที่โกดัง เรียกไนท์วิงก์ จับของผิดกฏหมายของมัน เข้าใจล่ะ”
“คอลินมาแล้ว!”
คอลินที่เข้ามาถึงเส้นชัยก่อนนักมวยตัวโต ลงมาชกหมัดกับเดเมี่ยนด้วยความสะใจ แต่เบนผู้ตามมาทีหลังก็รีบแย้งทันทีว่า ใช้รถดัดแปลงนี่โกงกันชัดๆ เด็กชายหัวแดงจึงประชดกลับไปว่า “ย้อนแย้งจัง ที่คำพูดแบบนั้นออกมาจากปากลุงเจ้าของรถที่รถติดไนตรัสผสมสารวีนอม”
เบนท้าต่อยกับคอลิน ซึ่งเด็กชายก็ไม่หยั่น เพราะเขาเองก็สามารถใช้พลังจากสารวีนอมแบบเดียวกับที่นักมวยใช้ ให้กลายร่างเป็นร่างยักษ์ได้เหมือนกัน
“เฮอะ สงสัยข้าจะไม่ใช่คนเดียวที่ใช้วีนอมเสียแล้ว”
หวิดจะต่อยกันอยู่หลัดๆ ทิมเห็นเหตุการจะหลุดแผนเลยรีบกระซิบกับคาตาน่า ซึ่งเธอก็จัดการให้ทันที
“หนุ่มๆจ๊ะ หนุ่มๆ… ไปสู้กันที่อื่นดีกว่านะ”
เดเมี่ยนที่กำลังอินไม่ยินยอม “ไม่เอาหน่า! ต่อยกันตอนนี้แหละ!”
เหมือนฟ้าจะเข้าข้างให้แผนเป็นใจ ลูกน้องเบนเตือนลูกพี่ว่า แถวนี้มันใกล้ถิ่นเจ้าทู-เฟซ (Harvey Dent — Two-Face) นะครับเจ้านาย ไปต่อยกันในถิ่นเราดีกว่า
“เจอกันที่อ่าวกอทแธม ตรงโกดังขนส่งของพวกฟัลโคนีภายในหนึ่งชั่วโมงนะเว้ย!”
เบนชี้หน้าเด็กๆก่อนเดินจากไป
“เออ ได้!” เดเมี่ยนชี้สองนิ้วสวนไปอย่างไม่ยอมแพ้
ที่โรงรถของคอลิน เด็กๆทุกคนกำลังเตรียมตัวอย่างดีเพื่อไปสู้กับพี่เบน
“ถึงเวลาเรียกไนท์วิงก์ยัง? หรือเรียก… คุณพ่อค้างคาวเลยดี?”
“ไม่มีทางน่ะ คาตาน่า!” เดเมี่ยนโชว์ท่าอย่างไม่เกรงกลัว “คอลินอยากทำตัวโตเมื่อไหร่ก็ได้ ทิมเองก็มีประสบการณ์การเป็นลูกไล่อยู่… ข้าคิดว่านะ และข้ามั่นใจว่าข้าสามารถสอนเจ้าใช้ดาบที่เจ้าชอบพกติดตัวไปไหนได้ แล้วถ้าพวกเจ้าเจออะไรหนักกว่าเกินจะรับไหว เจ้ายังมีข้า”
คาตาน่าทำหน้าไม่เชื่อถือ แต่เดเมี่ยนไม่สนใจ สาวน้อยชาวญี่ปุ่นจึงได้แต่เซ็ง รู้ว่าป่วยการที่จะคุย จึงถามสถานการณ์อีกฝั่ง ซึ่งทิมบอกให้เธอรายงานไนท์วิงก์เลยว่าพวกเราจัดการกันได้
กลุ่มเด็กๆ แต่งตัวเป็นชุดวอร์มเพื่อไม่ให้เบนรู้ว่าเป็นพวกของแบทแมน และติดอาวุธตามใจชอบไปจัดการกับเบน!
อีกฝากฝั่งหนึ่ง ถ้ำคุณพ่อค้างคาว แบทแมน (Bruce Wayne — Batman) และ เรดฮู้ด (Jason Todd – Red Hood) กำลังแข่งอะไรบางอย่างกันอยู่
“ตาคุณแล้ว บรูซ เดินเกมซิ มันไม่ใช่แค่การใช้ดวง แต่เป็นการวางแผน คุณต้องตัดสินใจด้วยตัวเองให้เร็ว และรับมือกับสิ่งที่คุณได้รับไป มันก็แค่เกม –”
ถึงจะบอกว่ามันเป็นแค่เกม แต่เจสันดูจะเป็นคนที่จริงจังกับมันมากที่สุด ทันใดนั้นเอง เขาก็ลุกพรวดขึ้น เพราะฮันเตรส (Helena Bertinelli — Huntress) ต่อคำศัพท์แปลกๆใส่เขา
“อะไร–? “สภาวะธรรมดา” เรอะ? มันไม่ใช่คำด้วยซ้ำ?!”
“ใช่ซิ! นี่เราจะออกไปข้างนอกได้ยัง? ไปล้มอาชญากรซักคนไหม? แล้วกลับไปสู่สภาวะธรรมดาของเราได้เปล่า? ทำไมเราต้องมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ตรงนี้ด้วย?”
“ใจเย็นๆ เฮเลน่า เล่นอีกรอบก็ได้” ซาทานน่า (Zatanna Zatara) พยายามไกล่เกลี่ย “ตานี้สะกดกลับหลังดีไหม?”
“ไม่” ทั้งสามคนที่เหลือตอบพร้อมกัน
ขณะนั้นเอง แบทแมนก็ได้รับการติดต่อมาจากไนท์วิงก์ (Dick Grayson — Nightwing) ว่าเขากำลังรอฟังรายงานจากทิมอยู่ แต่ดูจากตรงนี้ก็สงบดี กระนั้นคุณพ่อจำเป็นก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ บอกให้รายงานมาได้ทุกนาทีถ้าได้ยินอะไร
“ไม่ต้องห่วงหรอกบรูซ ผมจัดการเรื่องนี้ได้”
ดิ๊กทอดสายตาไปอีกฝั่ง ที่แฟนสาวของเขา บาร์บาร่า (Barbara Gordon – Oracle) กำลังกินพริกอาบาเนโร่อยู่อย่างเอร็ดอร่อย ทั้งคู่กำลังดินเนอร์กันท่ามกลางแสงสนธยาและบรรยากาศแม็กซิกัน สมกับที่เป็นวัน Cinco de Mayo เหลือเกิน
“เธอใส่ชุดนั้นแล้วดูมหัศจรรย์มากๆ ไม่ได้ดูเป็นนักสู้อาชญากรเนิร์ดๆด้วยนะ”
“หา–?”
บาร์บาร่าเลื่อนรถเข็นออกมาจากโต๊ะ เผยให้เห็นชุดฮิวพิล (Huipil) สีขาวตัวสวย ที่ขับให้เธอดูงามสะพรั่ง!
“เนิร์ดหรอ?! ฉันยัดอาวุธทั้งแบทเคฟลงชุดนี้ได้เลยนะ มันเป็นชุดที่เจ๋งดีออก!”
ไนท์วิงก์ยิ้มแป้น “ฮ่า! ฉันอยากจะเห็นแบบนั้นนะ!”
ดิ๊กทักแฟนสาวเรื่องที่เธอกินพริกสุดเผ็ดไปโดยไม่ออกอาการ แต่เธอก็ไม่ใส่ใจ ดิ๊กบอกให้เธอเพลาๆหน่อย แต่นักข้อมูลสาวแย้งว่าบรูซจะโผล่มาขัดเมื่อไหร่ก็ได้ แล้วพริกนี่ก็อร่อยเกินกว่าจะมีได้ในกอทแธม เธอจึงเอ็นจอยอี้ตติ้งอย่างมาก
ทั้งคู่เปลี่ยนบทสนทนาไปเป็นเรื่องเดเมี่ยน บาบส์ถามว่าเขาเป็นอย่างไรบ้าง ดิ๊กก็บอกเหมือนเชื่อในเด็กในสังกัดของตนว่า เขาโตแล้ว เขาจัดการทุกอย่างได้ แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มก็ใส่ชุดไนท์วิงก์เตรียมพร้อม คล้ายเตรียมพร้อมเผื่อมีอะไรไม่ดี
“ไม่เลวนี่หว่าไอ้หนู เอ็งสู้เหมือนข้าตอนหนุ่มๆเลย”
“เร็วกว่าลุงตอนหนุ่มๆอีก”
ที่โกดังแถวอ่าวกอทแธม เบนและแอบบิวส์เข้าสู้กันอย่างไม่มีใครยอมใคร ซึ่งดูท่าจะสนุกไม่น้อย แต่ข้างเวทีกลับไม่เป็นเช่นนั้น เพราะแต่ละคนดูจะเบื่อเสียเหลือเกิน คาตาน่าจึงสร้างสถานการณ์ขึ้นมาอย่างเนียนๆ “โทษนะนาย นายเรียกเพื่อนฉันว่าจิบิใช่เปล่า?”
ทิมที่เบื่อๆก็รับมุขต่ออย่างไม่ขาดช่วง “เฮ้ยไอ้น้อง ไอ้หมอนี่เรียกน้องว่าจิบิว่ะ”
สาวชาวญี่ปุ่นกลัวคุณน้องเล็กไม่เข้าใจภาษาตัวเอง จึงรีบทำตัวเป็นเจ้าของภาษาที่ดีทันที “หมายความว่าตัวเล็ก… แบบ… ตัวกระเปี๊ยกน่ะ”
เหมือนแทงใจดำ เดเมี่ยนผู้โดนล้อว่าตัวกระเปี๊ยกหูตาผึ่ง ก่อนกระโดดต่อยหน้าลูกน้องผู้โชคร้ายคนนั้นทันที!
“แจ่ม!” ทิมกับคาตาน่าแอบยกนิ้วโป้งให้กัน
แล้วความวุ่นวายโกลาหลครั้งใหญ่ก็เกิดขึ้น ขณะที่ฝ่ายเบนและแอบบิวส์ที่ต่อยกันเสร็จแล้วนั่งดูดโซดาดูคนอื่นสู้อย่างสบายอารมณ์
“โอ้โห! ดูเจ้าเปี๊ยกนั่นสู้ซิ หัวเขาโตแต่เท้าเล็กชะมัด ทำข้าขำจะแย่! โอ้– หมวกสวยนี่หว่า ไอ้หนู!”
“ฟอบฟุน!” คอลลินกล่าวโดยไม่หยุดดูดน้ำ
SILENCIO! (เงียบได้แล้ว!)
เบนบอกว่า เลิกงานเลี้ยงนี้แล้วก็ไปงานเลี้ยงหลังจากนี้ได้แล้ว เขาบอกว่าการแข่งขันนี้สำหรับผู้มีความสามารถและท้องแข็งแรงเท่านั้น และเขายังไม่เคยแพ้เลย
“เตรียมตัวสำหรับ…”
“…การทำทาโก้กินด้วยตัวเอง!”
ในโกดังนั้นคือเครื่องวัตถุดิบทำทาโก้มากมายมหาศาล ทันทีที่เดเมียนและคอลลินเห็นนั้นก็แทบน้ำลายหก ส่วนฝ่ายคาตาน่าและทิมพูดพร้อมกันว่า “(นี่น่ะหรือ)ของผิดกฏหมาย?!”
โธ ดูท่าทางแผนของภารกิจจับของผิดฏกหมายของเบนออกจะเหนือความคาดหมายไปเสียแล้ว แต่เพื่อไม่ให้เสียท่า คาตาน่าชักดาบคู่ใจของเธอออกมาพร้อมประกาศกร้าว ว่าถึงเวลาจัดการเรื่องนี้ให้มันจบๆเสียที ทิมถามถึงแผนการ และคำตอบจากผู้มีสายเลือดชาวอาทิตย์อุทัยก็คือ…
“จอมโหดกระทะเหล็กมาแล้ว”
หญิงสาวสบัดดาบควับๆ หั่นผักปาดเนื้อทำทาโก้อย่างชำนาญ ลูกน้องเบนและเดเมี่ยนต่างส่งสายตาวิบวับต่อภาพตรงหน้า “เข้ามาเลยหนุ่มๆ มีเพียงพอแจกจ่ายทุกคน อย่าลืมซอสซาลซ่าล่ะ!”
ทุกคนกิน กิน กินจนพุงกาง และตามที่สำนวนกล่าวไว้ว่า “หนังท้องตึง หนังตาหย่อน” เบนและลูกน้องจึงสลบเหมือดไปด้วยความอิ่มหมีพีมัน
เจ้าของฉายานกแดงน้อยบอกว่าเดี๋ยวตำรวจก็คงมาจัดการแล้ว แต่คาตาน่าใส่อะไรลงไปในนั้นหรอ นักมวยแต่ละคนถึงกินกันจนพุงกางขนาดนี้ หญิงสาวบอกว่า เธอไม่ได้ใส่อะไรลงไปเลย นอกจากความบ้าเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ว่าแต่ เดเมี่ยนอยู่ไหนล่ะ?
ดูจากภาพ เดเมี่ยนเองก็กินทาโก้จนพุงกางสลบเหมือดไปอีกคนเสียแล้ว
“….ม่ายอาวววว… ท-ท-ท-ทาโก้แล้ว…”
เจอเรื่องวุ่นวายมากในวัน Cinco de Mayo.. นายเป็นไง?
เป็นเวลาที่ดีมากเลย ไม่ต้องบอกบรูซนะ
ไนท์วิงก์มองภาพกับข้อความในโทรศัพท์มือถือตัวเองด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะกลับมาสนใจแฟนสาวที่ยังกินไม่หยุดตั้งแต่เย็นยันค่ำ
“รับพริกอาบาเนโร่เพิ่มไหมครับ ซินญอริต้า?”
“ค่ะ!”
ซึ่งเขาก็ได้แต่ถอนหายใจ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า บนแทงค์น้ำที่ห่างไปไม่กี่ช่วงตึก แคทวูแมน (Selina Kyle — Catwoman) กำลังเฝ้ามองคู่รักน้อยๆ พร้อมรายงานแบทแมนอยู่ไม่ห่าง
“พวกนกน้อยๆของนายสบายดีจ๊ะบรูซ”
ดูท่าทางเธอจะมาเฝ้าอยู่นานเลยทีเดียว เพราะข้างๆกันนั้น ฮาร์ลีย์ ควินน์ (Harleen Quinzel — Harley Quinn) และแมวของเธอนั้นได้หลับไปหลายตื่นแล้ว
“นี่ ตอนนี้ไปรับไอฟส์ได้ยาง? นี่…คืนนี้เป็นคืนทำทาโก้กินเองในอาร์คัมนะ… คร่อกกกกก…”
กลับไปที่กลุ่มเด็กๆที่พยายามกลับบ้าน คาตาน่าถามว่าจะเรียกไนท์วิงก์ได้หรือยัง แต่ทิมบอกว่าเขาจัดการได้ ทว่า พอมาถึงรถ กลับพบว่ามันโดนแงะอะไหล่ไปขายหมดแล้ว เด็กๆเลยต้องนั่งรถบัสกลับบ้าน โดยที่ทิมและคาตาน่าเขม่นกันไปตลอดทาง
“อาทิตย์หน้า อย่าลืมฉลองวันแม่ (ของอเมริกา) ไปกับ Li’l Gotham นะ!”
“พวกนินจางี่เง่าเอ้ย…”
++——————————————————++
เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย
Cinco de Mayo
Cinco de Mayo (ซินโค เด เมโย) เป็นภาษาสเปน แปลว่า “วันที่ห้าของเดือนพฤษภาคม” เป็นงานฉลองในวันที่ห้าเดือนห้า มีฉลองทั้งในสหรัฐอเมริกาและระดับภูมิภาคของแม็กซิโก เริ่มต้นจากรัฐพูบลา (Puebla) ที่เรียกวันหยุดนี้ว่า El Día de la Batalla de Puebla หรือ “วันแห่งการต่อสู้ที่พูบลา” วันหยุดนี้เกิดขึ้นโดยกลุ่มคนแม็กซิกัน-อเมริกันในทางตะวันตกของอเมริกา เพื่อระลึกถึงเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเขาได้อิสระและประชาธิปไตยมาในช่วงเวลาระหว่างสงครามกลางเมืองของอเมริกา (American Civil War) ในสหรัฐฯถือว่าวันนี้เป็นวันฉลองทางมรดกประเพณีและความภาคภูมิใจของชาวแม็กซิกัน ส่วนในรัฐพูบลา วันนี้เป็นวันระลึกถึงชัยชนะอันเหลือเชื่อของกองทัพแม็กซิกันต่อกองกำลังฝรั่งเศสในการต่อสู้ที่พูบลา (Battle of Puebla) ในวันที่ 5 พฤษภาคม ปี 1862 โดยการนำทัพของนายพล อิกนาซิโอ ซารากอรา เซกวิน (General Ignacio Zaragoza Seguín)
นายพล อิกนาซิโอ ซารากอรา เซกวิน
แต่ Cinco de Mayo ไม่ใช่วันชาติแม็กซิโก ซึ่งตรงกับวันที่ 16 กันยายน นะ อย่าจำผิดล่ะ
ตอนแรกงานฉลองนี้ก็มีเพียงแต่ในเมืองที่มีชาวแม็กซิกัน-อเมริกันอาศัยอยู่เยอะ เช่น ลอส แองเจลิส, ชิคาโก และ ฮุสตัน จนกระทั่งการฉลองนี้ขยายไปทั่วสหรัฐอเมริกา ในวันที่ 7 มิถุนายน 2005 สภาคอสเกรสได้มีมติเห็นพ้องต้องกัน ให้ท่านประธานาธิบดีแห่งสหรัฐฯประกาศผลต่อชาวอเมริกาอย่างเป็นทางการ ให้ทำตามประเพณี Cinco de Mayo ด้วยงานฉลองและกิจกรรมที่จัดสรรไว้
สำหรับใครที่อยากหาความรู้เพิ่มเติม เชิญทางด้านล่างต่อได้เลยค่ะ
– Cinco de Mayo (จาก wikipedia)- Ignacio Zaragoza Seguín (จาก wikipedia)
Huipil
Huipil (ฮิวพิล) หรือชุดที่บาร์บาร่าใสในตอนนี้นั้น เป็นเสื้อผ้าแบบดั้งเดิมที่สุดของหญิงชนพื้นเมืองจากใจกลางแม็กซิโกถึงอเมริกากลาง มีรูปร่างเป็นเสื้อคลุมตัวหลวม โดยทั่วไปทำจากผ้าทรงสี่เหลือมผืนผ้าสองถึงสามผืน ที่จะกลายเป็นชุดโดยการเย็บ ผูกโบ หรือฉีกออก เพื่อทำช่องให้หัวใส่ หรือถ้าด้านข้างถูกเย็บไปแล้ว ก็เพื่อให้แขนลอดออกมาได้ ฮิวพิลแบบดั้งเดิม โดยเฉพาะที่เป็นพิธีการนั้น มักจะทำจากผ้าทอมือที่ทำโดยเครื่องจักรสาน และตกแต่งแบบจัดเต็มด้วยผ้าทอที่ออกแบบมาแล้วลงไปในเนื้อผ้า การเย็บปักถักร้อย ผูกโบ ร้อยดิ้น และอื่นๆอีกมากมาย อย่างไรก็ตาม ฮิวพิลบางชุดก็ทำจากผ้าใยสังเคราะห์ โดยความยาวของฮิวพิลนั้นมีมากมาย ได้ตั้งแต่ระดับเสื้อครึ่งตัวถึงยาวลากพื้น
สาวน้อยสาวใหญ่ในชุดฮิวพิล
การตกแต่งฮิวพิลตามแบบดั้งเดิมนั้น มักบ่งบอกถึงลักษณะชาติพันธุ์หรือสังคมของผู้ใส่ เพราะแต่ละที่ก็มีวิธีการสร้างสิ่งทอและตกแต่งในแบบฉบับของตนเอง บ้างก็มีดีไซน์ที่ซับซ้อนที่มีความสำคัญ โดยฮิวพิลอย่างเป็นพิธีการนั้น เป็นชุดที่ทำด้วยความละเอียดที่สุด และมักใช้ในงานแต่งงาน งานศพ ให้ผู้หญิงชั้นสูงใส่ และแม้แต่ใส่ให้รูปปั้นนักบุญก็มี (แบบว่าชุดชนิดเดียวใช้ได้ทุกงาน)
สนใจอ่านประวัติเบื้องลึก ตามมาเลยค่ะ
– Huipil (จาก wikipedia)
เผ็ดจริงๆเลยนะตัวแค่นี้ มันจะร้อนอะไรอย่างนั้น ตัวนิดเดียว
Habanero (อ่านว่า “อาบาเนโร่” ไม่ได้พิมพ์ผิดแต่อย่างใด) เป็นพริกเผ็กชนิดหนึ่ง อาบาเนโร่ที่ยังไม่สุกจะมีสีเขียว และเปลี่ยนสีเมื่อโตขึ้น (เหมือนพริกทั่วไป) ปกติจะมีสีส้มและแดง แต่บางทีสีขาว น้ำตาล หรือสีชมพูก็มีมาให้เห็นบ้าง ปกติพริกที่สุกแล้วจะมีขนาด 2-6 เซนติเมตร อาบาเนโร่ถูกจัดส่ามาความเผ็ดมาก ในระดับ 100,000 – 350,000 ขอมาตราสโควิลล์ (Scoville Scale) เลยทีเดียว (ขณะที่พริกขี้หนูบ้านเราถูกจัดอยู่ในระดับ 50,000 – 100,000 เท่านั้น!)
ฉันคงไม่ตาย ยังไงก็เสี่ยงขอชิม!
++——————————————————++
คุยแถมท้าย
หายหน้ากันไปนานพอควรค่ะ จากเล่มที่แล้ว เพราะเรากำลังจะขึ้นม.หกสุดโหดแล้วนั่นเอง (และจากนี้อาจไม่ได้โผล่อีกนาน Orz)
Li’l Gotham เล่มนี้ เป็นอะไรที่น่ารักมาก น่ารักสุดๆ ทำเราที่จะนอนอยู่แล้วลุกขึ้นมาอ่านเกือบนอนไม่หลับได้ และเป็นเล่มแรกเลย ที่สปอยล์เสร็จใน 24 ชั่วโมง นับจากเวลาที่เริ่มต้นอ่าน (ราวๆตีสองวันนี้) เพราะสิ่งต่างๆที่อยู่ในเล่มนี้ เป็นความลงตัวแบบไม่น่าเชื่อจริงๆว่าจะเป็นเช่นนี้ได้ ไม่ว่าการปรากฏตัวของแบทแฟมทุกคน (ยกเว้นอัลเฟรด ; w 😉 หรือรายละเอียดเล็กๆน้อยที่คุณดัสตินได้ใส่ไว้ต่อตัวละครต่างๆ ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ของ ทำให้เรารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกจนสปอยล์จบอย่างรวดเร็วเช่นนี้เอง 555+
ขอบคุณที่ยังคอยติดตามกันนะคะ m(_ _)m
ป.ล. ระหว่างนั่งสปอยล์คอมมิคตอนนี้ มีโอกาสได้กินซอสซาลซ่าด้วย อร่อยและเข้ากับเรื่องมากค่ะ XDDD
Batman : Li’l Gotham #4 คืนปีใหม่อันแสนวุ่นวายของเซลิน่า ไคล์ และสองสาวไซเรนส์
เรื่อง : DUSTIN NGUYEN และ DEREK FRIDOLFS
ภาพ : DUSTIN NGUYEN
วางจำหน่าย: 25 ธันวาคม 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics
YOU CAN (NOT) START FRESH
คุณ(ไม่)สามารถเริ่มต้นใหม่!?
Batman : Li’l Gotham #3 คืนเทศกาลคริสต์มาสที่กอทแธม
เรื่อง : DUSTIN NGUYEN และ DEREK FRIDOLFS
ภาพ : DUSTIN NGUYEN
วางจำหน่าย: 18 ธันวาคม 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics
ความตั้งใจที่สวนทางกัน
++——————————————————++
ในคืนวันคริสตมาส นักข่าวสาววิคกี้ (Vicky Vale) กำลังรายงานถึงเหล่าชาวเมืองผู้มารวมตัวกันที่กอทแธมพลาซ่า เพื่อรับชมพิธีเปิดไฟต้นคริสมาสต์ประจำปีนี้ นายกกล่าวสุนทรพจน์เป็นพิธี โดยชี้แจงว่า โดยปกติแล้วจะมีวงร้องประสานเสียงยุวชนมาร้องเพลงด้วย แต่สงสัยจะติดหิมะอยู่ เขาแกล้งสัพหยอกว่า ผบ.กอร์ดอน (Commissioner James “Jim” Gordon) จะร้องแทนได้หรือไม่ ซึ่งผู้ถูกพาดผิงก็ได้แต่เพียงยักไหล่แทนคำปฏิเสธ เรียกเสียงหัวเราะจากประชาชนได้เป็นอย่างดี
พูดไปซักพักพอเป็นพิธี นายยกก็กดปุ่มเปิดไฟต้นคริสต์มาสยักษ์ แสงแวววับส่องสว่างไปทั่วบริเวณ ประชาชนทุกคนต่างเบิกตากว้างด้วยความตื่นตาตื่นใจ
ผบ.กอร์ดอนเดินลงเวทีมา เจอกับสองหนุ่ม บรูซ (Bruce Wayne – Batman) และ ดิ๊ก (Dick Grayson – Nightwing) ดิ๊กแกล้งถามว่าท่านผู้การจะร้องเพลงตามคำขอไหม? เพราะเขาอยากขอเพลงรูดอลฟ์เสียหน่อย แต่กอร์ดอนก็ปฏิเสธว่าไม่ใช่งานของฉัน ก่อนกล่าวขอบคุณกับเศรษฐีผู้สนับสนุนงานนี้ตลอดมา
ท่านผู้การสังเกตุได้ว่าคราวนี้เดเมี่ยน (Damian Wayne – Robin) ไม่มาด้วย จึงถามหาว่าวันนี้ไม่มาป่วนหรือ? ดิ๊กตอบไปว่า เดเมี่ยนกำลังช่วยอัลเฟรด (Alfred Pennyworth) ตกแต่งบ้านอยู่ และสองคนนั้นน่าจะใช้เวลาร่วมกันได้ดี
แต่ก็เป็นอย่างที่เห็นในรูปน่ะนะ
กอร์ดอนชักสงสัยว่าทำไมวงร้องประสานเสียงยุวชนไม่มาเสียที เพราะพวกเขาไม่เคยพลาดงานนี้มาก่อนเลย แต่ในสภาพอย่างนี้ เขาก็ได้แต่หวังว่าเด็กพวกนั้นจะไม่ประสบอุบัติเหตุอะไรเสียก่อน ใช่ไหมคุณเวย์น เวย์น?
อ้าวเวร สองคนนั่นหายไปเสียแล้ว
ผู้การกอร์ดอนโดนทิ้งเดียวดายเหมือนทุกๆครั้งที่ผ่านมา จนเขาชักติดพูดคนเดียวเสียแล้ว ทันใดนั้น จู่ๆเขาก็คิดอะไรขึ้นได้ เขาถามตัวเองว่าทำไมไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะว่าที่จริงแล้ว บรูซ เวย์น มีตัวตนลับก็คือ…
“…ซานตาคลอส!”
เอิ่ม ท่านคะ ถึงคุณชายเวย์นจะ หนุ่ม ใจดี สปอร์ต ก(อ)ท(แธ)ม แต่ไม่ได้แก่ ใจดี เรนเดียร์ ขั้วโลกเหนือนะคะท่าน! (ยืมมุขพี่ voeten มาใช้นิดนึง XDDD)
อีกฝากฝั่ง ซานต้าตัวจริง(?)กำลังหัวเราะเสียงใส โดยที่ข้างหลังเขานั้น รถสีดำขลับก็เล่นผ่านเขาไปด้วยความรวดเร็วจนหิมะกระจุบเป็นละออง ข้างในรถนั้น แบทแมน ซึ่งเป็นตัวตนลับที่แท้จริงของมหาเศรษฐีตระกูลเวย์น กับไนท์วิงก์ หรือตัวตนลับของดิ๊ก เกรย์สัน กำลังติดต่ออัลเฟรดผู้แสนดีเพื่อให้เขาช่วยหาข้อมูลของบ้านเด็กกำพร้าที่เป็นเจ้าของวงร้องประสานเสียงยุวชนให้อยู่ พ่อบ้านเล่นมุขหน้าตายโดยถามว่า ทั้งคู่จะไปเข้าบ้านนั้นเพื่อฝึกมารยาทหรอครับ? มันไม่สายเกินไปที่จะเรียนมารยาท… สำหรับพวกคุณทุกคน เขาพูดขณะที่โดนเดเมี่ยนตัดหมวกซานต้าที่เขาใส่อยู่จนเห็นเหม่ง แบทแมนได้แต่รับว่านั่นเป็นสิ่งที่เขาพยายามทำอยู่ อัลเฟรดก็ชมด้วยสีหน้าเดิม “ใจหล่อมากครับท่าน”
แบทแมนลากเส้นทางที่รถโรงเรียนเซนต์ปีเตอร์ไปยังจีพีเอส โดยเชื่อว่าจะช่วยหาเป้าหมายเจอได้
ไม่นานทั้งคู่ก็พบกับรถบัสสีเหลืองจมอยู่ในหิมะ แบทแมนคิดว่าเพราะถนนที่เป็นน้ำแข็ง ทำให้รถควบคุมไม่ได้ แต่ไนท์วิงก์ที่ล่วงหน้าไปก่อน บอกเขาว่า น่าจะมีใครมาเอี่ยวด้วยมากกว่า เพราะในรถนั้น มีคุณครูสองคนนั่งมือแข็งเป็นน้ำแข็ง เป็นน้ำแข็งจริงๆ มาแบบก้อนๆ นั่งตัวสั่นงกๆ แบทแมนที่เห็นดังนั้นก็ไม่รอช้า บอกให้ทั้งคู่ใจเย็นๆแล้วละลายน้ำแข็งให้ทันที
เสร็จแล้ว เขาก็บอกให้ครูทั้งสองคนรออยู่ที่นี่เพราะจะปลอดภัยกว่า ให้อยู่เฉยๆ และพยายามทำตัวให้อุ่นไว้ ครูกล่าวขอบคุณและชี้ทางที่พวกเด็กๆถูกพาไปให้ แถมสำทับว่าให้รีบๆด้วย (แหม แอบสั่ง)
แป๊ปเดียว แบทแมนก็พบกับเป้าหมาย ซึ่งทำให้เขาตกใจวูบหนึ่ง เพราะสิ่งที่เขาพบคือลูกแก้วหิมะขนาดยักษ์ระดับบรรจุตัวคนได้อย่างไม่ยากเย็น! และคนที่สร้างอะไรเกี่ยวกับหิมะและน้ำแข็งแบบนี้ได้ มีเพียงคนเดียวในกอทแธมเท่านั้น และเขาก็คือ
“ฟรีซ!”
“ปล่อยเด็กเดี๋ยวนี้นะ วิกเตอร์!” แบทแมนว่าพร้อมกับสไลด์หิมะลงมา แต่มิสเตอร์ฟรีซหรือวิกเตอร์ (Victor Fries — Mr. Freeze) ก็ไม่ได้สนใจคำพวกนั้นเลย เอาแต่ยืนดูเด็กๆ พร้อมพูดโดยไม่หันไปมอง ว่าเขาไม่ได้จับเด็กพวกนี้มาเป็นนักโทษหรอกนะ เด็กแต่ละคนก็เหมือนเกล็ดหิมะ — มีเอกลักษณ์เฉพาะแต่ละบุคคล เป็นสิ่งล้ำค่า แล้วก็บอบบางเสียเหลือเกิน เขาเลยตั้งใจที่จะปกป้องเด็กๆพวกนี้จากความลำบากและความโหดร้ายของเมืองกอทแธม ให้ไปอยู่ในบ้านที่ควรอยู่ ไม่ใช้ต้องถูกพามาร้องเพลงในวันหยุดแบบนี้
มิสเตอร์ฟรีซจับจ้องเหล่าเด็กๆที่เล่นกันสนุกสนานอยู่ในลูกแก้วหิมะ ก่อนผละมาตั้งปืนพร้อมบอกคำขาด ว่าพวกเขาจะพาเด็กพวกนี้กลับไปด้วยกัน และเราจะอยู่กันอย่างสันโดษจากความชั่วร้ายของโลกใบนี้ ฉันคือผู้ปกป้องพวกเขา ผู้คุ้มครองพวกเขา
ไนท์วิงก์เห็นว่านี่มันเป็นการลักพาตัวชัดๆ จึงสวนกลับไปว่า “เป็นคนที่จบตัวพวกเขามาล่ะซิไม่ว่า!” แบทแมนก็เสริมเข้าไปว่า “ถ้านายไม่ปล่อยเด็กๆไปล่ะก็นะ วิกเตอร์ ฉันจะทำเอง”
แต่วิกเตอร์ก็ไม่ได้สะทกสะท้าน ซ้ำยังท้าทายด้วยการยิงปืนน้ำแข็ง
ทั้งไนท์วิงก์และแบทแมนต่างกระโจนหลบ แต่ในช่วงจังหวะนั้นเอง แบทแมนก็ขว้างแบทตาแรงไปอย่างรวดเร็ว
“ความเย็นทำให้นายเล็งพลาดนะ แบทแมน” วิกเตอร์หลบอาวุธนั่นอย่างง่ายดาย แต่แล้วแบทตาแรงก็วกกลับเจาะถังหล่อเย็นของเขาจังๆ!
ไนท์วิงก์ฉวยโอกาสขึ้นไปบนลูกแก้วหิมะเพื่อช่วยเด็กๆ “เด็กๆทุกคนอยู่ในนั้นเป็นอะไรไหม?”
“พวกเราสบายดี แต่ป๊อปคอร์นเราหมดแล้วอ่ะคร้าบ”
“ปล่อยเด็กไปซะ วิกเตอร์ นายทำความดีได้ด้วยวิธีอื่นนะ” แบทแมนกล่าว ขณะที่มิสเตอร์ฟรีซที่โจมตีต่อไม่ได้เพราะถังหล่อเย็นที่จะใช้ยิงลำแสงแช่แข็งรั่วได้แต่ยืนหน้าเสีย ในบรรยากาศเคร่งเครียดนั้น ไนท์วิงก์ก็ตีลังกาลงมา
เขาเสนองานดีๆให้มิสเตอร์ฟรีซ ทั้งงานขัดลานฮ๊อกกี้น้ำแข็งให้กับทีมกอทแธมเบลดส์ก็ดี หรือไปเป็นคนคุมหมีขาวให้กับคณะละครสัตว์ฮาลีย์’ส ที่ดิ๊กเคยอยู่ก็ดี ไม่ก็ไปขายไอศกรีมก็ดี เพราะไนท์วิงก์มั่นใจว่าอีกฝ่ายต้องทำมันได้ดีแน่ๆ! แต่เขาไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายจะ… เอ่อ… ช่างเถอะ เขาคิดว่าวิกเตอร์ต้องเข้าใจแน่ล่ะ
พวกเด็กๆที่ได้ยินคำว่าไอศกรีมก็พลันตาโต ส่งเสียงดังเซ็งแซ่ “ไอศกรีม!? พวกเราอยากกินไอศกรีม!!”
วิกเตอร์ยกมือปิดหูเป็นพลันวัน ปากได้เพียงแต่ขอร้องให้เด็กๆเงียบลงเสียที
มิสเตอร์ฟรีซพ่ายแพ้ไปเพราะทนเสียงของเด็กๆที่ตนเองบอกว่าจะดูแล แบทแมนจึงได้โอกาสสั่งสอนอีกฝ่าย
“เด็กทุกคนควรได้ยิน ว่าคนที่จะให้ความรักความเอาใจใส่ในแบบพวกเขา ถูกรักและถูกปกป้องได้ ล้วนต่างเป็นหน้าที่ของพ่อแม่ทั้งสิ้น”
“และเด็กทุกคนต้องการพ่อแม่ด้วยกันทั้งนั้น”
(เหมือนเปรียบเทียบว่า เขารู้ว่าทุกคนต้องการการดูแล ความรัก ความเอาใจใส่จากพ่อแม่ แต่สิ่งที่มิสเตอร์ฟรีซทำ โดยการพยายามลักพาตัวเด็กๆไปเก็บไว้กับตัวเอง ก็ไม่สามารถทดแทนการที่เด็กพวกนี้ไม่มีพ่อแม่ได้)
หน้าของแบทแมนนิ่งไป คล้ายหวนถึงชีวิตที่ผ่านมาโดยไม่มีพ่อแม่เช่นเดียวกันกับเด็กๆในลูกแก้วหิมะข้างหน้าตน
มิสเตอร์ฟรีซทรุดลง นิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนพูดออกคล้ายยอมรับ “เราไม่ได้ยึกถือแนวทางปฏิบัติเดียวกัน แต่ฉันรู้สึกว่าเราก็มีความตั้งใจเหมือนกัน”
“เด็กๆ ถอยออกไปจากน้ำแข็งหน่อย ฉันจะช่วยเธอออกมาเอง” แบทแมนเตรียมละลายน้ำแข็ง แต่ไนท์วิงก์ยกมือขึ้นมาห้ามไว้
“เดี๋ยวก่อน มันมีประตูอยู่ที่อีกฝั่งหนึ่ง” ไนท์วิงก์โชว์เด็กคนหนึ่งให้อีกฝ่ายดู “ผมเอาเด็กออกมาด้วยวิธีนั้นแหละ มันไม่ได้ล็อกด้วยซ้ำ แถมยังมีสไลเดอร์น้ำแข็งสุดเจ๋งติดอยู่ด้วยต่างหาก”
วิกเตอร์พูดด้วยเสียงอ่อยๆ “ก็ฉันชอบสไลเดอร์…”
ไม่นานนัก เด็กๆทุกคนก็ออกมาจนครบ แล้วเด็กคนหนึ่งก็ถามมิสเตอร์ฟรีซว่า “เฮ้ คุณครับ คุณจะไปกับพวกเราหรือเปล่า? เราจะไปร้องเพลงกันคืนนี้ มันจะต้องสนุกแน่ๆครับ”
“ไม่ เด็กน้อย ฉันไม่ร้องเพลง” วิกเตอร์ที่นั่งคอตกตั้งแต่เมื่อครู่ก็ปฏิเสธไป
แต่เด็กน้อยก็ยังรบเร้าว่าถ้าเขาไม่ไปปีนี้ ก็ไปปีหน้านะครับ
ตัดฉากมาที่โรงพยาบาลจิตเวชอาร์คัม (Arkham Asylum) เหล่านักโทษกำลังฉลองวันคริสต์มาสในห้องพักของตัวเอง ทั้งเอ็ดเวิร์ด (Edward Nigma — Riddler) ที่นั่งพิมพ์ดีดอยู่ที่ชั้นบน ฮาร์ลีน (Harleen Quinzel — Harley Quinn) กับ โจ๊กเกอร์ (Joker) กำลังร้องรำทำเพลงอย่างสนุกสนานพร้อมแลกของขวัญให้กันผ่านทางผู้คุมที่ชั้นกลาง ส่วนชั้นล่าง ออสวอลด์ (Oswald Cobblepot – Penguin) นั่งอ่านหนังสือกับฝูงนกเพนกวินของเขาด้วยรอยยิ้ม และเจนน่า (Jenna Duffy — Carpenter) กำลังสร้างของเล่นคริสต์มาสอย่างตั้งอกตั้งใจ รวมทั้งคนไม่ใกล้ไม่ไกล พาเมล่า (Pamela Isley — Poison Ivy) ส่งเสียงทักทายผู้คุมที่เดินผ่านมาอย่างเป็นกันเอง
“สวัสดีค่าาาาาาาาาาา คาร์ลลลลลลลล…”
“สะ สะ สะ สวัสดีคร้าบ คุณอิสลีย์… สะ สะ สุขสสันต์วันคะ คะ ริสต์มาสครับ…”
ในอีกฝากหนึ่งที่แทบไร้ผู้คน ผู้คุมที่เดินผ่านห้องขั้งที่ทำจากน้ำแข็งไปพูดขึ้นมากับเพื่อนของเขา
“นายได้ยินป่ะว่าเขายอมมามอบตัวเอง? แทบไม่มีการขัดขืนเลยด้วยซ้ำ”
“จริงเด่ะ?”
“เออ ข้าหมายความว่า… ทำไมนายจะไม่ทำงั้นล่ะ? เพราะดูท่าเขาจะไม่มีใครให้กลับบบ้านไปหาอยู่แล้ว ช่างเป็นคนที่น่าสงสารจริงๆ”
วิกเตอร์นั่งอยู่อย่างเงียบเหงาเศร้าซึมในห้องขัง… จริงอย่างที่พวกผู้คุมว่า ว่าเขาไม่มีใครให้กลับไปหา ทั้งพ่อแม่ หรือภรรยา เขาต้องอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวในวันคริสมาสต์นี้อย่างเงียบงัน
แต่ทันใดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงเล็กๆลอยแว่วมามา
“Siiiilent Niiiight…”
วิกเตอร์หันมองควับ เขาลุกจากเตียงไปที่หน้าต่าง มองลงไปข้างนอก ซึ่งเป็นที่มาของเสียงเพลงเวลานี้
“…Hoooooly Niiiiiight…”
และภาพที่ปรากฏอยู่ภายนอกคุก คือวงไควเออร์ยุวชนและครอบครัวค้างคาวมาร่วมกันร้องเพลงท่ามกลางหิมะให้กับเขานั่นเอง
“….All is calm…”
“…All is bright…”
ชายผู้คุ้นเคยแต่กับความเย็นชายืนนิ่งอยู่ที่หน้าต่าง ก่อนจะยิ้มน้อยๆออกมาช้าๆกับสิ่งที่ทุกคนทำให้เขา
“…Sleep in Heavenly peace…”
วิกเตอร์ ฟรีส รู้ตัวว่าเขาไม่ได้โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว
สุขสันต์วันคริสต์มาส! พบกันได้ใหม่อีกครั้งในฉบับปีใหม่นะเออ!
++——————————————————++
เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย
วง Choir, Chorus และเพลงคริสต์มาส
วง Choir หรือวง Chorus มีชื่อภาษาไทยว่า “คายกคณะ” หรือ “นักร้องหมู่” เป็นพวกขับร้อง พบมากในโบสถ์เพื่อขับร้องบทเพลงทางศาสนา แต่ต่อมาก็เริ่มได้รับความนิยมและนำมาร้องกันทั่วไป คายกคณะแบ่งระดับเสียงของคายก ที่อยู่ในวงตามเสียงสูง-ต่ำ ของนักร้องแต่ละคน โดยมีชื่อเรียกต่างๆกันไปตามแต่ในระดับเสียง เพลงที่ใช้ร้องมีหลายแนว ทำนองสอดประสานกันไป
สำหรับข้อมูลย่อย ตามได้จากลิงค์ด้านล่างค่ะ
– คายกคณะ (จาก วิกิพีเดีย)
แน่นอนว่า คริสต์มาสที่เป็นเทศกาลใหญ่ทางศาสนาคริสต์ ย่อมขาดคณะนักร้องนี้ไปไม่ได้เลย และเราก็น่าจะเคยได้ยินเพลงคริสต์มาสผ่านหูกันตั้งแต่เด็ก ทั้งเพลง Santa Claus is coming to town, Jingle Bells, ฯลฯ แต่เพลงที่โผล่ใน Li’l Gotham #3 นี้ มีอยู่สองเพลง คือ
– Rudolph the Red-Nosed Reindeer ที่ดิ๊กขอให้ท่านผบ.ร้องตอนต้นเรื่อง
– Silent Night ที่คายกคณะยุวชนและบ้านค้างคาวมาร่วมกันร้องให้มิสเตอร์ฟรีส
ตอนนี้ลองเปิดเพลง แล้วย้อนกลับไปอ่านใหม่อีกรอบซิคะ 😉
The Gotham Plaza Christmas Tree
ประเพณีหรือพิธีเปิดไฟต้นคริสต์มาสขนาดยักษ์กลางเมืองกอทแธมที่ปรากฏในเล่มนี้ มีต้นแบบมาจาก Rockefeller Center Christmas Tree ที่นิวยอร์ก ต้นแบบของกอทแธม (เหมือนกับพาเรดวันขอบคุณพระเจ้าในเล่มที่แล้ว) ซึ่งทุกปี จะมีต้นคริสต์มาสขนาดยักษ์มาตั้งอยู่ที่ Rockefeller Center กลางเมือง Manhattan ต้นไม้นี้จะถูกประดับด้วยหลอดไฟ และเปิดมันขึ้นราวๆปลายเดือนพฤศจิกายน หรือต้นเดือนธันวาคม ต้นไม้ที่ใช้ในงาน ซึ่งมักจะเป็นพันธุ์ Norway Spruce ที่สูงตั้งแต่ 69 ถึง 100 ฟุต (21 ถึง 30 เมตร) ได้ถูกนำมาตั้งทุกปี ตั้งแต่ 1933 เป็นต้นมา
ถึงแม้ประเพณีนี้จะเริ่มอย่างเป็นทางการเมื่อปี 1933 (ซึ่งเป็นตอนที่ถนน 30 Rockefeller Plaza หรือ 30 Rock เปิดตัว) แต่ก็มีบันทึกไว้ว่า งานนี้มีมาอย่างไม่เป็นทางการตั้งแต่ช่วงยุคที่อเมริกาโดนพายุดีเปรสชั่นถล่ม เศรษฐกิจตกต่ำ (ช่วงปี 1931-1932 ที่เรียกกันว่า Depression-Era) แล้ว โดยพวกคนงานก่อสร้างได้ตกแต่งต้น Balsam Fir เล็กๆ ขนาด 20 ฟุต (6.1 เมตร) ด้วย “เถาแครนเบอร์รี พวกดอกไม้กระดาษ แม้แต่พวกกระป๋องดีบุก” ในคืนวันคริสต์มาสอีฟ (24 ธันวาคม ปี 1931) ทว่า ในปี 1932 ก็ไม่มีการตกแต่งต้นไม้แต่อย่างใด
(ต้องขอบคุณข้อมูลจากพี่ doc holliday มาในที่นี้ด้วย m(_ _)m)
คริสต์มาสยุคหลังสงคราม
ต้นคริสต์มาสต์นั้ที่ถูกประดับตกแต่ง จะตั้งอยู่อย่างนั้นจนถึงวันที่ 6 มกราคม ซึ่งเป็นวันสำคัญของชาวคริสต์อีกวันหนึ่ง เรียกว่าวัน Epiphany เป็นวันที่พระคริสต์เกิดขึ้นมาได้ 12 วัน เพราะเชื่อกันว่า คืนที่เรียกว่า “Twelfth Night” (คืนที่สิบสอง) ได้มีกษัตรย์สามพระองค์นำของขวัญมาให้พระเยซู
ใครสนใจเรื่องราวเพิ่มเติมของเรื่องนี้ เชิญตามไปด้านล่างได้เลยค่ะ
– Rockefeller Center Christmas Tree (จาก Wikipedia)
– 6 มกราคม ( January 6 Epiphany day) (โดยคุณ PinePh)
จะว่าไปแล้ว หลายๆคนน่าจะเคยเห็นพิธีเปิดไฟต้นคริสต์มาส์ยักษ์กลางเมืองกอทแธมมาแล้วครั้งหนึ่ง จากหนังเรื่อง Batman Returns (1992) ที่กำกับโดย Tim Burton เพียงแต่ว่างานนั้นจบไม่สวยเท่าไหร่ เพราะถูกป่วนโดยเจ้าเพนกวิน แล้วก็โยนความผิดให้แบทแมนซะงั้นแทน
ดักแก่ใครบางคนกันเลยทีเดียว
ยังจำกันได้ไหมเอ่ย?
++——————————————————++
คุยแถมท้าย
ค่ะ สุขสันต์วันคริสต์มาสชนิดย้อนหลังนานนนนนมากกกกกก สำหรับทุกคนนะคะ พอดีช่วงที่ผ่านมาเราสอบใหญ่ เลยไม่ได้มาสปอยล์คอมมิคเลย ต้องขอโทษจริงๆค่ะ m(_ _)m
ในสปอยล์นี้ เราลองเรียบเรียงใหม่ให้รวบรัดกระชับขึ้น เน้นเนื้อๆ ซึ่งต่างจากเล่มที่แล้วที่ค่อนข้างละเอียดกว่า แต่ก็มีน้ำกว่า… จะเรียกสปอยล์นี้ว่าเป็นการทดลองก็ได้ 😛
เล่มนี้เป็นเล่มที่เราชอบมากเล่มหนึ่ง (จริงๆก็ชอบ Li’l Gotham ทุกเล่มแหละ 555+) เพราะโทนเรื่องจะจริงจังกว่าสองเล่มที่แล้ว เนื่องจากมีการใส่ประเด็นมุมมองของตัวร้ายขึ้นมา ใส่แง่มุมเด็กกำพร้าขึ้นมา ทำให้โทนเรื่องหม่นขึ้น (ตามแบบฉบับแบทแมน) แต่ก็ยังไม่ทิ้งลายเส้นง่ายๆแบบ Li’l Gotham ไป ซึ่งกลายเป็นว่า พอทั้งสองอย่างนี้มารวมกัน ก็ทำให้เกิดรสชาติที่ไม่เข้มเกินไป เหมาะสำหรับวันหยุด เพราะส่วนตัวเราเชื่อว่า ถ้าเกิดวาดเรื่องนี้เป็นลายเส้นจริงจังขึ้นมา มีเครียดแน่
สำหรับเล่ม #4 อดใจรอไม่นานค่ะ แต่แอบแง้มไว้ก่อนว่า ต่างกับสามเล่มที่ผ่านๆมาแน่นอน เพราะเปลี่ยนมุมจากแบทแมนไปเป็นตัวละครอื่น แต่จะเป็นใครนั้น ขออุบไว้ก่อนนะคะ แต่แง้มๆตรงนี้ว่า ไม่ใช่คนอื่นคนไกลของมนุษย์ค้างคาวเลย 😉
Batman : Li’l Gotham #2
เรื่อง : DUSTIN NGUYEN และ DEREK FRIDOLFS
ภาพ : DUSTIN NGUYEN
วางจำหน่าย: 15 พฤศจิกายน 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics
แผนการป่วนวันขอบคุณพระเจ้าของเพนกวิน!
++——————————————————++
ในวันขอบคุณพระเจ้า ที่โต๊ะอาหารแห่งหนึ่ง ซึ่งถูกตกแต่งอย่างสวยงามด้วยพรรณพืชประจำฤดูใบไม้ร่วง และข้าวของสำหรับวันขอบคุณพระเจ้า พร้อมทั้งอาหารมากมายนั้น ใครบางคนกำลังปราศัยกับพวกนกเพนกวินของเขาอยู่
“ในวันพิเศษเช่นนี้ ขออย่าให้เราได้กล่าวคำขอบคุณ… ต่อวันหยุดอันโหดร้าย ที่เฉลิมฉลองเหล่าฆาตกร และผู้บริโภคพวกพ้องพี่น้องชาววิหคของเรา”
“หากไม่มีพวกเขา ก็คงจะไม่มีอาหารบนโต๊ะนี้ไปอีกนานแสนนาน สำหรับการเฉลิมฉลองในกอทแธม และการกดขี่ของวันอันชั่วช้านี้”
“แต่ผองเราอย่าได้ร่ำร้องด้วยความเสียใจเลย โอ อย่านะ! เราจะไม่ทำแบบนั้น เมื่อเราสามารถทำอะไรซักอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้”
เขารินเครื่องดื่มลงแก้ว ก่อนชูมันขึ้นมายังหน้าทีวี ซึ่งกำลังฉายภาพเหล่าไก้งวงอันน่าสงสารในกรงแล้วตะโกนว่า
“ประสานปีกของเจ้าเข้าด้วยกัน และร่วมมือกันเถิด ผองเพื่อนผู้มีปีกของฉันทั้งหลาย”
“นี่คือเวลา… ที่เราจะเปิดเวทีเดินขบวนไก่งวง!”
เหล่าเพนกวินพลันกู่ร้องคล้ายกับมันกำลังยินดี
ตัดภาพไปอีกด้านหนึ่ง ยังตัวเมืองกอทแธม
“เรากำลังรายงานสดจากพาเหรดวันขอบคุณพระเจ้าประจำปีของกอทแธม ที่ถนนหลักของดาวน์ทาวน์นะคะ”
“นั่นดูเหมือนคนจะมาร่วมงานไม่ใช่น้อยเลยนะครับนั่น! เห็นด้วยไหมครับ วิค!?”
“ใช่เลยค่ะ แจ็ค มันเป็นประเพณีของกอทแธม มีมาตั้งแต่หกสิบปีก่อนโน่นแน่ะค่ะ”
เสียงประกาศถ่ายทอดสดจากในทีวีห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์เวย์นดังไปทั่ว ตัวบ้าน โดยที่ในห้องครัว พ่อครัว ช่างเครื่อง หมอ และพี่เลี้ยงเด็กประจำตระกูล — อัลเฟรด (Alfred Pennyworth) กำลังปรุงไก่งวงด้วยความพิถีพิถัน ส่วนข้างๆนั้น สองพ่อลูกกำลังพักผ่อน โดยบรูซ (Bruce Wayne – Batman) อ่านหนังสือพิมพ์อยู่บนเก้าอี้นวม ขณะที่เดเมี่ยน (Damian Wayne – Robin) ก็ดูโทรทัศน์ด้วยความสนใจ
ในทีวี ผู้สื่อข่าวสาว วิคกี้ (Vicky Vale) และผู้สื่อข่าวหนุ่ม แจ็ค (Jack Ryder – Creeper) เริ่มบรรยายถึงขบวนพาเหรดซึ่งกำลังจะเคลื่อนเข้ามาในไม่ช้า
Vicky: ขบวนรถและบอลลูนทุกอันได้รับการสนับสนุนจากนักธรุกิจท้องถิ่นของกอทแธมนะคะ และอันแรกก็มาแล้วค่ะ!
Jack: อันนี้มันได้รับการออกทุนสนับสนุนเป็นการส่วนตัวนะครับ ดูท่าจะเป็นรูปที่คนรู้จักมากที่สุดในเมืองซะด้วย…
และมันจะเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก
“…แบทแมน!”
เอ่อ แต่มาในขนาดแบบนี้ คงเป็นมนุษย์ค้างคืนมากกว่าค้างคาวแล้วล่ะ อืดซะ
Jack: ดูท่าอัศวินรัตติกาลจะกินเยอะไปหน่อยนะครับเนี่ย คุณวิค
แจ็คปล่อยมุข ส่วนเดเมี่ยนหัวเราะจนลูกอมแทบหล่นจากปากอยู่หน้าทีวี
Damian: ฮ่า! อ้วนและน่าเกลียดชะมัด ท่านพ่อซื้อมันมาเสียเงินเปล่าแล้วล่ะ
แต่ยังไม่ทันจะอะไร บอลลูนรูปโรบินก็ลอยตามมา ซึ่งมันมีรูปร่างน่าขันไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ทำให้เจ้าของตำแหน่งเด็กชายมหัศจรรย์คนปัจจุบันถึงกับออกปากโวย
Damian: แล้วทำไมหัวข้าใหญ่นักล่ะ?! แต่ตัวกลับเล็กเนี่ยนะ!? ไม่เห็นจะสมจริงเลย
Bruce: ขัดแย้งกันไปหน่อย แต่พอชอบมันนะ
เมื่อพ่อไม่เห็นด้วยในความคิดของตน แถมยังดูชอบใจในบอลลูนตลกๆพวกนั้น เดเมี่ยนจึงได้แต่นั่งกินลูกอมไปอย่างอารมณ์เสีย
Damian: ฮึ่ม… แม้แต่ชุดยังไม่ถูกต้องด้วยซ้ำ ยังไงก็ตาม ข้าเกลียดพาเรด
ถึงเด็กชายจะเกลียดมันเสียอย่างไร แต่พาเหรดก็ดำเนินต่อไป
“รถขบวนแรกได้รับการสนับสนุนจากมูลนิธิเวย์นครับ มันคือเรือเมย์ฟลาวเวอร์ ที่นักแสวงบุญใช้ –”
ตูม!
ยังไม่ทันที่ผู้สื่อข่าวจะพูดจบ เสียงระเบิดกึงก้องก็ดังขึ้น จนทำให้อัลเฟรดต้องเหลียวหน้าจากในครัวมามอง
Alfred: คุณพระ!
ในทีวีนั้น ปรากฏภาพของเพนกวิน (Oswald Cobblepot – Penguin) เปิดตัวออกมาอย่างอลังการ
Vicky: เรือเมย์ฟลาวเวอร์ล่มแล้ว หรือจะพูดให้ถูกก็คือมันระเบิดกระจุยเลยค่ะ
Jack: วิคกี้ นั่นใช่–ใช่–นักแสวงบุญที่ปรากฏออกมาคือเจ้าเพนกวินน่ะเองครับ!
Vicky: และเขากำลังนำขบวนกองทัพไก่งวงอยู่ค่ะ!
Penguin: จงระวังตัวไว้ กอทแธม นกเหล่านี้จะไม่ถูกจับวางบนจานอาหารเย็นของพวกแกอีกต่อไปแล้ว จงรับรู้ความโกรธเกรี้ยวของพวกไก่งวงซะ!
คำพูดของเพนกวินทำให้สองนักข่าวโวยวาย
Vicky: นั่นคือการก่อกบฏ!
Jack: หรือถึงขั้นการปฏิวัติเลยครับ วิคกี้
ภาพเหตุการณ์ทั้งหมดได้ถูกถ่ายทอดไปยังทุกที่ รวมทั้งในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์เวย์นด้วย สองพ่อลูกเห็นดังนั้นก็ไม่รอช้า รีบมุ่งออกไปปฏิบัติการกู้วันหยุดทันที
Damian: ไปส่วนที่ดีกว่าของบ้านนี้กัน!
Bruce: ถ้ำค้างคาว
Damian: ถ้ำที่ดีกว่านี้!
กลางเมืองกอทแธม เพนกวินกำลังเริ่มปราศัยอย่างยิ่งใหญ่
Penguin: มันถึงเวลาแล้ว ที่จะช่วงชิงวันหยุดนี้จากพวกบริโภคนิยมผู้หิวกระหายกลับคืนมา! จงมีวันของพวกเจ้าเถิด เพื่อนตัวคนผู้บินไม่ได้ของข้า!
แต่ดูท่าแจ็คกับวิคกี้จะไม่ได้สนใจเขาเลย ทั้งสองเอาแต่ชี้นิ้วขึ้นไปบนฟ้า เหมือนเห็นอะไรบางอย่างที่น่าสนใจมากกว่า ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ทำให้เพนกวินถึงกับร้อง
Penguin: ว้าก ว้าก เหวอ?
คนที่โผล่มาจากบนฟ้าคือแบทแมนกับโรบินนั่นเอง!
Batman: มันจบแล้ว คอบเบิลพ็อต! ดูเหมือนว่าแผนวันหยุดของนายจะถูกยกแล้วซะแล้ว!
Robin: แล้วถอดหมวกงี่เง่านั่นด้วย!
เพนกวินเห็นดังนั้นก็ยิงปืนขู่
Penguin: ไม่มีทาง ไอ้เจ้าหนูหูแหลม!
ถึงจะพูดขู่ได้ แต่เขาก็โดนแบทแมนโจมตีเข้าให้อย่างรวดเร็ว
Batman: ปืนนั่นดูไม่ตลกเลยนะ!
Penguin: แว้กกก!
กลับกัน ไม่ห่างไปนัก โรบินกำลังถูกฝูงไก่งวงเล่นงานอยู่ ดูท่ามันจะไม่ได้สร้างความเจ็บปวดอะไรมากมายนัก แต่ทำให้จั๊กจี้น่าดูเลยทีเดียว
Robin: ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า พอได้แล้ว!
แบทแมนที่กำลังสู้กับเพนกวิน รีบออกคำสั่งต่อผู้ช่วยทันที
Batman: ฉันจัดการมันแล้ว โรบิน! ช่วยจัดการไก่งวงที!
Robin: โอ ฮ่าๆ เค ฮ่าๆๆๆ
เด็กชายรับคำ แต่ยังไม่สามารถหยุดเล่นกับพวกมันได้ ผู้เป็นพ่อจึงต้องสั่งคำสั่งซ้ำอีกครา
Batman: เลิกเล่นได้แล้ว โรบิน หยุดขบวนไก่งวงเสียที!
พลันนั้น โรบินก็สังเกตเห็นเครื่องดนตรีที่ถูกทิ้งไว้ท่ามกลางความวุ่นวาย แล้วเขาก็เกิดความคิดดีๆขึ้นมา
Robin: ไม่งั้นก็เดินขบวนต่อเสียเลย…!
โรบินหยิบทรัมเป็ตขึ้นมาเป่า จากนั้นไก่งวงทุกตัวก็เดิมตามเขาเป็นขบวนอย่างน่าอัศจรรย์
Batman: ดีมากโรบิน! พาพวกมันไปยังฟาร์มเลี้ยงตรงหัวมุมนั่นเลย
Penguin: อ้าก เล่นขี้โกงนี่หว่า แบทแมน
เพนกวินเห็นท่าไม่ดี จึงรีบเผ่นไปด้วยร่วมของเขาในทันใด
Penguin: น่าเสียดาย ฉันคงต้องแวบล่ะ ไม่งั้นก็จะไปเที่ยวแล้ว ถ้าแกแนะนำว่างั้น
แต่ระหว่างที่เขากำลังจะลอยจากไปนั้น แบทแมนก็คว้าแบทตาแรงปาเข้าใส่คางของบอลลูนรูปตัวเอง ส่งผลให้มันรั่ว และร่วงลงมาทับเพนกวินอย่างทันท่วงที
Penguin: แคว๊ก!
ที่พิ้น ทุกคนต่างแสดงความดีใจที่เรื่องจบลงเสียที และโรบินก็ได้โอกาสคุย
Robin: ในที่สุด ข้าก็คิดว่าเจ้ามนุษย์ค้างคืนนี้มีประโยชน์บ้างแล้ว!
Batman: ไม่เห็นรู้ว่าเจ้าเล่นทรัมเป็ตได้ โรบิน
Robin: มีอีกหลายสิ่งที่ท่านไม่รู้เกี่ยวกับสมาพันธ์นักฆ่า… “เจ้านักสืบ”
ส่วนเพนกวินผู้ถูกบอลลูนรูปโรบินทับอยู่โดยไม่มีใครสนใจ ก็ได้แต่บ่นด้วยความเซ็ง
Penguin: ไอ้นกนี่มันบินไม่ได้
“กะต๊าก”
เมื่อเหตุการณ์ทั้งหมดสิ้นสุด ก็ถึงเวลาเลี้ยงฉลอง ที่บ้าน ชุดปฏิบัติการณ์ของผู้มาร่วมโต๊ะอาหารเย็นวันนี้ ถูกแขวนเรียงรายอยู่ตรงข้างฝาอย่างเป็นระเบียบ ส่วนทุกคนนั้น ได้ไปนั่งที่ห้องอาหารเรียบร้อยแล้ว แต่ดูเหมือนเด็กๆในครอบครัวจะทะเลาะกันนิดหน่อย
“เพี๊ยะ”
Damian: โอ้ย! ทำไมเจ้าถึงตบข้าล่ะบาบส์!
Barbara: “พี่บาร์บาร่า” ต่างหาก แล้วก็พูดจาให้มีสัมมาคารวะด้วย
Damian: สัมมาคารวะ! เจ้าพึ่งบอกข้าว่าเจ้าชื่อบาร์บาร่าเฉยๆเองนี่!
Barbara: โธ่ เดเมี่ยน…
ทะเลาะกันได้แป๊ปเดียว อาหารก็ทยอยยกมาเสิร์พ
Damian: ทำไมลูกเบอร์รี่ต้องถูกทำเป็นซอสด้วยนะ?
เดเมี่ยนเขี่ยซอสเล่น ขณะบรูซเอ่ยปากขอบคุณ
Bruce: ผมดีใจนะที่ทุกคนมาร่วมโต๊ะกันในวันนี้ได้
พอเห็นอาหารฝีมือพ่อบ้านคนเก่าคนแก่ บาร์บาร่าก็อดชมไม่ได้
Barbara: ทุกอย่างดูน่ากินแล้วก็กลิ่นหอมมากเลยค่ะ อัลเฟรด!
Alfred: ขอบคุณครับ มิสกอร์ดอน
Bruce: ผมหิวจนจะกินเพนกวินได้แล้วล่ะ
คุณพ่อปล่อยมุข ส่วนฝั่งลูกชายก็ดูท่าจะได้เพื่อนใหม่เป็นไก่งวง
Damian: เจ้าจะภักดีกับข้าใช่ไหม เจอร์รี่!
(แหม ดีนะที่ไม่ตั้งชื่อว่า Bat-Turkey)
แต่ดูท่าหญิงสาวข้างๆเขาจะไม่ชอบหน้าไก่ตัวโตนี้ซักเท่าไหร่
Cassandra (Katana?): ระวังตัวไว้ให้ดี เจ้านกบูชายัน
พออาหารทั้งหมดลงโต๊ะ พ่อครัวก็บอกทันที
Alfred: ทุกคนจัดการกินกันเองได้เลยนะครับ
ในวันพิเศษเช่นนี้ ครอบครัวค้างคาวเกือบทั้งหมดทุกคนได้มารวมตัวกันเพื่อกินเลี้ยงตามธรรมเนียม ไล่เรียงตั้งแต่เดเมี่ยนซึ่งกำลังให้อาหารไก่ เพื่อนหัวแดงของเด็กชาย คอลิน (Colin Wilkes – Abuse) ถัดมาคือเจ้าบ้านอย่างอย่างบรูซ กับคนรักของเขา เซลิน่า (Selina Kyle – Catwoman) ผู้กำลังขยี้ผมเด็กชายข้างๆเธอ ทิม (Tim Drake – Red Robin) ต่อจากอัลเฟรดคือพี่ใหญ่ของครอบครัวค้างคาว ดิ๊ก (Dick Grayson – Nightwing) ซึ่งกำลังป้อนอาหารให้แฟนสาว บาร์บาร่า (Barbara Gordon – Oracle) และสาวน้อยคนสุดท้าย คือ คาสซานดร้า (Cassandra Cain – Black Bat แต่บางที่ก็บอกว่าเธอคือ Katana)
ขณะที่ทุกคนเริ่มกินกันแล้วนั้นเอง ชายหนุ่มหน้าคุ้นคนหนึ่งก็โผล่มาพร้อมตระกร้าขนมปัง เขาคือเจสัน (Jason Todd – Red Hood) น่ะเอง
Jason: ที่นั่งของฉันอยู่ไหนล่ะ! ไม่เคยมีใครเหลือที่นั่งไว้ให้ฉันเลย
ทันใดนั้น อัลเฟรดก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นได้
Alfred: อ้อ ใช่ครับ ผมสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณคอบเบิลพ็อตผู้น่านับถือของเราครับ นายท่านบรูซ?
“ผมเชื่อว่าเขาจะมีความสุขอยู่กับวันหยุดเหมือนกับพวกเราทุกคน”
“เพียบพร้อมไปด้วยเพื่อนฝูง”
ในคุก เพนกวิน หรือตอนนี้คือนายออสวอลด์นั่งจ๋องอยู่บนเตียง พร้อมเพื่อนนกเพนกวินของเขา แต่ดูท่าจะไม่มีความสุขเลยแม้แต่น้อย ในช่วงเวลาแห่งความซึมเศร้านั้นเอง ลุงผู้คุมก็เดินมาเคาะลูกกรง
ผู้คุม: เฮ้ย เจ้าสมองนก ลุกขึ้นมา!
ผู้คุมพาเขาเดินออกจากคุกพร้อมชวนคุยอย่างเป็นกันเอง
ผู้คุม: เอ็งโชคดีที่เอ็งมาที่นี่วันนี้ ออสวอลด์
Oswald: แล้วนั่นมันดียังไงล่ะ? แกถูกปั่นหัวหรือไงว้า เจ้างี่เง่า?
เพนกวินบ่นกระปอดกระแปดโดยไม่สนใจว่าจะโดนพาไปที่ไหน เมื่อมาถึงหน้าห้องหนึ่ง ลุงก็ผลักประตูเข้าไป และภาพที่ปรากฏต่อหน้าออสวอลด์ก็ทำให้เขาตะลึง
ผู้คุม: เอ็งมาถึงเวลาอาหารเย็นพอดี!
เพราะมันคือภาพของโรงอาหารอันวุ่นวายเพราะงานฉลองวันขอบคุณพระเจ้านั่นเอง! โดยหนึ่งในนั้นก็มีอาร์โนลด์ (Arnold Wesker – Ventriloquist) กับหุ่นสการ์เฟซ (Scarface) รวมอยู่ด้วย
Arnold: อยากกินอะไรหน่อยไหมครับ คุณสการ์เฟซ
Scarface: ข้ากินไม่ได้โว้ย เจ้าหุ่นเชิด!
ลุงผู้คุมพานักโทษของตนมานั่งอีกมุมหนึ่งที่พอจะเงียบสงบหน่อย
ผู้คุม: หุบปีกเอ็งแล้วกินข้าวเถอะ
ผู้คุม: ข้าเกรงว่าพวกมันจะเริ่มโดยไม่มีเอ็งไปแล้ว แต่ไม่เป็นไร ข้าแบ่งมาให้เอ็งจานนึง
ผู้คุมยื่นอาหารที่เขาเก็บไว้ให้ด้วยรอยยิ้ม และอาหารนั้นก็คือ… ไก่งวง
ผู้คุม: หวังว่าเอ็งจะชอบไก่งวงนะ! ข้าหมายความว่า… ใครล่ะจะไม่ชอบมัน ใช่ไหม?
ด้วยเหตุฉะนี้ ออสวอลด์จึงได้แต่นั่งมองจานอาหารด้วยความช้ำใจอยู่นั่นเอง
“สุขสันต์วันขอบคุณพระเจ้าคร้าบ มาพบกันใหม่เดือนหน้านะ กะต๊าก กะต๊าก”
++——————————————————++
เกร็ดเล็กเกร็ดน้อย
ที่มาของวันขอบคุณพระเจ้า เรือเมย์ฟลาวเออร์ และเหล่านักแสวงบุญ
คงต้องเกริ่นกันก่อนว่า วันขอบคุณพระเจ้านี่ คือวันเลี้ยงฉลองการเก็บเกี่ยวของอเมริกาและแคนาดา โดยตามธรรมเนียมแล้ว เป็นงานที่จะจัดขึ้นในวันพฤหัสที่สี่ของเดือนพฤศจิกายน โดยทุกคนจะกลับไปกินเลี้ยงอาหารเย็นกับครอบครัว ซึ่งความเป็นมา ก็ค่อนข้างจะมีความแตกต่างในรายละเอียดกันพอสมควร
แต่โดยสรุปแล้ว เทศกาลดังกล่าว มีที่มาจากการการเดินทางของกลุ่มคนที่นับถือศาสนาคริสต์ในประเทศอังกฤษ ที่มีความขัดแย้งกับนิกาย Church of England พวกเขาจึงออกเดินทางไปยังที่ที่ไม่ขัดแย้งต่อความเชื่อของพวกเขาด้วยเรือเมย์ฟลาวเวอร์ (Mayflower) โดยพวกเขาเหล่านี้ เรียกตัวเองว่า “นักแสวงบุญ” หรือ “พิลกริม” (Pilgrims) นั่นเอง
ชุดเหมือนในเรื่องเลยใช่ไหมล่ะ
เมื่อแรกที่พวกเขาเหยียบย่างลงอเมริกา ในนามของการสร้างอาณานิคมพลีมัธ (Plymouth) ก็ต้องลงมือทำงานหนักเพื่อลงหลักปักฐานในประเทศนี้ให้จงได้ คนกลุ่มนี้พบความยากลำบากมากมาย จนวันหนึ่ง อินเดียแดงนาม แมซซาซอยท์ (Massasoit) และพรรคพวกเผ่าวัมปาเนิก (The Native American Wampanoeg Tribe) ก็ได้เข้ามาให้ความช่วยเหลือแก่เหล่านักแสวงบุญ ในการปลูกพืชผล จนสามารถเก็บเกี่ยวได้เป็นอย่างดี
ด้วยเหตุนี้ ผู้การแบรดฟอร์ด (William Bradford) แห่งพลีมัธ จึงมีการจัดเลี้ยงฉลองเพื่อสานสัมพันธ์อันดีระหว่างนักแสวงบุญและอินเดียแดง เกิดขึ้น โดยเหล่าพิลกริมชาย ได้ออกไปล่าสัตว์ และกลับมาพร้อมไก่งวง ขณะที่พิลกริมหญิง ก็จัดเตรียมอาหารที่ทำจากข้าวโพด แคนเบอร์รี่ สควอช และฟักทอง เป็นอาหารมื้อเย็นในเทศกาลในวันขอบคุณพระเจ้าครั้งแรก
กินไก่ด้วยกันไหมจ๊ะนาย
ด้วยความเชื่อเช่นนั้น อาหารในวันขอบคุณพระเจ้าจากคราวนั้นมาจนถึงยุคปัจจุบัน จึงประกอบไปด้วย ไก่งวงอบยัดไส้ ผลสควอช ขนมปังข้าวโพด ซอสแคนเบอร์รี่ และพายฟักทอง ดังเช่นที่หากินได้นั้นสมัยก่อนนั่นเอง
นอกจากนี้ ในยุคปัจจุบัน ได้มีเมืองที่ฉลองวันขอบคุณพระเจ้าฟู่ฟ่ากว่าเมืองอื่นหน่อย คือนิวยอร์ก โดยจะมีขบวนพาเหรดซึ่งจัดโดยห้างเมซีย์ (Macy’s) ในชื่อ Macy’s Thanksgiving Day Parade อยู่ด้วย ซึ่ง ดังที่รู้ ว่าเมืองกอทแธมนี้ก็มีต้นแบบมาจากเมืองนิวยอร์กตั้งแต่แรกอยู่แล้ว จึงไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นัก ที่จะมีพาเหรด โดยเจ้าของธุรกิจท้องถิ่นปรากฏในเรื่องเช่นเดียวกัน
ใครสนใจอ่านความเชื่อแบบต่างๆของเทศกาลขอบคุณพระเจ้า ก็เชิญตามไปอ่านที่ลิงค์ด้านล่างได้เลยค่ะ (แต่ละแบบจะแตกต่างกันนิดหน่อยนะ) ทางเราขอขอบคุณข้อมูลและภาพประกอบบางส่วนจากลิงค์ดังกล่าวนี้ด้วยนะคะ
– ขอบคุณค่ะ… (โดยคุณบุปผา จาก oknation)
– : : พลีมัธ พิลกริมส์ กับเมย์ฟลาวเวอร์ : : (โดยคุณ Devonshire)
– วันขอบคุณพระเจ้า (จาก วิกิพีเดียไทย)
– Thanksgiving (จาก Wikipedia)
หวั่นใจเป็นชุด มนุษย์ค้างคืน
หลายคนเห็นมนุษย์ค้างคาวเวอร์ชั่นขึ้นอืดก็คงจะนึกว่า “อ๊ะๆ แบทแมนกับโรบินแต่งชุดอะไรน่ะ ทำไมดูตลกจัง แฟนอาร์ตขึ้นมางานนี้เปล่า…?” แต่อยากบอกว่า มีแบทแมนกับโรบินเวอร์ชั่นนี้อยู่จริงๆนะคะ! บอลลูนดังกล่าวมีต้นแบบมาจากซีรียส์แบทแมนภาคคนแสดงซึ่งฉายทางทีวีเมื่อสมัย ก่อนนู่น นำแสดงโดยลุง Adam West ในบทแบทแมน และ Burt Ward ในบทโรบิน
เห็นภาพนี้ แล้วเพลง “มนุษย์ค้างคาว” ของพี่ติ๊ก ชิโร่ ก็ดังขึ้นในทันใด
เห็นชุดตลกแบบนี้ ไม่แน่ว่าสมัยก่อนคงเท่น่าดูเลยนะเออ!
นักเป่าทรัมเป็ตแห่งกอทแธม
ความสามารถในการควบคุมสัตว์ด้วยเครื่องเป่า มีมานานกว่าห้าร้อยปีแล้ว ซึ่งปรากฏในนิทานพื้นบ้านนาม The Pied Piper of Hamelin หรือ นักเป่าปี่แห่งฮาเมลิน ผู้เป่าปี่ไล่หนูออกจากเมืองเพื่อช่วยเหลือชาวบ้าน แต่ปรากฏว่าชาวบ้านดันไม่จ่ายค่าจ้าง เขาจึงเป่าปี่ล่อลวงเด็ก(?) ออกไปจากเมืองไปเลย… อันเดียวกับที่เราๆน่าจะเคยฟังกันเป็นนิทานก่อนนอนน่ะเอง
ใครสนใจข้อมูลเชิงลึกและเกร็ดประวัติศาสตร์ของตำนานนี้ ตามไปอ่านได้ใน “The Pied Piper of Hamelin เรื่องจริงในประวัติศาสตร์” ของคุณ @ohx3 ได้เลยค่ะ
Jason with Bread
อันนี้ออกจะเป็นมุขเฉพาะกลุ่มกันหน่อย คือมุข “เจสันกับขนมปัง” ซึ่งเราดูตอนแรกก็ไม่คิดอะไร แต่เห็นฝรั่งใน Tumblr กิ๊วก๊าวกันมาก เราจึงได้สอบถามคุณ Sheck (@kugutsu) ว่า มุข Jason With Bread คือเริ่มต้นมาจากไหน ก็เลยได้คำตอบว่า มุขเกิดจากภาพเจสันกินขนมปังด้วยความหิว ใน Under the Red Hood โดย Judd Winnick นั่นเอง
เห็นภาพแค่นี้ แต่ใน Tumblr มีแฟนอาร์ตล้ออย่างเยอะเลยนะเธอ
++——————————————————++
คุยแถมท้าย
ก็ นี่เป็นผลงานแรกเขาเราในที่นี้ค่ะ คงต้องขอฝากตัวด้วย m(_ _)m
จากที่เห็นบาร์บาร่ายังเป็นโอราเคิล ชุดของไนท์วิงก์ยังเป็นสีน้ำเงิน และต่างๆนาๆ ก็ได้บอกให้รู้ว่า Li’l Gotham นี้ เป็นเล่มพิเศษ ที่ไม่ขึ้นอยู่กับจักรวาล DCnU (รีบูท) อย่างแน่นอน (อิงจักรวาลเก่าเสียมากกว่า) แถมโทนเรื่องไม่เครียดมาก แต่ยังคงอารมณ์ของแบทแมนได้เป็นอย่างดี สมกับที่เป็นคอมมิคไว้อ่านในวันหยุดเทศกาล คงจะถูกใจหลายๆคนไม่น้อยเลยทีเดียว
Thanksgiving นี่เป็นเทศกาลที่คนไทยไม่ค่อยรู้จักมากเท่าไหร่นัก (เราเองก็ด้วย) เลยพยายามหาข้อมูลของเทศกาล รวมทั้งมุขต่างๆในเรื่องมาเสริม เพื่อจะได้เข้าใจมุขและความรู้สอดแทรกในคอมมิคเล่มนี้มากขึ้น หวังว่าคงจะชอบกันนะคะ 😀