Marvel Comic : Venom 15 : Home Coming

เรื่อง : Rick Remender
ภาพ : Lan Medina, Nelson Decastro
วางจำหน่าย: 4 เมษายน 2012
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

Venom และเหล่าพรรคพวกเฉพาะกิจสามารถกป้องโลกจากการถูกยึดครองโดยนรกเอาไว้ได้ และบัดนี้เขาก็ได้รับการยอมรับให้เข้าเป็นหนึ่งใน Secret Avenger ทว่า…สิ่งที่รอเขาอยู่ที่บ้านกลับเป็นเหล่าคนที่เขารักที่เขาเคยทอดทิ้งไป…

อีกด้านหนึ่ง Eddie Brock ได้เริ่มเคลื่อนไหวเพื่อกำจัด Symbiote ทุกตัวให้สิ้น โดยไม่เลือกวิธีการ!!

.
.
.
ย้อนไปก่อนหน้า Event Circle of Four

ในคืนฝนฟ้าคะนอง ร่างแปลกประหลาดร่างหนึ่งกระโดดข้ามยอดตึกราวกับกำลังหนีอะไรบางอย่าง

“ไฮบริด”
“ถูกสร้างขึ้นจากเวน่อมโดยองค์กรลับแห่งหนึ่ง”
“รวมร่างเข้ากับชายที่ชื่อสก็อต วอชิงตัน”

ทันใดนั้นก็มีเชือกที่ผูกลูกตุ้มทั้งสองข้างลอยมามัดของของ Hybrid เอาไว้ ทำให้เขาเสียหลักตกลงมาจากยอดตึก

“สก็อตใช้ไฮบริดในการต่อสู้กับอาชญากรรมในละแวกบ้านของเขา”
“เขาใช้มันทำสิ่งที่ถูกต้อง”
“แต่สุดท้ายปีศาจร้ายมันก็จะครอบงำเขา”
“จะกลายเป็นแหล่งแพร่อันใหม่”
“และเมื่อถึงเวลามันก็จะแพร่พันธ์ปีศาจร้ายให้กระจายออกไปอีก”

Hybrid : อะไรเนี่ย?

แต่ก่อนที่ Hybrid จะได้ทันแกะสิ่งที่มัดเท้าของเขาออก มันก็ปล่อยกระแสไฟฟ้าแรงสูงออกมาจนทำให้ทั้งเขาและ Symbiote ของเขาถูกไฟดูดจนชาขยับไม่ได้!

“ฉันมีส่วนทำให้เจ้าโรคร้ายจากต่างดาวนี้แพร่พันธ์ออกไป”
“แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้ว”

“และฉันก็รู้ทางรักษาโรคด้วย”.

ขณะที่ Hybrid กำลังชาจนขยับตัวไม่ไหว Eddie Brock ที่ติดอาวุธครบมือก็โดดลงมาเหยียบมือของ Hybrid

Hybrid : อ๊าค!!

Eddie : นายสู้ได้ดี แสดงให้เห็นถึงความกล้าหาญ แต่เจ้าสิ่งนั้นมันรวมเข้ากับนายแล้วและฉันก็ไม่รู้วิธีที่จะแก้ไขมันได้

Hybrid : บร็อค? นี่มันเรื่องอะไร…?

ว่าแล้ว Eddie ก็หันปืนกลในมือไปทาง Hybrid

Eddie : แต่ ว่าไปแล้วมันก็ไม่จริงเสียทีเดียว…

Hybrid : อย่า! ได้โปรดเถอะเอ็ดดี้! ถ้านายอยากได้มันฉันก็จะให้นาย จะเอาไปทำอะไรก็ได้…

Eddie : ฉันไม่ได้ต้องการมันหรอกสก็อต

แล้ว Eddie ก็สาดกระสุนใส่อกของ Hybrid จนพรุน!

Hybrid ล้มหงายลงกับพื้น มีควันลอยขึ้นมาจากรูกระสุนบนอกของเขา พร้อมกับที่ร่างของเขาค่อยๆเปื่อยสลายไป! กระสุนนั่นบรรจุอะไรบางอย่างที่เป็นพิษต่อ Symbiote อยู่งั้นรึ?!

ในห้วงลมหายใจสุดท้าย Scott Washington ก็สำลักคำพูดสุดท้ายออกมา…

Hybrid : แค่ก ฉ…ฉันไม่…ควรจะต้องมาโดน..แบบนี้…

Eddie : พวกเราไม่มีใครควรต้องมาเจอแบบนี้ทั้งนั้นแหละ แต่ถ้าไม่ใช่นายตายวันนี้…ที่ตายก็จะเป็นโลกในวันหน้า

(Scott Washington ตายไป แต่จริงๆแล้ว Hybrid Symbiote ไม่ได้ตายไปด้วย มันเพียงแต่แตกออกเป็น Symbiote ดั้งเดิม 4 ตัวก่อนจะมารวมกันเป็น Hybrid ซึ่งเราก็รู้ว่าในภายหลังกองทัพอเมริกามาเก็บกู้พวกมันไป และเอามาให้ Mercury Team เอาไปใช้ อย่างที่เห็นใน Carnage U.S.A. นั่นเอง)

ตัดมาที่ปัจจุบัน

ที่สถานีอวกาศ “The Lighthouse” ฐานบัญชาการของ Secret Avenger

Beast : ใช่แล้วล่ะ ฉันคือว่าด้วยการทำแบบนี้ เวน่อมซิมไบโอตก็จะปลอดภัยต่อการใช้งานเท่าๆกับชุดเกราะแบบอื่นๆหรืออาวุธเวทย์มนต์หรือปืนเลเซอร์รังสี หรืออาวุธอื่นๆที่เราใช้อยู่นั่นแหละ

ที่ภายในสถานีอวกาศ Eugene “Flash” Thompson กำลังอยู่กับ Captain America (Steve Roger), Beast (Dr.Hank Mccoy), Giantman (Dr.Hank Pym) และ Valkyrie (Brunnhilde เป็นเทพจาก Asgard เหมือน Thor)

Giantman : เลเซอร์แมนไม่ใช่สมาชิกอเวนเจอร์อีกแล้วนะบีสต์ นายไม่ได้อ่านรายงานบ้างหรือไง?

Valkyrie : เลิกเถียงกันได้แล้ว แล้วก็ช่วยยืนยันทีซิว่าเราจะเชื่อใจเจ้าสัตว์ประหลาดตัวนี้พอที่จะฝากชีวิตมันในสนามรบได้หรือเปล่าน่ะ

Giantman : การค้นคว้าการควบคุมระบบประสาทที่จะกดจิตของซิมไบโอตนั้นยังอยู่แค่ครึ่งๆกลางๆเท่านั้นล่ะนะวาลคีรี่

Beast : ตัวยาที่เราใช้ยังขาดส่วนผสมบางตัวที่ดร.พิมม์กับฉันเชื่อว่าจะทำให้การควบคุมทำได้สมบูณ์…ยิ่งขึ้นน่ะนะ

Cap : แล้วสิบโททอมป์สันจะสามารถควบคุมซิมไบโอตโดยที่มันจะไม่รวมเข้ากับเขาอย่างสมบูรณ์ใช่ไหม?

“มันรวมไปเรียบร้อยแล้วล่ะ”

(“การรวมร่างอย่างสมบูรณ์” ของ Symbiote คือการที่ตัว Symbiote มีสิทธิ์ในการควบคุมร่างเท่าๆกับ Host นั่นก็คือหากมันต้องการมันสามารถใช้จิตของมันกดจิตของ Host ให้หลับและทำตามใจชอบได้ เหมือนกับที่มันเคยทำมาแล้วในเล่ม 12)

Giantman : ใช่ และเมื่อมันไม่ถูกใช้งานในภารกิจอย่างเป็นทางการของอเวนเจอร์มันก็จะถูกเก็บไว้ที่นี่ ภายใต้การดูแลของฉัน

Beast : นายกลายเป็นพี่เลี้ยงของซิมไบโอตไปแล้วนะแฮงค์

“รู้สึกเจ็บปวดที่โดนแยกออกจากมัน”

Flash : ผมมีศัตรูอยู่หลายคน สักวันหนึ่งผมอาจต้องการเจ้าสิ่งนี้อย่างเร่งด่วนก็ได้

Beast : ตอนนี้นายเป็นคนของอเวนเจอร์แล้วนะแฟลช นายไม่จำเป็นต้องรับมือกับเรื่องแบบนั้นตามลำพังอีกแล้ว

Flash : ครับ ผมรู้ดี แต่ผมเป็นห่วงว่าผมอาจอยู่ในสถานการณ์ฉุกเฉินและไม่มีซิมไบโอตเวลาที่ผมต้องการใช้มันน่ะครับ

“ต้องการมันเดี๋ยวนี้เลยล่ะ”

Giantman : ฉันจะให้เบอร์โทรศัพท์นายไว้ ถ้ามีเหตุฉุกเฉินก็ให้โทรมา แล้วถังบรรจุซิมไบโอตก็จะถูกเติม “อนุภาคพิมม์” จนเต็ม จากนั้นก็จะถูกย่อขนาดจนถึงระดับอะตอม และถูกส่งไปยังโทรศัพท์เครื่องที่นายใช้โทรมา

Flash : ถ้างั้นผมก็แค่โทรมาเบอร์นี้แล้วก็…

Giantman : ซิมไบโอตก็จะออกมาจากหูโทรศัพท์ จากนั้นผลของอนุภาคพิมม์ก็จะหมดลงและนายก็จะได้ซิมไบโอตที่ถูกวางยากล่อมประสาทไว้เรียบร้อยแล้วไปใช้ได้

“อย่าแสดงสีหน้าอะไรออกไป”

Giantman : เราจะตรวจดูการใช้งานมันของนาย เพื่อให้แน่ใจได้ว่านายจะไม่เอามันไปใช้ในทางที่ไม่ถูกต้อง เราต้องการให้แน่ใจว่านายจะไม่รวมประสาทของนายเข้ากับมัน

Beast : นายสวมเจ้าชุดนี้โดยไม่มียาสำหรับกดประสาทของมันเป็นเวลาหลายวันติดต่อกัน ซึ่งระยะเวลาที่ใช้ในการรวมประสาทมันต่างไปตามแต่คน ตอนนี้นายรู้สึกผิดปกติทางร่างกายหรือจิตใจบ้างไหมล่ะ?

“ทำสีหน้านิ่งๆเข้าไว้”
“เหมือนที่ฝึกมา”

Flash : ไม่มีครับ และเมื่อตอนนี้ผมได้ขาเทียมจักรกลมาใช้แล้วแบบนี้ ผมก็รู้สึกดีที่ได้แยกจากมันไปสักพักหนึ่ง

Beast : งั้นนายก็โชคดีแล้วล่ะ

Cap : ฉันดีใจที่เราสามารถทำให้เรื่องมันลงตัวได้นะ

Cap : กับการที่สามารถใช้สิ่งที่สร้างความเจ็บปวดต่อคนมากมายมาใช้เพื่อความถูกต้องและเพื่อมวลมนุษย์ด้วย

Cap : ฉันรู้ว่านายจะไม่ทำให้ฉันต้องผิดหวังนะสิบโท

Flash : ผมจะไม่ทำให้คุณต้องผิดหวังแน่นอนครับกัปตัน

Valkyrie : งั้นก็มาเถอะ ข้าจะช่วยส่งท่านกลับบ้านให้

เมื่อ Valkyrie พยุง Flash เดินออกจากห้องไป สาม Hero อาวุโสก็หันมาคุยกัน

Cap : เขาแบกปัญหาไว้มากมายเลยนะ

Beast : ใช่ และถ้าเขาพูดโกหกกับเราล่ะก็…เราก็อาจจะมีปัญหาทีหลังก็ได้

Giantman : และเราก็ยังมีปัญหาใหญ่อยู่อีกอย่างด้วย…

Giantman : …ว่าคุณจะบอกเรื่องนี้ให้สไปเดอร์แมนรู้หรือเปล่าน่ะ?

Flash : คุณเคยรู้สึกประมาณว่ามาเจอเรื่องเกินตัวเข้าแล้วบ้างไหมครับ? แบบว่าคุณได้รับความคาดหวังมากเกินกว่าที่คุณจะทำได้น่ะครับ?

Valkyrie : ถ้าให้คิดในแง่ดีล่ะก็นะ หากว่ากัปตันอเมริกาคิดผิดเรื่องของท่านล่ะก็…ท่านก็คงจะตายในอีกไม่ช้า และท่านก็จะไม่ต้องกังวลอีกต่อไป

Flash : เจ๋งเลย เป็นการปลุกใจที่ดีมากเลยนะครับ

Valkyrie : ข้าอ่านรายงานเกี่ยวกับท่านแล้ว ท่านคู่ควรกับเกียรติ์นี้แล้วล่ะสิบโท

Flash : ช่วงหลายอาทิตย์ที่ผ่านมานี้มันเกิดเรื่องขึ้นมากมายเลยครับ แถมยังหนักข้อขึ้นเรื่อยๆทุกทีด้วย

Flash : จู่ๆผมก็ได้มาเป็นอเวนเจอร์ ถูกย่อขนาดให้เหลือเท่ามด แล้วก็ถูกพาเที่ยวชมสถานีอวกาศขนาดเล็กโดยเทพธิดาคนสวยจากแอสการ์ดด้วย

(The Light House มีขนาดประมาณเท่าลูกฟุตบอล และการที่จะเข้ามาที่นี่ก็จะต้องถูกย่อขนาดโดย Pym Particle เสียก่อน ซึ่งเหตุที่เป็นเช่นนี้ก็เพื่อไม่ให้ใครหาพบได้โดยง่าย เพราะการจะหาสิ่งเล็กขนาดนั้นในวงโคจรโลกนั้นแทบจะเรียกว่า “เป็นไปไม่ได้”)

Valkyrie : สวยงั้นรึ?

Flash : เอ่อ เปล่าครับ แบบว่า ใช่ครับ แน่นอน แต่ผมไม่ได้พยายามจะจีบคุณหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะครับ…

Valkyrie : มีสิ่งหนึ่งที่เป็นจริงเสมอสำหรับผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็นเทพหรือมนุษย์ก็ตาม ก็คือท่านไม่จำเป็นต้องขอโทษเวลาที่ชมว่าสวยหรอกนะ

Flash : มันแค่…รู้สึกเหมือนทำเรื่องเสียมารยาทน่ะครับ

Valkyrie : ก็เฉพาะถ้าท่านทำเพื่อชวนข้าขึ้นเตียงน่ะนะ

Flash : ต้องขอโทษด้วยครับ ผมไม่แม้แต่จะคิด…ผมหมายถึง…

Valkyrie : เมื่อครู่นี้ท่านเพิ่งว่าข้าสวยอยู่เลยนะ

Flash : โอ้ คุณสวยแน่นอนครับ ผมแค่…

Flash : ผมมีแฟนอยู่ หรือไม่ก็เคยมีน่ะนะครับ…เราอาจจะกลับมาคืนดีกันอีกก็ได้

Valkyrie : ข้าขอชมที่ท่านปฏิเสธข้าอย่างง่ายๆแบบนั้นนะ

Flash : เปล่านะครับ ผมไม่ได้บอกว่าคุณไม่น่าสนใจ…เพียงแค่ว่า..ผม…

แต่ Flash ยังพล่ามไม่ทันจบก็โดนส่งกลับบ้านด้วยเครื่องเคลื่อนย้ายมวลสาร

ซึ่งเขามาโผล่ที่บ้านตรงเวลาที่มีคนมาเคาะประตูห้องของเขาพอดี

Peter : แฟลช?! เปิดประตูหน่อยสิเพื่อน นี่ฉันเองปีเตอร์ไง

Peter : นี่ ฉันรู้นะว่านายอยู่ในนั้น เจ้าของบ้านบอกว่านายไม่ได้ออกจากอพาร์ตเมนท์มาหลายวันแล้วนะ

(จริงๆออกนะ เพียงแต่ไม่ได้ออกไปทางประตูเท่านั้นล่ะ)

เมื่อ Flash เปิดประตู ก็พบว่าคนที่มาเคาะประตูก็คือ Peter Parker เพื่อนตั้งแต่สมัยเป็นนักเรียนของเขานั่นเอง

Peter มาที่นี่เพราะได้ยินข่าวเรื่องที่จู่ๆ Flash ก็หายตัวไป แถมจู่ๆยังโทรมาขอบอกเลิกกับ Betty Brant แฟนสาวของเขาที่เป็นเพื่อนกับ Peter ตั้งแต่สมัยยังทำงานกับ Daily Bugles แถมเมื่อโทรไปหา “ที่ปรึกษา” ของ Flash ก็กลายเป็นว่าไม่เคยมีคนชื่อนี้ทำงานอยู่ที่นั่นเลย

(เดิมทีนี่เป็นฉากหน้าสมัยที่ Flash ทำงานให้กับกองทัพ แต่เมื่อ Project Rebirth ถูก Cap สั่งปิดไป ก็ทำให้ไม่มีใครมารับโทรศัพท์ตรงนี้แทนอีก)

(ปล.ว่าแต่เอ็งจะไม่สงสัยสักหน่อยเรอะว่าทำไมจู่ๆเพื่อนเอ็งก็มีขาเทียมที่ใช้ยืนเดินเหินได้เหมือนปกติขึ้นมาซะงั้นน่ะหือปีเตอร์?)

เมื่อรู้ว่าเพื่อนของเขาคนนี้จะไม่มีทางไปจนกว่าจะได้รับคำตอบที่ฟังขึ้นจากเขา Flash จึงบอกเล่าความจริง…บางส่วนให้ฟัง

Flash : หลังจากที่พ่อฉันตาย…ฉันก็กลับไปดื่มเหล้าอีก ฉันเอาแต่เมาจนไม่รู้เรื่อง และก็เป็นแบบนั้นตลอดเลย

Flash : ที่ฉันจำได้ในตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมาคือตื่นขึ้นมาเป็นบางครั้ง ตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้นและก็พาตัวเองออกประตูไปหาซื้อวิสกี้มาดื่มเพื่มอีก

และเมื่อสิ่งที่เขาพูดก็คือความจริงเหมือนกัน แม้จะไม่ทั้งหมด แต่นั่นก็ทำให้ Peter เชื่อได้

Peter : งั้นสินะ โอเค มาเถอะ…ไปสูดอากาศกันหน่อย…

ขณะเดียวกันนั้น ในที่แห่งหนึ่ง ร่างประหลาดร่างหนึ่งก็กำลังโหนตัวไปตามตึกระฟ้า

“สกรีม”
“อีกหนึ่งเชื้อสายของเวน่อม”

“ดอนน่า ดิเอโก้ร่างต้นของมันเป็นโรคจิตหลอนขั้นรุนแรง”
“พยายามจะฆ่าฉันมาก่อนด้วย”
“ฉลาดเป็นกรด…ยากที่จะตามตัวเจอได้”
“ฉันเลยเลือกที่จะล่อให้หล่อนมาหาฉัน”
“หล่อนจะต้องได้ข่าวเรื่องไฮบริด”
“ต้องได้ข่าวเรื่องของตัวอื่นๆ”
“หล่อนจะต้องไล่ตามร่องรอยที่ฉันทิ้งไว้มา…”
“ตามมาเพื่อจัดการกับฉัน”

เมื่อ Scream เข้ามาในฐานลับของ Eddie เธอก็เห็นภาพถ่ายของ Symbiote ที่เป็นที่รู้จัก รวมทั้งตัวเธอด้วยอยู่บนผนัง และที่รูปของ Hybrid ก็มีการกาทับแสดงว่ากำจัดไปแล้วอยู่

Eddie : ขอบใจที่อุตส่าห์มาหาถึงที่นะดอนน่า

Eddie : เพราะมันง่ายกว่าที่จะจัดการกับเธอที่นี่

ทันใดนั้น Eddie ก็ทิ้งระเบิดคลื่นเสียง ซึ่งเป็นจุดอ่อนของ Symbiote ลงไป ซึ่งเมื่อมันถูกใช้ในที่แคบๆเช่นนี้ก็ทำให้เสียงยิ่งก้องหนักเข้าไปอีก

และเมื่อ Eddie เห็นว่า Scream ไม่อาจสู้ได้อีกแล้ว เขาก็เปิดเตาถ่านที่อยู่ใกล้ และหยิบเอามีดที่ถูกเผาจนร้อนแดงออกมา…

แล้วก็จัดการ!!

ตัดมาที่ Flash กับ Peter พวกเขากำลังนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟ Coffee Bean

(ร้านนี้เคยเป็นของ Harry Osborn มาก่อน แต่ตอนนี้เขาย้ายออกจากเมืองไปแล้วให้คนอื่นมาทำร้านแทน)

ตอนแรก Flash ก็พยายามเลี่ยงที่จะไม่พูด แต่เมื่อ Peter เกลี้ยกล่อม เขาก็มีทีท่าอ่อนลง

เขากำลังจะตัดสินใจบอกความจริงทั้งหมดให้ Peter รู้ แต่ก่อนจะทันได้พูดออกไป น้องสาวของเขาก็โทรมาขัดจังหวะเสียก่อน

น้องสาวของเขาบอกว่าแม่ของเขาต้องการพบ ทำให้เขาต้องบอกลา Peter ก่อนและตรงไปหาแม่ของเขาที่บ้าน

(น้องสาวของ Flash ช่างสังเกตุกว่า Peter นะเนี่ย เพราะเจ้าหล่อนทักทันทีที่เห็นพี่ชาย “เดิน” เข้าประตูมา)

แม่ของเขาคาดคั้นให้เขาพูดความจริงทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับเขาให้เธอฟัง
แต่ Flash ก็รู้ว่า…เขาทำไม่ได้…

“ฉันมองหน้าแม่ตรงๆแล้วก็พูดคำโกหกออกไป”
“ไม่มีทางอื่นอีก”
“ไม่อาจบอกความจริงกับเธอได้หรอก”
“เพราะความจริงก็คือ…ฉันทำให้แม่ต้องตกอยู่ในอันตราย”
“แม้แต่ตอนนี้แม่ก็ยังไม่พ้นอันตราย”
“ไคร์มมาสเตอร์…มันยังอยู่ข้างนอกนั่น”
“มันกับแจ็ค-โอ-แลนเทิร์น…คือความผิดพลาดอย่างสุดท้ายที่เหลืออยู่ของฉัน”
“เป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะต้องแก้ไขให้ถูกต้อง”
“แล้วฉันก็จะได้เริ่มต้นใหม่ได้”
“ก้าวไปทีละขั้น”
“เป็นฮีโร่”

“ทำทุกอย่างให้มันถูกต้อง…”

เมื่อ Flash กลับมาที่อพาร์ทเมนท์ของเขา ก็พบว่า Betty มารอเขาอยู่ก่อนแล้ว

Flash : เบ็ตตี้?

Betty : ยังจำตอนที่เราไปเที่ยวที่แอสเพนท์ได้ไหม?

Flash : จำได้สิ

Betty : คุณบอกฉันว่าเพื่อนของคุณแคนเซิ่ลไม่ยอใไป ทำให้คุณไม่มีใครไปด้วย แต่ฉันรู้ว่าคุณวางแผนเพื่อให้เรากลับมาคืนดีกัน คุณโกหกไม่เก่งเอาเสียเลย

Betty : ฉันจำได้ว่าตอนนั้นฉันคิดว่าฉันไม่ควรไป ไม่ควรจะกลับไปคืนดีกับคุณ อย่าไปเสี่ยงที่จะต้องเจ็บใจอีกในอนาคตเลย

Flash : เบ็ตตี้…

แต่ Betty ก็ไม่ให้โอกาสแม้แต่จะให้เข้าพูด

Betty : ฉันไม่ได้มาเพื่อให้โอกาสคุณพูดกับฉัน ในเมื่อคุณไม่มีความกล้าพอที่จะพูดกับฉันซึ่งหน้า คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดกับฉันอีก คุณต้องเป็นฝ่ายฟังเท่านั้น

Betty : ฉันเสียใจด้วยเรื่องพ่อของคุณ ฉันรู้ว่าแผลในวัยเด็กมันทำร้ายคุณยังไง และฉันก็รู้ว่าคุณไม่สามารถจะสลัดมันทิ้งไปได้ เมื่อคิดว่าคุณต้องโตมายังไงมันก็น่าทึ่งที่คุณสามารถเติบโตมาเป็นอย่างที่คุณเป็นได้

Betty : แต่สิ่งที่คุณเป็นนั้นมันไม่เพียงพอสำหรับฉันอีกแล้ว

Betty : ฉันอยู่กับแม่ของคุณมาตลอดช่วงสัปดาห์สุดท้ายนั่น…ในขณะที่คุณเอาแต่เมาหัวราน้ำ…ทำให้ฉันตาสว่างขึ้นมา ฉันจะไม่ยอมให้สิ่งที่พ่อคุณทำกับแม่คุณมาเป็นอนาคตของฉันหรอก

Betty : ดังนั้นคุณไม่มีสิทธิ์ที่จะโทรมาขอบอกเลิกกับฉันแบบนั้นนะแฟลช

Betty : เพราะถ้าคุณมาขอบอกเลิกกับฉัน มันก็หมายความว่าคุณคิดว่าคุณจะสามารถกลับมาคืนดีกับฉันได้อีก

Betty : ฉันจะไม่ขอใช้ทั้งชีวิตของฉันไปกับการพยายามจะรักษาคุณหรอกนะ ฉันจะทำให้มันชัดเจนที่สุดเท่าที่จะทำได้ก็แล้วกัน…

Betty หันมามอง Flash เต็มๆตา หวังว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย…

Betty : เราจะไม่มีทางกลับมาอยู่ด้วยกันได้อีกแล้ว

แล้วเธอก็รีบเดินออกประตูออกมาแล้วปิดประตูทันที

(เดจาวูแฮะ…เพราะปีเตอร์ก็เพิ่งเจออะไรประมาณนี้มาเมื่อไม่นานมานี้เอง…)

Flash ที่กำลังจิตตกสุดขีด หยิบรูปที่เขาถ่ายคู่กับ Betty ขึ้นมาดู ทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เขาจึงรับโทรศัพท์

Flash : ฮัลโหล ดร.พิมม์หรือครับ ใช่ครับ ผมพร้อมจะทำงานแล้ว ใช่ครับ ที่บ้านผมเรียบร้อยดี…

Flash : ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพเดิมเหมือนตอนที่ผมจากที่นี่ไปเลยล่ะครับ
แล้ว Flash ก็ถูกส่งเคลื่อนย้ายมิติไปที่ฐานทัพของ Secret Avenger ทิ้งอพาร์ตเมนท์ที่ว่างเปล่าไว้เบื้องหลัง

แม้ในฐานะ Venom เขาจะกำลังประสบความสำเร็จสูงสุดเท่าที่เคยเป็นมา แต่ในฐานะ Flash Thompson เขาก็ยังอยู่ในจุดที่ตกต่ำที่สุดในชีวิตอยู่เช่นเดิม…

จบตอน

สำหรับท่านที่สงสัยว่า the Light House มันเล็กขนาดไหน

(น่าคิดนะว่าต่อไปน่าจะทำแบบนี้กับ Avenger Tower ด้วยหรือเปล่า เพราะเดี๋ยวๆก็โดนถล่มจนราบไปไม่ีู้กี่รอบแล้ว)

และนี่คือภาพการปฏิบัติงานสนามครั้งแรกของ Venom ในฐานะ Secret Avenger ในเล่ม Secret Avengers เล่ม 25 (ยังไม่ออก เป็น Preview เฉยๆ)

และท่านที่สนใจเรื่องราวของ Symbiote อีกตัวอย่าง Carnage เชิญอ่านได้ใน Carnage U.S.A. (เล่ม 5 เล่มสุดท้ายจะออกวันพุธนี้ เตรียมติดตามชมได้)