I,Vampire #5 : เยือนนครก็อตแธม
เรื่อง : Joshua Hale Fialkov
ภาพ : Andrew Sorrentino & Marcelo Maiolo
วางจำหน่าย: 25 มกราคม 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ข้อความเลือดที่แมรี่หรือราชินีนองเลือด อดีตคนรักแอนดริว เบ็นแน็ต ทิ้งเอาไว้ พานำเขาไปสู่นครก็อตแธม!?

นครก็อตแธม

ยามราตรีที่เงียบสงัด
สาวน้อยคนหนึ่งได้เดินข้างนอกอยู่ตัวคนเดียว และรู้สึกได้ว่ามีใครจับตามอง
ทันใดนั้นชายแปลกหน้าทั้งสองคนก็ปรากฎตัวเบื้องหน้า ยืนขวางทาง

สาว :  ฉัน… ได้โปรด อยากเอาอะไรไปก็ได้ทั้งนั้นนะ…
แวมไพร์ตนหนึ่งเอ่ย : ฟังดูเท่าท่าดีแฮะ…

ตำรวจที่ออกตระเวนแถวนั้นบังเอิญเห็นเหตุการณ์ด้วยพอดี ด้วยความรับผิดชอบตำรวจนายนั้นรีบออกจากรถตำรวจพร้อมซีกปืนขู่

ตำรวจผู้โชคร้าย :  เฮ้ย! ปล่อยเธอไปเดี๋ยวนี้!

ความกลัว

ทุกคนคิดว่าตัวเองนั้นมีประสบการณ์กับความกลัวมาแล้ว

ทุกคนคิดว่าตัวเองนั้นรู้จักกับมันเป็นอย่างดีว่ามันรู้สึกยังไง

เมื่อเจอช่วงเสี้ยววินาทีแห่งชีวิตด้วยตัวคุณเอง
สิ่งที่เคยคิดมานั้น
มันเทียบไม่ติดเลย
ประสาทของคุณจะด้านชา
คุณจะไหวตัวช้าลง
และจะคุมสติไม่อยู่…
…ตัวคุณก็เป็นได้เพียงเปลือกที่ห่อหุ้มตัวตนที่แสนเล็กของ “ตัวคุณ”ซะเอง อัดแน่ไว้ในข้างในเปลือก ได้แต่เผ้ามอง

พ่อหนูเปลี่ยนเป็นแวมไพร์ตั้งแต่ฉันอายุได้หกขวบ พ่อพยายามจับหนูกิน

แม่ก็เข้าหยุดพ่อไว้ได้ อย่างหวุดหวิด

หารู้ไม่ว่าชายทั้งสองที่เผชิญอยู่เป็นแวมไพร์ที่กระหายเลือด

ตำรวจผู้โชคร้าย : หนีไปคุณผู้หญิง! อยู่นิ่งๆนะ ไม่งั้น ชั้นจะยิงนะ บอกว่าให้นิ่งๆไงเล่า

คุณอยากพูดถึงความกลัวด้วยรึ? เอางี้เป็นไงลองไปหาคนที่ยอมเชื่อในคำพูดคุณแล้วมีใจอยากช่วยคุณจริงๆ  แต่ว่าหนึ่งในนั้น รู้มั๊ย เค้าเป็นแวมไพร์นะ

สัตว์ปีศาจร้ายตัวโสโครกก

ถึงจะทำตัวน่ารักก็ตามทีแต่

กรมตำรวจแห่งsหนึ่งในนครก็อตแธม

ตำรวจผู้โชคร้าย : จ่าครับ ผมอยากขอลงบันทึกคนพวกนี้ในข้อหาจู่โจมครับจ่า

จ่าผู้น่าสงสาร :  นาย… จับกุมคนพวกนี้ได้หมดเลยรึ?

ตำรวจผู้ถูกเปลี่ยนให้เป็นแวมไพร์ : ก็คนเค้ายอมมาแต่โดยดีครับจ่า เนอะ

พรรคพวกแวมไพร์ต่างพากันหัวเราะเยาะชอบอกชอบใจกันใหญ่

หนูเริ่มบันทึกการเดินทางไว้ตั้งแต่ที่หนูเป็นได้แค่เด็กโง่

หนูใช้เวลาพร่ำเพ้อว่าพ่อแม่ตัวเอง

ตอนนี้ สิ่งเดียว ที่ค้างคากับคนพวกนี้

ใช่แล้วล่ะ หนูคนนี้ไม่กลัวพวกเค้าหรอก

หนูสูญเสียสิ่งสำคัญไปหมดทุกอย่างแล้ว

ขณะที่ทิกนั่งท้ายรถกระบะของพวกแอนดริว

“เธอเขียนอะไรอยู่หรือ”
” บันทึกเดินทางรึ?”

Professor John : ชั้นก็เคยจดบันทึกมาแล้วนะ ทีแรกคิดว่าจะได้เรียนรู้ผ่านบันทึก หากชั้นนั่งแกะที่เขียนบันทึกไว้ว่าผ่านเจอหรือสู้อะไรมาบ้างและ…
กลับกันชั้นได้เรียนรู้มากกว่าที่ชั้นคาดคิดไว้ซะอีก แถมเกินแรงคนแก่อย่างชั้นอีก มันทำให้ชั้นถึงกับอัมพาตไปชั่วขณะนึงเลยนะ เมื่อตระหนักถึงสิ่งที่ชั้นได้ทำลงไป แล้วทุกอย่างก็เริ่มแย่ลง

Andrew : เลิกทำให้เด็กกลัวได้แล้ว

Professor John : เรอะ ตอนนี้ ผมกลายเป็นคนเทำให้ธอต้องกลัวซะเองหรือเนี่ย

รถตำรวจได้วิ่งสวนทางกัน แอนดริวรู้มันทีว่าต้องเป็นฝีมือแมรี่

แอนดริวรีบเลี้ยวรถกลับทันที

Professor John : ท่านเจโนว่า!

Andrew : ไม่ใช่…  … เมรี่ต่างหาก

สถานที่เกิดเหตุ

นักข่าว : รถไฟขบวน 1085 ที่ออกจากสถานีบอสตันได้มาถึงตามกำหนดการตามปกติ แต่ในวันนี้ ครั้นเมื่อคนเข้าไปตรวจดูข้างในกับไม่พบอะไรเลย แต่ทว่ากล้องรักษาความปลอดภัยก็ได้จับภาพความรุนแรงที่แสนทารุณ แต่ก็ไม่มีร่องรอยผู้จู่โจมแต่อย่างไรืซึ่งคล้ายคลึงกับเหตุการณ์ความรุนแรงที่เกิดเมื่อสองวันก่อน ที่เมืองบอสตัน สตาร์ซิตี้ ลอสแองเจลิส และ….

ตำรวจสองนายซุบซิบกัน

ตำรวจนาย ก : บอกนายแล้ว นี่มันไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาเลยนะ

ตำรวจนาย ข : ไม่เอาน่า

ตำรวจนาย ก : ชั้นพูดจริงนะ ตายเถอะว่ะแถมชั้นก็ได้ยินเป็นฝีมือของพวกลัทธิบ้าแวมไพร์น่ะ

ตำรวจนาย ข : แวมไพร์? จริงๆรึ ที่นายว่ามา? แกนี่มันประสาทเพี้ยนไปแล้ว

“เห้ย ช่วยกันสักแรงสองแรงสิฟะ ช่วยกันคนพวกนี้ออกไปได้แล้ว! มาช่วยกันหน่อยเร็ว!

หลังจากที่พวกแอนดริวมาถึงที่เกิดเหตุ แอนดริวก็ขอตัวไปดูสถานที่เกิดเหตุก่อนโดยแปลงเป็นหมอกเข้าไป

Andrew : อยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวขอตัวไปตรวจดูก่อน

Tig : แบบนี้หรือที่ทำให้รู้สึกขยะแขยงน้อยลง?

Professor John : เปล่า เปล่าหรอก มันไม่ลดลงเลย

Professor John : ฟังนะ ชั้นรู้ดีว่าเรื่องแบบนี้มันเกินไปสำหรับตัวเธอ

Tig : เปล่า ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย

Professor John : เขาเป็นคนดีนะ

Tig : อย่างเขาไม่ได้เรียกว่าคนแล้ว ไม่เลย

Professor John : เขาเป็นน่ะสิ ถึงแม้ ชั้นหมายถึง ว่าเป็นการยากสำหรับตัวเขาเอง ที่ต้องยืนเคียงข้างทั้งสองฝั่ง

Tig : ก็ตราบเท่าที่ยังยืนให้พวกมันอยู่ ก็ขอให้เท้าที่ยืนเคียงข้างพวกมันเน่าจมดินไปเลย เขาไม่ใช่คนเลยนะ

“เมื่อถึงเวลาอันควร ฉันจะเป็นคนสับหัวเขาเอง

“แล้วก็ชอบมากซะด้วย”

เมื่อแอนดริวได้เข้าข้างในสำเร็จ เขาก็ถูกความคมของแบทบูมแบแรงปักที่หลังมือ

ผู้อยู่เบื้องหลังเขาก็คือแบทแมน

Batman : แกเป็นใครกัน?

Batman : แล้วแกทำอะไรกับคนที่อยู่บนขบวนลงไปห๊ะ?

Andrew : เดี๋ยว ขอเวลาหน่อยสิ ให้ชั้นอธิบายเรื่องได้นะ

ไม่ทันได้พักหายใจ แบทแมนก็ใช้กำลังกขู่กรรโชกเพื่อล้วงข้อมูล

Batman : บอกมาซะว่า เอาคนไปซ่อนที่ไหนกัน!

แต่ไม่ทันได้เตรียมตัวเมื่อเจอกับแวมไพร์ที่แปลงเป็นหมอกได้ แบทแมนถูกจับล็อกคอ

Andrew : ฉันไม่อยากสู้กับคุณนะ

แบทแมนหยิบอุปกรณ์เสริมจากกระเป๋าเข็มขลัด

พร้อมเขวี้ยงระเบิดแสงจิ๋ว ใส่หน้าแอนดริว แสงสว่างจ้าเข้าตาแอนดริวเต็มๆ

Andrew : โธ่เอ๊ย!

แบทแมนใช้โอกาสนี้จับทุ่มแอนดริวและได้ล็อกแขนเพื่อสอบปากคำต่อไป

Batman : แกใช้ท่าเมื้อกี๊ได้ยังไงกัน? แล้วคนที่อยู่ในขบวนอยู่ล่ะเอาไว้ที่ไหน …แกเป็นตัวอะไรกันแน่?

แอนดริวฉุนอย่างแรงี่โดนเล่นอยู่ฝ่ายเดียว จึงต้องโต้กลับบ้าง

Andrew : หน้าโง่เอ๊ย!

Andrew : ไม่สงสัยเล้ยว่าทำไมพวกเค้าถึงได้เกลียดมนุษย์ถึงรากเหง้าเลย

เมื่อแอนดริวสามารถลุกขึ้นได้ เขายื่นมือไปหาแบทแมน และพูดปรับความเข้าใจ

Andrew : ในฐานะชายผู้ยึดมั่นในเกียรติ ขอสาบานกับคุณว่าผมไม่ได้ทำร้ายใครเลยทั้งนั้น แต่ผมรู้ว่าใครเป็นคนทำ ให้ผมช่วยนะ…

“เฮ้ มีคนอยู่ตรงนั้นด้วย!” เสียงตำรวจนายหนึ่งตะโกน

Andrew : เราน่าจะ…

Andrew : ไป… ฮึชั้นชักชอบหมอนั่นให้แล้วสิ

ก่อนที่จะได้ทันเอ่ยจบประโยค แบทแมนก็หายตัวไปก่อนที่แอนดริวจะทันรู้ตัวเสียอีก

ระหว่างรอแอนดริวกลับมาศาสตราจารย์จอห์นได้ออกไปรวบรวมข้อมูลจากเจ้าหน้าที่แต่ก็โดนปฏิเสธ

ตำรวจ A : ท่านครับ ผมต้องขออภัยอย่างยิ่ง ทางเราไม่อนุญาติให้ปล่อย…

Proferssor John : แต่นี่มันทั้งขบวนเลยนะ หายไปเฉยๆ…เลยรึ?ไม่มีวิ่วแววของร่าง มีแต่เลือดนี่นะ?

ตำรวจ B  : แม้แต่คนคุมหัวรถไฟก็ด้วย! รถไฟจอดถึงสถานีแล้วก็ไม่มีใครอยู่บนขบวนนั้นเลย

สองตำรวจหันกลับมาคุยกันเอง กว่าจะทันรู้ตัวก็มีอีกคนโผล่แบบไม่ทันตั้งตัวมาขอโทษ

ตำรวจ A : เราคุยกับคนนอกไม่ได้นะ

Andrew : เราต้องขอโทษด้วยที่มารบกวนท่าน คุณเจ้าหน้าที่

ตำรวจ B : ไรวะ…

แอนดริวเรียกทั้งสองคนกลับมาที่รถกระบะ

Professor John : เกิดอะไรขึ้นหรือ?

Andrew : ชั้นไปทำความรู้จักเพื่อนใหม่มาน่ะ

Tig : เยี่ยมไปเลย

Andrew : เธอต้องชอบคนนี้แน่เลย หมอนั่นพยายามฆ่าชั้นด้วยล่ะ

โดยหารู้ไม่ว่าแบทแมนคอยจับตามองพวกเขาอยู่ แบทแมนขอให้อัลเฟรดช่วยสืบค้นประวัติคน

Batman : อัลเฟรด คุณช่วยตรวจสืบประวัติของคน…  พวกนี้ที

Alfred : ได้เสมอเลยครับ คุณหนู

ศาลก็อตแธม

แอนดริวประกาศโต้งๆเลยว่าเขามีจิตผูกพันธ์ทางกายกับแมรี่ หรือรู้จักกันในนาม”ราชินีนองเลือด”

หมอนี่สามารถสัมผัสทุกย่างก้าวการเคลื่อนไหวของหล่อนได้

เขายังประกาศอีกว่าหล่อนอยู่ที่นี่

แต่หากนี่เป็นแผนพวกเขาล่ะ แผนการที่จะเข้ายึดตึกอาคารที่สาธารณเพื่อจะป่าวประกาศให้คนรับรู้…

แต่ทำไมถึงต้องเลือกสถานที่ที่มันดูเหมือนว่างเปล่าไม่มีอะไร?

ยาม : ต้องขอโทษด้วย เพื่อน เราปิดทำการแล้ว เราจะเปิดทำการในวันพรุ่งนี้เช้า…ตอนเวลา…

แอนดริวเหลือบสายตาไปทางยามที่เผ้าตลอดทั้งคืนเพื่อทำการสะกดจิต

Andrew : คุณออกไปพักเดินเล่นได้ เดี๋ยวเราจะดูแลส่วนนี้ต่อจากคุณเอง

ยาม : ซ่าบครับ ตามสบาย

Tig : ยอมรับแล้วว่า นี่มันเจ๋งจริง

Andrew : เห็นมั๊ยล่ะ?

ระหว่างเดินตามเข้าไปข้างใน

Tig : ไม่เห็นเข้าใจเลย ที่นี่ก็ไม่เห็นมีอะไรว่างเปล่าโบ๋เบ๋

Andrew : นั่นแหละ พวกมันมีพวกมาใหม่ประมาณร้อยกว่าตนที่กำลังจะตื่น จะมีสถานที่ไหนที่ดีกว่านี้ล่ะ?

Andrew : ถึงเวลานั้นก็ย่อมเกิดความโกลาหลตื่นตระหนกสำหรับแวมไพร์หน้าใหม่ที่ตื่นขึ้น พวกมันจำเป็นต้องขังพวกเขาไว้ใน…

Professor John : พระเจ้า ห้องขังไง

Tig : ม่ะ ไม่เห็น…

Professor John : ย้อนความหลังนะ ศาลนั้นก็มีคุกนั้นภายในตัวด้วย ปัจจุบันเป็นห้องขังที่ถูกใช้เป็นที่ฝากขังชั่วคราว
หรืออาชญากรที่ยังไม่ได้รับการพิพากษา

Andrew : อีกทั้ง เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น หน้าต่างแทบทุกบานเป็นที่บังแสงได้อย่างดี

Batman : แล้วเจ้ารู้เรื่องนั้นดีได้อย่างไรกันล่ะ คุณเบ็นแน็ต

แบทแมนโผล่มาแบบไม่ซุ่มไม่เสียง พร้อมมีอาวุธติดมือ

Batman : ฉันมีคติเรื่องไม่ฆ่าด้วยสิ แต่เมื่อพิจารณาหลักฐาน เจ้าน่าจะตายไปนาน เมื่อนานมาแสนนาน งั้นฉันขอถามอีกครั้ง เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่?

ศาสตราจารย์จอห์นเข้ามาห้ามปรามทั้งสอง

Professor John : ช่วยพักรบสักครู่หนึ่งก่อน พ่อคุณ ไม่ใช่อย่างทีคุณคิดเลยนะ…

Andrew : ไม่เป็นไรแล้วจอห์น สถานการณ์ทุกอย่างไปได้ด้วยเรียบร้อยดี

Tig : อย่างกะผีเอ็งสิ! หมอนั่นเป็นแวมไพร์นะ หมอนั่นก็ตกหลุมรักคน คนที่ก่อเรื่องทั้งหมดนี่ด้วยนะ ฆ่าเค้าเลยสิ ถ้าให้ดี ขอหนูเป็นคน

Professor John : เดี๋ยว ก่อนนนน….

Batman : คุณตกอยู่ในภวังค์เขานะ ศาสตราจารย์ ฉันรู้นะ เมื่อก่อนคุณเคยเป็นคนดี ก่อนถูกเขาคนนั้นเปลี่ยนคุณให้เป็น… เฮคิวบัส

Professor John : คุณทำตัวให้สมกับเป็นยอดนักสืบหน่อยสิ! ยังไงหรือ?ก็สืบค้นดูสิ!

Batman : เขาเป็นแวมไพร์ ชื่อของเขามีปรากฏให้เห็นบันทึกสาธารณะในช่วงเวลา… ฉันเห็นภาพร่างตัวเขาย้อนยุคกลับไปในช่วงสมัยฟื้นฟูศิลปวิทยา และเสื้อผ้า อีกทั้งอายุเขาก็ไม่ได้…

Professor : ไม่ใช่ ที่ผมหมายถึงก็คือ หากเขาเป็นสัตว์ร้ายจริงล่ะก็แล้ว… ทำไมเขาถึงยั้งมือไม่ฆ่าคุณเล่า?

Batman : ยังไงเจ้าก็ยังเป็นสัตว์ร้ายอยู่ดี

แอนดริวกลายเป็นหมอกพร้อมปรากฏตัวทางด้านหลังแบทแมนพร้อมยึดอาวุธ

Andrew : ผมไม่ได้เป็นอย่างที่ผมควรจะเป็นนะ สาบานต่อหน้าได้เลยนะ

Andrew : แล้วชั้นก็ได้ยินเรื่องของคุณมาเหมือนกัน

Batman :  เอางั้นก็ได้ เราทำงานร่วมกัน คราวนี้เท่านั้น ผ่านไปได้วันหนึ่งแล้ว คนหายสาบสูญไปเป็นร้อย

Andrew : งั้นก็ดีเลย

Batman : อะไรนะ?

Andrew : เรายังมีเวลาอยู่

Batman : เวลา?อะไรล่ะ…

Andrew : สี่สิบแปดชั่วโมงแรก หลังการเปลี่ยน เราสามารถเปลี่ยนกลับได้ หลังจากนั้น… เอ่อ เราไม่มีทางแก้ได้อีก
ทิกเธอคิดว่าเธอช่วยยั้งมือเรื่องอยากฆ่าชั้นเมื่อครู่เต็มแก่หน่อย ระหว่างที่เราจะไปสู้กับคนที่เป็นฝ่ายเลวจริงๆนะ จะได้มั๊ย?

ตอนที่แม่หนูตายจากไป แม่บอกหนูให้วิ่งหนี แม่บอกหนูว่าตัวคุณแม่จะปลอดภัยและลูกก็ต้องวิ่งหนีไป และหนูก็วิ่ง

Andrew : ชั้นชอบผ้าคลุมไหล่ของคุณนะ

Batman : …

เมื่อหนูหลับตาลง หนูได้ยินเสียงแม่ร้องเมื่อพวกมันฉีกแม่ออกเป็นชิ้นๆ

หนูบอกตัวเองว่ามันเป็นแค่คำอธิษฐาน เพราะคุณแม่ไม่มีทางรอดกลับมาได้อีก

เราฆ่าล้างบางพวกมันเพื่อออกตามหาพ่อหนูซึ่งพวกมันใช้เป็นเรื่องเหยียดหยามเรานัก

ด้วยประการนั้น พวกมันก็เลยไม่กล้าเปลี่ยนเราไปด้วย

ระหว่างที่กำลังรอลงชั้นล่างมีสายตานับร้อยดวงจับจ้องมาที่พวกเขา

ยอตัวเองเกินไปใช่มั๊ยล่ะ?

เชื่อฉันสิ ว่าความรู้สึกนี้เป็นความรู้สึกรับรู้ร่วมกันได้นะ

เมื่อมาถึงชั้นล่าง คณะก็ได้เจอกับฝูงแวมไพร์ที่หิวกระหาย

Andrew : ถอยไป

Batman : อย่าขวางทาง เบ็นแน็ต!

ทิกพยายามรั้งประตูลิฟต์อย่างสุดความสามารถ แต่ก็ต้านไว้ไม่อยู่

ฝูงแวมไพร์แห่เข้าไปหมายขย้ำเหยื่อที่อยู่ตรงหน้า แต่ก็ไม่อาจทำได้

??? : หยุด!

Mary : แอนดริว ชั้นอยากแนะนำคุณให้รู้จักครอบครัวใหม่ซะหน่อย เอาล่ะนะลูกๆ! มาต้อนรับป๊ะป๋ากลับบ้านหน่อยเร็ว!

ฉบับต่อไป :  THE END OF THE WORLD AS WE KNOW IT !