The Strange Talent of Luther Strode #5 พลังสุดเมพของนาย Luther ตอนที่ 5

เรื่อง : Justin Jordan
ภาพ : Tradd Moore, Felipe Sobreiro
วางจำหน่าย: 1 กุมพาพันธ์ 2012
สำนักพิมพ์ : Image Comic

เมื่อความสามารถที่ Luther ได้รับ นำพาภัยมาสู่คนที่เขารัก

งานนี้ Luther จะสามารถปกป้องคนที่เขารักด้วยพลังที่เขามีได้หรือไม่

เชิญรับชมกันได้เลยคร้าบ

Luther:   แม่ไม่เป็นอะไรนะ!

 

Pete:  อ้าว พวก?

 

คุณแม่:  นั่นลูกแต่งตัวอะไรของลูกน่ะ

 

คุณแม่:  แล้วลูกทำอะไรกับประตูเนี่ย?

 

 

คุณแม่:  อุ๊ฟฟฟฟฟฟฟ!!

Luther:   โอ้ว ขอบคุณสวรรค์

 

ยังไม่ทันที่คุณแม่จะพูดอะไรต่อ Luther ก็เข้าไปสวมกอด คุณแม่ ด้วยความโล่งใจ

Luther:   คุณแม่ครับ ผมสัญญาต่อหน้าพระเลยนะครับว่าจะอธิบายทุกๆอย่างให้ฟัง

Luther:   แต่ว่าตอนนี้ผมจะต้องรีบไปทำธุระบางอย่างก่อนนะครับ

 

Luther:   นี่ Pete ชั้นอยากให้แกช่วยดูแลคุณแม่ชั้นทีนะ

Luther:   อย่าให้ใครที่ไม่ใช่ชั้นเข้ามาข้างในนี่เด็ดขาดนะ

 

Pete:  แล้วนั่นแกจะไปวะ?

 

Luther:   ชั้นจะขอไปเช็คซักหน่อยว่า Petra สบายดีมั๊ย

อีกด้านหนึ่ง ที่ห้องของ Petra

 

“น้องหนูเขาตื่นแล้วว้อย”

“ตื่น ตื่น เถิดนะขวัญตา”

“ตื่นมาดื่มชากับพี่หน่อยสิว้อย!”

*!!!เปรี้ยง!!!*

  

Buck พี่นักเลงดุกลัว Petra จะง่วงเลยเสริฟชาเข้าที่หน้าของ หนู Petra เข้า 1 ที

โดนน้ำชากระแทกหน้าไปแบบนั้น ทำให้ Petra ครางเสียงออกมาเบาๆ….

 

Petra:   หึก …หึก….หึก…

 

ลูกกระจ๊อก ABC:   อู้วววววววววว  

ลูกกระจ๊อก ABC:   สก๊อยน้อยกำลังบ่อน้ำตาแตกอยากให้พี่จูบเป่ากะหม่ำมั๊ยจ๊ะ?

 

Petra:   หึก …หึก….หึก…หึก …หึก….หึก…หึ…..หึ…หึ…..ฮ่ะ!ฮ่ะ!ฮ่ะ!ฮ่ะ!ฮ่ะ!ฮ่ะ!

อ้าว เจ๊แกหัวเราะซะงั้น!?

Buck:   หัวเราะหาพระแสงง้าวอะไรวะ?

 

Petra:   ใครสอนวิธีการตบหน้าคนอื่นกับแกวะ เจนจัดผัวเก่าแกเรอะ?

Petra:   พ่อชั้นยังตบใช้ได้หนักกว่านี้เลย (เล่มที่แล้ว)

Petra:   ชาเขียวของจริงมาเมื่อไรก็บอกด้วยละกัน

 

Buck:   แหม่ ตอนแรกไอ้ชั้นก็กะจะยั้งเท้าชั้นไว้แตะก้นโหนกผัวแกซักหน่อย

Buck:   แต่คิดไปคิดมา แบ่งปันให้แกซักนิดดีกว่าว่ะ

“พี่กระทืบโดนจุดเสียวเมื่อไร ก็บอกพี่ด้วยนะว้อย!?”

 

แล้วพี่ Buck ก็ง้างเท้าหน้า เอ๊ย หมัด เตรียมจัดชุดอาหารเช้าให้กับน้อง Petra

 

“เช่นกันย่ะ!”

 

*!!!(ಠ益ಠ)!!!*

 

เอ๋งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!

 

Petra กระดกหน้าแข้งกระแทกจุดเสียวของ พี่ Buck จนหน้าเขียว!

ขณะที่ Petra กำลังสนุกสนานกับการขยี้จุดสยิวของ พี่ Buck

อีกด้านหนึ่ง ชายคนหนึ่งกำลังวิ่งหนีใครบางคนเข้าห้องไป

 

????:   อย่ามายุ่งกับตรู!! ตรูไม่ได้ทำอะไรเลยนะว้อย!

????:   เป็ดสดเห็ดสดกะหล่ำสดเอ๊ย!

  

????:   ชิฟหรอย!!!

 

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!

  
 ????:  อ๊ากกกก ตรูไม่ได้ทำอะไรนะว้อย!!

 

คนที่ล่าชายคนนี้อยู่คือ Luther นั่นเอง

ไหงงั้นอ่ะ!!

Luther:   เออ! ตรูรู้!!

 

ตูมมมมมมมมมมมมมม!!!!

 

Luther กระชากชายคนนั้นออกมาพร้อมซากประตูแล้วซัดลุงคนนี้เข้ากับกำแพง

แล้วพี่แกทำแบบนี้ทำไมเนี่ย?

Luther:   ทีตอนไปตีเด็กผู้หญิงที่ไม่มีทางสู้คนล่ะ เก่งจังว้อย!

Luther:   แต่ทีตอนเธอต้องการแกมากที่สุด แกได้ทำบ้าอะไรบ้าง!?

 

เปรี้ยง!

“แกทำบ้าอะไรบ้าง หา!?”

ปีก!

“เอ็งทำ!”  

เปรี้ยง!  

“อะไร! บ้างวะ!”

ตูม!

“แกไม่ได้ทำบ้าอะไรเลย!”

  

ผัวะ!

  

“ไม่เลย……”

  

“แกมันไร้ค่า!”

Luther ชกจนชายคนนั้นแน่นิ่งไป

  

ชายคนนี้ก็คือ พ่อของ Petra นั่นเองครับ

คาดว่า พี่แกคงมาหา  Petra  ที่บ้านของเธอ แต่เธอไม่อยู่

แล้วมาเจอพ่อแกทำตัวขัดใจพี่แก พี่แกเลยของขึ้นแล้วก็เป็นอย่างที่ผู้อ่านได้เห็นครับ

อีกด้านหนึ่ง (อีกแล้ว) Pete กำลังงานงอก!

 

Pete:  โว้ว โว้ว โว้ว โว้ว

 

Pete:  นี่ใจเย็นก่อนนะฮะ เรื่องอธิบายได้ไม่ยากเลยนะคร้าบ

 

Pete:  ยังไงตอนนี้เราสองคนยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่มั๊ยฮะ?

 

Pete:   แอร๊ยยยยย อย่าฆ่าโพ้มมม!!

 

คุณแม่:  ก็ว่าสิ…..

 

คุณแม่:  ชั้นรอฟังอยู่!

  

แล้ว Pete ก็พรรณาเรื่องราวทั้งหมดให้คุณแม่ฟัง

 

Pete:  ……..หลังจากนั้น พวกผมก็ตัดสินใจที่จะจัดการกับพวกอาชญากรช่วยเหลือผู้คน

Pete:  ผมช่วยจัดเสื้อจัดผ้าให้อย่างที่คุณแม่เห็นนั่นแหล่ะครับ

Pete:  พวกเราจะปกปิดตัวเองทำอะไรจะได้สะดวก

Pete:  นั่นเป็นเรื่องที่ดีใช่มั๊ยล่า แล้วไหงคุณน้ามองผมแบบนั้นอ่ะ?

 

คุณแม่:  …….

 

คุณแม่:  นี่ Pete น้า  ขอถามอะไรหน่อยสิ

คุณแม่:  เธอเคยถูกผ้หญิง หนักสี่สิบห้าโล ถีบมั๊ยจ๊ะ?

  

Pete:  อืม…ก็……..เคยอยู่อ่ะครับ

Pete:  อาทิตย์นี้ก็……โดนไป

Pete:  ……..สองครั้งแล้ว…

 

คุณแม่:  ข้อแรกนะ ลูกชายน้าอยู่ๆก็หายตัวไป

คุณแม่:  แล้วอยู่ๆก้โผล่มาพังประตูบ้านชั้นจนยับ

คุณแม่:  แล้วเธอยังจะมาแต่งเรื่องซุปเปอร์พลังปัญญาอ่อนมาหลอกกันโต้งๆแบบนี้อีก

คุณแม่:  เธอคิดว่าน้าเครียดมากจนเป็นบ้ารึไง หา?

 

คุณแม่:  น้าให้เวลาสิบวินาที เล่าเรื่องจริงมาได้แล้ว!

 

?????????: โอ้ โถ่ถัง

 

หืม? ใครสอด…..อ๊ะ….

 เจ้าของเสียงปริศนานั้นก็คือ

พี่โล้น Librarian (บรรณารักษ์) จอมโหดนั่นเอง!!!

 

 

Librarian:  แม้ความสามารถในการเล่านิทานของ พ่อ Holmes น้อยของเรา

Librarian: ออกจะฟังดูเพ้อฝันเพ้อเจ้อไปหน่อย

Librarian:  แต่เรื่องที่เขาเล่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงครับ

 

Librarian:  จะเหลือก็แค่จะให้นิทานสุดบรรเจิดเรื่องนี้จะจบลงยังไงดีน่ะครับ

 

ทั้งคุณแม่ กับ Pete คุณเพื่อน งานงอกแล้วววว!!!

 

กลับมาที่ Petra ที่เพิ่งกระทุ้งหอคอยบาเบลของพี่ Buck ไปหมาดๆ

 

*!ตุ๋ย!*

 

Buck:   ยัยลูกคุณโสเอ๊ย!

 

Petra:   ไหงหนอนใต้เข็มขัดนั่นเล็กเท่ารูปลวกเลยฟระ อีประเทืองทอดเอ๊ย!

 

Petra:   แล้วก็ไม่ต้องเสร่อล้อแม่ชั้นด้วยล่ะ ไอ้กระบือนุ่งผ้าถุงเอ๊ย!

 

 พอ!

กัน!

ที!

 ว้อย!

 

!!เปรี้ยง!!

พี่ Buck ของขึ้นแล้วฟาดปากน้อง Petra

จนน้องนางกระเด็นไปโดนขวดเหล้าแตกกระจาย

แต่ถึงจะโดนไปขนาดนั้น แต่ Petra ก็ยังตอบอย่างชิลๆ ว่า….

 

Petra:   เออ….

Petra:   พอกันได้แล้วมั้ง

 

Buck:  คืองี้นะ พี่ก็ไม่รุ้หรอกนะว่า น้องอยู่ๆโรคเส้นประสาทติ่งมันกำเริบหรึอะไร และพี่ก็ไม่สนด้วยว้อย

 

Buck:  แต่ถ้าน้องกวนประสาทปลายเท้าพี่แบบนี้ พี่ก็ไม่เอาเมิงไว้นะจ๊ะ

Buck:  ฉะนั้นทำไมเอ็งไม่หัดหุบหูรูดซะละว้อย!!

 

เมื่อ Buck ยกตัว Petra ขึ้นมา

จะเห็นว่า  Petra แอบหยิบเศษขวดแก้วที่แตกเอามาไว้ในมือของเธอ เรียบร้อย!

 

Petra:   งั้นหนูขอพูดอะไรซักหน่อยได้มั๊ยคะ คุณพี่?

Buck:  อะไรอีกฟระ (เดี๋ยวเจออีกชุด!)

    

Petra:   ข้างหลังคุณพี่น่ะคะ

โครมมมมมมมมมม!!!

 

แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!

 

Luther:   หวัดดีฮะ ตรูชื่อ Luther ว้อย!!

 

Luther ถีบพี่ Buck จนกระเด็นไปโดน Petra

ที่ตอนนี้ใช้เศษแก้วที่หยิบไปตัดเชือกจนขาดพอดี!

Luther:   ตรูมานี่ก็เพื่อบรรเลงเพลงกระทืบปากพวกเอ็งให้ลงไปจูบขี้ดินไงเฟร้ย!!

 

ลูกกระจ๊อกS:   หราาาาาา!

 

ลูกกระจ๊อกR:   ชั้นว่า ลูกพี่ Billy ก็มีเพลงไทยเดิมให้แกแทนว้อย!!

 

ว่าแล้วลูกกระจ๊อกทั้ง 5 คนก็ลงแขก Luther พร้อมกัน!

ขณะที่ Petra พยายามผลักร่างพี่ Buck ผู้หมดสภาพอกจากตัวเอง

 

Petra:   ออกไปไกลๆเลย ไอ้ดำหยาบเฝื่อนเอ๊ย!

 

Luther สะบัดร่างลูกกระจ๊อกทั้ง 5 คน กระเด็นกระดอนไปคนละทิศละทาง

ส่วน Petra ก็กำลังกระทืบหัวพี่ Buck อย่างสนุกสนาน

 

Luther:   เอ่อ Petra น่ารีบเผ่นไปได้แล้วมั้ง

 

Petra:   อ๊ะ เออจริงด้วย! รับทราบ! โทษทีนะ (ติดลมไปหน่อย)

    

Luther:   พวกแกมีปัญญาทำได้ดีสุดแค่เนี๊ยะ?

   

แล้วก็เป็นไปตามคาด Luther ซัดเหล่าลูกกระจ๊อกจนหมดสภาพกันยกทีม

แต่ถึงแม้จะหมดสภาพแต่ พี่ Buck แอบคลานไปที่ช่องเก็บหนัง 18+ ของพี่แก

แล้วก็หยิบบางอย่างออกมา พร้อมสวนออกไปว่า

   

Buck:  ไม่เชิงว่ะ ไอ้นี่ต่างหากที่พวกตรูทำได้ดีที่สุด

   

Buck:  เฮ้ย! พ่อยอดมนุษย์คนเก่ง

Buck:  เอ็งจะเร็วกว่าลูกปืนนัดนึงมั๊ยวะ?

   

Buck:  หรือไม่ก็ซัก ห้าสิบนัด ละกัน!

 

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ปัง! ปัง! ปัง!ปัง!

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ปัง! ปัง! ปัง!ปัง!

  

  

ปุ! ปุ! ปุ! ปุ! ปุ!

ปุ! ปุ! ปุ! ปุ!

อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค!!

   

แม้เขาจะรวดเร็วแค่ไหน แต่ก็หลบกระสุนปืนกลที่ยิงออกมามากมายได้ไม่หมด

ทำให้กระสุนเจาะไปที่หน้าอกเขาของเขาทันที

Librarian:  ผมดีใจเหลือเกินครับที่ในที่สุดพวกเราก็มีโอกาสได้พบกันซักที

 

ทั้งคุณแม่ และ Pete ต่างมึนงงกับชายที่ยืนอยู่เบื้องหน้าเขา

 

Librarian:  แล้วผมก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่า

Librarian:  พวกคุณจะทำอะไรมากกว่าแค่ยืนแล้วทำหน้าบื้ออยู่ตรงนั้นนะครับ

 

คุณแม่:  คุณเป็นใคร? แล้วมาทำบ้าอะไรที่นี่?

 

Librarian:  ผมมันก็แค่เสมียนผู้ต่ำต้อยคนนึงครับ

Librarian:  แล้วผมก็มาที่นี่เพื่อ คุณ โดยเฉพาะ

 

แล้ว พี่เสมียนหัวโล้น ของเราก็ค่อยๆ เอามือไปที่คุณแม่ของ Luther

 

Pete:  เฮ้ย! ไอ้โล้นหนวดขนเพชร!

 

เพล้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!

  

 

อย่าแตะต้องตัวเธอนะว้อย!!

  

 

 

 

Pete เอาคมไฟฟาดไปที่หัวของพี่โล้นเข้าไปจนเต็มแรง

 

จน….พี่โล้น เลือดออก!!

โอ้ว ชิทททท!! เลือดออกก!! มันเป็นไปได้ยังไง!!

แต่กระนั้น…….

 

ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ

ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ

ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ ฮ่ะ

   

 

Pete:  คุณน้ารีบๆหนีไปเร็ว!

 

Pete:  ผมพูดจริงๆนะ! ไปเร็ว! ไป! ผมพูด…..

 

คุณแม่ รีบวิ่งหนีไปจากตรงนั้นทันที! เฮ้ย Pete แกเจ๋งมากว่ะ!

แต่งานแกงอกแล้ว Pete ว้อย!!!!

    

Librarian:  คุณนี่พูดอะไรไม่หยุดจริงๆนะครับ

Librarian:  ช่วยหุบปากซักทีเถอะ

 

หมับ!

 

แอ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!

 

ลุงโล้นเอามือจับไปที่คอของ Pete แต่ก่อนที่ลุงแกจะได้ทำอะไร

 

“วางเค้าลง!”

 

คุณแม่:  เดี๋ยวนี้!

Librarian:  ด้วยความยินดีครับ

    

แล้วพี่โล้นก็โยน Pete กระเด็นไปข้างหลัง อย่างแยแสอะไร

 

Librarian:  เล่นใช้ปืนกันแบบนี้ คุณหวังว่าจะให้มันเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้รึครับ

คุณแม่:  ชั้นหวังจะให้แกไปลงนรกซะ!

 

เปรี้ยง!

คุณแม่ ยิงปืนเข้าใส่ ลุงโล้นทันที

Librarian:  อ้า ถ้างั้นผมคงต้องบอกว่า….

  

Librarian:  ชีวิตมักจะมีแต่เรื่องน่าผิดหวังน่ะครับ

    

ลุงโล้นหลบกระสุนนัดกระจิดริดที่คุณแม่ยิงออกมาอย่างสบายๆ

  

คุณแม่:  โอ้!

คนหลับกระสุนได้!!! เรื่องนี้ทำเอาคุณแม่ คุณแม่ ตะลังจนตาค้าง!

แล้วก็พุ่งเข้าหาคุณแม่อย่างรวดเร็ว

คุณแม่:   แย่แล้ว!

 

Librarian:  แย่จริงๆด้วยครับ

  

ปึ้ง!

ลุงโล้นเอานิ้วจิ้มหน้าผากของคุณแม่จนเลือดกำเดากระเด็นออกมาเล็กน้อย !!

 

 

Librarian:  ต้องขออภัยที่ทำอะฉุกละหุกนะครับ

Librarian:  แต่ผมต้องการคุณแบบเป็นๆและครบ 32 นะครับ

 

Librarian:  แต่ เกือบ จะครบ 32 ก็พอรับได้เหมือนกันนะครับ

 

=ฉึบ!=

   

 อยู่ๆ มีมีดพุ่งออกมาหาลุงโล้น แต่ลุงแกก็รับเอาไว้ได้

  

Librarian:  ผมต้อง บวก คะแนนความกล้าหาญให้คุณเลยนะครับ คุณ Peter

Librarian:  แต่บางทีมันก็ออกจะฉลาดน้อยไปซักหน่อยนะครับ

 

ลุงโล้นเขวี้ยงมีด ไปหา Pete ทันที!

    

ฉั๊วะ

 

Pete รีบก้มหัวหลบมีดที่หุ่งเข้าไปที่หัวเขา

แต่มีดก็เฉือนนิ้วข้างซ้ายของเขาจนขาดหมดทั้งมือ

  

Pete ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง

 

Pete:  โอ้ คุณพระช่วย ฮือๆ โอ้ย เวรเอ๊ย ฮือๆ โอ้ย คุณพระช่วย…

    

 

Librarian:  ผมอยากให้คุณช่วยส่งข้อความให้หน่อยได้มั๊ย

 

Pete:  โอ้ย คุณพระช่วย ฮือๆ โอ้ย เวรเอ๊ย ฮือๆ

 

Librarian:  ช่วยบอกคุณ Strode ทีว่า

Librarian:  เขาสามารถพบผมกับคุณแม่ที่สุดแสนวิเศษของเขาได้ที่ท่าเรือ

Librarian:  บอกเค้าว่าให้ตามเสียงกรีดร้องทรมานของแม่เขาไป

 

Librarian:  คุณพอจะบอกเรื่องนี้แทนผมได้มั๊ยครับ คุณ Peter

 

 

Pete:  ได้…..

 

Peter มองดูที่มืออันชุ่มเลือดของเขา

ถ้าเป็นทั่วไปอาจเลือที่จะอยู่เฉย รอจนกว่า Luther จะกลับมา

แต่สำหรับ Pete…..

 

“ได้เยิบก้นแกไง!!”

ฉึก!

แต่คนๆนี้เป็นคุณแม่ของเพื่อนรักเขา

Pete คงปล่อยให้เธอถูกจับไปทรมานต่อหน้าต่อตาไม่ได้

มีดเสียบไปที่คอของพี่โล้นอย่างจัง จนเลือดพุ่ง แต่……

Librarian:  ไม่ครับ คุณ Peter คุณทำไม่ได้หรอกนะครับ

 

Librarian:  แต่ผมต่างที่สามารถทำ ไอ้สิ่งที่คุณเรียกว่า “เยิบก้น” ได้นะครับ

 

Librarian:  งั้นเรามาเริ่มกันเลยดีมั๊ยครับ?

(T_____T)

  

 

 

อีกด้าน Luther ที่โดนกระสุนซัดไปถึงห้านัด ก็ทรุดลง

 

Luther:   อ๊อก.คุณพระช่วย….

 

Buck:  เอาล่ะสิ ทำไมเอ็งยังไม่ไปพบคุณพี่ยมบาลอีกวะ ตัวเมิงติดบั๊กรึไงฟระ?

   

Buck:  แต่ไม่เป็นไรนะน้อง เดี๋ยวพวกพี่ลง แพทเป่าสมอง แก้ให้ละกัน

 

“อย่านะ!”

อ้าวเฮ้ย น้อง Petra จะกลับมาทำม๊ายยยย!!!

Petra:   อย่าทำร้ายเค้า!!!

 

อาเป็นว่าน้อง Petra คงรีบวิ่งกลับมาช่วย Luther ด้วย……เศษแก้ว ในมือ

โอ้ว น่ากลัวมาก! (เรือหายแล้ว!)

     

Buck:  Bitch Please! ตรูไม่ได้จะทำร้ายมันว้อย! ตรูกำลังฆ่าหมกส้วมมันต่างหาก!

Buck:  แต่นั่นไม่สำคัญหรอกว่ะ

  

Buck:  จัดการยัยสก๊อยนี่ทีเด๊ะ!

Buck:  รีบจัดการให้เสร็จๆไป

ฟุบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ!!

   

 Buck:  หืม?

   

“เออ! มาจัดการกันเถอะ!”

   

  

 

!!โผล๊ะ!!

ฉูดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!

เลือดกระจัดกระจายเปรอะเปื้อน Petra จนเธอตกใจและล้มลง

  

ซากชิ้นส่วนของลูกกระจ๊อกกระเด็นติดพื้น

   

Petra ตื่นตะลึงกับภาพที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าเธอ

แต่เธอก็รวบรวมความกล้า ค่อยเดินเข้าไปข้างในห้อง แล้วภาพที่เธอเห็น……

ก็คือภาพที่พวกเราได้เห็นกันแล้ว ในเล่ม 1 นั่นเอง

(แสดงว่าเรื่องราวในช่วงแรกของเล่ม 1 มาบรรจบกันที่ตอนนี้)

   

ภาพซากศพและเครื่องในต่างๆที่กระจัดกระจายเต็มห้อง ทำให้เธอถึงกับเป็นลมสลบไป

โดยมี Luther เป็นผู้อุ้มเธอขึ้นมา

 

เมื่อเธอตื่นขึ้นมา…..

 

Petra:   ….อืม..

   

Petra:   …Luther…

   

Petra:   ..โอ้..

 

  

Petra:   โอ..ไม่นะ….ฮือ

 Luther:   มันมาที่นี่…….

   

Luther:   มันมาที่นี่ และผมก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วย….

   

“…ชั้น….”

  

“..พยายาม…”

 

“….จะหยุดมัน…แล้ว.”

*จดหมายคือจดหมายที่ Pete เขียนให้ Luther

Luther หายตัวไป ในเล่มที่แล้ว*

   

ไงพวก!

วันนี้ นายหายหัวไปไหนฟระ?

หมายถึง ชั้นคิดว่านายคงออกไป บะบะโอ้บะบะ กับ Petra อยู่

แต่ตอนนี้คุณแม่ของนายระเบิดลงโทรศัพท์ชั้นตลอดทั้งบ่ายเลยว่ะ

เดี๋ยวชั้นกะจะแวะไปหาจะได้ไปลดระดับความโกรธาของคุณน้าซักหน่อย

แต่ ถ้านายได้จดหมายนี่ก่อนมาเจอชั้น

รีบโทรกลับมาหาตรูด่วน! แล้วก็ถ้านายเป็นคนตีก้นไอ้รัสเซียนั่นล่ะก็

ฝากเอาลมตดมาฝากด้วย

-Teh Pete-

ปล. อิจฉาภาพอันแสนงามของตรูเรอะ? สมควรว่ะ (กร๊าก)

(แล้วจากนั้น Pete ก็ไปพบแม่ของ Luther จนพลอยติดร่างในเหตุการณ์นี้ไปด้วยในที่สุด)

พลังสุดเมพของนาย Luther ตอนหน้า

อวสาน

นิทานอันแสนหดร้ายนี้จะจบลงเช่นไร!?

จบแล้วจ้า แต่ก่อนจะไป ช่วยรับชมโฆษณาสั้นๆ โดยสปอนเซอร์ผู้สนับสนุนรายการเรา

ในหน้าสองด้วยนะครับ