Marvel Comic : Avenging Spider-man 03 : สงบศึก?!

เรื่อง : Zeb Wells
ภาพ : Joe Madureira, Ferran Daniel
วางจำหน่าย: 18 มกราคม 2012
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

การต่อสู้เพื่อชี้ชะตาของดินแดนใต้พิภพจากพวก Molan มาถึงบทสรุป! Spider-man จะทำอย่างไรเพื่อเอาชนะคู่ต่อสู้ที่ปราบ Red Hulk ได้มาแล้ว!?

.
.
.
เปิดฉากมาที่แดนใต้พิภพ

Spider-man กำลังควบไดโนเสาร์หนีห่าลูกธนู โดยมี J Jonah Jameson นั่งซ้อนมาด้วย

Jameson : นี่เรากำลังทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย?!

Spider-man : จะไปรู้เหรอ! เจ้าตัวนี้มันดูท่าจะวิ่งเร็วดีฉันก็เลยขึ้นขี่มันมาเนี่ยแหละ…เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันกำลังพานายไปที่ปลอดภัยให้น่า พอใจไหม?!

Jameson : แกเรียกสถานการณ์แบบนี้ว่าปลอดภัยเหรอ?! ฉันไม่รู้สึกว่าปลอดภัยเลยสักนิดเดียวว๊อย!

Spider-man : ขอบใจที่ช่วยบอกข่าวให้ฟัง! ทีนี้เงียบไปได้แล้ว ถ้าไม่อยากโดนเสียบจนตัวติดกันล่ะก็นะ!

Jameson : แกพูดแบบนั้นแสดงว่าแกรู้ใช่ไหมว่าตอนนี้ฉันกำลังโดนลูกธนูกระแทกใส่อยู่น่ะหา?!

ทางด้านพวก Molan เมื่อเห็นว่าพวก Spidey ไปไกลเกินระยะธนูแล้วก็หยุดยิง
Spider-man : พวกมันถอนกำลังไปแล้ว…

Spider-man : ฉันจะไปส่งนายลงที่เมืองใต้พิภพ และจากนั้นฉันจะกลับมาที่นี่

Jameson : แกจะกลับไปที่นั่นอีกเหรอ?! จะกลับไปทำไมกัน?

Spider-man : นายก็รู้เหตุผลอยู่แล้วนี่…

Spider-man : …ฉันทิ้งใครบางคนไว้ข้างหลัง

ตัดไปที่สนามประลอง

Ra’ktar หัวหน้าเผ่าของพวก Molan กำลังชื่นชมชัยชนะของตนเองที่มีเหนือ Red Hulk

ทางด้าน Spider-man ที่มาถึงเมืองของพวก Moloid แล้วก็ฝากให้พวกนั้นช่วยพา Jameson ขึ้นไปโลกเบื้องบน ส่วนเขาจะกลับไปช่วย Red Hulk กับ Mole man

Jameson : นี่ตอนนี้แกจะไปช่วยโมลแมนจากพวกนั้นด้วยงั้นเรอะ?!

Spider-man : ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องของนายแล้วโจน่าห์ รีบไปจากที่นี่ได้แล้ว

Jameson : แกโง่หรือเปล่าเนี่ย?! ก็แล้วทำไมแกไม่กลับไปกับฉันแล้วไปค่อยกลับมาพร้อมกับพวกเพื่อนๆอเวนเจอร์ของแกล่ะ?

Spider-man : ก็เพราะฉันทำแบบนั้นไม่ได้น่ะสิ โอเคไหม? ฉันเดินเข้าไปในฐานของอเวนเจอร์ทั้งๆที่ทิ้งเพื่อนไว้แบบนั้นไม่ได้ แค่คิดก็ทำไม่ได้แล้ว เหมือนกับที่ฉันทิ้งนายไว้ไม่ได้ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่านายเกลียดฉัน! และนายก็รู้ด้วยใช่ไหมล่ะ?

Jameson : รู้อะไรล่ะ?

Spider-man : นายรู้ว่าต่อให้นายด่าว่าฉันขนาดไหนฉันก็จะไม่มีทางปล่อยให้นายเป็นอันตรายได้ และนายก็ต้องรู้ด้วยว่าฉันปล่อยโมลแมนไว้แบบนั้นไม่ได้เหมือนกัน…

Spider-man : และฉันก็ไม่มีทางทอดทิ้งพวกตัวเล็กนี้ด้วย ลองดูพวกเขาสิ! ดูให้ดีๆสิ!!

เมื่อเจอพวกเด็กๆ Moloid ทำตาเศร้าใส่ก็เล่นเอา Jameson ถึงกับอึ้งไปเหมือนกัน

Jameson : กะ…ก็นะ…ในเมื่อเล่นทำตาแบบนั้นใส่นี่นา

Spider-man : ทีนี้นายก็จงรีบไปจากที่นี่ก่อนทีจะ…

ทันใดนั้นพื้นดินก็สั่นสะเทือน!?

พวก Molan ยกทัพมาแล้ว!!

Mole man : เจ้าพวกโมลอยด์แห่งเมืองใต้พิภพ พวกเจ้าให้ที่ซ่อนแกพวกศัตรูที่พ่ายแพ้แก่ราชาของพวกเจ้า!

Mole man : แร็คธาร์ผู้ยิ่งใหญ่จะไม่ยอมให้พวกโมลอยด์มีตัวตนอยู่…อีกต่อไป…

เมื่อถึงยามคับขัน Jameson ก็ยังคิดห่วงคู่ปรับของตัวเองอยู่บ้าง

Jameson : โอเค แกสนุกมาพอแล้ว ทีนี้มาขึ้นบนเจ้าตัวประหลาดนี่แล้วไปจากที่นี่กันได้แล้ว!

แต่ Spider-ma ก็ยังนิ่งอยู่…

Jameson : นี่แกจะมากับฉันใช่ไหม? นี่แกจะทดสอบฉันหรือไง?! แกกำลังทดสอบฉันใช่ไหม?

Spider-man : รีบๆไปเถอะน่า!!

เมื่อส่ง Jameson ไปแล้ว Spider-man ก็รอจน R’aktar มาอยู่ตรงหน้าเขา

Mole man : แร็คธาร์ผู้ยิ่งใหญ่ถามว่าเจ้ากล้าที่จะปกป้องเจ้าพวกนี้จากความพิโรธของท่านงั้นรึ?

Spider-man : ช่ายแล้ว ทั่นแร็คธาร์ผู้ยิ่งใหญ่! ฉันสไปเดอร์แมนจากโลกเบื้องบน ขอท้าแก…

ว่าแล้ว Spidey ก็ฉวยโอกาสตะบันหน้า Ra’ktar ไปทีหนึ่ง

Spider-man : เอ่อ ยังไงผลที่ได้มันก็ไม่ต่างกันอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ?

ว่าแล้วพวก Molan ก็กรูกันเข้ามาลาก Spidey ไป

Spider-man : โอเคๆ! เราจะทำตามกฎของพวกนายก็ได้ แต่อย่างน้อยก็น่าจะนับให้ฉันได้แต้มจากหมัดเมื่อกี้นะ นั่นมันโดนเต็มๆเลยใช่ไหมล่ะ!

Jameson : เจ้าเด็กโง่เอ๊ย…

เมื่อทิ้งดาบเสียบไว้ที่ Red Hulk ไปแล้ว Ra’ktar จึงทำการสร้างอาวุธอันใหม่ขึ้นมาจาก “หินแกร่ง” ที่นำมาด้วย

Spider-man : นั่นนายกำลังสร้างอาวุธจากหินที่คมสุดๆอันใหม่งั้นหรือ? คือแบบว่า ก็ไม่ได้จะพูดอะไรมากนักหรอก แต่นายคงไม่ต้องใช้มันหรอกมั๊ง ไม่เอาน่า! อย่างน้อยก็ให้ฉันใช้อาวุธแบบเดียวกันบ้างเซ่!

เมื่อกล้าขอมาก็ยินดีจัดให้ Ra’ktar โยนเศษหินอันหนึ่งให้ Spidey

แต่เมื่อเขาพยายามจะรับไว้ มันกลับคมเกินไปจนบาดนิ้วเขาจนเป็นแผล!!

Spider-man : คมดีจริงๆด้วยนะเนี่ย พรรคพวก…

ที่อีกด้านหนึ่ง Red Hulk ที่โดนดาบเสียบหัวใจไว้ก็เริ่มขยับ…

แล้วการต่อสู้ระหว่าง Spider-man กับ Ra’ktar ก็เริ่มขึ้น

แต่ Ra’ktar ก็ทั้งทรงพลัง รวดเร็ว และเก่งกาจจน Spider-man เทียบไม่ติด!!

ถึงพยายามโต้กลับ แต่ก็ไม่ทำให้สถานการณ์ดีขึ้นเลยสักนิด…

เมื่อเห็นว่า Spidey น่วมพอแล้ว Ra’ktar ก็เตรียมจะเผด็จศึก

แต่ทันใดนั้นเอง Spid-man ก็เค้นกำลังเฮือกสุดท้ายแล้วยิงใยไปจับเศษหินเมื่อครู่นี้ แล้วเริ่มเหวี่ยงมันด้วยกำลังทั้งหมดที่มี!

แล้วเขาก็ฟาดมันใส่ที่ช่วงเอวของ Ra’ktar ซึ่งแม้มันเป็นเพียงเศษหินแร่ มันก็ยังคงความคมและแข็งแกร่งอยู่เช่นเดิมและตัดชุดเกราะที่ Ra’ktar สวมอยู่ได้อย่างง่ายดาย

แต่อึดใจต่อมา สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น!

[พรวด!]

แล้วกางเกงของ Ra’ktar ก็ร่วงลงไปกองที่เท้า…

Ra’ktar หน้าเสียทันที ในขณะที่พวก Molan ตัวอื่นๆมีที่ท่าขบขัน

Spider-man : …ไม่ยังรู้ว่าพวกนี้ไม่นุ่งกางเกงในกันแฮะ

Ra’ktar หันไปโวยใส่ลูกน้อง แต่พวกนั้นก็หัวเราะเยาะใส่

ทางด้าน Spidey เขารู้ว่าเขาไม่มีมุขไหนเหลือให้ใช้อีกแล้วและเริ่มทอดอาลัยกับชีวิตแล้ว

Spider-man : เอาละ ฉันพร้อมจะตายแล้วล่ะ

แต่ตอนนั้นเองพวก Molan ก็เริ่มเข้ารุมสกรัม Ra’ktar?!

Spider-man : ไม่เอาน่าแร็คธาร์ หัดมีอารมณ์ขันซะบ้างสิ

Mole man : เจ้าไม่เข้าใจ เจ้าทำให้เขาได้รับความอับอายในระหว่างการต่อสู้ และตามกฎของพวกโมลานแล้วนั้นก็ถือว่าเจ้าชนะเขาแล้ว

Mole man : …แต่เขาไม่ยอมรับ

ที่อีกด้านหนึ่ง Red Hulk ที่ฟื้นตัวแล้ว ก็ตะเกียกตะกายตามมาถึงจนได้

แต่ภาพที่เขาเห็นเมื่อมาถึงก็คือภาพของ Ra’ktar ที่โดนมัดไว้อย่างแน่นหนา และ Spidey กับ Moleman ที่ทำตัวตีซี้กับพวก Molan ซะงั้น

Red Hulk : อะไรฟะเนี่ย?!

Spider-man : เฮ้! นายยังปลอดภัยดีนี่นา…โอ๊ยๆ อย่าบีบแรงนักสิ…

Spider-man : ผมก็ไม่รู้ว่าหมอนั่นรอดมาได้ยังไง…แล้วนายรอดมาได้ยังไงกันเนี่ยฮัลค์?

Red Hulk : แกคิดว่าผิวสีแดงของฉันนี่มาจากการอาบแดดหรือไง? ฉันคืออาวุธชีวะแห่งการทำลายล้างนะ! การรักษาบาดแผลด้วยตัวเองมันไม่ใช่ปัญหาหรอก!

Red Hulk : ทีนี้มาซัดกันต่อได้เลย!

Spider-man : เฮ้ๆ จะรีบไปไหนละเพื่อน? ฉันชนะหมอนี่ไปเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้เขาต้องทำตามที่ฉันสั่งทุกอย่างแล้ว

Red Hulk : ถ้าแกอยากช่วยประหยัดเวลาล่ะก็ บอกมันให้เด็ดหัวตัวเองออกแล้วยัดลงคอมันเองไปเลยซะเซ่!

Spider-man : โว่ๆๆ! เย็นไว้ก่อนพี่กระทิงแดง…

Spider-man : ไอ้ดาบที่นายถือมาด้วยนั่นฟันทะลุผิวหนังของนายอย่างง่ายดายใช่ไหมล่ะ? อาวุธของพวกนั้นสร้างจากของอย่างเดียวกันทั้งหมดเลย นายไม่ควรจะเสี่ยงหรอกนะ

Spider-man : พวกนั้นกำลังมุ่งหน้ากลับบ้านแล้ว เราทำสัญญาสงบศึกกับพวกนั้นเรียบร้อยแล้ว นายเป็นทหารนี่นา…นายชอบการทำสนธิสัญญาแบบนี้ใช่ไหมล่ะ?

Red Hulk : ก็คงงั้น…

Spider-man : ใช่แล้ว นายต้องชอบมันแน่ๆเลย

แต่เมื่อ Red Hulk เหลือบไปเห็น Ra’ktar มองมาทางเขาแล้วยิ้มเยาะใส่

Red Hulk : ไอ้เลว…มันยิ้มเยาะเย้ยฉัน!!

เคราะห์ดีที่ Spidey ไกล่เกลี่ยทั้งสองฝ่ายไว้ได้…

Spider-man : เอาน่าพี่บึ้ก เราต้องทำตามข้อตกลงนะ นายยอมให้เรื่องนี้มันจบๆไปได้ใช่ไหมล่ะ? แบบว่า สุดท้ายแล้วก็นายก็ไม่ได้บาดเจ็บตรงไหนนี่นา…

Red Hulk : ฮึ่มมม…

Spider-man : อ๋อ เจ็บที่ใจเหรอ? นายกำลังเจ็บใจสุดๆเลยสินะ?

Red Hulk : หุบปากไปเลย

ตัดมาที่โลกเบื้องบน Jameson กำลังอยู่กับพวก Avenger

Jameson : ทำไมพวกคุณถึงไม่รีบๆลงไปในรูนั่นเสียเลยเล่า! เร็วเซ่!

Cap : รีด ริชาร์ดกำลังมาพร้อมกับแผนที่ของแดนใต้พิภพ ผมจะไม่ส่งคนลงไปโดยไม่มีแผนที่แน่

Jameson : นี่คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดหรือไง? ฮัลค์แดงของคุณมันตายไปแล้ว แล้วก็เจ้าสไปเดอร์แมนก็อยู่ข้างล่างนั่นพยายามจะหยุดยั้งการรุกรานโลกอยู่ตามลำพังนะ!
ทันใดนั้นก็มีเสียงพูดดังออกมาจากหลุมทางลงใต้พิภพ

เป็น Spider-man กับ Red Hulk นั่นเอง

Spider-man : ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ภารกิจเสร็จลุล่วงไปแล้ว

Cap : ฉันนึกแล้วว่าแค่พวกโมลอยด์ที่ตัวโตหน่อยไม่มีทางฆ่านายได้อยู่แล้ว แล้วนี่นายปล่อยให้พวกนั้นรอดไปบ้างหรือเปล่าล่ะ?

Red Hulk : ฉันไม่ได้ทำอะไรพวกมันเลย เจ้าหนูนี่จัดการด้วยตัวคนเดียว

Cap : เฮ้…ขอบใจนะ แต่ฉันก็คงทำไม่สำเร็จถ้าไม่มี…

Red Hulk : อย่ามาขอให้ฉันพาแกไปส่งไหนอีกก็แล้วกัน

ว่าแล้ว Red Hulk ก็กระโดดจากไป

Spider-man : ได้เลย…

Ironman : จากการสแกนร่างกายของนาย มันบอกว่านายบาดเจ็บหนักเอาเรื่องทีเดียว อาจมีเลือดคั่งในสมองก็ได้

Ironman : เคยคิดจะหากหมวกเกราะมาใส่บ้างไหมล่ะ?

Spider-Woman : รีบพานายไปทำแผลดีกว่านะ

Jameson : เดี๋ยวๆๆ นี่แกจะบอกฉันว่าแกสามารถหยุดการรุกรานของเผ่าพันธ์ใต้พิภพได้โดยไม่ต้องให้ฮัลค์ช่วยงั้นเรอะ?!

Spider-man : ใช่แล้วล่ะ

Jameson : อ้าว คราวนี้แกจะไม่เล่นมุขบ้าบอของแกแล้วเรอะ?!

Spider-man : ใช่ ประมาณนั้นล่ะ

Jameson : ละ…แล้วแกทำยังไงกับโมลแมนล่ะ?!

Spider-man : ฉันช่วยปลดโซ่ให้เขา แล้วก็กลับมา เขาเจอมามากพอแล้ว

Jameson : เจ้านั่นมันลักพาตัวนายกเทศมนตรีของเมืองนิวยอร์คนะ…นี่ยังไม่นับที่มันเคยโจมตีเมืองของฉันมานับร้อยๆครั้งแล้วด้วยนะ!

Spider-man : และเราก็ตอบโต้ด้วยการต่อยหน้าเขากลับไป ทุกครั้งเลยด้วย

Spider-man : ฉันว่าเราอาจจะต้องแปลกใจว่ากับปฏิกริยาของเขาเมื่อได้รับการปฏิบัติอย่างเมตตาบ้างน่ะนะ

ตัดมาที่เมืองใต้พิภพ

Mole man กำลังนั่งอยู่บนบัลลังค์

Mole man : ข้าไม่เป็นไร…ไม่ต้องมายุ่งกับข้า

เมื่อพวกลิ่วล้อ Moloid ยังคงทำแผลให้อยู่ไม่เลิก Mole man ก็ระเบิดอารมณ์ออกมา!

Mole man : บอกว่าไม่ต้องมายุ่งไงเล่า!

Mole man : ดูสิว่าข้าต้องตกต่ำขนาดไหน! ข้าต้องถูกมองด้วยสายตาน่าสมเพศในอาณาจักรของข้าเอง! ต้องพะเน้าพะนอเจ้าพวกคนโลกเบื้องบนเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงโง่ๆ!

Mole man : ดูที่นี่สิ มันเคยเป็นแผนที่ที่ทำไว้เพื่อการยึดครองโลกเบื้องบนในอนาคต แต่มันกลับถูกทุบทำลายเมื่อเราโดนยึดครองเสียเอง เอาเจ้าซากพวกนี้ไปให้พ้นหูพ้นตาข้าซะ!

แต่เมื่อพวก Moloid เริ่มเก็บกวาด Mole man ก็เปลี่ยนใจ…

Mole man : เดี๋ยวๆ…ปล่อยมันไว้อย่างนั้นแหละ ภาพเมืองที่พินาศนี้จะไม่ใช่สัญลักษณ์ของความอับอายของเรา!

Mole man : แต่มันจะเป็นสัญลักษณ์…ของอนาคตของเรา

(เฮ้อ…สันดานคนน่ะมันเปลี่ยนกันไม่ได้ง่ายๆหรอกน่อ Spidey…)

จบตอน