Scarlet Spider #1 : เริ่มต้นชีวิตใหม่
เรื่อง : Chist Yost
ภาพ : Ryan Stegman,Marte Gracia
วางจำหน่าย : 11 มกราคม 2012
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

เส้นทางสู่เม็กซิกันดินแดนแห่งอิสระภาพกลับไม่ราบเรียบเสีย!! เมื่อมีเพียงเคนคนเดียวเท่านั้นที่สามารถหยุดยั้งโศกนาฏกรรม

เรื่องราวเกิดขึ้น ณ เมืองฮิวสตัน รัฐเทกซัส กลางดึกตีหนึ่ง

เมื่อพูดถึงการนำเข้าสินค้าต่างชาติ ก็ต้องนึกถึงฮิวสตันเมืองท่าที่แสนวุ่นวายที่สุดในสหรัฐอเมริกา

และคำนี้ก็เป็นคำกล่าวของตัวพ่อผู้อยู่ในแก็ง สเน็คสกิน เจ็ตเก็ต

ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าเมืองฮิวสตันมีท่าเรื่ออยู่ด้วย

ถึงจะรู้ผมก็ไม่สนอยู่ดี

แต่ตัวพ่อที่อยู่ในแก็ง สเน็คสกิน เจ็ตเก็ตนั้นสนใจ เขาคุยและคุยถึงอ่าวไม่เคยหุบปากเงียบ

เขาพูดเรื่องข้อตกลง

เขาพูดถึงเงิน

หมอนี่ปากสว่างจัด เสียงก็ดังอีกแถมไม่เหลียวแลเลยว่าใครเป็นผู้ฟัง

จุดนี้แหละถือเป็นข้อผิดพลาด

ตัวพ่อแก็งสเน็คสกิน เจ็ตเก็ตคิดเอาเองว่าตัวเขาและพรรคพวกไม่มีใครกล้าแตะต้อง

ผิดอย่างมหันต์เช่นเคย

ระหว่างการแลกเปลี่ยนสินค้ากับเงินก้อนสกปรกที่บรรจุอยู่ในกระเป๋าใบหนึ่งของสองแก็ง

ลูกน้องคนหนึ่งก็ถูกลากหายเข้าไปในเงามืด ทุกคนหันไปทางต้นเสียง

พร้อมเปิดฉากระดมยิง

หัวหน้าแก็ง : หยุดยิงสิฟะ! พวกแกนี่มันช่างไม่รู้…

ลูกน้องก็หายไปอีกหนึ่งคน

หัวหน้าแก็ง : โธ่เว้ย… โผล่หัวมาสิวะ! เราน่าจะมาตกลงให้เรียบร้อย… เพื่อประโยชน์ทั้งสองฝ่ายนะ เรามานั่งเจรจากันได้นะ!

หัวหน้าแก็ง : ว่าไง?

Kaine : หนีไปซะ ก่อนที่ข้าจะฆ่าพวกแกทิ้ง

ชื่อของผมคือเคน และผมไม่ได้มานี่เพื่อขอเจรจาแต่อย่างไร

พวกมันก็เช่นกัน

แล้วผมก็ไม่เคยคาดหวังว่าพวกมันจะขอด้วย พวกมันเป็นคนชั่ว ผมรู้เรื่องคนชั่วคนเลวเป็นอย่างดี

เพราะผมก็เป็นหนึ่งในนั้น

Kaine หลบกระสุนที่ยิงกราดกรูเข้ามาได้อย่างสบาย

การฆ่าพวกมันรู้สึกได้เลยว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง เป็นไปโดยตามสัญชาติญาณ

ยังใช้ใยอย่างที่เคยใช้มา

มีประโยชน์จริงๆ

ส่วนการมองเห็นในความมืด ถือเป็นเรื่องใหม่เหมือนกัน

คนพวกนี้เป็นอาชญากรผู้รู้ตัวมันดีว่าได้ทำร้ายคนไปนับต่อเท่าไหร่แล้ว
ทำลายชีวิตผู้คนมามากมายด้วยเรื่องไร้สาระ เรื่องการขนถ่ายของพวกมัน?

ยังไงก็ตามทีแต่ มีบางอย่างในหัวผม ห้ามผมไม่ให้ฆ่าพวกมัน

ไม่ทั้งหมดหรอก

Kaine : ใครกันที่อยากขอเจรจาด้วย?

หัวหน้า : ได้โปรด ผะ ผม ก็แค่ขนค่าตอบแทนเท่านั้น ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะ สะ..

Kaine : หุบปาก

หัวหน้า : พระเจ้า ขอร้อง ไม่ใช่ผมนะ

Kaine : แกคิดว่าข้าจะสนรึไง? หนีไปซะ

ฉลาดดีแฮะเรานี่ แต่ก็ถือ…เป็นโชคช่วย

ผมเข้ามาพัวพันโดยบังเอิญ เพราะดวงมันเข้าข้าง ก็แค่หากินกับพวกสวะชั้นต่ำเท่านั้น

ที่ผมบอกกับมันไป ผมพูดจริงนะ ไม่ว่าพวกมันจะทำห่าอะไรก็เรื่องของพวกมัน ผมไม่สนหรอก

ผมต้องหลบออกนอกประเทศ ซึ่งต้องใช้เงินด้วย

ผมได้ของตามที่ต้องการแล้ว

จากนั้นผมก็ได้กลิ่นบางอย่าง

ไม่ว่าอะไรที่อยู่ในนั้น พวกมันพยายามที่จะขยับ…

ไม่ใช่พวกยาเสพติด

เมื่อ Kaine เปิดตู้คอนเทนเนอร์ ก็พบศพคนเป็นจำนวนมากที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่า โพรยพรุ่งออกมา เคนถึงกับอาเจียน

ตายแล้ว คนพวกนี้ตายแล้ว

ไอร้อนนี่…กลิ่นนี่มัน… มีศพมากเกินไป ซากศพนี่ต้องฝังคนเป็นไว้ข้าง…

เมื่อเคนสังเกตมือที่ยื่นออกมามีสีที่ต่างออกไป เคนก็รีบเข้าไปขุดคุ้ยเพื่อตามหาผู้รอดชีวิต

และเขาก็ได้พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง

โรงพยาบาลปาร์ค พลาซ่า เมืองฮิวสตัน ศูนย์กลางการรักษา

ยามดึก ตี 1 กับ อีก 45 นาที

แม้ในยามดึกคุณหมอก็ออกทำตามหน้าที่ในรอบกะดึก โดยผู้บาดเจ็บรายนี้เป็นผู้ร้ายที่ถูกตำรวจยิงเนื่องจากคิดขัดขืน

ระหว่างที่ เจ้าหน้าที่เลตันกำลังพูดคุยกับคุณหมอทันใดนั้นก็มีกระแทกเปิดประตูอย่างรุนแรง ทำให้เขาหันไปหาทางนั้น

พบชายที่แบกร่างหญิงสาวที่หมดสติอยู่

Kaine : ใครก็ได้… ช่วยเธอที หรือไม่งั้น ชั้นขอสาบานว่าพวกคุณจะ…

หมอ : จิวเลียส! หมออยากขอแรงช่วยทางนี้หน่อย

Layton : วางสาวคนนั้นลง ตรง…

เมื่อ เคน เห็นตำรวจเป็นภัยคุกคาม สัญชาติญาณเขาก็กลับมาทันที เริ่มด้วยการปลดอาวุธ แล้วก็จับใบหน้ายกตัวตำรวจขึ้น

Kaine : อย่ารึอาจมาหือกับข้านักเชียว

คุณหมอ : ขอร้องนะ ขอร้อง อย่าทำร้ายตำรวรนายนี้เลย

เคนเพิ่งรู้สึกตัว

Kaine : ฉัน ก็แค่ แบบ ไม่ได้ตั้ง…

เคนเองก็ไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเองอีกแล้ว จึงรีบปล่อยเขาลงก็รีบจากไปพร้อมบอกแหล่งสถานที่

Kaine : ที่ท่าเรือ ในตู้คอนเทนเนอร์ มีศพในนั้น มากซะด้วย แล้วเรียกกำลังเสริมด้วยล่ะ คุณเจ้าหน้าที่

ถนนสาย 59
ตีสาม สิบนาที

ผมหาที่อยู่ใหม่เรื่อยมาตั้งแต่ออกจากนิวยอร์กมาเป็นหลายสัปดาห์แล้ว
จนถึงตอนนี้ผมหลีกเลี่ยงใช้เส้นทางถนนสายหลัก ขึ้นรถบัสไปตามโอกาส
ย้อนรอยกลับไปถึงสองครั้งกลบเส้นทางเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครตามมา

…ถึงอย่างงั้นผมก็รู้แต่ใจดี พวกตำรวจ เอฟบีไอ อเวนเจอร์…หลังจากที่ผมได้ลงมือไปในหลายๆสิ่ง
พวกนั้นต้องมาหาผมแน่

แล้วผมก็ขอกลับไปอีกไม่ได้แล้ว

ดังนั้นผมจึงคิดหนี
แต่ว่าผมเองก็หนีมาแสนยาวนาน หนีมาตลอดทั้งชีวิตและตอนนี้
ตอนนี้หลายๆอย่างเปลี่ยนไป

เท่า ที่ผมรู้พวกนั้นต้องมาตามผม… ไม่เห็นมีสัญญาณบ่งบอกแต่อย่างไรมาเป็นหลายสัปดาห์แล้วนับตั้งแต่เหตุกาณ์ “สไปเดอร์-ไอซ์แลนด์”ไม่มีเลย…
แค่คืนเดียว ผมขอหยุดพัก คืนเดียวเท่านั้น…
คืนเดียวที่ได้โอกาสพักหายใจ

หยุดพัก อย่าทำตัวโดดเด่นนักนะ
หนึ่งคืน
ขอหยุดพักซะหน่อย

โฟว์ชีซัน ย่านดาวน์ทาวน์ เมืองฮิวสตัน
ตีสี ยี่สิบห้านาที

บางทีผมอาจคิดถูกก็ได้ที่เลือกหยุดพักสักครู่

จ่ายค่าห้องชุดคืนนึงไปสองพันดอลล่าร์ด้วยเงินสดได้เรียกร้องความสนใจไปแล้ว
สรุปจากที่ได้ฟังจากสตาฟมา การเปิดห้องครัว การสั่งทุกรายการในเมนูๅ…ก็ไม่ถือเป็นเรื่องสะดุดตาเป็นอย่างไร

โธ่เอ้ย รู้สึกดีเหลือเกิน

บอกไม่ถูกเลยว่าผมอาบน้ำไปนานเท่าไหร่ แถมบอกตัวแกเองไม่ได้อีกว่าครั้งสุดท้ายที่ได้อาบน้ำผ่านมานานแค่ไหน
แต่การได้มองตัวเองในกระจก หยุดตัวเองไปชั่วขณะ
ชายผู้จ้องมองมาที่ผมไว้เคราและมีผมที่ยาว… ไม่ใช่ผมแน่
แผลเป็น… แผลที่คลุมทั่วใบหน้าผม ทั่วทั้งร่างกาย
แต่ตอนนี้แผลเป็นหายแล้ว…
แผลเป็นได้หายไปแล้ว ครั้งแรกในชีวิตที่ผมยังอยู่
เคนยังยืน…
…อยู่ตรงนี้

นี่คือตัวตนของผม

เคน

จอมวายร้าย

มือสังหาร

ตัวล้มเหลว

คนตาย

ผมไม่มีแม่ พ่อผมเป็นคนบ้า

Jackalเป็นคนสร้างผมขึ้นในห้องทดลองด้วยดีเอ็นเอที่ขโมยจาก
นักเรียนของเขาเอง ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ ผมเคยเป็นเบี้ยล่างของพ่อที่ช่วยแผนการการล้างแค้นสไปเดอร์แมน

แต่ผมเป็นผลทดลองที่ล้มเหลว ถึงผมมีพลังมากกว่าสไปเดอร์แมนหลายเท่า แต่ผมก็ไม่สมบูรณ์
การเสื่อมถอยของเซลล์ฝังลึกเป็นปัญหาในใจผม และแผลเป็นทั่วร่าง ช่วงเวลานั้น พ่อบอกว่ามันอาจฆ่าผมในอีกหลายเดือนแต่ไม่ถึงปี

เพราะผมเป็นตัวเตือนใจถึงความล้มเหลวของคุณพ่อ ท่านพ่อบุคคลเดียวที่ผมได้รู้จักด้วยคิดหาทางกำจัดผม
พ่อทิ้งผมไปเหมือนขยะ
ผมไม่เคยคิดอะไรเลย…แต่ผมก็รอดมาได้ ผมหาทางยับยั้งการเสื่อมถอยให้ช้าลง
และผมก็ได้ค้นพบเป้าหมาย

โคลนอีกตัวก็ได้ถือกำเนิดผู้เรียกตัวเองว่า เบน เรย์ลี่ เข้าคุกคามเพื่อทำลายชีวิตของปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ หรือหัวผมคิดเออเองไปเอง
ด้วยความคลั่งแค้น ผมตามล่าหมอนั่น ทรมานหมอนั่น ทั้งหมดนี่ก็เพื่อช่วยปาร์คเกอร์ หรือเพื่อช่วยโคลนด้วยกัน ผมไม่มีทางรู้เรื่องนี้อีกแล้ว

ในท้ายที่สุด เรย์ลี่ก็ได้ตายด้วยน้ำมือสัตว์ประหลาดอีกตัว และผม..ผมก็หาทางช่วยปาร์คเกอร์ได้แล้ว

ผมตายเพื่อเขา (เหตุการณ์ใน Grim Hunt)

แต่ผมก็ไม่มีทางไขว่คว้าความสงบสุขในใจผมได้

เจ้าJackalไปรับใช้ให้ควีน ชุบผมขึ้นมาเปลี่ยนผมให้เป็นสัตว์ประหลาด ร่างกายและดวงวิญญาณผมประสานตรงกัน (เหตุการณ์ Spider-Island : Deadly Foes)

แต่ครั้งนี้ ปาร์คเกอร์ช่วยผมไว้ ใช้ทุกวิถีทางเพื่อช่วยผมคนนี้

ด้วยความช่วยเหลือของปาร์คเกอร์ ทั้งร่างกายและจิตใจผมก็ได้รับการเยียวยา…

แต่ผมก็ไม่มีวันลืมได้ลง นักฆ่า ตัวตนที่ผมเคยเป็น

มันยังติดตัวผมตลอด

แผลเป็นได้หายไปแล้ว

การเสื่อมถอยไม่มีอีกแล้ว

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิต…ผมไม่รู้สึกว่าตายแม้แต่น้อย

ครั้งแรกในชีวิต ที่ผมได้ตระหนักดีว่าผมไม่ได้เป็นชายที่เห็นบนกระจก

ถึงผมไม่อาจลืมอดีตที่ผ่านมาแล้วได้ลง

แต่ผมสามารถเปลี่ยนตนเองให้เป็นคนที่ดี กว่านี้ได้

ครั้งแรกในชีวิตผม

…ผมยังมีชีวิตอยู่

เช้ารุ่งสาง เคนก็ได้โดดลงไปยังพื้นเบื้องล่างด้วยจิตใจที่สดชื่น

คิดได้แน่ชัด เห็นได้แน่ชัด รู้สึก…

คุณพระ…

…ใย!

เห็นแล้วว่าทำไมสไปเดอร์แมนถึงชอบทำแบบนี้

ท่าเรือ

“ที่นี่มันเกิดอะไรขึ้นวะ”

ตำรวจ : พวกค้ามนุษย์น่ะ เลตัน เราเจอคดีแบบนี้มาก่อนแล้ว แต่ไม่เลวร้ายเท่านี้ เมืองนี้ ผู้หญิงหรือสาวน้อยที่รอดมาได้
ก็จะขายตัวเองเป็นหญิงโสเภณี ให้แก่พวกผู้ชาย ตกเป็นแรงงาน

เจ้าหน้าที่ เลตัน : มีคนยอมจ่ายเพื่อของแบบนี้ด้วยหรือครับ?

ตำรวจ : บอกมาอีกสิเกี่ยวกับชายที่มาโรงพยาบาล

เจ้าหน้าที่ เลตัน : ขะ…เขาตัวใหญ่ แข็งแรง ยกผมขึ้นได้…

??? : คุณเจ้าหน้าที่!

ตำรวจ : นั่นเขาหรือ?

เจ้าหน้าที่ เลตัน : เปล่าครับ นั่นไม่ใช่…

??? : ไหม้ซะ

“พระอาทิตย์ยังขึ้นไม่…”

ทำไมถึงร้อนอย่างนี้?

และไอ้ที่ชุ่มตัว เหมือนเหงื่อมันออกชุ่ม

ขอต้อนรับสู้เมืองฮิวสตัน มั้งนะ

เสียงอีกาดังจากข้างๆเขา

นั้นแทบใจหายใจคว่ำเลยนะ

ตกก๊ะใจหมด

งั้นก็ ไม่มีสไปเดอร์เซ้นส์ติดตัวอีกแล้ว ไม่มีภาพการมองเห็นอนาคตให้เห็นอีก ไม่มีการเตือนล่วงหน้าอีก ไม่มีอีกแล้ว

Kaine : อนาคตได้เปิดอ้าแล้ว

ผมจะไปเม็กซิโก หาชายหาดสวยๆแล้วซื้อมันมาเป็นของตัวเอง

ผมจะย่ำเท้าลงผืนน้ำ ลงผืนทราย ดื่มค็อกเทลรสมะนาว และ…

อะไรวะนั่น?

ผมไม่มีทางช่วยเรื่องนี้ได้เลย หรือ?

ตูมม

เคนดีดตัวลงมากระทืบรถเพื่อไม่ให้รถชนหญิงชราที่กำลังข้ามถนน ผลก็ทำให้คนขับพุ่งกระเด็นออกทางกระจกหน้า

หญิงชรา : รถคันนั้น รถอาจ… ขอบคุณค่ะ… ขอบคุณที่ช่วยดิฉันไว้…

ยายแก่…มองหน้าผม โดยไม่หวีดร้องหรือร้องไห้แต่อย่างไร ยายแก่นี้เกือบโดนฆ่าแล้ว

เคนตะคอกใส่ด่าเป็นชุดๆ

Kaine : ยายแก่ ยาย!@#%เพี้ยนไปแล้วรึ? ยายไม่น่าออกมาเตร็ดเตร่บน!@#$$ถนน! ยาย!@$$แก่หงักแล้ว เอื่อย!!@#$เฉื่อยช้าไป!
แล้วหากผมไม่อยู่แถวนี้ ยายคง!@$%,ม่องแล้วล่ะ!

ฝรั่งมุงคนนึงก็ได้ชี้นิ้วไปอีกทาง

ไรอีกล่ะ?

คนขับรถได้บาดเจ็บสาหัส จากการที่เคนพุ่งลงมาช่วยยายแบบไม่คิดหน้าคิดหลัง

ไม่นะ

คนขับรถ

ตอนที่ผมหยุดรถไว้ เขาต้อง… เด้งออกมาแน่เลย

ผมมองดูคนที่มาล้อมรอบเขา
ไม่มีใครเข้ามาทำร้ายผม หรือชี้หน้า หรือ กรีดร้องใส่ผม…คนพวกนั้นอยากจะช่วย

ผมอยากจะหนี

หลังจากที่หลบหนีจากที่เกิดเหตุ เคนก็ไปนั่งดื่มที่บาร์แห่งหนึ่ง

บาร์เทนเดอร์ : คุณลูกค้าจะพักอยู่นานแค่ไหนหรือคะ คุณน่าจะอยู่ต่อยาวเพื่อให้เห็นของเจ๋งๆ เมืองฮิวสตันนี่เจ๋งที่สุด แม้ตามปกติเราจะไม่บริการเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ก่อนเที่ยง

บาร์เทนเดอร์ : เรามีกาแฟ ด้วยนะ คุณรอไปดูแถว ดาวน์ทาวน์รึยังละคะ?

Kaine : …ไปดูแล้วล่ะ ถึงจะนิดหน่อยล่ะนะ

บาร์เทนเดอร์ : คุณมาจากไหนหรือคะ? สำเนียงคุณฟังดูตลกดีจัง

Kaine : ก็ไปทั่วแหละ

บาร์เทนเดอร์ : มีชื่อเมืองรึเปล่าคะ?

Kaine : …มีสิ ขออีกแก้ว เปิดเสียงด้วย

นักข่าว : …เผาศพ จากมุมที่เรามองเห็นในขณะนี้ ตำรวจหลายนายในที่เกิดเหตุมีทั้งได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตไปค่ะ ชายผู้มีส่วนรับผิดชอบในเรื่องนี้
ดูเหมือนจะหลบหนีจากที่เกิดเหตุไปแล้วค่ะ ส่วนศพตามแต่เดิมไก้พบเมื่อเช้าตรู่นี้ที่ท่าเรือเมืองฮิวสตัน… มีเพียงผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวได้ถูกส่งไปโรงพยาบาล พาร์ค พลาซ่าแล้วล่ะ…

ไม่ใช่ปัญหาของผมซะหน่อย

ผมมันโง่ที่เอาตัวไปพัวพันตั้งแต่แรก

ผมได้รับโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่ ผมไม่มีทางทำลายโอกาสนี้แน่

ผมไม่ใช่เขา ผมไม่ใช่ปาร์คเกอร์

ผมไม่ยอมเสียสละชีวิตตัวเองเพื่อลองเล่นบทฮีโร่หรอกนะ

Kaine : ไม่ใช่ปัญหาชั้นซะหน่อย

ที่โรงพยาบาล พาร์ค พลาซ่า คุณหมอพยายามเคลื่อนย้ายผู้ป่วยอย่างเร่งด่วน เนื่องจากมีคนจ้องเอาชีวิตเธอและได้บุกเข้ามาในโรงพยาบาล

??? : <ไงจ้ะ อลาชีลี่ เตรียมตัวพร้อมจะไปร่วมกับคนอื่นรึยังจ้ะ? พร้อมที่จะถูกเผาไหมรึยังจ้ะ? เพราะครั้งนี้…>
??? : <…ไม่มีใครช่วยเธอได้แน่>

 ชะตากรรมของเธอแขวนอยู่บนเส้นดาย กับการตัดสินใจของเคน วายร้ายผู้มีพลังเพลิงมีจุดประสงค์อะไร

โปรดติดตามตอนต่อไป