The Strange Talent of Luther Strode #4

พลังสุดเมพของนาย Luther ตอนที่ 4

 

เรื่อง : Justin Jordan
ภาพ : Tradd Moore, Felipe Sobreiro
วางจำหน่าย: 11 มกราคม 2012
สำนักพิมพ์ : Image Comics

ในที่สุด Luther และ Librarian (บรรณารักษ์) หัวโล้น ก็มาพบกัน

ชีวิตของ Luther จะเป็นเช่นไรต่อไป Luther จะเข้าสู่วิถีสายมืดหรือไม่

โปรดติดตามกันได้เลยครับ!

ส่วนอันนี้ หน้าปกอีกแบบครับ

เรียกว่าเป็นหน้าปกแอบโหดก็แล้วกัน

Librarian:  โอ้ ไม่ ไม่ ไม่ต้องหยุดครับ อย่าสนใจผม เชิญคุณทำธุระของคุณต่อเถอะ

 

Luther:   แกเป็นใครฟระ? เป็นพ่อบ้านรึไง?

 

Librarian:  มุกเด็ดนะครับ นั่น

 

กุ๊ย:  โอ๊ยยยยย…..

 

แล้วพี่โล้นบรรณรักษ์ (Librarian) ก็เตะพี่กุ๊ยที่โดนซัดจนเละจากเล่มที่แล้ว ไปให้ Luther ของเขา

 

Librarian:  เอาล่ะครับ รีบสำเร็จโทษมันซะสิ

กุ๊ย:  …ได้โปรด…..

 

พี่กุ๊ยที่โดนอัดจนหน้ายับ พยายามร้องขอความเมตตาด้วยน้ำเสียงของคนที่ไม่อยู่สภาพจะทำอะไรได้อีก

ทำให้ Luther ได้ตาหลับตาพูดด้วยความอดสูว่า

 

Luther:   ผมสำเร็จโทษเสร็จเรียบร้อยแล้ว

Librarian:  ยังไม่เสร็จหรอกครับ!!

เปรี้ยง!!!!

 

อยู่ๆ พี่โล้นก็ปล่อยหมัดเข้าใส่ท้องของ Luther อย่างจัง โดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว

ซึ่งถ้าเป็นคนธรรมดาโดนหมัดนี้เข้าไปคนตัวขาดครึ่งไปแล้ว และ ถ้าเป็นคนธรรมดาต่อย Luther ก็คงหลบได้ไปนานแล้ว เช่นกัน

 

ความแรงของพลังหมัดหอบเอาร่างของ Luther กระเด็นไปติดอีกมุมของห้อง

 

Librarian:  ช่างน่าผิดหวังจริงๆ

Librarian:  ผมว่าเราคงต้องคุยกันซักหน่อยน่ะครับ คุณ Strode

Librarian:  แค่ คุณ กับ ผม สองคนเท่านั้นนะครับ

 

Luther:   อ๊อก แม่เจ้าว้อย!

 

เมื่อเป็นแบบนี้ Luther จึงเข้าหมวดต่อสู้ พร้อมเข้าหมวดดวงตาเอ็กเรย์ ของเขา

 

 

 

Librarian:  ไม่ใช่อย่างที่คิดไว้ใช่มั๊ยครับ

Librarian:  ไม่สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวนับพันล่วงหน้าได้ใช่มั๊ยครับ?

Librarian:  พวกเรามันไม่ใช่พวกเด็กหามเสาหัวเกรียนที่โรงเรียน หรือพวกนักเลงชั้นต่ำอะไรแบบนั้นน่ะครับ คุณ Strode

 

Luther:   เป็นแกเองสินะ ที่ฆ่าคนพวกนั้น!

 

Librarian:  แหม่ ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกนะครับ

 

Luther:   ขอบคุณ? จะขอบคุณแกทำฝ้าอะไรวะ?

Luther:   ชั้นไม่ได้อยากจะฆ่าคนซักหน่อยว้อย!

Librarian:  โอ้ คุณต้องขอบคุณผมแน่ครับ

Librarian:  คุณคิดว่าผมจะมาอยู่นี่ทำไมล่ะครับ? ก็เพราะผมรู้ไงครับว่าคุณต้องการอะไร

 

Librarian:  ผมรู้ว่าให้การฆ่านั่นแหล่ะคือสิ่งที่คุณต้องการ

Librarian:  ผมรู้ว่าคุณอยากฉีกร่างมันไปชิ้นๆ

Librarian:  ผมรู้ว่าคุณอยากจะลงไปเต้นรำอยู่ท่ามกลางสายฝนเลือดสาดกระจายแบบนั้น

Librarian:  อ๊ะ โทษทีนะครับ ถ้าผมพูดเกินจริงไปซักหน่อย

 

 Librarian:  คุณเป็นคนที่มีความสามารถครับ คุณ Strode

Librarian:  แต่ทำไมคุณถึงไม่ทำกิจของคุณให้เสร็จเรียบร้อยล่ะครับ?

Librarian:  หรือว่า กิ๊กตัวน้อยของคุณชอบเวลาที่คุณทำกิจกับเธอไม่เสร็จรึครับ?

เล่นหิ้งกันแบบนี้ทำให้ Luther ของเราของขึ้น กระชากพี่โล้นขึ้นฟ้าทันที

 

ฮว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

 

 

Librarian:  โอ้วตายจริง นี่ผมบังเอิญไปแตะหิ้งคุณเข้ารึครับ?

Luther:   แกเป็นวะ? แกเป็นตัวบ้าอะไรวะ!!

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม

 

แม้จะโดนลากไปชจนชิดติดขอบจอจนข้าวของเสียหาย แต่พี่โล้นก็ชิลๆ แล้วถีบ Luther ลอยขึ้นฟ้า

 

“ผมมันก็แค่นักเรียนผู้ต้อยต่ำคนนนึง”

  

“ผู้ที่ชอบเสาะหาความรู้ใหม่”

 

“ผู้เฝ้าหนังสือ… …….”

 

ขณะที่ Luther ลอยแคว้งอยู่บนฟ้า พี่โล้นก็ยกขาขึ้นสูงเพื่อที่จะ…..

“ผมคือ…….”

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!

 

“….The Librarian (บรรณารักษ์) ครับ”

   

ร่างของ Luther โดนเตะทะลุลงไปชั้นใต้ดิน จนเขาแทบหมดสภาพ

โดนท่าฉีกขาเมพไปทีเดียว  Luther ของเราถึงกับลงไปนอนหมดสภาพ

 

Luther:   ไม่….ดี…แบบนี้…ไม่ดีแน่ๆ

 

Librarian:  ก็อย่างที่ผมบอกไปนั่นแหล่ะครับ

Librarian:  เรายังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องคุยกัน

Librarian:  แต่น่าเสียดายที่อีกเดี๋ยว พวกคุณตำรวจคงจะแห่กันมาที่นี่แน่ๆ

(อย่างพี่นี่ยังต้องกลัวตำหนวดอีกหรือครับ คุณพี่)

 

  

Librarian:  ฉะนั้น ผมเกรงว่า ก่อนเราจะเริ่มสนทนาอะไรกัน คุณคงต้องพักซักหน่อย

Librarian:  หรือพูดให้เข้าใจง่ายๆคือ

  

“ราตรีสวัสดิ์ครับ คุณ Strode”

 

เปรี้ยง!

 

เวลาต่อมาที่ โรงพยาบาล Myer  พี่กุ๊ยของเรา ถูกส่งเข้าโรงพยาบาลในอาการสาหัส แต่ยังไม่ตาย

และในเวลาต่อมาเพื่อนๆเขาก็บุกเข้ามาที่โรงพยาบาล

 

นางพยาบาล:   ขอโทษด้วยนะคะ แต่พวกคุณทั้งหมดเข้าไปไม่ได้จริงๆค่ะ

 

หัวหน้ากุ๊ย:  เออๆ เชิญพล่ามไปเถอะ เพราะตอนนี้…..

 

หัวหน้ากุ๊ย:  …พวกชั้นก็เหยียบเข้ามาแล้ว นี่ไง!

 

นางพยาบาล:   ทำแบบนี้ อิชั้นจะเรียก รปภ. นะคะ

 

หัวหน้ากุ๊ย:  คืองี้นะ เห็นป่ะว่า ชั้นก็แค่อยากจะให้เจ๊ช่วยหยวนๆ

หัวหน้ากุ๊ย:  ให้ชั้นกับเพื่อนได้ไปพบกับเพื่อนร่วมงานของเราซักหน่อยเถอะฟระ

หัวหน้ากุ๊ย:  เจ๊รู้มั๊ยว่า ช่วงนี้น่ะ ชั้นชอบทำลิสบัญชีรายชื่อไว้ว่า

หัวหน้ากุ๊ย:  ใครบ้างที่ช่วยชั้นแล้วถูกใจชั้น กับใครบ้างที่ไม่ข่วยแถมกวนประสาทด้วยน่ะ

หัวหน้ากุ๊ย:  แล้วบังเอิญว่า ชั้นดันเป็นคนชอบจำชื่อพวกนี้ได้ดีซะด้วยสิ

หัวหน้ากุ๊ย:  เรียกว่ากลายเป็นไอ้แอบจิตชอบหมกมุ่นอยู่กับชื่อในบัญชีพวกนี้ก็ได้

 

หัวหน้ากุ๊ย:  แล้วคราวนี้ เจ๊อยากจะเข้าไปอยู่บัญชีดำหรือบัญชีขาวดีล่ะจ๊ะ?

 

 

เจอขู่ไปแบบนี้ทำให้นางพยาบาลกลัวจนม้ามกระโดดขึ้นไปอยู่บนสมองแล้ว รีบเดินหนีไปทันที

 

นางพยาบาล:   ย….อย่าเสียงดังนักล่ะ

 

หัวหน้ากุ๊ย:  เหอะ พวกผู้หญิงไม่มีช้างน้อยก็เงี่ยะ ไม่เคยมีกึ๋นซักที

 

หัวหน้ากุ๊ย:  แม่เจ้าว้อย Vin! ตัวบ้าที่ไหนกระซวกแกซะยับแบบนี้วะ

หัวหน้ากุ๊ย:  เป็นพวกของ ไอ้ Prop Joe ใช่มั๊ยวะ?

หัวหน้ากุ๊ย:  ถ้าเป็นพวกมันจริง เรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่ว่ะ

หัวหน้ากุ๊ย:  เรื่องไม่จบแบบเวรๆแบบนี้แน่! เฮียขอรับรองเลย!

(โอ้ว พี่กุ๊ยหน้ายับของเราชื่อ Vin นี่เอง โถๆ เพิ่งมารู้ชื่อเอาป่านนี้น้อ)

 

Vin:   มมมมม่าวววยู้วววว

  

= ติ๊ด ตี๊ ติ๊ด มายับโทราฉาบได้แย้ว มารับได้แย้ว =

 

หัวหน้ากุ๊ย:  เฮ้ย ไอ้เปรตตัวไหนมันดันเปิดเสียงโทรศัพท์ไว้ในโรงพยาบาลวะ!? ไร้มารยาทจริงๆเลย ไอ้ดวกส์เอ๊ย!

หัวหน้ากุ๊ย:  โอ้ว เออว่ะ ของตรูเองนี่หว่า ชะอุ๊ย!

แล้วลูกพี่หัวหน้ากุ๊ยก็หยิบโทรศัพท์อ้ายโฟนก๊อบเกรดเอจากจีนขึ้นมาเพื่อที่จะรับ

 

แต่ทุกๆคนต้องตกตะลึงเมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ในมือถือ

 

หัวหน้ากุ๊ย:  ผีห่านซานตานอะไรฟระเนี่ย

 

เพาะเบอร์ที่โทรมา มันคือเบอร์ของ Vin ที่กำลังนอนเดี้ยงอยู่บนเตียงนั่นเอง

หัวหน้ากุ๊ย:  นั่นเปรตวัดไหนกำลังพูดอยู่วะ!?

 

เปรตที่ว่านั่นก็คือ พี่โล้นของเรานั่นเอง

  

Librarian:  โอ้ เอาเป็นว่า เพื่อนผู้หวังดีโทรมาก็แล้วกัน

 

หัวหน้ากุ๊ย:  น้ำเสียงเอ็งฟังดูไม่เหมือนเพื่อนตรูคนไหนซักคนเลยว่ะ

หัวหน้ากุ๊ย:  แถมน้ำเสียงของแกก็ฟังดูไม่เหมือนไอ้ Vin เพื่อนชั้น ด้วยว่ะ

หัวหน้ากุ๊ย:  ซึ่งต้องขอบอกว่าประทับใจในความเนียนของแกมากว่ะ เพราะชั้นกำลังยืนดู ไอ้ Vin มันนอนเดี้ยงอยู่บนเตียงเนี่ย!

 

Librarian:  อ้อครับ เรื่องนั้นผมทราบดีครับ คุณ Buck (อ๊ะ เอ็งชื่อ Buck นี่เอง)

Librarian:  แต่ผมไม่ค่อยแน่ใจว่า คุณสนใจอยากรู้รึเปล่าว่าใครที่ทำเพื่อนคุณซะยับเยินแบบนั้น

ขณะที่ พี่โล้นกำลังสนทนาพูดคุยกับหัวหน้ากุ๊ยชื่อ Buck จนใกล้จะจบ  Luther ของเรา ก็เริ่มได้สติขึ้นมา

 

Librarian:  ……..แต่ถ้าคุณอยากได้ตัวเธอ เป็นผม ผมจะไม่มัวรีรอชักช้านะครับ คุณ Buck

 

Luther:   อืมมมมมม….

 

Librarian:  อ้า

Librarian:  ในที่สุดก็ตื่นซักที ผมเองก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกัน

Librarian:  อย่าพยายามขยับตัวไปไหนนะครับ

Librarian:  ผมได้กดสะกัดจุดเส้นประสาทที่สำคัญบางตัวของคุณเอาไว้

Librarian:  แต่อีกเดี๋ยวถ้าคุณเริ่มชินกับมัน คุณก็คงปลดจุดนั้นได้เอง

 

Luther:   ชั้น..อยู่ที่ไหน?

 

Librarian:  อะไรเนี่ย จำที่นี่ไม่ได้รึครับ

Librarian:  บางทีกระไอ้ที่อยู่ข้างหลังผมนี่อาจช่วยกระตุ้นให้คุณจำได้

 

ว่าแล้วพี่โล้นก็ชิ้ให้ดูคนที่อย่ข้างหลังเขา ซึ่งเป็นคนที่ Luther รู้จักเป็นอย่างดี

 

Luther:   คุณพระช่วย!

คนๆนั้นก็คือ

 

 

 

 

 

“คุณพ่อ?”

Luther กำลังจ้องมองร่างที่หมดสติของพ่อของเขา

น่าแปลกที่ดูเหมือนว่าร่างกายของพ่อของเขาจะดูบึกบึนขึ้นกว่าที่เราเคยเห็นในเล่มก่อนๆ

Luther:   แกพาชั้นมาที่คอกหมานี่เพื่อมาเจอไอ้เลวนี่ทำไม?

 

Librarian:  นั่นน่ะ คิดซะว่า นี่เป็นของขวัญที่ผมให้กับคุณก็แล้วกัน คุณ Strode

ลุงโล้นพูดไปพลางจ้องดูหน้ากากของ Luther อย่างชื่นชมแล้วก็บีบรีโมตโทรศัพท์ของ Vin ทิ้ง

(ขอบคุณ คุณ Kakman มากๆครับ ที่ทักเรื่อง รีโมต เอ๊ยไม่ใช่ โทรศัพท์ น่ะครับ)

 

Luther:   เป็นของขวัญที่โคตะระกากเลยว่ะ

Luther:   เครื่อง Xbox แถวสะพานไม้โดนเลหลังขายหมดจนไม่มีซื้อแล้วรึไงวะ

 

Librarian:  โอ้ว ตบมุกเก่งซะด้วย

Librarian:  ช่างเป็นคนที่อุดมไปด้วยความสามารถมากมายจนไม่มีที่สิ้นที่สุดจริงๆเลยนะครับ คุณ Strode

 

Librarian:  จะว่าไป ผมค่อนข้างชอบเจ้าหน้ากากนี้ของคุณนะครับ ดูน่ากลัวจนชวนให้ไข้ขึ้นดี

Librarian:  ผมว่าเจ้าหน้ากากนี่เป็นส่วนผสมที่ลงตัวมาก กับการสร้างความตื่นกลัวขวัญผวาให้กับเหยื่อของคุณนะครับ

Librarian:  เอาล่ะ ทำไมคุณถึงไม่ถามคำถามที่คุณอยากจะรู้ซะล่ะครับ

 

Luther:  แกส่งหนังสือนั่นมาให้ชั้นทำไมวะ?

 

Librarian: ……. ลองถามใหม่อีกทีสิครับ คุณ Strode

 

Luther:   ทำไมแกเลือกชั้นวะ?

 

Librarian:  โอ้ งั้นขอให้ผมได้นิทานให้คุณฟังซักเรื่องนะครับ คุณ Strode

 

“การฆ่าฟันนั้นเป็นเรื่องธรรมชาติ”

 

 

“การฆ่าฟันมีมาตั้งแต่สมัยแรกเริ่มของมวลมนุษยชาติ”

“การฆ่าฟันคือสัญชาตญาณแรกของมนุษย์เรา”

 

“การฆ่าฟัน เพื่อไขว่คว้าสิ่งที่ดีกว่านั้น……………”

“……….เป็นสิ่งที่ดี”

(ลองสังเกตุที่ดวงตาสิครับ ว่าสีเริ่มเปลี่ยนไป)

 

“มันทำให้มนุษย๋เราแข็งแกร่งขึ้น”

 

“มันทำให้มนุษย๋เราฉลาดขึ้น”

 

“มันทำให้มนุษย๋เรามีอำนาจ”

 

“กาฆ่าฟันแสดงให้เราเห็นว่าอะไรที่บ้างที่เราทำได้”

 

“แสดงให้เห็นว่าพวกจะอยู่รอดได้อย่างไร”

 

“แสดงให้เห็นว่าพวกเราสามารถรีดความแข็งแกร่งที่แท้จริงที่อยู่ในตัวเราออกมาได้อย่างไร”

 

“แสดงให้เห็นถึงทุกสิ่งอย่างที่มันเป็นจริงๆ”

(โอ้ว เมพขริงๆ เอามือเปล่าสู้กับทหราทั้งกองทัพ แถมยังมีดวงตาเอ๊กเรย์นิ)

 

“เกิดเป็น ความรู้ที่ถูกบ่มเพาะสะสม”

 

“ความรู้ที่ถูกหล่อหลอมให้สมบูรณ์แบบ”

“ความรู้ที่ถูกส่งต่อไปยังรุ่นต่อรุ่น”

 

“ความรู้ที่สามารถถูกใช้ได้เพียงบุคคลที่เปี่ยมไปด้วย………”

 

“……ความสามารถ เท่านั้น”

แสดงว่า วิถีแห่ง เฮอร์คิวลีส นั้น มีต้นกำเนิดมาจากพี่เมพคนหนึ่งจากยุคโบราณ

ซึ่งท่าน peTOUCHso ณ. Pantip กล่าวไว้ว่าอาจเป็น เคน (คาอิน=Cain)

ฆาตกรคนแรกของโลกตามไบเบิลครับ

ขอบคุณ คุณ peTOUCHso มากๆนะครับ

   

และจากนั้น Cain ได้บันทึกความรู้ในการฆ่าคนของเขาไว้

แล้วถ่ายทอดองค์ความรู้ไปยังคนรุ่นหลัง ซึ่งรวมถึง Jack The Ripper ด้วย (?)

จนในที่สุดก็กลายมาเป็น วิถีแห่ง เฮอร์คิวลีส นั่นเอง………

 เฮ้ย!! กลายมาเป็นนิตยสารน่ารักๆแบบนั้นได้ไงฟระ!!??

 

     

Librarian:  คุณพ่อของคุณทิ้งความสามารถดีๆทั้งหลายให้เสียเปล่า

Librarian:  คนๆนี้น่าจะกลายเป็นบางอย่างที่พิเศษได้ เขาสามารถกลายเป็นผู้ยิ่งใหญ่ได้

 

Librarian:  แต่กลับเป็นได้แค่ไอ้ขยะขี้เหล้าดาษๆทั่วไป ที่มีอยู่แทบจะล้นโลกอยู่แล้ว

 

คุณพ่อ:  อูววว..

 

Luther:   แกต้องการอะไรกันแน่?

Librarian:  ผมอยากให้คุณเข้าร่วมกลุ่มกับพวกเรา

Librarian:  ผมอยากให้คุณเป็นในสิ่งที่คุณอยากจะเป็น

Librarian:  และผมอยากให้คุณเป็นอะไรมากกว่านั้นด้วย

 

แล้วลุงโล้นก็เอานิ้วกระแทกไปจุดเส้นประสาทที่คอของคุณพ่อของ Luther

 

Librarian:  แต่ตอนนี้ ผมอยากให้คุณ ฆ่า พ่อของคุณซะ

เมื่อปลดจุดที่คอเรียบร้อยก็ทำให้ คุณพ่อของ Luther ค่อยๆ ตื่นขึ้นมา

โอ้ว นี่ มันหนังจีนเรอะนี่ มีการกดสะกัดจุดแล้วก็แก้จุดด้วย!?

 

Librarian:  ถึงคุณพ่อของคุณจะเป็นแค่ไอ้ตัวผลาญโปรตีนนะ คุณ Strode

  

Librarian:  แต่เขาก็ดีกว่าคุณ

  

Librarian:  เขาได้เริ่มตระหนักด้วยสัญชาตญาณตัวเองถึงความเป็นจริงของโลกใบนี้

Librarian:  พลังนั้น จะตกเป็นของคนที่สามารถรับพลังนั้นได้

   

Librarian:  โลกใบนี้เป็นของคนที่สามารถซัดโลกให้หมอบแทบเท้าได้

 

Librarian:  และเมื่อใดก็ตามที่คุณสามารถอยู่เหนือคนอื่นได้แล้ว

Librarian:  คุณก็ย่อมอยู่เหนือตนเองได้ ซึ่งนั่นทำให้คุณไม่จำเป็นต้องกลัวอะไรอีกต่อไป

Luther ได้เริ่มนึกย้อนไปถึง ช่วงเวลาที่ คุณแม่ของเขาถูกคุณพ่อของเขาเองทำร้ายจนหน้ายับและแขนหัก

จากนั้น Luther ก็สามารถใช้พลังปราณปลดจุดที่ถูกกดเอาไว้ได้พร้อมกำหมัดแน่น

และคำตอบของ Luther ก็คือ

 

Luther:   ขอบายว่ะ

 

Librarian:  อะไรนะครับ?…

 

Luther:   แกรู้มั๊ยว่า ชั้นเคยคิดจะตื่นขึ้นมาตอนดึก

Luther:   แล้วพยายามเค้นความกล้าทุกอย่างออกมาเพื่อเอามืดไปเสียบหมอนี่ตอนมันหลับอยู่

  

Luther:   แต่นั่นมันก็เพราะ ชั้นกลัวจนฉี่ขึ้นหัวมากเกินไป

Luther:   แต่แกรู้อะไรมั๊ย?

 

Luther:   ตอนนี้ชั้นไม่กลัวอีกต่อไปแล้ว

 

แล้ว Luther ก็หยิบหน้ากากของขึ้นมาสวมพร้อมสายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ

และแล้วในที่สุดคุณพ่อของเขาก็ตื่นขึ้นมา

 

คุณพ่อ:  Louie?

 

Luther:   ชั้นไม่ต้องการการแก้แค้นอะไร

Luther:   ชั้นสามารถเป็นอะไรที่ดีกว่านั้นได้

Luther:   ชั้นสามารถเป็นอะไรที่ดีกว่าเค้าได้

Luther:   แล้วชั้นเองก็ไม่จำเป็นต้องมานั่งฟังไอ้โรคจิตเสร่ออยากเป็นสุนทรภู่พล่ามนิทนาหรอกว่ะ

 

คุณพ่อ:  Louie ช่วยพ่อด้วย….

 

Librarian:  น่าเสียดายจัง งั้นจำไว้ด้วยนะครับว่า………………….

Librarian:  …………..ผมพยายามเสนอทางเลือกง่ายๆให้แล้วนะครับ

 

โผล๊ะ!

 

พี่โล้นจัดการบี้หัวพ่อของ Luther จนเลือดกระจุยเต็มฝาผนัง!

 

  

Luther:   เวรเอ๊ย!

   

Librarian:  งั้นเรามาคุยกัน ทางเลือกยากๆ กันดีกว่า

 

แววตาของลุงโล้นเริ่มเปลี่ยนไป บ่งบอกว่าลุงแกกำลังดุได้ที่เลยทีเดียว

Librarian:  สุภาพบุรุษคนที่คุณเพิ่งจะไปกระทืบก้นเค้ามาก่อนหน้านั้น

Librarian:  อันทีจริงแล้ว เขาเป็นลูกจ้างของ กลุ่มคนที่ไม่ค้อย ไม่ค่อยจะน่าอภิรมย์ ซักเท่าไร

 

Librarian:  กลุ่มคนที่ไม่ค่อยจะอภิรมย์กับคนที่บังอาจมาขัดขวางการทำเงินของพวกมันซักเท่าไรด้วยนะ

Librarian:  แล้วดูเหมือนว่าคนพวกจะดันรู้ว่าคุณเป็นใคร แล้วก็รู้ด้วยว่าจะหาคุณได้จากไหน

 

Luther:   แกมันไอ้……

 

Librarian:  ครับ ครับ ผมมันไอ้เลวชาตินรกเจ็ดขุมครับ

Librarian:  แต่คุณอยากอยากมาเสียเวลาโดนผมซัดจนสลบเหมือดอีกรอบ

Librarian:  ในขณะที่เรามัวแต่คุยกันอยู่นี่ กลุ่มคุณสุภาพบุรุษที่ไม่น่าอภิรมย์เหล่านี้กำลังจะไปหาเธออยู่

  

อีกด้านหนึ่ง พี่ Buck และผองเพื่อนก็ขับรถาถึงหน้าบ้านของเหยื่อของพวกเขาแล้ว

   

Buck:  ที่นี่แหล่ะ หวังว่านังบ้านั่นจะอยู่บ้านนะว้อย

   

---

 

คุณแม่ของ Luther กำลังนั่งคุยโทรศัพท์อยู่อย่างไม่รู้ตัวเลยว่าใครกำลังมาเคาะประตูหน้าบ้าน

   

คุณแม่:  ฟังนะ ลูกชั้นยังไม่มีปัญหาอะไรหรอก

คุณแม่:  ชั้นแค่อยากจะรู้ว่าเธอเห็นลุกชั้นบ้างมั๊ย

คุณแม่:   ชั้นเป็นห่วงมากเลย แม่ทุกคนก็เป็นห่วงแบบนี้แหล่ะ

 

คุณแม่:  อ๊ะ เดี๋ยวนะ เหมือนมีใครอยู่รอหน้าประตูน่ะ

---

   

ขณะที่คุณแม่กำลังเดินไปที่ประตู Luther รีบวิ่งไปที่บ้านของเขาเร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

 

Luther:   ไม่ ไม่ ไม่ อย่านะ!!

คุณแม่:  โอ๊ะ?

    

---

  

Luther:   แม่ครับ!!!

---

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!

Buck:  ว่างายจ๊า?

Buck:  เราอยากจะขอสนทนาปรับทุกข์เรื่องเด็กของเธอหน่อยว่ะครับ!

Luther รีบวิ่งไปที่ประตูบ้านของเขา ในขณะที่ พี่ Buck ชักมีดออกมา

  

Buck:  เรื่องนี้ท่าทางจะคุยกันยาวซะด้วย

---

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!

แม่! แม่!

 

Luther วิ่งพังประตูเข้าไป……………เอ๋…….

สิ่งที่ Luther พบคือ….แม่ของเขา………

ยังสบายดี!!

เอ๊ะ คนที่มาหาคุณแม่ ก็คือ Pete เพื่อนของเขานั่นเอง!!

   

คุณแม่:  Luther! นั่นลูกทำบ้าอะไรน่ะ!?

Pete:  อะไรวะพวก?

   

---

ที่แท้คนที่ซวยนั้นคือ น้อง Petra แฟนของเขาต่างหาก!!!

 

“เด็กแกทำพลาดซะแล้วว่ะ”

  “ทำพลาดครั้งใหญ่ซะด้วย”

 โอ้ ไม่นะ!!

ใช่ครับ Luther ของเราทำพลาดครั้งใหญ่แล้ว!

พลังสุดเมพของนาย Luther ตอนหน้า

 

ใครซักคนกำลังจะตาย!