SWAMP THING #4
เรื่อง : SCOTT SNYDER
ภาพ : YANICK PAQUETTE
วางจำหน่าย: ธันวาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ร้านอาหารเล็กๆอันแสนสงบใน Texas กำลังมีแขกรับเชิญที่ไม่มีใครคาดคิดโผล่มาในร้าน

William : ผมขอมิลเชก แก้วนึงได้ไหมครับ

พ่อค้า : อยากกินอะไรก็สั่ง จะเอารสวนิลาหรือช็อกโกแล็ตดีล่ะ

William : วนิลา ครับ

พ่อค้า : มาจากโรงบาลหรือไง ไอ้หนู

William : ถูกต้องครับผมเป็นคนไข้เพิ่งจะหนีออกมา

พ่อค้า : หนีมาเหรอ

William : แม่นแล้ว

พ่อค้า : แต่จากโรงบาลมานี่ระยะทางมันมากกว่า สิบห้า ไมล์เลยอย่าบอกนะว่า เดินมาเองอ่ะ

William : ก็ถูกอีก

พ่อค้า : แล้วเลือดที่เปื้อนเสื้อแกนี่มันอะไร

William : เลือดนี้ไม่ใช่ของผมหรอกครับ

พ่อค้า : พอเหอะยิ่งฟังยิ่งขนลุก เดียวลุงไปทำนมให้ก่อน ช็อกโกแล็ต ใช่ไหม

William : ผิดแล้วครับ ผมสั่ง วนิลา

พ่อค้า : เหวออออ อ๊ากกกกก

ลุงใส่หมวก : กิลเป็นอะไร โถ่ไอ้เด็กเวรนี่  เห้ยอะไรว่ะ อ๊ากกกกก

Abby

ความตายแฝงอยู่ในตัวทุกคนทั้งในรูปแบบ ฟันเน่า แผลเป็น สิ่งที่วิลเลี่ยม ทำนั้นคือการเข้าควบคุม สารพยาธิ เขาจึงสามารถควบคุมอะไรก็ได้แม้กระทั่ง ชิ้นส่วนเล็กๆ ตั้งแต่เนื้อที่ตายแล้วจนไปถึงอวัยวะก้อนโต เขาสามารถนำเอาความเสื่อมโทรมเข้าสู่ร่างกายและแผ่ขยายมันไปได้ทั่ว

Abby

ไม่ว่าอะไรก็ตามในร่างกายคุณตาย วิลเลี่ยม สามารถทำให้มันเป็นมากกว่านั้น เขาเหมือนกับยมบาล อเล็ก เราต้องหยุดเขา

Abby : วิลเลี่ยม?

Alec : พระเจ้านี่น้องชายคุณทำเหรอ

Abby : พลังของเขาไม่ควรจะแกร่งขนาดนี้แล้ว นี่มันเร็วเกินไป

Alec : งั้นเราจะไล่ตามเขาไปเลยใช่ไหม

Abby : ไม่ต้อง ฉันรู้สึกได้ว่าเขาไปไกลแล้ว เราควรจะพักซักสองสามชั่วโมง แล้วค่อยออกเดินทางช่วงใกล้รุ่ง

Alec : ผมเห็นมีบ้านอยู่หลังร้านข้าวเราควรจะไปพัก…

Abby : บ้านทำจากไม้ที่ตายแล้ว ไม่แน่หลังบ้านอาจมีศพสัตว์เลี้ยงฝั่งอยู่

Abby : บางสิ่งที่อยู่ใต้พื้นดินมีความสามารถ เหมือนน้องฉัน พวกมันควบคุมวัตถุความตายได้ อะไรก็ตามที่เคยมีชีวิตมาก่อน เราพักตรงพื้นหญ้านี้ และคุณควรจะหยุดมองฉันด้วยสายตาแบบนั้นได้แล้ว

Alec : โทษทีนะ มันรู้สึกแปลกมาก ผมมีความทรงจำเรื่องของคุณ แต่ความจำมันไม่ใช่ของผม  จะว่าไปมันก็เหมือนของผมล่ะนะ เพราะบางส่วนของผมอยู่ในตัวสัตว์ประหลาดตัวนั้น คุณ กับ ผม…

Abby : พวกเราไม่ใช่คนๆในความทรงจำอีกแล้ว อเล็ก ทั้งคุณและฉัน อย่าคิดเลยเถิด

Alec : หือผมเปล่านะ แค่มาคิดดู ผมตื่นมาครั้งแรกก็โป๊อยู่ในบึง แล้วมารู้ว่ามี ผัก มาปลอมเป็นตัวผม ต่อสู้กับปีศาจตั้งหลายปี แล้วมาวันนี้ผมได้มาอยู่กับคุณ พยายามที่จะกู้โลกจากเด็กที่จะมาล้างโลกครั้งที่สอง แล้ววิธีที่จะแก้ไขได้ตามที่พวกพืชพรรณบอกนั้นก็คือ ผมต้องกลายเป็น…คร็อกกกก

Alec เผลอหลับไปขณะยังคุยกับ Abby ไปเสร็จและในความฝันเขาได้พบกับเหล่า Parliament of Tree สภาผู้ปกป้องโลกแห่ง The Green

Parliament

ท่ามกลางโครงกระดูกอันแล้วอันเล่า ความเสื่อมโทรมกำลังถูกสร้างขึ้นเหนือพวกมัน

Alec : สร้างที่นี่เหรอ…ท่ามกลางเหล่าพงไพร?

Parliament1 : ผิดแล้ว อเล็ก ฮอลแลนด์ มันสร้างขึ้นบนโลกของเจ้า ในทุ่งมรณะทางทิศตะวันตก อาณาจักรมันกำลังยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

Parliament1 : และเจ้าก็เมินเฉยต่อการช่วยเหลือของเรา

Alec : มันยากที่จะไม่สนใจ

Parliament2 : แต่เจ้าปฏิเสธมัน

Alec : ไม่ได้ปฏิเสธ ผมแค่ไม่อยากไปเป็นเจ้านั้นอีกแล้ว ไม่อยากจะเสียสละ..

Parliament3 : เจ้ากล้าดียังไงมาพูดเรื่องเสียสละต่อเหล่าสภาแห่งพงไพร พวกเรายืนยัดอยู่ใจกลางป่าบราซิล ตั้งแต่มนุษย์ยังไม่ถือกำเนิด

Parliament1 : พวกเราคือต้นตระกูลของเจ้า อเล็ก ฮอลแลนด์ เราคือ สวอมติง รุ่นก่อน สมาชิกสภาในทีนี้ต่างอุทิศตนเพื่อกลายเป็นผู้ปกปักษ์แห่งพงไพร

Parliament2 :บางทีเจ้ายังอาจไม่เข้าใจถึงสงครามครั้งนี้ อเล็ก ฮอลแลนด์ ข้าจะแสดงบางอย่างให้เจ้าดู

 Parliament2

พลังที่เจ้ากำลังจะต่อกรด้วยนั้น ถูกเรียกขานกันหลายชื่อแต่เราจะเรียกมันง่ายๆว่า เดอะ ร็อท ความเสื่อมโทรม ซึ่งเป็นธาตุที่สาม ต่อจาก ธาตุชีวิต และ ความตาย

เดอะ กรีน และ เดอะ เรด  คือพลังแห่งชีวิต ส่วน เดอะ ร็อท คือด้านตรงข้าม

Parliament2

ตามประวัติแล้ว เหล่าพงไพร และ เดอะ เรด ทำงานด้วยกันเพื่อรักษาสมดุลของ เดอะ ร็อท มันเป็นการต่อสู้ที่ขยายเวลามายาวนานนับช่วงคน และก่อนที่จะมนุษย์จะถือกำเนิด เราได้เรียกใช้สิ่งมีชีวิตอื่นๆมาเป็นนักรบให้แก่เรา และเราพบแล้วว่านักรบที่กล้าแกร่งสถิตอยู่ในตัวของมนุษย์

 

Alec : ผู้พิทักษ์

Parliament2 : นั้นคือความหมายที่เจ้าเข้าใจ

Alec : ผมนึกว่ามนุษย์คือผู้พิทักษ์รักษาเหล่าพืชพรรณให้คงสมดุลบนโลกเสียอีก ไม่ใช่นักรบ

Parliament2 : เพื่อปกป้องสิ่งที่สำคัญ มนุษย์ต้องกลายเป็นพืชพรรณเพื่อเข้าร่วมต่อสู้

Parliament2 : ก่อนช่วงเวลาของเจ้า เหล่าชายหญิงพวกนั้นคือผู้ที่ขานรับคำขอของสภา ผู้ที่เข้าร่วมต่างเข้าใจดีว่านี่คือเกียรติสูงสุดของพวกเขา

 

Parliament2 : แต่กับเจ้า อเล็ก ฮอลแลนด์ เจ้าควรจะเป็นผู้ปลดปล่อยของเรา ไม่ใช่แค่นักรบทั่วไป เจ้าได้ยินอย่างชัดแจ้งแต่เจ้ากลับเลือกปฏิเสธมัน งั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เราจะต่อสู้โดยไร้ราชา แต่เราขอเตือนไว้ก่อน เจ้าจะนำพาพวกเราเดือดร้อน หากเจ้าจะยังไล่ตามศัตรูอยู่อย่างนี้ เจ้าจะทำให้มันหนีรอดไปได้

Alec : เรากำลังตามหา วิลเลี่ยม อาเคน

Parliament2 : ไม่ใช่เด็กคนนั้น

Parliament2:  ศัตรูอยู่เคียงข้างเจ้าแล้ว ผู้หญิงคนนี้คือสาวกของเดอะ ร็อท และเมื่อเวลามาถึงเธอจะสวามิภักดิแก่ศาสตร์มืด หากยังเดินทางไปกับเธอ เธอจะนำพาเจ้าสู่ก้นเหว และจะพาพวกเราลงไปกันหมด

Alec : แอ๊บบี้ ช่วยชีวิตผมไว้ ผมรู้ดีว่าเธอ..

Parliament1 : ฆ่าหล่อนซะ ฮอลแลนด์

Parliament2 : จงฆ่าเธอ

Alec : อะไรนะ ให้ฆ่าเธอเหรอ คุณมาขอให้ผมทำแบบนี้ได้ยังไง

Parliament2 : ฆ่าเธอก่อนจะสายเกินแก้

 

Alec : ไม่ๆ

 

Alec : ก๊ากกกก พระเจ้าช่วย

Abby : เวลาเราจะไม่เหลือแล้ว

Alec : นั่นมันเสียงอะไร  คุณจะทิ้งผมไว้ที่นี่หรือไง

Abby : เผลอหลับไปซะนิ ฟังนะที่ทำอยู่ก็เพื่อปกป้องคุณ

 

Alec : ผมจะไปด้วย

Abby : คิดให้ดี

Alec : ก็บอกแล้วไงว่าจะไปด้วย

 

Abby : คุณยังไม่เข้าใจอีกหรือไง ฉันหวังว่าเราจะจับ วิลเลี่ยม ได้ที่ แต่เขาทิ้งห่างเราไปแล้ว หากตามให้ทัน หยุดไม่ให้เขากลายเป็นนักรบของความเสื่อมโทรม เราต้องก้าวข้ามทุ่งมรณะ ในนั้นจะไม่มีพืชพรรณให้คุณควบคุมได้ มันมีแต่ความตายเท่านั้น อยู่นี่แล้วคุณจะปลอดภัย ถ้าตามก็มีแต่ตาย เข้าใจหรือยัง ไอ้คนงี่เง่า

Alec : อ่ะฟังผมบ้าง ตั้งแต่ผมกลับมา มีแต่คนบอกให้ผมทำอย่างงู้นอย่างงี้

Abby : ปล่อยฉันนะ

Alec : บอกให้ผมทำตามโชคชะตาลิขิต ให้กลายเป็นสัตว์ประหลาด รู้ไหมคนที่ผมรู้จักหายไปหมดแล้วทั้งเมียทั้งเพื่อน มีแต่ไอ้ความทรงจำนี้แหละมันกลายเป็นบ้านของผมไปแล้ว และนอกเหนือจากความทรงจำก็คือคุณ แอบบี้ ผมรู้มันฟังอาจจะไม่มีเหตุผลเท่าไร และรู้ว่าทางข้างหน้ามันมีแต่อันตราย แต่ผมรู้สึกเป็นตัวของตัวเองเมื่ออยู่ใกล้คุณ คุณคือสิ่งที่บอกผมว่าผมอยู่บ้านแล้ว แล้วอย่างที่พูด ผมจะไปด้วย ผมยังติดหนี้ที่คุณช่วยชีวิตไว้

Abby : เท่าที่จำได้ไม่ควรมีใครจะมาแทนที่เขาได้หรอก  จำไว้ก็แล้วกันอยู่ห่างๆกับความตายไว้ เพราะวิลเลี่ยม หรือบางอย่างที่อยู่ใต้ดินอาจจะใช้มันมาเล่นงานเราได้ แปลว่าเราจะเดินทางโดยไม่เข้าใกล้พวกสุสาน ถ้าหลบสถานที่พวกนั้นได้…

Abby : พวกเราน่าจะเดินทางได้สบาย