ANIMAL MAN #4
เรื่อง : JEFF LEMIRE
ภาพ : TRAVEL FOREMAN
วางจำหน่าย:7 ธันวาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

..

 

เอลเลน: มันเหมือน… เหมือนสัตว์ประหลาดอะไรสักอย่าง ฉันรู้ว่ามันฟังดูพิลึก และอันที่จริงฉันควรจะชินกับเรื่องพวกนี้ได้แล้ว แต่มัน… แต่มันก็น่ากลัวมาก ๆ อยู่ดี

เครนชอว์ (?): ไม่เป็นไรนะขอรับ คุณนายเบเคอร์ ช่วงหลายปีมานี้ผมก็เจอเรื่องพิลึก ๆ มาเยอะเหมือนกัน

 

เอลเลน: เราเคยตกลงกันว่าถ้าเกิดมีเรื่องผิดปกติเกิดขึ้น พวกเราจะหนีไปเจอกันที่ไร่ของคุณแม่แถวซาคราเมนโต้ ในตอนนี้ฉันคิดว่าที่นั่นปลอดภัยที่สุดสำหรับคลิฟฟ์… บัดดี้เองก็รู้ว่าต้องไปที่นั่น

เอลเลน: แค่คำขอบคุณคงไม่พอ คุณนักสืบ… จริง ๆ นะ คุณอุตส่าห์ขับรถพาเรามาถึงที่นี่

เครนชอว์ (?): ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความปลอดภัยของคุณ

 

เครนชอว์ (?): และอย่ากังวลเรื่องสามีของคุณไปเลยขอรับ ผมมั่นใจว่าเขาปลอดภัยดี

..

ในขณะที่มันกำลังพล่ามนั้น นักสืบเครนชอว์ตัวจริงถูกขังอยู่ที่ท้ายรถ!

ANIMAL MAN #4

บทแห่งการล่า ตอนที่ ๔

อสุภ

 

“ไม่รู้สิคะ… ฉันรู้สึกไม่ดีกับเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นนี้เลย”

 

แม็กซีน: พ่อคะ ลุกขึ้นมาสิคะ พวกมันจะรังแกพ่อนะ!

“สังหารมัน”

 

เสาเทวลักษณ์: อย่าเบือนหน้าหนีสิแม่ตัวน้อย ณ ที่นี่จะไม่มีซึ่งความตาย… ที่นี่คือสถานที่แห่งชีวิตโดยแท้จริง… และตอนนี้ชีวิตของบิดาเจ้าอยู่ในมือของเจ้าแล้ว

แม็กซีน: แต่หนูกลัว!

เสาเทวลักษณ์: เหล่าปิศาจแห่งอสุภกายล้วนแข็งแกร่ง แต่ที่นี่คือถิ่นของเรา… หาใช่ของพวกมันไม่

 

“มาเล่นกันไหม หนูน้อย?”

บัดดี้: ไม่นะ แม็กซีน… รีบหนีไป!

“ช่ายยยยยยยยย หนี… ความหวาดกลัวของเจ้าช่างหอมหวานนนนนน…”

 

“ปล่อยพ่อหนูเดี๋ยวนี้นะ!”

 

ตูมมมมมม!!!!

 

แม็กซีน: พ่อคะ?

บัดดี้: พวกมันหายไปไหนแล้ว?

เสาเทวลักษณ์: ตอนนี้… พวกมันกลับไปสู่ความมืดอีกครั้ง

แม็กซีน: พ่อคะ พ่อมีแผลเต็มไปหมดเลย

บัดดี้: พ่อไม่เป็นไรหรอก แม่นกน้อย เราต้องรีบไปหาแม่กับคลิฟฟ์

แม็กซีน: ไม่นะคะพ่อ… พ่อกำลังเป็นหนักเลยล่ะ เชื่อหนูสิ

บัดดี้: เปล่าสักหน่อย… ลูกรั…

แม็กซีน: พ่อคะ!

 

เอลเลน: เรามาถึงแล้ว! คุณไม่สบายรึเปล่าคะ คุณนักสืบ?

เครนชอว์ (?): ผม- ผมสบายดี ผมแค่ปวดหัวเล็กน้อย ม่ายยยยเป็นไร

 

เอลเลน: เดี๋ยวแม่ไปคุยกับคุณยายก่อนนะคลิฟฟ์ ลูกน่าจะรู้ว่าแกรู้สึกยังไงกับพ่อ… เรื่องบ้า ๆ ที่เกิดขึ้นนี่อาจจะทำให้แกประสาทเสียได้

คลิฟฟ์: ตามใจแม่เลยฮะ

 

คลิฟฟ์: ให้ตายเถอะ ที่นี่ไม่มีสัญญาณเลยแฮะ

เครนชอว์ (?): อึ่กกกก…

คลิฟฟ์: คุณเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ?

เครนชอว์ (?): ฉันสบายดี

โครมม!!

ทันใดนั้น นักสืบเครนชอว์ตัวจริงที่ท้ายรถก็ส่งเสียดังขึ้น

“สสสสสสสสสสสสสสสส”

 

แม็กซีน: พ่อคะ ตื่นสิคะพ่อ!

เสาเทวลักษณ์: หนูน้อย เจ้าต้องรักษาเขา

แม็กซีน: รักษา? หนูไม่ใช่หมอนะ หนูเพิ่งอายุสี่ขวบ!

เสาเทวลักษณ์: เจ้าเป็นนายแห่งสีแดง แม่หนู… เจ้าสามารถควบคุมเลือดเนื้อ

 

แม็กซีน: หนูไม่รู้

เสาเทวลักษณ์: เช่นนั้นแล หนูเอ๋ย… สัมผัสเลือดเนื้อของเขาด้วยมือของเจ้า…

แม็กซีน: มันเหมือนกับดินเลยค่ะ!

บัดดี้: แม็กซีน? ลูกทำอะไรกับพ่อน่ะ…?

แม็กซีน: หนูรักษาพ่อ! หนูไล่พวกน่าขยะแขยงพวกนั้นได้ด้วย! หนูว่าหนูควรจะมีชุดเครื่องแบบใส่นะคะพ่อ!

บัดดี้: ได้สิแม่นกน้อย… เดี๋ยวรอให้เราถึงบ้านก่อนนะ

 

บัดดี้: ผมไม่เห็นจะเข้าใจเลย ทั้งความฝัน… แล้วก็รอยสักแผนที่? พวกคุณนำเรามาที่นี่เพื่อให้เราช่วยไล่เจ้าพวกนั้นไปเท่านั้นเหรอ?

เสาเทวลักษณ์: เจ้าไม่ได้ ‘ขับไล่’ อะไรไปทั้งนั้น บัดดี้ เบเคอร์

เสาเทวลักษณ์: นั่นเป็นเพียงฉากเปิดของสงครามที่ยาวนานและแสนอันตราย ปิศาจพวกนั้นไม่มีวันตาย… พวกมันไม่ได้เป็นดังเช่นที่เจ้าคิด

เสาเทวลักษณ์: พวกมันจะกลับมา… พวกมันจะไม่หยุดจนกว่าจะได้ตัวลูกสาวของเจ้า

บัดดี้: แต่เพราะอะไรกันล่ะ? ผมรู้ว่าลูกผมแตกต่าง… เธอทรงพลัง แต่มันจะต้องการเด็กตัวเล็ก ๆ ไปทำอะไร? พวกมันคือสัตว์นรกอะไรอะไรกันแน่?

 

เสาเทวลักษณ์: พวกมันน่ะหรือ? พวกมันคือเพชฌฆาตรับใช้แห่งอสุภกาย เหล่าอชีวกผู้กลืนกินเลือดเนื้อ

เสาเทวลักษณ์: กระนั้นเอง ในอดีตพวกมันเคยเป็นสิ่งอื่นมาก่อน…

เสาเทวลักษณ์: จงปล่อยจิตให้ว่าง… เราจะพาเจ้าเข้าสู่ฐานความทรงจำแห่งสีแดง… เพื่อบอกให้เจ้ารู้ถึงสิ่งที่เจ้าต้องเผชิญ

 

แม็กซีน: เจ๋งเป้ง!

บัดดี้: เดี๋ยวสิ!

“ครั้งหนึ่งพวกมันเป็นบุรุษและสตรีที่มีเลือดเนื้อร่างกายบอบบางเช่นเดียวกับเจ้าและเช่นเดียวกับพวกเราเมื่อครั้งกระโน้น”

 

“ในยุคสมัยของพวกมัน พวกมันคือร่างจำแลงของสายใยแห่งชีวิต เป็นผู้พิทักษ์ เป็นอวตารแห่งสีแดงเช่นเดียวกับที่แม็กซีนเป็น และเมื่อร่างมนุษย์ของพวกมันถึงกาลดับสูญ… พวกมันก็ได้กลับมาที่นี่เพื่อร่วมเป็นหนึ่งในพวกเรา เป็นเสาเทวลักษณ์ในสภาแห่งเลือดเนื้อ”

 

“ทว่าพวกมันยังไม่สมใจ บางสิ่งได้เรียกหาพวกมัน สิ่งนั้นทะลวงผ่านสายใยแห่งชีวิตและเปลี่ยนแปลงความคิดจิตใจของพวกมัน สิ่งนั้นมอบพลังใหม่ให้และชักจูงพวกมันไปยังดินแดนแห่งความตายและความเสื่อมสูญ”

 

“บ้างเรียกมันว่าภาคตรงข้ามแห่งชีวิต อวลักษณ์แห่งความมืด… แต่เราเรียกที่แห่งนั้นว่าแดนอสุภ ณ ที่นั่นพวกมันได้ถือกำเนิดขึ้นใหม่กลายเป็น สามนักล่า”

 

“ณ ตอนนี้ ดินแดนโฉดนั่นกำลังต้องการตัวลูกสาวของเจ้า นี่เป็นครั้งแรกที่พวกมันคิดจะครอบครองร่างของอวตารที่ยังมีชีวิต และหากพวกมันทำได้สำเร็จ… จะไม่มีสิ่งใดต่อต้านเหล่าอสุภได้อีก พวกมันจะแพร่ขยายไปทั่ว เชื้อทมิฬจะไหลหลั่งสู่สายใยแห่งชีวิต”

 

 

บัดดี้: แต่เรื่องนี้มัน- มันใหญ่เกินไป ผมก็แค่คนธรรมดาจากซาน ดิเอโก้ที่พอจะใช้พลังของสัตว์ได้ แล้วผมจะเอาอะไรไปสู้กับพวกมันกันล่ะ?

เสาเทวลักษณ์: ‘สู้’? หน้าที่ของเจ้าคือปกป้องเธอต่างหาก บัดดี้ เบเคอร์… เจ้าต้องปกป้องเธอไม่ว่าจะต้องแลกกับสิ่งใด… ถึงแม้จะเป็นชีวิตของเจ้าก็ตามที

เสาเทวลักษณ์: เจ้าต้องเข้าใจเสียก่อน… เมื่ออยู่ ณ ใจกลางแห่งสีแดงนี้ พวกเจ้าจะมีพลังมหาศาล

เสาเทวลักษณ์: แต่เมื่อพวกเจ้าไปจากที่นี่ พลังของเธอจะไม่อาจหยั่งคะเนได้ เธอต้องใช้เวลาเพื่อเรียนรู้

บัดดี้: ได้โปรดเถอะ… ให้เป็นเรื่องของผมคนเดียวไม่ได้หรือไง? พวกคุณทำให้ผมเป็นร่างอวตารสิ ผมจะได้ต่อสู้เอง ผมไม่อยากให้ครอบครัวของผมต้องเข้ามา…

 

บัดดี้: จริงสิ! แม็กซีน แม่ของลูกกับคลิฟฟ์ล่ะ? ลูกบอกพ่อว่าพวกเขาตกอยู่ในอันตรายนี่นา!

แม็กซีน: หนูคิดว่าคงไม่เป็นไรแล้วล่ะค่ะพ่อ ดูเหมือนพวกแม่จะไม่รู้สึกกลัวอีกแล้ว

 

บัดดี้: ถึงอย่างนั้น เราก็ควรรีบกลับไปอยู่ดี

เสาเทวลักษณ์: ในการนี้ เจ้าหาได้โดดเดี่ยวไม่… ยังมีสิ่งมีชีวิตอีกรูปแบบหนึ่ง… สิ่งมีชีวิตอื่นที่อยู่เคียงคู่กับสีแดง

เสาเทวลักษณ์: ชายผู้ชื่อ อเล็ค ฮอลแลนด์ สามารถช่วยเจ้าได้ เขาอาจยังไม่รู้ตัว แต่เขาเองเป็นศัตรูของเหล่าอสุภเช่นเดียวกัน

เสาเทวลักษณ์ (แมว): อีกอย่างหนึ่ง… ข้าจะติดตามพวกเจ้าไปด้วย เพื่อสอนสิ่งต่าง ๆ ให้แม่หนูนั่น

 

เสาเทวลักษณ์: อันใดกัน!? เราไม่ได้ตกลงเรื่องนี้กันนี่

เสาเทวลักษณ์: เจ้าบ้าไปแล้ว หากเจ้าออกไปจากแดนสีแดง เจ้าจะไม่มีวันได้กลับมาอีกนะ!

เสาเทวลักษณ์ (แมว): เพื่อความปลอดภัยของแม่หนูไม่ว่าต้องแลกด้วยสิ่งใดก็ไม่สำคัญ พวกเจ้าเองก็รู้ดี

 

เสาเทวลักษณ์ (แมว): ไปเถิด… เรายังมีอีกหลายสิ่งที่ต้องทำ

เอลเลน: หนูรู้ค่ะแม่… หนูรู้ แต่บัดดี้ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย นี่ไม่ใช่ความผิดของเขา

ยาย: เอลเลนลูกรัก… ทุกเรื่องเป็นความผิดของบัดดี้

 

ยาย: ลูกเองก็คิดเหมือนกับแม่นั่นแหละ ชีวิตของลูกวุ่นวายแบบนี้ตั้งแต่ลูกเลือกที่จะแต่งกับเขา! และแม่มั่นใจว่าอะไรก็ตามที่รังควาญลูกอยู่ตอนนี้ก็เพราะเขาอีกนั่นแหละ

ยาย: แต่ที่แม่รับไม่ได้คือเขาดันลากเด็ก ๆ ไปยุ่งกับเรื่องบ้า ๆ พวกนี้!

เอลเลน: หนูรู้… หนูเองก็พูดเสมอว่าถ้าเขาพาเรื่องอะไรเทือกนี้มายุ่งกับที่บ้านหนูจะไม่ทนอีก แต่หนูจะทำไงได้ล่ะ? หนูรักเขานี่นา

 

เอลเลน: และหนูก็รู้ดี ว่าลึก ๆ แล้วเขาเองก็ไม่ต้องการให้เด็ก ๆ มาเสี่ยง เขาแค่… เอ๊ะ!

ยาย: เกิดอะไรเหรอเอลเลน?

เอลเลน: แม่เห็นหรือเปล่าว่าคลิฟฟ์ไปไหน?

“โอ๊ย! ปล่อยฉันนะโว้ยสัตว์ประหลาดน่าเกลียด!”

 

“เงียบบบบบบบบบซะไอ้หนู”

“เจ้าจะเป็นเหยื่อล่อร่างอวตาร… ล่อเธอกับพ่อผู้น่าสงสารมาให้ข้า เธอจะกลายเป็นหนึ่งในอสุภกาย”

 

คลิฟฟ์: เอาให้จริงเถอะ! เดี๋ยวพ่อฉันก็จะเตะก้นแกให้หมอเลยล่ะเฟ้ย!

“แล้วเราจะได้เห็นนนนนนนนนนนกัน… ส่วนเจ้าจะหนีไปไหนอ้ายอ้วน? ข้ายังไม่หมดธุระกับเจ้า…”

 ..

“ข้าต้องการอาหาร”

 

“อ๊ากกกกกกกกก!!!”

 

เอลเลน: คลิฟฟ์!!

..

ยาย: ลูกจะไปไหนน่ะ?

เอลเลน: มันอยู่ที่นี่… มันพาลูกชายหนูไป

บัดดี้: ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าร่างจริงของคุณเป็นแมว

แมว: เจ้านี่ช่างยะโสและอวดดีเสียจริง เจ้าอาจจะไม่เชื่อ แต่ร่างอวตารหาใช่ต้องเป็นมนุษย์ทั้งหมดไม่!

แม็กซีน: หนูว่าเขาน่ารักดีนะคะพ่อ เราเลี้ยงเขาไว้ได้มั้ย?

บัดดี้: เอ่อ… คงต้องขอแม่แล้วล่ะจ้ะ

แม็กซีน: คุณชื่ออะไรคะ?

แมว: หืมมม… ฉันชื่อซ็อคส์ แต่ฉันอยากให้เรียกด้วยชื่อที่ใช้ในแดนสีแดงมากกว่า นั่นคืออิกนาทิอุส

แม็กซีน: ม่ายอาวอ่ะ ซ็อคส์! หนูชอบซ็อคส์มากกว่า!

แมว: เฮ้อออ เธอไม่ค่อยมีมารยาทนะ ว่ามั้ย?

บัดดี้: มาก ๆ เลยเลยล่ะ

บัดดี้: ผมได้กลิ่นพวกมัน… มันมาที่นี่

แมว: ช่ายย

บัดดี้: แถมรถก็ไม่อยู่เสียด้วย…

 

บัดดี้: เอลเลน!?

แม็กซีน: พ่อคะ? แม่อยู่ไหน?

บัดดี้: พ่อ… พ่อก็ไม่รู้จ้ะแม่นกน้อย แต่ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ…

“แม่น่ะเก่งยิ่งกว่าน้องตุ้มเสียอีก”

 

เอลเลน: คลิฟฟ์!?

 ..

“แม่ครับ!”

 

“สสสสสสสสสสสสส… สวัสดี แม่จ๋า”

..

การล่ากำลังจะจบลง

ตอนต่อไป

THE HUNT ENDS