SUPERBOY #4
เรื่อง : SCOTT LOBDELL
ภาพ : RB SILVA, ROB LEAN
วางจำหน่าย: 14 ธันวาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

เมื่อความลับเปิดเผย ปริศนายิ่งเพิ่มมากขึ้น!

..

ผมชื่อซุปเปอร์บอย

ส่วนยัยผู้หญิงกล้ามมหึมาที่คร่อมผมอยู่นี่ เธอชื่อ “เร้ด” เธอเคยเป็นคนที่ผมเกือบจะเรียกว่าเพื่อนได้เต็มปากเต็มคำจนเมื่อครู่ที่ผ่านมา

 

แฟร์ไชลด์: ฉันพยายามแก้ไขสิ่งที่เธอทำผิดพลาด – – อาชญากรรมทั้งหลายที่เธอก่อ – – ตั้งแต่ครั้งที่เธอลืมตาดูโลก ซุปเปอร์บอย แต่เธอบุกเข้ามาในห้องของฉัน? ขู่ฉัน? เธอล้ำเส้นซะแล้ว!

 

ชัดเจนเลยว่าทุกอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว

 

แฟร์ไชลด์: พวกระดับสูงในโ.น.แ.ว.ร์.เชื่อว่ามันไม่คุ้มค่าที่จะปล่อยให้เธอมีชีวิต ฉันเอาหัวเป็นประกันยืนยันกับพวกเขาว่าเธอสามารถฝึกได้ – – เธอจะสามารถควบคุมพลังของเธอ

ซุปเปอร์บอย: แล้วไง? คุณผิดหวังที่ผมไม่สามารถเป็นอาวุธสังหารขั้นสุดยอดอย่างที่คุณหวังสินะใช่มั้ย?

แฟร์ไชลด์: อย่าพูดเหมือนรู้ดีไปหน่อยเลยซุปเปอร์บอย นี่ไม่ใช่แค่เรื่องของเธอคนเดียว!

 

ซุปเปอร์บอย: แล้วผมจะรู้ได้ไงว่าเรื่องไหนเกี่ยวกับผมบ้าง? ในเมื่อเรื่องที่ผมไม่ใช่มนุษย์ ผมยังต้องรอให้มนุษย์ต่างดาวเป็นคนบอกเลย

แฟร์ไชลด์: เธอควรรู้อยู่แล้วว่าเธอแตกต่าง! คิดว่าพลังจิตควบคุมที่เธอมีได้มาจากไหนกันล่ะ?

ซุปเปอร์บอย: พูดถึงพลังนั่น…

แฟร์ไชลด์: อย่าริจะลองเชียว พลังของเธอใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอกน่า

ซุปเปอร์บอย: อะไรกัน!? ทำไมพลังจิตควบคุมของผมจับตัวคุณไม่ได้? เป็น- เป็นไปได้ยังไง?

 

แฟร์ไชลด์: พลังจิตควบคุมไม่มีผลต่อเราทั้งสิบสามคนหรอกนะ

ซุปเปอร์บอย: สิบสามคน?

แฟร์ไชลด์: แต่เธอไม่ต้องคิดมากหรอก จากนี้เธอไม่ต้องคิดอะไรอีกแล้ว

แฟร์ไชลด์: ขอโทษที่ต้องทำให้มันจบแบบนี้

 

ซุปเปอร์บอย: ผมว่าควรใช้คำว่า “ราตรีสวัสดิ์” จะดีกว่านะ

โครมมมม!!!

 

ช่ายย พลังจิตของผมอาจควบคุมเธอไม่ได้ แต่ไม่ได้แปลว่าผมไม่สามารถใช้มันควบคุมเศษหินเศษทรายมาโจมตี ถามว่าเธอเจ็บรึเปล่า? เชื่อเถอะว่าสุด ๆ เลยล่ะ

 

 

“ประทับใจจริง ๆ”

ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องที่เหลือเพียงซาก

ซุปเปอร์บอย: แกได้เละเป็นโจ๊กแน่ถ้ายังไม่บอกมาว่าแกเป็นใครและต้องการอะไร!

เซ็นเตอร์ฮอล: ใจเย็นซุปเปอร์บอย ฉันชื่อเซ็นเตอร์ฮอล เรามาจับตัวแก็ทลิ่น

ซุปเปอร์บอย: หมายถึงเร้ดอ่ะนะ?

เซ็นเตอร์ฮอล: ใช่แล้ว ดร.แฟร์ไชลด์นั่นแหละ เราสงสัยมานานแล้วว่าในองค์กรของเราต้องมีหนอนบ่อนไส้ ต้องมีใครสักคนคอยส่งข้อมูลทั้งหลายไปให้พวกผู้นำกลุ่มก่อการร้ายชีวภาพที่อันตรายที่สุดในโลกลับหลังพวกเรา

ซุปเปอร์บอย: ผู้ก่อการร้าย?

 

เซ็นเตอร์ฮอล: โลกเป็นหนี้เธอซุปเปอร์บอย ถ้าไม่ใช่เพราะเธอทำให้ผู้หญิงคนนั้นเผยไต๋แสดงพลังเหนือมนุษย์ออกมา ไม่รู้ว่าเธอจะแอบส่งข้อมูลของเราไปให้ศัตรูใช้โจมตีได้อีกนานแค่ไหน

ซุปเปอร์บอย: แล้วพวกนายจะทำอะไรกับเธอ?

เซ็นเตอร์ฮอล: นั่นเป็นเรื่องไม่อาจบอกได้ แต่ฉันได้รับอนุญาตให้บอกเธอเรื่องอื่น: เรื่องความลับที่เกี่ยวกับเธอน่ะ ซุปเปอร์บอย

 

ผมไม่เชื่อถ้ายังไม่ได้เห็น

คงเพราะตั้งแต่ที่ผม “ถือกำเนิด” ทุกคนก็พากันโกหกผมทุก ๆ เรื่อง

 

ซุปเปอร์บอย: ไม่เห็นมีใครเลย นายส่งคนอื่นกลับบ้านหมดแล้วเหรอ?

เซ็นเตอร์ฮอล: ใช่ ฉันอยากให้นี่เป็นความลับระหว่างเราสองคน ซุปเปอร์บอย…

 

เซ็นเตอร์ฮอล: เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่โ.น.แ.ว.ร์.เป็นองค์กรใหญ่ เพราะเมื่อนายถามว่าตัวย่อของชื่อองค์กรหมายถึงอะไรกับทั้งแปดแผนก นายจะได้คำตอบที่ต่างกันแปดอย่าง เพราะงั้นฉันเองก็ไม่กล้ารับรองว่าจะบอกเรื่องที่เธออยากรู้ได้

ซุปเปอร์บอย: พูดตรง ๆ ก็คือนายไม่รู้ชาติกำเนิดของฉันสินะ

เซ็นเตอร์ฮอล: ดีเอ็นเอในตัวเธอได้มาจากแหล่งที่ต่างกันไปตามที่แต่ละทีมได้หามา ซึ่งทีมแต่ละทีมนั้นไม่มีข้อมูลของอีกทีมหนึ่ง จะมีนักวิทยาศาสตร์อีกกลุ่มหนึ่งรับหน้าที่รวมสายพันธุ์ยีนส์ และอีกกลุ่มหนึ่งรับหน้าที่เพาะสร้างร่างกาย

เซ็นเตอร์ฮอล: รายชื่อผู้บริจาคชาวคริปตั้นนั้น… ยังพอคาดเดาได้  แต่เราไม่รู้ว่าครึ่งที่เป็นมนุษย์ได้รับมาจากใคร บางทีอาจจะเป็นอัจฉริยะรางวัลโนเบลหรือไม่ก็ฆาตกรโรคจิต เราจะรู้ก็ต่อเมื่อได้ทำการวิจัยตัวนายให้มากกว่านี้

 

ซุปเปอร์บอย: งั้น “ความจริง” ที่ว่าก็คือ…

เซ็นเตอร์ฮอล: ใช่ นั่นคือไม่ใครเลยที่รู้ความจริงทั้งหมด ขอโทษนะซุปเปอร์บอย นี่อาจจะเป็นเรื่องที่ทำใจรับลำบาก แต่ฉันให้สัญญา – – ถ้าเธอช่วยเราจัดการพวกวัยรุ่นที่ใช้พลังเหนือมนุษย์ไปในทางที่ผิดเช่นวอนเดอร์เกิร์ลล่ะก็ เราจะทุ่มเททุกอย่างเพื่อตามหาชื่อผู้บริจาคเซลล์ให้กับเธอ

ซุปเปอร์บอย: ขอฉัน…

 

เซ็นเตอร์ฮอล: อยากได้เวลาคิดใช่มั้ย? เอาบัตรใบนี้ไป เธอแค่เปิดระบบมันแล้วเราจะไปหานายทันที

 

 

ซุปเปอร์บอย: นาย… จะปล่อยฉันไปเหรอ? ทั้งที่ฉันพังคุกไปทั้งหลังเนี่ยนะ?

เซ็นเตอร์ฮอล: เธออาจเป็นตัวอันตรายก็จริงอยู่ แต่เลิกคิดฟุ้งซ่านเถอะ ฉันมั่นใจในตัวเธอ ทั้งซานีลและแฟร์ไชลด์ พวกเขาหวังใช้งานนายเหมือนสิ่งของ แต่นั่นไม่ใช่วิธีของฉัน เธอมีอิสระที่จะไปไหนมาไหนได้ทั้งนั้น

 

เจ็ดวันต่อมา, กรุงนิวยอร์ค…

ผมเพิ่งเข้าใจ หลังจากใช้เวลาทั้งอาทิตย์อยู่ในห้องสมุด (คุณต้องแปลกใจแน่ถ้าได้รู้ว่าที่จริง “อิสรภาพ” มันน่าเบื่อแค่ไหน) ผมก็เจอคำว่า รัมสปริงก้า เข้าให้ มันคือพิธีกรรมตามธรรมเนียมของพวกอามิช: พวกเขาจะส่งเด็กหนุ่มสาวออกไปเผชิญโลกภายนอกเพื่อเรียนรู้ว่าชีวิตตั้งอยู่บนความไม่แน่นอนของทางเลือก

 

แน่นอนว่านั่นคือสิ่งที่เซ็นเตอร์ฮอลกำลังทำ เปรียบเปรยง่าย ๆ เขาก็เหมือนพ่อที่กำลังโมโหเพราะจับได้ว่าลูกชายตัวเองสูบบุหรี่จึงลงโทษด้วยการบังคับให้ลูกชายตัวเองสูบทีเดียวสักค็อตหนึ่ง ตอนนี้เขาคงกำลังพูดว่า

 

“นี่ไงซุปเปอร์บอย อิสระภาพที่เธอต้องการ จัดหนักให้ตายกันไปข้างเลยสิ”

 

ย่างเข้าวันคริสต์มาส คริสตชนทั้งหลายจึงมาร้องเพลงให้ซุปเปอร์บอยที่นั่งอยู่

ซุปเปอร์บอยรำคัญเฟ้ย!

ซุปเปอร์บอย: พอได้แล้ว! ฉันขอให้พวกนายมาร้องเพลงตั้งแต่เมื่อไหร่ฟะ!

ซุปเปอร์บอย: เพี้ยนรึเปล่า? ตอนนี้ครึ่งโลกเต็มไปด้วยสงคราม ขณะที่อีกครึ่งโลกถึงจะมีบ้านเป็นที่คุ้มกะลาหัว – – แต่พวกเขาก็ต้องเผชิญกับความอดอยากแร้นแค้น เห็นอย่างนี้พวกนายยังจะเฉลิมฉลองไปทำไมอีก?

คริสตชน: เพื่อศรัทธาของเราไงล่ะ!

ซุปเปอร์บอย: ศรัทธามันใช่คำตอยซะที่ไหน มันก็เป็นแค่การทวนคำถามเท่านั้นแหละ

ทำไมกัน ทำไมพวกมันถึงทำให้ผมว้าวุ่น? ทำไมผมถึงรู้ริษยาความสุขสงบของพวกเขาทั้งที่ผมก็ต้องการมัน? พวกเขามองผมด้วยความฉงนฉงาย… เช่นเดียวกับที่ผมมองพวกเขา นั่นคือสิ่งที่เราเหมือนกัน

 

 

แต่ผมมีพลัง พลังที่จะจัดการกับพวกเขาได้ในพริบตา และเท่าที่พวกเขามีคือความกลัว… พวกเขากลัวผม

 

 

สำหรับคนพวกนี้ทุกอย่างเป็นดั่งสัญลักษณ์ ทุกอย่างคือสิ่งแทนสิ่งอื่น ๆ – – สิ่งที่ยิ่งใหญ่อื่น ๆ

 

ยกตัวอย่างง่าย ๆ พวกเขาโค่นเจ้านี่จากในป่า… แล้วเอามันมาตกแต่งประดับประดาด้วยหลอดไฟ… หลังจากนั้นต้นไม้ตายซากก็กลายเป็นประตูสู่ชีวิตนิรันดร์ในทันที เรื่องนี้มันโคตรไร้เหตุผลเลย ทำไมไม่ปล่อยให้ต้นไม้เป็นต้นไม้?

 

 

ทำไมผมถึง… ไม่เป็นตัวของผมเอง?

หรือเพราะผมเกิดมาเพื่อเป็นยอดอาวุธกันแน่?

 

 

ผมได้ยินคนพวกนั้นพูดว่า “มีคนประเภทไหนกันฟะ ที่กล้าทำเรื่องแบบนี้ได้ลงคอ!?”

บางทีอาจมีแค่ประเภทเดียว… คือคนที่ไม่ใช่คน

 

 

แหงล่ะ “พวกนั้น” ให้ผมมีชีวิต – – ไม่ว่าคนพวกนั้นจะเป็นใครก็เถอะ นั่นพอแล้วรึยัง? ผมสามารถคิดนึกได้ สามารถรู้สึกผิดรู้สึกโศกเศร้าได้ แต่ผมเหมือนมนุษย์ – – หรือแค่กำลังทำท่าทางเลียนแบบมนุษย์อยู่กันแน่?

 

ขณะเดียวกัน ในห้องอาหารบนตึกระฟ้าคู่รักหนุ่มสาวกำลังพลอดรักกันท่ามกลางทำนองเสียงดนตรีที่กำลังบรรเลง…

 

ทุกอย่างดูหวานชื่น… เว้นเสียอย่างเดียวก็คือแขกเหรื่อคนอื่นถูกเผาศีรษะตายหมดแล้ว!

บางทีผมเองอาจต้องยอมรับ… ว่าผมไม่อาจจะข้ามเส้นแบ่งบาง ๆ ระหว่างตัวผมกับความเป็นมนุษย์ไปได้

 

ทันใดนั้นเขาก็เห็นนักดนตรีคนหนึ่งโดนโยนลงจากตึก!

 

นั่นไม่ใช่เรื่องของผมสักหน่อย

 

แต่ไหงผมถึงอดยื่นมือเข้าไปช่วยไม่ได้หว่า?

 

ก็ดี งั้นสวมบทมนุษย์ดูสักทีก็แล้วกัน

ซุปเปอร์บอย: ชายคนนี้เล่าให้ฉันฟังว่า พวกนายฆ่าแขกทุกคนที่มาเฉลิมฉลองในห้องอาหารที่เขาแสดงอยู่ พวกนายอาจจะนึกสนุก ฉันเข้าใจดีเพราะฉันเองก็เพิ่งเผาต้นคริสต์มาสมาหมาด ๆ แต่การฆาตกรรมน่ะเป็นความผิด ฉันคงต้องขอบอกให้พวกนายงอมืองอเท้ารอการจับกุมซะดี ๆ

ยอดชายนายดิว: แล้วไหงเราต้องสนที่นายบอกด้วยล่ะ?

ซุปเปอร์บอย: เพราะฉันคือซุปเปอร์บอยไงล่ะ เหตุผลแค่นั้นก็พอแล้ว

 

ทันใดนั้น มือของนายดิวก็พุ่งเข้ามารัดตัวซุปเปอร์บอยราวกับพระเอกการ์ตูนเรื่องปรสิตเดรัจฉาน!

ยอดชายนายดิว: เผามันเลยที่รัก!

ซุปเปอร์บอย: ช่ายแล้วที่รัก! เผาฉันเร็ว ๆ สิ

แต่ไฟของหญิงสาวกลับไม่อาจบรรลุถึงตัวซุปเปอร์บอยได้แม้แต่น้อย!

ผมมีสนามพลังจิตควบคุม

เธอจะเผาผมได้ไงในเมื่อจะแตะต้องตัวผมยังทำไม่ได้เลย

 

ยอดชายนายดิว: ที่ร้ากกกกกก! แกทำอะไรกับเธอฟะ!?

ซุปเปอร์บอย: ก็แค่สะท้อนพลังของเธอกลับไปเท่านั้นเอง

ผมทำผิดรึเปล่าที่ผมรู้สึกสนุก? ไม่ใช่เพราะผมได้ทำร้ายคนหรอกนะ แต่เป็นเพราะผมได้เผชิญหน้ากับคนที่ผมสามารถปลดปล่อยพลังได้เต็มที่เพื่อเข้าปะทะ… คนที่สมควรจะโดนลงโทษ

 

 

ยอดชายนายดิว: ที่รัก… ? เธอตาย… ตาย…?

ซุปเปอร์บอย: ยัง เธอยังไม่ตาย ฉันไม่ใช่คนพรรค์เดียวกันกับพวกนายสักหน่อย อีกอย่างคืนนี้ฉันอารมณ์ดีด้วย

 

ครู่ต่อมา…

เซ็นเตอร์ฮอล: ขอบใจที่ติดต่อหาเรานะซุปเปอร์บอย

ซุปเปอร์บอย: ก็ฉันไม่มีทางเลือกนี่นา เรื่องวุ่นวายแบบนี้คงต้องให้โ.น.แ.ว.ร์.มาจัดการเองล่ะ

เซ็นเตอร์ฮอล: ดูเหมือนเธอจะเชื่อฉันพอ ๆ กับที่ฉันเชื่อใจเธอสินะ

 

ซุปเปอร์บอย: พูดถึงเรื่องนั้นแล้ว… ฉันอยากจะกลับไป การที่ฉันสู้กับสองคนนี้ทำให้ฉันได้คิดว่าฉันควรจัดการพวกตัวอันตรายที่คิดร้ายต่อคนอื่นให้หมดสิ้นไป ที่ฉันตั้งใจจะพูดก็คือ – – ฉันจะจัดการวอนเดอร์เกิร์ลกับเด็กคนอื่น ๆ เอง

เซ็นเตอร์ฮอล: ดีใจที่ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น

เซ็นเตอร์ฮอล: นั่นเพราะเธอกำลังมานิวยอร์ค… เราเดาว่าเธอจะมาพบกับ เร้ดโรบิ้น

 

“และเราจะให้มันเกิดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด”

..

ติดตามซุปเปอร์บอยปะทะวอนเดอร์เกิร์ลได้ใน:

TEEN TITANS #4