The Strange Talent of Luther Strode #3

พลังสุดเมพของนาย Luther ตอนที่ 3

 

เรื่อง : Justin Jordan
ภาพ : Tradd Moore, Felipe Sobreiro
วางจำหน่าย: 7 ธันวาคม 2011
สำนักพิมพ์ : Image Comics

  

และแล้ว Luther ก็ได้ใช้พลังเมพของเขาจัดการกับผู้ร้ายเป็นครั้งแรกในชีวิตของเขาโดยบังเอิญ

ในขณะที่คนที่มีเรื่องขัดแย้งกับเขากลับต้องโดยฝีมือของฆาตรกรหัวโล้นปริศนา

แต่ชีวิตที่โรยไปได้กลีบกุหลาบสีเลือด กับชุดรัดรูปสีดำ กับหน้ากากบิดๆรัดๆ

กำลังรอเขาอยู่!

   

ส่วนข้างล่างนี่คือหน้าปกจริงๆครับ

เนื่องจากผมกลัวคนอ่านหลายคนอาจเห็นว่าโหดไป ผมเลยเอาหน้าปกอีกแบบนึงขึ้นแทนครับ

    

Pete:  อ่ะนี่ สีดำน่ะมันเท่ห์นะว้อย แถมยังช่วยให้นายกลมกลืนกับความมืดยามค่ำคืนด้วยนะเออ

 

Luther:   ขนาดของชุดนี่ ยังไม่เตะไซด์ L ด้วยซ้ำนะนั่น!
Pete:  แล้วก็นี่ เกือกหุ้มเหล็ก เอาไว้ใช้เพิ่มโบนัสในการเตะทะลวงทวารชาวบ้านเขา

 

Luther:   บ้านเอ็งสะกดคำว่า พอดีตัว เป็นมั๊ยวะครับ

 

หลังจากที่ Luther Strode ของเราปราบโจรกระจอกที่ออกมาปล้นร้านค้าไปแล้ว

Pete ก็เกิดแรงบันดาลใจ จัดเตรียมเสื้อผ้าให้อย่างสนุกสนาน!

   

Luther:  อันนี้เอาไว้กันลอยนิ้วมือสินะ ครบละ

 

Pete:  เดี่ยวยังเหลืออีกอย่าง

 

Luther:  หยุดเลยตรูไม่ใส่ไอ้เสร่อเงี้ยวนั่นแน่ๆ!

 

Pete:  อ้อ เอ็งได้ใส่จนหน้าบิดแน่ๆ!

 

ว่าแล้ว Pete ก็เอาหน้ากากสีขาวนวลมาให้กับ Luther

 

Luther:  แกไปซื้อไอ้นี่มาจากไหนวะ

 

ว่าแล้ว Luther ก็เอาหน้ากากมาใส่

 

Luther:  ว่าไงวะ?

 

Pete:  อุ๊บแม่เจ้าว้อย เอ็งนี่….

 

  

 

“โคตรเฟี้ยวเลยเว้ยเฮ้ย!”

และนี่ก็คือที่มาของชุดที่ Luther สวมใส่อยู่ในปัจจุบันนั่นเอง!

   

Luther:  รู้สึกเหมือนเพิ่งหลุดออกมาจากศรีธัญญายังไงไม่รุ

  

Pete:  แต่คุณพี่ดูโฉดกระแทกใจอาม่ามากเลยนะครัฟ

 

Luther: เออ เหรอ

 

Pete:  โปรดจำให้ขึ้นใจเลยนะว้อยว่า

Pete: ไอ้พวกโจรห้าร้อยพวกนั้นน่ะในหนังการ์ตูน

Pete: มักจะเป็นพวกขี้ป๊อดขึ้นหัวแถมยังกลัวผีขึ้นสมองออกทางสะดือเลยนะว้อย!

 

Luther:  แกเลยคิดว่าพวกนั้นคงต้องกลัวคอสเพลย์วันฮัลโลวีนนี่แน่ๆ งั้นสิ

 

Pete:  ก็นะ เล่นพูดแต่แบบนี้ ทำเอาอารมณ์ตรูหดกันเลยว่ะ

 

Luther:  ก็นะ ชั้นก็แค่ไม่ค่อยจะแน่ใจ ว่าไอ้เรื่องพวกนี้มันจะเป็นไอเดียที่บรรเจิดซักเท่าไร

 

Pete:  ปั๊ดโถ่ ไอ้เกลอครับ เอ็งมีพลังซุปเปอร์ยูจิโร่อยู่นะว้อย ก็ทำกันแบบนี้แหล่ะ

 

Luther:  ตรูไม่มีพลังยูบ้าเคบอ อะไรทั้งนั้นแหล่ะ

 

Pete:  อ้อ หรอออออ!!

 

ว่าแล้ว Pete ก็รีบโจมตี Luther จากทางข้างหลังทันที!

   

ฟ้าวววววววววววววววววววววววววววววววว

 

ปุ๊ก!

  

Luther ก็รับได้แบบชิลๆ

  

Pete:  อ่ะฮ่า!!

   

Luther:  ไอ้หัวเผือกครับ เมิงทำสิ่งนี้เพื่ออะไรวะครับ

 

Pete:  เห็นป่ะ ถ้านั่น บ้านอาเฮีย ไม่เรียกพลังซุปเปอร์แล้ว

Pete:  บ้านอาเฮียเรียกว่าอะไรวะครับ

 

Luther:  คงเรียกว่า พลังฝ่ามือหวดทวารพิฆาตเกรียนมั้ง!

 

Pete:  เฮ้ย ไม่ใช่ละ!

 

Luther:  งั้นเอาเป็น พลังโคตรมหากาพย์ฝ่ามือหวดทวารพิฆาตเกรียน ก็ได้!

 

Pete:  เดี๋ยวๆ โช๊ตโตะๆ ก่อนที่คุณพี่ จะทำตัวผมให้ขาวอมชมพูเหมือนหมาขี้เรื้อนไม่มีขนนะครับ

Pete:  ขอให้คุณพี่ลองนึกถงึสิ่งที่คุณพี่ทำได้สิครับ ลองคิดดูว่าไอ้พลังของคุณพี่นั่นมีไว้ทำอะไร!

 

Luther:  ชั้นไม่คิดว่าไอ้พลังนี่จะใช้ทำอะไรหรอกว่ะ

Luther:  ชั้นว่า แกชักจะอ่านสปอยคอมมิคจากเว็ป คอมมิ๊ก55 มากจนเพี้ยนไปแล้ววววววว

 

Pete:  ก็คงเพี้ยนอยู่แหล่ะ ถ้าแกเป็นคนเดินดินขี้ก้างแต่ลงพุงธรรมดา อ่ะนะ สหายเอ๋ย แต่แกไม่ใช่เลย

Pete:  แกมันคนผู้ที่มีพลังสุดเมพนะว้อย! ไม่สิๆๆ…..

   

 

Pete:  แกมันคนมีโชคชะตานำพาให้เป็นเมพ! ต่างหาก!

 

 

แล้ว อีตา Pete ก็จิตนาการถึงภาพ Luther

ในชุดรัดรูปสีม่วงที่รัดแน่นจนยัดกางเกงในสีแดงเอาไว้ข้างในไม่ได้

กำลังจัดการกับเหล่านินจาร้ายบ้านทรายทองอย่างขมักเขม้น

( เอ่อ………ท่าทางเอ็งจะอ่านสปอยคอมมิคมากไปแล้วจริงๆฟร่ะ)

    

Pete:  แกสามารถปกป้องคนอื่นที่อ่อนแอได้นะว้อย

 

Pete:  รึว่าแกจะเถียงว่า ข้างนอกนั่นไม่มีผู้คนที่ตำรวจไม่อาจเอื้อมมือไปถึงได้น่ะ

Pete:  แกสามารถช่วยคนพวกนี้ได้นะว้อย

 

Luther:  นั่นสินะ…..

 

   

Luther: ใช่แล้ว…..

  

Luther:  ชั้นสามารถช่วยได้

 

 

ขณะที่ Pete กำลังฝันถึงภาพโคตรซุปโร่ของ Luther

เจ้าตัว Luther เองกลับ นึกถึงอดีตของเขา ตอนที่แม่ของเขาต้องโดนซ้อม

โดยที่เขาไม่สามารถใครช่วยได้

    

เมื่อ โดน Pete ปลุกใจจนคึกแล้ว

ทำให้ตอนค่ำ Luther จึงตัดสินใจค่อยๆแอบย่องออกจาก….

 

คุณแม่:  อะแฮ่ม!

คุณแม่: รู้มั๊ย ว่าลูกน่ะไม่ได้ใกล้กับ ไอ้ตัวนินจา ที่ลูกคิดว่าลูกเป็นหรอกนะ!

 

Luther:  อุ๊ก! ชะอุ๊ย! เอิ๊ว! อะไรนะแม่?

 

คุณแม่:  ก็พวกเด็กๆอย่างลูกๆชอบพูดกันไม่ใช่เหรอ? ว่า การย่องเบา คือวิถีของนินจา น่ะ

 

Luther:  ผมค่อนข้างมั่นใจว่า ไม่มีใครเคยพูดไอ้ประโยคที่ส่อเข้าซังเตแบบนั้นแน่ๆ

 

คุณแม่:  อ้าวจริงเหรอ หรือว่านี่ก็เป็นอีกหนึ่งความลับของ พวกนินจา เหมือนกัน

 

Luther: แม่จ๋า ขอล่ะ เลิกล้อเถอะ เดี๋ยวยกเงินให้ทั้งกระเป๋าเลยอ่ะ

   

คุณแม่:  แล้วลงทุนแอบย่องไปเงียบๆแบบนี้ จะไปไหนล่ะนั่น?

 

Luther:  บร้า ผมเปล่าที่จะ..อ่า..ผมไม่ได้จะ…อ้า เอ้อ คือ ผมกะจะไปห้องสมุดน่ะครับ

 (โถ พูดได้มีพิรุจสุดๆเลยพี่ Luther เอ๊ย!!)

 

คุณแม่:  อ้าว ไม่ใช่ว่าจะไปหา หนู Petra เหรอ

 

Luther:  ไม่ครับ คือเธอ…

 

Luther:  เอ๊ะ เดี๋ยวนะ เมื่อกี้แม่ว่าไงนะ?

  

คุณแม่:  พลังมารดาผู้หยั่งรู้ไงจ๊ะ!

 

Luther:  เปล๊า! ผมไม่ได้จะ….ผมไปไม่ด๊าย…

Luther:  พอดีผมต้องไปห้องสมุดจิงจิ๊ง!

Luther:  ไปศึกษาหาความรู้ กับน้องๆหนังสืออ่ะครับ

(โถ ยิ่งไม่เนียนหนักเข้าไปอีก Luther เอ๊ย!)

   

คุณแม่:  อู๊ย ไม่ต้องรนลูก แม่ไม่ว่าอะไรหรอก

คุณแม่:  แค่เป็นห่วงนิดหน่อยน่ะ

คุณแม่: หลังจากเกิดเรื่องไม่ดีกับครอบครัว Jacobsons (ครอบครัวของน้อง Paul ครับ)

 

Luther:  มันจะไม่เกิดเรื่องนี้กับครอบครัวแน่ๆครับ

 

คุณแม่:  คนๆเดียวที่ทำเรื่องแบบนั้นได้….

คุณแม่:  มันแค่…แบบว่า..ตั้งแต่พ่อของลูกออกมาจากคุก..มันก็…..

   

คุณแม่:  Luther ลูกก็รู้ว่าเค้าอยู่ข้างนอกนั่น

 

Luther:  ผมรู้ดีครับ แต่หมอนั่นไม่มีทางหาเราพบ หรือมันจะหาพวกเราพบ

 

Luther:  ยังมีผมอยู่ทั้งคน!

  

 

ชั้นคือ ความมืดมิดที่ดำทมึน!

 

ชั้นเหมือนดั่ง ราตรีที่หม่นหมอง!

 

 ชั้นเปรียบเสมือนปีศาจแห่งความแค้น!

   

  

และบัดนี้ ชั้น……..

 

 

โคตรเซ็งเลยว่ะครับ!

  

เซ็งกับที่ต้องอยู่ข้างนอกนี่ ทั้งคืน

  

เซ็งกับฝูงคนมากมายที่เดินเบียดกันจนแทบจะได้เสียกันอยู่แล้ว

 

และ เซ็งกับไอ้พวกอาชญากรผู้กลัวผีขึ้นสมองจนออกทางสะดือ

ที่มีอยู่ตั้ง ศูนย์คนแหน่ะ!

 

ไอ้เราก็นึกว่าโจรเมืองนี้น่าจะชุมกว่านี้ ไม่ใช่เร้อ?

 

 

ขณะที่ Luther กำลังบ่นกระปิดกระปอดในใจ เสียงหนึ่งก็ดังสวนความคิดเขาขึ้นมาจากข้างล่าง

 

กุ๊ย:  สมรศรีจ๊ะ ทำไมน้องไม่หุบช่องทวารบนใต้จมูกน้องแทนซะละจ๊ะ?

 

สก๊อย:  แล้วเหตุใดคุณพี่ไม่ไประเบิดพลังกำหนัดกับซอกบั้นท้ายของพี่ซะละเจ้าคะ

 

ภาพกุ๊ยกำลังใช้กำลังข่มผู้หญิง ไปกระตุ้นแผลในใจของ Luther เข้าทันที

งานงอกแล้ว ไอ้กุ๊ยเอ๊ย!

 

กุ๊ย:  น้องนี่ชอบทำให้โฉมพักตร์ของพี่ต้องร้าวรานแบบนี้ทุกทีเลยนะจ๊ะ

 

สก๊อย:  อุ๊ย! ปล่อยสมรศรีนะจ๊ะ พี่

 

กุ๊ย:  น้องชักจะทำให้คุณพี่เริ่มมีน้ำโหแล้วนะจ๊ะ

   

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!

 

Luther ไม่อาจทนเห็นคุณสุภาพบุรุษคนนั้นทำร้ายอิสตรีได้อีกต่อไป!

 

  

Luther:  ปล่อยเธอไปได้แล้ว!

 

กุ๊ย:  ไม่ทราบว่าคุณท่านมรึงเอ็งเป็นใครกันครับ?  

กุ๊ย:  ไอ้จอมจุ้นจนหน้าแหกจนหมอไม่รับเย็บเรอะ?

 

กุ๊ย:  ป่ะสมรศรี ไปกับพี่เดี๋ยวนี้นะจ๊ะ!

สก๊อย:  ว๊าย!  ปล่อยหนูนะคะ

 

ว่าแล้วพี่กุ๊ยจึงจูงมือน้องสมรศรีไป โดยไม่สนใจ……..

 

แว่ป!

 

เอ้อ……อ้า…อยู่ๆ พี่ Luther ก็ไปโผล่อยู่ข้างหน้าทั้งสองคนแทบจะทันที!

 

กุ๊ย:  เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!

 

Luther:  ตรูบอกแล้วไงว่า……

ปล่อยเธอ….

  

ไปได้แล้วววววววววววว!!

 

Luther เอามาจับมาที่เสื้อของพี่กุ๊ย

เพื่อจะจับเขี้วยงเหมือน ฮีโร่ในหนังสือการ์ตูนหลายเรื่องทำกัน

แล้วก็….

แคว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!

   ชะอุ๊ย

 ชะ อ้าววววววว! ดันกลายเป็นว่า Luther ของเราเผลอชำเราเสื้อของพี่กุ๊ยซะงั้น!!!

โลกของควมเป็นจริง นักเลง คนหุ่นล่ำๆ หนักๆ คงไม่ได้จับเสื้อเขี้วยงกันง่ายๆเหมือนในการ์ตูนคอมมิคจริงๆด้วย!!

   

กุ๊ย:  อ้าว! ไอ้เปรตนี่! ตรูใส่อยู่นะว้อย!

กุ๊ย:  บรรพบุรุษเอ็งเป็นเครื่องปั่นด้ายเรอะ!!!

  

  

โดยไม่รอช้า พี่กุ๊ยพุ่งตัวชก Luther พร้อมกับเริ่มปลงสังขารด้วยคำว่า……

 

อัตต๊า!

     (อัตตา)

   

 แต่ก็ถูก Luther ม้วนตัวหลบ พร้อมบอกกลับไปว่า……..

    

เจริญพร!

 

  

ผลั่ก!

   

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!

แอ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!!

 หน้าพี่กุ๊ยล้มไปจูบพื้น

(ไปง่ายตามคาด!!)

   

เมื่อโค่น กุ๊ยนิสัยเลวลง Luther ก็ปล่อยประโยคหล่อปิดท้าย

อย่างที่ฮีโร่หลายคนชอบปล่อยออกมา…

 

Luther:  แกต้องหัดที่ให้เกียรติสุภาสตรีเค้าบ้าง

Luther:  ทำไมไม่ลองหาคนผู้หญิงซักคนที่…..

 

โป๊ก! เข้าให้!

 

Luther:  แอร๊ฟ เชร๊ดครก!

Luther:  เฮ้ย อะไรฟะ

 

สก๊อย:  กรี๊ด อีหน้าปลวก! เจือกแนะให้ผัวช้านไปมีกิ๊ก!

สก๊อย:  ไม่ต้องมาแตะต้องผัวตรูเลยนะไอ้ประสาทกลับ!

 

Luther:  โอ๊วๆๆ เจ๊ใจเย็นสิ นี่ผมมาช่วยเจ๊นะเว้ย!!

 

ซะงั้น!  

  

หลังจากที่พระเอกของเราหน้าแตกหมอไม่รับเย็บไปแล้ว

เรื่องราวก็ตัดไปที่บ้านของ Petra ที่กำลังทำการบ้านไปฟังเพลงไป

แป๊ง

โดยไม่สนใจก้อนหินที่ถูกโยนไปที่หน้าต่างดัง

 

แป๊งงงง

คราวนี้มาก่อนใหญ่ขึ้น แต่เจ๊แกก็กำลังอินกับเพลงจนลืมหนังสือไปแย้ววว!!!

แป๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!

ถ้า Petra ยังไม่หันมาอีก ก็ควรจะำาน้องแกไปเช็คประสาทหูได้แล้วล่ะครับ!

   

คนขว้างก็ไม่ใช่ใครหรอก นอกจาก Luther (นั่นแอบมาหา เจ๊ Petra ตามที่แม่ว่าไว้แป๊ะ!)

 

Petra:  รู้บ้างมั๊ยเนี่ยว่าบ้านชั้นก็โทรศัพท์ใช้นะยะ

 

Luther:  ซึ่งนั่นก็แจ่มมากเลย ติดนิดเดียวคือเจ้าของเครื่องไม่ยอมรับสายนี่แหล่ะ

 

Petra:  ชั้นบอกแค่ว่ามีโทรศัพท์ใช้

Petra:  แต่ไม่บอกซักหน่อยว่า จะได้ใช้มันนี่ยะ

 

Petra:  เอาล่ะ ต้องมีเหตุอะไรซักอย่างที่ยอมให้เธอลงทุนปะทุสร้ายกระจกห้องชั้นเนี่ย

   

Luther:  พอดีผมเพิ่งฝ่าคืนหฤโหดมาน่ะ

Luther:  เลยกะจะว่าจะเตรดไปเตร่มาซักหน่อยน่ะ

 

Petra:  เธอแต่งตั้งชั้นให้เป็น ธิดาถังขยะพักใจงั้นสิ

Petra:  ซึ้งน้ำตาเล็ดจนอยากจะดิ้นตายเลยนะเนี่ย

 

Luther:  ก็นะ ถ้าให้เลือกระหว่าง เธอกับ Pete เธอกลิ่นตัวดีกว่าเยอะ

Luther:  อันที่จริงบางครั้ง

Luther:  ก็ดีกว่าแค่นิดนึงน่ะ

Luther:  แล้วจะให้ชั้นเข้าไปหน่อยได้มั๊ย?

 

ขณะที่ Luther กำลังหยอกล้อ Petra อย่างสนุกสนาน เสียงหนึ่งก็ดังแทรกเข้ามา

คาดว่าต้องเป็นไม่พ่อก็แม่ของ Petra แน่ๆ

 

พ่อหรือแม่:  นั่นกำลังคุยกับใครน่ะ

 

Petra:  อุ๊ย เวรแล้ว!

  

ปึง!

   

Petra รีบปิดหน้าต่างไล่ซะงั้น ทิ้งให้ Luther เหงาใจอยู่เพียงลำพัง

โถ Luther ผู้น่าสงสาร

     

อีกด้านตำรวจกำลังพาคนร้ายสองคนไปขังยาวที่สถานี

 

โจรA:  เซ็งเช็ดเลยว่ะ คอยดูนะตรูจะหาไอ้กร๊วกนั่น

โจรA:  แล้วพ่อจะกรอกยาแมกนั่มเข้ากะบาลมันให้ดู!

 

โจรB:  เมิงฝันไปก่อนเลยนะ แสร่ด!

โจรB:  ตรูนี่แหล่ะ จะกรอกกระสุนยัดก้นมันก่อนเลย! คอยดู!

 

จำหน้าพวกนี้กันได้มั๊ยเอ่ย?

 

ตำรวจA:  เฮ้ย ไอ้คุณท่าน Can กับ คุณท่าน Will Et Cetera ครับ

(อ๊ะ เอ็งสองตัวชื่อ Can กับ Will เองเรอะ โอ้ๆ)

ตำรวจA:  พวกคุณท่านรู้กันบ้างมั๊ยเนี่ยว่า ตรงนี้เนี่ยพวกตรูสองคนได้ยินที่พวกเอ็งโม้เหม็นกันไว้เต็มสองหูเลยว่ะ

 

ไอ้หมาต๋าหน้าหมาวัดเอ๊ย!

 

ตำรวจA:  อุ๊ย โคตรดุเลย โชคดีนะเนี่ย

ตำรวจA:  ที่เราจับตัวโคตะระผู้ร้ายระดับโคตะระมหากาฬออกไปจากสังคมของเราได้ ครั่กๆๆๆ

 

ตำรวจB:  อือ

 

ขณะที่ตำรวจทั้งสองกำลังแซว โจรกระจอกสองตัวอยู่นั่นเอง

 

โครมมมมมมมมมมมมมมม!!!

 

ตำรวจA:  เฮ้ย เกิดบ้าอะไรขึ้นวะเนี่ย?

 

ตำรวจB:  อือ

  

ยังไม่ทันที่ตำรวจทั้งสองจะทำอะไรก็…….

 

โผล๊ะ!!

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

แคว่ก!!

ตำรวจทั้งสองกลายเป็นศพดับอนาจคารถ

โดยคนแรกโดนมือขวาชกจนหัวยุบ คนสองโดนมือซ้ายกระชากหัวหายไป

   

โจรทั้งสอง ชื่ออะไรนะ…พี่กระป๋อง (Can) กับ น้องจ๊ะ (Will) ต่างตกใจกับสภาพที่ดูไม่จืดของตำรวจทั้งสอง

(เอ่อ แล้วใครจะ Can ใครจะ Will ฟระ  เอาเป็นว่า คนแปลขอใช้ชื่อเดิมก็แล้วกันนะครับ)

 

โจรB:  โอ้แม่

โจรA:  เจ้าโว้ย!

 

แน่นอนคนที่ทำ ย่อมเป็นใครไปไม่ได้นอกจากลุง Librarian (บรรณารักษ์) หัวโล้น

 

Librarian:   สุภาพบุรุษทั้งสองครับ ผมมีข่าวดีมาบอกพวกคุณนะครับว่า

Librarian:   วันนี้พวกคุณได้รับการปล่อยตัวออก ก่อนกำหนดแล้ว

 

โจรทั้งสองต่างตื่นตระหนกกับลุงโล้นที่ยืนอยู่บนเบื้องหน้า

ชะตากรรมของพวกเขาจะเป้นเช่นไรต่อไป

    

……ก็ดูภาพจากมือถือของบัก Pete กันเอาเองก็แล้วกัน

 

Pete:  ใครบางคนแอบถ่ายเอาไว้ ก่อนตำรวจจะไปถึงน่ะ

 

Luther:  รู้อะไรมะ ไอ้ชั้นก็นึกว่ารสชาติสปาเกตตี้ที่นี่

Luther:  ไม่น่าจะชวนให้เจริญอาหารไปได้มากกว่านี้แล้ว

Luther:  จวบจนเมื่อกี้นี้เลย

  

Pete:  คนพวกนี้ไม่คุ้นหน้าคุ้นตาแกบ้างเหรอวะ?

 

Luther:  เสี่ยวของข้าเอ๋ย คนพวกนี้ดูไม่เหมือนคนเลยซักกะติด

Luther:   ที่สำคัญไปกว่านั้น เอ็งไปเอาภาพนี้มาจากไหนฟระ!

 

Pete:  บางครั้งชั้นก็เพลียที่จะพูดกับแกจริงๆว่ะ เอ้าดูในมือถือนี่!

 

Luther:  เช็ดโด้ว!

 

Pete:  ใช่ เช็ดโด้วเลยใช่มะ เข้าใจยังว่าชั้นพูดถึงเรื่องอะไร

Pete:  ตอนแรกก็ Jacobson (น้อง Paul) ที่เป็นที่ยอมรับกันว่าคงโดนกรรมติดจรวด ตามสนองเข้าให้

Pete:  แล้วมาคราวนี้ก็เจ้าพวกโจรสองคนที่แกเพิ่งใช้วิชาเนื้อแท่งพิฆาตรโจรไปนั่นก็อีก

 

Luther:  เอาล่ะ เรื่องนี้มันพิลึกดีจริงๆ

 

Pete:  พิลึก? พิลึกเรอะ?

Pete:  รู้มั๊ยเนี่ยว่าชั้นคิดอะไรอยู่?

 

Luther:  มีเรื่องเพี้ยนๆบ้าๆบางอย่างเกิดขึ้น

Luther:  จนทำให้ชั้นอดคิดไม่ได้ว่า ทำไมแกถึงไม่โดนบูชายันต์ไปด้วยอีกคนวะ

 

Pete:  ใช่ที่ไหน ชั้นกำลังคิดว่า แกอาจจะมี เทพธิดายูจิโร่ติดปีก คอยปกป้องอยู่ก็ได้นะว้อย

 

?????:  แล้วรู้มั๊ยว่าชั้นคิดอะไรอยู่

 

เสียงของใครคนหนึ่งแทรกเข้ามาระหว่างบทสนทนาของทั้งสอง

แต่ตัวละครในเรื่องนี้มีไม่กี่คนหรอก คิดว่าคุณผู้อ่านหลายๆคนคงเดาได้

 

ว่านั่นคือ….. น้อง Petra ของเรานี่เอง!

แถมวันนี้มาแปลก แทนที่จะมาในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย

เจ๊แกกลับมาในชุดแขนยาว แถมใส่แว่นดำซะด้วย

 

Petra:  ชั้นกำลังคิดว่าไอ้การดูหนังโป๊เปือยในโรงเรียน  ระหว่างข้าวกลางวันนี่

Petra:  มันค่อนข้างจะบ้าสุดกู่ไปหน่อยนะ แม้แต่กับวัยรุ่นวัยหื่นอย่างพวกนายสองคนก็เถอะ

 

Luther:  ชะแอร๊ย เปล่าๆ พวกเราไม่ได้…

 

Pete:  เจ๊พูดถูกเลยฮ๊าฟ พวกเรามันบ้า พวกเรามันพวกบ้าคร้าบ

Pete:  แต่ถึงกระนั้นนะจ๊ะ พวกเราก็ไม่ได้ใส่แว่นกันแดดกลางโรงอาหารก๊าป

Pete:  คนที่ใส่น่ะต้องเป็นอะไรซักอย่างมากกว่านั้นแน่นอนนะฮ๊าฟ

  

Petra:  ก็ใส่แล้วสะดวกสบายจนเพลี้ยไข้เลยล่ะ!

Petra:  อีกไม่กี่ปีทุกๆคนจะหันมาใส่เดินกันให้ว่อนเหมือนปลาไหลแผลงกลิ้งแน่ๆ!

 

Pete:  อุ๊แหม่ ติสแตกมาแบบนี้

Pete: คงต้องขอถ่ายภาพแม่คนนำเทรนด์แฟชั่นให้กับโลก(หน้า)ตัวบักเอ้งซักหน่อยละ!

 

ขณะที่ Pete ยกมือถือขึ้นมาถ่ายหน้าของ Petra พี่ Luther ของเราก็สังเกตุเห็นรอยบางอย่างบนแขนของ Petra

 

Luther:  แขนเธอไปโดนอะไรมาน่ะ

 

เมื่อถามถึงรอยที่แขนเธอ Petra ก็รีบปิดรอยนั้นทันที

 

Petra:  ไปตบปากพวกชอบถามอะไรมากความจนน่ารำคาญมา

 

Petra:  จบข่าว!

 

Luther:  อ้าว Petra!!!

 

แล้วเธอก็ลุกออกจากเก้าอี้ด้วยความไม่พอใจ ทำให้ Luther งงเป็นไก่ตาแตก

Pete:  ที่ว่าถามมากนี่ หมายถึงชั้นรึเปล่านั่น?

Pete:  ปกติมันต้องหมายถึงชั้นสิ ไม่ใช่เรอะ? อ้าว

  

แล้วในคืนนั้นเอง  คุณพี่กุ๊ย ที่ได้เสียเชิงชายให้กับ Luther (อย่าคิดลึก)

ได้เดินกลับมาที่ห้องของเขา พร้อมชุดที่ดูมีระดับกว่าที่เคยเห็นก่อนหน้านั้น

  

พร้อมกับเงินก้อนใหญ่ที่มีอยู่ในมือ

(เอ็งไปถูกหวยมาเรอะ เฮ้ย!)

 

และขณะที่เขานับเงินอยู่นั่นเอง……………..

 

Luther:  ตอนแรกชั้นนึกว่าแกมันแค่ไอ้กุ๊ยใจตุ๊ดที่ดีแต่ทำร้ายผู้หญิงซะอีก!

   

กุ๊ย:  แม่มเอ๊ย!

 

Luther:  แต่แกเป็นพวกค้ายาด้วยเนอะ? ขอบวกแต้มความเลวเพิ่มให้เลยว่ะ

Luther:  แล้วแกชอบเตะลูกหมากับแย่งลูกอมเด็กมาดูดอมดูดเลียด้วยมั๊ย?

 

กุ๊ย:  เฮ้ย เมิงรู้อะไรมั๊ยวะ ไอ้หน้าปลาดุกพันแผล

 

กุ๊ย:  ให้เอ็ง แดรกไอ้นี่มัน เด็ดดวงซาบส่านกว่า เตะก้นลูกหมา หลายขุมว่ะ

 

ว่าแล้ว พี่กุ๊ยค้ายาของเราก็ชักปืนออกมา เตรียมเป่าสมอง Luther ทิ้งอย่างสบายใจ

แว่บ!

   

เมื่อเห็นพี่กุ๊ย ทำตัวน่ารักน่าหยิกเหลือเกิน

Luther จึงแสดงมายากล ขยี้ปืนที่เพิ่งใช้พลังเมพหยิบมาให้กุ๊ยดูเป็นรางวัล

 

กุ๊ย:  โอ้ เวรแล้วไง

 

Luther:  แกมีอะไรจะพูดอะไรอีกมั๊ย?

   

กุ๊ย:  เอ็งต้องการเป็ดห่านอะไรจากตรูกันแน่ฟระ!!

 

Luther: ชั้นอยากให้แกชกชั้น

 

กุ๊ย:  ได้เลยไอ้ตัวอุบาท เรามาเก๋ากันซักเกม! มา!!

 

ปึก!!

 

พี่กุ๊ยค้ายาของเราแย็บหมัดขวาเข้าไปที่อกของ Luther อย่างเต็มแรง

สังเกตุว่าตอนนี้ความดิบของ Luther เริ่มมีมากขึ้นพร้อมกับ ตาของ Luther เปลี่ยนไปเช่นกัน

  

Luther:  แรงอีก

 

ปึก!

 

Luther:  แรงอีก

 

กุ๊ย:  ไอ้ยำมะระเอ๊ย!!

 

เปรี้ยง

 

กร๊อบ!

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!

กุ๊ย:  เขียดเอ๊ย!

พี่กุ๊ยยอมต่อย Luther สุดแรงจนนิ้วบิดไปกันเลยทีเดียว

   

เมื่อเห็นอีกฝ่ายนิ้วหักจนไม่น่าจะต่อยต่อได้ Luther ก็เลยเดินเข้าไปใกล้ๆ

พร้อมจับแขนของ เหยื่อ คนนี้เอาไว้อย่างละมุนละม่อม

 

Luther:  เรียบร้อยแล้วนะ โอเค เอาล่ะ

 

Luther:   ตาชั้นบ้างนะ

 

 

โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!

  

กร๊อบ!

 

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!

  

หลังจากที่ Luther ฟาดแขนพร้อมหักข้อมือพี่กุ๊ยแล้ว

พี่ Luther ก็ยำพี่กุ๊ยต่อ…

 

เปรี้ยง!!

Luther:   รู้สึกยังไงบ้างวะ?

เปรี้ยง!!

Luther:   รู้สึกยังไงบ้างวะ

Luther:  ตอนที่คนที่มันแกร่งกว่าแก มาบี้แกให้ขรี้แตกจนแทบออกปากน่ะ?

 

ตูมมมม!!

อ๊อกกกกกกก!!

ได้…โปรด…เถอะ! พอที…..

   

    

แม้พี่กุ๊ยจะร้องขอความเมตตา แต่ Luther ก็กระชากคอพี่กุ้ยขึ้นมา จนตาเหลือกชี้ฟ้า

  

Luther:   รู้สึกยังไงบ้างวะ ตอนที่ไร้กำลังจะสู้กับใคร?

 

Luther:   รู้สึกยังไงบ้างวะ ตอนที่รู้ว่าทำอะไรตัวเองไม่ได้เลย?

 

รู้สึกยังไงบ้างวะ!

 

  แล้ว Luther ก็เขี้วยงเหยื่อของเขากระเด็นไปอีกมุมของห้อง!

   

ร่างของกุ๊ย กระเด็นพร้อมเงินที่กระจายออกจากกระเป๋า จนเกือบออกนอกประตู

แต่ทว่า มีขาข้างหนึ่งได้หยุดเอาไว้

 

นั่นสิครับ

….รู้สึกอย่างไรบ้างล่ะครับ คุณ Strode

 

ในที่สุด Librarian กับ Luther ก็ได้พบกัน!!

 

   

พลังสุดเมพของนาย Luther ตอนหน้า

 

มามะ พวกเธอว์ทั้งหลายจงมาเสพย์ วิถีแห่ง เฮอร์คิวลีส ด้วยกัน!