DC UNIVERSE PRESENTS: DEADMAN  #3
เรื่อง : PAUL JENKINS
ภาพ : BERNARD CHANG
วางจำหน่าย: 16 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

สู่คำตอบสุดท้าย

..

ผมชื่อบอสตั้น แบรนด์และนี่ผมเอง เรื่องมันซับซ้อนน่ะ

 

ผมตายมาช่วงหนึ่งแล้ว และระหว่างนั้นผมได้ปราบมารจำนวนมากเพื่อชำระบาปที่ก่อ มารอย่างเช่นไอ้หมอนี่ มันคงเป็นผีเหมือนกับผม หรือไม่ก็อาจเป็นพวกผีดิบที่ไม่มีวันตาย

 

ตลอดช่วงเวลาชีวิตผี ๆ ผมได้ใช้เวลาร่วมกับชีวิตของผู้คนมากมายเพื่อแก้ไขสิ่งที่ผิดให้กลายเป็นถูก ผมได้เรียนรู้ว่าคนเลวมีสิ่งที่เหมือนกันอยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือเมื่อคุณถีบยอดหน้าพวกมัน พวกมันจะพ่นบทสนทนาที่น่าขันหนึ่งในสามประโยคนี้ออกมา:

 

 

บรรณารักษ์: แกจะไม่มีวันหนีพ้น!

นั่นแหละประโยคที่หนึ่ง

 

บรรณารักษ์: พวกเรารู้จักเจ้า บอสตั้น แบรนด์ กองพันแห่งอเวจีจะไล่ล่าเจ้า และลากวิญญาณอันโสมมของเจ้าไปลงกระ…

เด๊ดแมน: ก็คงงั้นแหละ เอ๊ะคำนี้มันแปลว่า “น้องตูบ” หรือ “ขอบชีส” รึเปล่าหว่า?

จู่ ๆ พี่ศพที่โดนพี่เด๊ดแมนสิงเมื่อเล่มก่อนก็กำลังจะฟื้น พี่ผีของเราจึงส่งไปเฝ้าพระอินทร์อีกรอบ

บรรณารักษ์: ทำตามที่ใจเจ้าอยากเลยเด๊ดแมน เพราะจะไม่มีอะไรปกป้องเจ้าจากความมืดที่คืบคลานหามาหาเจ้าได้

เด๊ดแมน: นี่ท่านยังไม่เข้าใจสถานการณ์อีกรึไงว่าใครกำลังคุมเกม เป็นผมบุกเข้ามาแล้วมัดท่านไว้ไม่ใช่เหรอขอรับ?

 

บรรณารักษ์: ลองแตะหนังสือของข้าอีกสิ! ข้าจะตามเจ้าไปสุดหล้…

เด๊ดแมน: ส่วนนั่นก็ประโยคที่สอง เอาล่ะทีนี้ถึงตาผมพูดบ้าง ช่วยหุบปากสักนาทีแล้วฟังนะ

เด๊ดแมน: ตั้งแต่ผมเข้ามาในห้องสมุดนี่ผมก็มีกายเนื้อ… ต้องขอบคุณสภาพแวดล้อมอันมหัศจรรย์ที่คุณเสกสรรค์ไว้… ผมมีน้ำโหและอยากจะถลุงคุณให้ยับจังเลย เอาล่ะทีนี้ ผมกำลังมีปัญหากับเทวดาชั้นผู้น้อยชื่อว่าราม ผมต้องการสร้างแต้มต่อเหนือกว่า… และท่านต้องบอกผม

บรรณารักษ์: ข้าคืออมรรตัย ข้าไม่ก้มหัวต่อคำขู่ของมรรตยชนดอก

เด๊ดแมน: งั้นผมเผาห้องสมุดนี่ละกันนะ

 

บรรณารักษ์: เดี๋ยวจ้าเดี๋ยว… ข้าโมโหไปหน่อยน่ะ แต่ถึงรู้ไปมันก็ไม่มีประโยชน์กับเจ้าดอก คำตอบที่เจ้าต้องการนั้นอยู่ ณ ที่เดียวกับที่ที่คำตอบทั้งปวงอยู่: อยู่กับพระบุตรแห่งรุ่งอรุณ

เด๊ดแมน: ไผหว่า?

 

“ในช่วงแรกที่พระองค์ได้สร้างทุกสรรพสิ่ง เป็นช่วงเวลาที่เทวดามากมายเริ่มถามคำถามต่อการมีอยู่ของตนเอง หลายองค์ถูกเสือกไสออกมาเช่นข้า หลายองค์ก่อกบฏเพื่อท้าทาย แต่พระบุตรแห่งรุ่งอรุณนั้น… เขาเป็นองค์แรกที่เลือกจะออกมาเอง

 

“หลายศตวรรษผ่านไป เขามองดูการดิ้นรนของมวลมนุษยชาติ และเชื่อว่าเหล่าผู้ถูกสร้างมีสำนึกและคุณค่าที่สูงกว่าพระผู้สร้าง บางองค์ครหาเขาเป็นมารร้าย บ้างก็ว่าเขาไม่ต้องการจะขึ้นกับผู้ใดเช่นเดียวกับเชษฐาของเขา ลูซิเฟอร์”

 

 

บรรณารักษ์: บุตรแห่งรุ่งอรุณล่วงรู้ทุกคำตอบ… สำหรับทุกคำถามที่ได้ถูกลิขิตไว้ เขาเดียดฉันท์ที่รามได้แทรกแซงคำตอบ เขาจะบอกสิ่งที่เจ้าต้องรู้ให้เจ้าได้รู้ แต่คำตอบนั้นจะเป็นโทษแก่เจ้ามากกว่าจะเป็นคุณ

เด๊ดแมน: มาถึงขั้นนี้ผมเตรียมใจเผื่อหัวจะขาดเอาไว้แล้วล่ะ

 

เด๊ดแมน: เออใช่ ผมยืมกระเป๋าหน่อยนะ

บรรณารักษ์: ทั้งรามและบุตรแห่งรุ่งอรุณ… พวกเขามีพลังมากกว่าที่เจ้าจะจินตนาการได้ เด๊ดแมน!

เด๊ดแมน: ขนาดประตูห้องของท่านผมก็พังมาแล้ว ประสาอะไรกับไอ้ลูกแหง่แห่งรุ่งอรุณนี่ล่ะ?

บรรณารักษ์: เขาอาศัยอยู่ในร่างมนุษย์ ณ สถานที่ที่เรียกว่า “สวนสนุกก็อทแธม” แต่เจ้าจะหาเขาไม่พบหากเขาไม่ต้องการ

 

เด๊ดแมน: บังเอิ๊ญ บังเอิญจริง ๆ วันก่อนผมเพิ่งไปที่นั่นมา ดูท่าผมต้องเอาหนังสือท่านไปอ่านเป็นวิทยาทานแล้วมั้ง

บรรณารักษ์: หนังสือของข้าไม่มีประโยชน์ดอก มันไร้ความหมายต่อเจ้า

เด๊ดแมน: ก็ไม่รู้อ่ะนะ ผมกะว่าจะศึกษาอัษรเบลล์ภาษาอาราเมอิคอยู่พอดี

บรรณารักษ์: เดี๋ยวจ้า… เดี๋ยว บุตรแห่งรุ่งอรุณจะหยั่งรู้และจะตอบคำถามมากเท่าที่เจ้าจะสมควรได้รับ แต่เขาต้องการข้อแลกเปลี่ยนเช่นกัน

 

เด๊ดแมน: หมายความว่าไง “ข้อแลกเปลี่ยน” เหรอ?

บรรณารักษ์: ข้าพูดมากเกินไปแล้ว

เด๊ดแมน: พูดมากแต่ไม่ได้มีสาระเล้ย เอาล่ะอธิบายมาซะดี ๆ

 

บรรณารักษ์: บุตรแห่งรุ่งอรุณต้องการรางวัลตอบแทน บางสิ่งที่เลอค่า… นั่นคือดวงจิตของเจ้า แต่นั่นก็ต่อเมื่อเจ้ารอดชีวิตไปพบเขา เชื่อข้าเถอะ เมื่อเจ้าออกจากประตูนี้ปิศาจนรกนับพันจะไล่ล่าเจ้า

เด๊ดแมน: ก็ดี งั้นผมเอาหนังสือไปล่ะนะ เพราะเมื่อไม่มีไอ้นี่ ท่านจะได้ตามรอยกันเหนื่อยหน่อย

บรรณารักษ์: เราจะหาเจ้าพบ เด๊ดแมน! ไม่ว่าเจ้าจะไปไหน เราจะไปลากคอเจ้า! เจ้าต้องชดใช้!

นั่นไง ประโยคที่สาม

 

กลับมาดูจอห์นนี่ที่ตอนนี้ความสัมพันธ์กำลังไปได้สวย ตอนนั้นเองบริกรท่าทางแปลก ๆ คนหนึ่งก็เดินเข้ามา

 

บริกร: คุณต้องไม่เชื่อแหงว่าวันนี้ผมเจออะไรมา

จอห์นนี่: ผมรู้จักคุณรึเปล่า?

บริกร: ทั้งใช่และไม่… ฝากกระเป๋าสักแป๊บสิ ได้มั้ย?

บริกร: อย่าห่วงไปเลยครับ ผมกับจอห์นนี่เคยอยู่ด้วยกันช่วงหนึ่ง

 

แว่บบบบบ

 

บริกรก็เลยเอ๋อไปในทันใด

จอห์นนี่: ให้ช่วยอะไรอีกมั้ย?

บริกร: เอ่อ ข้าน้อย… ไม่รู้ ข้าน้อยขออภัย

 

หญิงสาว: ประหลาดจัง เขาต้องเพี้ยนแหง ๆ เขาทำท่าอย่างกับมีสองบุคลิก

จอห์นนี่: ผมเจอคนแบบนั้นมาเยอะ… ว่าแต่เราจะไปไหนกันต่อดี?

 

เช้าวันต่อมาผมได้เรียนรู้บนเรียนใหม่จากการใช้ชีวิตร่วมร่าง นั่นคือเมื่อคุณสูญเสียขาทั้งสองข้างไปพร้อมกับน้ำหนักครึ่งหนึ่งของร่างกาย มันจะทำให้คุณกลายเป็นคนคออ่อนเหมือตาแก่หงำเหงือกอายุ 90 ปี ผมคิดว่าอย่างอื่นก็คงไม่ต่างกันเท่าไหร่: ดูเหมือนช่วงเวลาพักผ่อนสั้น ๆ นี้จะเสียมากกว่าได้…

 

 “… ทางกรมตำรวจก็อทแธมได้เปิดเผยว่าเป็นฝีมือของผู้ก่อการร้ายกลุ่มใหม่…”

 

“แถลงการณ์วันนี้ได้กล่าวถึงการร่วมมือกันระหว่างกลุ่มอาชญากรก็อทแธมกับองค์กรก่อการร้ายที่รู้จักกันในนามแนวร่วมแห่งอนาธิปไตย คนกลุ่มนี้ได้ออกมายอมรับว่ามีส่วนเกี่ยวข้องกับเหตุระเบิดดังกล่าว และกล่าวว่าจะมีเหตุระเบิดอีกระลอกในสัปดาห์หน้า…”

 

 

“โป๊ะเชะ”

 

ผมว่าผมเริ่มรู้อะไรบ้างแล้ว… อย่างน้อยก็สถานที่ที่จอห์นนี่คู่หูของผมผูกพัน มันไม่เกี่ยวกับมีขาหรือไม่มีขา แต่ปัญหาก็คือถ้าผมช่วยเขา เขาจะเชื่อมโยงกับผมต่อไป ฉะนั้นผมจะไม่ช่วย ไม่มีทาง มันมีปริศนาชิ้นใหญ่อะไรบางอย่างซุกซ่อนไว้ และผมต้องรู้คำตอบให้ได้

 

ทำไมรามถึงมัดผมไว้กับร่างที่สิงสู่? ผมทั้งนั่งคิดนอนคิดตีลังกาคิด… คิดถึงคนทั้งหมดที่ผมเคยเป็น โดยเฉพาะคนหนึ่งที่แตกต่างไปจากทั้งหมดด้วยเหตุผลบางอย่าง

 

คนที่ผมจำฝังใจคนนี้ชื่อแลร์รี่ ครู้ก ผมได้รับมอบหมายให้ช่วยเหลือเขา

 

 

 แลร์รี่คือหนึ่งในคนที่รามส่งผมไปสิงสู่ เขาคือพลเมืองดีที่ได้รับโทษตายจากความผิดที่ไม่ได้ก่อ คนอื่นก็รู้ดีว่าเขาไม่ได้ทำ แลร์รี่เป็นคนที่เชื่อมั่นต่อระบบและศรัทธาในพระเจ้า

 

ทันทีที่ผมเข้าสิงร่างของเขา ผมรู้เลยว่างานนี้ต่างออกไป… ไม่มีเหตุผลเอาซะเลย แลร์รี่เป็นคนดีกว่าผมอีก ดีกว่าทุกคนที่ผมรู้จัก ผมพยายามช่วยกู้อิสระภาพกลับคืนให้เขา แต่ไม่ว่าทำอย่างไรเขาก็ไม่รอด

 

 

และเมื่อวันนั้นมาถึง… เมื่อคำร้องขอให้ยืดเวลาประหารของครอบครัวผู้ตายไม่ได้รับการอนุมัติ… แลร์รี่กับผมนั่งด้วยกันและเหม่อมองดูอาหารมื้อสุดท้ายในชีวิตของเขา ในวินาทีสุดท้ายผมก็สงสัยว่าผมมาทำอะไรที่นี่?

 

ผมพาแลร์รี่เดินทอดน่องเข้าสู่ลานประหาร ตัวเขาพร้อมรับชะตากรรมแล้ว กลายเป็นผมเองต่างหากที่กำลังกลัว

 

 

เรานอนอยู่บนเตียงนั่นและรอเวลา ผมคิดทุกวินาทีว่าต้องมีใครปรากฏตัว มันไม่ควรเป็นอย่างนี้

 

 

เรารอและรอ… แต่พระองค์ก็ไม่ได้ปรากฏตัว

 

 

ผมอยู่ในร่างของเขานานที่สุดเท่าที่จะนานได้แต่ผมไม่ได้รับอนุญาต

ผมต้องปล่อยให้เขาจากไป ผมทำให้เขาผิดหวัง

 

ในท้ายที่สุด ผมก็ไร้คำตอบให้แลร์รี่ ครู้ก พร้อมกับปริศนามากมายผุดได้ขึ้นในใจของผม

 

 

บริเวณโกดังท่าเรือ พวกผู้ก่อการร้ายก็มาเจรจาธุรกิจกัน นายหนวดชื่อวิโต้ ตัวแทนจากแก๊งค้าอาวุธเถื่อนได้นำปืนมาขายให้พวกแนวร่วมอนาธิปไตย…

 

เด๊ดแมนเองก็มาแล้ว!

นายโล้น: มีหกชุดใช่มั้ย? หวังว่าพวกแกจะเอามาครบตามที่ตกลงกันไว้นะ

นายหนวด: แน่นอนเพื่อน ด้วยไอ้นี่ทีนี้ศัตรูของพวกเอ็งจะเท่งทึงทั้งที่ยังไม่รู้ตัวเลยล่ะ ว่าแต่พวกแกจะเอาไปยิงใครกันว้า?

นายโล้น: เปล่าซักหน่อย

นายหนวด: งั้นก็แล้วแต่เอ็งละกัน ขอให้ธุรกิจรุ่งเรืองนะสหาย

 

ไอ้โล้นพวกนี้คือแนวร่วมอนาธิปไตยที่ทีวีพูดถึง เจ้าพวกพ่อค้าหัวใสไม่ได้รู้เรื่องเลยว่าพวกมันกำลังทำธุรกิจกับใคร… ผมมาหาไอ้พวกชั่วพวกนี้ด้วยเหตุผลพิเศษบางอย่าง

 

 

เด๊ดแมนเข้าสิงร่างนายหนวดแล้วเปิดเกมด้วยเฮดบัท!

“นี่กับดัก! พวกมันตุกติกกับเงิน!”

 

โจรจึงเปิดฉากยิงกันเองเสียงดังสะเทือนเลือนลั่นไม่หวั่นหน้าอินทร์หน้าพรหม!

ที่แท้พวกผู้ก่อการร้ายแอบตุกติกจริง ๆ พวกมันใช้เงินกระดาษมาซื้อของ

นายหนวดวิโต้กระโดดขึ้นรถตู้บรรทุกปืน

เขาเหยียบคันเร่งเพื่อชิ่งโดยพลัน!

เผ่นล่ะจ้า!

เมื่อเสียงไซเร็นดัง พวกผู้ก่อการร้ายก็เผ่นหนีไปอีกคัน

“ใครบอกอั๊วได้บ้างว่านี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรกันขึ้น”

 

ไอ้ที่เกิดขึ้นน่ะเป็นแค่แผนขั้นแรก

ไม่มีนัยยะหรือสัจจะสากลใด ๆ … ผมแค่ก่อความปั่นป่วนวุ่นวายอย่างบ้าคลั่ง แต่ดูสิ ความบ้าคลั่งของผมยังมีทฤษฎีอยู่ ถึงบางคนจะมองว่ามันไม่ต่างจากการฆ่าตัวตายหรือฆาตกรรม แต่สำหรับผมแล้วผมเรียกมันว่าการเสี่ยงโชค

 

เด๊ดแมนในร่างของนายหนวดแอบถ่ายของเข้าโรงเช่าจอดรถเพื่อแผนการบางอย่าง…

 

ถ้าผมไขปริศนาของจอห์นนี่ได้ ผมก็จะไขปริศนาทั้งหมดได้ เรื่องระหว่างผมกับรามรวมทั้งผู้คนอีกมากมายที่จิตใจยังเชื่อมโยงอยู่กับผมต้องจบลงได้สักที

 

 

ผมต้องสู้กับเทพเจ้า และคนเดียวที่ช่วยผมได้อาจจะขอแลกเปลี่ยนด้วยวิญญาณของผม พระบุตรแห่งรุ่งอรุณผู้นั้น ผมว่าเขาต้องการเจอผม มันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่ทำให้ผมมาที่นี่เมื่อวันก่อน

 

 

บางทีเขาอาจจะดึงผมมาที่นี่ บางทีเขาอาจอยู่ในร่างของมนุษย์เดินดินกินข้าวแกงสักคนแถว ๆ นี้

บางทีเขาอาจอยู่ในร่างผู้หญิง

 

 

มันน่าสนใจซะไม่มี

 

“บางทีคุณอาจจะมองหาผมอยู่ล่ะมั้ง? ผมเห็นร่างจริงของคุณ เด๊ดแมน”

“ทีนี้… สนใจไปนั่งรถเล่นด้วยกันหน่อยมั้ย?”

..

ตอนต่อไป:

Sympathy for the Carny