NIGHTWING  #3
เรื่อง : KYLE HIGGINS
ภาพ : EDDY BARROWS และ JP MAYER
วางจำหน่าย: 16 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

วัยเยาว์คือเงาที่จะตามติดตัวตลอดไป

..

ไร่ข้าวโพดในไอโอว่า, ห้าปีก่อน

เรย์มอนด์: อะไรฟะ? คิดว่าฉันทำไม่ได้งั้นเหรอ?

ราย่า: ฉันกำลังคิดว่าถ้านายทำจริง นายต้องเพี้ยนแน่ ๆ

เรย์มอนด์: ว้าว… เอ้อ ก็ดีนะ ถ้างั้น… โยนมาเลยเกรย์สัน

ดิ๊ก: เอาจริงดิ?

เรย์มอนด์: ก็เออสิฟะ!

ดิ๊กปากิ่งไม้แห้งติดไฟส่งให้เรย์มอนด์คาบตามคำขอ…

เรย์มอนด์: เป็นไงล่ะ! สุดยอดอ๊ะป่าว?… อ่าวเฮ้ย!

เด็กหนุ่มที่ชื่อเซนพุ่งเข้ามากระแทกใส่เรย์มอนด์เข้าเต็มเปา

เรย์มอนด์: เป็นบ้าอะไรหะเซน?!

..

“แบบนั้นน่ะฉันเรียกว่าพุ่งเข้าชาร์จ…”

 

ดิ๊ก: อ้าว… คุณแฮลี่? ออกมาเอาอะไรหรือครับ?

แฮลี่: แย่จัง ฉันมีข่าวร้ายมาบอกพวกเธอ… หลังจากที่เราแสดงไปวันนี้ ฉันคงจะให้พวกเธอมานั่งก่อกองไฟไม่ได้แล้วล่ะ

เรย์มอนด์: อ้าว! ทำไมอ่ะ?

แฮลี่: เพราะฉันบอกพ่อแม่พวกเธอไปว่าพวกเธอมีงานพิเศษต้องทำ…

เซน: คุณแฮลี่ยกกุญแจรถบรรทุกให้ฉันด้วยล่ะ

แฮลี่: เซนเขาขอฉันน่ะ

ราย่า: จริงเหรอคะ?

เซน: ไปดูหนังรอบเที่ยงคืนกันเหอะ… ใครขึ้นรถช้าขับเองนะเฟ้ย!

 

แฮลี่: เดี๋ยวก่อนนะดิ๊ก

แฮลี่: รู้ใช่มั้ยว่าราย่าจะวิ่งนำสองคนนั้นไปก็ได้ถ้าเธอต้องการ

ดิ๊ก: หมายความว่าไงครับ?

แฮลี่: ฉันอยากบอกว่าเธอไม่ต้องนั่งหน้าก็ได้… แต่เธอรู้แล้วว่าใครจะไปที่รถเป็นคนสุดท้าย เข้าใจรึเปล่า?

แฮลี่: หนูเอ๋ย ฉันดูแลพวกเธออยู่เสมอนะ…

 

มันตลกตรงที่คุณจดจำผู้อื่นด้วยรายละเอียดเล็กน้อยแบบไหน… ด้วยรอยยิ้ม… ถ้อยคำอันนุ่มนวล… หรือความรู้สึกที่คุณมีต่อเขา อย่างตอนนี้ผมจดจำคุณแฮลี่เป็น “คุณลุงสุดจี้” ที่ผมอยู่ด้วยมานาน…

 

 

… และเป็นคนที่ผมไม่อาจจะเจอได้อีกแล้ว

มันเริ่มต้นขึ้นเมื่อใครสักคนจ้างนักฆ่าชื่อไซโกะมาตามล่าผมเพราะความลับบางอย่างที่ทำให้มันเข้าใจผิดว่าผมเป็น “ฆาตกรสุดโฉดแห่งก็อทแธม”… ความลับบางอย่างที่ผมไม่รู้ บางอย่างที่คุณแฮลี่ปกปิดเอาไว้ ความลับที่มาพร้อมคำตอบ…

 

 

… ซึ่งอยู่ที่ “หัวใจแห่งละครสัตว์”

ผมแจ้งกับตำรวจไปว่า ผมพบคุณแฮลี่ที่เหลือลมหายใจรวยรินนอกโกดังเก็บของ หลังจากที่หนีพ้นเงื้อมมือของไซโกะ

 

เมืองแอตแลนติก

เหล่าผู้ที่เกี่ยวข้องกับคุณแฮลี่และคณะละครสัตว์ของเขาต่างมารวมตัวกันในงานศพ…

ราย่าพาผมไปที่นั่น… จากเรื่องที่เกิดขึ้น เราไม่อาจจะพูดอะไรได้ โดยเฉพาะเรื่องของพวกเรา

คุณแฮลี่จากไปและผมกลายเป็นเป้าหมายเพราะปริศนาที่ผมไม่รู้… ปริศนาที่เกี่ยวพันกับคณะละครสัตว์

 

 

ผู้คนต่างก็สงสัยดิ๊ก เพราะเขาเป็นคนสุดท้ายที่พบแฮลี่

..

“ไอ้เลว… แกมาทำอะไรที่นี่กันหา?”

 

ไบรอัน: แกกล้ามากนะ เกรย์สัน!

ไบรอัน: แกกล้าดียังไงถึงมาเดินเล่นทอดน่องในนี้? คิดว่าคณะละครจะเป็นของแกเพราะแค่กระดาษใบเดียวงั้นเรอะ!?

ดิ๊ก: เปล่าครับ… ผมไม่เคยคิดจะเอาอะไรไปเลยนะไบรอัน

 

ไบรอัน: ช่าย แกจะไม่ได้อะไรไปทั้งนั้น… จำใส่สมองไว้นะเกรย์สัน… พ่อฉันตายแล้ว จากนี้จะไม่มีใครคุ้มกะลาหัวแกได้อีก! ได้ยินมั้ย… เขาตายแล้ว!?

 

ไบรอัน: เขา… เขาตายแล้ว… เข้าตายแล้วจริง ๆ เหรอ…

“แล้วตำรวจได้ตัวฆาตกรรึยัง?”

 

กรุงก็อทแธม, หลังจากนั้น

ดิ๊ก: ฉันบอกชื่อฆาตกรตามที่คุณแฮลี่บอกมาอีกที… ชื่อ “ไซโกะ” เป็นภาษาญี่ปุ่นแปลว่า “ยอดเยี่ยม” แต่ที่แอตแลนติกน่ะ เขาไม่ค่อยมีนักฆ่ารับจ้างกันหรอก

ราย่า: ฉันว่าเขาคงหาผิดคนแล้วล่ะ

ดิ๊ก: หมายความว่าไงน่ะ?

ราย่า: ฉันหมายความว่า… พวกเขาควรไปหาเซน

ดิ๊ก: เซนเพื่อนเราน่ะนะ? ทำไมกัน?

 

ราย่า: เพราะมันคืองานของเขาน่ะสิ… ถึงมันอาจจะเป็นแค่ข่าวลือก็เถอะ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะรับจัดหาคนแบบ “ไซโกะ” … คล้าย ๆ กับเป็นนายหน้าแถมเป็นรายใหญ่ในชิคาโก้อีกด้วย

ดิ๊ก: อะไรนะ!?

 

ราย่า: หลังจากพ่อแม่เธอตาย ทุกอย่างก็เริ่มเลวร้ายขึ้นเรื่อย ๆ จนมาถึงจุดต่ำสุดตอนที่เรย์มอนด์ตาย… ยิ่งกับเซนแล้ว เขาหนีไปใช้ชีวิตใหม่เหมือนพวกเราที่เหลือ… แต่เขากลับเลือกทางที่ผิดกฏหมาย

ดิ๊ก: ฉันไม่… ฉันไม่รู้มาก่อนเลย

ราย่า: ดูเหมือนนายจะลืมเพื่อนเก่าไปเลยสินะ

ดิ๊ก: เธอหมายความว่าไงกัน?

ราย่า: นายน่ะพอเจออะไรที่ไม่อยากเผชิญหน้า นายก็จะทิ้งสิ่งเหล่านั้นไว้… นายมองแต่ข้างหน้า ไม่เคยสนใจเรื่องข้างหลัง นั่นแหละคนแบบนายล่ะดิ๊ก

ดิ๊ก: เธอคิดอย่างนั้นจริงเหรอ?

ราย่า: ก็นายเป็นคนเดียวที่ไม่ได้ไปร่วมงานศพเรย์มอนด์นี่ นายเองคิดยังไงล่ะ?

 

ชิคาโก้, อิลลินอยส์

 

หลังจากที่ทุกคนกลับจากงานศพ พวกลูกหาบก็จัดการรื้อเต็นท์เพื่อไปต่อที่ฟิลาเดเฟีย… แต่ผมไม่ได้ไปด้วย

 

 

ผมหาเซนได้ไม่ยากนัก ราย่าพูดถูก เขาถูกหมายหัวจากเจ้าหน้าที่ของรัฐบาลสักครึ่งโหลได้มั้ง… แม้ผมจะมีคำถามมากมายเกี่ยวกับไซโกะและคุณแฮลี่ แต่คำถามที่รบกวนจิตใจของผมมากที่สุดตอนนี้คือเรื่องของเซน เพื่อนของผม…

 

 

… ทำไมผมถึงไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ

 

เซน: เข้ามาสักทีเถอะ… ฉันคงทำอาชีพนี้ไม่ได้หรอกถ้าดูไม่ออกว่าแกซ่อนอยู่ตรงนั้น

ดิ๊ก: พอฉันมองดูป้ายโปสเตอร์พวกนี้แล้ว…

 

ดิ๊ก: ฉันเกือบเข้าใจว่าแกยังรักงานเก่า ๆ ของแกอยู่ จนมาเห็นแกนั่งทอดหุ่ยในขณะที่ชาวบ้านเขาไปงานศพของซี.ซี.แฮลี่นี่แหละ … นี่แกคงสบายน่าดูเลยสินะ

เซน: แกมาผิดเมืองรึเปล่าเนี่ย… แกคือไนท์วิงใช่มั้ย?

ดิ๊ก: ไม่เอาน่าเซน… ลองดูสำนักงานของแกเสียก่อน แกมันมืออาชีพ…

 

ฉันมั่นใจเลยว่าแกรู้จักฉันดี ทีนี้บอกฉันมาว่าใครเป็นคนจ้างวานไซโกะไม่งั้นฉันคงต้องย้ายบ้านมาเล่นกับแกที่ชิคาโก้นี่แล้วล่ะ

เซน: แกรู้รึเปล่า คนประเภทฉันมักจะคิดแต่ว่า “เราไปไกลแค่ไหนแล้ว” ซึ่งบ่อยครั้งมันจะทำให้เราลืมจุดเริ่มต้นของเราไป นั่นทำให้ฉันแขวนรูปพวกนี้เอาไว้… เพื่อเตือนความจำไง

เซน: เอาเถอะ ฉันน่ะไม่ค่อยทำอะไรให้ใครนักหรอก ยิ่งสำหรับคนที่เข้ามาขู่ฉันถึงในสำนักงานยิ่งไม่มีทาง

 

“อ๊ากกกกกกกก!”

ทันใดนั้น ดิ๊กพลันมองเห็นภาพหลอนของสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต สมองของเขาเจ็บปวดแทบระเบิด!

 

กระจอก… ผิดพลาด… ไร้ค่า… ไอ้ขี้แพ้

 

สมองฉัน… ขยับสิ… ร้อน… ขยับสิ… ร้อนเป็นบ้า… ขยับสิ!!!

 

เซน: แกทำงานกับนักฆ่าไม่ได้หรอกถ้าแกไม่เป็นนักฆ่าเสียเอง… แกต้องเรียนรู้ลูกเล่น แกต้องรู้จักพัฒนาตามไปด้วย เพราะอย่างนี้นี่ไงพวกเขาถึงเรียกฉันว่าฟี้ดแบ๊ค – Feedback

 

 

มัน… มันทำอะไร

 

“พวกเขาคือคนที่ผิดหวังในตัวลูก… พวกเขาคือคนที่ลูกไม่อาจช่วยเหลือไว้ได้…”

 

ดิ๊ก: แม่… พ่อ… ?

จอห์น: ลูกปล่อยให้เราตาย ดิ๊ก…

ตั้งสติไว้… ตั้งสติเอาไว้ นี่ไม่ใช่เรื่องจริง… นี่เป็นฝีมือของเซน…

จอห์น: จะให้เราตายอีกรอบงั้นเหรอ?

ดิ๊ก: ม่ายยยยย!!!

“ม่ายยยยยยยยยย!!!!”

 

“ไร้ค่า” … “ตัวตลก” … “ขี้ครอก”

 

“กระจอก” … “ไร้ประโยชน์” … “ผิดพลาด”

 

“ไม่”

 

ไม่ นี่ไม่ได้เกิดขึ้นจริง… ทุกอย่างเป็นภาพลวง… หาสิ หาอะไรสักอย่าง… อะไรสักอย่างที่จริงแท้

อะไรที่เกิดขึ้นจริง…

 

“อั่กกก!!”

 

เซนฉวยโอกาสฟาดหัวดิ๊ก แต่เมื่อมันโผล่เข้ามา ภาพหลอนบริเวณที่มันยืนก็หายไป

กลับมาอยู่บนหลังคาแล้ว ภาพหลอนหายไปบ้าง… สมองปลอดโปร่งขึ้นเยอะ… ได้เวลาเอาคืนล่ะนะ… ต้องคิดก่อนว่ามันทำได้ยังไง คิดสิ เกรย์สัน มันบอกว่ามัน “พัฒนา” นั่นแปลว่าถ้าไม่ได้ไปฝึกจิตสัมผัสมา… มันก็ต้องใช้คลื่นวิทยุ

 

เป๊ะเลยล่ะ

 

ให้ตายเถอะ… มันกำลังปล่อยสัญญาณคลื่นความถี่สูงเพื่อกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกจำเพาะสินะ? … ก็ได้ มาดูกันหน่อยว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าระบบสื่อสารในเครื่องแบบของฉันตอบกลับสัญญาณ

 

“อ๊ากกกกกกกกกกก”

 

ดิ๊ก: แฮ่ก แฮ่ก เป็นลูกเล่นที่เจ๋งไม่หยอกเลยนะ

เซน: เจ็บ… ฉันเจ็บ!

ดิ๊ก: บอกมาว่าใครจ้างไซโกะ… แล้วฉันจะโทรเรียกรถพยาบาลมาให้

เซน: ฉัน… ฉันไม่รู้

 

ดิ๊ก: บอกหน่อยซิ ทำไมฉันต้องเชื่อแกด้วย… ?

เซน: ก็เพราะถ้าฉัน… ถ้าฉันรู้ว่ามันเป็นใคร ฉันจะฆ่ามันเอง

ดิ๊ก: งั้นฟังฉันให้ดีนะเซน… ฉันจะเตือนแกแค่ครั้งเดียว อย่าได้มายุ่งเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้อีก ทำตามที่ฉันบอก… ไปหางานอื่นทำซะ…

 

ดิ๊ก: เพราะฉันคนนี้ไม่มีวันเห็นด้วยกับงานของแกเด็ดขาด

 

บนรถละครสัตว์, นอกเมืองฟิลาเดเฟีย

ราย่า: อ้าว…

ดิ๊ก: ราย่า คือฉันมีอะไรอยากจะคุยกับเธอ… เรื่องที่เธอพูดก่อนหน้านี้น่ะ

ราย่า: ว่ามาสิ…

ดิ๊ก: ที่เธอว่าฉันมองแต่ข้างหน้าไม่เคยสนใจสิ่งที่ผ่าน… ที่ว่าฉันไม่กล้าเผชิญหน้ากับอดีต เธอพูดถูกเผงเลยล่ะ

 

 

ดิ๊ก: ที่จริงแล้ว… คืนนั้นฉันอยู่ที่งานฝังศพของเรย์มอนด์ด้วย ฉันไม่ได้บอกใครเลย ฉันแอบออกมาคืนนั้น… ไม่ได้บอกบรู๊ซ ไม่ได้บอกที่คฤหาสน์ ฉันต่อรถสองเที่ยวเพราะคิดจะไปหาเธอ แต่ฉันก็ล้มเลิกความคิดเมื่อเห็นเธอยืนร้องไห้อยู่หน้าโลงของเขา เหมือนเมื่อครั้งสุดท้ายที่เราพบกันในงานศพพ่อแม่ของฉัน… มันเหมือนตอนที่เราบอกลากันครั้งสุดท้าย ฉันไม่กล้าจะบอกลาเธออีกรอบ ฉันก็เลยหนีไป

ดิ๊ก: ฉันอยากให้เธอรู้ คราวนี้ฉันจะไม่หนีอีกแล้ว… ฉันจะอยู่ที่นี่ คุณแฮลี่ยกสวนสนุกให้ฉันไว้ เขาต้องการให้ฉันอยู่… เขาต้องการให้ฉันอยู่ที่นี่กับพวกเธอทุกคน

 

ราย่า: งั้นที่นี่ก็หมายถึง “ที่ห้องนี้” สินะ?

ดิ๊ก: เฮ้ยย…

 

“มันไม่ยุติธรรมเลย รู้มั้ย?”

 

ไบรอัน: ปล่อยให้อดีตมันเป็นอดีตต่อไปเซ่… แกไม่น่ากลับมาเลย นี่เป็น… เป็นความผิดของพวกเขา… ทั้งพ่อฉัน ทั้งคณะละครสัตว์…

 

ไบรอัน: ดิ๊กไม่ควรเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่

 

ไบรอัน: แกจะฆ่าเขาใช่มั้ย?

“เมื่อถึงเวลาอันสมควร…”

 

“ผมกระซวกไส้มันแน่นอน”

 

..

นางเอกทวงบัลลังก์!

ตอนต่อไป:

BATGIRL