BLUE BEETLE #3
เรื่อง : TONY BEDARD
ภาพ : IG GUARA, RUY JOSE
วางจำหน่าย: 16 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics
ศัตรูสิบทิศ!
..
เอล ปาโซ่, เท็กซัส
ณ บ้านของเจมี่ เรเยส
แม่: อย่าโกหกแม่นะปาโก้! แม่ไม่รู้หรอกว่าเจมี่ออกไปนานแค่ไหนแล้ว แต่เธอต้องเป็นคนแรกที่เขาโทรหาแน่ ๆ
ณ บ้านของอัมปาโร่ คาร์เดนาส หรือ “ลา ดาม่า”
ปาโก้: เขามากับผมครับคุณนายเรเยส แต่ระหว่างทางก่อนที่เราจะมาถึงงานของเบรนด้า เราเจอกับ… ผมไม่รู้จะเรียกยังไงดี… เหมือนกับว่าแก๊งปิศาจยกพวกตีกัน! ผมโดนทำร้ายแล้วรถผมก็พัง ส่วนเจมี่เขาหนีไปได้
ปารีส, ฝรั่งเศส
โฟเบีย: แกเป็นใคร? แล้วบอสไปไหน!?
“เขารู้ว่าพวกแกทำพลาด เขาเลยส่งฉันมาตกลงกับพวกแก”
โฟเบีย: นี่ไม่ใช่ความผิดของพวกเรานะ! เราได้โบราณวัตถุนั่นมาแล้ว… จนลูกน้องของลา ดาม่าโผล่หัวมา แล้วจากนั้นก็มีเด็กสองคนมาจากไหนไม่รู้ คนหนึ่งฉวยเอาของไป
“แล้วพวกแกจัดการกับเด็กนั่นไม่ได้งั้นเหรอ?”
โฟเบีย: เปล่า! มีคนอื่นมาอีก… คนที่เราไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน… มันสวมเกราะสีฟ้า
ถึงวันนี้ผมจะถูกรุมสกรัม, ถูกยิงใส่ แถมยังถูกเกราะเหล็กพูดได้บีบให้อ้วกรดใส่ป้าของเบรนด้า แต่พอลองได้บินดูมันก็ทำให้รู้สึกว่าวันนี้ไม่ได้ห่วยแตกเกินไปนัก
[ห่วยแตกคืออะไร]
เจมี่: เป็นคำที่บอกความรู้สึกไงล่ะ นี่แกแอบฟังความคิดฉันเรอะ?
[ข้าพเจ้ากำลังควบคุมให้ท่านคิดถึงแต่ภารกิจ]
เจมี่: แกคือตัวอะไรน่ะ? เป็นอาวุธชนิดใหม่เหรอ? คนชั่วพวกนั้นขโมยแกมาจากรัฐบาลใช่มั้ย?
[ข้าพเจ้าคือสการับ คาจิ-ด้า ส่วนท่านคือร่างต้นของข้าพเจ้า]
เจมี่: ฟังนะ ฉันขอบคุณมากที่แกช่วยฉันพาปาโก้หนีแต่ฉัน… เหวออ!
ขณะที่เจมี่กำลังจะร่อนลง พวกน้องหมาจรจัดที่อยู่ข้างล่างก็พากันมารอท่า
[สัตว์พวกนี้จะขัดขวางพวกเรา]
มือขวาของเจมี่พลันกลายเป็นปืนร็อคแมน!
เจมี่: โว้ววว! แกเลิกคิดว่า “การฆ่า” จะแก้ได้ทุกปัญหาซะทีสิ!
เจมี่: อ้าว แล้วนี่แกปิดปากพวกมันยังไงกันล่ะเนี่ย?
[คลื่นเสียงความถี่สูง]
โอ พระเจ้า! นี่ฉันรูปร่างหน้าเหมือนปิศาจแมลงไปแล้ว!
เจมี่: เฮ้! แกต้องออกจากร่างของฉันได้แล้วนะ! ฉันจะเอาแกไปส่งคืนรัฐบาลเอง แต่ฉันเข้าบ้านด้วยสภาพแบบนี้ไม่ได้
[ปฏิเสธ ข้าพเจ้าไม่ได้มาจากโลกของท่าน… และจะไม่ตัดการเชื่อมต่อจากร่างต้น]
คฤหาสน์คาร์เดนาส
ตุ๊กกี้: บ๊ายบายเบรนด้า!
เบรนด้า: ขอโทษนะจ๊ะที่งานเลี้ยงต้องเลิกก่อนกำหนด
ตุ๊กกี้: ไม่หรอกจ้ะ งานนี้สุดยอดจนเอาไปเล่าได้ยันลูกบวชเลยล่ะ
เทีย: ป้าต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษ ป้าไม่อยากให้งานควินเซียนาร่าของหลานต้องเลิกก่อนเวลาเลย
เบรนด้า: ไม่เป็นไรหรอกค่ะเทีย หนูคงสนุกไม่ได้หรอกถ้าปาโก้บาดเจ็บแถมเจมี่ก็หายตัวไปอีก… ว่าแต่ทำไมตำรวจยังไม่มาอีกนะ?
เทีย: ป้าติดต่อเทศมนตรีกับผู้กองเพื่อนของป้าแล้ว ตอนนี้พวกเขาส่งมือดีออกตามหาตัวเจมี่อยู่ แต่พวกเขาไม่มาที่นี่เพราะกลัวจะทำให้แขกเสียขวัญ
เบรนด้า: ป้าอัมปาโร่คะ ถ้าไม่มีป้าหนูคงแย่แน่ ๆ เลย
การ์ดรักษาความปลอดภัย: คุณคาร์เดนาสครับ พวก… เอ่อ พวกที่คุณต้องการพบกลับมาแล้วครับ
เทีย: งั้นถ้ามีข่าวอะไรป้าจะบอกให้หลานรู้นะจ๊ะ
เบรนด้า: ขอบคุณมากค่ะเทีย
แต่พอลับหลังหลานรักป้าก็เริ่มออกลายทันที!
การ์ดรักษาความปลอดภัย: นี่เราไม่ได้ทำงานร่วมกันตำรวจจริงใช่มั้ยครับ?
เทีย: ก็แหงล่ะสิ เจ้าโง่
เทีย: บรูเทลกับพวกเป็นไงบ้าง?
การ์ดรักษาความปลอดภัย: เจ็บหนักครับ คุณหมอควิญโญเนสกำลังรักษาอยู่…
เทีย: เป็นไง? มันรอดมั้ย?
หมอ: บรูเทลกับรอมเป้-ฮิวซอสถูกแทงครับ แต่ผมทำแผลให้แล้ว ส่วนรอยไหม้บนร่างโคโยเต้ก็กำลังทุเลา
เทีย: แกทำให้ฉันผิดหวัง บรูเทล
บรูเทล: ขออภัยครับ… เราได้สการับมาแล้ว… แต่มีพวกเด็กโผล่มาขวาง… คนหนึ่งวิ่งหนีไปพร้อมของนั่น เราคลาดสายตาจากมันแว่บเดียว… จู่ ๆ ไอ้ตัวฟ้าก็มาจากไหนไม่รู้
เทีย: ใช่ ไอ้ตัวฟ้านั่น ฉันรู้แล้วล่ะว่าเกิดอะไรขึ้นกับเต่าทองโบราณชิ้นนั้น แต่เราต้องรีบหามันให้เจอก่อนคนอื่น…
“เพราะเราไม่มีทางรู้ได้เลยว่าใครจะโผล่หัวมาอีก”
ลูครี-ซ่า: ดาวดวงนี้ดูจะล้าหลังนะ พวกมันทำลายสการับได้ยังไงกัน?
คาจิ-ไก: บอกยากครับ ข้าพยายามตรวจสอบพิกัดของคาจิ-ด้าอยู่ แต่เครื่องแสกนกลับเจอข้อมูลที่น่าสนใจกว่านั้น…
คาจิ-ไก: ชนพื้นเมืองเรียกที่นี่ว่าโลก ข้อมูลบอกว่าที่นี่อุดมไปด้วยประชากรผู้มีพลังพิเศษเหนือปกติ สื่อท้องถิ่นเรียกพวกเขาด้วยคำว่า ยอดมนุษย์
ลูครี-ซ่า: แล้วไง? ดาวเคราะห์ของเจ้าเองก็เคยมีผู้พิทักษ์ คาจิ-ไกเอ๋ย… แต่เจ้าก็ฆ่าพวกมัน
คาจิ-ไก: ตรวจเจอสัญญาณแล้วครับ… สัญญาณตรงกันกับสการับคาจิ-ด้าทุกประการ ดูเหมือนว่าเขาจะรวมตัวกับร่างต้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว จากการตรวจสอบภายนอกไม่พบร่องรอยความเสียหายครับ
คาจิ-ไก: แต่ปัญหาอยู่ที่ว่าเขาไม่ตอบรับสัญญาณของเราเลย
ลูครี-ซ่า: แล้วเราเรียกตัวเขากลับมาตามปกติไม่ได้เลยหรือ?
คาจิ-ไก: เกรงว่าเราคงต้องไปพบเขาตัวต่อตัวแล้วล่ะครับ
ฉันไม่ได้พูดเล่นนะเกราะแมลง แกต้องออกจากร่างของฉันได้แล้ว ฉันถึงบ้านแล้ว และฉันต้องเข้าไปบอกครอบครัวของฉันว่าปลอดภัย
[ครอบครัวไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของแผน]
อะไรกันวะ แกไม่มีครอบครัวรอแกอยู่บ้างรึไง? ฉันหมายถึงแกอาจไม่สนใจ แต่สำหรับฉันพวกเขาสำคัญโว้ย! เอางี้ ถ้าแกสามารถสัมผัสความรู้สึกฉันได้เหมือนที่แกอ่านความคิดฉัน แกจะเข้าใจว่าเป็นยังไงเวลาที่เห็นพ่อแม่แกและน้องสาวตัวน้อยของแกก็กำลังร้องไห้จ้า… เป็นไง ห่วยแตกมั้ยล่ะ?
[<พบข้อผิดพลาด>]
เจมี่: ปล่อยฉันไปได้แล้วโว้ย!
แม่: เธอคิดว่าฉันรู้สึกยังไงล่ะ? ลูกชายฉันหายไปทั้งคนนะยะ!
แม่: แล้วนี่เธอก็โทรมาถามว่าเขาเป็นไงบ้าง เธอจะแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องทำไมกัน?
แม่: ฉันเตือนเขาแล้วว่าไม่ให้ไปบ้านเธอ! เรารู้ตัวจริงของเธอ… ใคร ๆ ก็รู้ เธอคือลา ดาม่าโคตรมาเฟียใช่มั้ยล่ะ!
พ่อ: บลังก้าพอได้แล้ว! อย่าทำให้อะไรมันแย่ไปกว่านี้เลย!
แม่: เอาลูกชายฉันคืนมา ไม่งั้นฉันไปหาเธอแน่
เทีย: ดูเหมือนเจ้าหนูที่เอาโบราณวัตถุไปจะยังไม่ถึงบ้านแฮะ… แกคิดว่าแม่เจ้าหนูนั่นโมโหรึเปล่า?
การ์ดรักษาความปลอดภัย: โมโหครับ…
ผัวะ!!!
..
เทีย: ไอ้โง่! มันยังโมโหได้ไม่ถึงครึ่งของที่ฉันโมโหเลยโว้ย!
เทีย: พวกแกทั้งหมดไม่เข้าใจหรอกว่าทำอะไรหลุดมือไปวันนี้ บลูบีทเทิ่ลน่ะมีแค่หนึ่งเดียวเท่านั้น
เทีย: ฉันเสียเงินไปมากหลายกว่าจะหามันเจอและพามันมาที่นี่… แต่พวกแกก็ปล่อยให้เด็กมันเอาไป!
เทีย: โคโยเต้ แกช่วยฉันหาที่อยู่ของบีทเทิ่ลหน่อยได้มั้ย?
โคโยเต้: ได้ครับดาม่า
…
เทีย: ขอบใจสำหรับความภักดีของแกนะ
โช๊ะ!!!!
ดาม่าถอดสร้อยคอออกมาร่ายมนตร์
เทีย: อา นี่เอง ในที่สุดแกก็มีประโยชน์สักทีนะโคโยเต้
เอางี้นะ แกพูดถึงภารกิจใช่มั้ย? ถึงแกจะยังไม่บอกว่ามันคือภารกิจอะไรก็เถอะ แต่แกจะทำมันไม่สำเร็จถ้าฉันไม่ร่วมมือด้วย แกเข้าใจที่ฉันพูดมั้ย? เข้าใจคำว่าความร่วมมือรึเปล่า?
[ร่างต้นจำต้องเชื่อฟัง]
เอาล่ะ อย่างแรกเลยนะ เลิกเรียกฉันแบบนั้นได้แล้ว มันชวนขนลุก แล้วอย่างที่สอง แกคิดจะควบคุมฉันจริงอ่ะ?
แต่แกไม่มีสิทธิ์โว้ย… ไม่มีเด็ดขาด… ทีนี้ถ้าแกไม่ปล่อยฉันไปแกก็ต้องมีฉันไว้ และนี่คือข้อตกลง: แกให้ฉันมีชีวิตไปตามเรื่องตามราวของฉัน แล้วฉันจะช่วยงานแก ตกลงมั้ย?
[ปฏิเสธ ข้าพเจ้าไม่สามารถให้สิทธิ์นั้นแกท่านได้]
ไม่จริงเลย แกทำได้แต่แกไม่พยายามต่างหาก ที่ฉันขอคือให้แกปล่อยฉัน… เริ่มจากมือสักข้างก่อนก็ยังดี
“อ๊ากกกก!!”
คาจิ-ไก: เป็นไปไม่ได้
พ่อ: ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเธอจะพูดอย่างนั้น!
แม่: นังนั่นทำร้ายเจมี่! ฉันรู้ดี!
มิลาโกร: หม่ามี้, ปาปี๊… ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างที่หลังบ้านรึเปล่าคะ?
พ่อ/แม่: อย่าเพิ่งกวนตอนนี้ มิลาโกร!
เจมี่: ไม่ ไม่ แกต้องเชื่อฉันนะ เลิกพยายามควบคุมสิ่งต่าง ๆ ได้แล้ว!
“ฉันบอก… ให้… ออกไป… ไงเล่า!!!!”
“อ๊ากกกกกกกกกก!!”
ลูครี-ซ่า: เกิดอะไรขึ้น!?
“ทีนี้พ่อกับแม่ได้ยินชัดแจ๋วเลยล่ะ”
“ใครอยู่ตรงนั้นน่ะ!? อย่าบังคับให้ฉันต้องใช้ไอ้นี่นะโว้ย!”
แม่: เจมี่…? ขอบคุณพระเจ้า!
พ่อ: ลูกเป็นอะไรรึเปล่า?
เจมี่: ไม่เป็นไรครับพ่อ
เจมี่: ผมปลอดภัยดี
ปารีส, ฝรั่งเศส
“สมัยที่หัวหน้าชวนฉันเข้าร่วมภราดร ฉันก็เหมือนกับพวกแกน่ะแหละ มีเพียงอย่างหนึ่งที่แตกต่าง…”
“นั่นก็คือฉันไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง”
“ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังเห็นว่าพวกแกมีคุณค่าอยู่ โฟเบีย, วอร์ป, พลาสมัส… ฉะนั้นเขาจึงให้ฉันกลับไปเอล ปาโซ่พร้อมกับพวกแกเพื่อชิงเอาบลูบีทเทิ่ลกลับคืนมา”
“เรียกฉันว่าซิลเวอร์แบ็ค”
“แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดว่าฉันเป็นมิตรกับพวกแกเชียวล่ะ”
“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายที่พวกแกจะได้พิสูจน์ตัวเอง ถ้าพวกแกพลาดอีกครั้ง”
“คราวนี้ฉันจะเชือดพวกแกทิ้งซะที่นั่นเลย”
..
เมื่อใคร ๆ ก็คิดฆ่าเจมี่
ตอนต่อไป:
EVERYBODY WANTS JAIME (DEAD)
คุยกันเล็กน้อย 😀
ไม่รู้มีใครคิดเหมือนผมหรือเปล่า 😛 แต่คาถาของลา ดาม่ามันดูคุ้นตามากเลย เหมือนจะเคยเห็นในซุปเปอร์แมน 55
สงสารโคโยเต้ แอบชอบมันนิดนิด
สนุกมากครับ ชอบมาก ๆ
ชื่อ Blue Beetle เป็นชื่อฮีโร่ที่เท่มาก ๆ ฮยากให้ DC ปั้นฮีโร่ตัวนี้ให้ดังเหมือนพวก สไปเดอร์เเมนจัง
ป้าเทีย สวยแต่โหดแฮะ ปาดคอเฉยเลยอ่ะ
รอ บลูบีทเทิ่ลDebutซักทีแล้วกัน
กายเวอร์นี่นา!! ฮีโร่ตัวนี้ผมชอบตั้งแต่แรกเห็นดีไซน์ละ มันโดนจริงๆ อยากให้ปั้นให้ดังเหมือนกันฮะ
ซิลเวอร์แบ็คหน้าคล้ายๆเมทัลโล่ในเกมเลยนะ – -”
(พลาสมัสนี่เป็นวายร้ายทีนไททั่นเก่าใช่มั้ยครับ เหมือนเคยเห็นในการ์ตูนเน็ตเวิร์คนะ)
คิดอยู่เหมือนกันครับว่าคาถามันคุ้นๆ แต่ไม่ใช่เป็นมุกของ DC ที่ทำตัวหนังสือ แทนการร่ายคาถาหรือครับ ประมาณว่าให้คนอ่านรู้ว่าเป็นคาถาอย่างเดียว แต่ไม่ได้บอกว่าคาถานั้นๆ มีแหล่งที่มายังไง
รองใช้กระจกสะท้อนกับกลับหัวดูสิครับแล้วจะอ่านออก
ใครๆก็อยากได้ตัว Jamie เหมือน ใครๆก็อยากได้ตัว Kyle ใน GL เลย หุๆๆๆ
ชอบภาพของเรื่องนี้จัง วาดผู้หญิงสวย น่าฮักดี
ถือปืนโหดเชียวนะ ช่องสุดท้ายเนี่ย
อยากอ่านตอนต่อไปเร็วๆจังครับ