SUICIDE SQUAD #3
เรื่อง : ADAM GLASS
ภาพ : FEDERICO DALLOCCHIO
วางจำหน่าย: 9 พฤศจิกายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ภารกิจหนีตายยังดำเนินต่อไป!

..

21 นาทีก่อนความช่วยเหลือจะมาถึง

 

เด๊ดช็อต: มันเกินจะซ่อนไหวแล้วนะ

แบล็คสไปเดอร์: เด๊ดช็อต นั่นเพื่อนแกเรอะ?

เด๊ดช็อต: มันเป็นนักล่าค่าหัวโว้ยแบล็คสไปเดอร์ มันใช้ชื่อว่าแม้ดด็อก ดูเหมือนไอ้ตัวเล็กของเราจะมีค่าหัวซะด้วย

 

เดียโบลว: ข้าไม่ได้พาทารกคนนี้ออกมาจากขุมนรกเพื่อให้ฆาตกรอย่างพวกมันพรากไป หน่วยเราคนอื่นหายไปไหนกัน? ฮาร์ลี่ย์ ควินน์ปลอดภัยรึเปล่า?

ฮาร์ลี่ย์: ยังอยู่ดีจ้ะเอล เดียโบลว! ฉันเพิ่งไปช่วยชีวิตไอติมในตู้มาล่ะ

แบล็คสไปเดอร์: หมดเวลาเล่นแล้ว ได้เวลาปิดไฟเข้านอน

 

แบล็คสไปเดอร์โยนระเบิดควันพลางตาแม้ดด็อกกับลูกน้อง

ลูกน้อง: มองอะไรไม่เห็นเลย! แม้ดด็อกนี่สารเคมีรึเปล่า?

แม้ดด็อก: เงียบน่า! ก็แค่ระเบิดควันเท่านั้นแหละ เหมือนมีคนอยากเล่นบทนินจา

 

แม้ดด็อก: และถ้าฉันมองไม่ผิด เหมือนฉันจะเห็นแบล็คสไปเดอร์โผล่หัวขึ้นมา… ตรงนั้น

แบล็คสไปเดอร์: เฮ้ย ได้ไงฟะ?

                                                       … ปังงงงงง!!

 

แม้ดด็อก: เป็นไรไป? คิดว่าเกป็นคนเดียวที่มีแว่นตรวจจับความร้อนรึไง?

แม้ดด็อก: ได้เวลาตายแล้วว่ะ

 

กริ๊งงงงงงง!

..

ฮาร์ลี่ย์ ควินน์โผล่หน้าขึ้นมากดกระดิ่งที่เคาท์เตอร์

ฮาร์ลี่ย์: อาหารได้แล้วค่า! ได้กลิ่นกันรึเปล่าเอ่ย? กลิ่นแก๊สไงล่ะจ๊ะ

ฮาร์ลี่ย์: ทีนี้ถ้าใครยิงล่ะก็มันจะบึ้ม แล้วเราทุกคนก็จะเละตุ้มเป๊ะ… สนใจจะรับไอติมเหลว ๆ มั้ย?

แม้ดด็อก: บ้าไปแล้ว นี่พวกแกกำลังจะฆ่าตัวตายนะโว้ย

เด๊ดช็อต: เชื่อเถอะแม้ดด็อก…

“เรื่องนี้มันซับซ้อนกว่าที่แกรู้ว่ะ”

 

เมดิสัยวิลล์, หลุยเซียน่า

สองชั่วโมงก่อนหน้านี้

 

ณ ร้านซักอบรีดแห่งหนึ่ง…

เดียโบลว: ข้ากำลังจะขโมยชุดชั้นในใช่มั้ย? ข้าร่วมงานกับทาสก์ฟอร์ซ X … กับหน่วยรบวินาศ – Suicide Squad นี่เพื่อชำระบาปที่เคยทำไว้ ไม่ใช่เพื่อสร้างบาปเพิ่มขึ้น

แบล็คสไปเดอร์: แกเป็นนักโทษนะเพื่อน ถ้าอยากได้อิสรภาพ แกก็ต้องทำงานสกปรกให้รัฐบาล ทำตามที่เขาบอกไปเถอะ อย่างน้อยเราคงไม่ซวยเหมือนวอลเทคหรอกน่า

เด๊ดช็อต: เลิกพูดถึงวอลเทคเหอะ เปลี่ยนชุดแล้วทำตัวให้กลมกลืนซะ

 

ฮาร์ลี่ย์: ช่ายยย ต้องกลมกลืนสินะ นายกับสไปเดอร์น่ะทำได้สบ๊ายสบาย แต่ฉันกับพ่อหนุ่มรอยสักนี่สิ… ผิวพรรณเรามันไม่ค่อยเหมือนใครซะด้วย

เด๊ดช็อต: แล้วเธอมีแผนที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะฮาร์ลี่ย์?

เด๊ดช็อต: เฮ้ย สไปเดอร์, เดียโบลว พวกแกไปทำแผลก็แล้วกัน ส่วนฉันกับฮาร์ลี่ย์จะไปหาของกิน เรามีเวลาอีกสองชั่วโมง เจอกันอีกทีที่ร้านอาหารตอนสี่ทุ่ม

 

110 นาทีก่อนความช่วยเหลือจะมาถึง

ฮาร์ลี่ย์: นี่ไงแชมพู! จะได้ล้างกลิ่นเน่า ๆ จากผมซะที

ฮาร์ลี่ย์: พูดถึงสัตว์ประหลาด นายคิดดีแล้วเหรอที่ทิ้งคิงชาร์คไว้ในป่า?

เด๊ดช็อต: ก็มันเป็นคนเดียวในหน่วยเราที่เปลี่ยนเสื้อผ้ายังไงก็ไม่เหมือนคนอยู่ดี…

 

“แต่มันคงรู้วิธีซ่อนตัวแหละน่า”

 

เด๊ดช็อต: แล้วเธอมีตังค์จ่ายเรอะ?

ฮาร์ลี่ย์: เรื่องจ่ายไว้เป็นหน้าที่ฉันเอง

 

100 นาทีก่อนความช่วยเหลือจะมาถึง

แบล็คสไปเดอร์: บ้านนอกแบบนี้ทำให้ฉันคิดถึงก็อทแธม

เดียโบลว: ไม่รู้สิ สไปเดอร์ ข้าว่าที่นี่สงบดี ถ้าไม่มีรอยสักสยองแบบนี้ข้าคงย้ายมาอยู่แล้วล่ะ

เดียโบลว: เจ้าน่ะตัดสินพวกเขากับคนอื่น ๆ ง่ายเกินไป

แบล็คสไปเดอร์: แกนี่เคร่งศาสนาของแท้เลยว่ะ… ฉันก็แค่ตัดสินไปตามที่ตาเห็น

เดียโบลว: ข้าพบทางสว่างต่างหาก

 

พวกเขามาหยุดอยู่ที่หน้าประตูคลินิคสัตวแพทย์

แบล็คสไปเดอร์: เปิดประตูเหอะว่ะ ฉันเจ็บแขนจะตายอยู่แล้ว

90 นาทีก่อนความช่วยเหลือจะมาถึง

 

โชคดีที่ยังมีกระต๊อบน้อยปลายนา ข้างในนี้สะอาดพอเป็นที่ล้างแผลได้

ภารกิจล่าสุดของฉันดันกลายเป็นงานจับปูใส่กระด้งไปซะแล้ว

เราเริ่มต้นด้วยการถล่มสนามกีฬาเพื่อกำจัดซอมบี้ พอกำลังจะแจ้นกลับเท่านั้นแหละ จู่ ๆ พวกหมาต๋าก็โผล่มาขัดจังหวะ

พวกเราคือนักโทษจอมวายร้ายที่รับทำภารกิจลับให้รัฐบาล… ด้วยผลงานแบบนี้ ท่าทางงานฆ่าคนต้องหดหายแหงแซะ

ฉันคือสุนัขรับใช้โสโครก… และอาจจะเป็นสุนัขรับใช้ที่ติดเชื้ออีกด้วย

 

ที่แท้เด๊ดช็อตกำลังรู้สึกเคืองตาข้างที่ถูกเลือดซอมบี้กระเซ็นใส่ในตอนที่แล้ว…

ฮาร์ลี่ย์: ไม่ยักจะรู้ว่านายหล่อล่ำแฮนซั่มขนาดนี้

เด๊ดช็อต: ฉันบอกแล้วไม่ใช่รึไงว่าขอเวลาเป็นส่วนตัว

 

จู่ ๆ ฮาร์ลี่ย์ก็พุ่งเข้าปล้ำเด๊ดช็อตซะอย่างนั้น

เมื่อเสนอมาพี่เด๊ดช็อตก็สนองให้ แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรก็มีคนขัดจังหวะ

..

“เรียกเด๊ดช็อต ย้ำ เรียกเด๊ดช็อต!”

 

ฮาร์ลี่ย์: ให้เขาฝากข้อความไว้ละกัน

เด๊ดช็อต: ไม่ได้หรอก นั่นวอลเลอร์

เด๊ดช็อต: เด๊ดช็อตรายงาน ว่ามาเลย

อแมนด้า: พัศดุปลอดภัยรึเปล่า?

เด๊ดช็อต: หลับอยู่ห้องข้าง ๆ นี่แหละ

 

 

อแมนด้า: เด็กทารกนั่นมีภูมิคุ้มกันที่สามารถรักษาไวรัสซอมบี้ เขาต้องปลอดภัยไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตาม

เด๊ดช็อต: แน่นอน พูดถึงเรื่องนั้น… ตอนนี้ฉันอาจจะติดเชื้อด้วย ฉะนั้นฉันต้องเป็นคนแรกที่ได้เซรุ่มรักษา เข้าใจ๊?

อแมนด้า: ฟังเหมือนเธอกำลังสั่งฉันอยู่สินะ?

 

อแมนด้า: ต้องให้ย้ำเรื่องนโยบายความปลอดภัยอีกรึเปล่า? พวกเธอทั้งหมดมีระเบิดขนาดเล็กฝังอยู่ในคอ ถ้าพวกเธอไม่เชื่อฟัง มันก็จะทำงาน

เด๊ดช็อต: แล้วเธอคิดรึเปล่าว่าเจ้าหนูนั่นอยู่ในอ้อมอกเรา ถ้ามันระเบิด พวกเราทุกคนก็จะระเบิด

 

58 นาทีก่อนความช่วยเหลือจะมาถึง

เดียโบลว: เจ้ามีลูกเมียรึเปล่า สไปเดอร์?

แบล็คสไปเดอร์: ไม่ใช่เรื่องของแกเดียโบลว

เดียโบลว: มีอะไรเกิดกับพวกเขาใช่มั้ย? เพราะอย่างนั้นเจ้าเลยผันตัวมาเป็นศาลเตี้ยในก็อทแธมเพื่อผดุงความยุติธรรมสินะ?

แบล็คสไปเดอร์: ฉันไม่ใช่วีรบุรุษหรอกว่ะ

เดียโบลว: แล้วทำไมคนอื่นถึงพูดอย่างนั้นล่ะ?

แบล็คสไปเดอร์: เพราะฉันฆ่าพวกชาติชั่วที่ทำร้ายคนอื่น ชาติชั่วเหมือน ๆ กับแกน่ะแหละ

เดียโบลว: เย็นไว้อมีโก้ ข้าไม่ใช่ศั… นี่เจ้ามาดูนี่สิ

 

[วายร้ายวอลเทคผู้ก่อเหตุล้างบางสนามกีฬา]

เดียโบลว: ไหนว่าวอลเทคถูกพวกซอมบี้กินไปแล้วไง ข่าวนี่บอกว่าเขาถูกยิงเข้ากลางหัว

“เป็นฝีมือเด๊ดช็อตสินะ?”

 

ฮาร์ลี่ย์: เป็นไรไปจ๊ะเด๊ดช็อต? รู้ตัวมั้ยว่ามีอาการพิลึกกึกกือตั้งแต่ภารกิจที่ผ่านมา

ฮาร์ลี่ย์: คึกหน่อยยาหยี

เด๊ดช็อต: จะต้องให้ฉันบอกมั้ยว่า…

ฮาร์ลี่ย์: ช่ายเลย ต้องต้องเจ็บจี๊ดแบบนี้

เด๊ดช็อต: จบเรื่องที่กระท่อมปลายนาสักทีเถอะ ฉันหมดก๊อกแล้ว

ฮาร์ลี่ย์: ก็เผื่อนายอยากมีก๊อกสอง

..

“ไม่อยากจะเชื่อเลยเด๊ดช็อต”

 

แม้ดด็อก: ฟลอยด์ เด๊ดช็อต ลอว์ตั้น แกคือคนที่เราตามล่าอยู่เองรึเนี่ย? นึกว่าแกยังอยู่ที่เบลล์รีฟซะอีก

เด๊ดช็อต: แม้ดด็อก! แกมีเอี่ยวเรื่องนี้ได้ยังไง? วอลเลอร์ส่งแกมาเหรอ?

แม้ดด็อก: “วอลเลอร์” ไหนไม่รู้จักโว้ย นายจ้างของฉันเป็นกลุ่มคนที่อำนาจล้นฟ้า พวกเขาอยากได้พัศดุคืน

เด๊ดช็อต: เด็กทารกสินะ

ฮาร์ลี่ย์: นายชื่อฟลอยด์เรอะเนี่ย?

 

 

เด๊ดช็อต: ฮาร์ลี่ย์ นี่จริงจังนะ พอฉันเริ่มขยับ เธอรีบแจ้นเข้าไปในร้านอาหารทันที

 

                … “วิ่งงง!”

 

แบล็คสไปเดอร์: เกิดบ้าอะไรขึ้นฟะ?

ฮาร์ลี่ย์: นี่หนุ่ม ๆ! ร้านนี้บริการห๊วยห่วยเลยล่ะ

 

ปัจจุบัน, 20 นาทีก่อนความช่วยเหลือจะมาถึง

เด๊ดช็อต: อย่าโง่เลยแม้ดด็อก แก๊สลอยไปทั่วแล้ว ถ้ายิงสักนัดล่ะก็ เราม่องกันหมดแน่

แม้ดด็อก: ไอ้เลวเอ๊ย…

แม้ดด็อก: แกเลือกอยู่ผิดฝั่งว่ะเด๊ดช็อต… พวกคนที่จ้างฉัน… พวกเขามีอำนาจเกินกว่าที่แกจะคิดได้ ส่วนเธอแม่ตลกสาว… ฉันชอบเธอจัง สนใจมาอยู่ด้วยกันมั้ยจ๊ะน้อง

 

ฮาร์ลี่ย์: ก็อยากนะคะพี่ ขอบคุณที่ชวน แต่หนูรักนวลสงวนตัวค่า!

 

เด๊ดช็อต: ถ้าไม่ปลอดภัย มันยังไม่ยิงแน่ ทุกคนรีบวิ่งเร็ว! เดียโบลวทิ้งสไปเดอร์ไว้ซะ มันไม่รอดแล้ว

เดียโบลว: เขาเป็นพวกเรา ข้าไม่ไปไหนทั้งนั้น

แบล็คสไปเดอร์: ไปเถอะเพื่อน!

…

เมื่อพบว่าปลอดภัยแล้ว แม้ดด็อกก็ยิงไม่ยั้ง!

บึ้มมม!!!!

 ..

ฮาร์ลี่ย์: เลี้ยงเด็กนี่ย้ากยากกว่าที่คิดเนอะ

มีลูกน้องโดนลูกหลง แม้ดด็อกจึงตัดช่องน้อยแต่พอตัว ชิ่งหนีไปคนเดียว!

เด๊ดช็อต: แม้ดด็อกไปไหนแล้ว?

ไอ้โม่ง: ไปทางป่า! เขาหนีเข้าป่าไปแล้ว วางปืนลงเถอะนะ เพื่อนนะ วางปืนโล้งงงงง…

ปังงง!!

..

แม้ดด็อก: ไอ้ชาติชั่วเด๊ดช็อต เจอกันคราวหน้า..

แม้ดด็อก: รับรองว่าหว่างคิ้วมันต้องมีรู

แต่แม้ดด็อกไม่ได้สังเกตเลยว่าข้างหน้ามีคนยืนขวางอยู่

…

“หวัดดีจ้ะ สร้อยสวยจังเลย”

 

10 นาทีก่อนความช่วยเหลือจะมาถึง

เด๊ดช็อต: เดียโบลวไม่รอดหรอกน่า และดูเหมือนเราจะซ่อนตัวไม่ได้แล้ว

ฮาร์ลี่ย์: ไม่เป็นไรหรอกน่า ควันมันบังไฟ ดูนั่นสิ!

พวกเขาพบว่าเดียโบลวกับแบล็คสไปเดอร์กลับรอดปลอดภัยแบบไร้รอยแมวข่วน!

ฮาร์ลี่ย์: เหมือนรอยสักของนายจะหายไปนะเดียโบลว นั่นคือความสามารถของนายสินะ รอยสักของนายดูดไฟได้ใช่มั้ย

เดียโบลว: คงงั้นมั้ง ช่วยข้าแบกแบล็คสไปเดอร์หน่อยสิ

 

เด๊ดช็อต: เรามีเวลาไม่ถึงสิบนาที ถ้าไม่ทิ้งมันไว้แกก็ตายไปกับมันซะเถอะ

เดียโบลว: เจ้าพูดง่ายนะ… ง่ายเหมือนที่ทำกับวอลเทคเลยใช่มั้ย?

 

ดูเหมือนคำพูดของเดียโบลวจะจี้ใจดำเด๊ดช็อตเข้าเต็ม ๆ

เด๊ดช็อต: ฮาร์ลี่ย์เผ่นเถอะ

แบล็คสไปเดอร์: ฉันไม่ไหวแล้ว

เดียโบลว: ทนหน่อยผู้กล้า เจ้าต้องกลับไป พวกเขาจะรักษาเจ้า

 

                … “อั่กกก!”

แบล็คสไปเดอร์: เหมือนฉันจะเข้าใจแกผิดนะไอ้ชาติชั่ว

เดียโบลว: เจ้าเข้าใจไม่ผิดหรอก

แบล็คสไปเดอร์: ทำไมล่ะ?

เดียโบลว: ข้ายังช่วยชีวิตเจ้าไม่ได้เลย

ฮาร์ลี่ย์คงทนเห็นภาพชวนเลี่ยนตรงหน้าไม่ไหวจึงยื่นมือเข้ามาช่วย

ฮาร์ลี่ย์: ฟังนะ ฉันต้องรักษาหน้าเอาไว้ ฉะนั้นถ้ามีใครรู้ว่าฉันช่วยพวกนายล่ะก็ ฉันจะเชือดพวกนายทิ้งแน่ ทั้งปะป๊าหม่าม้าและลูกเด็กเล็กแดงของนายแล้วก็กิ๊กที่นายซ่อนไว้ด้วย เข้าใจ๊?

 

3 นาทีก่อนความช่วยเหลือจะมาถึง

..

ในที่สุดเด๊ดช็อตก็ส่งพัสดุถึงเป้าหมายสักที

“หมอ! เราต้องการหมอ!”

 

เด๊ดช็อต: แกไปเอาไอ้สร้อยนั่นมาจากไหนวะ

ชาร์ค: เค้าเก็บได้

เด๊ดช็อต: เอาเลยหมอ ปลดระเบิดในคอเราสักที

หมอ: เสียใจนะเด๊ดช็อต มีคำสั่งใหม่เข้ามาพอดี… พวกเธอยังต้องปฏิบัตการต่อ เรามีเวลาให้อีกสามสิบหกชั่วโมง

 

เดียโบลว: เราอาจยังไม่พ้นจากนรกนี่ แต่อย่างน้อยแบล็คสไปเดอร์ก็รอดแล้ว… พระเจ้าอยู่กับเจ้า ผู้กล้าเอ๋ย

 

 

..

ทหาร: หน่วยรบวินาศ พวกนายมีสมาชิกมาเพิ่ม

โยโย่: ฉันชื่อโยโย่ แต่ฉันไม่ได้มีสายแกว่งไปแกว่งมาอยู่ที่ก้นหรอกนะ

…

“เปิดตัวได้เกือบประทับใจแล้วเพื่อน แต่ยังสู้กัปตันบูมเมอแรงไม่ได้หรอกว่ะ”

“’สวัสดีฟลอยด์”

 

เด๊ดช็อต: ดิ๊กเกอร์เรอะ

ทหารซุบซิบบางอย่างกับกัปตันบูมเมอแรง

ดิ๊กเกอร์: ติดไวรัสงั้นเรอะ? ฉันจัดการได้แหละน่า

เด๊ดช็อต: อะไร ๆ หรือจะเอา?

ดิ๊กเกอร์: เปล่า ๆ ไม่มีอะไรหรอก ทีนี้ล้อมเข้ามาสิพวกโสโครก

ฮาร์ลี่ย์: นายก็โสโครกแหละย่ะ

ดิ๊กเกอร์: ฉันไม่ได้มาชดใช้ความผิดแบบพวกแกเฟ้ย… วอลเลอร์ให้ฉันมาคุมงานต่างหาก

เด๊ดช็อต: ฉันจะไม่ทำอะไรทั้งนั้นจนกว่าจะได้คุยกับวอลเลอร์

ดิ๊กเกอร์: เอางั้นเหรอ?

..

“แกเห็นไอ้นี่มั้ย? ของขวัญจากวอลเลอร์น่ะ มันคือปุ่มสั่งระเบิดในคอพวกแก”

“ฉะนั้นพวกแกทำตามที่ตาเฒ่าบูมเมอแรงคนนี้สั่งดีกว่า ไม่งั้นเศษเนื้อแกเปื้อนหน้าคนข้าง ๆ แน่”

“สำหรับภารกิจต่อไป”

…

“มีใครพร้อมจะเป็นยอดมนุษย์บ้างเอ่ย?”

 

..

จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อยอดวายร้ายต้องปะทะกับยอดวายร้าย?

โปรดติดตามชมตอนต่อไป