RED HOOD AND THE OUTLAWS  #3
เรื่อง : SCOTT LOBDELL
ภาพ : KENNETH ROCAFORT and BLOND
วางจำหน่าย: 16 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

อดีตที่สุขสมของคนที่ถูกทิ้ง

..

บริเวณใดสักแห่งในเทือกเขาหิมาลัย

ปากทางเข้าสู่วิหารสรรพาลัย

เจ้าแคระนี่ชื่อซ’ารุผู้เฝ่าทรัพย์ เห็นรูปร่างหน้าตาเหมือนเด็กแบบนี้แต่อย่าโดนมันหลอกเอาได้เชียวล่ะ เจ้านี่อายุประมาณสี่พันปีแล้ว ก่อนหน้านี้ไม่เคยมีใคร… หรือสิ่งมีชีวิตตัวไหนสามารถผ่านเข้าไปได้ จนกระทั่งครึ่งชั่วโมงก่อน

 

 

เจสัน: ท่านคงคิดว่าเราไม่ควรเข้ามาในนี้ได้สินะ ถ้าหาก…

ซ’ารุ: ถ้าหากเหล่าสาวกแห่งสรรพวรรณะไม่ตายด้วยน้ำมือของผู้ไร้นามที่เข้ามาก่อนหน้าเจ้าไปเสียแล้ว

ขณะเดียวกันข้างหลังเจสันรอยก็กำลังซุบซิบนินทาเจสันอย่างเมามัน

รอย: เขากำลังจะยิงเด็กนั่นแล้ว… คอยดูนะ

โคริ: นั่นไม่ใช่เด็กแล้วนะ

 

ไอ้เด็กสวมหมวกที่ปากไม่มีหูรูดชื่อรอย ฮาร์เปอร์ มันเรียกตัวเองว่าอาร์เซน่อล ส่วนยัยผมแดงนั่นคือเจ้าหญิงโคริแอนเดอร์หรือสตาร์ไฟร์แห่งดาวทามาราน ส่วนผมเจสัน ท็อดด์หรือเร้ดฮู้ด

 

 

ซ’ารุ: แล้วไง? เจ้าอยากตามผู้ไร้นามคนนั้นเข้าไปข้างในเพื่อแก้แค้นอย่างนั้นหรือ?

 

เจสัน: นี่ไม่ใช่การแก้แค้น ผมเป็นศิษย์แห่งลัทธิสรรพวรรณะ ภาระในการสืบหาจุดประสงค์ที่ทำให้ผู้ไร้นามคนนี้ถึงกับยอมละเมิดสัญญาสงบศึกโบราณคือหน้าที่ของผม

 

 

ซ’ารุ: ก็ดี แต่ตามหน้าที่ของข้า ข้าจำต้องยึดความทรงจำที่สุขสมที่สุดของพวกเจ้าไว้เป็นตัวประกัน พวกเจ้าจะได้มันคืน… หากพวกเจ้ารอดกลับมาได้

เจสัน: ก็เอาไปเลยสิ

ทันใดนั้นแสงสีฟ้าก็ไหลออกมาจากร่างของทั้งสามเข้าไปในมือของซ’ารุ

โคริ: เอ่อ ตอนนี้…

รอย: เฮ้ย โคริ! นี่เธอกำลังลืมเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อห้านาทีที่แล้วใช่มั้ย?

โคริ: นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่เท่าไหร่หรอก นายชื่อเรย์ใช่บ่?

รอย: ตัยหอง!

 

ซ’ารุ: หลังประตูนั่น ทุกอย่างรอเจ้าอยู่

รอย: อย่าแอบดูความทรงจำของเราเชียวนะเหวย เดี๋ยวพวกเราจะกลับมาแน่

ซ’ารุ: ไว้ใจข้าได้แหละน่า

รอย: งั้นฉันรออยู่ตรงนี้นะเร้ด

โคริ: เดี๋ยวนะ? เฮ้ย นี่นายจะไม่เข้าไปด้วยกันกับเราเหรอ?

เจสัน: หมอนั่นเล่นมุขน่ะโคริ

 

เจสัน: กลั้นหายใจเอาไว้ วิหารสรรพาลัยอาจทำให้พวกนายหัวหมุนได้

เจสัน: พวกนั้นน่ะคือประตูมิติ มันสามารถพาไปได้ทุกที่ และพาไปยังช่วงเวลาไหนก็ได้

โคริ: แล้ว… นี่เรากำลังจะไปไหนกัน?

เจสัน: ไม่รู้แฮะ

รอย: ไม่ช่วยให้มั่นใจขึ้นมาได้เล้ย

เจสัน: ดูคราพูดเสมอว่า “เดินไปตามเส้นทาง แล้วมันจะนำเจ้าไปเอง”

 

เจสัน: อยู่ให้ชิดกับฉันไว้

รอย: นักบวชพวกนั้น… แล้วก็วิหารนี่อีก นี่คือบ้านเก่าของนายจริงอ่ะ? ไม่แปลกใจเลยที่นายจิตงุดเงี้ยว

 

เจสัน: ใช่ ฉันเคยอยู่กับคนพวกนี้ช่วงหนึ่ง แต่แกว่าใครจิตงุดเงี้ยวฟะ?

โคริ: คราวนี้ฉันเห็นด้วยกับรอยนะ

รอย: จริงดิโคริ?

 

ทางด้านเจ้าเฒ่าแอ๊บเด็กมันกำลังคิดไม่ซื่อกับความทรงจำของทั้งสาม โดยเริ่มจากความทรงจำของสตาร์ไฟร์ก่อน…

ซ’ารุ: ข้าไม่ควรทำเลยเพราะมันผิดต่อกฏ แต่เจ้าสามคนนี้มันช่างแปลกประหลาดดีแท้… ข้าคงจะดูความทรงจำของมนุษย์ต่างดาวได้กระมัง เพราะกฏไม่ได้ครอบคลุมถึงพวกมนุษย์ต่างดาวนี่นะ… ดูสักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง

 

 

ซ’ารุ: ช่างเยี่ยมยอดจริง ๆ นางผู้นี้เก็บกักความทรงจำได้ประหลาดดีแท้ จนข้าเกือบจะปลดล็อคไม่ได้แล้วเชียว 

ซ’ารุ: เจ้าหญิงโคริแอนเดอร์ผู้ถูกส่งไปเป็นทาส อิสระภาพของเด็กน้อยแลกมาซึ่งภราดรภาพของสองดินแดน แต่ว่านะ…

 

“ความโหดร้ายไม่มีวันจบลงหรอก”

ปราการเรือนจำ, บนดวงดาวของผู้พิชิตทามาราน

สตาร์ไฟร์ถูกส่งมาเป็นทาสบนดาวศัตรูเพื่อป้องกันสงคราม และเธอก็ถูกใช้งานเยี่ยงทาสมาแต่เล็ก คุณหนอนผู้เป็นยามเกิดความสงสารเลยเข้ามาคุยด้วย

หนอน: ตอนที่ข้าตัวเท่าเจ้าข้ายังนอนอยู่ในรังไหมอยู่เลย เจ้าควรจะได้รับอิสระ เจ้าหญิงน้อย ข้อต้องขออภัยในสิ่งที่คนของข้าทำกับเจ้าด้วย

 

โคริ: ขอบคุณสำหรับความปราณีที่มีให้ ท่านทหาร ข้าขออะไรท่านสักอย่างได้มั้ย?

หนอน: ได้สิ ถ้าข้ามีอำนาจพอจะทำได้นะ

 

โคริ: ไปตายซะ ไอ้พวกมือถือศากปากถือศีล!

 

โคริ: ข้าอาจถูกจองจำอยู่ที่นี่ แต่ข้าไม่ยอมรับความเวทนาจากหนอนบุ้งหรอก

โคริ: เจ้าคิดว่าข้าเป็นองค์หญิงประเภทไหนกัน?

โคริ: ลองเข้ามาใกล้ข้าสิ แล้วข้าจะทำให้เจ้าจะรู้ว่าข้ารู้สึกยังไง

ซ’ารุ: โหดเป็นบ้า… นี่คือความทรงจำที่สุขสมที่สุดของนางหรือเนี่ย? แก๊งสามช่าพวกนี้มันยังไงกันหว่า?

 

ภายในวิหาร

รอย: อธิบายหน่อยซิว่านายรู้จักที่นี่ได้ไงทั้งที่นายไม่เคยเข้ามาสักครั้ง?

เจสัน: ฉันเรียนเอาน่ะ

รอย: ดูท่านายคงจบเกียรตินิยมอันดับหนึ่งจากโรงเรียนนักฆ่านี่แหงเลย พวกเขาคงภูมิใจมากเลยสินะ

เมื่อนั้นเองทั้งสามก็มาถึงห้องหนึ่ง ตรงใจกลางห้องมีลูกแก้วประหลาดส่องแสงสกาวตั้งเอาไว้ซึ่งเจสันเชื่อว่าเป็นสิ่งที่ศัตรูทิ้งเอาไว้…

โคริ: นายมั่นใจได้ไงว่านั่นเป็นของที่ผู้ไร้นามทิ้งเอาไว้… แล้วถ้าใช่ มันจะทิ้งเอาไว้ทำไมกัน?

เจสัน: เพื่อเยาะเย้ยฉันไงล่ะ… มันทิ้งเกร็ดขนมปังไว้เพราะมั่นใจว่าฉันจะต้องตามหามันแน่ ๆ

 

โคริ: งั้นรีบเอามันมาแล้วเผ่นดีกว่า

รอย: หวังว่าไอ้เด็กนั่นจะไม่แอบดูความทรงจำของพวกเรานะ เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกแหยะมาก ยี้เลยล่ะ

โคริ: หยุดอยู่ตรงนั้นก่อน! นี่เป็นกับดัก!

รอย: เธอกลัวเหรอนั่น น่ารักจัง

เจสัน: นั่นสิ เราคุมสถานการณ์ไว้หมดแล้…

 

ทันใดนั้นหนามแหลม ๆ ก็แทงทะลุพื้นขึ้นมาโดยไม่คาดคิดคาดฝัน!

เจสัน: เกิดบ้าอะไร…!?

รอย: ดูเหมือนพวกนั้นจะไม่ได้บอกนักเรียนดีเด่นอย่างนายทุกเรื่องสินะเนี่ย?

เจสัน: หุบปากไปเลย รอย ส่วนโคริ… เธออยู่บนนั้นช่วยบอกเราหน่อยว่าเราเจอตัวอะไรอยู่!

 

โคริ: เจสัน ฉันรู้ว่าต้องทำยัง… โอ้! พระเจ้า!

เจสัน: ช่างมันเหอะ ฉันรู้แล้ว

ที่แท้พวกเขาอยู่บนหลังของยักษ์มหึมาที่เฝ้าห้องนี้อยู่นั่นเอง!

รอย: ฉันคงประทับใจไม่รู้ลืมแหงงานนี้ ไม่ได้มุกนะเนี่ย… มันเจ๋งโคตร ๆ!

โคริ: เป็นอะไรมั้ยเจสัน?

เจสัน: ไม่เคยดีเท่านี้เลยล่ะ อย่าห่วงฉัน… เอาเวลามาจัดการไอ้ยักษ์อัปลักษณ์นี่ดีกว่า!

 

อีแบบนี้คนเดียวเอาไม่อยู่หรอก

เจสันกระหน่ำกระสุนเต็มรูหูของปิศาจยักษ์! จนมันร้องไม่เป็นภาษา เมื่อได้เรื่องแล้วเขาก็กระโดดชิ่งหนีอย่างว่อง แต่ทันใดนั้นมันก็ยืดลิ้นออกมารัดตัวโคริเอาไว้!

โคริ: ปล่อยฉัน! เจ้าปิศาจ

เจสัน: อะไรน่ะ!? เกิดอะไรขึ้นฟะนั่น?

รอย: ให้ตายเหอะ! เจ้านี่มันจะกินโคริแล้วนะเฟ้ย… เจสัน!

 

กลับมาที่ทางเข้า

ซ’ารุ: ยังไงข้าก็คงละเมิดกฏไปหนึ่งข้อแล้วแน่ ๆ งั้นขอดูความทรงจำของรอย ฮาร์เปอร์ด้วยดีกว่า มันน่าจะสนุกไม่ใช่น้อย

แต่ความทรงจำที่มีความสุขของรอยกลับเป็นตอนที่เขาถูกคิลเลอร์ คร็อคถลุงจนยับ

รอย: ทำได้… แค่นี้เองเรอะ?

คร็อค: พอได้แล้วไอ้หนู! ทำไมแกไม่ยอมแพ้เสียที

รอย: แพ้? นาย… ล้อเล่นสินะคร็อค? ฉันคือรอย ฮาร์เปอร์นะเฟ้ย จะมีใครขี้แพ้ไปกว่าฉันอีกฟะ

 

คร็อค: อ้อ เข้าใจล่ะ

รอย: หยุดพล่ามแล้วต่อยมาอีกสิฟะ

คร็อค: แกคิดจะยืมมือฉันใช่มั้ย แกอยากให้ฉันปลดปล่อยแกจากชีวิตเน่า ๆ นี่ แกอยากให้ฉันฆ่าแกสินะ

รอย: ฉลาดใช่มั้ยล่ะ?

คร็อค: ไม่สักนิด “คนฉลาด” น่ะเขาไม่หนีปัญหาเฟ้ย เขาต้องหาวิธีมีชีวิตอยู่ต่อไป ฮาร์เปอร์… ฉันเองก็อ่านหนังสือพิมพ์เหมือนชาวบ้านชาวช่องนะเฟ้ย ฉันรู้ว่าแกถูกโอลิเวอร์ ควีนเฉดหัวออกมาจาก Q-คอร์ แต่จบงี้จะดีเรอะ? มาตายบนดาดฟ้าย่านเฮลส์คิทเช่นแบบนี้น่ะนะ?

คร็อค: อย่าเข้าใจฉันผิดนะเฟ้ย ฉันก็อยากฉีกแกให้กระจุยเหมือนกัน แต่ฉันไม่ยอมทำเรื่องสกปรกให้แกหรอก

 

คร็อค: ถ้าจะฆ่าตัวตายก็อย่าลากฉันไปเอี่ยว

รอย: นายนี่เป็นคนดีเกินหน้าเกินตาแฮะ

คร็อค: เจอกันคราวหน้าแกจะไม่คิดอย่างนี้แน่

 …

ซ’ารุ: ถูกเพื่อนหักหลัง ทรัพย์สินสูญสิ้น เขาพยายามคืนสังเวียนด้วยการยืนหยัดต่อสู้ แม้มันจะแลกด้วยชีวิตก็ตามที

ซ’ารุ: เขาช่างน่าสงสารจริง ๆ

 

 

รอย: เพื่อน ไอ้หน้าหนามนี่กินโคริเข้าไปแล้วนะ! พวกเราจะเป็นรายต่อไปนะเฟ้ย!

เจสัน: เธอไม่เป็นไรหรอกน่า… ยิงต่อไปสิฟะ

รอย: คราวหน้าฉันคงต้องบุกเข้าไปจิ๊กลูกดอกรุ่นใหม่ ๆ จาก Q – คอร์แล้วล่ะ อยากได้ไอ้แบบที่มันระเบิดเถิดเทิงมากกว่านี้!

เจสัน: รออีกแป๊บเดียว ฮาร์เปอร์

 

เจสัน: ได้ของแล้ว เผ่นกันเหอะว่ะก่อนที่… เฮ้ย!?

เจสัน: นี่เราเกือบตาย… เพื่อไอ้ของชำร่วยจากโคโลราโด้เหรอฟะเนี่ย!

ของที่ศัตรูทิ้งไว้กลับเป็นแค่ลูกแก้วหิมะที่ขายตามร้านโชว์ห่วยในโคโลราโด้!

พร้อมกันนั้นเอง รอยก็ได้กลิ่นแปลก ๆ จากร่างของอสูรกาย

แล้วร่างของมันก็ระเบิดเถิดเทิงขึ้นมาทันที่ทันใด! นี่เป็นฝีมือของสตาร์ไฟร์ที่อยู่ในท้องนั่นเอง!

โคริ: เจ้าหมิ่นเกียรติแห่งราชนิกูล ปล่อยเราไปซะ

รอย: ไม่ตอนมันซะเลยล่ะ?

เจสัน: นายรู้รึเปล่าว่าตอนมันก็เหมือนกับฆ่ากันนั่นแหละ หยุดพล่ามเหอะว่ะฮาร์เปอร์

ครู่ต่อมา

ซ’ารุ: โอ้ เจ้าทำได้จริงด้วย

รอย: เรื่องกล้วย ๆ เฟ้ย ทีนี้เอาความทรงจำยัดเข้าสมองเราได้แล้ว

ซ’ารุ: ได้เลย ว่าแต่พวกเจ้าแก้แค้นสำเร็จรึเปล่า?

เจสัน: ท่านพอจะคิดออกมั้ยว่าโหลแก้วนี่มันหมายถึงอะไร? แล้วทำไมผู้ไร้นามถึงต้องทิ้งมันเอาไว้?

ซ’ารุ: บ่ฮู้บ่หันแฮะ เอานี่ ความทรงจำของเจ้า

เจสัน: ไม่เอาหรอก ในนั้นคงมีแต่เรื่องเด็กสาวฝาแฝดกับแยมสีขาวเท่านั้นแหละ

 

ซ’ารุ: ไม่อยากดูสักหน่อยเหรอ เจสัน ท็อดด์?

เจสัน: เก็บมันไว้เถอะ

เมื่อมองเข้าไปในความทรงจำที่สุขสมที่สุดของเจสัน เราจะเห็นภาพคฤหาสน์เวย์น…

“คุณหนูบรู๊ซ… กระผมขอเสนออะไรสักหน่อยได้มั้ยขอรับ?”

 

อัลเฟร็ด: คุณหนูเจสันเป็นไข้น่ะครับ จะดีกว่าถ้าคืนนี้เขาไม่ไปลาดตระเวณกับคุณ

บรู๊ซ: เขาเป็นเด็กฉลาดนะอัลเฟร็ด เขาต้องรู้ตัวดีว่าไหวหรือไม่ไหว

ทันใดนั้นเจสันก็เดินออกมาจากหลังฉาก

เจสัน: ผมบอกแล้วไง… แค่ก ๆ พร้อมจะไปกันรึยัง?

 

บรู๊ซ: อัลเฟร็ดพูดถูกนะโรบิ้น เธอต้องพักงานจนกว่าจะหายดีเข้าใจมั้ย

เจสัน: โธ่ ก็ได้ครับ

 

เจสันตัวน้อยจึงต้องมานั่งจับเจ่าดูทีวีอย่างเซ็ง ๆ

อัลเฟร็ด: ดูทีวีกันดีกว่าครับ

เจสัน: ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ! ฉันดูแลตัวเองได้นะเฟ้ย!

อัลเฟร็ด: งั้นก็ควรจะดูแลตัวเองตั้งแต่ตอนนี้นะครับคุณหนูเจสัน

…

“ดูเหมือนคืนนี้จะไม่มีอาชญากรรมอะไรให้ฉันต้องออกไปดูเป็นพิเศษน่ะเจสัน”

“เพราะงั้นเรามาดูทีวีกันดีกว่า”

..

 

…

ตอนต่อไป:

THE WORLD CONSIDERS THEM OUTLAWS – –

WE’RE ABOUT TO SEE WHY!