Wonder Woman #3 – Clay

เรื่อง : Brian Azzarello

ภาพ : Cliff Chiang

วางจำหน่าย : 16 พฤศจิกายน 2011

สำนักพิมพ์ : DC Comics

 

จากตำนานที่เล่าขาน ราชินีฮิพโพลิต้า ปั้นเด็กขึ้นจากดิน และขอให้เหล่าทวยเทพชุบชีวิตเด็กคนนั้นขึ้น

ณ วันนี้ ไดอาน่า จะได้เรียนรู้ความจริง ความลับที่ถูกซ่อนไว้เป็นเวลา 70 ปี กำลังจะถูกเปิดเผย

ใครกันคือพ่อที่แท้จริงของ วันเดอร์ วูแมน?!

 

ณ เกาะสวรรค์ (Paradise Island)

เหล่าอเมซอนรวมตัวไว้อาลัยให้แก่พี่น้องที่ล่วงลับขอพวกเธอ

 

ราชินี ฮิพโพลิต้า: ไดอาน่า… ลูกแม่… ข้ายอมชดใช้เจ้าด้วยชีวิตที่เหลือของข้า… เพื่อไม่ให้วันนี้เกิดขึ้น

 

เช้าหลังเหตุการนองเลือด (เล่ม2) และเป็นเช้าก่อนพิธีเผาศพ

เหล่าอเมซอนจัดเตรียมแท่นเผาและห่อศพพี่น้องของพวกนางสำหรับพิธีเผาศพ

แดฟนี่ย์: อลีก้า เจ้าดูสิว่าเราสูญเสียอะไรไปบ้าง… ข้ารู้สึกละอายเหลือเกิน

อลีก้า: เจ้าว่าไงนะ? ทำไมเจ้าต้องรู้สึกแบบนั้น? เจ้าเป็นคนพา เจ้าสัตว์(เฮอร์มิส)– ท่านผู้ผู้สูงศักดิ์ — ตนนั้นมายังเกาะของเราหรือไง? หรือยัยมนุษย์นั่น? เจ้าไม่ได้เป็นคนพาพวกมันมา แดฟนี่ย์… เจ้าก้อนดินนั่นต่างหาก

สไตรฟ์: ก้อนดิน?

 

สไตรฟ์: พวกเจ้าเรียกองค์หญิงของพวกเจ้าว่าก้อนดินงั้นหรอ? ฮาๆ แบบว่า จริงดิ…

สาวอเมซอน: องค์เทพ… ท่านหลอกให้พวกข้าฆ่ากันเอง หลังจากนั้นก็นอนดูพวกข้าเตรียมพิธีอันน่าเศร้านี้ แล้วตอนนี้ท่านยังเยาะเย้ยพวกข้าอีก…

แดฟนี่ย์: ความสนุกของเหล่าเทพไม่มียางอายจริงๆ

สไตรฟ์: เยาะเย้ยพวกเจ้า? เปล่าเลย… ข้าอุสานึกมาตลอดว่าข้าเป็นผู้เดียวบนเกาะนี้ที่ทำให้เกิดเงาขึ้น (ตัวใหญ่)

*เงานะที่นี้หมายถึงความลับ สไตรฟ์กำลังพูดเป็นในๆว่า ยังมีอีกคนบนเกาะนี้ที่ยังเก็บความลับไว้จากพวกอเมซอนอยู่*

วันเดอร์ วูแมน: ไม่เคยเลยแม้แต่สมัยยังเด็กที่ข้าถูกเรียกด้วยชื่อนั้น

สไตรฟ์: แน่ละ เด็กๆ บางทีก็ใจร้ายได้เหมือนกัน

เฮอร์มีส: และแม้บางคนอาจดูเหมือนโตแล้ว แต่ก็ไม่เคยโตเลย

สไตรฟ์: แหม คำคมจากผู้ส่งสาร พยายามจะพูดจิกกัด… สงสัยข้าต้อง ลดระดับ ลงมาเล่นกับเจ้าซะละ

สไตรฟ์ย่อตัวลง

เฮอร์มีส: อย่าบังคับให้ข้าต้องลงมือ สไตร์ฟ

สไตรฟ์: ไม่เคยคิดหรอก เพราะดูจากสภาพของท่านนะตอนนี้ แค่แตะก็ล้มละ

 

เฮอร์มีส: สภาพของข้า?! แม่ของเจ้า–

สไตรฟ์: –กำลังโกรธและเจ็บปวด หึงหวงและโกรธแค้น เพราะงั้นความโหดร้ายของนางก็ไม่แตกต่างอะไรจากเด็กกำลังเล่นอยู่

วันเดอร์ วูแมน: เล่นงั้นหรอ? เหมือนเวลาพวกเขาหัวเราะที่หักขาตั๊กแตน? หรือเวลาที่ตาพวกเขาเบิกโตที่ได้เด็ดปีกแมลงแล้วโยนพวกมันใส่ใยแมงมุมนะหรอ?

โซล่า: หรือเวลาที่พวกเขาจับหิ่งห้อย แล้วเอาพวกมันไปบดเป็นชื่อตัวเองบนถนนให้มีชื่อตัวเองส่องแสงเวลากลางคืนนะหรอ?

ทั้ง 3 คน (องค์) ต่างมองมาที่โซล่าด้วยความแปลกใจ

โซล่า: ขอโทษ

วันเดอร์ วูแมน: มันมีเหตุผลที่ทำไมเด็กๆ ทำตัวแบบนั้น พวกเขากำลังเล่นเป็นพระเจ้าอยู่

สไตรฟ์: นั่นสินะ… ถ้างั้นเราเลิกเล่นกันเถอะ ไดอาน่า… เรามาเป็นกัน

 

วันเดอร์ วูแมน: ท่านบอกว่าข้าเป็นน้องสาวท่าน นั่นคงเป็นสิ่งที่ข้าไม่อยากเป็นที่สุด

สไตรฟ์: เสียใจด้วย แต่พวกเราเลือกเกิดไม่ได้…

สไตรฟ์รินไวน์ให้ตัวเอง

สไตรฟ์: แม่ของข้า นางไม่ค่อยชอบเล่าอะไรให้ข้าฟังเท่าไหร่ นั่นคงเป็นอย่างหนึ่งที่พวกเรามีเหมือนกะ–

*สไตรฟ์กำลังกัดว่าฮิพโพลิต้าเก็บความลับของไดอาน่าไว้*

ราชินี ฮิพโพลิต้า: พอได้แล้ว! พ่อของท่าน สไตรฟ์ ดูถ้าเขาจะเล่าให้ท่านฟังเยอะเลยสิ?

สไตรฟ์: ไวน์สักแก้วก็ทำให้เขาปล่อยตัวกับข้าแล้วละ ราชินี ฮิพโพลิต้า… กับท่านด้วยไหม?

ฮิพโพลิต้าเดินไปคุยกับไดอาน่า

ราชินี ฮิพโพลิต้า: ไดอาน่า… ก่อนที่ข้าจะมีเจ้า…

 

“มีผู้ชายอยู่หนึ่งคน”

“ไม่สิ เขาเป็นมากกว่าคน”

“เขาเป็นเทพ”

“เขาคือซูส”

 

“เรื่องทั้งหมดมันเริ่มขึ้นยังนะหรอ? เรื่องนั้น ข้าขอเก็บไว้กับตัวเองดีกว่า แต่พวกเราทั้ง 2 ตกลงที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ”

“ว่าราชินีแห่งอเมซอน…”

“… และราชาแห่งเหล่าเทพ”

“เต้นรำด้วยกัน…”

“ไม่สิ มันเป็นบทเพลง…”

“ที่พวกเราร้องให้กันเท่านั้น”

 

สาวอเมซอน: องค์หญิง… กล้ามากที่เรียกที่นี่ว่าบ้านของนาง

อลีก้า: นางกลับมาเวลาต้องการความช่วยเหลือในเรื่องสกปรกๆ ของนาง

เดมิ: ลองคิดดู… ถ้าสมมุติท่านราชินีเกิดเสียชีวิตในสงครามเมื่อคืน จะเกิดอะไรขึ้น? องค์หญิงจะทำยังไงต่อไป?

สาวอเมซอน: เดมิ เจ้ากำลังพูดถึงการทรยศอยู่นะ

อลีก้า: ไม่ใช่ นั่นคือคำถามที่พวกเราควนจะเก็บไปคิด พี่น้อง… เช่นเดียวกับคำถามที่ว่า ความจงรักภักดี ขององค์หญิงอยู่กับใครกัน?

*เหล่าอเมซอนเริ่มไม่พอใจและสงสัยในความจงรักภักดีขององค์หญิง ที่ยอมเสียสละพี่น้องของเธอ เพื่อปกป้องโซล่า มนุษย์หญิงเพียงคนเดียว*

 

“เขา–“

“พวกเรา–“

“สนุกกันมาก”

“ต่างรุนแรงทั้งคู่…”

“ร่างกายรวมเป็นหนึ่ง…”

“ต่างคนต่าง… ปล่อยกายให้เป็นอิสระ

 

นักบวชหญิง: ชีวิตอมตะนั้นอาจเป็นพร แต่การได้ตายในสนามรบนั้น คือถ้วยรางวัลอันยิ่งใหญ่ ที่พวกเราต่างต้องการ

นักบวชหญิง: นั่นคือสิ่งที่บ่งบอกความเป็นเรา เพราะอะไร อเมซอน?

อเมซอน: เพราะพวกเราคือนักรบ!

นักบวชหญิง: ดังนั้นในค่ำคืนนี้ เราขอสรรเสริญให้กับพี่น้องที่จากไปของเรา วิญญาณของพวกเขาได้เป็นส่วนหนึ่งกับสายลม จงสูดหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วซึมซับความรู้ที่ว่า พวกเขาตายเหมือนตอนพวกเขายังมีชีวิตอยู่ ด้วยเกียรติศักดิ์ และคมดาบอยู่ในมือ ในขนาดที่พวกเรา–

อลีก้า: เชิญพูดแทนตัวท่านเองไปคนเดียวเถอะ นักบวชหญิง

 

เดมิ: อลีก้า… อย่านะ!

อลีก้า: ไม่! ข้าไม่มีเหตุผลที่จะต้องสงบปากของข้า ในเมื่อสิ่งที่ข้ารักที่สุดกำลังตกอยู่ในอันตราย

อลีก้ากระชากคบเพลิงจากนักบวชหญิง

อลีก้า: พวกเรากำลังจะเผาร่างของพี่น้องพวกเราอยู่… แต่ข้าเองรู้สึกเหมือนถูกเผาไปด้วย! อเมซอนทั้งหลาย พวกเรากำลังถูกเอาเปรียบอยู่ เกาะสวรรค์นี้ ได้แปดเปื้อนลงแล้ว

 

ราชินี ฮิพโพลิต้า: ความสนุกของพวกเรา ทำให้ข้าท้อง เพื่อปกป้องความลับนั้น ข้าต้องทิ้งเขา เขาไม่เคยตามหาข้า ในไม่ช้า ข้าได้รู้ว่าการตั้งครรภ์บุตรแห่งพระเจ้านั้น ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ข้าอยากหนีจากเขา

วันเดอร์ วูแมน: ข้าไม่ได้เกิดขึ้นมาจากดินปั้นเป็นตัว

ราชินี ฮิพโพลิต้า: ข้าต้องปกป้องเจ้าจากเฮร่า! นางจะ–

สไตรฟ์: ทำทุกอย่างเหมือนที่ข้าได้เล่าให้เจ้าฟัง ถ้าหากนางรู้–

เฮอร์มีส: ไดอาน่า เจ้าอาจถูกฆ่าได้

สไตรฟ์: หรือเลวร้ายกว่า

วันเดอร์ วูแมน: ถ้าทั้งชีวิตของข้าเป็นแค่เรื่องโกหก จะยังมีอะไรที่เลวร้ายกว่าความตายอีกงั้นหรอ?

สไตรฟ์: เยอะแยะไป

เดสซ่า: พวกเราช่วยกันคิดแผนขึ้นมาเพคะ องค์หญิง และมันก็ช่วยให้ท่านรอดมาได้ถึงทุกวันนี้

วันเดอร์ วูแมน: พวกเรางั้นหรอ? นี่พวกท่านรวมหัวกันอย่างงั้นหรอ? ท่านแม่? ทำไมกัน…?

 

ราชินี ฮิพโพลิต้า: เพราะถ้าเฮร่ารู้ว่าเจ้าคือบุตรของสามีนาง นางต้องฆ่าเจ้าแน่ ข้าต้องปกป้องลูกสาวของข้า เพราะข้ารักเจ้า…

วันเดอร์ วูแมน: ท่าน… ตอนที่ลูกไปจากเกาะนี้ครั้งแรก ท่านรู้ไหมเพราะอะไร? ลูกถามเพราะท่านไม่เคยถาม

ราชินี ฮิพโพลิต้า: เด็กบางคน ต้องการที่จะไปจากบ้าน เพื่อที่พวกเขาจะได้เรียนรู้ที่จะหาทางกลับมาเอง

วันเดอร์ วูแมน: ท่านแม่… ครั้งแรกที่ลูกเรียกท่านได้เต็มปากเพราะว่าเลือดของท่าน ก็คือเลือดของลูก…

วันเดอร์ วูแมน: นี่เป็นความผิดของท่าน ชีวิตข้าเป็นเรื่องโกหก ท่านมันโง่ และท่านทำให้ข้าเป็นยัยโง่

 

ไดอาน่าที่เสียใจเมื่อได้รู้ความจริง วิ่งหนีออกจากเมืองและเหมือนเด็ก ทำลายข้าวของเพื่อระบายอารมณ์ เธอมุ่งหน้าไปยังชายหาด ที่ตั้งพิธีเผาศพ

 

อลีก้า: นางอยู่นั่นเอง พี่น้อง ผู้ที่นำความละอายมาสู่เกาะของระ–

ไดอาน่าที่กำลังโกรธอยู่นั้น วิ่งเข้าไปต่อยอลีก้าที่พูดจาดูถูกเธอ

 

ไดอาน่าเป่าคบเพลิงไฟไปเผาแท่นศพพี่น้องของเธอ แสดงถึงความตายพวกนี้ นางเป็นคนก่อ และนางจะจบมันเอง

วันเดอร์ วูแมน: ความน่าละอายเดียวบนเกาะนี้คือตัวข้า และข้าจะจัดการกับมันเอง… ข้าจะไปและไม่ขอกลับมาอีก

แดฟนี่ย์: ไดอาน่า…

วันเดอร์ วูแมน: อย่าเรียกข้าด้วยชื่อนั้น หรือก้อนดิน อีก…

 

วันเดอร์ วูแมน: ข้าชื่อ วันเดอร์ วูแมน

และแล้ว วันเดอร์ วูแมน ก็ได้รู้ว่าใครคือพ่อที่แท้จริงของเธอ ตัดสินใจที่จะทิ้งพี่น้อง แม่ ชื่อ และ ชีวิตเก่าของเธอไป แต่เฮร่าที่รู้ความจริงแล้ว จะยอมปล่อยไปเฉยๆ หรอ?

ตอนหน้า ความโกรธของเฮร่า The Fury

 

เกร็ดความรู้ท้ายเล่ม

ผมว่าเล่มนี้สนุกมากครับ ดราม่าดี แล้วไหนจะพวกอเมซอนที่แตกต่างจากจักรวาลเก่าแบบสุดๆ ในจักรวาลเก่านั้น พวกอเมซอนต้องตายเพราะไดอาน่าเยอะมาก แต่พวกเขาก็ยังคงรักเธออยู่ และยอมตายเพื่อเธอได้เสมอ ในเล่มนี้ ผู้แต่งเล่นกับประเดนนี้ และโชว์ให้เห็นว่า เหล่าอเมซอนในจักรวาลนี้ ไม่ได้รัก และยอมตายเพื่อองค์หญิงของพวกเขาอีกแล้ว

นอกเหนือจากนั้น ยังมีประเดนเรื่องพ่อของ ไดอาน่าที่ผู้แต่งได้ใส่เข้ามา ไดอาน่านั้น ตลอด 70 ปีที่ผ่านมา ถูกเขียนมาตลอดว่าเป็นดินที่ถูกปั้นขึ้นแล้วชุบชีวิต การที่ให้พ่อเธอเป็นเทพ น่าจะเพราะว่า DC ต้องการให้เธออยู่ในระดับเดียวกันกับ Thor ของ Marvel

ในส่วนของ style การเขียนและการวางเรื่องนั้น ผมชอบมาก เพราะรู้สึกน่าสนใจดี เริ่มมาเป็นฉากสุดท้าย แล้วค่อยๆไล่จากอดีตกลับขึ้นมาปัจจุบัน

 

และสุดท้ายนี้ ขอทิ้งเกร็ดความรู้ให้ผู้อ่านหน่อยละกันครับ

พิธีศพของพวกอเมซอนนั้น เริ่มแรกเดิมทีคือการฝัง แต่เพราะมีเหตุการที่แม่หมอชั่วคนหนึ่ง ทำการเรียกศพของผู้ตายขึ้นมารับใช้เธอ พวกอเมซอนจึงเปลี่ยนมาเป็นการเผาแทน เพื่อไม่ให้เหลือร่างของอเมซอนคนไหนถูกเรียกขึ้นมาทำงานสกปรกได้อีก