THE SAVAGE HAWKMAN #2
เรื่อง : TONY S. DANEIL
ภาพ : PHILIP TAN
วางจำหน่าย: 27 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ปะทะมอร์ฟิเชียส!

..

ผมชื่อคาร์เตอร์ ฮอล นี่อาจเป็นวันตายของผม

เจ้านี่กำลังดูดกลืนพลังชีวิตของผม มันเรียกตัวเองว่ามอร์ฟิเชียส ดูเหมือนมันจะรู้เรื่องราวของผมดี

 

ผมคิดว่ามันประหลาดพอแล้วที่ตัวเองมีเครื่องแบบซึ่งสร้างมาจากโลหะต่างดาว แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าโลหะไนน์ธฺกลับปกป้องผม… มันกลายเป็นกาฝากแฝงอยู่ในร่างผม

 

แต่ผมไม่ยอมให้มันกลืนกินผมหรอก ผมจัดการมันได้! ผมจะจัดการมัน!

 

“เอาไปเลย!”

 

ฮอว์คแมนปลดปล่อยพลังเพลิงจู่โจม!

คาร์เตอร์: มุขแกเจ๋งดี มันเกือบฮาแล้วว่ะ แต่ตอนนี้ฉันหงุดหงิดซะแล้ว

คาร์เตอร์: ฉันไม่ชอบให้ใครล้ำเส้น ฉันไม่ชอบให้ใครมายุ่มย่าม

คาร์เตอร์: ฉันหล่อล่ะสิ ไอ้นี่สินะที่แกอยากได้? แต่ฉันไม่คิดว่าแกจะควบคุมมันได้หรอกว่ะ ทีนี้ลุกขึ้นมา แสดงให้ดูหน่อยว่าแกเก่งแค่ไหน

 

บึ้มมมม!!

 

เกิดอะไรขึ้นน่ะ? มันระเบิดตัวเองงั้นเหรอ?

อ่อ เทเลพอร์ทผิดพลาดนี่เอง

 

คาร์เตอร์: วันนี้ ท่าจะไม่ใช่วันของแกว่ะ มามะ ฉันจะปลดทุกข์ให้

มอร์ฟิเชียส: ตรงข้ามกันเลย… ต้องขอบใจเจ้า เจ้าหนุนเสริมความทะเยอทะยานของข้า

มอร์ฟิเชียส: เจ้ายังควบคุมโลหะไนน์ธฺได้ไม่สมบูรณ์ ฮอว์คแมน ข้าก็เช่นกัน แต่ข้าคือสายพันธุ์ที่แข็งแกร่งกว่า ข้าต้องการเพียงเวลาเท่านั้นเอง

 

มอร์ฟิเชียส: เจ้าจะทำให้ข้ากลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งที่สุด!

“ถ้าแกเก่งนักแล้วจะหนีทำไมล่ะวะ?”

 

“เจอกันหน่อยเซ่!”

 

ไม่ว่ามันทำอะไร… มันกำลังทำให้ผมมีปัญหา ผมไม่อาจเคลื่อนไหวได้เร็วพอจะหลบการโจม…

 

มอร์ฟิเชียส: เห็นรึยัง? เพียงไม่กี่นาทีข้าก็สามารถควบคุมโลหะไนน์ธฺได้ดีกว่าเจ้า

มอร์ฟิเชียส: ดูเจ้าสิ มันกำลังสลายไปจากร่างของเจ้าใช่มั้ยล่ะ? มันกำลังทอดทิ้งเจ้า

คาร์เตอร์: แล้วแกรออะไรอยู่!? ฉันอยู่นี่แล้วไง!

คาร์เตอร์: มาเจอกับฉันหน่อยสิ! … ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว

มอร์ฟิเชียส: แต่แกยังมี ยังมีอยู่

มอร์ฟิเชียส: ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาหรอก

คาร์เตอร์: งั้นเหรอ?

ศูนย์ศึกษาวิจัยยุทโธปกรณ์ที่ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตประจำแมนฮัตตั้น

เคน: แปลกใจจริง ๆ ที่เห็นเจ้าหน้าที่อย่างพวกคุณมาเยี่ยมเรา นี่ถ้าผมเป็นพวกขี้รำคาญ ผมคงมองรัฐบาลเป็นพวกไม่รู้จักอดจักทนไปแล้ว

เจ้าหน้าที่เมอร์ฟี่: หน่วยเฝ้าระวังภัยทางทหารของเราทุ่มงบประมาณไปมากพอตัว ทางเราก็ต้องตัดสินใจเหมือนกัน

เคน: แต่จี้ก้นทางเราแบบนี้อาจทำให้ผลการทดลองเสียหายก็ได้นะเจ้าหน้าที่เมอร์ฟี่ ฟังที่ผมอธิบายหน่อยสิ

เจ้าหน้าที่เมอร์ฟี่: เราต้องการความคืบหน้า โฮการ์ธ เดี๋ยวนี้เลย

เคน: ก็ได้ ๆ ในเมื่อคุณไม่ให้ทางเลือกผม… แต่บอกไว้ก่อนนะว่าทฤษฎีของผมยังไม่สมบูรณ์

เจ้าหน้าที่เมอร์ฟี่: ไม่เป็นไรหรอก เราแค่ต้องการข้อมูล… เราจะได้ตอบคำถามรัฐบาลกับพวกซีไอเอได้

 

เคน: ที่นี่คือห้องสังเกตการณ์การทดลอง เรากำลังทดลองใช้มันกล่อมประสาทลิง… เราหวังว่าเมื่อนำมันไปใช้ในสมรภูมิจะสามารถล้างความจำฝ่ายตรงข้ามได้ นี่คือเป้าหมายสูงสุดของพวกเรา

เจ้าหน้าที่เมอร์ฟี่: แต่เหมือนลิงตัวนั้นจะตายแล้วนะ

 

เคน: นั่นเพราะเราให้ยามันมากเกินไป เราค้นพบว่าการเพิ่มปริมาณยาจะทำลายเซลล์ประสาท

เจ้าหน้าที่เมอร์ฟี่: ต้องใช้เวลานานเท่าไหร่ลิงถึงจะตาย?

เคน: ก็ราวห้านาที

อัสคาน่า เลขาฯสาวของดร.เคนเดินเข้ามาขัดจังหวะ…

อัสคาน่า: ขอโทษค่ะ ดร.เคน มีสายด่วนต่อเข้ามา พวกเขาจะคุยกับคุณให้ได้…

เคน: ขอบคุณอัสคาน่า ขอตัวสักครู่นะครับทุกท่าน

อัสคาน่า: การทดลองกำลังจะเริ่มขึ้นที่ห้องทดลองหมายเลข 7 เชิญทุกท่านรับชมกันตามสบายนะคะ

เจ้าหน้าที่เมอร์ฟี่: ครับผม งั้นไม่เกรงใจล่ะนะ

 

เคน: ว่าไง? เข้าใจแล้ว จัดการเลย แล้วแจ้งข่าวฉันด้วย

อัสคาน่า: มีเรื่องอะไรงั้นเหรอโฮการ์ธ? หรือว่าร่างตัวอย่างของเราหลุดออกไปได้?

เคน: ใช่ มันหายไป แต่ฉันส่งนักล่าที่เก่งที่สุดออกไปแล้ว

 

ณ โรงพยาบาล…

เอ็มม่า: คุณไม่เป็นไรแล้วคาร์เตอร์ คุณอยู่ที่โรงพยาบาล

คาร์เตอร์: มอร์ฟิเชียส ที่นี่… โอ๊ย!

เอ็มม่า: อย่าฝืนสิ

คาร์เตอร์: ผมไม่เป็นไร เกิด… เกิดอะไรขึ้น?

เอ็มม่า: เราได้ยินเสียงดังสะเทือนเลือนลั่น… ไม่รู้เหมือนกันว่าคุณรอดมาได้ยังไง แต่คุณก็รอดมาจนได้ เราเจอคุณสลบอยู่ข้างนอกศูนย์วิจัยก่อนที่ตำรวจจะมา

คาร์เตอร์: ขอบคุณเอ็มม่า… คุณไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับผมใช่มั้ย?

เอ็มม่า: ใช่ คุณเองก็จำไม่ได้งั้นเหรอ?

 

ซิกเล่อร์: ดีใจที่เห็นคุณฟื้นนะคาร์เตอร์ ดีจริง ๆ ที่คุณรอดชีวิตมาได้

คาร์เตอร์: แล้วคนที่ถูกมันฆ่าล่ะครับ…

เทอร์แรนซ์: ตำรวจติดต่อญาติของพวกเขาแล้ว

คาร์เตอร์: ผมพยายามแล้ว แต่ผมช่วยพวกเขาไม่ได้

เอ็มม่า: คุณช่วยชีวิตพวกเราไว้ คุณทำดีที่สุดแล้ว

เทอร์แรนซ์: เราต่างก็ทำเต็มที่ แต่ตอนนี้ถึงเวลาที่จะต้องหาคำตอบกับเรื่องบ้า ๆ ที่เกิดขึ้นแล้ว

 

คาร์เตอร์: ศาสตราจารย์ซิกเล่อร์ คุณคิดว่ายังไง?

ซิกเล่อร์: มันเป็นไปไม่ได้ที่เซลล์เม็ดเลือดจะเติบโตได้ในอุณหภูมิที่ต่ำขนาดนั้น เหมือนกับว่าตัวอย่างเซลล์นั่นจะเพิ่มอุณหภูมิให้ตัวเองได้…

เทอร์แรนซ์: มันอาจจะปรับตัวได้ มันเป็นมนุษย์ต่างดาว! แล้วเราเครื่องมือเราก็ไม่พร้อม

ซิกเล่อร์: ไม่มีใครจะพร้อมไปหมดทุกอย่างหรอก ยิ่งเมื่อต้องมาศึกษาสิ่งที่ไม่รู้แบบนี้ ทุกอย่างมีความเสี่ยง…

เทอร์แรนซ์: ความเสี่ยงที่ว่าฆ่าคนตายไปสองคนแล้วท่านศาสตราจารย์

เอ็มม่า: เทอร์แรนซ์ คุณจะบอกว่าพ่อฉันควรรับผิดชอบสินะ…

คาร์เตอร์: จะโทษใครก็ไม่มีประโยชน์หรอก ตอนนี้เราควรสนใจว่าเจ้านั่นคืออะไร และจะหยุดมันได้ยังไง เราควรกลับไปที่ห้องทดลองด่วนเลย

 

 

ซิกเล่อร์: แต่ตัวอย่างทั้งหลายแหล่ถูกยึดไปหมดแล้ว ตอนนี้ที่เหลืออยู่มีแค่นี้… รูปถ่ายสัญลักษณ์บนซากยานต่างดาว อาจช่วยอะไรไม่ได้มาก แต่ก็น่าจะมีประโยชน์อยู่บ้าง

เอ็มม่า: คาร์เตอร์? คุณไม่เป็นอะไรนะ?

คาร์เตอร์: ขอ… ขอรูปพวกนี้ให้ผมได้มั้ย?

เอ็มม่า: ได้สิ หน้าที่ของคุณคือตีความสัญลักษณ์พวกนี้อยู่แล้ว

 

จู่ ๆ นางพยาบาลร่างฉุก็โผล่มาแจ้งว่าตำรวจจะขอสอบปากคำเป็นการส่วนตัว

 

ตำรวจงั้นเหรอ ทำไมพวกเขาถึงต้องการพบผม? หรือว่ากล้องที่ห้องทดลองจับภาพผมตอนกำลังแปลงร่างได้

 

ผมรู้สึกถึงโลหะไนน์ธฺในร่างกายได้ มันทำให้หัวใจผมสูบฉีด ผมรู้สึกได้ มันกำลังบอกผมว่าผมพร้อมแล้วที่จะควบคุมมัน

 

มันบอกให้ผมทำตาม แล้วมันจะปกป้องผมเอง…

 

คาร์เตอร์กระโจนออกไปทางหน้าต่าง และก่อนจะร่วงลงไป โลหะไนน์ธฺในร่างกายก็เกิดปฏิกิริยา!

 

ณ แมนฮัตตั้น

 

พลังนั่นกำลังต่อต้านข้า… พลังแห่งโลหะไนน์ธฺ …. มันทำให้ข้าอ่อนแอ

ข้ารู้สึกเหมือนมันกำลังปั่นสมองของข้า… ทำให้ข้าหัวหมุน!

 

 

ร่างข้าร่วงหล่นลงไป… ไม่สิ ข้าถูกดึงลงไป

 

มอร์ฟิเชียส: มีเพียงพวกเว็กซาฟอนเท่านั้น ที่สามารถรุกเข้าไปในจิตของชาวเซนิวเชี่ยน เพื่อนผองของข้าได้ล้างเผ่าพันธุ์ชาวเว็กซาฟอนไปหมดแล้วเมื่อหลายกัลป์ก่อน แล้วเจ้าเป็นใครกัน?

?: ชาวเว็กซาฟอนคนสุดท้ายไง

มอร์ฟิเชียส: เจ้ามาเพื่อต่อสู้รึ?

 

?: แกต้องตายอยู่แล้ว แต่นั่นไม่เกี่ยวกับฉันหรอก ถึงเผ่าพันธุ์ของเราสองจะเป็นศัตรูกันตามธรรมชาติก็เถอะ

?: ฉันชื่อเวเกอร์ ฉันถูกส่งมาเพื่อช่วยชีวิตแก

 

ณ บรู๊คลิน

 

เมื่อไม่กี่วันก่อนนี่เองที่ผมพยายามผลักไสไล่ส่งฮอว์คแมนออกไปจากชีวิต แต่เหมือนโลหะไนน์ธฺคิดจะบอกผมว่าผมไม่มีทางเลือก

 

บางทีการใช้งานมันในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ได้เปลี่ยนลักษณะทางชีววิทยาของผมไป บางทีมันอาจจะเข้าไปอยู่ในกระแสเลือดของผมเสียแล้ว

 

บางทีผมอาจจะหยุดการเจริญเติบโตของโลหะไนน์ธฺได้ แต่ขอให้ผมได้จัดการเข้ามอร์ฟิเชียสเสียก่อน

 

เมื่อคาร์เตอร์กลับมาถึงห้องพัก เขาพบว่าข้าวของของเขาถูกขนออกไป

คาร์เตอร์: เฮ้ย! นี่พวกคุณทำอะไรกับเฟอร์นิเจอร์ของผมกัน?

 

เจ้าของห้อง: เราส่งจดหมายเตือนแล้วคุณฮอล คุณโดนไล่ออก

คาร์เตอร์: คุณโกเมซ ผมมีเงินนะ ผมแค่ลืมไปธนาคาร…

เจ้าของห้อง: คุณค้างมาสามเดือนแล้ว! นี่ยังไม่รวมค่าซ่อมแซมห้องอีก นี่คุณทำอะไรในห้องนี้กันแน่คาร์เตอร์

คาร์เตอร์: นี่น่าจะพอจ่ายค่าซ่อม ผมขออีกวันสองวัน แล้วเดี๋ยวจะโอนค่าห้องผ่านธนาคารไปให้คุณ

เจ้าของห้อง: สายเกินไปแล้ว ลืมไปได้…

คุณโกเมซรับกล่องที่คาร์เตอร์ยื่นมาให้ เมื่อเปิดดูข้างในก็พบวัตถุสีทองเหลืองอร่ามอยู่เต็มกล่อง!

เจ้าของห้อง: โอ้ แม่เจ้าโว้ย เด็ก ๆ รีบวางข้าวของของคุณคาร์เตอร์ลงเดี๋ยวนี้เลย

 

หลังจากนั้น

มอร์ฟิเชียสถูกจองจำอยู่เป็นเวลาหลายร้อยปีใต้มหาสมุทร

ศาสตราจารย์ซิกเล่อร์เจอยานของมัน และนำขึ้นมาไว้ที่ห้องทดลองของเขาทำให้เจ้าสัตว์ประหลาดนั่นฟื้นขึ้นมาสร้างความเสียหาย

 

บางทีอาจเป็นเพราะสิ่งที่กักขังมันไว้มีปฏิกิริยาตอบสนองต่ออ๊อกซิเจนบนพื้นโลก

 

 

กักขัง… ใช่แล้ว ผมเริ่มเข้าใจสัญลักษณ์ในภาพพวกนี้แล้ว

แต่เพราะอะไรกันนะ? เมื่อวานนี้มันยังเป็นภาษาไก่กาอาราเล่ที่ผมอ่านไม่รู้เรื่องอยู่เลย… แต่ตอนนี้ผมเข้าใจมัน ถึงจะไม่หมด แต่ผมก็เข้าใจตัวอักษรบางตัว และมันดูคล้ายคำเตือน

 

เท่าที่ผมตีความออกคือ มันกำลังถูกส่งตัวไปยังห้องขังที่ไหนสักแห่ง อาจจะเป็นเรือนจำอวกาศสากล

 

มหัศจรรย์ชะมัด สัญลักษณ์พวกนี้กลายเป็นของกล้วย ๆ ไปเลย!

ถ้าอ่านไม่ผิด ท่าทางเจ้านั่นกำลังจะถูกส่งตัวไปประหาร

 

“คาร์เตอร์ คุณอยู่รึเปล่า?”

 

เอ็มม่า: เห็นไฟเปิดอยู่น่ะ คุณคงไม่ถือนะ ฉันซื้ออาหารมาให้น่ะ

คาร์เตอร์: ขอบคุณนะเอ็มม่า แต่…

เอ็มม่า: ตำรวจตามหาตัวคุณกันจ้าละหวั่นเลย พวกเขาไม่รู้ว่าคุณบินหนีไปไหน

คาร์เตอร์: บิน? ผมน่ะเหรอ?

เอ็มม่า: จริง ๆ ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก เว้นแต่เรื่องที่คุณหนีออกจากโรงพยาบาลโดยไม่แจ้งก่อนเท่านั้นแหละ ทางตำรวจบอกว่าพวกเขาอยากให้คุณติดต่อไปเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

คาร์เตอร์: ผมรู้แล้ว เป็นพรุ่งนี้แล้วกัน

เอ็มม่า: ทีนี้คุณจะบอกความจริงกับฉันได้รึยัง? คุณนึกว่าฉันซื่อบื้อรึไง?

คาร์เตอร์: เอ็มม่า ผมทำอะไรให้คุณคิดแบบนั้น?

 

เอ็มม่า: อย่างแรกเลยนะ คนอื่นเขาวิ่งหนีทันทีตอนที่ชิ้นส่วนเอเลี่ยนโจมตี แต่คุณกลับพุ่งเข้าหามัน

คาร์เตอร์: ก็คนพวกนั้นต้องการความช่วยเหลือ ใครสักคนต้องทำ ผมก็เลยทำเอง เท่านั้นแหละ

เอ็มม่า: ถ้างั้นคุณก็เป็นผู้กล้า แต่คุณทำยังไงถึง…

 

คาร์เตอร์: คุณจะเอาอะไรกับผมนักหนา เอ็มม่า? อยากให้ผมรู้สึกผิดที่จัดการมันได้ในขณะที่คนอื่นต้องตายใช่มั้ย? ก็ได้ ถือว่าผมผิด พอใจรึยังล่ะ?

เอ็มม่า: ไม่ต้องเฉไฉ!

เอ็มม่า: ฉันแค่อยากจะรู้ว่าพ่อของฉันไม่ได้ตกอยู่ในอันตราย ท่านแก่มากแล้ว นี่ฉันยังต้องพูดอะไรอีกมั้ย?

คาร์เตอร์: ผมรู้เรื่องอาการอัลไซเมอร์ของพ่อคุณแล้ว ถ้าผมคิดเอาเปรียบท่าน ขอแช่งให้ตกนรกเลย

 

เอ็มม่า: ถ้าอย่างนั้นคุณจะไปไหน? กลัวฉันจะถามอะไรอีกงั้นเหรอ?

คาร์เตอร์: ขอบคุณสำหรับอาหารนะ

เอ็มม่า: คุณเป็นสายลับของรัฐบาลใช่มั้ย คาร์เตอร์ ฮอล?

คาร์เตอร์: เชิญคุณออกไปได้แล้ว คุณซิกเล่อร์

เอ็มม่า: งั้นก็กินให้อร่อยนะ คาร์เตอร์ ฮอล… ถ้านั่นเป็นชื่อจริงของคุณ

 

ศูนย์ศึกษาวิจัยยุทโธปกรณ์ที่ไม่เป็นอันตรายต่อชีวิตประจำแมนฮัตตั้น

เวเกอร์: ผมเจอมอร์ฟิเชียสทันเวลาพอดี ดร.เคน ชีพจรของเขาเต้นช้าลงช่วงสี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

เคน: คุณจะบอกว่า ตัวอย่างทดลองของผมกำลังจะตายอย่างนั้นหรือ?

เวเกอร์: ใช่ครับ เขาอ่อนแอเกินกว่าจะเยียวยา และดูเหมือนโครงสร้างเซลล์ของเขาไม่สามารถรับสิ่งที่เขาเพิ่งดูดกลืนมาได้

 

มอร์ฟิเชียส: เจ้าบอก… ว่าจะช่วยข้า…

เวเกอร์: ดร.เคนจะช่วยแกเอง ทนไว้ก่อนก็แล้วกัน ตอนนี้มีอะไรบางอย่างทำให้ระบบฟื้นฟูเซลล์ของแกไม่ทำงาน ดูเหมือนกระแสเลือดของแกจะเป็นพิษ

มอร์ฟิเชียส: ข้าไม่คิดจะฝากชีวิตไว้กับมนุษย์โสโครก

เคน: ใช้เวลาไม่นานหรอก ฉันยืนยัน

เวเกอร์: เราต้องรีบแล้ว ไม่งั้นเขาไม่รอดแน่

 

เคน: แต่ฉันว่าบางทีเราน่าจะปล่อยมันไปตามยถากรรมนะ ฉันไม่อยากเปลืองทรัพยากรไปกับเอเลี่ยนพรรค์นี้ แค่ศพของมันก็พอให้ฉันได้ใช้งานแล้ว

มอร์ฟิเชียส: เจ้า… ข้าจะฆ่า…

เคน: อย่าหวังเลย

 

เวเกอร์: ไม่นะ ดร.เคน! ผมไม่ยอมให้คุณฆ่ามันหรอก! ผมไม่… อ๊ากกกกก!

กรงเล็บมหึมาสังหารเวเกอร์ที่เพิ่งโผล่มาไม่กี่หน้าในพริบตา

…

“ปล่อยมือจากท่านผู้นำซะ เวเกอร์”

 

เคน: ขอบคุณมากอัสคาน่า คุณเตือนผมแล้วเรื่องเวเกอร์ คุณพูดถูกเผงเลย

อัสคาน่า: คนที่รักสันติแบบเขา รังแต่จะขัดขวางงานของพวกเราเสียเปล่า ๆ

..

เคน: เท่านี้เราก็ไม่มีอุปสรรคอะไรอีก มาทำงานให้เสร็จ ๆ กันดีกว่า”

“ได้เวลาสร้างไวรัสล้างโลกแล้ว”

 

..

ตอนต่อไป

GOING VIRAL