Marvel Comic : Spider-Island : Amazing Spider-Man #673 : Epilogue 1 : Naked City

เรื่อง : Dan Slott
ภาพ : Stefano Caselli, Frank Martin
วางจำหน่าย: 2 พฤศจิกายน 2011
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

Event Spider-Island จบสิ้นลงไปแล้ว แต่ผลที่ติดตามมาจากเหตุการณ์ครั้งนี้จะส่งผลต่อชาว New York และตัว Spider-man อย่างไรบ้าง?

.
.
.
เปิดเรื่องมาที่ภายในเมือง New York City

ที่ Herald Square ห่างจากตึก Empire State 1 ช่วงตึก

เหล่าผู้คนที่หายจากการเป็นแมงมุมด้วยความช่วยเหลือของ Spider-man กับพวกพ้อง Hero ของเขากำลังเจอกับสถานการณ์อีกอย่าง

นั่นก็คือ…ทุกคนต่างก็เปลือยล่อนจ้อนกันหมด!

ตัวประกอบ1 : กางเกงฉันอยู่ไหนเนี่ย?!

ตัวประกอบ2 : นายกลายเป็นแมงมุมยักษ์หรือเปล่า? ฉันว่าฉันกลายเป็นแมงมุมยักษ์นะ…

ตัวประกอบ3 : เมื่อคืนนี้ฉันนั่งดื่มอยู่ที่ไหนเนี่ย?

ตัวประกอบ4 : โย่ว บ้านฉันอยู่แถวๆนี้ ฉันจะไปหาเสื้อผ้ามาให้แล้วกัน เดี๋ยวนะ นี่กุญแจบ้านฉันหายไปไหนเนี่ย?

ตัวประกอบ4 : ฉันหากุญแจไม่…เฮ้ แล้วไหงนายยังมีแว่นตาอยู่ล่ะ

ตัวประกอบ5 : ฉันคงกลายเป็นแมงมุมยักษ์ใส่แว่นล่ะมั๊ง

ตัวประกอบ4 : ไม่แฟร์เลยว่ะ!

ตัวประกอบ5 : ฉันอยากมีกางเกงมากกว่านะ

ไม่เพียงแต่พวกชาวเมืองเท่านั้น แม้แต่พวก Hero ที่เป็นมนุษย์ธรรมดาก็เจอสถานการณ์เดียวกัน โดยในที่นี้คือ T’Challa (Black Panther) กับ Clint Bartor (Hawkeye)

T’Challa : คลิ้น บาร์ตั้น? นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ?

Clint : ไง ท’ชาลล่า เท่าที่ฉันจำได้น่ะรึ? ฉันมีแปดขาและฉันก็กำลังมุ่งหน้าไปฆ่าสไปเดอร์แมนน่ะ แล้วนายล่ะ?

T’Challa : เหมือนกันนั่นล่ะ

ทันใดนั้นก็มีเสียงคนเรียกพวกเขา เธอคือ Misty Knight เจ้าของบริษัท Heroes for Hires นั่นเอง

Misty : แบล็คแพนเธอร์ ฮอว์คอาย

T’Challa : มิสตี้ ไนท์ ยินดีที่ได้เจอเธอนะ ฉันหมายถึง…

Misty : ไม่เป็นไรหรอกฝ่าบาท ฉันรู้ว่าท่านหมายความว่ายังไง ดูเหมือนว่าเราจะเป็นกลุ่มเดียวที่ไม่สติแตกเพราะเปลือยล่อนจ้อนนะ

Clint : มันอาจเป็นเพราะเราเคยชินกับการสวมชุดรัดรูปมาหลายปีละมั๊ง และฉันก็คงไม่เรียกว่า “ล่อนจ้อน” ซะทีเดียวนะ เธอยังมีแขนกลกับ…ที่รัดผมอยู่นี่?

Misty : ฉันรู้ มันค่อนข้างจะ…ไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ ใช่ไหม?

T’Challa : ก็ถูกนะ หนวดเคราของฉันหายไป แต่ผมฉันกลับยังยาวเท่าเดิมซะงั้น

Clint : นี่พวก เราอาศัยอยู่ในโลกที่เดอะฮัลค์ตัวโตขึ้นสิบเท่าแต่กางเกงก็ยังไม่ขาดนะ แค่ตามน้ำไปก็พอแล้ว

Clint : หืม นี่มันแผลที่ฉันผ่าไส้ติ่งออกไปนี่นา ดูเหมือนว่า ไม่ว่านี่มันจะเป็นยังไงก็ตาม…มันไม่ได้รักษาแผลเป็นที่เรามีไปด้วยสินะ

ที่หลังต้นไม้ Carlie Cuper แฟนสาวของ Peter Parker กำลังแอบดู Hero ทั้งสามคุยกันอยู่ ซึ่งเธอก็หันมาดูสภาพของตัวเองที่ล่อนจ้อนเช่นกัน แถมรอยสักรูปสไปดี้ของเธอยังเด่นมากๆด้วย

Carlie : โอ ไม่นะ

ตัดมาที่ Union Square ที่ซึ่งซากของ The Queen ที่พ่ายแพ้ต่อเหล่า Hero นอนกองอยู่

เหล่า Hero ก็กำลังช่วยงานดูแลความเสียหายอยู่

ตัวประกอบ6 : ว๊าก!!

Gravity : ใจเย็นๆไว้ครับ ผมคือกราวิตี้ ผมกับพวกซุปเปอร์ฮีโร่คนอื่นๆกำลังช่วยงานดูแลความเสียหายอยู่ และเราก็เอากางเกงมาเหลือเฟือเลยครับ

ตำรวจดับเพลิง : เราคือรถบันไดหมายเลข 118 จากบรุ๊คลินครับ เรามาเพื่อช่วยงานเก็บสัตว์ประหลาดตัวใหญ่ แล้ว…มันคือคุณหรือเปล่าครับ…?

Red Hulk : ตลกมากเลยว่ะไอ้หนู ไปทางโน้นเลยไป๊!!

Emma : รู้ไหมนายน่าจะใช้พลังเงาของนายช่วยคนพวกนี้หน่อยนะ

Cloak : ได้ ถ้าหากผม “ทำได้” นะ

(ในเล่ม Tie-In Cloak กับ Dagger โดน Mr.Negative ทำให้พลังของพวกเขาสลับกัน โดยตอนนี้ Cloak มีพลังแสงสว่าง ส่วน Dagger มีพลังความมืด)

Cap : ไออ้อนแมน ช่วยแสกนซากนี่ให้ที ฉันอยากให้ยืนยันว่านี่คือเดอะควีน และหล่อนตายแล้วจริงๆ

Ironman : นี่นายเอาจริงหรือกัปตัน? นี่คืออาเดรียน่า โซเรียแน่ๆ นายเห็นหล่อนกลายร่างต่อหน้าต่อตาเลยนี่นา

Cap : ใช่ ฉันพูดจริง แม่นี่มีพลังจิตหลากหลายอย่างมาก ฉันต้องการจะในแน่ใจว่าครั้งนี้จะไม่ใช่กลลวงอะไรอีก

แต่ในบรรดาคนที่หายจากการเป็นแมงมุม ก็มีบางคนที่ไม่สนเรื่องต้องเปลือยกายสักนิดเดียวอยู่ด้วย

Herc : ยอด! วันนี้ช่างเป็นวันที่ดีจริงๆ! ทั้งที่ร่างกายของฉันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง! มีเหล่าสหายที่ดีอยู่รอบข้าง! สัตว์ร้ายถูกกำจัด! และมีคนเปลือยอยู่เยอะแยะสุดลูกหูลูกตาเลย! ทำให้นึกถึงสมัยข้าอยู่ในไมซีเน่เลยนะเนี่ย!

Gravity : ขอกางเกงทางนี้ด้วย! เราต้องการกางเกงมาให้เฮอร์คิวลิสนุ่งโดยด่วน!

(Mycenae เป็นหนึ่งในนครรัฐโบราณของกรีก มีชื่อเสียงจากการที่เป็นหนึ่งใน 5 นครรัฐที่ร่วมกันจัดกีฬาโอลิมปิคยุคโบราณขึ้นมา แม้ในปัจจุบันนี้เวลามีการจัดงานแข่งโอลิมปิค คบไฟโอลิมปิคก็จะถูกจุดขึ้นที่นี่เสมอ ก่อนจะถูกนำไปใช้จุดในสถานที่จัดงานจริง ซึ่งในยุคโบราณนั้น ในงานแข่งกีฬาทุกประเภทเพื่อแสดงความบริสุทธิ์ใจว่าไม่มีการเล่นตุกติก นักกีฬาที่เข้าร่วมแข่งจะต้องเปลือยกายทั้งหมด)

Cap : ผลเป็นยังไงบ้าง?

Ironman : ผลตรวจ DNA ตรงกัน นี่คือแม่นั่นจริงๆ ถึงจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ก็เถอะ จะว่าไปแล้ว ชุดกัปตันอเมริกาของนายไปไหนเสียล่ะ?

Cap : ฉันเริ่มภารกิจนี้ในฐานะงานของกองทัพ ฉันเลยคิดว่าควรแต่งตัวให้เข้ากับงาน แต่ตอนนี้…มันถึงเวลาที่ต้องเปลี่ยนชุดเสียที เพราะมีเรื่องที่กัปตันอเมริกาต้องทำอยู่

Cap : แล้วนี่นายเห็นไหมว่าสไปเดอร์แมนสไตล์ทหารนั่นหายไปไหนแล้ว

(ดูเหมือนว่า Cap ต้องการจะเลี่ยงที่จะเรียกชื่อ Venom ออกมาแฮะ)

Ironman : ไม่เห็นเลย แถมอีกคนนึงก็หายไปแล้วเหมือนกัน ฉันขอบอกนายตรงๆเลยนะสตีฟ…ว่าตอนนี้มันชักจะยากที่จะตามดูพวกนั้นแล้วล่ะว่ามีกี่คนน่ะ

ตัดมาที่อีกด้านหนึ่ง Madame Web กำลังเดินคุยกับ Shang-Chi

Shang-Chi : ดูเหมือนว่าคำทำนายของเธอมันพลาดไปหลายอันเลยนะมาดามเว็ป
Madame Web : นายพูดถูกแล้วชาง-ชี พลังของเดอะควีนได้เข้ามารบกวนการมองอนาคตของฉัน แต่ตอนนี้…โอ๊ะ ฉันคงต้องขอตัวก่อน…เพราะมีคนบางคนที่ฉันอยากคุยด้วยก่อนที่เขาจะจากไป

แล้ว Madame Web ก็เข้าไปยืนขวางหน้า Kaine ที่เปลี่ยนโหมดชุดเป็นแบบพรางตา เพื่อจะหลบออกไปจากที่นี่

Madame Web : เคน ขอคุยด้วยสักนิดได้ไหม

Kaine : อะไรนะ? นี่คุณมองเห็นผมได้ยังไง? ก็ผมอยู่ในโหมดพรางตัวอยู่นี่นา

Madame Web : โอ ฉันเห็นหลายอย่างเลยล่ะ ที่นี้มากับฉันหน่อย เราต้องคุยกัน…เรื่องอนาคตของนาย

ที่อีกด้านหนึ่ง Ms.Marvel รับหน้าที่ช่วยเก็บกวาดซากของ The Queen เพื่อให้ Luke Cage กับ Jessica จะได้สามารถกลับไปดูลูกของพวกเขาได้ แต่สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ…มีใครที่น่าจะตายไปแล้วควบคุมพวกพนักงานที่เก็บซากของ The Queen

The Jackal : บอกพวกพี่น้องของเจ้าว่าให้ทำอย่างระมัดระวังด้วยล่ะ ชิ้นส่วนพวกนั้นเต็มไปด้วยไขกระดูก ฉันสามารถใช้พวกมันทำอะไรเจ๋งๆได้อีกเพียบเลยล่ะ

Mile : เดี๋ยวนะ ผมอยากจะให้แน่ใจว่าผมเข้าใจถูก คุณรู้ว่าผลมันจะออกมาเป็นแบบนี้งั้นหรือ? และทั้งหมดนี้มันก็เพียงเพื่อให้คุณสามารถเก็บ DNA ของเดอะควีนได้งั้นหรือ?

The Jackal : ไม่เอาน่า ดูซิว่าฉันทำได้ขนาดไหนจากการใช้แค่ตัวอย่างเล็กๆที่ยัยนั่นให้ฉันมา…ด้วยเศษชิ้นส่วนของคราบที่เจ้าปาร์คเกอร์มันทิ้งไว้เมื่อตอนที่แม่นั่นเปลี่ยนมันให้เป็นแมงมุม ที่นี้ลองคิดดูแล้วกันว่าฉันจะทำได้ขนาดไหนกับสิ่งที่เราได้มานี่น่ะ

Mile : แสดงว่านี่คือแผนของคุณมาตั้งแต่ต้นแล้วงั้นหรือ?

The Jackal : เป็นแผนสำรองน่ะนะ

The Jackal : ฉันถนัดเรื่องแผนสำรองมากกว่าอยู่แล้ว

Mile : แต่หล่อนฆ่าคุณไปแล้วนี่…

The Jackal : นั่นมันเป็นโคลน ส่วนฉันแจ็คกัลตัวจริงน่ะรักษาระยะห่างมาตั้งแต่ต้นแล้ว

Mile : แต่มันมีการยืนยันจากระบบรักษาความปลอดภัยว่าคนนั้นเป็นร่างต้นนี่นา

The Jackal : ฮ่ะ! ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องนะเฟ้ย ฉันจะให้คอมพิวเตอร์พูดยังไงก็ได้ตามที่ฉันต้องการ ที่นี่เราก็ไปกันได้แล้ว ตอนนี้ไอเดียฉันกำลังพุ่งกระฉูดเลยล่ะ ฉันคิดวิธีใหม่ๆที่จะเล่นงานเจ้าปาร์คเกอร์ได้มากมายเลย…

ตัดมาที่ยอดตึก Empire State

Spider-man กับ Mary Jane กำลังนั่งคุยกันเรื่องสัพเพเหระอยู่ แต่ทันใดนั้น Spidey ก็ได้รับการติดต่อจากป้า May ซึ่งเธอก็บอกว่าตอนนี้การกักกันทั้งเมืองถูกยกเลิกไปแล้วและตอนนี้เครื่องบินของพวกเขาที่จะไปยัง Boston ก็จะออกเดินทางในอีกไม่กี่ชั่วโมง เธอจึงถาม Peter ว่าจะมาบอกลาพวกเขาอีกสักครั้งไหม ซึ่ง Spidey ก็ตกลง และหลังจากขอตัวกับ Mary Jane แล้วเขาก็กระโดดโหนใยจากไป

ซึ่งเมื่อ Spidey ไปลับตาแล้ว Mary Jane ก็โหนใยไปบ้าง

ที่สนามบิน New Ark’s Liberty

Peter มาถึงทันส่งป้า May และ J.Jameson Senior ขึ้นเครื่องพอดี ซึ่งเพื่อความแน่ใจจึงมีการตรวจร่างกายและฉีดยาแก้ให้กับคนที่จะออกนอกเมืองทุกคนก่อนขึ้นเครื่อง

ขณะเดียวกันนั้น โทรทัศน์ก็ออกข่าวว่า Eddie Brock ได้รับเครดิตไปเต็มๆจากการที่ภูมิคุ้มกันของเขาได้ถูกใช้เป็นยารักษาชาวนิวยอร์คทุกคนเอาไว้ได้

ถึงแม้จะไม่ค่อยพอใจนิดหน่อยที่ Eddie ได้หน้าไปแทนที่จะเป็น Spidey แต่ Peter ก็ยังยิ้มส่งทั้งสองไป Boston ได้อย่างเรียบร้อย

ทันใดนั้นก็มีคนมาสะกิดเรียก Peter

Kaine : ปีเตอร์

Peter : เคน? นี่นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ?

Kaine : ฉันก็มาส่งป้าเมย์เหมือนนายไง แต่ฉันอดใจไว้ เพราะไม่อยากให้เธอต้องมาสับสนน่ะนะ

Peter : เฮ้ นั่นเป็นป้าของฉันนะ ไม่ใช่ของนาย ของนายน่ะเป็นหลอดทดลองต่างหาก

Kaine : ใช่ และนายมีทั้งบ้านในย่านควีนส์ แล้วก็ห้องแล็ปส่วนตัว และก็อย่างอื่นอีกเพียบ เอาเหอะ ตอนนี้มันก็เป็นของนายทั้งหมดอีกครั้งแล้วล่ะ เพราะอีกสาเหตุที่ฉันมาที่นี่ก็คือ ฉันจะไปจากที่นี่แล้วเหมือนกัน

Peter : อะไรนะ? เมืองนี้มันไม่กว้างพอสำหรับสไปเดอร์แมนสองคนหรือไง?

Kaine : ก็ไม่ใช่สำหรับคนที่อเวนเจอร์รู้จักว่าเป็น…เคยเป็นฆาตกรเลือดเย็นน่ะนะ

Peter : แล้วนี่นายจะไปที่ไหนล่ะ?

Kaine : ก็ไม่รู้สินะ บางทีอาจเป็นที่ไหนสักแห่งที่นายไม่เคยไป ฉันถนัดแบบนั้นอยู่แล้วนี่

Peter : เอ่อ ก่อนนายไปนี่ ฉันขอชุดของฉันคืนได้ไหม?

Kaine : นั่นน่ะไม่ได้หรอก แถมจะว่าไป มาดามเว็ปบอกว่าฉันอาจต้องใช้มันด้วย

Peter : มาดามเว็ปหรือ?

Kaine : ใช่ ถ้านายอยากรู้ก็ไปถามหล่อนตอนที่เจอกันคืนนี้แล้วกันนะ ไปล่ะ

ตัดมาที่บาร์เหล้าใน Amsterdam Ave

นายกเทศมนตรี Jonah J. Jamesons กำลังนั่งดื่มกับ Joe Robertson บรรณาธิการคนปัจจุบันของ Dailey Bugle

Jameson : มาดื่มให้กับอนาคตกันหน่อย เพราะพูดตรงๆนะโจ เมื่อวานนี้มีช่วงเวลาที่ฉันคิดว่าเราจะไม่มีอนาคตอีกแล้วด้วยซ้ำ

Robertson : ไม่เอาน่าโจน่าห์ นิวยอร์คไม่ไปไหนหรอกน่า แต่นายกเทศมนตรีของมันนี่…

Jameson : ถ้านายยังพูดมากละก็ฉันจะให้คนมาลากรถนายไปซะ

Robertson : งั้นก็ขอให้มันสั้นๆแล้วกันนะท่านนายกฯ ฉันมีเวลาให้แค่สิบนาทีเท่านั้น

Jameson : ฉันมีแค่ห้านาทีเหมือนกัน

Jameson : ฉันต้องไปคุมงานเก็บกวาดทั้งเมือง และก็ต้องไปเตรียมการเปิดสะพานและอุโมงค์ด้วย

Robertson : ส่วนฉันก็มีฉบับพิเศษของบูเกิ้ลที่จะออกวางจำหน่ายในอีกชั่วโมงนึงจากนี้ไป

Jameson : ฮ่ะ! ไม่เลวนี่

Jameson : แล้ว เมื่อเช้านี้ที่ทุกคนต่างก็ตื่นขึ้นมาในชุดวันเกิดเนี่ย นายอยู่ที่ไหนรึ?

Robertson : ที่วงเวียนโคลัมบัส นอนตากลมอยู่ แล้วนายล่ะ?

Jameson : ในห้องที่ปิดล็อคในศูนย์บัญชาการของเมือง ไม่รู้เหมือนกันว่าเจ้านั่นทำได้ยังไง แต่มันก็ส่งหุ่นยนต์แมงมุมผ่านระบบรักษาความปลอดภัยที่ดีที่สุดในเมืองนี้ไปได้ หมอนั่นมันตัวอันตรายชัดๆ

Robertson : และถ้าไม่ใช่เพราะเขาล่ะก็ ฉันก็คงนั่งดื่มกับแมงมุมสูงหกฟุตอยู่ไปแล้วล่ะ

Robertson : แล้วไงต่อล่ะ? เขาจะได้ความดีความชอบในเรื่องนี้บ้างไหม?

Robertson : เขาช่วยเมืองทั้งเมืองไว้นะ โจน่าห์

Jameson : ฉันต้องไปโทรศัพท์เสียหน่อยแล้วล่ะ

ตัดไปทาง Spidey

ตอนที่กำลังโหนผ่านสะพาน George Washington เขาก็ถูกคนงานคนหนึ่งเรียกลงมา

นายคนนี้ชื่อ Elio ซึ่งก่อนหน้านี้เขายอมรับว่าไม่ค่อยชอบ Spidey เท่าไหร่ เพราะมองว่าเป็นพวกแปลกประหลาด และเห็นเป็นพวกลามกด้วย แต่หลังจากที่เขาผ่านประสบการณ์การได้มีพลังแมงมุมมาแล้ว เขาก็รู้ตัวว่าจริงๆแล้ว Spidey ก็ไม่ได้แตกต่างอะไรจากคนอื่นๆเลย และ Spidey ก็เป็นคนดีมากๆคนหนึ่ง

Spidey ที่รู้สึกดีจากการที่เขาได้คุยกับนาย Elio ก็มุ่งหน้ากลับบ้าน

เมื่อเขาเข้าบ้านทางหน้าต่างและเปลี่ยนชุดเสร็จ เขาก็ออกจากห้องมาพบกับ Carlie ซึ่งเธอสวมชุดดูรัดกุมเหมือนเตรียมออกไปข้างนอก แถมยังมีกระเป๋าเสื้อผ้าอีกด้ว

“ฉันลืมเรื่องคาร์ลี่ไปสนิทเลย! แบบว่า ฉันรู้ว่าฉันรักษาเธอไปแล้ว ฉันรักษาทุกคนไปเรียบร้อย แต่ว่าฉันลืมไปได้ยังไง…?

Peter : คาร์ลี่

Carlie : ไง ปีเตอร์ ฉันทิ้งกุญแจสำรองไว้ให้แล้วนะ ฉันจะไปแล้วล่ะ

Peter : ขอโทษนะ ผมไม่ได้ยินคุณเลย ผมอยู่ในอีกห้องหนึ่ง ผมคงจะผล็อยหลับไปน่ะ…

Carlie : หยุดเลย ฉันอยู่ในห้องนอนตอนที่ฉันเก็บข้าวของ ฉันรู้ว่านายไม่ได้อยู่ในนั้น

Peter : คือสไปดี้เขาพาผมมาส่งแล้วก็ไปแล้วน่ะ เพราะงั้นผมถึงไม่ได้เข้ามาทางประตูไง…

Carlie : ไม่อยากเชื่อเลย นายเอาแต่คิดหาเรื่องแก้ตัวจนไม่สนใจเลยด้วยซ้ำ นายไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลยหรือไง?! ฉันเก็บข้าวของของฉันหมดแล้ว ฉันจะไปจากที่นี่แล้ว นายไม่เข้าใจหรือไง? ฉันรู้หมดทุกอย่างแล้ว

Carlie : ว่านายคือสไปเดอร์แมน

Peter : เอาล่ะ ผมรู้ว่ามันดูเป็นยังไง แต่ผมอธิบายได้…สไปเดอร์แมนกับผมมีเรื่องที่เรา…

Carlie : ก็บอกว่าพอได้แล้ว! นายจะเลิกแก้ตัวซะทีได้ไหม?! ฉันไม่ใช่คนโง่นะปีเตอร์! ฉันเป็นเจ้าหน้าที่นิติเวช! นี่คืองานที่ฉันทำ! นี่คือสิ่งที่ฉันเป็น! ฉัน… นายก็รู้ภูมิหลังของฉัน ทุกคนต่างก็พยายามจะเก็บความลับจากฉัน ทั้งพ่อของฉัน! ลิลี่! ทุกคนที่ฉันรัก

Carlie : และตอนนี้ก็มานาย ทั้งที่เราผ่านอะไรมาด้วยกัน…ขนาดนั้น ได้โปรดเถอะ! ให้เกียรติ์ฉันหน่อย พูดออกมาตรงๆ

เมื่อไม่มีทางเลือกอื่นอีก Peter ก็ได้แต่กระซิบเสียงแผ่วออกมาว่า…

Peter : ผมคือสไปเดอร์แมน

Peter : คุณรู้ได้ยังไงหรือ?

Carlie : เพราะนายทำได้ดีเกินไป ในขณะที่ทุกคนต่างก็อยู่ในขั้นตอนเรียนรู้การใช้พลังแมงมุม แต่นายกลับใช้มันได้อย่างเชี่ยวชาญ

Carlie : ถ้านายอยากจะเก็บความลับล่ะก็ นายควรจะทำให้มันดูแย่กว่านั้น เหมือนตอนที่ฉันสอนนายเล่นสเก็ตนั่น จำได้ไหมล่ะ? นายคงจะเสแสร้งทุกอย่างในตอนที่เราอยู่ด้วยกัน…

Carlie : นายคือสไปเดอร์แมน ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์เป็นแค่ “ชุด” เป็นบทบาทที่นายสวมไว้เพื่อให้ดูเหมือนพวกเรา

Carlie : ทั้งหมดนั่นมันเป็นแค่ละคร! เป็นคำโกหก! นั่นคือทั้งหมดที่นายทำตอนอยู่กับฉัน!

Carlie : แล้วฉัน…นายรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับฉัน แต่ฉันกลับไม่รู้จักนายเลย ใช่ไหมล่ะ?

Peter : คาร์ลี่! เดี่ยวก่อน ถ้าเราจะ…

Carlie : ไม่ต้องแล้ว! ทั้งหมดนี่…ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตาม…มันจบแล้ว! เราจบกันแค่นี้!

ว่าแล้ว Carlie ก็ออกไปจากห้องพร้อมปิดประตูดังปัง ทิ้ง Peter ให้ยืนซึมอยู่ตามลำพัง

“คาร์ลี่รู้ได้ยังไง…?”

“ฉันได้รับคำสัญญาว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกไม่ใช่หรือ!”

Peter : พอกันที! มีใครต้องมาอธิบายให้ฉันฟังหน่อยแล้ว!

เขามาที่ Avenger Mansion และเริ่มตะโกนเรียก

Peter : ด๊อก! สตีเฟน สเตรนจ์! ออกมาเดี๋ยวนี้เลย!

ทันใดนั้น Dr.Strange ก็ปรากฎตัวออกมาในสภาพร่างวิญญาณ

Dr.Strange : ปีเตอร์? มีอะไรหรือ? เกิดอะไรขึ้นหรือ?

Dr.Strange : ต้องขอโทษที่ต้องมาในสภาพวิญญาณแบบนี้นะ แต่ตอนนี้ฉันไม่ได้อยู่ข้างในแมนชั่นน่ะ แต่ฉันรู้สึกถึงความเร่งด่วนในน้ำเสียงของเธอ มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่า?

Peter : เวทย์มนต์ที่คุณร่ายให้ผมมันเจ๊งไปแล้วน่ะสิด๊อก! มีคนรู้ตัวตนจริงของผมแล้ว!

Dr.Strange : งั้นฉันก็ต้องขอโทษด้วยนะปีเตอร์ คนที่รู้คงไม่ใช่ศัตรูของเธอหรอกนะใช่ไหม?

Peter : เป็นแฟนผมน่ะ ไม่สิ แฟนเก่าน่ะนะ รู้ไหมว่าทำไม? ก็เพราะเธอรู้ความลับของผมน่ะสิ! แล้วมันเป็นไปได้ยังไง?! ขนาดที่คาถาของคุณก็ยังอยู่ดี ผมก็ระวังตัวตลอด

Dr.Strange : ไม่ใช่หรอก อืม ใช่แล้ว ฉันรู้แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น เธอไม่ได้ระวังตัวเท่าที่ควรเลยนี่ ใช่ไหมล่ะคุณปาร์คเกอร์?

Peter : ผมหรือ? ผมไปทำอะไรกันล่ะ?

Dr.Strange : ฉันเตือนเธอแล้วนะปีเตอร์ ว่าคาถาของฉันจะไม่สามารถปกป้องเธอได้หากมีคนถอดหน้ากากของเธอ…หรือถ้าเธอเปิดเผยตัวเองต่อผู้อื่น

แล้ว Dr.Strange ก็ใช้เวทย์แสดงภาพเมื่อตอนที่ Peter พูดออก TV เพื่อปลุกระดมชาว New York เพื่อมาสู้กับพวก Spider-man ปลอม

Peter : นั่น…นั่นมันผมเมื่อหลายวันก่อน เมื่อตอนที่ผมส่งข้อความผ่านไปทางอินเตอร์เน็ต…

Dr.Strange : ใช่แล้ว ปีเตอร์ เธอเปิดเผยตัวเองต่อโลกอีกครั้งแล้ว ถึงแม้ว่ามันจะไม่ใช่การสารภาพความลับออกไปตรงๆ แต่มันก็ทำให้เวทย์ที่ฉันร่ายไว้อ่อนแรงลง การป้องกันของมันหมดไปแล้วล่ะปีเตอร์

Peter : ไม่นะ! นี่คุณกำลังบอกวาทุกคนจะจำได้แล้วงั้นหรือ?! ทุกคนจะรู้ว่าผมเป็นสไปเดอร์แมนงั้นหรือ?!

Dr.Strange : ไม่หรอก พวกเขาจำไม่ได้แน่ แต่จากนี้ไปพวกเขาสามารถจะรู้ได้

Peter : ถ้างั้นผมก็กลับไปจุดเริ่มต้นอีกแล้ว ทุกคนสามารถจะสืบรู้ได้ ตราบใดที่ผมเป็นสไปดี้ทุกคนที่ผมรักก็ต้องอยู่ในอันตรายอีกแล้ว ดอกเตอร์สเตรนจ์ ได้โปรดเถอะ คุณจะ…?

Dr.Strange : ฉันทำไม่ได้หรอกปีเตอร์ มันเป็นคาถาที่สามารถใช้ได้ครั้งเดียวเท่านั้น

Peter : ผะ…ผมต้องไปแล้วล่ะด๊อก มันมีเรื่องที่ผมต้องทำ

เขาไปที่ Horizon Lab และขอยารักษาอาการโรคแมงมุมจาก Max Modell หัวหน้าของแล็ปมาเข็มหนึ่ง

เขาปีนออกทางช่องลม แต่เมื่อเขาออกมาที่ยอดตึกเขาก็ต้องพบกับ

Madame Web : สไปเดอร์แมน ฉันรอนายอยู่เลย

Spider-man : อะไรนะ? ทำไมคุณถึง…

Madame Web : ทำไมถึงรู้ว่านายจะมาอยู่ที่นี่งั้นหรือ? ฉันคือมาดามเว็ป ฉัน…

Spider-man : “…เห็นสิ่งที่จะมาถึง” สินะ ให้ตายสิ ฉันรำคาญคำพูดแบบนั้นมาตั้งแต่มาดามเว็ปคนเก่าแล้วนะจูเลีย

Madame Web : งั้นก็ต้องขอโทษด้วย รวมถึงเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนายด้วย

Madame Web : คืองี้นะ ฉันมาที่นี่เพราะเมื่อตอนนี้เดอะควีนตายไปแล้ว ก็ไม่มีใครไปรบกวนสายใยแห่งชีวิตอีกแล้ว ฉันสามารถมองดูอนาคตได้ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม และมีสิ่งที่ฉันอยากบอกนาย เพื่อช่วยนายจากอนาคตที่จะมาถึง ชะตากรรมได้เสนอรางวัลให้กับนาย

Spider-man : อะไรกันล่ะ? ได้ไปกินดินเนอร์ฟรีหรือไง?

Madame Web : โอกาสต่างหากล่ะปีเตอร์ ถ้านายต้องการนายก็สามารถใช้ยาที่อยู่ในเข็มขัดอุปกรณ์ของนาย…และรักษาตัวเองได้

Madame Web : ถ้านายต้องการ นายสามารถหยุดแค่นี้ได้ สายใยจะซ่อมแซมตัวมันเอง และสไปเดอร์แมนคนใหม่ก็จะมาทำหน้าที่แทนนาย มันอาจเป็นเคนหรือคนอื่นก็ได้ พวกเขาจะรับสืบทอดหน้าที่ที่จะต่อสู้ และทุกอย่างก็จะเรียบร้อย นั่นคือรางวัลของนาย ชีวิตปกติหากนายต้องการจะเลือก ว่ายังไงล่ะ?

(ตรงนี้ทำให้ผมนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในจักรวาล Ultimate นะเนี่ย ที่ Peter ของจักรวาลนั้นตายแล้วก็มีนาย Mile Morales มาแทน)

Spider-man : เอายังไงงั้นหรือ? มันไม่มีทางที่ฉันจะคิดอย่างนั้นอยู๋แล้ว ไม่แม้แต่สักวินาทีเดียวเลยล่ะ ไม่ว่าฉันจะได้รับพลังนี้มาอย่างไร ฉันเห็นมันเป็นของขวัญที่ได้รับมา

Spider-man : การโยนมันทิ้งไปก็จะเป็นการทำเรื่องไร้ความรับผิดชอบที่สุดที่ฉันจะทำได้แล้ว ลุงของฉันเลี้ยงฉันมาดีเกินกว่าจะทำแบบนั้น

Spider-man : ยานี่มันสำหรับให้คนอื่นน่ะ

Madame Web : ฉันเข้าใจ

Spider-man : แต่ก็ขอขอบใจสำหรับข้อเสนอนะ แล้วก็ที่บอกว่าเสียใจให้กับความสูญเสียนั่น การโดนบอกเลิกมันอาจให้ความรู้สึกเหมือนวันสิ้นโลก แต่ฉันแน่ใจว่าฉันจะผ่านมันไปได้

Madame Web : นั่นไม่ใช่การสูญเสียที่ฉันพูดถึง ในเมื่อตอนนี้นายได้เลือกไปแล้ว…ฉันก็ขอแสดงความเสียใจต่อความสูญเสียที่จะมาถึงด้วย

Spider-man : เอาจริงดิ?! นั่นคือวิธีที่เธอใช้พลังมองอนาคตงั้นหรือ? ใช้มันมาปั่นหัวฉันเล่นเนี่ยนะ? เอาจริงดิ?!

Spider-man : เธอเห็นทุกสิ่งที่จะเกิดขึ้นในอนาคตงั้นสิ? หือ?! ลองทายดูสิ? อีกสิบวินาทีต่อจากนี้ฉันจะเริ่มหันก้นให้เธอแล้ว! และฉันจะทำไปเรื่อยๆด้วย! ใช่แล้ว! ฉันจะให้ภาพนิมิตรของเธอเต็มไปด้วยภาพบั้นท้ายของฉํน! ชอบแบบนั้นไหมล่ะ?!

ก็ไม่รู้ว่า Spidey ทำตามที่พูดไว้จริงหรือเปล่า แต่เขาก็ตามไปหา Mary Jane และฉีดยาแก้โรคแมงมุมให้เธอ

พวกเขานั่งคุยกัน ซึ่งแม้ Spidey จะยังมุ่งมั่นกับการต่อสู้กับอาชญากรรมเหมือนเดิม แต่เขาก็ยังอดจะน้อยใจไม่ได้ที่เขาอุตส่าห์ช่วยเมืองเอาไว้ได้ แต่กลับไม่มีใครเห็นความดีของเขาเลย

แต่ Mary Jane ดูจะไม่เห็นด้วย

Mary Jane : ดูโน่นสิ

Spider-man : ดูอะไรล่ะ?

Mary Jane : ทางโน้น ที่ตึกเอ็มไพร์สเตท

Spider-man : ใช่ เคยเห็นแล้ว ปีนมาแล้วด้วย เราช่วยเมืองทั้งเมืองไว้ได้ที่นั่น แล้วไง?
Mary Jane : ใช่แล้ว ดูสิ

Spider-man : เอ่อ เธอพยายามจะเตือนความทรงจำฉันเรื่อง…แบบว่า…”สถานที่พิเศษ” ของเรางั้นหรือ?

เมื่อตาคนช่างพูดไม่ยอมหันเสียที Mary Jane เลยจับ Spidey หันหัวเสียเอง

Mary Jane : นี่ตาทึ่ม จะช่วยเงียบสักครั้งได้ไหม ดูโน่น มีใครบางคนพยายามจะบอกความรู้สึกของพวกเขา และนายก็เอาแต่พล่ามจนไม่สนใจเลย

Spider-man : โอ้!

ที่ตึก Empire State มีการประดับไฟที่ยอดตึกเป็นแสงสีแดงและสีน้ำเงิน ที่เป็นสีประจำตัวของ Spider-man!!

Mary Jane : นั่นคือคำขอบคุณจากเมืองนิวยอร์คนี้ให้กับนายไงล่ะ

ทั้งสิ่งที่สูญเสียไป และสิ่งที่ได้รับกลับมา ทั้งสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต และที่กำลังจะเกิดขึ้นในอนาคต ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ก็ตาม แต่อย่างน้อยในวันนี้ เมือง New York แห่งนี้ก็บอกขอบคุณเขามาแล้ว

Spider-Island : Epilogue 1 : จบบริบูรณ์

โปรดติดตาม Epilogue 2 ได้ใน Venom เล่ม 9!