DC UNIVERSE PRESENTS: DEADMAN #2
เรื่อง : PAUL JENKINS
ภาพ : BERNARD CHANG
วางจำหน่าย: 19 ตุลาคม 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics
เมื่อเผชิญหน้ากับรามอีกครั้ง คำถามของเด๊ดแมนจะได้รับคำตอบหรือไม่?
..
ถ้าคุณร่ำรวย คุณก็ไม่ต้องกระเสือกกระสน
คุณจะไม่กระตุกหนวดเสือ จนกว่าคุณจะคิดว่าต้องลองสักครั้ง เช่นที่ผมเคยลองในคณะละครสัตว์
ผมไม่เคยคิดห้อยโหนตัวเพื่อโจนจากไม้ท่อนเล็ก ๆ ท่อนหนึ่งสู่อีกท่อนหนึ่งบนความสูงห้าสิบฟุต
และผมก็ไม่เคยแม้แต่ครั้งเดียวที่จะพยายามเรียกหาพระเจ้า ไม่เคยแม้แต่จะสบถถึงพระองค์
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่าตัวเองใกล้บ้าเต็มทีและกำลังเตรียมใจว่าอาจต้องอยู่ในสภาพวิญญาณแบบนี้ไปชั่วกัลป์
เขาคิดเสี่ยงดวง ว่าหากเขายิงตัวตาย รามจะปรากฏตัวหรือไม่
และในที่สุดรามก็มาปรากฏตัวตรงหน้าเขา
..
“ท่านมาจริงด้วย”
เด๊ดแมน: ผมไม่สามารถทำอะไรให้ชายคนนี้ได้เลย… ผมอยากให้ท่านทราบ ผมอยากพบท่าน
ราม: การทำร้ายร่างที่สิงสู่ไม่แตกต่างจากการทำร้ายจิตวิญญาณของเจ้าเอง ดูท่าข้าจะชี้ทางให้เจ้าได้ไม่ถูกต้อง
ราม: ดูท่าข้าคงไม่อาจทำให้เจ้าเข้าใจได้ว่าเหตุใดเจ้าจึงไม่เข้าใจ
เด๊ดแมน: ฟังดูโคตรเซอร์เรียลเลย หมายถึงในแง่อภิปรัชญาน่ะ… แล้วนี่เราอยู่ไหนกัน?
ราม: โลกใบนี้มีมิตินับไม่ถ้วนซ้อนทับกันอยู่ มิตินี้อยู่ห่างจากมิติของเจ้าเพี้ฃยงสองก้าวเท่านั้น แต่เจ้าคงมิอาจเข้าใจได้เช่นเดียวกับยุงที่ไม่อาจเข้าใจก้นมหาสมุทร เจ้ากำลังยืนอยู่บนพื้นที่ที่ประกอบขึ้นจากแรงโน้มถ่วง เวลาในที่นี้ก็ไม่ได้เป็นเพียงนามธรรม… ณ ที่นี่เวลามีลักษณะเป็นแผ่นบาง ๆ ซึ่งเชื่อมต่อกันเป็นโครงสร้างแห่งจักรวาล
เด๊ดแมน: อย่าทำให้ผมงงได้มั้ย บอกผมเถอะว่าพามาที่นี่ทำไม?
ราม: ชีวิตหลังความตาย, ความหมายของมัน, จุดมุ่งหมายและสัจธรรม เหล่านี้คือสิ่งที่เจ้าควรเรียนรู้ แต่เจ้าจะเข้าใจมันได้อย่างไรหากยังไม่เข้าใจกลไกของเวลาหรือแรงโน้มถ่วง?
เด๊ดแมน: ผมอยากรู้แค่เกิดอะไรขึ้นกับผมเท่านั้นแหละ อะไรคือเหตุผลที่แท้จริงที่ทำให้ผมต้องมาใช้ชีวิตอยู่ร่างกายคนอื่นแบบนี้? เพื่ออะไรกันและมันจะจบเมื่อไหร่?
ราม: เจ้าเพียงค้นหาสารัตถะมาสู่จักรวาลและสร้างสมดุล นี่คือความกรุณาที่ข้ามีให้เจ้า บอสตั้น แบรนด์
เด๊ดแมน: แล้วทำไมผมถึงยังเห็นพวกเขาตามติดผมมาทั้งที่ภารกิจของผมกับพวกเขาเสร็จสิ้นแล้วล่ะ ทำไมผมยังคงเชื่อมต่อกับพวกเขาอยู่?
..
“ก็แค่จิตตกค้างเท่านั้นแหละ อย่าคิดมากไปซี้”
เด๊ดแมนคงคิดในใจว่าตูไม่ได้โง่นะเฟ้ย!
เด๊ดแมน: จะเป็นจิตตกค้างไปได้ยังไง ก็ผมมองเห็นพวกเขาอ่ะ?
ราม: มันก็แค่ความทรงจำ มันคือสิ่งที่เชื่อมโยงเจ้ากับทุกชีวิตที่เจ้าเคยเป็นเพื่อยืนยันว่าเจ้ากำลังเรียนรู้ความเวทนา
เด๊ดแมน: แล้วผมต้องเรียนรู้อีกแค่ไหน? เมื่อไหร่ภารกิจนี้จะเสร็จสักที? เมื่อไหร่มันถึงจะจบ?
ราม: ทำสิ่งที่เจ้ากำลังทำอยู่แล้วทุกอย่างจะประจักษ์เอง
ราม: ข้ามอบความกรุณาแก่เจ้าเพราะเจ้ามีคุณค่าและเจ้าคือบุคคลอันเป็นที่รัก เจ้าคือผู้พิชิตแห่งจิตวิญญาณ บอสตั้น แบรนด์ที่รัก
ราม: ข้ารู้ว่างานนี้ทำให้เจ้าคับข้องใจ แต่มันคือโอกาสที่ข้าประธานให้เพื่อให้เจ้าได้ปลดเปลื้องพันธนาการที่เจ้าก่อขึ้นมาเอง เจ้าเห็นเป้าหมายที่เจ้าต้องไปถึงแล้วไม่ใช่หรือ?
ราม: จงกลับไป ใช้ช่วงชีวิตของพวกเขาเหล่านั้น ทำเพื่อข้า
เด๊ดแมน: เดี๋ยวสิ ผมยังไม่เข้าใจอะไรเลย
ราม: ข้ารู้ เพราะฉะนั้นเจ้าจึงต้องกลับไปสานต่อ
เธอหายไปอีกแล้ว… ผมรู้สึกเหมือนนักข่าวที่โดนประธานาธิบดีไล่ทั้งที่เพิ่งสัมภาษณ์ไปได้ไม่ถึงนาที
สรุปแล้วก็คือผมไม่รู้อะไรเพิ่มขึ้นเลย นอกจากความจริงข้อหนึ่งคือเธอโกหก
เด๊ดแมนในร่างของจอห์นนี่มาที่ผับแห่งหนึ่ง
เขาเข้าไปเกี้ยวสาวโสดที่นั่งอยู่คนเดียว
พอทุกอย่างทำท่าจะไปได้สวยเขาก็แยกออกมา
และตอนนี้ผมต้องทิ้งหนุ่มน้อยคนนี้ไว้ก่อน ให้เขาได้คุยกับสาวสวยคนนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะเป็นยังไงบ้าง
คืนรักแห่งความทรงจำของจอห์นนี่จะบรรเทาความเจ็บปวดให้เขาระหว่างที่ฉันมาทำธุระ มันจะทำให้เขาได้ความมั่นใจของเขากลับคืนมา
ขณะเดียวกันผมกำลังจะบุกเข้าไปในคลับมูนสโตนที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่ช่วงตึก… สถานที่ในตำนานของกรุงก็อทแธมซึ่งเต็มไปด้วยเรื่องราวเหนือธรรมชาติ
ว่ากันว่าไม่เคยมีใครบุกรุกเข้าไปได้สำเร็จมาก่อน โดยเฉพาะในชั้นใต้ดินที่เล่าขานมานานนม แต่ส่วนตัวแล้ว นี่มันช่างท้าทายชะมัดยาดเลยเชียวล่ะ
เด๊ดแมนเข้าสิงเจ้าพ่อคนหนึ่ง แต่พอก้าวผ่านก้อนหินที่ลงอักขระไว้ สัญญาณเตือนภัยก็ดังขึ้นทันที
พวกการ์ดก็มากันเพียบ!
นี่คือลูกเล่นเล็กน้อยที่ผมขอตั้งชื่อว่า “วิถีแห่งการลักลอบเข้าสถานบันเทิงจำกัดอายุ” ซึ่งมันไม่ง่ายเลย ผู้ที่อยู่ในคลับมูนสโตนล้วนเข้าสิงได้ลำบาก เพราะข้างในมีพวกการ์ดพลังจิตที่ถูกฝึกฝนมาตรวจจับสัจภัณฑ์เช่นผม ยังไม่รวมถึงพวกหน่วยรักษาความปลอดภัยเวทมนตร์
ขั้นแรกของลูกเล่นคือคุณต้องวิ่งเข้ามาให้ลึกที่สุดและมองหาห้องโถงที่เต็มไปด้วยแขก คุณต้องทำท่าเป็นกลัวตอนวิ่งเข้าไป แล้วคุณจะจนมุมพร้อมกับหมัดที่กำลังจะปะทะใบหน้า
แล้วเด๊ดแมนก็ย้ายไปสิงการ์ดคนนั้นแทน!
เด๊ดแมน: ฉันจะไปแจ้งบรรณารักษ์ เธอคงอยากรู้ถ้ามีคนบุกเข้ามา
หัวหน้าการ์ด: ลื้อพูดบ้าอะไรหว่า? ลื้อก็รู้ว่าอั๊วเป็นคนเดียวที่ท่านอนุญาตให้ลงไปพบได้
เด๊ดแมน: อ้อ เธออยู่ข้างล่างงั้นสินะ?
หัวหน้าการ์ด: แล้วท่านจะไปอยู่ที่ไหนได้อีกล่ะ? ลื้อเพี้ยนรึเปล่าเนี่ย?
เด๊ดแมน: สบายดีสิครับ… งั้นผมไปแจ้งผู้จัดการก่อนแล้วกัน
หัวหน้าการ์ด: ก็อั๊วไงผู้จัดการ ไอ้โง่… รอเดี๋ยวซิ…
เซ้าซี้นัก พี่เด๊ดแมนเลยต่อยเข้าเต็มหน้า!
เมื่อบุกเข้ามาถึงอีกห้อง เขาก็เจอกับแขกเจ้าประจำของคลับ
พวกปิศาจนั่นเอง!
เด๊ดแมน: พวกนี้มองเราเหมือนเป็นตัวประหลาดเลยแฮะ
บริกรหูแหลม: ก็ดูสารรูปแกสิ แกตาบอดมองไม่เห็นพวกเรารึไงกัน?
เด๊ดแมน: อ้อ งี้นี่เอง ก็นึกว่าทำไมหมอนั่นถึงดูงง ๆ ตอนที่ฉันปล่อยหมัดเข้าเต็มหน้า
“ผู้บุกรุก!!”
ข้างล่าง หญิงชราที่ถูกเรียกว่าบรรณารักษ์ก็เริ่มรู้ตัว
บรรณารักษ์: วิลเฟร็ด! ข้างนอกวุ่นวายอะไรกัน
วิลเฟร็ด: คงมีใครสักคนดื่มหางนมจนเมามั้งขอรับ ดูเหมือนหางนมของกรุ๊ปเอบี เน็กกาทีฟจะมีปัญหา เดี๋ยวกระผมไปดูเอง
บรรณารักษ์: ถ้ามีบุคคลไม่พึงประสงค์เข้ามาได้ล่ะก็ เจ้าต้องรับผิดชอบ… ห้ามผู้ใดเปิดประตู ข้าไม่ต้องการให้ใครขัดจังหวะการอ่านหนังสือของข้า
เธอกลับเข้ามา แสงที่ส่องต้องร่างเธอเผยให้เห็นปีคู่มหึมาที่กลางแผ่นหลัง!
ขั้นที่สองของ “วิถีแห่งการลักลอบเข้าสถานบันเทิงจำกัดอายุ”:
จงเข้าสิงคนที่อ่อนแอที่สุด และเข้าจู่โจมคนที่แข็งแกร่งที่สุด
จากนั้นก็ชิ่งออกมาให้ไว แล้วนั่งดูการตะลุมบอนอยู่วงนอก
สาวพลังจิต: มันคือวิญญาณ… ผู้ชาย! มันมาทางนี้แล้ว!
สาวพลังจิต: มันเข้าสิงพี่หมาป่าคนนั้น!
“เงียบหน่อยจ้ะ!”
“พระเจ้าช่วย! เขาสติแตกไปแล้ว! เขากำลังฆ่าคนอื่น!”
“พี่ยามขา รีบไปทางนั้นเลยค่า!!”
ยามปิศาจ: เฮ้ย…
จู่ ๆ ยามก็ฉุกใจคิดว่าผู้หญิงคนเมื่อกี้มันทะแม่ง ๆ
อั้ยยะ ต้องชิ่งออกจากร่างนี้แล้ว…
หลบจากฉากหนึ่ง
เข้าสู่ฉากสอง
คราวนี้เขาโผล่มาบนเวทีของพวกปิศาจอัปลักษณ์มากมาย!!
เด๊ดแมน: สวัสดีครับ ผมเดาว่าทุกท่านในชั้นนี้คงมองเห็นผมกันหมดใช่มั้ยเอ่ย? เฮ้ ผมก็ไม่ได้อยากมองหน้าพวกท่านหรอกครับ พูดตรง ๆ แล้วกันนะครับทุกท่าน คือ เอ่อ… คุณพี่ท่านนี้วิ่งเข้ามาในบาร์ เอ่อ… ในนั้นมีแต่ผีดิบ… เขาเลยสั่งมันมากินให้ติดเหงือกสั่งเผือกมากินให้ติดฟัน
…
เหมือนเด๊ดแมนจะพยายามเล่นตลกขัดฉากไปก่อน
แต่มีหรือที่มุกพี่แกจะผ่าน
แฟน ๆ พากันโห่ร้องเสียงขรมเลย!
..
อาเสี่ย: หมอนั่นเป็นใคร
บ๋อย: ผู้บุกรุกขอรับท่าน
อาเสี่ย: ก็ดี อั๊วชอบโชว์มันว่ะ เอาแชมเปญที่ดีที่สุดไปให้มันหน่อยสิ แล้วลงไว้ในบัญชีอั๊วได้เลย
บ๋อย: รับทราบขอรับท่าน
ขั้นตอนที่สามของ “วิถีแห่งการลักลอบเข้าสถานบันเทิงจำกัดอายุ”:
ถ้าทุกอย่างเจ๊งบ๊งไม่เป็นท่า
จงทำเรื่องไม่เข้าท่าที่สุดเท่าที่คิดออก
เด๊ดแมนกระโจนหาแฟน ๆ เหมือนคิดจะบอดี้เซิร์ฟ!!!
บรรณารักษ์: เฮ้อ ไม่เอานjา
ก๊อก ก๊อก
บรรณารักษ์: บอกแล้วไงวิลเฟร็ด ว่าข้าไม่อยากให้ใครรบกวน…
โครมมมม!!!
เด๊ดแมน: ท่านมีของที่ผมต้องการ บันทึกของผม มันอยู่ตรงไหน?
บรรณารักษ์: ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดเรื่องอะไร
เด๊ดแมน: งั้นผมคงต้องเตือนความจำท่านสักหน่อยแล้ว ท่านถูกเรียกว่าบรรณารักษ์ ท่านคือเทวดาชั้นผู้น้อยที่ถูกอัปเปหิออกจากสวรรค์และมีหน้าที่คอยจัดหมู่บันทึกอายุขัยของคนทั้งหลาย
เด๊ดแมน: ที่ไหนสักแห่งในห้องสมุดนี้มีหนังสือที่บันทึกประวัติขอผมไว้ตั้งแต่เกิดจนตาย มันมีคำตอบที่ผมอยากได้ในนั้น
บรรณารักษ์: เจ้าไม่อาจดูบันทึกของตัวเองได้หรอก! กฏข้อบังคับถูกตราไว้แล้ว!
เด๊ดแมน: ท่านครับ ผมคือคนตายที่กำลังสิงสู่ร่างของคนตายที่กินคนตายอีกที ทุกวันนี้มีคนคอยบอกผมว่าผมต้องทำอะไรและห้ามทำอะไร ฉะนั้นตอนนี้ผมขอคุมกฏเองบ้าง
บรรณารักษ์: ถ้าข้าปฏิเสธล่ะ?
เด๊ดแมน: ผมก็จะทึ้งขนปีกท่านทีละเส้นไง
บรรณารักษ์: เจ้าไม่เข้าใจ… ข้าไม่ใช่คนตรากฏ ข้าอยู่ที่นี่และทำหน้าที่ตามคำสั่งที่ได้รับมอบหมายมาอีกที ผู้มีชีวิตไม่อาจดูบันทึกชีวิตของตนเองได้ มีเพียงผู้ที่ครอบครองพลังสูงสุดเท่านั้นที่จะสามารถทัศนาบันทึกแห่งชะตาจักรวาลนี้ได้
เด๊ดแมน: อ๋อเหรอ? แต่ผมไม่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตหรอกนะ แต่ผมเชื่อว่าคนแบบพวกท่านที่ชักใยชีวิตคนไป ๆ มา ๆ จะต้องโดนคนแบบผมสกรัม
บรรณารักษ์: ก็ได้ ๆ ! ข้ายอมแล้ว นั่นบันทึกของเจ้า!
บรรณารักษ์: เล่มนี้แหละ จงทัศนาให้หนำใจ แต่มันไม่มีประโยชน์กับเจ้าหรอก
เด๊ดแมน: อักษรเบลล์นี่นา!
บรรณารักษ์: ใช่แล้ว และมันถูกจารึกเป็นภาษาอาราเมอิค เจ้าคิดว่าพวกเราจะจารึกมันง่าย ๆ อย่างนั้นรึ?
เด๊ดแมน: งั้นอ่านให้ฟังหน่อยสิ
บรรณารักษ์: เอ๊ะ แปลกจัง! ทำไมสารบัญถึงมีเป็นพัน ๆ บทตอนเช่นนี้ล่ะ… เรื่องราวของเจ้านั้นเป็นเพียงหนึ่งบทจากหลายพันแต่เชื่อมโยงอยู่กับเรื่องราวชีวิตของผู้คนมากมาย
เด๊ดแมน: แล้วมันจบยังไง?
“ทั้งเจ้าและทุกชีวิตที่เกี่ยวพันกับเจ้าล้วนจบเช่นเดียวกันทั้งสิ้น”
…
“ชีวิตของพวกเจ้าทั้งหลายล้วนต้องตกนรกหมกไหม้”
..
รามมีแผนอะไรกันแน่? เธอต้องการให้เด๊ดแมนทำอะไร? และเพื่ออะไร!?
ตอนต่อไป:
HOOK-UPS & THROWDOWNS
พระรามเป็นหญิงซะงั้น
งานเข้าแล้วบอสตั้นแบรน
ความจริงบรรณารักษ์คนนี้ก็คืออาร์คแองเจิ้ลของมาร์เวลปลอมตัวมานี่เอง 555+
(ที่มาร์เวลกลายเป็นอโพคาลิปซ์ไปแล้ว หนีมาเป็นบรรณารักษ์ในดีซีแทนแล้วกัน 😀 )
ผับนี้มันส์ดีเป็นบ้าเลยแฮะ ตัวประหลาดเพียบไปหมด
ภาษา Aramaic เป็นภาษาเก่าแก่ที่สุดภาษาหนึ่ง มีใช้กันในแถบตะวันออกกลาง ใช้มาตั้งแต่สมัยบาบิโลเนียมาจนกระทั่งหลังยุคของพระเยซูเล็กน้อย
เป็นภาษาที่มักใช้คู่กับการบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่ปัจจุบันถือว่าเป็นภาษาที่ไม่มีใครใช้กันแล้ว
เริ่มน่าติดตามแล้วครับ เล่ม 3 มันส์แน่ๆ
ขอบคุณมากครับ มันส์จริงๆ
สนุกและ เริ่มเข้าเรื่องแนวลึกลับขึ้นแล้ว
เดดแมน ความจริงก็ไร้เทียมทานอีกแบบนะครับ
มูนโตนคลับ จักรวาลที่แล้วมีรายละเีอียดไหมครับ?
ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย ครับ
@seventoon เท่าที่ลองเซิร์ชดู รู้สึกว่ามูนสโตนคลับเป็นสถานที่ใหม่ที่เพิ่งมีในจักรวาลนี้ครับ 🙂
ไม่ใช่ว่ารามพยายามไถ่บาบไห้เดธแมนอยู่รึ
อ่านๆไปเรื่อย เจอตอนจบที่ว่า ได้ตกนรกหมกไหม้ นี่กุมขมับเลย
สิ้นหวังแล้ววววว ช่วยใครก็ตกนรกกันหมด สิ้นหวังแล้ววววว
@Mister-y
Thx ครับคุณMister-Y นึกว่า เคยมีอยู่ในจักรวาลเก่า หรือไม่ก็จักรวาลของ Vertigo ผมไม่ค่อยได้อ่านเลย
เลยสงสัยนิดหน่อยครับผม
มูนสโตน คลับ นี่เหมือนกับ เฮลไฟร์ คลับ รึป่าวครับเนี่ย?? ^^
เหมือนได้เรียนเรื่องศาสนาไปด้วยเลย มีตกนรกหมกไหม้ มีบาป มีพระเจ้า บลา บลา