SUPERBOY #2
เรื่อง : SCOTT LOBDELL
ภาพ : RB SILVA, ROB LEAN
วางจำหน่าย: 12 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ภารกิจแรกของซุปเปอร์บอยคนใหม่!

..

หนึ่งเดือนก่อน

พวกเขาเรียกผมว่า “ซุปเปอร์บอย”

‘พวกเขา’ คือพวกที่กำลังเข้ามาในห้องทดลองของนักวิทยาศาสตร์ที่เพิ่งพยายามทำลายผมทิ้ง

 

แฟร์ไชล์ดฺ: เห็นแววตาเธอแล้วฉันก็เข้าใจ สิ่งที่เกิดขึ้นกับดร.ไวท์แล้วก็คนอื่น ๆ น่ะไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกนะ ร่างกายของเธอมีปฏิกิริยาต่อต้าน มันเป็นการป้องกันตัวเอง ไม่ต้องโทษตัวเองหรอกนะ

บางทีเธออาจจะพูดถูก

แต่นิ่งไว้ก่อนดีกว่า

 

เพราะสิ่งที่ผมเพิ่งทำไปมันไม่น่าจะเรียกว่า “ซุปเปอร์” ได้เลยสักนิด

 

เมาด์ลิน: ยินดีด้วยนะครับ ด็อคเตอร์ ตัวประหลาดของคุณนี่สุดยอดไปเลยนะ ทีนี้คุณช่วยถอยออกมาก่อนที่เขาจะระเบิดร่างคุณเละเป็นโจ๊ะเหมือนนักวิทยาศาสตร์คนอื่น ๆ

แฟร์ไชล์ดฺ: ผู้พันเมาด์ลิน ในฐานะนักวิทยาศาสตร์ชั้นผู้ใหญ่ของโครงการทดลองนี้… ฉันขอรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้นที่นี่เอง!

เมาด์ลิน: ชั้นผู้ใหญ่!? ล้อเล่นรึเปล่าคุณ คุณกำลังทำตัวเป็นเด็กที่ฆ่าพ่อแม่แล้วหาร้องขอความเห็นใจอยู่นะ

 

พวกเขากำลังโต้เถียงกันด้วยคำพูดที่เร็วแรงทะลุนรก

 

หรือนี่คือสิ่งที่เขาเรียกว่า… ความขัดแย้ง?

ผมเป็นต้นเหตุสินะ?

 

แฟร์ไชล์ดฺ: เลิกกล่าวหากันได้แล้วผู้พัน! คุณมีแต่จะทำให้เรื่องแย่ลง ดูรอบ ๆ สิ… ดูสิ่งที่เขาทำได้เมื่อถูกกระตุ้น! เราไม่รู้มาก่อนว่าเขามีพลังโทรจิตสูงถึงระดับนี้!

 

เมาด์ลิน: นั่นน่ะซี้! ทีนี้ถอยออกไป

เมาด์ลิน: เราต้องเอาหนูทดลองของเธอยัดกลับเข้าไปอยู่ในกรง… หรือไม่ก็ต้องกำจัดมันเสีย!

แฟร์ไชล์ดฺ: ไม่ต้องห่วงนะ ซุปเปอร์บอย เดี๋ยวฉันจัดการเอง

 

“ไม่รู้สิ… ผมดูเป็นกังวลนักรึไง?”

 

ซุปเปอร์บอย: ผมไม่ยักจะรู้สึกแบบนั้นเลย

แฟร์ไชล์ดฺ: นั่น… นั่นเธอกำลังจะฆ่าพวกเขาเหรอนั่น!?

ซุปเปอร์บอย: เปล่าหรอกครับ อย่าตกใจเลย

ผมกำลังศึกษาพวกเขา

โดยเฉพาะเทคโนโลยีที่พวกเขาคิดใช้พิฆาตผม

ทั้งชุดเกราะ, อาวุธหนักทั้งหลาย และกล้ามเนื้อที่ฉีดสารเพิ่มสมรรถนะ

 

ของเล่นพวกนี้ทำให้ผมขำ… พวกเขาคิดว่าผมอ่อนแอขนาดนั้นเชียว?

 

แฟร์ไชล์ดฺ: สนุกพอแล้ว ซุปเปอร์บอย ทีนี้เอาพวกเขาลงมา

ซุปเปอร์บอย: ไม่เอา

 

แฟร์ไชล์ดฺ: ซุปเปอร์บอย… ได้โปรดเถอะ อย่าทำอย่างนี้ สิ่งที่เกิดกับดร.ไวท์และคนอื่น ๆ … นั่นเป็นเพราะสัญชาตญาณ นั่นเป็นการป้องกันตัวเอง แต่นี่

ซุปเปอร์บอย: ผมกำลังกำหนดกฏเกณฑ์

 

ซุปเปอร์บอย: ผมไม่เคยขอให้สร้างผมขึ้นมานี่ ทีนี้เป็นตาผมแล้วที่จะกำหนดเวลาและวิธีตายให้ตัวเอง

แฟร์ไชล์ดฺ: จะจำไว้

แฟร์ไชล์ดฺกลับมาปรากฏข้างหลังซุปเปอร์บอยได้อย่างมหัศจรรย์!

อ่าวเฮ้ย…!?

 

เมื่อซุปเปอร์บอยสลบ พวกทหารก็ร่วงลงมาทีละคน

แฟร์ไชล์ดฺ: อุ๊ย ลืมพวกคุณไปเลย นั่นคงเจ็บน่าดูนะ

 

เมาด์ลิน: ผม… มองไม่เห็น… เจ้าตัวร้ายนั่น… เกิดอะไรขึ้นกับมัน?

แฟร์ไชล์ดฺ: ระบบของเขา… เอ่อ ร่างโคลนน่ะค่ะ ถูกปิดแล้ว คงเป็นเพราะใช้พลังมากเกิน ร่างกายเลยตัดวงจรไปเอง

เมาด์ลิน: ฆ่ามัน… ก่อนที่มันจะสาย

แฟร์ไชล์ดฺ: ฉันเกรงว่าเราจะมาไกลเกินกว่าจะทำแบบนั้นค่ะท่าน

 

ปัจจุบัน

N.O.W.H.E.R.E

หน่วยงานอันลึกลับที่ไม่มีใครรู้จัก

แต่เป็นบ้านเดียวที่ผมรู้จักตั้งแต่ลืมตาดูโลก

 

แฟร์ไชล์ดฺ: คุณช่วยใช้สมองหน่อยสิ เทมปลาร์ ฉันพูดแล้วว่า “ซานีล เขายังไม่พร้อม” คุณฟังไม่ชัดรึไงกัน?

เทมปลาร์: ก็เพราะคำค้านของคุณนี่แหละ ผมถึงยังไม่ส่งซุปเปอร์บอยไปลากตัวเรด โรบิ้นและคนอื่น ๆ แต่มันถึงเวลาให้เขาได้ลองสนามแล้ว คุณไม่อาจขังเขาไว้ในโลกจำลองสามมิติตลอดกาลหรอกนะ

แฟร์ไชล์ดฺ: เขายังไม่พร้อมเผชิญโลกแห่งความจริงนะคะ!

 

เทมปลาร์: ท่าทางเขาจะไม่ใช่คนเดียวที่เจอปัญหานั้นนะ

เทมปลาร์: จะเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการ… หรือจะเป็นตัวปัญหา ก็ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะตัดสินใจยังไง

 

โรส: นี่เร้ด เธออุตส่าห์ใช้เลือดเนื้อของมนุษย์และเอเลี่ยนสร้างอาวุธสังหารขึ้นมา เธอคิดเหรอว่า โ.น.แ.ว.ร์ จะไม่ใช้มัน

แฟร์ไชล์ดฺ: เขาไม่ใช่นักฆ่านะ โรส

โรส: เขาเป็นย่ะ แค่เรียกเขาว่า “ซุปเปอร์บอย” แล้วแต่งองค์ทรงเครื่องเขาด้วยสัญลักษณ์ตัว “S” ไม่ทำให้เขาเปลี่ยนไปหรอกนะ

 

โรส: เธอกับฉันน่าจะรู้เรื่องนั้นได้ดีกว่าใคร

แฟร์ไชล์ดฺ: แต่เขา… แตกต่างไป

โรส: ถ้าเธอคิดอย่างนั้นแค่เพราะเขาเกิดจากห้องทดลองล่ะก็ เชิญเธอหลอกตัวเองต่อไปเถอะ

 

เราบินอยู่ที่ระดับ 30,000 ฟุต ผมรู้สึกได้ถึงความกดจากทั้งในและนอกตัวเครื่อง

 

เทมปลาร์กำลังอธิบายเรื่องสถานที่ที่ชื่อว่า เพ็น 51 ที่ที่มนุษย์ต่างดาวซึ่งต้องสงสัยว่าก่ออาชญากรรมถูกกักขังเอาไว้ เกิดการจราจลเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน ผมได้รับคำสั่งให้เข้าไปกอบกู้… พร้อมกับอีกคนหนึ่ง

 

แฟร์ไชล์ดฺ: คุณรู้รึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา ซานีล? ซุปเปอร์บอยน่ะไม่ใช่สิ่งของนะ เขามีชีวิต

 

โรส: ไงจ๊ะ พ่อรูปหล่อ

ซุปเปอร์บอย: โรส วิลสัน? แล้วคนที่อยู่ในโปรแกรมจำลองนั่นใช่เธอรึเปล่า?

โรส: นั่นก็ตัวจริงเสียงจริง

..

เทมปลาร์: รู้มั้ย ทำไมเราถึงจ้างโรสมาควบคุมซุปเปอร์บอย?

แฟร์ไชล์ดฺ: ก็ลองบอกมาสิคะ

โรส: กังวลกับเดทแรกรึเปล่าเอ่ย ซุปเปอร์บอย

ซุปเปอร์บอย: ไม่เล้ย แต่เหมือนเธอกำลังกลัวขึ้นสมองอยู่นะ ฉันรู้สึกได้จากในนี้

โรส: ไม่สักนิด

..

เทมปลาร์: เพราะเธอปฏิบัติกับเขาอย่างที่เขาเป็น

เทมปลาร์: เธอคือสัตว์ร้ายที่ซุ่มรอและพร้อมสังหารในทันที

..

โรส: พูดไปเถอะ ซุปเปอร์บอย แล้วเดี๋ยวมาดูกันว่าใครจะกลัวใครกันแน่

ซุปเปอร์บอย: โอ้โห ปากดีจริงนะ สาวน้อย… มาลองดูกันตอนนี้เลยมั้ยล่ะ?

 

เทมปลาร์: พอได้แล้วเด็ก ๆ ออมแรงไว้ทำหน้าที่เถอะ

 

เทมปลาร์โกหกเรื่องสถานที่แห่งนี้ มันทำให้ผมแปลกใจว่าเพราะอะไร

 

ซุปเปอร์บอย: ฉันว่าเธออยู่บนนี้จะดีกว่านะ โรส… อย่างน้อยก็จนกว่าฉันจะรู้ชัดเสียก่อนว่ามีภัยอะไรรอเราอยู่ข้างล่างนั่น ฉันยังควบคุมพลังได้ไม่ดีเท่าไหร่ จะให้รับประกันความปลอดภัยให้เธอคงไม่ได้หรอกนะ

โรส: รู้แหละย่ะ… ไม่อยากให้ใครแย่งซีนสิท่า อย่าคิดมากเลย ฉันไม่ทำหรอก

 

ผมยอมรับว่าสนใจเด็กสาวคนนี้

เพราะผมดูไม่ออกเลยว่าเธอกล้าหาญหรือโง่เง่ากันแน่

… หรือบางที เธออาจอยากรนหาที่ตายก็ได้

โรส: ฉันมีหน้าทีแค่เฝ้าระวังนาย

ซุปเปอร์บอย: ก็ขอให้โชคดีแล้วกัน

เทมปลาร์: หวังว่าที่เรายอมเสียห้องทดลองทางพันธุกรรมแห่งนี้จะคุ้มค่านะ

แฟร์ไชล์ดฺ: อะไร… !? คุณวางแผนเอาไว้เหรอ นี่คุณจะให้เขาโจมตีคนของเราเองรึไง!?

เทมปลาร์: วางแผนเหรอ เปล่าเลย ผมแค่ส่งเสริมเขาน่ะ

 

โรส: โชคดีชะมัด ทั้งการ์ดแล้วก็นักวิทยาศาสตร์ตายเกลี้ยง เราจะได้ล่าได้สะดวกหน่อย

ซุปเปอร์บอย: ช่างฉลาดและโหดร้ายมากครับ นี่เธอไม่รู้จักคำว่าปราณีบ้างเลยรึไง?

โรส: แปลกใจล่ะสิ

ซุปเปอร์บอย: อย่าเพิ่งไป มีความเคลื่อนไหวอยู่ข้างใต้เรา

โรส: รู้ได้ไง… ใช้สายตาเอ็กซเรย์เหรอ?

ซุปเปอร์บอย: พลังโทรจิตสัมผัสน่ะ จิตของฉันรับรู้ได้ในทุกอณูของร่างกาย ทุกสิ่งที่ฉันสัมผัส ฉัน ‘อ่าน’ มันได้

ซุปเปอร์บอย: อย่างตอนนี้ฉันอ่านจากพื้นที่เหยียบ ที่นี่มีนักโทษเพียงสามคนที่ยังมีชีวิตอยู่

โรส: งั้นรีบไปกันเลย นายจะได้รีบกลับไปดูดนมแม่…

ซุปเปอร์บอย: ไม่ต้องวิ่ง…

 

ซุปเปอร์บอย: เพราะพวกมันมาเอง

..

โครมมมมมมม!!!!

“แกไม่ใช่พวกการ์ดนี่หว่า… แกเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ต่างไป!”

 

ซุปเปอร์บอย: ฉันก็ว่างั้นแหละ

ที่จริง ถ้างานนี้ขึ้นอยู่กับผมคนเดียว ผมคิดจะปล่อยมันกับเพื่อน ๆ ออกไป

 

ถึงผมจะรู้ว่าพวกมันคือฆาตกรและเร้ดก็พยายามสอนให้ผมเข้าใจความหมายคำ ๆ นี้…

แต่ความจริงก็คือ โรสก็เป็นฆาตกร และเธอก็ยังเป็นอิสระ

อีกอย่างผมเข้าใจดีว่าการเป็น ‘คนนอก’ มันรู้สึกยังไง

 

ทว่าหนทางเดียวที่ผมจะเป็นอิสระจากพวกโ.น.แ.ว.ร์.ได้คือทำตามคำสั่งของพวกมันก่อน… ในตอนนี้

 

ซุปเปอร์บอย: ปล่อยผม แล้วกลับเข้าคุกไป คุณก็จะรอด

โรส: ไม่ต้องมองฉันไม่ใจดีแบบนั้นหรอกย่ะ!

 

“อาวุธปืน? เอาจริงเหรอ? ฉันคือโปรดิคัสจากเขตที่สาม! ฉันฝ่าอวกาศอันโหดร้ายมาที่นี่ได้ คิดเหรอว่าฉันจะถูกจัดการด้วยของเล่นพรรค์นั้น”

 

ซุปเปอร์บอย: งั้นก็ไม่ต้องใช้อาวุธ

 

ซุปเปอร์บอยปล่อยคลื่นโทรจิตทำให้โปรดิคัสกระเด็นไปไกล!

..

โรส: ไม่มีใครชอบคนโชว์ออฟหรอกย่ะ

“แกทำอะไรพี่น้องเรา?”

ซุปเปอร์บอย: เอ๋?

“ช่างมัน… ฆ่าก่อนค่อยว่ากัน”

โธ่ ไม่น่าฝันว่ามันจะสู้ตัวต่อตัวเลยแฮะ

 

โรส: นั่นดูน่าจะเจ็บ และเจ็บ และเจ็บน่าดู!

 

“เจ้านั่นแข็งแกร่งแต่ใช่ว่าจะคงกระพัน… ฉันควรรีบลงไป… ข้างล่าง… ก่อนที่…”

 

เร้ดพูดถูก ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอเรื่องแบบนี้! ผมรู้ว่าเธอกลัวว่าผมจะไปทำร้ายใครเข้า แต่… ความจริงก็คือผมกำลังถูกยำบาทา! และมันเจ็บ! ผมควร… โอ๊ย! ผมจะทำ… โอ๊ย! หยุดที… ได้โปรด หยุดทีเถอะ!

 

<ช่วยด้วย>

 

“เธอสู้ได้ดี สตรีชาวโลก ฉันรู้สึกไม่ดีเลยที่ต้องขย้ำหัวเธอ แต่นี่ก็เพื่ออิสระภาพ”

โรส: ก็ยุติธรรมดี ฉันช่วยส่งเสริมแล้วกันนะ

โรสยิงปืนทะลวงปากทะลุถึงเครื่องใน!

..

โรส: เป็นอิสระสมใจอยากเลยใช่มั้ย

“อ้าวเฮ้ย..”

 

เจ้าหน้าที่ประสานงาน: ท่าน… ท่านครับ ดูท่าผลวัดระดับจะมีปัญหาครับ เพราะร่างโคลนหมดสติไปแล้ว แต่เหมือน… พลังโทรจิตสัมผัสของเขากำลังแผ่ขยายออก

เทมปลาร์: งั้นเรา ไป กัน เถอะ

แฟร์ไชล์ดฺ: เราต้องพาพวกเขาออกมาจากที่นั่น… เดี๋ยวนี้เลย!

 

“เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้างถ้าเขาสูญเสียการควบคุม!”

 

ทันใดนั้นตัวอาคารก็ค่อย ๆ หลุดออกเป็นชิ้น!

 

มืดจัง

     ที่นี่ที่ไหน?

          ผมถูกขัง!

                ผมจะตายมั้ย!?

..

“ท่านครับ ผมไม่เคยเห็นผลวัดระดับแบบนี้เลย!”

 

“คุณเทมปลาร์ นี่นักบินนะครับ! เรากำลังถูกดึงลงไปข้างล่างนั่น”

 

“คุณวิลสัน… คุณต้องรีบกลับมารายงานตัวบนเครื่อง”

“เดี๋ยวนี้”

..

โรส: เขียนเช็ครอไว้เลยนะ

แฟร์ไชล์ดฺ: คุณทำอะไรน่ะ… จะทิ้งเขาไว้ที่นั่นไม่ได้นะ!

นักบิน: จะบ้าเหรอคุณ…

..

“ที่นั่นน่ะไม่เหลือซากแล้ว”

 

..

ซุปเปอร์บอยจะทำอย่างไรเมื่ออิสระภาพต้องแลกมาด้วยชีวิต

โปรดติดตามชมตอนต่อไป