SUICIDE SQUAD #2
เรื่อง : ADAM GLASS
ภาพ : FEDERICO DALLOCCHIO, ANDREI BRESSAN
วางจำหน่าย: 12 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

6 VS. 600,000

..

ความไว้ใจอาจนำไปสู่จุดจบ

 

เพราะฉะนั้นฉันจึงไม่ทำงานร่วมกับใคร อย่างน้อยก็จนกระทั่งถูกเกณฑ์มาร่วมกับไอ้หน่วยรบวินาศ – Suicide Squad

 

กองกำลังที่รวบรวมจอมวายร้ายจากตะรางมาปฏิบัติภารกิจลับสุดยอด พวกมันได้ฝังระเบิดเอาไว้ในกะบาลของพวกเราเพื่อคุมให้พวกเราอยู่ในลู่ในทาง ซวยชะมัดยาดเลย

 

และที่แย่กว่านั้นคือเพื่อนร่วมทีมที่น่ารักทั้งหลาย

 

ทั้งไอ้มือใหม่หัดซ่า

 

ไอ้ตัวประหลาดที่จะคนก็ไม่ใช่สัตว์ก็ไม่เชิง

 

ไอ้คนที่อยากเป็นพระเอก

 

แล้วก็ยัยเพี้ยนที่แต่งตัวอย่างกับมาสค็อตขนมซีเรียล

 

ทันทีที่พวกเขาโรยตัวลงมาในสนามกีฬา พี่อ้วนคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามาหาทันที

พี่อ้วน: … เรารอดแล้ว จัสติส ลีก มาแล้ว ช่วยด้วย!

เด๊ดช็อต: จับตาดูไอ้หมูตอนนั่นไว้ ขอฉันคุยกับบอสแป๊บหนึ่ง

เด๊ดช็อต: ว่าไง วอลเล่อร์

อแมนด้า: เหลือเวลาน้อยกว่าที่คิด เด๊ดช็อต  ทางเข้าออกของสนามกีฬาถูกปิดกั้นไว้หมดแล้ว พวกเขาไม่ได้แค่ล้อมพื้นที่เท่านั้นนะ แต่กำลังส่งกองกำลังเข้าไปในนั้นด้วย

 

อแมนด้าเปิดภาพผู้หญิงคนหนึ่งให้เด็ดช็อตดู

อแมนด้า: หาผู้หญิงคนนี้ให้เจอ .. คาลี่ย์ เบิร์นสฺ เธอมีพัสดุที่เราต้องการ พวกเธอต้องปกป้องมันให้ได้ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม

อแมนด้า: เรายังไม่รู้ว่าไวรัสที่แพร่ระบาดนี้คือเชื้ออะไร แต่ถ้าเป็นเรื่องการฆ่าล่ะก็ เราทุกคนคงช่ำชองอย่างดี ฉะนั้น ขอใช้คำสั่งขั้นเด็ดขาด กำจัดทุกอย่างในนั้นให้ราบ

 

พี่อ้วน: วิ่ง! เราทุกคนต้องวิ่ง…

เด๊ดช็อต: เอ็งน่ะหยุดเลย

 

 

เดียโบลว: เย็นไว้ อมีโก้ เจ้าปลอดภัย… ข้าชื่อ เอล เดียโบลว ข้าและ… สหายเหล่านี้มาเพื่อช่วยเหลือ

พี่อ้วน: ช่วย? ไม่มีใครให้ช่วยแล้ว เราต้องรีบหนีออกไปก่อนที่…

 

ชาร์ค: ไม่เอา… ต้องอยู่… ได้กลิ่นเลือด… เลือดหมายถึงอาหาร

พี่อ้วน: นี่คุณเป็นใคร… เอ้ย! เป็นตัวอะไรครับนี่?

แบล็คสไปเดอร์: ถอยไปซิ เจ้าหน้าปลากระโห้… ไหนคุณลองเล่าให้ผมฟังหน่อย ว่ามันเกิดอะไรขึ้นที่นี่

พี่อ้วน: พี่ชายผม… พี่ชายผมส่งของขวัญมาให้ มันคือตั๋วเข้าชมเกมในคืนนี้

 

ผมนั่งกินเบียร์ชิว ๆ ตอนเกมกำลังจะเริ่ม

 

จอนแรกเหมือนมีเหตุทะเลาะวิวาทบนสนามข้างล่างนั่น แต่จริง ๆ ไม่ใช่การทะเลาะหรอก มันคือการสังหารหมู่ พวกมันไม่ได้วิวาทแต่มันกระเดือกอย่างเดียวเลย

 

 

หลายคนกลายเป็นพวกเดียวกับไอ้… ไอ้พวกนั้น และยิ่งมันกินมากเท่าไหร่ พวกมันก็เพิ่มจำนวนอย่างกับไฟลามทุ่ง

 

 

กองกำลังของรัฐบาลมากั้นทางเข้าออกไวกว่าพวกเราจะวิ่งออกไปทันเสียอีก

 

“ขอบใจว่ะ”

 

เดียโบลว: ไอ้ฆาตกร! เราช่วยเขาได้นี่ แค่พาเขามากับเรา…

เด๊ดช็อต: เฉยไว้เถอะ ไอ้เม็กซิกันตูดหมึก ดูที่มือมันสิ

ที่มือของพี่อ้วนคนนั้นมีเส้นสีฟ้า ๆ แบบเดียวกับผู้มีอาการติดเชื้อ

เด๊ดช็อต: นั่นไงรอยกัด มันติดเชื้อโว้ย

 

แต่ฮาร์ลี่ย์ ควินน์ดูจะดีใจสุดฤทธิ์ที่รู้ว่าศัตรูคือซอมบี้

ฮาร์ลี่ย์: ซอมบี้!? อยากกรี๊ดเป็นภาษาสเปน ฉันล่ะชอบซอมบี้มาก ๆ เลยล่ะ

แบล็คสไปเดอร์: ถ้าพวกซอมบี้มันโซ้ยสมองเป็นอาหาร รับรองมันไม่แลเธอแน่ ๆ ฮาร์ลี่ย์ ควินน์

 

แบล็คสไปเดอร์: ดูที่ผิวหนังหมอนี่สิ… เห็นที่เหมือนโลหะนั่นมั้ย ไวรัสพวกนี้คือไวรัสชีวะจักรกล บางทีมันอาจเป็นนาโนไวรัส และถ้ามันแพร่ไปในอากาศล่ะก็ เราเตรียมตัวซี้ม่องเท่งกันได้เลย

เดียโบลว: ทำไมคนทั่วไปไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ

แบล็คสไปเดอร์: ตอนทิ้งตัวลงมา เห็นพวกที่มาปิดล้อมมั้ยล่ะ พวกมันแค่กั้นที่นี่เอาไว้ แล้วปั้นข่าวป้อนให้สื่อ แค่นี้…

 

มือพี่อ้วนที่กำลังจะกลายเป็นซอมบี้ชูขึ้นมาโหยหาความรักความเมตตา..

 

(*ไวรัสชีวะจักรกล – TECHNO-ORGANIC VIRUS หรือ T-O Virus คือไวรัสที่เปลี่ยนคนให้กลายเป็นเครื่องจักร แฟน ๆ มาร์เวล คงคุ้นเคยกันเป็นอย่างดี ฮ่า)

 

วอลเทคเลยสนองให้

วอลเทค: ช่าย เจ้านี่มันเท่งทึงไปแล้วล่ะ แกพูดถูก ทั้งตัวมันกลายเป็นเหล็กกับสายไฟหมดแล้ว… ดูสิ มันดูดกระแสไฟฟ้าของฉันอย่างอร่อยเชียว ดูดไปเข้าไปเลยฉันมีไม่อั้น

 

แบล็คสไปเดอร์: ชื่อ “วอลเทค” สินะ? เราเคยเจอ…

วอลเทค: ที่ก็อทแธมไง แกสวมบทศาลเตี้ยในก็อทแธม แบล็คสไปเดอร์ แกคือคนที่เตะก้นฉันเข้าตะราง แกทำให้ฉันมาอยู่ที่นี่ และแกได้ชดใช้แน่เพื่อนเอ๋ย

 

เด๊ดช็อต: พอก่อนเด็ก ๆ วอลเทค ฉันอยากให้แกเผาไอ้ที่วิ่งอยู่ตัวทุกตัวให้ดิ้น และถ้ามันดิ้นอยู่แล้วก็เผามันซ้ำเลย

ฮาร์ลี่ย์: ว้า

เด๊ดช็อต: มีปัญหารึไง?

ฮาร์ลี่ย์: เปล๊า ฉันมันลูกศิษย์เฉินหลงน่ะ

เด๊ดช็อต: งั้นก็เตรียมตัว

 

“เพื่อนเรามาแล้ว!”

“ก๊าซซซซซ”

“อะโจ๊วว!!!!”

 

เด๊ดช็อต: เดียโบลว แกทำหอกอะไรอยู่วะ? ทำไมไม่ใช้พลังไฟของแกเล่า!

เดียโบลว: ไม่! เหล่านี้คือเหยื่อ เป็นผู้บริสุทธิ์ ข้าจะไม่สังหารพวกเขา

เด๊ดช็อต: ซึ้งอย่างกับดูดาวพระศุกร์เลยว่ะ แต่ถ้าแกติดเชื้อนะ รับรองฉันยิงแกแบบไม่… โอ๊ย! ไอ้บ้านี่!

 

ซอมบี้ตัวหนึ่งพยายามจะเขมือบเขา เขาเลยเอากระสุนให้มันกินแทน

วอลเทค: เป็นไรมั้ย ลูกพี่?

เด๊ดช็อต: นิดหน่อย แค่เลือดพวกบ้านี่มันเข้าตา… แต่ไม่เป็นไร อยู่อย่างนี้มีหวังตายหยังเขียด เราต้องแบ่งเป็นสองทีม รีบค้นหาเป้าหมายด่วนเลย… วอลเทค แกกับไอ้หลามมากับฉัน

 

“เดียโบลว แกพาแบล็คสไปเดอร์กับยัยจ้ามะจ๊ะทิงจานั่นไปอีกทาง”

 

เดียโบลว: ฮาร์ลี่ย์ อย่าไปไกลเกิน

ฮาร์ลี่ย์: สบายใจได้ ฉันมีค้อนร้อยตันอยู่ในมือ

 

เดียโบลว: น่าจะมีผู้ติดเชื้ออยู่อีก เพราะพวกมันไม่น่าจะกินได้ทั้งหมด แบล็คสไปเดอร์ ข้าอยากให้เจ้า…

จู่ ๆ แบล็คสไปเดอร์ก็กระโดดหายไปอีกทาง

เดียโบลว: อ่าวเฮ้ย แบล็คสไปเดอร์ไปไหนแล้ว!?

ฮาร์ลี่ย์: นั่นเขาใช้วิชาแบทแมนกับนายแล้วล่ะ… วิชาล่องหนของพวกนินจานี่สุดยอดไปเลย!

 

ฮาร์ลี่ย์: ถามหน่อยสิ ซินญอร์ นายดูไม่ร้ายเลยอ่ะ ที่จริงนายทำตัวอย่างกับ… เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ

 

อะโช้ะ!

จู่ สไXเดอร์เซ็นส์ ของฮาร์ลี่ย์ก็ทำงาน เธอหันกลับไปหวดเจ้าซอมบี้ที่กระโจนมาทีเดียวจอด!

 

เดียโบลว: ถ้าเจ้ารู้จักข้าก่อนที่ข้าจะถูกเรียกเข้าหน่วยงานนี้ เจ้าจะเห็นชายที่แตกต่างจากข้าอย่างสิ้นเชิง ข้าไม่แตกต่างอะไรจากเด๊ดช็อตเลย ข้าเป็นดั่งมัจจุราช สังหารคนดั่งผักปลา แต่ข้าพบแสงสว่าง ข้าได้เรียนรู้ว่าเราทุกคนได้รับโอกาสชำระล้างบาปที่ได้ก่อ ไม่มีใครหรอกที่ชั่วร้ายบริสุทธิ์

ฮาร์ลี่ย์: บีสอง ฉันสามารถลิสต์รายชื่อกิ๊กหนุ่มที่ถ้านายเจอก็ต้องส่ายหน้าแหง ๆ ได้ยาวย้าวยาวเป็นกิโลเลยล่ะรู้มั้ย

เดียโบลว: ไม่ได้แปลว่าเจ้าต้องเป็นอย่างนั้นด้วยนี่นา

ฮาร์ลี่ย์: ที่จริงฉันไม่ใช่คนแบบ… ฉันเคยเป็นจิตแพทย์ นายรู้มั้ย ฉันไม่ได้เพี้ยนอย่างใครว่าหรอกน้า

เดียโบลว: งั้นก็เลิกเล่นเป็นเด็กเสียทีสิ

ฮาร์ลี่ย์: ก๊าก ฮ่า ฮ่า ฮ่า ! โธ่ พี่ชาย พี่เมายาแหง ๆ!

เดียโบลว: เจ้ากล้าเย้ยหยัน…

 

เฮ้ย! จู่ ๆ กองทัพซอมบี้ก็บุก!

 

อีกที่หนึ่ง

เด๊ดช็อต: มันล้อมกรอบเราแล้วเฟ้ย วอลเทค!?

วอลเทค: ฉันจัดการเอง หวังว่ารองเท้าพวกนายจะเป็นยางนะ

ชาร์ค: รองท้าวเหรอ… ?

 

พลังไฟฟ้าช็อตแสนโวลต์!!!!!

เด๊ดช็อต: ให้ตายเถอะ อยากได้คนอย่างแกอีกสักโหลจัง

วอลเทค: นั่นน่ะซี้ การใช้พลังระดับเมื่อตะกี้นี้มันแย่ก็ตรงที่ฉันต้องพักอีกหลายชั่วโมงกว่าจะใช้ได้ใหม่

เด๊ดช็อต: ไปกันต่อเถอะ… เฮ้ย! คิงชาร์คเนื้อนั่นมันไม่ถูกสุขลักษณะนะเฟ้ย

ชาร์ค: พอกินได้อยู่

 

ฮาร์ลี่ย์: อย่างกับอยู่ในเกมซอมบี้เควสท์สุดโปรดของฉันเลย ฉันเคยไปถึงปราสาทราชาปิศาจด้วยน้า แต่ก็ตายก่อนทุกที

 

ฮาร์ลี่ย์: สนุกเน้อ เดียโบลว

เดียโบลว: ไม่ ต้องไม่ใช่แบบนี้ อภัยให้ข้าด้วย ข้าไม่อาจช่วยพวกท่านได้แล้ว

ฮาร์ลี่ย์: นายคุยกับฉันหรือคุยกับพวกมันน่ะ

เดียโบลว: ไปดีเถอะนะ

 

พี่เบ่งพลังทีเดียวซอมบี้ก็เกรียมเป็นชาบูชิในพริบตา!

ฮาร์ลี่ย: รอยสักของนายลุกเป็นไฟเลย นี่คือแหล่งพลังของ…

“เฮ้ ฮาร์ลี่ย์… เดียโบลว…”

 

แบล็คสไปเดอร์: ฉันเจอ โอ๊ย! … ฉันเจอเป้าหมายของเราแล้วล่ะ

แต่ดูผู้หญิงคนนี้จะไม่เหมือนซอมบี้ทั่วไป เพราะแม้เธอจะกลายเป็นซอมบี้ไปแล้วแต่ก็ยังมีสติอยู่

“พวกแก… ต้องเป็นเหมือน… ตัวอื่น”

“ฆ่าฉันที ได้โปรดเถอะ นี่ไม่ใช่ตัวฉัน…”

 

แบล็คสไปเดอร์: เธอ… เอ่อ… ไม่เหมือนชาวบ้าน ฉันคิดว่าเธอคือพาหะ

ฮาร์ลี่ย์: ว้าว ราชาปิศาจ!

เดียโบลว: เธอต่อต้านเชื้อนั่น เราช่วยเธอได้

เด๊ดช็อต: เราทำไม่ได้หรอก… คุณผู้หญิงปล่อยเจ้านินจานั่นลงมาซะ

“เอาไปสิ!”

“ช่วยฉันด้วยค่าาา!”

 

แบล็คสไปเดอร์: เดียโบลว ดูตัวเธอสิ พวกเขาไม่ได้บอกเราเลย…

เดียโบลว: เธอท้อง!

 

เด๊ดช็อต: วอลเทค รอสัญญาณจากฉัน

“ไม่!”

 

เดียโบลว: แกจะเลวไปถึงไหน? ผู้หญิงนั่นมีเด็กอยู่นะ

เด๊ดช็อต: ไอ้โง่ แกจะทำให้เราตายกันหมด

เด๊ดช็อตกับวอลเทคโดนเข้าไปคนละที!

ตามด้วยชาร์ค!

เดียโบลว: ทารกนั่น… ข้าไม่อาจทำให้เด็กเป็นอันตรายได้

ฮาร์ลี่ย์: ในนั้นอาจเป็นเด็กผีก็ได้ จริง ๆ นะ นายรีบ ๆ…

ซอมบี้คุณแม่ใช้สกิลโจมตีหมู่!

ฮาร์ลี่ย์: … อูยยยย… เอล เดียโบลว? วอลเทค? มีใครที่มีพลังเหนือมนุษย์เหลืออยู่บ้…

ฮาร์ลี่ย์: อี๋แหยะ

“แก… พาฉันออกไป”

ฮาร์ลี่ย์: ฉันขอผ่าน

“แพร่ฉันสู่ทุก ๆ …”

 

งั่ม!

 

ฮาร์ลี่ย์: บึ้ม! คริติค่อลฮิท! เอาเลยพ่อกรามใหญ่!

เด๊ดช็อต: สภาพเป็นไงบ้าง?

แบล็คสไปเดอร์: แขนหักไปข้าง นอกนั้นยังสมบูรณ์ดี

เดียโบลว: วอลเทคกำลังจะฟื้น ไม่ต้องห่วง

ฮาร์ลี่ย์: งั้นงานเราก็จบแล้วใช่มั้ย?

เด๊ดช็อต: ใกล้แล้ว…

 

เด๊ดช็อต: เหลืออีกหนึ่ง

..

เดียโบลว: ไม่นะ! เด็กทารกเป็นผู้บริสุทธิ์!

เด๊ดช็อต: แถมยังปลอดเชื้อด้วย

 

เด๊ดช็อต: นี่แหละพัสดุที่เราต้องมารับ ไม่ว่าไวรัสที่เกิดขึ้นจะเป็นไวรัสอะไร แต่เจ้าหนูนี่มีภูมิคุ้มกัน เจ้าหนูนี่จึงเป็นคนเดียวที่คุ้มค่าจะช่วยชีวิตเมื่อเทียบกับไอ้พวกสับปะรังเคตัวอื่น ๆ

เดียโบลว: เป็นไปได้ยังไง?

 

เดียโบลว: เราควรจะทำได้ดีกว่านี้นะ เราสามารถทำได้ดีกว่านี้

เด็ดช็อต: ม่ายหรอก เราทำได้แค่นี้เท่านั้นแหละ

เดียโบลว: เรื่องระหว่างเรามันยังไม่จบที่นี่แน่

 

“ก็ได้ ก็ได้”

 

เด๊ดช็อต: ตามคนอื่นไป ฮาร์ลี่ย์ ไปรอฉันที่ทางออก

ฮาร์ลี่ย์: ให้ฉันพาเจ้าหนูนั่น…

เด๊ดช็อต: ฉันดูเจ้าหนูนี่เอง… แล้วทางนายล่ะวอลเทค?

วอลเทค: เผาทุกอย่างถึงมันจะไม่กระดุกกระดิกจนหมดแล้ว… ที่ฉันสงสัยคือพวกเขาจะปิดเรื่องในนี้ได้ยังไงในเมื่อมีคนตายเป็นเบือแบบนี้

 

เด๊ดช็อต: พวกเขาก็จะหาจอมวายร้ายสักคนมาเป็นแพะ บอกว่ามันสติแตก เลยล้างบางคนในสนามกีฬา

วอลเทค: เข้าใจแล้ว แต่แค่ข่าวโคมลอยไม่พอหรอก แพะตัวนั้นต้องอยู่ในนี้ด้วย

 

“ก็ใช่ไง”

 

เด๊ดช็อต: วอลเล่อร์ เรารับพัสดุมาแล้ว แพะก็ถูกจัดการเรียบร้อย ร่องรอยพลังของมันค้างอยู่บนศพของทุกคน ส่งคนมารับเราที่จุดนัดพบสักทีสิ

 

“ไม่อนุญาต”

อแมนด้า: แผนเปลี่ยนแล้ว เด๊ดช็อต จุดนัดพบไม่ปลอดภัย… เจ้าหน้าที่ของเช็คเมทกำลังเข้าไป เราไม่สามารถเอาเฮลิคอปเตอร์เข้าไปบริเวณนั้นได้

“เธอและลูกทีมต้องรีบ อย่าให้พวกมันเจอ เราจะเข้าไปรับเมื่อมีโอกาส”

เด๊ดช็อต: ให้ตายเถอะว่ะ! เหลือเวลาไม่มากแล้วนะเฟ้ย ไอ้ระเบิดเวลาที่ฝังอยู่ที่คอฉันนี่มันจะระเบิดอยู่แล้ว เธอต้องรีบมารับฉันเดี๋ยวนี้ แล้วเอามันออก…

 

“เธอมีเวลาสามชั่วโมง รีบออกมา อย่าให้ใครเห็น อย่าให้ถูกจับ”

 

“เด๊ดช็อต ลูกทีมของเธอไม่มีค่าหรอก แต่เด็กนั่น เขาจะเป็นอันตรายเม่ได้ด็ดขาด”

..

“สามชั่วโมง เอาตัวรอดให้ได้ล่ะ”

 

..

พวกเขาจะเอาตัวรอดได้อย่างไร?

โปรดติดตามชมตอนต่อไป

..

คุยกันท้ายเล่ม

เล่มนี้หักมุมไปมา (ฮ่า) ไม่รู้ใครรู้สึกมั้ย แต่ผมสงสาร Voltaic ตัวละครใหม่เป็นบ้าเลย ชื่อจริงก็ยังไม่ทันได้บอก ก็โดนเชือดปิดปากไปซะงั้น อีกคนที่น่าสนใจคือ Black Spider ในจักรวาลเก่ามีคนใช้ชื่อนี้อยู่สามคนและเป็นวายร้ายทั้งหมด แต่จักรวาลนี้ Black Spider กลับเป็นนักปราบอาชญากรรมแฮะ ไม่รู้ว่าตัวจริงพี่แกเป็นใคร ดูพี่แกคงไม่แย้มง่าย ๆ

          เล่มหน้าจะมีพวก Checkmate มาเกี่ยวข้องอีกแล้ว นี่จะเป็นฝีมือของ Max Lord อีกรึเปล่าหว่า คงต้องรอดูเล่มหน้า (ใครสงสัยว่า Checkmate เป็นใคร เกี่ยวอะไรกับ Max อ่านเล่ม O.M.A.C. #2 ดูนะครับ :D)

          ขอบคุณที่รับชมครับ