Hawk & Dove #2
เรื่อง : STERLING GATES
ภาพ : ROB LIEFELD
วางจำหน่าย: 5 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ในขณะที่ฮอว์คและโดฟว์ต้องรับมือกับฝูงผีดิบทดลองของผู้ก่อการร้าย… วายร้ายคู่ใหม่ก็ปรากฏตัวขึ้น!

…

…

อาทิตย์ก่อน

?: แกกลับมาหาเราแล้ว ดีมาก จำเราไม่ได้เหรอ? ดูเหมือนมันจะหายไปจากสมองแกแล้วล่ะ ไม่น่ารักเลยนะ หัวหน้า ไอ้ฉันก็นึกว่าเราจะสู้กันจบตั้งแต่ตอนที่ตึกถล่มแต่แกดันดึงดันจะสู้ต่อ ตอนที่แกเห็นฉันเริ่มกินไอ้หมอนั่น

ออสเพรย์: ทำไมต้อง… เป็นฉัน? แก… แกเป็น… ที่นี่… ที่นี่ที่ไหน?

?: สักที่น่ะแหละ ไม่สำคัญหรอก ก็แค่บ้านหลังเล็ก ๆ ห่างจากบ้านที่ฉันเจอน่ะ

 

?: เฮ้ย เฮ้ย! ฉันไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อตอบคำถาม…

บุคคลปริศนาที่กำลังซ้อมออสเพรย์อย่างมันส์มือนั้นคือคอนดอร์นั่นเอง!

คอนดอร์: เรื่องทั้งหมดมีอยู่ว่าแกคือออสเพรย์ร่างอวตารอีกร่างหนึ่ง ส่วนฉัน… ฉันไม่ใช่ร่างอวตารใครนอกจากตัวฉันเอง ฉันคือคอนดอร์ ฉันหาแกมานานแล้ว โอลลี่

ออสเพรย์: แกรู้ชื่อ…

คอนดอร์: โอลิเวอร์ ทรูลี่ ฉันรู้ตัวจริงและทุก ๆ เรื่องของแก ฉันค้นมาหมดแล้ว แต่ฉันไม่ได้เจอเองทั้งหมดหรอกนะ ฉันมีคนช่วย

 

เด็กสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาในห้อง

เด็กสาว: คอนดอร์ ถึงเวลาแล้วเหรอ?

ออสเพรย์: ไม่… ไม่นะ… ออกไปสาวน้อย! … ไอ้นี่มัน… มันคือฆาตกร

เด็กสาว: โอ้ อย่ากังวลเลยค่ะ คุณทรูลี่ หนูรู้จักฆาตกรคนนี้ดี… เข้าใจรึยังคะ… หนูช่วยเขาเอง

 

ออสเพรย์จึงรู้ความนัยของแผนนี้ได้ในทันที เขาพยายามจะคืนร่างเดิม

ออสเพรย์: ออสเพ… อ๊ากกกกกกก!!

คอนดอร์: กรงเล็บฉันเป็นไงบ้างล่ะ? ฉันไม่อยากให้แกกลับร่างว่ะ แกคืนร่าง เธอก็จะไม่ได้พลังของแกตอนแกตายน่ะสิ ฉันบอกแกว่าฉันมีผู้ช่วยค้นหาแก โอลลี่ เอาล่ะทีนี้ฉันขอแนะนำผู้ช่วยฝึกหัดของฉัน คุณราเชล เฟลป์สฺ เธอคือนักสืบค้นชั้นยอดเลยเชียวล่ะ แถมเธอยังเป็นมือถลกหนังชั้นยอดอีกด้วย พอเธอได้ยินว่าฉันเจอแกแล้วเธอก็ขอตามมาด้วย เธอบอกว่า…

เด็กสาว: ฉันบอกว่า ฉันพร้อมจะจบการศึกษาแล้ว และตอนนี้ก็ถึงเวลา

คอนดอร์: จบการศึกษา? ฟังดูตลกชะมัด

เด็กสาว: คุณรู้มั้ยว่าทำไมฉันถึงชอบการจบการศึกษา?

 

เด็กสาว: เพราะคนจะเอาของขวัญมากองให้คุณไง

เธอแทงมีดใส่ออสเพรย์ ทันใดนั้นร่างของเธอก็มีแสงสว่างวาบขึ้นมา

คอนดอร์: เอาเลย พูดสิ พูดออกมาเพื่อฉัน… พูดชื่อใหม่ของเธอ

 

“สวอน”

คอนดอร์: ได้ยินฉันมั้ย? สวอน?

สวอน: คอน… คอนดอร์?

คอนดอร์: เธอคือคนรักของฉัน

ทั้งคู่จูบกันอย่างดูดดื่มด่ำด่วมแด่ม!

คอนดอร์: เอาล่ะ ถึงเวลาที่เราจะไปหาเพื่อนเราแล้วล่ะ ถึงเวลาเจอฮอว์คกับโดฟว์

 

อีกด้านหนึ่ง นายตำรวจวาตานาเบ้ก็กำลังควบคุมสถานการณ์ความวุ่นวายในเมือง…

วาตานาเบ้: คุณอยู่ตรงไหน?

“อ่า เรายุ่งนิด ๆ ในนี้ นักสืบวาตานาเบ้… ไม่นะฮอว์ค! นักสืบ เคลียร์พื้นที่ให้ด้วยนะ!”

วาตานาเบ้: พวกนายได้ยินเธอแล้วนี่! รีบเคลียร์พื้นที่…

“เอาล่ะ พวกบ้า! ฉันรู้ว่าฉันชื่อฮอว์ค…”

 

 

วอชิงตัน ดี.ซี., ปัจจุบัน

 

..

“แต่ไม่ได้แปลว่าฉันบินได้นะโว้ย!!”

 

หน้าผีเจ้าเก่าจากเล่มที่แล้วกำลังอาละวาดนั่นเอง

หน้าผี: แบร่!!!!!

แฮงค์: เงียบซะ เจ้าผีดิบ

 

แฮงค์: วาตานาเบ้

วาตานาเบ้: คุณบอกว่าคุณบินไม่ได้เหรอ? แต่ชื่อคุณตั้งจากชื่อพันธุ์นกนะ

แฮงค์: แล้วจะบินทำไมล่ะ แค่พังทุกอย่างที่ขวางหน้าได้ก็พอแล้ว… แกพูดถูก ห้องทดลองของอเล็กซานเดอร์ เควิกร์อยู่ข้างบนนั่น มีแต่เครื่องจักรกับสัตว์ประหลาดที่เหมือนหลุดออกมาจากละครหลังข่าวเต็มไปหมด พวกมันกำลังสร้างไอ้หน้าผีที่แกเรียกว่า… อะไรสักอย่างนั่นน่ะ

 

วาตานาเบ้: อสรุกายแห่งการทำลายล้าง… เควิกร์ปล่อยคลิปออกมาอีกตอนที่พวกคุณอยู่ข้างใน มันบอกว่าจะตอบโต้เราขนานใหญ่ที่เรามาทำลายห้องทดลองของมันแห่งหนึ่ง

แฮงค์: งั้นให้มันมาเลย ฉันยิ่งว่าง ๆ อยู่คืนนี้

“ไม่นะฮอว์ค เรามีนัดคืนนี้ตอนสองทุ่มนะ เอาล่ะ รีบขึ้นมาบนนี้เถอะ…”

 

ดอว์น: ฉันเจออะไรบางอย่าง

 

ทันใดนั้น เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นจากข้างหลัง..

“เธอกับไอ้นักกล้ามนั่นจะไปไหนน่ะคืนนี้?”

 

ดอว์น: เด๊ดแมน?

เด๊ดแมน: ฉันนึกว่าเราจะไปเดทกันซะอีก

ดอว์น: คุณรู้กฏนี่ว่าเราจะไม่คุยกันระหว่างที่ฉันกำลังทำงาน

เด๊ดแมน: พักซักนิดไม่ได้เลยรึไง?

 

ดอว์น: จะให้ฉันพักมาคุยกับคุณระหว่างที่ฉันอยู่ในห้องทดลองของนักวิยาศาสตร์โรคจิตนี่นะ? มันคือนักวิทยาศาสตร์ที่คิดจะล้มล้างรัฐบาลเราโดยกองทัพทหารผีดิบตัดแต่งพันธุกรรม… ไม่ล่ะ ฉันไม่คิดว่าฉันจะพักตอนนี้ได้

เด๊ดแมน: ก็ได้ ก็ได้ ทั้งหมดนี่ฝีมือฮอว์คเหรอ?

ดอว์น: งานพังข้าวของและทำลายล้างน่ะเป็นงานของเขา

เด๊ดแมน: ก็ดี ดีแล้วที่เขาไม่… ระวัง!

 

 

หน้าผีหลุดมาอีกตัว!

ดอว์น: นึกว่ากำจัดพวกแกหมดแล้วนะนี่

เด๊ดแมน: ขอโทษทีที่เตือนเธอช้าไปหน่อย ที่เหลือให้หมอนั่นขึ้นมาจัดการดีกว่า เหมือนการต่อสู้จะเหมาะกับฮอว์คมากกว่า

ดอว์น: คุณกลับไปก่อนได้มั้ยคะ ได้โปรดเถอะบอสตั้น? ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันทำงาน และฉันไม่มีเวลามาแบ่งสมาธิเพื่อคุยกับแฟนที่ลอยไปลอยมารอบ ๆ

เด๊ดแมน: ก็ได้ ก็ได้ งั้นฉัน…

 

“โดฟว์!”

 

แฮงค์: เป็นอะไรมั้ยคู่หู?

ดอว์น: ไม่เป็นไร ฮอว์ค

แฮงค์: แน่ใจนะ?

ดอว์น: แน่สิ มันแค่ข่วนฉันเท่านั้นแหละ

 

เด๊ดแมนเห็นภาพบาดตาจนทนไม่ไหว เขาจึงไปดีกว่า…

แฮงค์: อ่า เดี๋ยวเธอก็ดีขึ้น อวาตารในร่างของเธอจะฟื้นฟูร่างกายให้เธอเอง

เด๊ดแมน: เข้าใจแล้วฉันไปล่ะ แล้วเจอกัน

แฮงค์: เธอบอกว่าเจออะไรบางอย่างใช่มั้ย?

เด๊ดแมน: แหงล่ะ ไอ้ง่าว เธอเจอรักแท้ไง

..

ดอว์น: ใช่แล้ว หลังกำแพงด้านนั่น มีปิศาจพวกนั้นอยู่ในเครื่องเต็มเลย

 

ไม่ทันขาดคำ พวกหน้าผีทั้งหลายก็พังกำแพงออกมา!

แฮงค์: โดฟว์ เธอคงต้องโทรศัพท์แล้วล่ะ… บอกทุกคนว่าเราจะไปสายหน่อย!

 

…

 

“เขาอยู่ไหนน่ะ?”

 

พนักงาน: คุณฮอลคะ เรา…

เออร์วิน: ต้องเรียกว่าผู้พิพากษาฮอลต่างหาก คุณน่าจะรู้นะ… งานคืนนี้เป็นงานที่ท่านประธานาธิบดีจะมามอบรางวัลให้ผมในฐานะที่ได้อุทิศทั้งชีวิตรับใช้ชาติ

แฮงค์: พ่ออุทิศทั้งชีวิตเพื่อรักษากฏหมาย… แต่เขาให้พ่อแค่โล่ห์ทองแดงนี่นะ? เหมือนมันไม่ยุติธรรมเลยสักนิด

 

แฮงค์มาแล้ว สองพ่อลูกทักทายกันตามประสา

เออร์วิน: เป็นไงบ้าง?

แฮงค์: โทษทีครับพ่อ งานยุ่งนิดหน่อย ผมกับดอว์นถล่มรังผีดิบของเจ้าเควิกร์มา ก็ไม่ได้ยากเท่าไหร่หรอกครับ

เออร์วิน: เข้างานเถอะ ไอ้ลูกชาย! ถึงเวลาฉลองแล้ว!

?: นี่…

 

หญิงสาวคนหนึ่งเดินมาหาพวกเขา

เร็น: พอมีที่นั่งให้แฟนเก่ามั้ยคะ แฮงค์?

แฮงค์: เร็น?

เออร์วิน: พ่อมีบัตรพิเศษอยู่ เลยเชิญคุณทากะโมริมาด้วย… เธอดูงดงามมาก สาวน้อย

พนักงาน: ผู้พิพากษาฮอลใช่มั้ยครับ? คุณต้องเข้าไปหลังเวทีแล้ว

เออร์วิน: พ่อจะเห็นเธอทั้งคู่บนนั้น! อวยพรให้พ่อด้วยล่ะ!

แฮงค์: พ่อ เดี๋ยวสิ! พ่อ!

เร็น: โธ่ แฮงค์ ฉันไม่กัดหรอกน่า

 

แฮงค์: ไม่เจอนานเลยนะ เร็น

เร็น: นั่นน่ะสิแฮงค์ เป็นไงบ้างล่ะ?

แฮงค์: ก็โอเค พออยู่พอกิน

เร็น: ได้ยินว่าคุณกลับไปเรียนแล้ว

แฮงค์: พ่อใช้เส้นน่ะ ที่จอร์จทาวน์จะให้ฉันเข้าเรียนเทอมหน้า… แต่ฉันยังไม่ได้ไปกรอกใบสมัครที แล้วเธอล่ะ?

 

เร็น: ทำข่าวทีวี

แฮงค์: อ้อใช่ ฉันเห็นเธอสัมภาษณ์วุฒิสมาชิกทิตช์ด้วย ดูแล้วน่าสนใจดีนะ

เร็น: ตาวุฒิสมาชิกทิตช์น่ะเหรอ? แกเป็นนักการเมืองที่ทั้งหลงตัวเอง, บ้าอำนาจแล้วยังละโมภอีกต่างหาก แกคิดแต่จะทำร้ายคนอื่นเพื่อตำแหน่งของตัวเอง จึงต้องมีใครซักคนลุกขึ้นมาแฉแกบ้างเท่านั้นเอง

แฮงค์: ไอ้ใครบางคนที่ว่าก็ต้องเป็นเธอสิท่า?

เร็น: เพราะฉันมีคนหนุนหลัง อย่างเช่นพ่อคุณไง

แฮงค์: แต่ฉันว่า เป็นเพราะผู้ชายส่วนใหญ่ก็อยากให้เธอมาคุยด้วยอยู่แล้ว

เร็น: คุณคิดผิดแล้ว แฮงค์

แฮงค์: ทำไม? ฉันจี้ใจดำเธอล่ะสิ

 

เร็น: คุณอยากจะบอกว่าฉันได้สัมภาษณ์เพราะใช้รูปร่างหน้าตาสินะ

แฮงค์: อย่าลืมสิว่าเธอบอกเลิกฉันเพราะพวกคนที่เธอสัมภาษณ์น่ะอิจฉาที่คนหล่อ ๆ อย่างฉันเป็นแฟนเธอ

เร็น: ฮะ! หล่อเหรอ? เปล่าเลย แฮงค์ คุณต่างหากที่ทำให้เราเลิกกันเพราะมัวแต่เอาเวลาไปใส่ชุดรัดรูบสีแดงแล้ววิ่งพล่านไปรอบเมือง

 

ดอว์นมาถึงงานพอดี พอเห็นทั้งคู่จึงรีบห้ามศึก..

ดอว์น: เรามาทำให้งานนี้มีแต่สันติดีกว่าค่ะ ดีมั้ยเอ่ย? … อย่างน้อยก็จนพิธีฉลองจบ หลังจากนั้นพวกคุณจะถกอะไรกันก็ตามสบายเถอะค่ะ

เร็น: อ้อ ดอว์นก็มาด้วยเหรอนี่ เยี่ยมเลย… งั้นขอตัวละนะ ฉันจะไปเติมเครื่องสำอางซักหน่อย

 

ขณะนั่งฟังท่านประธานาธิบดีผิวดำที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดีกำลังปาฐกถานั้น แฮงค์ก็เริ่มออกอาการเซ็ง

แฮงค์: เบื่อแล้วอ่ะ

ดอว์น: ทนหน่อยสิ แฮงค์ พ่อของเธอใช่ว่าจะได้รับรางวัลทุกวันซักหน่อย

แฮงค์: ก็ใช่ แต่วันอื่น ๆ แกไม่ได้เชิญแฟนเก่าฉันมานั่งกินข้าวเย็นอยู่ข้าง ๆ นี่หว่า

ดอว์น: พูดถึงเร็น ตอนนี้เธอไปไหนแล้ว? เธอหายไปนานแล้วนะ

แฮงค์: ใครจะไปรู้ ยัยนั่นอาจไปหาใครมาสัมภาษณ์อีกก็ได้

ดอว์น: เธอหายไปตั้งครึ่งชั่วโมงแล้วนะ ฉันว่าเราควรไปหาเธอกันหน่อย

 

แฮงค์: ก็ดีกว่านั่งฟังไอ้หมอนี่พล่ามอีกชั่วโมงล่ะนะ

 

“เร็น”

 

 

ดอว์น: เร็น อยู่ในนี้รึเปล่า?

แฮงค์: เธออาจกลับบ้านแล้วก็ได้ ดอว์น เธออาจมีอะไรที่ดีกว่านั่งฟังประธานาธิบดีพล่ามไร้สาระก่อนมอบโล่ห์ให้ทำ

ดอว์น: เหมือนเธอไม่ภูมิใจในตัวพ่อเลยนะ

แฮงค์: ฉันภูมิใจมาก ๆ เลยล่ะ แต่…

 

ดอว์น: อันตราย!

 

 

เกิดระเบิดขึ้นในห้องน้ำ

แฮงค์: อะไรมันระเบิดกันวะ?

ดอว์น: ฉันไม่รู้ แต่ฉันสัมผัส… อะไรบางอย่างได้… บางอย่างที่ผิดปกติ เธอไม่รู้สึกรึไง?

แฮงค์: ไม่เลย แต่ช่างมันปะไร ถ้าอันตรายนัก…

 

แฮงค์: เทพแห่งสงครามและสันติภาพจะช่วยเราจัดการเอง

 

 

ฮอว์ค/โดฟว์

 

แฮงค์: ดีจริง ๆ ที่ได้ถอดชุดสูทงี่เง่านั่น ฉันเกลียดหูกระต่ายติ๊งต๊องนั่นมาตลอดชีวิต

ดอว์น: แต่มันเหมาะกับงานอย่างนี้นะ

แฮงค์: เฮอะ เธอจะไปรู้อะไร… สถานการณ์ดูไม่ดีเลย

ดอว์น: ผู้คนกำลังตื่นตระหนก… เกิดอะไรขึ้นในโถงนะ?

 

พวกเขาวิ่งส่วนกับเร็นเข้าไปในงาน และได้พบกับสาเหตุของความวุ่นวายทั้งหลาย!

แฮงค์: เอาล่ะ ๆ ฉันเข้าใจนะว่าไก่งวงรสชาติห๊วยห่วย แต่ไม่เห็นจำเป็นต้องลงมือลงไม้กันเลยนี่หว่า

 

ดอว์น: ฮอว์ค นั่นมัน

แฮงค์: เฮอะ ชุดสวยดีนะคุณผู้หญิง

 ..

“ดูนั่นสิ พวกมันมาแล้ว…”

 

คอนดอร์: …ขอต้อนรับแขกผู้มีเกียรติตัวจริง!

สวอน: ดีจริง ๆ ฉันกำลังเบื่อสองคนนี้พอดี…

 

..

“พ่อ”

 

..

เมื่อฮอว์คกับโดฟว์ต้องเผชิญหน้ากับศัตรูหน้าใหม่

ตอนต่อไป:

HAWK&DOVE  VS CONDOR&SWAN

..

คุยกันท้ายเล่ม

เล่มนี้เปิดตัววายร้ายคู่ใหม่ที่จะตามจองล้างจองผลาญฮอว์คกับโดฟว์ต่อไปในอนาคต พวกเขาคือ คอนดอร์ และ สวอน! … ซึ่งผมรู้สึกว่ามันเฝือแล้ว (ฮ่า) เพราะอย่างที่บอกครับ ดีซีเคยสร้าวายร้ายที่เป็นร่างอวตารมาก่อน แต่เล่มนี้ทำให้รู้มากขึ้นว่ามนุษย์ไม่จำเป็นต้องถูกเลือกโดยร่างอวตารเท่านั้นแต่สามารถเอาพลังของร่างอวตารมาได้โดยการฆ่าร่างต้นคนเก่าขณะที่แปลงร่างอยู่

          ที่น่าลุ้น เห็นจะเป็นประเด็นเรื่องความรักของดอว์น – บอสตั้นและแฮงค์ – เร็น ผมรู้สึกว่าเล่มนี้สนุกขึ้นเพราะทั้งสองคู่นี่แหละ ดูท่าคงจะได้เห็นประเด็นรักสามสี่เส้าในซีรี่ย์นี้ในเล่มต่อ ๆ ไปแน่เลยครับ (ดูแฮงค์แอบห่วงดอว์นเสียขนาดนั้น) 😀

          ขอบคุณที่รับชมครับ