ALL STAR WESTERN #1
เรื่อง : JUSTIN GREY และ JIMMY PALMIOTTI
ภาพ : MORITAT
วางจำหน่าย: 28 กันยายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

คาวบอยหน้าบากกับคดีฆาตกรรมปริศนา!

..

นครก็อทแธม, คริสตศักราช 1880

วิวัฒนาการเป็นเรื่องที่คล้ายกับการเปลี่ยนผลัดจากวัยเด็กสู่วัยชราอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง ต่างกันแค่เพียงวิวัฒนาการไม่ได้ทำให้เกิดความถดถอย

 

คุณอาจเห็นว่าสังคมไม่เคยเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา.. แต่เมื่อกาลเวลาผันผ่าน คนที่หันกลับไปมองจะเห็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงมากมายนัก ปัจจุบันไม่เคยเหมือนวันวาน และไม่อาจจะเหมือนวันวานได้ มันก้าวไปพร้อมความเปลี่ยนแปลง และไม่เคยถอยย้อนกลับ

 

มนุษย์ปรารถนาสิ่งที่เคยเกิดและไม่อาจเกิดขึ้นซ้ำอีก พวกเขายังอยู่กับอดีตในรอยจำ แต่พยายามอย่างไร พวกเขาก็ไม่อาจย้อนกลับไปได้อีก… ด้วยความเฉลียวฉลาดและความกระเสือกกระสน คนบางคนอาจเหนี่ยวรั้งพื้นที่ให้ตนได้หยั่งอยู่ในโลกใบนี้ และนั่นก็เป็นทั้งหมดเท่าที่ใครคนหนึ่งจะหวังได้

 

อารยธรรมและการเวลาจะยังคงเดินหน้าต่อไป… ไม่ว่าเราจะทำอย่างไรก็ตาม

 

 

สำหรับผู้ที่ถือกำเนิดและเติบโตในแดนเถื่อน วิวัฒนาการย่อมสร้างความหวาดหวั่นให้พวกเขา พวกเขาเคยชินกับท้องทุ่งกว้างใหญ่ ความเป็นชุมชนแบบเมืองย่อมทำให้พวกเขารู้สึกไม่ต่างจากห้องขัง

 

แต่ผลพวงจากการใช้ชีวิตอย่างดิ้นรนเพื่ออยู่รอดทำให้เขามีพลังงานมหัศจรรย์ที่นำเขาก้าวข้ามผ่านจุดที่ผู้อื่นยอมจำนนไปได้

 

โจร: โอ๊ะ! ม้าสวยดีนะ มิสเตอร์ คงจะเลี้ยงปากท้องคนในตรอกนี้ได้เป็นอาทิตย์เทียวล่ะ

โจร: แกไม่ควรเดินผ่านชุมโจรแต่ลำพังเลยว่ะ!

 

“ข้าไม่ได้มาเพียงคนเดียว”

 

“ข้ามากับเพื่อนอีกสองว่ะ”

ในก็อทแธมไม่เคยมีคืนที่เงียบสงบ ไม่ว่าชาวเมืองหรือผู้มาเยือนก็สามารถรู้สึกได้ถึงความเลวร้ายอยู่ดี… และคืนนี้เป็นคืนที่นำพาข้าพเจ้าไปประสบกับเรื่องราวที่น่าตื่นใจที่สุดในชีวิต

 

เรื่องเริ่มด้วยเหตุฆาตกรรมอีกครั้ง… และมันได้ชักนำข้าพเจ้าให้ไปพบกับบุคคลผู้ซึ่งชีวิตของเขาเป็นกรณีศึกษาที่น่าสนใจที่สุดในบรรดาผู้ที่ข้าพเจ้าเคยพบมาทั้งหมด

 

 

อีกฟากหนึ่งของเมือง

เวลาไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น

 

ตำรวจ: ถอยไปครับ! พวกคุณโปรดออกห่างจากที่เกิดเหตุด้วย

อาร์คาม: คุณตำรวจ ผมคือด็อคเตอร์ อมาดิอุส อาร์คามครับ นักสืบล็อฟตั้นเรียกผมมา ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น?

ตำรวจ: ไปดูเองดีกว่า ด็อคเตอร์

 

เจ้าของโรงแรม: หล่อนมาที่นี่คนเดียวขอรับ ผมรู้สึกว่านี่มันพิศดารเหลือหลาย แต่อย่างที่ท่านรู้น่ะขอรับ คนอยู่ฟากนี้เขาไม่ค่อยสนใจกฏระเบียบหรอกขอรับ

อาร์คาม: ขอโทษครับ ผมมาพบนักสืบล็อฟตั้น

ตำรวจ: อยู่บนนั้นน่ะ ห้องฝั่งซ้ายมือ ระวังไว้ตัวด้วยล่ะ อาร์คาม, สารวัตรคร็อมเวลล์ก็อยู่บนนั้นด้วย

อาร์คาม: ขอบคุณ ท่านสุภาพบุรุษ

 

 

คร็อมเวลล์: ดูท่าเราคงปิดกั้นหูตานักข่าวไม่ได้แล้ว

ล็อฟตั้น: นั่นอาจไม่แย่ก็ได้นะครับ ประชาชนจะได้เป็นหูตาให้เราด้วย

 

อาร์คาม: สายัณห์สวัสดิ์ครับ ท่านสุภาพบุรุษ

คร็อมเวลล์: นี่เขามาทำบ้าอะไรที่นี่ ล็อฟตั้น?

ล็อฟตั้น: ผมเชิญด็อคเตอร์มาร่วมกับเราเองครับ

 

ในห้องนั้นมีร่างของผู้หญิงแน่นิ่งแข็งเกร็งอยู่บนเตียง ร่างของเธอและผ้าปูเตียงชุ่มโชกไปด้วยเลือด บนผนังฆาตกรใช้เลือดเขียนข้อความว่า‘METUS’ ทิ้งเอาไว้!

 

คร็อมเวลล์: ด็อคเตอร์? บางทีคุณอาจยังไม่ประสา พวกเรากำลังดำเนินนโยบายเพื่อขจัดความฉ้อฉลและความเสื่อมโทรมในนครแห่งนี้ให้หมดไป เราสร้างศัตรูที่มุ่งหมายจะทำลายชื่อเสียงกรมของเราไว้มากมาย คุณเข้าใจที่ผมพูดหรือเปล่า?

อาร์คาม: ผมไม่มั่นใจเท่าไหร่

คร็อมเวลล์: ความร่วมมือของคุณที่มีให้กรมตำรวจนครก็อทแธมต้องไม่อาจให้ใครรู้เด็ดขาด ข้อสันนิษฐานจกเปรตทั้งหลายของคุณอย่างจิตป่วยไข้หรือปมวัยเด็กน่ะทำได้เพียงสร้างความขบขันให้กับเหล่ามืออาชีพเท่านั้น

อาร์คาม: ความกลัว

คร็อมเวลล์: อะไรนะ?

 

 

อาร์คาม: ‘METUS’ เป็นภาษาลาตินหมายถึงความกลัว… หากเป็นธรรมชาติวิสัยของฆาตกรที่ต้องการสร้างความหวาดกลัวให้ผู้คน มันคงมั่นใจได้ว่าคุณต้องมีส่วนช่วยส่งเสริมมันในเรื่องนี้ สารวัตรคร็อมเวลล์

คร็อมเวลล์: ฉันจะไม่ทนถูกคนอย่างแกดูถูกแบบนี้!

ล็อฟตั้น: เขาคงไม่ได้จะหมายความดูถูกท่าน… ใช่ไหม อาร์คาม?

 

อาร์คาม: ไม่อย่างแน่นอนครับ… การสังหารและข้อความเหล่านี้มุ่งจะสร้างความหวาดผวาไปทั่วนครก็อทแธม… คำถามคือเพื่ออะไร?

 

ทันใดนั้นเสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้น

?: มันคงกลัวว่าแกจะจับมันไม่ได้

อาร์คาม: ก็น่าสนใจดีครับ…

คร็อมเวลล์: ในนามของพระเจ้า แกเป็นใครอีกวะ?

 

ล็อฟตั้น: เขาชื่อ โจน่าห์ เฮ็กซ์ เป็นนักล่าค่าหัวผู้โด่งดังคนหนึ่งครับ

คร็อมเวลล์: ไม่เห็นเคยได้ยิน! ทำไมมันมาอยู่ที่นี่ล่ะ? นี่คือที่เกิดเหตุไม่ใช่ที่สาธารณะนะโว้ย!

ล็อฟตั้น: กระผมจ้างเขามาเพื่อช่วยเหลือในการจับกุมเจ้านักชำแหละแห่งก็อทแธมน่ะครับ

คร็อมเวลล์: ฉันไม่อนุมัติแน่ ๆ! การจ้างคนนอกแสดงให้เห็นถึงความไร้ประสิทธิภาพในการปกป้องประชาชนของกรมเรา แล้วดูเขาแต่งตัวเข้าสิ! ประทานโทษเถิดท่าน นี่ไม่ทราบเลยหรืออย่างไรว่าสงครามกลางเมืองมันจบลงไปนานมากแล้ว

อาร์คาม: ผมขอเสนอได้ไหมครับ?

คร็อมเวลล์: ไม่ได้ทั้งนั้น

อาร์คาม: ดูจากความกังวลของท่าน เราอาจได้ประโยชน์ร่วมกันหากท่านยินยอมให้กระผมและมิสเตอร์เฮ็กซ์ดำเนินการสืบสวนเป็นการส่วนตัว… และถ้าเราสืบพบผู้ต้องสงสัย เรายินดีหลบฉากและปล่อยให้ทางกรมรับชื่อเสียงไปเต็ม ๆ

แต่ดูเหมือนโจน่าห์ เฮ็กซ์จะไม่พอใจเท่าไหร่

เฮ็กซ์: ฉันลุยเดี่ยวว่ะ

 

ท่าทางสารวัตรจะเห็นด้วยกับข้อเสนอนี้เขาจึงยอมลดลาวาศอกและจากไปแต่โดยดี

คร็อมเวลล์: ล็อฟตั้น ฉันขอพูดให้ชัดตรงนี้ เดิมพันคราวนี้เสี่ยงต่อหน้าที่การงานของแก และไม่ว่าผลจะเป็นอย่างไร คนพวกนี้ต้องไม่มีชื่อขึ้นบนพาดหัวข่าวออกไปเด็ดขาด

ล็อฟตั้น: รับทราบครับ

 

เฮ็กซ์: ฉันไม่สนใจหมอเท่าไหร่หรอก

ล็อฟตั้น: ที่จริงสารวัตรก็เป็นคนดีนะครับ เขาแค่…

เฮ็กซ์: ฉันไม่ได้พูดถึงสารวัตร

เขาหันมาคว้าคอของดร.อาร์คามอย่างกระทันหัน

เฮ็กซ์: อย่าคิดว่าฉันเป็นแค่ตัวประกอบ ด็อคเตอร์ นั่นจะช่วยให้ฟันแกอยู่ครบทุกซี่

 

เฮ็กซ์: แกกำลังหาตัวชายร่างกำยำ อาจเป็นชนชั้นกรรมกร… มันฆ่าแต่ผู้หญิงรึ?

ล็อฟตั้น: ใช่ครับ เธอเป็นรายที่ห้า ทุกคนเป็นโสเภณีทั้งหมดจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะแกะรอย มันและในขณะเดียวกัน มันก็สะดวกที่จะลงมืออีกด้วย แต่นี่สำคัญด้วยหรือครับ?

เฮ็กซ์: นี่ไม่ใช่ข่าวดีเลยสำหรับพวกโสเภณี… ดูสภาพหล่อนเละขนาดนี้ ฉันว่าฆาตกรมีปัญหาขัดลำกล้องว่ะ

ล็อฟตั้น: ผมไม่เข้าใจ คุณดูจากที่เขาใช้มีดอย่างนั้นหรือครับ? นั่นคงเพราะถ้าใช้ปืนอาจทำให้คนอื่นตื่นตกใจน่ะครับ…

 

อาร์คาม: ผมว่ามิสเตอร์เฮ็กซ์คงพูดเป็นนัยเปรียบเทียบน่ะ หมายความว่าฆาตกรคงมีปัญหาเพศเสื่อม… และผมค่อนข้างเห็นด้วย

ล็อฟตั้น: ถ้าอย่างนั้นตัวอักษรพวกนี้ล่ะ?

อาร์คาม: ทุกครั้งที่สังหารเหยื่อ มันจะเขียนคำว่า ‘กลัว’ เอาไว้เป็นภาษาต่าง ๆ นี่ทำให้ผมเชื่อว่าฆาตกรอาจเป็นคนชั้นสูงที่ชาญฉลาด ต่างจากสันนิษฐานของคุณที่ว่ามันเป็นชนชั้นกรรมกร

เฮ็กซ์: ต้องลองไปสืบดูกัน

..

ดีซี คอมิคส์

ภูมิใจนำเสนอ:

ชาติสิงห์ตะวันตก – ALL STAR WESTERN

ชั่วโมงต่อมา…

อาร์คาม: คุณไม่ใช่คนช่างพูดใช่ไหม?

เฮ็กซ์: ไม่ชอบพูดมากน่ะ

อาร์คาม: ขอถามเรื่องแผลบนหน้าได้ไหม?

เฮ็กซ์: ไม่… แล้วแกเป็นหมอแบบไหนกันวะ?

อาร์คาม: ตามใบประกอบคือหมอตรวจร่างกายครับ แต่ที่ผมสนใจจริง ๆ คือเรื่องในสมองมากกว่า นี่ทำให้ผมมาช่วยเหลือนักสืบล็อฟตั้น

เฮ็กซ์: หมายความว่าแกผ่ากะโหลกอย่างนั้นเรอะ?

อาร์คาม: เปล่าครับ ไม่ใช่เรื่องชวนพรั่นพรึงแบบนั้นแน่ ผมไม่ผ่ากะโหลกคนเป็น ๆ หรอก ผมแค่ทำการศึกษาประวัติชีวิตของบุคคลที่มีความแตกต่างกันทางทัศนคติทั้งด้ายศีลธรรมและสังคมเพื่อดูแรงจูงใจว่าเป็นผลมาจากปมใดในวัยเด็ก…

เฮ็กซ์: เอาเป็นว่าฉันไม่ได้ถามแล้วกัน

อาร์คาม: ดูคุณช่างรำคาญนะ ผมเปลี่ยนประเด็นแล้วกัน คุณคิดว่าฆาตกรมาที่นี่บ่อยไหม?

เฮ็กซ์: คงเป็นประจำ

อาร์คาม: คุณเคยเผชิญหน้ากับฆาตกรแบบนี้หรือเปล่า?

เฮ็กซ์: เคยเจอแต่ที่แย่กว่านี้อีก

อาร์คาม: คุณจะไปไหน ขอผมไปด้วยได้ไหม?

เฮ็กซ์: นั่งดื่มของเหลวสีอำพันถ้วยนั้นต่อไปเถอะ

 

สัญชาตญาณดิบที่เฮ็กซ์แสดงให้เห็นในคดีนักชำแหละสร้างความอยากรู้อยากเห็นให้ข้าพเจ้าอย่างยิ่ง… 

 

กิริยาของเฮ็กซ์ที่มักทำให้ใครเข้าใจผิดว่าเขาเป็นคนเชื่อมั่นในตนเอง เป็นข้อมูลที่ข้าพเจ้าสามารถนำไปใช้ศึกษาในประเด็นจิตวิทยาเชิงลึกได้

 

เฮ็กซ์เดินไปหาโสเภณีคนหนึ่งซึ่งกำลังบริการลูกค้าร่างใหญ่ที่บาร์เหล้า…

เฮ็กซ์: สายัณห์สวัสดิ์ เบลล์ ขอคุยด้วยหน่อย

เบลล์: โจน่าห์ เฮ็กซ์? ไม่เห็นรู้เลยว่าคุณอยู่ในก็อทแธม

ลูกค้า: โอ๊ะ! มิสเตอร์ ไม่เห็นรึไงว่าฉันคุยกับสุภาพสตรีคนนี้อยู่ ไสหัวไป!

เฮ็กซ์: กลับไปนั่งเสียเถอะ ฉันใช้เวลาแค่นาทีสองนาที แล้วแกก็เอาตัวเธอกลับไปได้

ลูกค้า: แล้วแกจะทำอะไรฉันรึ? ไอ้อัปลักษณ์!

 

คนจริงแสดงให้เห็นด้วยการกระทำ… และกำปั้น!

 

สมมติฐานของข้าพเจ้าเรื่องจิตภาวะของเฮ็กซ์ได้รับการยืนยันว่าถูกต้อง เห็นได้ชัดในทันทีว่าชายผู้ร่วมงานกับข้าพเจ้าผู้นี้ไร้ซึ่งความเวทนา, ความละอายและความรู้สึกผิดบาปอย่างสิ้นเชิง ความเกรี้ยวกราดที่ฝังรากลึกถูกเก็บซุ่มซ่อนอยู่ในใจของเขา

 

ข้าพเจ้าคิดว่าเขาไม่ได้มองผู้อื่นเป็นคนเลยสักนิด พวกนี้ไม่ต่างอะไรกับเป้าปืนในสายตาของเขา

 

 

บุรุษอย่างเฮ็กซ์ไม่มีเพื่อน เขามีเพียงเหยื่อ

 

เขาสนใจแต่ผลลัพธ์และไม่คิดมากเรื่องวิธีการ ฉะนั้นอะไรที่ขวางทางต้องถูกกำจัด… ถือได้ว่านี่เป็นคุณลักษณะพิเศษที่เหมาะสมกับงานที่เขาทำและทำให้เขาอยู่รอดได้ท่ามกลางความเปล่าเปลี่ยวของทุ่งร้างและความเถื่อทัณฑ์ของแดนตะวันตก

 

ถึงกระนั้นเมื่อต้องถูกรายล้อมด้วยตึกรามของนครอย่าก็อทแธม เฮ็กซ์ถวิลหาอารมณ์อันเกรี้ยวกราดที่ได้จากการเผชิญหน้ากับอันตราย

 

เฮ็กซ์อาจแสดงออกซึ่งความอบอุ่น, ปิติ, รักใคร่และเวทนาบ้าง แต่ก็เป็นเพียงการเสแสร้งเพื่อจุดหมายแฝงเร้น ข้าพเจ้าสังเกตความชินชาของเขาต่อสภาพของที่เกิดเหตุ… ทั้งที่ปกติสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นต้องทำให้คนธรรมดาหวาดหวั่นจนร่างแข็งเกร็ง

 

เขาใฝ่หาสถานการณ์อันตราย, ของมึนเมา, การพนันและความสำส่อน เขาไม่ได้ใฝ่หาความรุนแรง แต่บางทีสิ่งเหล่านี้อาจเป็นความหฤหรรษ์สำหรับเขา

เขาดึงดูดใจข้าพเจ้าและทำให้ข้าพเจ้าหวาดหวั่นเช่นกัน

 

เฮ็กซ์: ข้าไม่ได้มาเพื่อข้าใคร แต่ถ้าแกอยากเป็นคนแรกก็ได้

อันธพาล: ม… ม… ไม่ล่ะ… ขอรับ

เฮ็กซ์: เอาวิสกี้มา

 

ที่เขารับทำคดีเป็นเพราะหวังเงิน หรือเขากำลังหวังจะสนองอารมณ์ตัวเองกันแน่? เพราะเขาดูไม่ใช่คนที่จะบริการผู้อื่นหรือมีศีลธรรมภายในผลักดัน… นี่คงเป็นสิ่งที่ข้าพเจ้าต้องตัดสินต่อไป

 

เฮ็กซ์เริ่มสนทนากับโสเภณีสาว

เฮ็กซ์: งานของเธอไม่ปลอดภัย

เบลล์: เรื่องอะไรอีกล่ะ?

เฮ็กซ์: เรื่องมือเฉือนก็อทแธม

เบลล์: ผู้หญิงทุกคนก็รู้เรื่องนี้กันหมดแล้ว

 

เฮ็กซ์: รู้จักเหยื่อของมันบ้างไหม?

เบลล์: แค่คนรู้จักของเพื่อนน่ะ

เฮ็กซ์: แล้วมันล่ะ เธอรู้จักรึเปล่า?

เบลล์: ไม่รู้ทั้งชื่อและหน้าเลย

เฮ็กซ์: ฉันไม่ได้มาหาความสนุกนะ เบลล์ พูดมาเร็ว

เบลล์: พวกเพื่อนของเพื่อนว่ากันว่ามันนั่งรถม้าคันใหญ่สีดำมารับชาร์ล็อต พวกเขาเห็นมือที่คล้ายกรงเล็บและสวมแหวนของมันยื่นออกมารับตัวเธอ วันต่อมาถึงได้ข่าวว่าว่าเธอตายแล้ว

 

เฮ็กซ์: แหวนแบบไหน?

เบลล์: แหวนสีเงินวงใหญ่ที่ประทับสัญลักษณ์รูปกะโหลก

เฮ็กซ์: บอกตำรวจรึยัง?

เบลล์: เฮอะ! คุณไม่รู้จักก็อทแธม จากภายนอกดูมันเป็นเมืองใหม่ที่สวยงาม แต่ข้างในมันเน่าเฟะยิ่งกว่าเมืองไหนที่ฉันรู้จัก พวกสันติราษฎร์ก็เหมือนกัน

เฮ็กซ์: เธอหลบฉากไปสักพักระหว่างฉันสืบสวนเถอะ

เบลล์: เอาเงินมาอีกสิแล้วฉันจะไปจากเมืองนี้เลย

เฮ็กซ์: ฉันมีแค่นั้นแหละ

เบลล์เดินจากไป

เบลล์: เกลียดคุณชะมัดเลย โจน่าห์ เฮ็กซ์

เฮ็กซ์: ก็ดี เอาแบบนั้นแหละ

ในขณะเดียวกัน อาร์คามเดินเข้ามาหาเฮ็กซ์

อาร์คาม: มหัศจรรย์มากครับ ในเวลาไม่กี่ชั่วโมงคุณได้ข้อมูลล้ำค่าที่ตำรวจไล่หามาเป็นอาทิตย์ แหวนเงินรูปกะโหลกแสดงให้เห็นว่ามันพิศมัยความตาย… แต่ในระดับไหนผมยังไม่รู้นะ ทีนี้จะไปไหนกันต่อดีครับ

เฮ็กซ์: ไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละ… ฉันจะนอนสักหน่อยน่ะหมอ

..

ไม่มีการพักผ่อนสำหรับผีร้าย

 

อาร์คามกับล็อฟตั้นมาเคาะประตูเรียกเฮ็กซ์ในกลางดึก

อาร์คาม: มิสเตอร์เฮ็กซ์ครับ! ตื่นเร็ว! มีเหตุร้ายเกิดขึ้น

เฮ็กซ์: พวกแกมาหาห่าอะไรที่นี่?

ล็อฟตั้น: ฆาตกรลงมืออีกแล้ว

อาร์คาม: หญิงสาวคนที่คุณคุยด้วยเมื่อคืนน่ะครับ

เฮ็กซ์: เธออยู่ไหน?

 

ล็อฟตั้น: คุณรีบแต่งตัวเถอะ

 

..

‘โจน่าห์ เฮ็กซ์จงไปจากก็อทแธม’

..

เฮ็กซ์: บ้าเอ๊ย ดูเหมือนไอ้มือเฉือนอยากมีเรื่องกับฉันว่ะ ซึ่งมันได้เจอฉันแน่

 

คฤหาสน์ของอมาดิอุส อาร์คาม, สองคืนต่อมา

 

มันกลายเป็นเรื่องแค้นส่วนตัวของโจน่าห์ เฮ็กซ์ไปเสียแล้ว บางทีข้อวินิจฉัยเดิมของข้าพเจ้าอาจจะผิดก็ได้

 

เขาได้พิสูจน์ข้อสันนิษฐานเรื่องกมลสันดารมนุษย์ให้ประจักษ์ เห็นได้ชัดว่าผู้ที่เผชิญความทุกข์ยากมานานย่อมเก็บกั้นบาดแผลทางร่างกายและจิตใจเอาไว้ ซึ่งเขาแปรเอาความเจ็บปวดเหล่านั้นไปเป็นอาวุธ เฉกเช่นช่างเหล็กที่ใช้ถ่านเผาเหล็ก

 

ใบหน้าที่เสียโฉมและการใช้ชีวิตท่ามกลางสภาพแวดล้อมที่หยาบกร้านของแดนตะวันตกได้ปกปิดอายุของเขาไว้ เรารู้เพียงว่าครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นทหารฝ่ายใต้มาก่อน ดูจากการที่เขาไม่ยอมถอดเครื่องแบบนั่นออก แปลว่าเขายังคงศรัทธาต่อจรรยาบรรณอยู่

 

นี่ก็ผ่านมาสองวันแล้วตั้งแต่พบศพโสเภณีที่เฮ็กซ์อ้อนขอข้อมูลมาคนนั้น ตั้งแต่เหตุการณ์ดังกล่าวข้าพเจ้าก็ได้ติดตามเฮ็กซ์ไปตระเวณในโลกใต้ดินของก็อทแธม อย่างในชุมโจรอันฉาวโฉ่

 

พฤติกรรมที่โน้มเอียงสู่ความรุนแรงของเขามาจากความผิดเพี้ยนอันบริสุทธิ์บางอย่าง… เขาไม่ศรัทธาต่อพระเจ้าหรือปิศาจ และกระทำเพื่อตอบสนองศีลธรรมอันลับเร้นภายในตัวมากกว่า แต่เช่นเดียวกับเรื่องจรรยาบรรณ สิ่งเหล่านี้กำลังสูญหายไปพร้อมกับการขยายตัวของความศิวิไลซ์และยิ่งไม่เป็นที่ต้อนรับในก็อทแธม

 

ข้าพเจ้าคาดว่าโจน่าห์ เฮ็กซ์คงต้องทนทุกข์มากมายเหลือคณาในวัยเยาว์ บางทีเขาอาจเป็นลูกไอ้ขี้เหล้าหรือใครที่ชมชอบการทำร้ายร่างกายบุตรอย่างบ้าคลั่ง ส่วนแม่ของเขา ข้าพเจ้าเดาได้เพียงว่าหล่อนคงจะทอดทิ้งเขาหรืออยู่กับเขาเพียงไม่นาน

 

ข้าพเจ้าเห็นว่าจรรยาบรรณและศีลธรรมภายในนี่เองที่ทำให้เฮ็กซ์แตกต่างกับไอ้จอมสับก็อทแธม ข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องประกาศ แต่ข้าพเจ้าดีใจยิ่งที่ได้เป็นฝ่ายเดียวกับเขามากกว่าจะเป็นศัตรูของเขา 

 

ในขณะที่เฮ็กซ์ไล่เค้นหาข้อมูลจากเลือด ข้าพเจ้าก็ทำการสืบสวนอยู่เช่นกัน ข้อสรุปของเราตรงกันว่าปฏิบัติการสังหารนั้นต้องลงมือโดยคนสองคนเป็นอย่างน้อย หนึ่งแน่คือไอ้นักชำแหละ ผู้ร่ำรวยทรัพย์และมากด้วยปัญญา ส่วนอีกหนึ่งนั้นต้องเป็นผู้ช่วยของมัน ผู้ที่ไม่ใคร่จะฉลาดเท่าใดนักแต่มีแรงกายมหาศาล

 

 

แม่: อมาดิอุส? อมาดิอุสลูกอยู่ไหนจ๊ะ?

 

อาการของแม่มักเลวร้ายลงยามพายุเข้า

 

อาร์คาม: ผมอยู่นี่ครับแม่… ไม่มีอะไรครับ แค่ฟ้าแลบเท่านั้นเอง

แม่: แม่ได้ยินเสียงตัวอะไรไม่รู้ขูดกำแพง เหมือนมันจะพังเข้ามา

อาร์คาม: แม่ปลอดภัยดีครับ… เดี๋ยวผมจะเอานมอุ่น ๆ มาให้แม่นะครับ เผื่อช่วยให้แม่หลับสบายขึ้น

 

นี่เป็นคืนสำคัญ ข้าพเจ้าไม่อาจรั้งอยู่ที่นี่เพื่อดูแลท่านได้ ข้าพเจ้ากับเฮ็กซ์จะไปร่วมงานการกุศลที่คฤหาสน์ของท่านเทศมนตรีค็อบเบิ้ลพ็อตต์ จำต้องเชื่อว่าฆาตกรจะมาร่วมงานในครานี้ เพราะทั้งอลัน เวย์น, พี่น้องตระกูลเกทส์ และ ไซรัส พิงค์นี่ย์เหล่ามหาเศรษฐีแห่งก็อทแธมทั้งหลายก็ล้วนแต่จะมาร่วมงานในครั้งนี้ด้วย รวมถึงสารวัตรคร็อมเวลล์ ไม่ต้องแปลกใจเลยว่าเขาต้องไม่พอใจที่ได้เห็นโจน่าห์ เฮ็กซ์และข้าพเจ้าเป็นแน่ แต่การปรากฏตัวของเราสองคนจะสร้างความตระหนกให้ฆาตกรอย่างยิ่ง

สองชั่วโมงต่อมา…

อาร์คาม: รู้สึกอย่างไรกับสภาพอากาศของเมืองนี้บ้างครับ มิสเตอร์เฮ็กซ์

เฮ็กซ์: ก็สมกับกับเมืองนี้ดี

อาร์คาม: ดูคุณจะไม่ได้ชอบเมืองของเราสักเท่าไหร่สินะ

 

พวกเขาสองคนเดินทางมาถึงคฤหาสน์ของครอบครัวค็อบเบิ้ลพ็อตต์

เฮ็กซ์: ถ้าให้ฉันจัดการ ฉันจะล้างบางมันให้ราบและแปะยันต์ไว้ให้แน่ใจว่ามันจะไม่กลับมาอีก

อาร์คาม: สถานการณ์เช่นนี้ ผมว่าให้ผมรับหน้าที่สนทนากับผู้อื่นน่าจะดีกว่านะครับ เพราะแขกเหรื่องทั้งหลายเป็นผู้ทรงอิทธิพลทั้งนั้น

บริกรเข้ามารับหน้าทั้งสองพระหน่อ

บริกร: ฝากเสื้อโค๊ตไหมครับ มิสเตอร์อาร์คาม?

อาร์คาม: ขอบคุณครับ

เฮ็กซ์: ของฉันไม่ต้อง ฉันอยู่ไม่นาน

 

ในงานเต็มไปด้วยแขกเหรื่อ ชายหญิงทั้งหลายแต่งกายในชุดสวยงามเยื้องย่างไปมา ทันที่ที่เฮ็กซ์เดินเข้ามาทุกคนจึงพากันจ้องมองตาเป็นมันและจับกลุ่มซุบซิบนินทา

 

อาร์คาม: บางทีคุณน่าจะรออยู่ข้างนอก

 

อีกด้านหนึ่งสารวัตรคร็อมเวลล์กำลังพูดคุยกับอยู่กับชายสองคนคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดทหารชั้นบรรดาศักดิ์ และอีกคนแต่งกายชุดธรรมดาแต่ท่าทางทรงภูมิคล้ายผู้มีวิชาความรู้

ดูเปร: ถ้าคุณหวังร่วมองค์กรของเราแล้ว…

แฮมเม่อร์สมิธ: สองคนนั้นเป็นเพื่อนของคุณรึเปล่า จอห์น?

ทันทีที่สารวัตรเห็นอาร์คามและเฮ็กซ์เขาก็บังเกิดโทสะต่อความไม่รู้กาละเทศะของทั้งคู่

คร็อมเวลล์: โอ ไม่นะ ไม่ นี่มันออกจะเกินเลยไปเสียแล้ว… ผู้พันแฮมเม่อร์สมิธและคุณหมอดูเปรครับ ผมขอตัวสักครู่

แฮมเม่อร์สมิธ: บอกชายผู้นั้นด้วยว่าสงครามจบแล้วและฝ่ายเขาพ่ายแพ้เสียด้วย

ดูเปร: บางทีเขาอาจได้ข่าวว่างานนี้เป็นงานเลี้ยงหน้ากากก็เป็นได้นะ

 

สารวัตรเดินดุ่มเข้าไปหาสองกระทาชายด้วยอารมณ์คุกรุ่น

คร็อมเวลล์: มานี่เดี๋ยวนี้เลย!

อาร์คาม: สายัณฑ์สวัสดิ์ครับท่านสารวัตรคร็อมเวลล์… ดูเป็นงานที่ดีนะครั…

คร็อมเวลล์: ฉันอยากพวกแกสองคนรีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้!

อาร์คาม: แต่ท่านเทศมนตรีค็อบเบิ้ลพ็อตต์เชิญกระผมมา

คร็อมเวลล์: ฉันขอใช้อำนาจยกเลิกสิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ อาร์คาม!

 

เฮ็กซ์: ไม่เป็นสุภาพชนเลยว่ะ สารวัตร

คร็อมเวลล์: และยิ่งแกน่ะ! ยิ่งไม่ได้รับเชิญโว้ย!

อาร์คาม: เราเชื่อว่านักเฉือนก็อทแธมจะอยู่ในงานคืนนี้

คร็อมเวลล์: จะออกไปเองหรือให้ฉันโยนออกไป

สารวัตรโกรธจนหน้าแดงก่ำ เทศมนตรีค็อบเบิ้ลพ็อตต์ที่กำลังคุยกับอลัน เวย์นอยู่เห็นแขกเหรื่อทั้งสามจึงเข้ามาทักทาย

ค็อบเบิ้ลพ็อตต์: สายัณฑ์สวัสดิ์ มิสเตอร์อาร์คาม

อาร์คาม: สายัณฑ์สวัสดิ์ครับ ท่านเทศมนตรีค็อบเบิ้ลพ็อตต์

 

เฮ็กซ์เดินหายไปไหนไม่รู้

คร็อมเวลล์: มันหายหัวไปไหนอีกวะ!?!?

อาร์คาม: เดาว่าคงไปเดินแนะนำตัวเองกระมังครับ

ค็อบเบิ้ลพ็อตต์: คนไหนกันรึเพื่อนคุณที่ว่า?

 

เฮ็กซ์กลับก้าวอาด ๆ ไปหาดูเปรและแฮมเม่อร์สมิธ

ดูเปร: ท่านครับ บอกกับท่านตรง ๆ ว่าผมไม่ชอบเครื่องแบบท่านอย่างยิ่ง

เฮ็กซ์: ก็แย่สิวะ นี่ตัวเดียวที่พอดีตัวฉันด้วย

คร็อมเวลล์: ท่านสุภาพบุรุษ ขออภัยสำหรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ พวกเขากำลังจะไปแล้ว…

ค็อบเบิ้ลพ็อตต์: คร็อมเวลล์คุณทำตัวแปลก ๆ นะ ผมเชิญอาร์คามมาเอง เช่นเดียวกันกับพ่อหนุ่มคนนี้…

เฮ็กซ์: ฉันชื่อโจน่าห์ เฮ็กซ์

ค็อบเบิ้ลพ็อตต์: อา คุณนี่เอง นักล่าฆ่าหัว ได้ยินว่าคุณถล่มแหล่งสถุลในก็อทแธมเสียราบเลยนี่

ทันใดนั้นอาร์คามก็สังเกตเห็นบางสิ่งบนนิ้วมือของดูเปรเข้าพอดี

อาร์คาม: ท่านครับขอถามเรื่องแหวนของท่านหน่อยได้ไหม?

ดูเปร: นี่คือสัญลักษณ์ขององค์กรซึ่งผมสังกัดอยู่ เป็นองค์กรที่รวบรวมปัจเจกชนผู้มีอุดมการณ์ตรงกัน นั่นคือมุ่งสร้างสังคมที่ดีกว่า

 

ทั้งคู่ยื่นแหวนให้เฮ็กซ์และอาร์คามชม บนแหวนนั้นประทับตรารูปหัวกะโหลกเอาไว้

แฮมเม่อร์สมิธ: องค์กรของเราได้คัดเลือกก็อทแธมเป็นฐานสำคัญเพราะพวกเรารู้สึกได้ถึงศักยภาพอันไม่จำกัดอันสามารถเทียบเคียงกับมหานครอื่นในโลกได้

ดูเปร: แต่พวกเราไม่คิดว่าคนเถื่อนอย่างนายเฮ็กซ์จะเข้าใจกลไกในการพัฒนามหานครหรอก

ดูเฮ็กซ์คล้ายบจะไม่สบอารมณ์ยิ่ง

เฮ็กซ์: กลับบ้านเถอะ อาร์คาม นี่ไม่ใช่งานเลี้ยงของเรา

 

อาร์คาม: เฮ็กซ์ แหวนนั่น…

เฮ็กซ์: เปิดหูเปิดตาให้กว้าง ๆ หน่อยสิหมอ

 

และเมื่ออาร์คามมองรอบ ๆ เขาจึงได้ตระหนักถึงความจริงที่น่าสะพรึง

อาร์คาม: พระเจ้าช่วย แม่แต่คุณมิลส์เจ้าของโรงงานก็ยัง…

 

อาร์คาม: ผู้สวมใส่แหวนนั่นทุกคนล้วนแต่เป็นผู้มีอำนาจและร่ำรวยที่สุดของก็อทแธม หมายว่าอย่างไรกันแน่ เฮ็กซ์?

“แปลว่าฉันคะเนผิดไป ตอนนี้เรากำลังเล่นกับสิ่งที่อันตรายยิ่งกว่า”

 

 

..

เมื่อต้องรับมือกับองค์กรร้าย นักสืบทั้งสองจะรอดชีวิตหรือไม่!?

ตอนต่อไป:

THE LORDS OF CRIME!

 

..

คุยกันท้ายเล่ม

จริง ๆ ถ้าเล่มนี้จะตั้งชื่อว่า Gotham Year One หรืออะไรแนว ๆ นี้ก็คงไม่แปลก เพราะตัวประกอบในเล่มนี้เป็นบุคคลในตำนานของก็อทแธมทั้งนั้น (ฮ่า) ตั้งแต่อมาดิอุส อาร์คาม จิตแพทย์ผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลจิตเวชอาร์คามเพื่อรักษาแม่ หรืออลัน เวย์น บรรพบุรุษตระกูลเวย์นผู้สร้างเมืองก็อทแธม

นอกจากนี้ยังมีท่านนายกค็อบเบิ้ลพ็อตต์ผู้เป็นบรรพบุรุษของเพ็นกวิ้น วายร้ายของแบทแมนอีก ผมเชื่อว่าหลายคนที่ติดตามแบทแมนมาจะรู้จักชื่อพี่น้องตระกูลเกทส์เป็นอย่างดี พวกเขาเป็นตัวละครจากซีรี่ย์ BATMAN: GATES OF GOTHAM

เล่าคร่าว ๆ เรื่องซีรี่ย์ GATES OF GOTHAM เล่าเรื่องราวในยุคของอลัน เวย์นไว้ว่า ในยุคนั้นมีสามตระกูลสำคัญที่ร่วมมือกันพัฒนาก็อทแธมคือ เวย์น (บรรพบุรุษของบรู๊ซ), ค็อบเบิ้ลพ็อตต์ (บรรพบุรุษของเพ็นกวิ้น) และเอเลียต (บรรพบุรุษของ ฮัช ดาวร้ายอีกตัว) พวกเขาว่าจ้างวิศวกรหนุ่มสองพี่น้องตระกูลเกทส์มาสร้างสะพานให้ บังเอิญเกิดอุบัติเหตุทำให้หนึ่งในสองเสียชีวิต ลูกหลานตระกูลเกทส์เลยแค้นและตั้งใจล้มล้างสามตระกูลใหญ่ให้ได้จนกลายเป็นวายร้ายไป ผมจำรายละเอียดไม่ค่อยได้ คงต้องให้แฟนแบทแมนตัวจริงอย่างคุณ voeten มาช่วยเสริมครับ 😀

ชอบไม่ชอบอย่างไรติชมได้ครับ 🙂

ขอบคุณที่รับชมครับผม