I,Vampire #1 : ความรักที่เสื่อมคลาย
เรื่อง : Joshua Hale Fialkov
ภาพ : Andrea Sorrentino, Marcelo Maiolo
วางจำหน่าย: 28 กันยายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

อดีตเมื่อนานมาแล้ว Andrew Bennett แวมไพร์หนุ่ม ได้เปลี่ยนคนรักเขา Mary Seward ให้กลายเป็นแวมไพร์ ทว่าเธอได้หลงใหลในพลัง และก่อตั้งกลุ่มแวมไพร์ บัดนี้แผนการกวาดล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ของเธอได้เริ่มขึ้นแล้ว Andrew จึงต้องตามไปหยุดหยั้งความผิดพลาดที่เขาก่อ ชะตาของมนุษยชาติตกอยู่ในอุ้มมือเขาแล้ว!!

เมืองบอสตัน มลรัฐแมสซาชูเซตส์

ฝีเท้าของบุรุษผู้หนึ่งในเหยียบย่ำบนซากศพที่กองกันอยู่

“งั้นก็ จะเอาอย่างนั้นรึ?”
“ใช่เลยล่ะ”

“งั้นเรื่องระหว่างเราจบกันแค่นี่เองรึ? ตลอดเวลาที่ผ่านมา สิ่งที่คุณก็ทำก็แค่ ทำอะไรงั้นรึ? คุณทอดทิ้ง? คิดหนีไปเฉยเลยรึ?”
“คุณเลิกกับฉัน แล้วคุณล่ะ จะไปไหนต่อ? จะปล่อยวางแล้วรึ”

นิ้วมือของเขาสัมผัสตรวจดูชีพจรในเส้นเลือด

“ไม่ใช่อย่างนั้น เธอยังไม่เข้าใจเรื่องนี้อีกรึ เธอมาว่าเรื่องที่เธอทำลงไปกับฉันไม่ได้หรอกนะ”
“ฉันก็อยู่สุขสบายในสิ่งที่เป็นอยู่น่ะ”

ก่อนหยิบลิ่มที่พกติดตัวเสียบเข้าไป เลือกได้พุ่งทะลักออกมา

“ช่ายเลยซี่ สุขสบาย น่าปิติยินดียิ่งนักเลย”
“เราปลอดภัยแล้ว มีเพียงแค่เราสองคน แค่นั้นมันไม่เพียงพอสำหรับเธออีกหรือ?”
“เราสองคนมีน่าจะปกครองโลกใบนี้นะ แอนดริว ไม่ใช่มัวแต่หลบหัวซุกหัวซุนภายใต้เงามืดอย่างเดียวเหมือนพวกพยาธิหรอกนะ”

บุรุษผู้มีนามว่า Andrew ได้เสียบลิ่มลงไปซากศพที่ยังไม่ตายดี เขาร้องเสียงดังด้วยความเจ็บปวด

Andrew : ขอโทษทีนะ ตามปกติ ฉันคงขังนายไว้ในที่ลับ จนกว่าจะตามหาผู้เป็นบิดาของนายมาให้ แต่ก็อย่างที่รู้กัน

บุรุษผู้มีนามว่า Andrew หยิบขวานที่เตรียมมา
Andrew : ใช่อย่างนั้นแหละ ขอพระองค์โปรดเมตตาดวงวิญญาณดวงนี้ด้วยเถอ

และได้ทำการสำเร็จโทษ
“คุณมาอยู่ด้วยกันก็ได้นะ”
“เธอก็รู้ว่าฉันไปด้วยกันไม่ได้หรอกนะ แมรี่”

คืนก่อนวันปัจจุบัน
หญิงนาม Mary และอดีตคนรักของเธอ Andrew ต่างมีความเห็นไม่ลงรอยกัน

Mary :  คุณยังจำสงครามปฏิวัติได้อยู่รึเปล่า?
Andrew : จำได้สิ

Mary : คุณจำได้รึเปล่าว่าพวกเขาสู้เพื่ออะไรกัน?

Andrew : คนละเรื่องแล้ว แมรี่
Mary : ทำไมกันล่ะ? ทำไมถึงไม่ได้ล่ะ? เราถูกกดขี่มาแล้วนี่
ฉันเป็นมาร์ติน ลูเธอร์ คิง, แมลคัม เอ็กซ์ และเบ็น แฟรงคลิน ได้คราวเดียวกันนะ

Andrew : เธอฆ่าคนนะ
Mary : ฉันคร่าพวกหมู หมา กา ไก่ต่างหากเล่า

Andrew : เราอยู่อย่างกลมเกลียวด้วยกันได้นะ หากแต่ที่เธอทำลงไป รังแต่จะทำให้พวกเขากำจัดพวกเราเท่านั้น

ทั้งสองจูบกัน จากนั้น Mary ก็กลายเป็นหมอก และเรียกให้ Andrew ตามเธอไป
Mary : ไม่ใช่คืนนี้หรอกนะ แอนดริว เอาเป็นว่า … ไม่ละกัน
Andrew : แมรี่ ไม่ว่าเธอจะวางแผนอะไรก็ตาม…

Mary : ตามจับฉันสิ
Andrew : อะไรนะ?
Mary ตะโกนดังกว่าเดิม : ตามจับฉันสิจ้ะ!

Andrew : ฉันรู้จักเธอมาเป็นสี่ร้อยปีแล้ว ชั้นก็ยังไม่เข้าใจความหมายที่เธอพูดมาเป็นซะส่วนใหญ่เลยละเนี่ย

Mary : บอกฉันมาทีสิ

กลับมายังเวลาปัจจุบัน
Andrew ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยวบนซากศพนับพันๆ

“ต่อสู้ร่วมกับพวกเราสิ แอนดริว คุณแข็งแกร่ง อีกทั้งฉลาดกว่าใครๆเลยซี เมื่อร่วมมือกันเรา จะไม่มีใครมาหยุดพวกเราได้”
“ฉันไม่ได้เป็นคนแบบเธอนะ แมรี่ ไม่มีวันเป็นแบบนั้นเด็ดขาด”

“อื้อ ฮือ ยังไงก็ช่างเถอะ”
“ความหิวไม่มีทางนำชั้นไปได้หรอก แล้วปีศาจที่เข้าสิงสู่ตัวเธอ ก็ไม่มีวันแตะต้องต้องตัวชั้น”

“งั้นคุณก็ต้องริสงสัยบ้างสิ..”
“สงสัยในตัวรสชาติของพวกเขาว่ามันเป็นอย่าง…”

“แมรี่ สิ่งที่ฉันมอบให้เธอ มันเป็นเรื่องผิดพลาด ถึงจะไม่ได้เป็นคนก่อเรื่องอะไร แต่ชั้นต้องพยายามแก้ไขมัน”
“แต่ทางฉันก็มีความสุขดีนี่ แอนดริว ยังไม่เห็นอีกหรือ?
“ความสุขรึ? แมรี่ เธอมันเป็นปีศาจร้าย”

ไม่นานนัก ผู้หญิงที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ที่โดนลูกหลง ก็ได้ฟื้นขึ้นมาโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย Andrew แอบลิ่มเอาไว้ข้างหลัง

สาวแวมไพร์ : ชั้น หยะ อยู่ ไหน กัน?
Andrew : เธอ เอ่อ มีการโจมตีเกิดขึ้น เธอไม่รอดใช่ไหม
สาวแวมไพร์ : แต่ยังไงล่ะ.. พระเจ้า ผิวหนังชั้นมันไหม้อยู่

Andrew โชว์ลิ่มและบอกความจริง

Andrew : เธอโดนแวมไพร์กัดให้ เธอเป็นแวมไพร์แล้วล่ะ ชั้นขอโทษด้วยนะ
สาวแวมไพร์ : โว้ ! เดี๋ยวก่อนนะ! แวมไพร์เนี่ยนะ? ไม่หรอกน่า ชั้นไม่มีทางเป็น.. เรื่องแบบนั้นมันไม่มี…
Andrew : มีจริง เชื่อชั้นเถอะ มันมีจริง แล้วเธอก็เป็นหนึ่งในพวกมันแล้ว

เมื่อเห็นว่าตนจะถูกฆ่า สาวแวมไพร์จนนี้ก็ตะเกียกตะกายขึ้นไปบนซากศพ แต่ก็หนีจากเขาไม่พ้น
Andrew : พวกเธอถูกวางทิ้งไว้ให้ฉันหาเจอ เหมือนเป็นมุขตลกเลยนะ
สาวแวมไพร์ : ทำไมชั้นถึงไม่โดนเผาไม่ล่ะในเมื่อ? แสงอาทิตย์ฆ่าแวมไพร์ไม่ใช่เรอะ!
Andrew : แสงอาทิตย์ทำให้เราอ่อนแอลง ทำให้พลังของเราส่วนใหญ่หายไป แต่แสงนั้นฆ่าพวกเราไม่ได้หรอก
ขอความกรุณาช่วยนอนราบด้วย เดี๋ยวทุกอย่างก็จะเสร็จโดยเร็ว

สาวแวมไพร์คนนั้นยังขัดขืน พร้อมแปลงร่างเป็นหมาป่ากระโจนเข้าใส่ Andrew
สาวแวมไพร์ : ลงนรกไปซะเถอะ!

ทว่า Andrew ก็รับมือได้โดยง่ายพร้อมแปลงร่างเป็นปีศาจยักษ์

Andrew : นี่แหละ ที่เป็นเหตุให้ชั้นต้องสะสางพวกเธอ
Andrew : นี่แหละ ที่เป็นสาเหตุ ที่ชั้นยังเดินอยู่บนโลก ชั้นใช้เวลามาเป็นสี่ศตวรรษเรียนรู้วิธีฆ่าเผ่าพันธุ์เดียวกัน

“ปีศาจร้ายรึ? โห นั้นเป็นมุมมองที่คุณมองดูฉันรึไง?”

บนริมทางแม่น้ำสายหนึ่ง

Andrew : ก็ในเมื่อตอนที่ลืมตาครั้งแรก เธอก็เอาแต่กรีดร้องโหยแต่เทศกาลเลือดกับยึดครองโลก ฟังดูไม่เป็นปีศาจร้ายมาก เอาซะเลยรึไงกัน?
Mary : เหอะ ก็ของแบบนี้มันง่ายต่อการทำนี่น่า ง่ายพอๆกับการปล้นสะดมและการเข้ายึดครองประเทศ

Andrew : เธอไม่ต้องทำแบบนี้เลยก็ได้นี่น่ะ แมรี่ เธอช่วยพวกเค้าให้พ้นจากภัยได้นะ
เธอโน้มน้าวพวกเขาได้ ว่านั้นเป็นหนทางนำความตายสู่พวกเขา

Mary : งั้นจะให้นั่งเฉยๆนับวันเล่นรึ ดื่มเลือดจากวัว ออกทำงานกะกลางคืน ถึงจะไม่ตายใช่มั๊ยห๊ะ?

Mary เปลี่ยนร่างกลายเป็นหมาป่า

Mary : เรื่องนี้ถือว่าคุยจบกันแล้วนะ

‘เธอ‘ กำลังดูอดีตแวมไพร์คู่รักถกเถียงกัน
Andrew แปลงร่างตามและยังตื้อต่อ

Andrew : แล้วเธอคิดว่ากองทัพของเธอและตัวเธอเองจะสู้ชนะเจ้าซุปเปอร์แมน กองทัพยกขบวนกรีน แลนเทิร์น
และแม่สาววันเดอร์ วูเม่น แล้วก็…

ชู่วว์ว์ แมรี่ทำเสียงบอกให้แอนดริวเงียบลง

Mary : ชั้นกำลังล่าห่านอยู่นะจ้ะ

Andrew : เชอะ

Mary เธอว่ายน้ำลงไปก่อนโผล่เข้าไปตระครุบห่าน

Andrew : พระเจ้า เธอนี่ช่างงดงามยิ่งนัก
Mary : ชั้นรู้จ้า

Mary ก็โปรยบินท่ามกลางแสงจันทร์พร้อมเหยื่อของเธอ

กลับมายังเวลาปัจจุบัน

สาวแวมไพร์ : งั้นนายคงต้องเป็นเพชฌฆาตชั้นล่ะสิ? ชั้นตื่นมาในสถานที่แปลกตาเท่านั้น
นายก็มาบอกกับชั้นเลยว่า ชั้นเป็นปีศาจร้ายเนี่ยนะ งั้นนายจะทำอะไรต่อล่ะ? ตัดหัวชั้นเรอะ?

Andrew : ชั้นขอโทษ

สาวแวมไพร์เริ่มหัวเราะเสียงดัง
Andrew : นั่น นั่นเธอทำอะไรของเธอน่ะ?
สาวแวมไพร์ : คุณแม่บอกไว้ว่านายมันหน้าโง่ แต่เราไม่เชื่อคำพูดเธอหรอก!

Andrew : “เรา”รึ? พวกมันอยู่ด้านหลังฉันแล้วใช่ไหม?
แวมไพร์ที่หลบซ่อนก็โผล่มาให้เห็น
สาวแวมไพร์ : แม่นล่ะพี่

ด้านหลังของ Andrew โอบล้อมไปด้วยแวมไพร์จำนวนมาก
Andrew : ได้ยังไงกัน?ทุกคนในที่นี้ถึงได้ฟูลบลัดกันนะ… นั่นมันต้องใช้เป็นเวลาหลายเดือน

‘ระหว่างที่แกหลับ เราทำงาน’

Andrew : พวกนายไม่จำเป็นต้องลงมือทำแบบนี้หรอกนะ
สาวแวมไพร์ : หล่อนบอกไว้แล้วว่านายต้องพูดอย่างนี้

แสงอาทิตย์ได้ส่องลงมายังร่าง Andrew มันทำให้เขาหมดพลังไป

“อีกเพียงคืนเดียว โอกาสครั้งสุดท้ายสำหรับพวกเราที่จะได้อยู่ด้วยกันเหมือนทีเคยเป็นมา”
“ก่อนที่”

เมื่อไม่มีทางเลือกเขาจึงต้องหนีลงไปทางรถไฟใต้ดิน

“เราย้อนกลับไปแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว ไม่จนกว่าฉันจะหาทางรักษาให้กับเธอเจอ…”
“รักษาชั้น รักษาอะไรกันล่ะ?!?”

บนดาดฟ้ากลางดึกคืนนั้น

Mary : เรื่องการมีชีวิตอยู่รอดเรอะ?เรื่องพลังอันมากมายเรอะ?
คุณอยากได้แมรี่ที่ว่านอนสอนง่ายหวานใจคุณ กลับมารึ?

Mary เปลี่ยนร่างของเธอให้ย้อนกลับไปเป็นอดีตตัวเธอก่อนที่จะถูกเขากัด

Mary : บอกฉันมาทีสิ ท่านมายด์ลอร์ด ท่านอยากได้อะไรจากดิฉัน?  รึดิฉันควรเลิกรา ราดห้องส้วมแล้วปล่อยกายให้คุณเอากับดิฉันในแบบฉบับของคุณ?
หรือบางทีท่านอาจชื่นชอบซ้อมดิฉันโทษฐานความเลินเล่อของดิฉัน
Andrew : เลิกเสียเหอะ

Mary : บางที ท่านมายด์ลอร์ด ต้องการขายตัวดิฉันเพื่อแลกกับสุกรและไก่ชน
Andrew : เปลี่ยนกลับเถอะ แมรี่

Mary : โอ๋นะ อย่าบัดปฏิเสธตัวดิฉันเลยนะคะ มายด์ลอร์ด หากปราศจากคำชี้นำของท่านแล้ว ดิฉันเป็นได้แค่คนไร้ค่าคนนึงค่ะ
Andrew :  เธออย่าได้รึบังอาจสวมใบหน้าเธอคนนั้นนะ

Mary ฉุดขาด

Mary : หน้าชั้น หน้าชั้น หน้าชั้นจะทำไมห๊ะ
Andrew : เลิกเหอะ

Mary : นี่แหละเป็นตัวตนที่ชั้นเป็นมาโดยตลอด คุณเป็นคนปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ!  คุณเป็นคนแสดงให้ฉันรู้ซึ้งเลยว่าฉันคนนี้เป็นใครกัน แล้วคุณน่ะก็ใช้เวลามาสี่ร้อยกว่าปีเพื่อหาวิธีพรากของสิ่งนี้ไปจากชั้น

กลับมายังเวลาปัจจุบัน

Andrew ได้วิ่งหนีพวกแวมไพร์อย่างสุดฤทธิ์ ทว่ารถไฟขบวนหนึ่งก็กำลังเข้ามาจอดประจำสถานนี

“เราสมควรจะได้รับอิสระนะ แอนดริว เผ่าพันธุ์ชั้นอาศัยอยู่ด้วยความหวาดกลัวและโดนกดขี่…”
“เธอพูดประโยคนี้มาแล้วนี่”
“งั้นก็ตามใจ”

Andrew : พระเจ้า ไม่นะ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว? นี่ชั้นทำอะไรลงไป? ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ ไม่นะ

“เราไปเตียงกันได้ไหม? สักครั้งนึง เป็นครั้งสุดท้าย”

“เรามาบอกลากันได้ไหม และจากนั้น เราก็เลิกกันเลย? ตลอดกาลเลยนะ?”

Andrew : ขอร้องเถอะ คนพวกนั้น เป็นผู้คนบริสุทธิ์นะ!

เมื่อประตูรถไฟขบวนสารคันนี้เปิดอ้า เหล่าผู้โดยสารที่เดินทางมาด้วยก็ชะตาขาด
“ฉันรักคุณ แอนดริว และ ฉันก็ขอโทษนะ”

Andrew ไม่สามารถช่วยเหลือพวกเขาได้เลย นอกจากยืนมองอยู่เฉยๆ

ไม่นานนัก ก่อนถึงเวลาปัจจุบัน
เมื่อตื่นนอน Andrew ก็พบว่า Mary ได้หายตัวไปแล้ว และเธอก็ได้ทิ้งกุหลาดอกหนึ่ง และจดหมาย

ใจความว่า

วันนี้ เป็นวันที่เราจะเริ่มก่อสงครามอันศักดิสิทธิ์ระหว่างมนุษย์
พวกของเราคงต้องตายนับคณา พวกเขานั้นต้องตายอย่างแน่นอน
เราต่างหากที่ต้องได้รับมรดกสืบทอดโลกใบนี้ แต่แทนที่จะเป็นอย่างนั้น
เรากลับโดนไอ้พวกต่างดาวและพวกคนสวมหน้ากากขโมยไป

ฟาดฝั่งของประเทศนั้น มีทั้งพวกที่หลบซ่อนและรอคอย ข้าจะยกกองทหารนับพัน
เราจะโจมตีอย่างโหดเหี้ยมโดยปราศจากคำเตือนใดๆ
วันนี้จะต้องเป็นวันที่ตราตรึงในใจพวกมัน ไปอีกนานแสนนาน

และเรื่องนี้จะเกิดขึ้นนอกหน้าต่างของคุณ คุณหยุดเรื่องนี้ไม่ได้หรอก แต่คุณจะลองหยุดดู
และฉันคงหลงรักคุณมากกว่าเก่าหากคุณตามมาหยุดพวกเรา

 

ด้วยรัก

แมรี่ ราชินีนองเลือด

หลังจากที่อ่านเนื้อความจบ เขาก็รีบลุกขึ้นไปดูทางหน้าต่าง

ทิวทัศน์ข้างนอกที่เต็มไปด้วยซากศพกองเนิน

“ทุกสงครามเต็มไปด้วยเล่ห์อุบาย”- ซุน วู

 

“ละทิ้งความรักไป ก็ถือได้ว่าโลกนี้เป็นสุสานใบหนึ่ง” -โรเบิร์ต บราวนิ่ง

เรื่องราวโศกนาฏกรรมครั้งใหม่ ได้เปิดฉากขึ้นแล้ว !!

ฉบับต่อไป : ก่อตั้งภาคี