BLUE BEETLE  #1
เรื่อง : TONY BEDARD
ภาพ : IG GUARA
วางจำหน่าย: 21 กันยายน 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

การผจญภัยบทใหม่ของเจ้าเต่าทองสีฟ้าได้เริ่มขึ้นแล้ว!

..

 

นำเรื่อง

เขตอวกาศที่ 2 เมื่อนานแสนนานมาแล้ว

 

ในเขตอวกาศอันไกลโพ้น บนดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง ผู้ก่อการร้ายกำลังทำลายล้างดวงดาวนี้อยู่

[*คำพูดทั้งหมดแปลจากภาษาสากลอินเทอร์แลค]

ชาวบ้าน: มันมาแล้ว

นายพล: ตั้งแถวไว้ ทหาร ผมไม่สนว่าศัตรูมีกระสุนเท่าไหร่ จะมีรูปลักษณ์แบบไหน หรือได้ทำลายมหานครของเราไปมากเท่าไหร่…  แต่มันมีแค่คนเดียว และต้องเจอพวกเราทั้งกองทัพ

 

นายพล: ได้รับสัญญาณภาพแล้ว ผู้รุกรานกำลังมา

 

“คาจิ-ไก!”

สัตว์ประหลาดรูปร่างเหมือนมนุษย์ในชุดเกราะแมลงสีฟ้าปรากฏตัวขึ้น!

 

“เปิดฉากยิง!”

 

เวลาสิบสองแท็คชั่นต่อมา

เมืองทั้งเมืองเหลือเพียงซากปรักหักพังและซากศพ

ตอนนั้นเอง กองกำลังไม่ทราบฝ่ายก็ได้เคลื่อนเข้ามาในเมือง

 

คาจิ-ไก: ข้าทำอะไรลงไป… ครอบครัวของข้า… ผู้คนของข้า…

“เข้มแข็งไว้ทหาร เจ้าทำงานได้ดีมาก เจ้าชื่อะไร?

คาจิ-ไก: ข้า… ข้าจำไม่ได้ว่าในอดีตถูกเรียกว่าอย่างไร แต่สการับของข้ามีนามว่าคาจิ-ไก

“เจ้าไม่จำเป็นต้องมีนามอื่นอีกแล้ว ขอต้อนรับสู่ เดอะ รีช”

 

ลู-ครีซ่า: ข้าคือนายพลแมลงนาม ลู-ครีซ่า และข้าอยากว่าถึงอนาคตของเจ้า เมื่ออาทิตย์ก่อนทหารคนสนิทของข้าสิ้นชีวิตระหว่างการจราจลในไฮค์ซัส ตอนนี้ข้าจึงขาดกำลังที่ช่วยสะสางและปราบปรามผู้คนในดินแดนที่กระด้างกระเดื่อง… เจ้าสนใจงานชิ้นนี้หรือไม่ล่ะ?

 

ลู-ครีซ่า: แต่ถึงอย่างไรที่นี่ก็ไม่อาจอยู่ได้แล้ว ดาวเคราะห์ของเจ้ากำลังถูกหุ้มด้วยใยเพื่อแปรสภาพเป็นอาหารให้เหล่าท่านเจ้ารัง และเรายังคงมุ่งหาดาวเคราะห์ที่สดใหม่ต่อไป…

 

ลู-ครีซ่า: ตอนนี้ตัวอ่อนสการับกำลังกำลังมุ่งหน้าไปยังส่วนอวกาศอื่นเพื่อสร้างนักรบคนใหม่เฉกเช่นเจ้า

 

“สการับ คาจิ-ด้า ลดความเร็วสู่ระดับสัมผัสได้”

“ตำแหน่งปัจจุบัน: ดาวเคราะห์ที่ห้า กำลังมุ่งเข้าสู่เขตดาวเคราะห์ที่สาม”

 

กรีนแลนเทิร์นคนหนึ่งตรวจเจอการมาถึงของมันพอดี

[ฉุกเฉิน: ตรวจพบหน่วยรุกรานของเดอะ รีช]

GL: ชั่วร้ายนัก… พวกเราน่าจะกำจัดเดอะ รีชให้สิ้นซากตั้งนานมาแล้ว

“พบภัยร้ายแรง: กรีน แลนเทิร์… แคร่กก”

 

GL: แหวนค้นหาซากของมัน

[ตรวจสอบไม่พบ]

GL: เช่นนั้นมันคงผ่านเข้าสู่ช่องมิติสับสเปซแล้ว อนุมัติหมายตรวจค้น ถ้าสการับนั้นมันปรากฏขึ้นมาอีก ข้าต้องการให้กรีน แลนเทิร์นทุกคนในระยะห้าพาร์เสครู้

 

ดาวเคราะห์ที่สาม

 

สการับร่วงหล่นลงสู่ดาวเคราะห์สีฟ้าหน้าวิหารของชาวมายัน

เรื่องราวของบลู บีทเทิ่ลกำลังเริ่มขึ้น…

 

จบบทนำเรื่อง

 

โรงเรียนมัธยม เอล ปาโซ่, เมื่อไม่นานมานี้

 

เจมมี่: พวกนายรู้รึเปล่า ช่วงเวลานี้แหละที่ทำให้ฟุตบอลเป็นเกมของราชา

เพื่อน: หุบปากเถอะเจมส์

เจมมี่: นี่จริงจังนะ จะมีช่วงเวลาไหนอีกที่นายจะได้ยืนอยู่ต่อหน้ามิตรสหายมากมายในขณะที่สองมือกำลังกุมไอ้นั่นอย่างภาคภูมิ…

 

ตุบ! ลูกบอลพุ่งกระแทกหน้าเจมส์เต็มรักและยังกระเด้งเข้าประตูอีกต่างหาก

 

คู่แข่ง: เข้าประตูไปแล้ว! เฮ้ โจอี้ เห็นว่านายได้รับเชิญไปพิธีฉลองครบสิบห้า*ของเบรนด้า เดล เว็กชิโอ้เรอะ?

(*พิธีฉลองอายุครบสิบห้าปีบริบูรณ์หรือควินเซนาร่า เป็นพิธีเฉลิมฉลองของชาวลาตินอเมริกาซึ่งมีความสำคัญมากเพราะถือเป็นอายุสิบห้าเป็นวัยที่เปลี่ยนผลัดจากวัยเด็กสู่วัยผู้ใหญ่ของชาวลาตินอเมริกา)

โจอี้: ช่าย เธอเชิญคนตั้งครึ่งโรงเรียน นี่ต้องเป็นงานระดับตำนานแน่นอน… ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเบรนด้าที่กำลังจะกลายเป็นสาวฮ็อตเบอร์หนึ่ง พวกนายคิดว่านานเท่าไหร่กว่าเธอจะอ้อนวอนขอเจอ ‘ลิตเติ้ลโจอี้’ ได้?

 

ปาโก้: งี่เง่า! ถ้าแกมีอะไรจะพูดเกี่ยวกับเบรนด้า แกบอกกับฉันก็ได้นะ

โจอี้: ถอยไปเลย ปาโก้ ทาโก้… ฉันไม่กลัวเด็กถูกไล่ออกอย่างแกหรอก! ที่จริงฉันจะตัวต่อตัวกับแกก็ได้ ถ้าแก๊งของนายไม่เข้ามายุ่มย่ามน่ะ

 

ปาโก้: ที่พวกนายควรบอกตัวเองคือกลับบ้านไปซะ! แล้วถ้านายเลิกปอดเมื่อไหร่ คงรู้นะว่าจะหาฉันได้ที่ไหน

แก๊งของโจอี้ทั้งสามยอมจากไปแต่โดยดีโดยไม่ลืมจะแสดงท่าทางอวดเบ่งก่อนจาก…

ปาโก้: โจอี้ กอนซาเลส คนอะไรขี้โอ่เป็นบ้า ใครทนฟังเจ้าเปอร์โตริแกนผมบลอนด์นี่พล่ามได้ตลอดบ้าง?

เจมมี่: นายมาทำอะไรที่นี่? นายเกลียดที่นี่นี่หว่า

ปาโก้: หนึ่งหนึ่งหนึ่งสามบอกให้มารอรับบัตรเชิญไปงานเบรนด้าที่นี่น่ะ

เจมมี่: นายส่งข้อความหาเบรนด้าเลยไม่ง่ายกว่ารึไงเนี่ย?

 

เบรนด้า: ฉันบอกให้เขามาเองแหละ เขาไม่ได้ใช้อีเมล์มาหลายเดือนแล้ว ฉันเลยต้องเอาบัตรเชิญมาให้เขากับมือไงล่ะ

ปาโก้: ช่ายเลย เธอคงคิดถึงยิ้มหวาน ๆ ของฉันสิท่า ยอมรับเถอะสาวน้อย เธอหลงสเน่ห์เหลือร้ายของปาโก้แล้ว

เบรนด้า: คงใช่ล่ะ! ก็ฉันยังจำตอนที่เธอกินดินสอสีสมัยอนุบาลได้อยู่เลยนะ

 

เจมมี่: เขาต้องใช้บัตรเชิญด้วยเหรอ? ฉันจำได้ว่าปาโก้ก็ไปงานวันเกิดตอนเธอสิบขวบนี่

เบรนด้า: งานคราวนั้นทำฉันกลัวพินาต้า*ไปเลย งานคราวนี้ป้าเทีย อัมปาโร่เป็นเจ้าภาพ เธอสั่งพวกการ์ดรักษาความปลอดภัยไว้แล้วว่าใครไม่มีบัตรเชิญห้ามเข้า ไม่มีข้อยกเว้นใด ๆ ทั้งสิ้น

(*โคมแขวนของเล่นทำจากเปเปอร์มาเช่ใช้ใส่ของเล่นและลูกอมซึ่งเจ้าภาพงานจะทำให้แตกในระหว่างงานเพื่อให้ขนมและของเล่นโปรยลงมา)

เจมมี่: แล้วทำไมป้าเธอต้องจ้างการ์ดพวกนั้นด้วยล่ะ? ฉันหมายถึงฉันเข้าใจว่าป้าเธอมีเงินเยอะนะ แต่ทำไมต้องระวังตัวถึงขนาดนั้นล่ะ

เบรนด้า: ฉันก็ไม่รู้สิ

เจมมี่: เธอไม่เคยถามหรอ?

เบรนด้า: พ่อฉันบอกว่าการถามเรื่องทรัพย์สินเป็นสิ่งที่หยาบคาย ยิ่งเป็นทรัพย์ของป้าเทียยิ่งแล้วใหญ่

 

3 ชั่วโมงต่อมา

“แม่ไม่อนุญาตให้ลูกไปบ้านอัมปาโร่เด็ดขาดเลย”

เจมส์: ทำไมล่ะฮะแม่? ป้าเทียของเบรนด้าทำอะไรให้แม่ไม่พอใจงั้นเหรอฮะ? ผมหมายถึงถ้าพวกแม่ทะเลาะกัน ทำไมผมถึงต้องโดนหางเลขไปด้วยล่ะฮะ?

พ่อ: แม่ของลูกไม่ได้มีปัญหากับเธอหรอก ไม่มีใครโง่พอจะทำอย่างนั้น แต่ว่า…

 

เจมมี่: แต่ว่าพ่อครับ ทุกคนไปงานนี้นะ!

พ่อ: นั่นก็เรื่องของเขา ไม่เกี่ยวกับลูกสักหน่อย

แม่: เจม แม่ไม่ได้อยากจะเข้มงวด แม่รู้ว่าลูกไม่อยากพลาด และแม่รู้ว่าลูกรู้สึกยังไงกับเบรนด้า…

เจมมี่: แต่แม่ฮะ…

แม่: แม่ไม่อยากให้ลูกไปบ้านผู้หญิงคนนั้น แม่บอกได้แค่นี้แหละ แม่ยอมให้ลูกโกรธลูกเกลียดได้ ถ้าแลกมาด้วยความปลอดภัยของลูก

เจมมี่: งั้นแม่คงสมหวังแล้วล่ะ

 

คฤหาสน์คาร์เดนาส

เทีย: หมายความว่าไงที่ว่า ‘มีคนเร่งให้พวกแกต้องลงมือ’

“พวกมันตัดหน้าเรา ดูท่าจะเป็นพวกเหนือมนุษย์ครับท่าน เหมือนผมจะได้ยินเสียงเพื่อนที่ลักลอบนำของเข้ามาให้ท่านร้องระงมอยู่ข้างใน”

เทีย: ฉันไม่มีเพื่อนที่ไหนทั้งนั้น และถ้าศัตรูเป็นพวกเหนือมนุษย์ ก็เป็นไปตามที่ฉันคาดไว้ ฉันถึงให้พวกแกสามคนไปรับของไงล่ะ

 

เทีย: อย่าให้พวกมันขโมยของของเราไปได้ล่ะ บรูเทล แกคงไม่รู้หรอกว่าฉันต้องเสียอะไรไปบ้างเพื่อนำมันมายังเอล ปาโซ่

“ไม่ต้องกังวลครับท่านดาม่า พวกเรากำลังเข้าไป”

 

บรูเทล: ผมจะเอาแมลงนั่นไปส่งให้ถึงมือท่านในอีกไม่ถึงชั่วโมงข้างหน้านี้

 

“ทำให้เต็มที่”

 

ภายในโกดังนั้นเกิดเหตุโจรปล้นโจร เหล่าวายร้ายไม่ทราบสังกัดกำลังปล้นของจากคนของเทีย อัมปาโร่หรือที่รู้จักกันในวงการธุรกิจมืดว่า ลา ดาม่า

วอร์ป: ต้องไปแล้ว โฟเบีย ต้องรีบเอาของไปส่งที่ปารีสให้เร็วที่สุด

โฟเบีย: รออีกนิด วอร์ป เราต้องเช็คของก่อนว่ามันเป็นของแท้รึเปล่า เดอะ เบรน กับ มัลลาห์ตัดหัวเราแน่ถ้าเราเอาของปลอมกลับไป

 

โฟเบีย: รู้สึกกลัวรึยัง? ฉันจะทำให้แกตกนรกทั้งเป็นถ้าแกไม่ยอมบอกที่ซ่อนเจ้าเต่าทองของจริงนั่นมา

คนส่งของ: ไม่… ไม่! เราทดสอบดูแล้วที่เม็กซิโกซิตี้… ในกระเป๋าสะพายนั่นคือบลู บีทเทิ่ลของแท้จริง ๆ! ฉันสาบานได้เลย!

โฟเบีย: ดีมาก ฉันเชื่อแก เอาล่ะ พลาสมัส แกจัดการเก็บมันซะ

พลาสมัส: ทั้งหมดนี้เพื่อเจ้าหุ่นแมลงนี่น่ะเหรอ? มันดูไม่มีค่าอะไรสักนิดเดียวเลยสำหรับฉัน

 

โฟเบีย: บลู บีทเทิ่ลเป็นของโบราณน่ะ พลาสมัส, เดอะ เบรนบอกว่ามันถูกค้นพบในวิหารมายันและเปลี่ยนมือเจ้าของมาหลายครั้งตลอดหลายทศวรรษ

พลาสมัส: อา เห็นมัลลาห์บอกว่ามันเป็นของต้องคำสาป… เฮ้ออ ขนาดลิง*ยังงมงายเลย…

(*มัลลาห์เป็นวายร้ายที่เป็นลิงกอริลล่า ดูรายละเอียดตอนท้าย)

 

ทันใดนั้น ประตูโกดังก็เกิดระเบิดขึ้น ดึงความสนใจสมาชิกทั้งสามของภราดรแห่งความชั่วร้ายไปสิ้น

บรูเทล: ลา ดาม่าฝากทักทายแน่ะ

เหล่าสมาชิกภราดรแห่งความชั่วร้ายพยายามจะหนีแต่ก็ถูกขัดขวางไว้ได้

โฟเบีย: วอร์ป รีบเอาของ… โอ๊ย!

 

ระหว่างทาง

เจมมี่ติดรถมากับปาโก้เพื่อมุ่งไปยังบ้านของเบรนด้า

เจมมี่: นายรู้รึเปล่าว่าฉันกังวลว่าจะแต่งตัวได้เห่ยที่สุดในงาน จนกระทั่งนายโผล่มานี่แหละ

ปาโก้: ไม่เอาน่าเพื่อน ฉันใส่ชุดที่ดีที่สุดแล้วนะ

 

เจมมี่: เราสองคนควรหาชุดดี ๆ เปลี่ยนด่วนเลย ฉันไม่อยากให้ป้าของเบรนด้ามองเราเหมือนมูลในโถทอง

ปาโก้: ฉันว่าเบรนด้าอาจมีชุดในนายยืมใส่นะ ชุดซินเดอเรลล่าน่ะ ส่วนฉันน่ะ ไม่จำเป็นต้องอวดตัวให้ใครดู

เจมมี่: เฮ้ออ.. ฉันน่าจะคิดหาเสื้อผ้าดี ๆ ใส่เสียก่อนจะกระโดดออกมาจากหน้าต่างห้องนอน แต่ตอนนั้นฉันคิดถึงอยู่แค่อย่างเดียว…

ปาโก้: เบรนด้าล่ะสิ?

เจมมี่: เลิกเล่นได้แล้ว พวกเราทั้งหมดเป็นเพื่อนกันไม่ใช่รึไง?

ปาโก้: งั้น… ฉันกำลังคิดจะรักษาน้ำใจสักหน่อย…

 

ตอนนั้นเอง พวกเขาขับรถผ่านมาถึงหน้าโกดังแห่งหนึ่ง แต่โกดังกลับระเบิดอย่างกระทันหัน!

 

ตูม!

 

ปาโก้: แม่เจ้า!

 

วอร์ป: ต้องรีบไปแล้ว

 

“ไม่มีทางซะล่ะ”

 

เจมมี่: ไปเลยปาโก้! ขับไปเลย!!

ปาโก้: โว้ว รถฉัน!

 

รถของปาโก้ชนเข้ากับร่างของวอร์ปทำให้กระเป๋าสะพายตกลงไปในรถ

 

บรูเทล: รอมเป้-ฮิวซอส! หยิบกระเป๋ามา

ฮิวซอส: ให้ฉันฆ่าเด็กสองคนนี้ก่…

 

เจมมี่: ไม่นะ! แกปล่อยเขาซะ อยากได้กระเป๋านี่ใช่มั้ย งั้นมาเอาสิวะ

 

บรูเทล: อย่ากังวลเลยรอมเป้-ฮิวซอส… ผู้กล้าตัวน้อยไปได้ไม่ไกลหรอกถ้ามีใบมีดปักหลังเขาอยู่

 

อ๊ากก!

 

สการับพลันมีปฏิกิริยาขึ้น…

มันค่อย ๆ เกาะติดกระดูกสันหลังของเจมมี่…

 

“คาจิ-ด้า!!!”

 

เจมมี่พลันกลายร่างเป็นบลู บีทเทิ่ลในที่สุด!

 

 

..

ตอนต่อไป:

MEET THE BEETLE!

..

คุยกันท้ายเล่ม

เจ้าเต่าทองสีฟ้ากลับมาอีกครั้ง! แต่ประวัติของเขายังคงเหมือนเหมือนเดิม (ยกเว้นการได้รับสการับ) ในจักรวาลเดิมนั้น เจมมี่ เรเยสคือเด็กหนุ่มคนที่สามที่ใช้ชื่อบลู บีทเทิ่ล เขาได้รับสการับในช่วง Infinite Crisis และได้รับบทบาทสำคัญในการช่วยแก้วิกฤติ O.M.A.C. ให้กับแบทแมนและบูสเตอร์ โกลด์

ในจักรวาลใหม่นี้ ประวัติของเจมมี่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเท่าไหร่ เขาคือเด็กหนุ่มไฮสคูลในครอบครัวชนชั้นกลางชาวละตินอเมริกา เพื่อนซี้ปาโก้และเบรนด้าก็กลับมาในจักรวาลใหม่นี้ รวมถึงองค์กรเดอะ รีชซึ่งเป็นผู้สร้างสการับก็ยังคงกลับมาเช่นเดิม (ยกเว้นเท็ด คอร์ดที่ยังไม่เห็นเค้าว่าจะมีบทบาท.. เศร้า)

นอกจากนี้นอกจากเจ้าแม่อาชญากรรมอย่าง ลา ดาม่าแล้วเจมมี่ยังต้องรับมือกับเหล่าภราดรแห่งความชั่วร้าย – Brotherhood of Evil อีก ซึ่งเหล่าภราดรนั้นก่อตั้งโดยเดอะ เบรนซึ่งเป็นอดีตนักวิทยาศาสตร์อัจฉริยะ เขาทดลองกอริลล่าตัวหนึ่งและผลของมันทำให้กอริลล่าตัวที่ว่ามีไอคิวสูงถึง 178 กอริลล่าตัวนั้นคือมองสิเออร์ มัลลาห์ เมื่อเดอะ เบรนเสียชีวิต มัลลาห์จึงย้ายมันสมองของเดอะ เบรนเข้าสู่ร่างหุ่นยนต์ทำให้เขามีชีวิตเรื่อยมา และก่อตั้งกลุ่มภราดรขึ้น ที่จริงในจักรวาลเก่าสมาชิกในกลุ่ม (รวมทั้งเดอะ เบรนและมัลลาห์นั้น) ได้เสียชีวิตหมดแล้ว แต่ในจักรวาลนี้ดูท่าพวกเขาจะเป็นวายร้ายที่เจมมี่ต้องรับมือ

ส่วนตัวผมยังไม่หมดหวังเรื่องเท็ดครับ (ผมชอบเขาเป็นการส่วนตัว ฮ่า) โฟเบียบอกว่าสการับถูกเปลี่ยนมือหลายครั้งซึ่งนั่นอาจแปลว่าแดน แกร์เร็ต บีทเทิ่ลคนแรกและเท็ด คอร์ด บีทเทิ่ลคนที่สองก็อาจเคยครอบครองมันเหมือนกัน แต่ก็คงต้องดูต่อไปอีก

 

ชอบไม่ชอบอย่างไรติชมได้ครับ

ขอบคุณที่รับชมครับผม

 

ปล. ใครเห็นชื่อตอนต่อไปแล้วคิดถึงเพลง I Wanna Hold Your Hand บ้าง ฮ่า 😀