The All-New Wonder Woman #603 Odyssey Part 3 – Keres

เรื่อง : Joseph Michael Straczynski

ภาพ : Don Kramer, Eduardo Pansica และ Allan Goldman

วางจำหน่าย : พฤศจิกายน 2010

สำนักพิมพ์ : DC Comics

 

ในที่สุด ไดอาน่า ก็ช่วยพี่น้องของเธอจากเหล่าทหารได้ แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆ เมื่อเธอต้องหาทางกลับออกมาจากทาร์ทารัส นรกแห่งตำนานกรีก 

 

ไดอาน่า: ท่านนักบวชหญิงเป็นยังไงบ้าง?

หญิงชาวแอมเมอซอน: เดี๋ยวก็ได้สติ เดี๋ยงทีก็หมดสติเพคะ แต่ทุกอย่างจะดีขึ้นเองเมื่อเราไปถึงอีกฝั่งของทะเล

ไดอาน่า: ฉันไม่ชอบเลยที่พวกเราเดินทางกันโจ่งแจ้งขนาดนี้ อีกสิบไมล์กว่าจะถึงเรือ แต่มันคงใช้เวลาอีกไม่นานกว่าพวกมันจะหาเราเจอ–

หญิงชาวแอมเมอซอน: ไม่ปัญหาหรอกเพคะ

 

หญิงชาวแอมเมอซอน: เราจ้างไกด์ กับทหารชาวตุรกีมาคอยนำทางให้พวกเรา ท่านอเลร่า บอกให้พวกเขารอเราอยู่ครึ่งทางและพยายามอยู่ให้ห่างจากสายตาผู้คน

หญิงชาวแอมเมอซอน: พวกเขามีอาวุธและยานพาหนะ เพื่อพาพวกเราไปยังท่าเรือก่อนที่พวกศัตรูจะตามเราทัน

 

หญิงชาวแอมเมอซอน: พวกเขาน่าจะอยู่อีกด้านของเนินทรายลูกนู—

 

หญิงชาวแอมเมอซอน: ไม่นะ…

ไดอาน่า: ดูเหมือนว่าพวกเขาจะ “อยู่ให้ห่างจากสายตาผู้คน” ไม่สำเร็จ

 

ไดอาน่า: คำถามเดียวนะตอนนี้คือ พวกเขาถูกฆ่าก่อนที่พวกเธอจะถูกโจมตีที่วิหาร หรือพวกเขาถูกฆ่าเพื่อเปนบทลงโทษที่จะช่วยพวกเธอหนี–

ไดอาน่า: — ไม่ว่าอันไหนก็ตาม เรายังพอมีโอกาสที่จะหนีไปจากตรงนี้ได้–

ไดอาน่า: — แต่ถ้าพวกเขาถูกฆ่าหลังจากที่เราหนีออกมาแล้ว เพื่อเป็นการปิดเส้นทางการหนีของพวกเรา–

ไดอาน่า: –ถ้าเป็นอย่างนั้น ตอนนี้พวกเราตกอยู่ในสถานะการที่ลำบากมากๆแล้วละ

 

ไดอาน่า: ตรงกองไฟยังมีควันอยู่ พวกเขาน่าจะถูกฆ่าได้ไม่กี่ชั่วโมง

 

ไดอาน่า: ชายคนนี้ตายแล้ว ไปเช็คคนอืนสิ

ชายชาวตุรกี: ช่วยข้าด้วย…

ชายชาวตุรกี: …ได้โปรดเถอะพระเจ้า อย่าให้พวกมันเอาข้าไปเลย—

วิญญาณค่อยๆลอยออกมาจากร่างของชายชาวตุรกี
ไดอาน่ามองด้วยความตกใจในสิ่งที่เห็น

วิญญาณชายชาวตุรกี: –ช่วยข้าด้วย พวกเคอส์ (Ker เอกพจน์ / Keres พหูพจน์ – วิญญาณหญิงสาวที่ตายแล้ว ตามตำนานกรีก) … ได้โปรด—
วิญญาณชายชาวตุรกี: –อย่าปล่อยให้พวกมันเอาข้าไป—

เคอร์ 1: สสาาาาหห์! นางเห็นพวกเรา น้องข้า

 

เคอร์ 2: ใช่… ใช่แล้วพี่ข้า นางเห็นพวกเรา

เคอร์ 2: เราต้องควักลูกตาของนางออกมา

เคอส์พุ่งใส่ ไดอาน่า

แต่เธอหลบมันได้ ไดอาน่ารีบคลานไปหยิบปืนที่ใกล้ตัวนางที่สุด แล้วหันกลับไปยิงใส่พวกเคอส์ แต่กระสุนก็ผ่านทะลุพวกมันไปเฉยๆ

เคอร์: เด็กน้อยหลงอยู่ในป่า… สุดท้ายเธอต้องตายเพราะไม่รู้ภาษาของมัน (กำลังจะสื่อว่า ถ้าต้องสู้กับอะไรที่ตัวเองไม่รู้จัก ยังไงก็แพ้) เอาวิญญาณของนางมา นางไม่คู่ควรกับมัน

 

ไดอาน่าถูกพวกเคอส์ล้อมไว้รอบด้าน เธอเขวี้ยงปืนทิ้งเพราะรู้ว่าไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้ แต่เธอเองก็ไม่ยอมแพ้ ไดอาน่ากระโดดหลบกรงเล็บของพวกเคอส์หลุดออกมาจากวงล้อมของมัน คว้าดาบและโล่ของเธอขึ้นมา ในขนาดเดียวกัน เคอร์ตัวหนึ่งก็กำลังกระโจนเข้าใส่ไดอาน่า

 

ด้วยสัญชาตญาณนักรบ เธอตวัดดาบของเธอใส่เจ้าเคอร์ ไม่ได้ขาดไว้ว่ามันจะได้ผล แต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเจ้าเคอร์ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

เคอร์: กรี๊ดดดด!

ไดอาน่า: หะ— ดูเหมือนพวกเราทั้งคู่จะไม่คิดว่าไอ้นี่ (ดาบ) จะทำอะไรแกได้นะ

ตัดมาสู่ภาพที่เหล่าแอมเมอซอนเห็น พวกนางกำลังองค์หญิงของนางยืนสู้กับลมอยู่

 

หญิงชาวแอมเมอซอน: ไม่เห็นจะมีอะไรเลย นางกำลังสู้อยู่กับลม

นักบวชหญิง อเลร่า: ไม่…

นักบวชหญิง อเลร่า: …ลมไม่กระแทกกับโล่ด้วยเสียงของกรงเล็บ ถอยออกมา และอย่าได้เข้าไปยุ่งในการต่อสู้ครั้งนี้–

นักบวชหญิง อเลร่า: –เพราะการต่อสู้ครั้งนี้ อยู่นอกเหนือกว่าที่พวกเจ้าจะเข้าถึง

 

การต่อสู้ระหว่างไดอาน่าและพวกเคอส์ยังคงดำเนินต่อไป จนในที่สุดไดอาน่าก็โดนกรงเล็บของเจ้าเคอร์แทงเข้าที่หลังของนาง

ไดอาน่า: อ้าาา!

ไดอาน่าค่อยๆล้มลงกับพื้น

ไดอาน่า: เอิมมม…

นางค่อยๆหมดสติลง

เคอร์: พวกเราได้มันแล้ว… เราได้วิญญาณของแกแล้ว

เคอร์: และพวกเราก็จะนำมันไปกับเรา… พาเจ้าไป… ทาร์ทารัส (Tartarus นรกของตำนานกรีก)

เคอร์: และเจ้าาจะต้อง… พินาศ… ไปตลอดการ

 

เมื่อไดอาน่าตื่นขึ้นมา เธอก็ต้องพบว่าตัวเธอถูกรายล้อมไปด้วยเคอส์นับสิบๆตัว

เคอร์: ฉีกนางให้เป็นชิ้นๆ พี่น้องข้า… ฉีกแขนของนางออกจากตัวของนาง ควักตาของนางออกจากหน้าของนาง ฉีกลิ้นของนางออกจากปากของนาง…

เคอร์: …แล้วนำมันกลับเข้ามาต่อกันใหม่ นางจะเป็นของเล่นใหม่ของเรา เราจะเล่นสนุกกับนางไปชั่วนิรันดร์

 

???: พอ!

มีแสงบางอย่างปรากฏขึ้น

เคอร์: กรี๊ดดดดด!

เคอร์: แสบเหลือเกิน!

 

???: กลับไปสู่สนามรบของพวกเจ้า… เชิญไปสนุกกันให้เต็มที่… หากแต่นางผู้นี้ไม่ใช่ของพวกเจ้า

เคอร์: รับทราบ–

 

พวกเคอส์ค่อยๆบินหนีไป

เคอร์: — แต่จำเอาไว้ วันหนึ่งนายท่านจะต้องกลับมา และท่านจะได้รู้ถึงสิ่งที่เจ้าทำไว้!

ไดอาน่า: ขอบคุณ ฉัน—

???: เจ้าไม่ควรจะมาที่นี่

ไดอาน่า: แล้วที่นี่คือที่ไหนกัน?

 

???: เจ้าไม่รู้หรอ? ถ้างั้นจงตามข้ามาและเห็นด้วยตาของเจ้าเอง สิ่งที่เกิดขึ้นกับพวกเรา

แคลร์รอน: ข้าคือแคลร์รอน (Charon คนเรือที่คอยพายเรือพาวิญญาณที่ตายแล้วข้ามแม่น้ำสติกส์ Styx ในทาร์ทารัส ตามตำนานกรีก) และนี่คือทาร์ทารัส… นรก… บ้านของเหล่าผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ที่ซึ่งวิญญาณของพวกเขาต้องติดอยู่ที่นี่ไปตลอดการ

แคลร์รอน: ประมาณสองทศวรรษที่แล้ว ตามเวลาของพวกมนุษย์ นายของพวกเรา ท่านเฮดีส์ (Hades เจ้าพระแห่งนรก จากตำนานกรีก) ได้หายตัวไป

แคลร์รอน: หน้าที่ของข้าคือคอยพาวิญญาณที่พึ่งเสียชีวิตไป ข้ามแม่น้ำมาพากับชะตากรรมของพวกเขา… แต่เมื่อท่านเฮดีส์หายตัวไป สถานที่แห่งนี้ก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย

แคลร์รอน: มืดมนจนทุกอย่างเลวร้ายไปหมด แม้แต่ข้าเองก็ไม่สามารถพาพวกวิญญาณข้ามฝั่งไปได้… ทุกอย่างพินาศลงเพราะพวกวิญญาณเหล่านี้

 

แคลร์รอน: ข้าจึงต้องละทิ้งหน้าที่ของข้า และทิ้งวิญญาณพวกนี้ไว้ด้านนี้ของแม่น้ำสติกส์ มานานหลายปีแล้ว–

แคลร์รอน: — หากแต่ชะตากรรมที่รอคอยพวกเขาอยู่นั้น เลวร้ายน้อยกว่าสิ่งที่พวกเขาประเชิญอยู่นะตอนนี้

 

ไดอาน่า: แล้วฉันจะกลับออกไปได้ยังไง?

แคลร์รอน: เจ้าไม่สามารถกลับออกไปด้วยวิธีที่เจ้าเข้ามา จากที่นี่ วิธี้เดียวที่เจ้าจะกลับออกไปได้คือ—

แคลร์รอน: — ผ่านทางเดินที่ถูกคุ้มกันโดยหมาสามหัว เซอร์เบรัส (Cerberus หมาสามหัวที่คอยคุมไม่ให้คนเข้า หรือออกประตูนรก จากตำนานกรีก) ซึ่งมีหน้าที่เพียงหนึ่งเดียว คือการให้แน่ใจว่าจะไม่มีวิญญาณตัวไหนหนีออกไปจากนรกได้ มีแค่ท่านเฮดีส์เท่านั้นที่ผ่านพวกมันไปได้

 

ไดอาน่า: เยี่ยม วิเศษ เริ่ดมาก จะมีอะไรง่ายมั่งไหมเนี่ย?

 

แคลร์รอน: ไม่มีหรอก อย่าลืมสิว่านี่คือนรก

ไดอาน่า: แล้วพอจะมีอาวุธอะไรมั่งไหม?

แคลร์รอน: ไม่มีอาวุธอะไรหรอกที่จะสามารถช่วยเจ้าสู้กับเซอร์เบรัสได้

ไดอาน่า: แล้วมีใครคิดจะไปกับฉันมั่งไหม?

แคลร์รอน: ไม่

ไดอาน่า: ถ้างั้นท่านช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหมว่าต้องไปทางไหน?

 

แคลร์รอน: ทางนั้น

ไดอาน่า: ขอบคุณมาก

แคลร์รอน: แต่จงระวังไว้ ถ้าพวกเคอส์พบเจ้าก่อน พวกมันจะฉีกเจ้าเป็นชิ้นๆ และเจ้าจะไม่มีวันได้ออกไปจากที่นี่อีกเลย

ไดอาน่า: …….

แคลร์รอน: อะไรนะ?

ไดอาน่า: เปล่า ไม่มีอะไร… 

 

ไดอาน่า: ต้องเป็นที่นั่นแน่

ไดอาน่ามองไปยังถ่ำแห่งหนึ่ง ในขนาดเดียวกันก็มีฝูงเคอส์บินมาจากด้านหลังของเธอ

เคอร์: นางอยู่นั่น น้องข้า

เคอร์ตัวหนึ่งบินโฉบมาข้างๆไดอาน่า เธอพยายามหลบกรบเล็บของมัน แต่ก็โดนข่วนไปที่แขนซ้าย

เคอร์อีกตัวบินเข้าใส่ไดอาน่า แต่ครั้งนี้เธอพร้อมแล้ว ไดอาน่ากระโดดเกาะเคอร์ตัวนั้นไว้

 

ทั้งคู่ล่วงลงไปอัดกับพื้น

เคอร์ 1: กรี๊ดดดดด!

เคอร์ 2: น้องข้า!

ไดอาน่าบีบคอเคอร์ตัวที่นางจับได้

ไดอาน่า: บอกพวกพี่น้องของแกให้ถอยออกไปให้ไกลพอที่ฉันจะหนีไปได้

เคอร์ 1: อัคคคค

ไดอาน่า: บอกพวกเขาก่อนที่ฉันจะนับถึงสาม ไม่งั้นฉันจะหักคอแก (ดูเหมือนจะกลายเป็นท่าประจำตัวไดอาน่าไปแล้ว หักคอคน :))

 

เจ้าเคอร์เปลี่ยนร่างตัวเองให้กลายเป็นร่างของหญิงสาวที่งดงามมากคนหนึ่ง

เคอร์ 1: เธอจะไม่ทำร้ายฉันใช่ไหม… เพราะว่าครั้งหนึ่งฉันเคยงดงาม… ครั้งหนึ่งพวกเราเคยงดงามเหมือนเธอ–

ไดอาน่า: หนึ่ง–

เคอร์ 1: — หืมมม – มันเป็นคำสาปของที่นี่ ทุกวิญญาณจะต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดการ… พวกเราต้องกินกันเอง กินวิญญาณของผู้ที่ตายในการต่อสู้… พวกเราไม่ได้ต้องการให้มันเป็นอย่างนั้นเลย—

ไดอาน่า: — สอง –

เคอร์ 1: อัคคค!! ก็ได้ๆ ตามที่แกต้องการ

 

เคอร์ 1: ปล่อยนางไป พี่น้องข้า… ทางข้างหน้าไม่ใช่ที่ๆนางจะไปได้…

เคอร์ 1: … สิ่งที่อาศัยอยู่ในความมืดนั้น จะไม่มีวันให้นางผ่านไปได้

เมื่อไดอาน่าเดินลึกเข้ามาในถ่ำเรื่อยๆ เธอก็หยิบคบเพลิงที่แขวนอยู่บนถ่ำขึ้นมาเพื่อใช้เป็นไฟส่องทาง

???: ราาาา (เสียงบางอย่างคำรามขึ้น)

 

ข้างหน้าไดอาน่าคือเจ้าหมาสามหัว เซอร์เบรัส

ไดอาน่า: โอเค… งั้นเรามาเริ่ม (สู้) กันเลยแล้วกัน ฉัน—

เซอร์เบรัสก้มหัวลงมาดมกลิ่นของไดอาน่า เสร็จแล้วพวกมันก็หลีกทางให้ไดอาน่า (ตอนนอนนี่น่ารักจัง อยากได้มาเลี้ยงไว้ที่บ้าน)

ไดอาน่า: เยี่ยม นี่คงไม่ใช่สิ่งที่เห็นกันได้ทุกวัน

 

ไดอาน่า: แต่ทำไมพวกมันถึงให้ฉันผ่านไปได้แบบนั้นนะ–

ตัดกลับออกมาสู่โลกข้างนอก สาวชาวแอมเมอซอนคนหนึ่งกำลังพยายามจับหาชีพจรของไดอาน่าอยู่

แอมเมอซอน 1: มีอะไรเปลี่ยนแปลงมั่งไหม?

แอมเมอซอน 2: ไม่เลย เดียวนะ— ในที่สุด! ชีพจรของเธอค่อยๆเต้นแล้ว–

ไดอาน่า: เฮอออ!

ในที่สุดไดอาน่าก็ตื่นขึ้นมา

แอมเมอซอน 3: ท่านโอเค—

ไดอาน่า: ฉันสบายดี

แอมเมอซอน 2: ขอบคุณพระเจ้า พวกเราไม่กล้าขยับตัวท่าน พวกเราเลยรอจน—

ไดอาน่า: รอ? ฉันสลบไปนานแค่ไหน?

แอมเมอซอน 2: สี่ชั่วโมงได้เพคะ

ไดอาน่า: สี่ชั่วโมง? พวกเธอน่าจะทิ้งฉันไว้ พวกเธอต้องรีบออกเดินทางก่อนที่พวกมัน—

แอมเมอซอน 2: พวกเขาเจอเราแล้วเพคะ

ไดอาน่า: โอ้ว 

 

แอมเมอซอน 2: ไม่มีอะไรได้มาง่ายๆเลยสินะ เพคะ

ไดอาน่า: ไม่มีหรอก อย่าลืมสิว่านี่คือนรก

แอมเมอซอน 3: ดูนั่นสิ… ทหารนายหนึ่งกำลังเดินเข้ามา

ทหารนายนั้นยื่นโทรศัพท์มาให้ไดอาน่า

ทหาร: ฉันได้รับมอบหมายอำนาจที่จะมาต่อรองกับเธอ

ทหาร: นายของฉันตกลงที่จะปล่อยพวกที่เหลือไป เพื่อแลกกับเธอคนเดียว

ทหาร: เราจะให้รถบรรทุกกับพวกเขา และให้แน่ใจว่าพวกเขาจะไปถึงทะเลอย่างปลอดภัย เราจะให้วิทยุกับพวกเขาไปด้วย เพื่อใช้ยืนยันกับเธอว่าพวกเขาปลอดภัยแล้ว

ไดอาน่า: ทำไม?

ทหาร: เขาอยากเจอเธอ เขาอยากให้เธอรอเขาหน่อย เพื่อที่เขาจะได้เจอเธอตัวเป็นๆ แค่เธอกับเขาสองคนเท่านั้น

ทหาร: เขาบอกเขามีบางอย่างจะให้เธอ… บางอย่างที่เป็นของแม่เธอ

ทหาร: ถ้างั้น ตกลงไหม?

ไดอาน่า: ได้… ฉันรับข้อเสนอ

 

ไดอาน่า: อย่าลืมนะ โทรกลับมาหาฉันด้วยเมื่อเรื่อออกจากฝั่งแล้ว เพื่อที่ฉันจะได้รู้ว่าพวกเขาไม่ได้กลับคำ

แอมเมอซอน 2: เพคะ

แอมเมอซอน 4: ท่านแน่ใจนะเพคะว่าท่านจะไม่ไปกับพวกเราด้วย? เราขโมยรถพวกมันตอนนี้เลยก็ได้นะเพคะ

ไดอาน่า: ไม่ นี่คือสิ่งที่ฉันอยากจะทำ สิ่งที่—

ไดอาน่า: — สิ่งที่ฉันต้องทำ เพื่อตัวฉันเอง เพื่อเราทุกคน มันถึงเวลาแล้ว

 

ไดอาน่า: ดูแล อเลร่าดีๆด้วยละ เอาให้แน่ใจว่านางได้รับการดูแลที่ดี–

แอมเมอซอน 2: พวกเราขอรับปากเพคะ ได้โปรด ดูแลตัวเองด้วย องค์หญิง

ไดอาน่า: ฉันจะรีบตามไปเจอพวกเธอให้เร็วที่สุด

 

เมื่อไดอาน่าและเหล่าแอมเมอซอนล่ำลากันเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็หยิบดาบและโล่ของเธอขึ้นมา
เหล่าทหารเองก็ค่อยๆถอยทัพกลับไป ทิ้งให้ไดอาน่ายืนอยู่คนเดียว สักพักก็มีเสียงวิทยุดังขึ้นมาจากเหล่าพี่น้องของเธอ

แอมเมอซอน: เราถึงที่หมายแล้วเพคะองค์หญิง… ขอให้คำอธิษฐานของพวกเราจงสถิตย์อยู่กับท่าน…

แอมเมอซอน: ในยามที่ท่านต้องประเชิญหน้ากับความมืดมิดที่มีแต่ท่านเท่านั้นที่ประเชิญมันได้

 

สักพักก็มีเปลวไฟตกลงมารอบๆบริเวณที่ไดอาน่ายืนอยู่

???: แม่ของเจ้าก็ตายในที่แบบนี้แหละ (ในเปลวเพลิง) ในที่ๆนางท้าทายข้า

???: ก็เหมาะสมดีที่พวกเราจะได้เจอกันในที่แบบนี้ ในเปลวเพลิง

???: มัน(บ่วงบาศแห่งความจริง)ตอบสนองต่อเปลวเพลิง… มันจำเปลวเพลิงได้… มันจำเจ้าได้

???: มันเคยเห็นนายของมันต้องจบชีวิตลงในเปลวเพลิงไปแล้วครั้งหนึ่ง

???: และตอนนี้ มันจะได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นกับนายของมัน เกิดขึ้นอีกครั้งกับลูกสาวของนาง

???: จะมีเราเพียงคนเดียวที่ได้กลับออกไปจากที่นี่

???: และคนๆนั้นจะไม่ใช่เจ้า

 

ในที่สุด ชายปริศนาที่ฆ่าแม่ของไดอาน่า ราชินีฮิพพอลิท่า และขโมย บ่วงบาศแห่งความจริง ไปก็ปรากฏตัวต่อหน้าไดอาน่า!
เกร็ดความรู้ท้ายเล่ม

 

ท้ายเล่มนี้ขอเล่าประวัติตัวละครอย่าง แคลร์รอน และเหตุผลที่ทำไมไดอาน่าถึงเกี่ยวข้องกับตำนานกรีกมากนัก

 

แคลร์รอนโผล่มาครั้งแรกใน timeline ของ WW ใน Wonder Woman V2 #1 (1987) ในเล่มนั้น เขากำลังพาเทพธิดาทั้งห้า ได้แก่

1. ดิมิเทอร์ (Demeter) เทพธิดาแห่งความอุดมสมบูรณ์และการสมรส
2. อะธีนะ (Athena) เทพธิดาแห่งสงครามและความฉลาด
3. อาร์เทมิส(Artemis) เทพธิดาแห่งการล่าสัตว์
4. อโฟร์ไดธี (Aphrodite) เทพธิดาแห่งความรักและความงาม
5. เฮสเทีย (Hestia) เทพธิดาสถาปัตยกรรมแห่งและไฟ

ไปยังมดลูกแห่งไกอา (Womb of Gaea) สถานที่ๆรวมดวงวิญญาณของหญิงที่ล่วงลับไปแล้ว พวกเธอทั้งห้าปลดปล่อยดวงวิญญาณทั้งหมดลงมาบนโลก กลายเป็นเหล่าแอมเมอซอน แต่หลังจากนั้นแคลร์รอนก็ไม่ค่อยมีบทบาทสำคัญเท่าไหร่นัก

 

นอกจากเหตุผลข้างต้นแล้วที่ทำให้เธอเกี่ยวข้องกับตำนานของกรีกมากนัก ไดอาน่าเองยังเป็นหลานสาวของซูส (Zeus) และเคยถูกแต่งตั้งให้เป็น เทพธิดาแห่งความจริง โดยเหล่าเทพแห่งโอลิมปัส แต่ก็คืนตำแห่นงและอำนาจทั้งหมด เพื่อกลับมาเป็น Wonder Woman อีกครั้ง