Marvel Comic : Venom 05 : Venom’s Father’s Day

เรื่อง : Rick Remender
ภาพ : Tony Moore, Tom Fowler, Danny Miki, John Rauch
วางจำหน่าย: 27 กรกฎาคม 2011
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

ในฐานะ Venom เขามีพลังและความสามารถพิเศษมากมาย และปฏิบัติภารกิจที่ยากเย็นมาหลายต่อหลายครั้ง ทว่า เมื่อเป็นปัญหาที่เกี่ยวกับชีวิตส่่วนตัวของเขาเองนั้น Flash Thompson ก็ต้องรับรู้ว่า พลังความสามารถในฐานะ Venom นั้น ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้เลย

เปิดเรื่องมาที่ Manhattan

วายร้ายโนเนมที่เรียกตัวเองว่า Hunan Fly (มนุษย์แมลงวัน) กำลังพาเหยื่อสาวรายล่าสุดของมันไปยังที่ซ่อน ที่เป็นโบสถ์ร้างที่ทรุดโทรม เพื่อเก็บไว้ใช้เป็นอาหาร

มันว่ามันจะยังไม่กินเธอทันที เพราะมันชอบให้เหยื่อของมันผอมลงจากการอดอาหาร ให้เนื้อแน่นขึ้นมากกว่า

ทันใดนั้นมันก็เห็นหนูตัวหนึ่งวิ่งออกมา

ว่าแล้วมันก็พ่นน้ำย่อยออกมาใส่หนู ก่อนจะคว้าซากหนูขึ้นมากิน

(เกร็ดความรู้ : แมลงวันจะพ่นน้ำย่อยออกมาใส่อาหารให้ละลายเป็นน้ำเสียก่อนแล้วจึงค่อยกิน)

Human Fly : มันก็แค่เรื่องธรรมดาเท่านั้นแหละ ฉันต้องการแคลอรี่เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ เรื่องนี้เธอก็รู้ดีอยู่แล้ว

Human Fly : ฉันมีชีวิตด้วยการกินแคลอรี่จากสิ่งอื่นๆ มันก็แค่วัฎจักรของชีวิต และฉันก็รู้อยู่ว่าเธอเข้าใจว่าฉันหมายความถึงอะไร!

Human Fly : มันมีให้ดูทางช่องดิสคัฟเวอรี่ด้วยนะ สัตว์มันก็กินสัตว์อื่นเป็นทอดๆไป

แล้วมันก็ย่างสามขุมเข้าหาเหยื่อชายคนหนึ่ง ที่มันเห็นว่าผอมได้ที่แล้ว

Human Fly : เรื่องอย่างนี้มันไม่ผิดอะไรอยู่แล้ว เพราะเราทุกคนก็คือสัตว์เหมือนกันทั้งนั้น

Human Fly : สัตว์ที่กำลังหิ..”แผละ!!”

ทันใดนั้นก็มีใยแมงมุมพุ่งเข้ามาปิดปากมัน!

??? : แต่แกก็มีข้อแตกต่างจากสัตว์อื่นๆอยู่ว่ะ..

Venom : …ตรงที่พวกมันรู้ว่าไม่ควรจะพยายามกินลูกสาวของวุฒิสมาชิกไงล่ะ

Venom (Eugene “Flash” Thompson) มาแล้ว!

Venom : ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ….เพราะแผนดินเนอร์ราคาแพงของแกทำให้ฉันได้เข้ามาทำคดีของแก

Venom : อาชญากรโรคจิตอย่างแกฆ่าคนบริสุทธิ์ แล้วเจ้าหน้าที่รัฐก็มาจัดการอาชญากรโรคจิตอย่างแก นี่ก็เป็นวัฏจักรของชีวิตเหมือนกัน

แม้ภายนอกเขาจะพูดจาติดตลกเหมือนไม่แคร์ แต่ความจริงแล้วภายในนั้นเป็นตรงกันข้ามกันเลย

“พยายามอย่าสนใจคราบเลือด…กับกลิ่นเนื้อเน่านั่น”

“เด็กที่ผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูกมองดูฉันจากอีกฟากหนึ่งของห้อง”

“ไปออกปฏิบัติภารกิจระยะยาวมาสองรอบ ฉันก็ยังไม่เคยเจออะไรแบบนี้เลย”

ทันใดนั้นเจ้า Human Fly ก็พ่นน้ำย่อยใส่ Venom

“บ้าเอ๊ย…มันเร็วเป็นบ้าเลย…”

แล้วมันก็พุ่งเข้าชาร์จ Venom จนตัวปลิว

“ประมาทไป”

เขาปลิวไปชนกับระฆังโบสถ์ ซึ่งเสียงดังของระฆังก็ทำให้ชุด Symbiote ของเขาปั่นป่วน

เจ้า Human Fly ก็ไม่ปล่อยโอกาส แล้วพ่นกรดใส่ที่แขวนระฆังจนมันหล่นลงมาทับ Venom!

เมื่อมันเห็นว่าจัดการ Venom ไปได้แล้ว Human Fly ก็หันไปหาเหยื่อรายล่าสุดที่มันเพิ่งรู้ว่าเป็นลูกสาวของคนระดับ VIP

แต่ทันใดนั้นเอง Venom ก็ลุกขึ้นมา แล้วยกระฆังทุ่มใส่มันจนปลิวออกไปนอกโบสถ์

“ต้องควบคุมซิมไบโอตเอาไว้”

“ความโกรธของมันเกือบจะคุมไว้ไม่อยู่…การควบคุมความโกรธไม่ใช่สิ่งที่ฉันถนัดด้วยสิ”

“แล้วทำไมพวกนั้นถึงเลือกฉันมาทำงานนี้กันนะ?”

“มันเป็นเพราะว่านายพลตาบอดคนหนึ่ง เกิดอยากจะใช้งานทหารพิการเหมือนๆกันกับตัวเองขึ้นมา”

“เขาว่า ‘หมอนี่เป็นหัวแถวของแฟนคลับของสไปเดอร์แมนนี่นะ’ ”

“แหงล่ะ…จะเป็นไรไปล่ะจริงไหม?”

“เพราะยังไงเราก็อาจจะต้องระเบิดเขาทิ้งในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้าอยู่แล้วนี่”

ขณะที่ความคิดมากมายแล่นอยู่ในหัวเขา ร่างกายของ Venom กลับไม่ปล่อยเวลาให้สูญเปล่าแม้สักวินาที และกระโจนตาม Human Fly ลงไป

เขาใช้ใยของเขารับเอาระฆัง และเศษของกำแพงที่ตกลงมาไม่ให้ไปโดนผู้คนเบื้องล่าง พร้อมทั้งจับตัว Human Fly ไว้ด้วย

“งั้นแล้วทำไมฉันถึงเลือกมาทำงานนี้กันล่ะ?”

“เพื่อรับใช้ประเทศชาติ”

“นั่นมันคือคำตอบที่ฟังดูดี…แค่คำโกหกสวยหรูที่ฉันใช้บอกพวกที่ฐาน”

“ความจริงแล้ว มันเป็นแค่เพราะว่าฉันมันก็แค่เด็กที่ต้องการเรียกร้องความสนใจ”

“…แค่เด็กที่อยากได้รับการยอมรับนับถือ จากผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่สามารถจะให้มันกับฉันได้”

เพื่อไม่ให้ Human Fly หนีไป Venom เลยใช้ในพันตัวมันไว้จนมิดทั้งตัว

Human Fly : แกกับฉันไม่จบเรื่องกันแค่นี้หรอกนะ สไปเดอร์แมน!

Venom : ถ้าฉันเป็นสไปเดอร์แมนล่ะก็ ฉันคงจะพูดคำพูดเจ๋งๆออกมาเป็นโหลๆแล้วล่ะ อย่างเช่น “แมลงวันติดใยแมงมุมซะแล้ว” อะไรประมาณนั้น

เมื่อเสร็จเรื่องแล้วเขาก็ติดต่อกองบัญชาการ

ซึ่งในขณะนั้นเหล่าฝรั่งมุงก็ถ่ายรูปเขากันยกใหญ่

Venom : แคทรีน ฉันจัดการฮิวแมนฟลายเรียบร้อยแล้ว ส่งทีมมาเก็บมันกลับไปด้วย

Venom : ส่วนฉันจะมุ่งหน้าไปยังจุดนัดพบ แล้วก็บอกท่านนายพลดอจ์ดให้ด้วยนะว่า…ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าฉันคงได้ออกข่าวภาคค่ำคืนนี้แหงๆเลยล่ะ

แล้วเขาก็โหนใยจากไป ท่ามกลางความชื่นชมของเหล่าผู้คนที่มุงดูอยู่

เมื่อเสร็จภารกิจ เขาก็ถูกส่งกลับมาบ้านของเขา

“วันนี้ฉันช่วยชีวิตคนเป็นสิบๆเอาไว้ได้”

“จับฆาตกรโรคจิตได้ด้วย”

“โดยที่ใช้เวลาไปแค่ 49 วินาทีโดยไม่มีผู้รับเคราะห์เลย”.

“แต่รางวัลที่ฉันได้รับ กลับเป็นคำด่าจากการที่โดนถ่ายรูปเอาไว้ได้ซะงั้น”

“น่าจะบอกๆเรื่องไคร์มมาสเตอร์กับนายพลดอจ์ดไปซะ”

“เรื่องที่เจ้านั่นมันรู้ตัวจริงของฉันแล้ว”

“พวกนั้นก็จะได้เลือกคนอื่นมาใส่ชุดนั่นแทนฉันซะ”

“เบตตี้ก็คงจะดีใจมาก”

“แล้วฉันก็จะเริ่มต้นชีวิตใหม่ในฐานะ ยูจีน เอลลิงตั้น พนักงานขายรถขาพิการจากทาโคม่า”

“ไม่เอาด้วยหรอก”

“ฉันจะจัดการกับเจ้าไคร์มมาสเตอร์เอง”

“แค่โกหกดอจ์ดต่อไป”

“โกหกเบ็ตตี้ต่อไป”

“เป็นอีกหนึ่งของสุดยอดการตัดสินใจยอดแย่ของนายทอมป์สันเลยล่ะ”

ทันใดนั้น เครื่องรับฝากข้อความก็เล่นข้อความที่บันทึกไว้ มันมาจากแม่ของเขา

Mom : แฟลช นี่แม่เองนะ แม่หวังว่าลูกยังสบายดีนะ แม่รู้ว่าลูกงานยุ่ง แต่แม่ก็คิดถึงลูกเสมอ

Mom : ที่แม่โทรมาหาเป็นเพราะว่า…พ่อของลูกหายตัวไปหลายวันแล้ว…ก่อนหน้านี้เขาก็เมากลับมา…ทำตัวเหมือนกับที่เขาเคยทำ…

Mom : ถ้าลูกเห็นเขาช่วยโทรบอกแม่ด้วยนะ…

เมื่อได้ยินเรื่องของพ่อ Flash ก็เกิดอาการของขึ้นทันที

เขาโยนเครื่องบันทึกโทรศัพท์ใส่ผนังจนแตกกระจุย แล้วก็ออกจากบ้านไปอีกครั้ง.

เมื่ออยู่บนท้องถนน เขาคิดถึงเรื่องของพ่อ

“เขาเป็นโค้ชทีมฟุตบอลตอนฉันอยู่ประถม”

“เขาเข้มงวดกับฉันมากเป็นพิเศษเสมอ…เพราะเขาอยากแสดงให้พ่อแม่คนอื่นๆเห็นว่าเขาไม่ได้โอ๋ลูกของเขา”

“แต่ฉันก็อยากจะได้รับความสนใจจากเขาในรูปแบบอื่นมากกว่า”

“ฉันทุ่มเทอย่างหนักเพื่อให้เขายอมรับในตัวฉัน”

“ฝึกเล่นฟุตบอลจนกระดูกหัก”

“แต่เขาก็ไม่เคยแม้แต่จะพูดให้กำลังใจด้วยซ้ำ”

“ฉันเก็บกดการถูกพ่อทำร้ายเอาไว้ในใจ”

“แล้วระบายมันใส่เด็กคนอื่นๆที่โรงเรียน”

“เด็กๆนั้นชอบดูเด็กเกเรรังแกพวกเด็กเรียนที่อ่อนแออยู่แล้ว”

“ผู้ใหญ่ก็ไม่ต่างกันนักหรอก”

“พวกนั้นจะร้องเชียร์ฉัน การได้รับการยอมรับนั้นมันให้ความรู้สึกดีกว่าการลงมือรังแกเสียอีก”

“พูดถึงการยอมรับ…ฉันใช้ชีวิตของฉันไปกับการมองหาความชื่นชมจากคนอื่นๆ เพื่อทดแทนกับสิ่งที่เขาไม่เคยให้ฉันได้”

“แต่ไม่ว่าฉันจะประสบความสำเร็จมากขนาดไหน…ไม่ว่าฉันจะเดทกับสาวสวยสักกี่คน…ไม่ว่าฉันจะได้รับเหรียญกล้าหาญมาสักกี่เหรียญก็ตาม…”

“คำชื่นชมใดๆก็ไม่อาจทำให้ฉันพอใจได้”

“เพราะมันไม่ได้มาจากเขา”

“ฉันมันแค่เด็กไม่รู้จักโตที่ยังคงรอให้พ่อพูดอะไรดีๆกับฉันบ้าง”

“การเข้าร่วมกองทัพเป็นสิ่งแรกที่ฉันเคยทำเพื่อตัวเอง”

“และนั่นก็เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกภูมิในในตัวฉันแม้สักนิดก็ตาม”

“แม่บอกว่าเขาเลิกเหล้าแล้ว…บอกว่าเขาเลิกมาได้สองปีแล้ว”

“แม่ขอให้ฉันสัญญาว่าจะให้โอกาสเขาอีกครั้ง”

“ยอมลืมเรื่องร้ายๆที่เขาทำกับฉันและเริ่มต้นกันใหม่”

“ก่อนหน้าที่ฉันจะเข้าร่วมกับกองทัพ ฉันก็เป็นพวกขี้เหล้าเหมือนกัน”

“ดื่มเพื่อให้ลืมความเศร้าและความไม่มั่นใจในตัวเอง”

“เพราะงั้นฉันเองก็ไม่มีสิทธิ์จะไปดูถูกเขาหรอก”

“แต่ฉันก็สัญญากับตัวเองเอาไว้อย่างหนึ่ง…เป็นเงื่อนไขของคำสัญญานั้น…”

“ว่าถ้าหากพ่อกลับไปติดเหล้าอีก…ฉันจะถือว่าเขาตายไปแล้วสำหรับฉัน”

เขามาหาคนรักของเขา Betty Brant ที่บ้านของเธอ ตามที่นัดกันไว้

แต่แม่ของเขาก็โทรมา เป็นเรื่องพ่อของเขาเหมือนที่เธอฝากข้อความเอาไว้ ซึ่งนั่นทำให้ Flash หงุดหงิดอย่างมาก

แม้จะไม่พอใจ แต่เมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของแม่ตัวเอง Flash ก็รับปากเธอว่าจะไปตามตัวพ่อกลับบ้านให้

แล้วเขาก็ออกมาจากบ้านของ Betty

เขาขอให้ Peter Parker เพื่อนที่รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนให้มาเป็นเพื่อนเขา

แต่แม้จะหาไปตามบาร์เหล้าหลายต่อหลายแห่งก็ไม่มีวี่แววพ่อของเขาเลย

ตอนที่คิดจะเลิกหาแล้ว เขาก็ได้รับโทรศัพท์ และนั่นมาจากเพื่อนเก่าของพ่อเขา

ที่แท้พ่อของเขาที่เมาแประ กำลังมาสร้างความรำคาญต่อเพื่อนเก่าสมัยที่ยังเป็นตำรวจของเขา

เพื่อนของพ่อคนนั้นเลยติดต่อ Flash ให้มารับพ่อเขากลับไป

คุยกับคนเมานั้นไม่เคยได้เรื่องอะไรอยู่แล้ว

แต่เมื่อพ่อของเขาคิดจะอาละวาดทำร้ายลูกชาย Flash ก็แสดงให้เห็นว่าแม้เขาจะพิการจนต้องนั่งรถเข็น เขาก็ยังแกร่งพอจะรับมือขี้เมาสักคนได้สบายอยู่แล้ว

“เปิดโล่งโจ้งเชียว…ฉันหักจมูกเขาได้สบายๆเลย”

“ต่อยปากเสียๆนั่นให้ยุบ ให้เขาหุบปากไปซะ”

“เอาคืนกับสิ่งที่เขาทำกับฉัน”

“เพราะถ้าเป็นเขาก็คงทำแบบนั้นกับฉันนั่นแหละ”

“แต่ฉันไม่ใช่เขา”

เมื่อโดนลูกชายที่เป็นคนขาด้วนสอนมวยเข้าให้ ตาพ่อขี้เมาก็ยังพยายามจะกร่างด้วยวาจาต่อ แต่สุดท้ายก็ฟุบสลบไป

“แม่เสียงสั่นไปเลยเมื่อฉันบอกเธอว่าให้มาพบเราที่ไหน”

“หมอบอกว่าพ่อเป็นตับแข็ง”

“เขารู้เรื่องนี้มาตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ก็ไม่ยอมบอกใคร”

“เขาคิดว่าถ้ายังไงอีกไม่นานเขาก็ต้องตายอยู่แล้ว เขาก็ขอตายทั้งที่ยังเมาอยู่ดีกว่า”

“ไอ้ที่แย่ก็คือ ฉันเข้าใจว่าทำไมเขาคิดแบบนั้น”

“เพราะถ้าฉันอยู่ในสถานการณ์เดียวกับเขา ฉันก็อาจทำแบบเดียวกันด้วยซ้ำ”

“แต่ความเข้าใจ และความสงสารทั้งหมดนั้น มันหายไปเกลี้ยงเมื่อฉันต้องเป็นคนบอกให้แม่รู้เรื่องนี้”

“แม่ร้องไห้อย่างหนักต่อหน้าต่อตาฉันเลย”

“เขาทำลายทุกสิ่งทุกอย่างลงในคืนนี้คืนเดียว”

“ทำให้ฉันต้องกลับมาคิดถึงความทรงจำที่ขมขื่นพวกนั้นอีก”

“ทำให้ความรู้สึกดีๆระหว่างเราสองคนต้องหายไปจนหมด”

“เหมือนกับทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตเขา เขาต้องทำให้มันจบอย่างเลวร้ายทุกครั้ง”

“แล้วก็ให้พวกคนที่โง่พอจะรักเขาต้องมารับเคราะห์ไปด้วย”

Flash เข้าไปดูอาการพ่อของเขา แต่เมื่อพ่อของเขาเรียกหา เขากลับออกจากห้องมา เพราะเขายังไม่อยากจะมองหน้าพ่อของเขาในตอนนี้

เขาออกมานอกโรงพยาบาล ซึ่ง Betty ที่ทราบข่าวก็มาหาเขา

เขากอดเธอไว้แน่น ปลดปล่อยความรู้สึกมากมายที่อัดอั้นออกมาอย่างเงียบงัน

หลังจากที่พวกเขากอดกันได้ครู่ใหญ่ ทันใดนั้นโทรศัพท์ของ Flash ก็ดังขึ้น

Betty : อย่ารับเลย…

แต่เขาก็ยังรับมันอยู่ดี และมันก็มาจากกองบัญชาการ เพื่อเรียกตัวเขาไปทำภารกิจ

Flash : นี่แฟลชครับ ครับทราบแล้วครับ ผมเข้าใจครับ…ผมจะไปเดี๋ยวนี้

ทั้งปัญหาทางหน้าที่การงาน และเรื่องส่วนตัวที่ประเดประดังกันเข้ามา
จะมีอนาคตเช่นใดรอเขาอยู่กันนะ

โปรดติดตามตอนต่อไป : เมื่อ Venom เข้าสู่ Spider-Island!!!

สำหรับผู้ที่ต้องการทราบเรื่องเกี่ยวกับเรื่องราวในซีรีย์ Spider-Man รวมถึงที่มาของ Event ใหญ่ประจำซีรีย์อย่าง Spider-Island เชิญอ่านได้ที่
http://www.comics66.com/?s=spider-island&search=Search