Brightest Day : Green Arrow Vol.10 : กำเนิดอัศวิน

เรื่อง : J.T. Krul
ภาพ : Diogenese Neves, Vincente Cifuentes
วางจำหน่าย: 30 มีนาคม 2011
สำนักพิมพ์ : DC Comics

การต่อสู้เพื่อปกป้องป่าแห่งดวงดาวจากเงื้อมมือของปีศาจ ร้ายยังคงดำเนินต่อไป และบัดนี้ Galahad จะต้องเผชิญหน้ากับอดีตที่เขาเลือกจะลืมมันไปอีกครั้ง!

ที่ป่าแห่ง Star City

Green Arrow (Oliver Queen) กำลังต่อสู้อยู่กับเหล่าแมลงปีศาจ

“ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้ที่จะคงความบริสุทธิ์ได้ตลอดไป ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่ดีงาม จริงแท้ หรือสูงส่งเพียงใดก็สามารถที่จะแปดเปื้อนได้ทั้งนั้น เพียงแค่จะช้าหรือเร็วเท่านั้น”

“ไม่ว่าจะถอนวัชพืชไปเท่าไหร่ก็ตาม มันก็จะกลับมาอีก”

“แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าคุณจะต้องยอมแพ้ คุณจะต้องพยายามอย่างไมย่อท้อ เพื่อทำให้สิ่งต่างๆมันเป็นไปในทิศทางที่ถูกต้อง”

“คุณจะต้องสู้อย่างไม่ท้อถอย”

“ป่าแห่งนี้คือต้นกำเนิดพลังแห่งชีวิต เป็นสัญลักษณ์แห่งการฟื้นฟูของสตาร์ซิตี้ มันช่วยเหลือชีวิตมากมาย รวมถึงผมด้วย”

“แต่ตอนนี้มันแปดเปื้อนพิษร้ายเสียแล้ว”

“คำสาปที่เชื่อมโยงเจสัน บลัด กับ เอทริกัน ถูกทำลายลงไป”

“แต่ตอนนี้เจ้าปีศาจได้แพร่เชื้อความชั่วร้ายของมันสู่ป่าแห่งนี้”

“ผมต่อสู้เคียงบ่าเคีบงไหล่กับเจสัน ผมต่อสู้เพื่อปกป้องป่านี้ แต่ผมก็ไม่ใช่ตัวเอกของเรื่องราวนี้”

“ไม่ว่าเขาจะเป็นอัศวินจริงๆหรือไม่ จะเป็นคนสติดีหรือเสียสติก็ตาม กาลาแฮดคือผู้ที่ถูกเลือกให้ปกป้องป่าแห่งนี้”

“ผมควรจะเป็นผู้ที่คอยคุ้มกันเขา แต่ผมกลับล้มเหลว และความชั่วร้ายของเอทริกันก็กลืนกินเขาเข้าไป”

“และดึงเขาเข้าไปสู่ความมืด”

อีกด้านหนึ่ง

Galahad ก็ตื่นขึ้นมาในสถานที่แห่งหนึ่ง

ในห้วงที่ไม่อาจบอกได้ว่าเป็นความจริงหรือภาพฝัน เขาเห็นโบสถ์หลังหนึ่งอยู่ลิบๆในความมืด

ที่เบื้องหน้าโบสถ์ไม่มีใคร ประตูเปิดทิ้งไว้ ที่ภายในมีเทียนไขถูกจุดเอาไว้

บนแท่นบูชามีร่างที่สวมชุดเกราะสีเงินวาวนอนสงบนิ่งอยู่

มีร่างสีดำหลายร่างปรากฎขึ้น เสียงกระดิ่งดังก้องกังวาล กระถางกำยานถูกแกว่งไปมา พร้อมด้วยเสียงสวดมนต์อันแผ่วเบาดังคลอไปพร้อมกัน นี่คืองานศพอย่างนั้นรึ?

กลับมาทางด้าน Oliver

“ผมต่อสู้กับปีศาจร้ายมามากมายตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ถ้าพูดกันตามตรงล่ะก็ พวกมันส่วนใหญ่เป็นผลมาจากการกระทำของผมเอง”

“บางคนอาจบอกว่าผมสมควรได้รับมันแล้ว”

“แต่เจสันนั้นไม่ใช่ นานนับศตวรรตแล้วที่เขาต้องถูกสาปให้อยู่ร่วมกับเอทริกัน ถูกบังคับให้ต้องแบ่งปันร่างกายและวิญญาณกับเจ้าปีศาจนรกนั่น”

“แต่ในขณะนี้ที่เขาเป็นอิสระแล้ว ไม่มีใครสามารถจะกล่าวโทษเขาได้หากเขาจะเดินจากไป และให้คนอื่นสู้แทนเขา”

“แต่เขากลับยืนหยัดเข้าต่อสู้ เผชิญหน้ากับความตายอย่างกล้าหาญเยี่ยงอัศวินจนถึงที่สุด”

“แล้วผมจะยอมน้อยหน้าเขาได้ไง?”

Oliver เอาธนูไฟเสียบไปที่คอของ Etrigan แต่แม้จะทำให้มันเจ็บปวดได้บ้าง แต่ก็ไม่ช่วยอะไรได้มากนัก

Etrigan : เจ้านักธนูเอ๋ย เศษไม้และก้อนหินของเจ้าทำร้ายร่างกายข้าไม่ได้หรอก และร่างกายที่เปราะบางของเจ้าก็จะถูกขยี้อยู่ใต้เท้าข้า…

Etrigan : คำพูดสุดท้ายก่อนตายของเจ้าจะเป็นเพียงแค่เสียงครวญคราง และนรกก็จะจัดเตรียมที่รอคอยเจ้าลงไปหามัน

Jason : โอลลี่! ลุกขึ้นเร็ว!

Oliver : เจ้านั่นมันแข็งแกร่งสุดๆจริงๆ นี่นายสะกดเอทริกันมาได้ยังไงตั้งหลายร้อยปีน่ะ?

Jason : ก็ฉันไม่มีทางเลือกนี่นา จริงไหมล่ะ?

Oliver : ฉันสงสัยว่าเราไม่เคยมีทางเลือกจริงๆนั่นแหละ

ขณะที่ Etrigan และสมุนแมลงปีศาจของมันรี่เข้าหาทั้งสองคน จู่ๆป่าด้านหลังของพวกเขาก็แหวกออกเป็นช่อง

Jason : ดูสิ! ป่าแหวกออกเป็นทางแล้ว มันอาจจะพยายามให้ทางหนีกับเรา

Oliver : ฉันว่ามันพยายามจะยื่นมือเข้าช่วยเรามากกว่านะ จะว่าไปก็ตั้งสี่ข้างแน่ะ

Doctor Midnite (Pieter Cross) และ Mister Terrific (Michael Holt) สองฮีโร่นักวิจัยจาก Justice Society of America มาแล้ว!

Doctor Midnite : ป่านี้กำลังโจมตีสิ่งที่อยู่รอบๆมันอยู่ แต่เมื่อจู่ๆก็มีทางเปิดขึ้น เราก็เดาได้ว่ามันเชื้อเชิญเราให้เข้ามาน่ะนะ

ไม่ต้องพูดให้มากความ ทั้งสองก็เข้าลุยทันที

Doctor Midnite : นายบอกว่านายคุมป่าได้ไม่ใช่หรือไงโอลลี่

Mister Terrific : นั่นมันปีศาจเอทริกันไม่ใช่รึ? มันเกิดอะไรขึ้นกันน่ะ?

Oliver : นรกมันมาโผล่ที่เมืองนี้น่ะสิ นั่นแหละสิ่งที่มันเกิดขึ้น

ขณะที่พวก Oliver จัดการกับพวกแมลงปีศาจ Jason ก็เข้าลุยกับ Etrigan อีกรอบ

Jason : ฉันต้องเฝ้ามองดูแกกระทำเรื่องชั่วร้ายมานานเกินไปแล้ว

Jason : ฉันเคยคิดว่าเรามีชะตากรรมร่วมกัน ต่างก็เป็นวิญญาณที่ต้องทุกข์ทรมาณด้วยทัณฑ์จากนรก แต่ในที่สุดฉันก็เข้าใจว่าสำหรับแกนั้นมันไม่ใช่ความทุกข์ทรมาณเลย

Jason : เพราะสำหรับแกแล้วนั้น เอทริกัน นรกมันก็คือบ้านของแกนั่นเอง

Jason : ฉันมันคิดผิดที่ไปกลัวแก

Jason : ไม่ว่าแกจะมีพลังขนาดไหนก็ตาม

Jason : เพราะเมื่อไม่มีแกก็ไม่มีปีศาจสิงในใจฉันอีกต่อไป

Jason : และเมื่อไม่มีฉัน แกก็ไม่มีวิญญาณ

ด้วยพลังเวทย์มหาศาล Jason ซัดพลังใส่ Etrigan จนถอยร่นไป แต่ปีศาจร้ายก็ยังไม่ยอมสยบง่ายๆ

Etrigan : ตอนนี้แกมีพลังอันยิ่งใหญ่สถิตย์อยู่ในตัว แต่สำหรับผู้ที่เคยเป็นอัศวินผู้สูงส่งแล้ว…คำพูดที่แกพูดออกมากลับโง่เขลาเหลือทน ความพยายามของแกมันไร้ความหมายเจ้ามนุษย์ที่ไร้ค่าเอ๋ย

ตัดมาทาง Galahad

เมื่อเขาเห็นสิ่งหนึ่งอยู่ ในเกราะมือของอัศวินที่นอนอยู่บนแท่น เขาก็รับรู้ว่ามันคืออะไร และหมอกควันที่เกาะกุมจิตใจของเขาก็ค่อยๆสลายไป

ด้วยมืออันสั่นเทา เขาเปิดหมวกเกราะของร่างที่นอนอยู่ เผยให้เห็นใบหน้าของเด็กหญิงผู้หนึ่ง

และอดีตอันเจ็บปวดเกินจะทานทนก็กลับมาหาเขาอีกครั้ง

“ในอดีตข้าคิดว่าการได้ศึกษาประวัติศาสตร์ โดยเฉพาะเรื่องตำนานกษัตริย์อาเธอร์คือความสุขที่สุดของข้า แต่เมื่อลูกสาวข้าเกิดขึ้นมา ข้าจึงได้รู้ว่าความสุขที่แท้จริงนั้นเป็นเช่นไร”

“แอมเบอร์ลูกสาวข้าป่วยมาตั้งแต่เกิด ไม่มีสักวันที่เธอจะอาการดีขึ้น อย่างดีก็แค่ชั่วครู่ชั่วยามเท่านั้น”

“ชีวิตของข้าเปลี่ยนไป มันไม่มีทั้งคาเมล็อต, จอกศักดิ์สิทธิ์ หรืออัศวินโต๊ะกลมอีก”

“มีเพียงการตรวจโรค, การผ่าตัด, ค่ารักษา และค่าประกันสุขภาพ”

“ในตอนนั้นทุกวันของข้าเหมือนจ่อมจมอยู่กับความสิ้นหวัง แต่แอมเบอร์นั้นมีจิตวิญญาณอันเข้มแข็งอยู่เสมอ จนกระทั่งวาระสุดท้ายของเธอ”

“เมื่อเธอตายไป ข้าก็ไม่สามารถทนรับมันได้อีก ชีวิตของข้ามันแตกสลายไป แล้วข้าก็ต้องการอะไรสักอย่าง”

“จุดหมาย…ความสุข…ภารกิจ…”

“ตอนนี้ข้ารู้แล้ว…ข้าเห็นความจริง…ข้าไม่ได้ชื่อกาลาแฮด”

“ข้าเป็นเพียงพ่อคนหนึ่ง”

เมื่อเขามองไปยังร่างของลูกสาว บัดนี้ในมือของเธอมีดาบที่ส่องประกายวาววับเล่มหนึ่ง ราวกับว่ารอคอยที่จะมอบมันให้กับใครบางคน

เขาหยิบดาบจากมือของลูกสาว รับเอาจิตวิญญาณอันแข็งแกร่งของเธอมา กลีบดอกไม้โปรยปรายลงมาราวจะอวยพรให้เขา

“ข้าไม่ใช่อัศวิน แต่เพราะเธอ…บัดนี้ข้าได้เป็นแล้ว”

ที่โลกแห่งความจริง การต่อสู้ก็ยังคงระอุ

แต่ทันใดนั้นก็มีแสงส่องออกมาจากต้นไม้สีดำ พร้อมกับร่างของใครคนหนึ่งใช้ดาบแหวกลำต้นมันออกมา

Oliver : กาลาแฮด!

ปีศาจร้ายคิดใช้ห้วงแห่งความฝันทำลายจิตวิญญาณของเขา แต่มันกลับได้มอบพลังใจที่มากยิ่งกว่าเดิมให้กับเขาแทน

และตอนนี้อัศวินผู้ได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของตนเอง ก็เข้าโรมรันกับปีศาจร้าย

Galahad : จงไปให้พ้นซะเจ้าปีศาจ! เจ้าจงหวาดกลัวต่อแสงสว่าง!

ว่าแล้ว Oliver ก็ไม่รอช้า

Oliver : เอาเลย!

Oliver : มีเท่าไหร่ใส่มันให้หมด!

Oliver : เราต้องเอามันลงให้ได้!

เหล่าผู้กล้าจู่โจมเข้าใส่เจ้าปีศาจร้ายอย่างหนักหน่วงและพร้อมเพรียงกัน จนกระทั่งมันทรุดลงเข่าแตะพื้น

Etrigan : ความมืดมิดคืบคลานลงสู่โลกนี้ มันทั้งยิ่งใหญ่และแผ่ออกไปอย่างกว้างไกล บนฟากฟ้ามันยื่นเข้าหาดวงจันทร์ ที่ใต้พื้นดินเจ้าจะรู้สึกได้ถึงหัวใจสีดำสนิทที่กำลังคืบคลานขึ้นมา

แล้วทันใดนั้นมันก็จิกกรงเล็บลงไปบนพื้นดิน พร้อมกับที่ต้นไม้สีดำงอกขึ้นมาเพิ่มขึ้นอีก

Etrigan : ในความสกปรกโสมมและทุกสิ่งที่ชั่วร้าย ข้ารู้สึกถึงจิตวิญญาณที่แฝงอยู่ภายใน

Etrigan : ด้วยว่าความชั่วร้ายที่แท้จริงนั้นไม่ได้มาจากข้า ในผืนแผ่นดินแห่งนี้มีความมิดแฝงอยู่ทั่วไปหมด

ต้นไม้สีดำก่อรูปเป็นร่างคล้ายมนุษย์จำนวนมากมาย

Doctor Midnite : มันกำลังสร้างกองทัพขึ้นมาจากต้นไม้สีดำ

แต่ Oliver สังเกตุเห็นบางอย่างและพูดขึ้น

Oliver : ไม่หรอก มันแย่กว่านั้นซะอีก

และเมื่อคนอื่นๆเห็นสิ่งที่เขาเห็น ทุกคนต่างตกตะลึง

Doctor Midnite : คุณพระช่วย โอลลี่…

ร่างที่ก่อรูปจากต้นไม้สีดำร่างหนึ่งนั้น ก่อรูปเป็นร่างที่เหมือนกับเขาอย่างไม่ผิดเพี้ยน

Doctor Midnite : …นั่นมันนายนี่นา

Oliver : ใช่แล้ว ตัวฉันคนเดียวกับที่ยิงธนูเสียบกะโหลกฉัน…ที่พยายามจะฆ่าฉัน มีความชั่วร้ายอื่นอีกนอกเหนือจากเอทริกันที่มีเอี่ยวกับเรื่องนี้

“อย่าง ที่ผมว่าไว้ จะช้าหรือเร็วสุดท้ายทุกสิ่งก็จะต้องถูกทำให้แปดเปื้อน จะช้าหรือเร็ว เราทุกคนก็ต้องเผชิญหน้ากับปีศาจร้ายที่อยู่ในตัวเราเองจนได้”

Oliver : หัวใจสีดำแห่งความชั่วร้ายเข้าครอบครองป่านี้แล้ว

การต่อสู้เพื่อป่าแห่งดวงดาวใกล้ถึงบทสรุปแล้ว!

ตอนต่อไป : การตัดสินครั้งสุดท้าย!