GREEN ARROW: REBIRTH #1
เรื่อง : Benjamin Percy
ภาพ : Otto Schmidt
วางจำหน่าย : 1 มิถุนายน 2016
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ผลงานแปลโดย Balata Dechaprapt <balatahappy@gmail.com>

ณ ซีแอทเทิล
มหาเศรษฐี โอลิเวอร์ ควีน มาออกเดทกับสาว แต่ดูเหมือนว่าจะไปได้ไม่ค่อยสวยสักเท่าไหร่ เมื่อเขาออกมานอกร้านก็เจอแม่ลูกคู่หนึ่งเล่นกีตาร์เป็นขอทานอยู่ข้างทาง
ลูก : ขอเงินหน่อยครับ
โอลิเวอร์เลยให้เงินเด็กน้อยไป100เหรียญแล้วเดินจากไป แต่เงินนั้นกลับปลิวเข้าไปในท่อระบายน้ำ
แม่ : รออยู่นี่แล้วเฝ้าของไว้ เดี๋ยวแม่กลับมา
หลังจากนั้นแม่ก็ลุกไปล้วงเงินในท่อระบายน้ำ แต่กลับถูกบางอย่างทำร้ายและหายตัวไป

“ผมกลับมาที่บ้านแล้วเห็นข่าวคนสูญหายไป 17 คน”
“ทุกคนเป็นผู้หญิงและเด็ก ยากจน ไร้บ้าน”
“บางคนก็ยังไม่ได้ถูกแจ้งความ”
“บางทีอาจจะไม่ใช่แค่ 17 คน อาจมีถึง 30 ไม่ก็ 50 คน”
ตอนกลางคืนในเมืองซีแอทเทิล มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งถูกคนสวมฮูดพาตัวเข้ามาในตรอก
เด็กหนุ่ม : โอ๊ยย! ปล่อยผมนะ! ผมจะไปหาแม่!
“ผมใช้ชีวิต2ด้าน”
“ด้านหนึ่งผมคือ โอลิเวอร์ ควีน มหาเศรษฐี เพลย์บอย เจ้าของบริษัทควีนอินดัสทรีส์ และอีกด้านหนึ่งผมคอยปกป้องผู้คนและทวงคืนความยุติธรรมจากคนชั่ว”
ทันใดนั้นก็มีลูกธนูยิงปักกำแพงมา1ดอก

”เรียกผมว่ากรีนแอร์โรว์”
แล้วกรีนแอร์โรว์ก็กระโดดลงมาจากหลังคาตึก

กรีนแอร์โรว์เข้าไปช่วยเด็กหนุ่มคนนั้นได้สำเร็จและเริ่มเปิดฉากต่อสู้กับบุคคลปริศนา
??? : เดี๋ยวก่อน ฉันรู้จักนาย…

??? : …แต่ฉันว่านายคงไม่รู้จัก แบล็กคาเนรี่ สินะ

ดูเหมือนว่ากรีนแอร์โรว์จะจำแบล็กคาเนรี่ไม่ได้ แต่แบล็กคาเนรี่ก็ไม่ได้ถืออะไร และขอให้ช่วยเด็กหนุ่มที่เธอพาตัวมา
แบล็กคาเนรี่ : บางทีนายอาจช่วยพวกเราได้ หนุ่มน้อยคนนี้เขาอยากเจอแม่ แต่เขาต้องการหมอ แล้วก็ต้องอาบน้ำด้วย

ที่ โอลิเวอร์ควีนอพาร์ทเม้นท์
กรีนแอร์โรว์พาแบล็กคาเนรี่และเด็กหนุ่มมาที่อพาร์ทเม้นท์ แล้วก็พาเด็กหนุ่มมาอาบน้ำ
กรีนแอร์โรว์ : คุณมาทำอะไรที่นี่งั้นเหรอ?
แบล็กคาเนรี่ : ฉันได้ยินเสียงร้องไห้ในท่อระบายน้ำแล้วก็เจอเขาติดอยู่ในนั้น เขาบอกว่าเขาพยายามช่วยแม่ เขาบอกว่า พวกมัน เอาตัวเธอไป
กรีนแอร์โรว์ : พวกมันไหนงั้นเหรอ? บอกพวกเราได้ไหมว่าใครพาตัวแม่ของหนูไป?
เด็กหนุ่ม : มนุษย์ใต้ดินฮะ
หลังจากนั้นเขาก็ให้เด็กน้อยไปทำแผลและให้เสื้อผ้าใหม่ ส่วนเขาก็โกนหนวดเคราเพื่อไม่ให้มันรก

กรีนแอร์โรว์ : คุณคิดว่าไง
แบล็กคาเนรี่ : เอาตรงๆฉันว่านายดูเป็นคนเสแสร้งนิดๆ นายจะสู้ผู้ชายคนอื่นได้ยังไงในเมื่อนายก็ไม่ต่างอะไรกัน?
กรีนแอร์โรว์ : ผมหมายถึงเคราแพะนี่ต่างหาก แล้วนี่คุณพูดเรื่องอะไรเนี่ย
แบล็กคาเนรี่ : ฉันแค่จะบอกนายว่านายต้องทำมากกว่าโกนหนวด ถ้านายจะมาอ่อยฉัน
รีบพาเด็กนี่กลับบ้านกันเถอะ เขาบอกว่าเราจะเจอพ่อเขาได้ในป่า
กรีนแอร์โรว์ : อะไรนะ?

หลังจากนั้นพวกเขาก็พาเด็กหนุ่มมาส่งที่หมู่บ้านในป่า ระหว่างทางทั้งคู่ก็มีปากเสียงกันชุดใหญ่
เด็กหนุ่ม : พ่อครับ!
พ่อเด็กหนุ่ม : แล้วแม่ลูกหายไปไหนกัน?
กรีนแอร์โรว์ : เธอหายตัวไป คนอื่นๆก็ด้วย บางทีคุณอาจจะบอกเราได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น
เด็กหนุ่ม : เป็นฝีมือของพวกมัน…

”พวกมนุษย์ใต้ดิน”
ทันใดนั้นพวกมนุษย์ใต้ดินก็บุกมาทำร้ายคนในหมู่บ้าน กรีนแอร์โรว์และแบล็กคาเนรี่จึงเข้าขัดขวาง

ระหว่างทีสู้อยู่นั้นกรีนแอร์โรว์ก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างในตัวแบล็กคาเนรี่
แบล็กคาเนรี่เข้าไปถามหนึ่งในมนุษย์ใต้ดินที่ถูกลูกธนูปักที่ขา

แบล็กคาเนรี่ : แกทำอะไรกับนพวกนี้? แกเอาพวกเขาไปไว้ที่ไหน?
แต่มันก็ไม่ตอบอะไร กรีนแอร์โรว์จึงเขามาขยับลูกธนูที่คาอยู่ที่ขามัน สุดท้ายมันก็ยอมบอก
มนุษย์ใต้ดิน : คืนนี้… มีงานประมูล
กรีนแอร์โรว์ : ที่ไหน?
มนุษย์ใต้ดิน : ตรงนั้น…

มนุษย์ใต้ดิน : …ข้างล่างนั่น
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ลงไปยังเหมืองข้างล่าง ดูเหมือนว่าแบล็กคาเนรี่จะมีปัญหาส่วนตัวนิดหน่อย กรีนแอร์โรวเลยพูดให้กำลังใจ แล้วกรีนแอร์โรว์ก็ยิงธนูพลุเพื่อให้มีแสงสว่างแล้วทั้งคู่ก็เดินตามรอยเลือดเข้าไปในเหมือง

ในถ้ำนั้นกำลังเริ่มการประมูล ซึ่งลูกค้าแต่ละคนก็จะมีจอเป็นของตัวเอง
พิธีกรประมูล : สินค้าชิ้นแรกของเราคือหญิงสาวอายุ 25 ปี เสนอราคาเริ่มต้นที่ 10,000
หลังจากที่การประมูลกำลังดำเนินอยู่นั้น ก็มีมนุษย์ใต้ดินคนนึงวิ่งเข้ามาขัด
มนุษย์ใต้ดิน : พวกมันมาแล้ว! พวกมันมาถึงแล้ว!

หลังจากนั้นกรีนแอรโรว์และแบล็กคาเนรี่ก็บุกเข้ามาทำลายงานประมูล
กรีนแอร์โรว์ : งานประมูลเลิกแล้ว

พวกมนุษย์ใต้ดินส่วนใหญ่พากันวิ่งหนีแต่ก็ถูกกรีนแอร์โรว์และแบล็กคาเนรี่สกัดเอาไว้ได้
พิธีกรประมูลเผชิญหน้ากับกรีนแอร์โรว์ มันเลยทิ้งหญิงสาวลงไปในเหว แล้วหนีไป โชคดีที่กรีนแอร์โรว์ช่วยไว้ได้ทันเวลา

กรีนแอร์โรว์หันมาพูดกับผู้ประมูลคนหนึ่งที่หน้าเป็นสีแดง
“ฉันอาจจะไม่มีพลังพิเศษ อาจจะยังหนุ่ม อาจจะเสียงดังน่ารำคาญ อาจจะต้องเรียนรู้อีกมาก แต่อย่าได้ดูถูกฉัน”
“ไม่ว่านี่มันคืออะไร ฉันนี่แหละที่จะหยุดแก ฉันจะตามล่าแก”
“และถ้าฉันทำ ฉันจะทำให้แกตกต่ำ ล้มละลายในทุกๆทาง”
“แล้วแกจะรู้สึกว่าการไม่มีใครสนมันเป็นยังไง”
แล้วเขาก็ยิงธนูพังจอนั่น
“ฉันสัญญา”

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็กลับเข้ามาในเมือง
แบล็กคาเนรี่ : คุณพาฉันและเด็กคนนั้นเข้าอพาร์ทเม้นท์โดยไม่ค่อยคิดอะไรเลยนะ
กรีนแอร์โรว์ : การปกป้องตัวตนของผมไม่สำคัญเท่าการปกป้องเจ้าหนูคนนั้นหรอก
ผมว่าผมไม่กลัวที่จะเปิดเผยตัวตนของผมหรอก ไม่ใช่กับคุณแน่
จะว่าไป ผมยังไม่รู้ชื่อคุณเลยนะ
แบล็กคาเนรี่ : ไดน่าห์,  ไดน่าห์ แลนซ์
กรีนแอร์โรว์ : ผมโอลิเวอร์ ควีน ยินดีที่ได้รู้จักนะ ไดน่าห์…
แล้วทั้งคู่ก็ยื่นหน้าเข้ามาจะจูบกัน….
แบล็กคาเนรี่ : …ในที่สุด
การผจญภัยของทั้งคู่จะเริ่มต้นตั้งแต่นี้ไป

ผลงานแปลโดย Balata Dechaprapt <balatahappy@gmail.com>