Injustice: Gods among Us #17 Human Among Gods
เรื่อง : Tom Taylor
ภาพ : David Yardin
วางจำหน่าย: 7 พฤษภาคม 2013
สำนักพิมพ์ : DC Comics

 

 

เรื่องเล่าจากเหยื่อของความสูญเสีย

++——————————————————++

แคทวูแมน (Selina Kyle — Catwoman) เดินเข้ามาในตรอกเล็กๆ เพื่อสำรวจศพของชายคนหนึ่ง

เขาพยายามรับทุกอย่างเอาไว้

เขาชื่อโจอี้ กิวตัน เขาเคยเป็นช่างเครื่องเมื่อหลายปีก่อน

จากนั้นทุกอย่างก็แตกสลาย เขาตกงานหลังวิกฤตเศรษฐกิจ และเสียบ้านไปในเวลาต่อมาไม่นาน ทว่า เขายังมีครอบครัว …และความทะนงตน

ตอนนี้มี ‘อาชญากร’ หน้าใหม่มากขึ้น แต่คนทั่วไปทำอันตรายน้อยกว่าพวกติดอาวุธ ที่สร้างความหายนะให้พวกนี้อีกที

ไม่ว่าชายหรือหญิงที่สูญเสียทุกอย่าง ก็ต้องหาทางดิ้นรนมีชีวิต

แต่โจอี้ไม่รอด

โจอี้ขโมย… เคยขโมยกระเป๋าถือและกระเป๋าเงิน โดยมากมาจากในรถ

แต่เขาก็มีกฏของตนเอง

เขานำเงินไปหมดก็จริง แต่เขาจะทิ้งบัตรเครดิตและบัตรประชาชนไว้เสมอ เขาคงคิดว่า ไม่มีใครต้องการความยุ่งยากแบบนั้น

โจอี้เป็นคนดีคนหนึ่ง

ทว่าพวกสวะศาลเตี้ยบางคนยิง และทิ้งเขาให้เลือดออกจนตายในตรอกนี้

นางแมวเดินออกไป และกระโจนสู่ท้องฟ้ายามราตรี

ตอนนี้อาชญากรหน้าใหม่ อาศัยอยู่กับความกลัว กลัวว่าจะถูกจับ

ความกลัวว่าจะทำให้ครอบครัวและเพื่อนฝูงผิดหวัง หรือความกลัวว่าจะถูกจับเข้าคุก โดยที่ไม่ได้เห็นลูกๆของตัวเองเติบโตขึ้นมา

ความกลัวว่าจะทำให้คนที่เชื่อมันในตนเองผิดหวัง

แต่ตอนนี้มันเลวร้ายกว่าเดิม

เมื่อนายความเร็วสูง ที่มีพลังเหมือนเพราะเจ้า ผู้สามารถเห็นและได้ยินว่าคุณทำอะไร เมื่อไหร่ก็ได้ที่เขาต้องการ จู่ๆตัดสินใจบินไปบนฟ้าและต่อยหน้าอาชญากรมากประวัติ… ก็นะ ไอ้เรื่องแบบนั้นทำให้อาชญากรธรรมดาๆชะงักเลยล่ะ

เธอหยุดลงที่ระเบียงตึกสูงแห่งหนึ่ง ก่อนค่อยๆเจาะกระจกเข้าไปในสถานที่ดังกล่าว ซึ่งเป็นบ้านของเศรษฐี

และตอนนี้ เหล่าอาชญากรกำลังทยอยตายอย่างไม่คาดฝัน — ตายมากขึ้นในทุกๆคืน

นี่เป็นความผิดของซุปเปอร์แมน

โลกทั้งใบแหงนหน้าขึ้นมองเขา เขาถูกมองว่าเป็นที่สุดของที่สุด เป็นผู้แข็งแกร่งที่สุด เป็นแสงสว่างของทุกคน

แต่เขาฆ่าอาชญากรและไม่ออกมาชี้แจงอะไรเลย

แล้วคนบางกลุ่มที่มองเขา พวกคนที่ขาดความสามารถในการเข้าใจความรู้สึกของผู้อื่น และไม่เห็นความลวงหลอกในสิ่งที่พวกเขาทำ พวกเขาคิดว่าทั้งหมดนี่ หมายความว่าเขาเองก็มีสิทธิจะฆ่าคนเลวเช่นกัน

เพียงแต่พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่จริงแล้วคนเลวเป็นเช่นไร

เจ้าของเพนท์เฮาส์นี้ ยึดบ้านมาจากคนอื่น

และเมื่อไอ้เลวนี้ถูกยึดบ้านบ้าง — ด้วยความโลภและการขาดการจัดการ ทำให้บริษัทและชีวิตของคนที่ทำงานอยู่ในนั้นล้ม — เขาก็ชิ่งเงินภาษีจำนวนมากจากมัน และทำให้ตัวเองรวยขึ้นกว่าเดิม

นี่คือโฉมหน้าของปีศาจที่แท้จริง

แคทวูแมนยกภาพเจ้าของบ้านลง เผยให้เห็นตู้นิรภัยขนาดใหญ่อยู่ด้านหลัง เธอถลกฮู้ดเล็กน้อย ก่อนใส่หูฟังที่ใช้ฟังเสียงไขกลอนในตู้เซฟโดยเฉพาะ

ฉันจะนำของทั้งหมดที่ฉันขนได้ไปจากตู้นิรภัยนี้ และในไปให้ครอบครัวของโจอี้…

ใช้เวลาเพียงแวบเดียว เซลิน่าก็สามารถปลดรหัสได้อย่างรวดเร็ว

…ฉันอาจเก็บของวับๆแวมๆนี้ไว้ให้ตัวเองหน่อย

ระหว่างที่หญิงสาวกำลังทำตัวเป็นโจรคุณธรรม ที่ขโมยสมบัติจากคนรวยไปให้ผู้ยากไร้นั่นเอง เธอก็รู้สึกถึงใครบางคน

“แคทวูแมน”

“ซุปเปอร์แมน นายมาช่วยหรอ?” แม้จะอยู่ต่อหน้าซุปเปอร์แมน (Clark Kent — Superman) ผู้มีความสามารถราวกับเป็นพระเจ้า แต่เธอก็ยังตอบมุขไปให้อีกฝ่ายราวกับไม่กลัวเกรง “ขอบใจนะ ถุงนี้มันหนักมากเลยล่ะ”

“ไรวะ…?”

พลันนั้นเอง เสียงของบุคคลที่สามก็ดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของเจ้าของบ้านและปืนในมือ ซึ่งเป็นเรื่องที่ทำให้แผนของนางแมวผิดพลาดมากกว่าเดิม ทำให้เธอต้องตัดสินใจทิ้งของที่ขโมยมาและกระโดดออกจากหน้าต่างไป

บุรุษเหล็กบินเข้ามารับตัวหญิงสาวกลางอากาศ แต่พอถึงพื้น เขากลับรู้สึกอ่อนแรง นั่นเพราะต่างหูข้างหนึ่งของแคทวูแมนทำจากคริปโตไนท์นั่นเอง

เซลิน่ารีบใช้โอกาสนี้เผ่นลงในในท่อน้ำทันที

แม้ชุดของนางแมวจะดูดซับเสียงเพราะระบบรักษาความปลอดภัยตอนนี้ทำงานได้ด้วยเสียง แต่ซุปเปอร์แมนก็ตามหาเธอจนพบ และใช้แสงเลเซอร์ทำลายต่างหูคริปโตไนท์นั่นจนสลาย

“นี่คือสิ่งที่นายทำตอนนี้หรือไง? ฆ่าพวกอาชญากรในท่อน้ำทิ้งเนี่ยนะ!” หล่อนแว้ดใส่ เพราะเกือบหูไหม้ไปแล้ว

“ไม่! ผมจะไม่ทำแบบนั้น–!” เขารีบแก้ตัว “ผมขอโทษ ผมไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณกลัว ผมแค่อยากมาคุยด้วย”

“งั้นก็พูดมา”

“คือ แบทแมน”

“เกิดอะไรขึ้น?” เธอถามต่ออย่างรวดเร็ว

“ไนท์วิงก์… ไนท์วิงก์ตายแล้ว”

เรื่องนี้ทำแคทวูแมนชะงักด้วยความตกใจ

“เขาต้องการใครซักคน” ซุปเปอร์แมนพูดนิ่งๆ

“นายเป็นเพื่อนสนิทเขานี่ ไปพูดกับเขาเองซิ” เธอโต้กลับคล้ายประชดประชัน

“ผมไปไม่ได้ เขาไม่–”

เธอทำท่าทีเหมือนไม่ใส่ใจ “โอ้ย นายนี่มันงี่เง่า หัวดื้อ ทำตัวใส่ซื่อเป็นเด็กๆไปได้”

คลาร์กหลบสายตา “เกิดเรื่องเยอะเกินไปแล้ว”

“ไร้สาระน่า! แบทแมนจะพุ่งเข้าไปรับกระสุน และนายจะสู้กับดูมส์เดย์ให้ตายไป–” หล่อนชี้หน้าอีกฝ่าย “–และนายทั้งคู่จะพบว่าการทำแบบนั้นมันง่ายและน่ากลัวน้อยกว่าการพยายามพูดคุยกับเพื่อนของตัวเองหรือ นี่มันบ้าชัดๆ”

ซุปเปอร์แมนพยายามของร้องอีกฝ่าย “ได้โปรดเถอะ”

“ฉันไปแน่ แต่ช่วยฉันหน่อย ระหว่างที่นายทำการปราบปรามอยู่นี่ อย่าได้ลืมคนที่นายพยายามจะปกป้อง” นางแมวเริ่มพูดด้วยท่าทีจริงจัง

“นายอยู่ข้างบนนั้น เห็นภาพในมุมกว้าง พยายามจะช่วยไม่ให้คนล้มตาย และ แน่นอน เรารู้อยู่แก่ใจว่าสงครามทั้งหลายเป็นสิ่งเลวร้าย”

“แต่ฉันเห็นภาพในมุมที่ต่างออกไป”

“ในอเมริกามีคนเป็นล้าน–เป็นล้านๆ–ที่สูญเสียบ้านของเขาไป พวกเขาคือเหยื่อของการโจมตีอย่างโหดร้ายของบริษัทและธนาคารจอมละโมบ”

“ระหว่างที่นายพยายามช่วยผู้อพยพจากสงครามข้างนอกนั่น ก็จำไว้เถอะว่ายังมีคนไร้ที่อยู่ ตรงนี้ ในบ้านของนาย อย่าลืมพวกเขา”

“แล้วถ้านายจะลงโทษคนเลว ก็อย่าลืมนึกว่าใครทำให้พวกเขาเป็นแบบนั้น”

แคทวูแมนพูดเป็นชุดเสร็จกำลังจะเดินจากไป แต่แล้วก็เหลือบมองบุรุษเหล็กพร้อมประโยคสุดท้าย

“จัดการจอมวายร้ายหรือรัฐบาลทั้งหมดตามใจนายเถอะ แต่เก็บความโกรธบางส่วนไว้ สำหรับคนชั่วที่ควบคุมโลกนี้อย่างแท้จริง”

เซลิน่ารุดไปยังคฤหาสน์เวย์น ที่บัดนี้เงียบสงัดและเปล่าเปลี่ยวในความมืดราวกับป่าช้า เธอกดกริ่ง เรียกทั้งผู้ดูแลบ้านอย่างอัลเฟรด (Alfred Pennyworth) ทั้งเจ้าของบ้านอย่างบรูซ (Bruce Wayne — Batman) แต่ไร้ซึ่งการตอบรับโดยสิ้นเชิง เธอจึงสะเดาะกุญแจเข้าไปเอง แต่สิ่งที่เธอพบ ก็คือความว่างเปล่า

แมวขโมยเดินสำรวจบ้าน และพบชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่ในความมืด มือของเขาถือขวดเหล้าไว้แน่น ไร้ซึ่งท่าทางสง่าสมเป็นพ่อบ้านของตระกูลเวย์นดังเช่นเวลาปกติ

“อัลเฟรด…?” เซลิน่าเรียกเขาคล้ายไม่แน่ใจว่าเป็นคนที่เธอเคยรู้จักหรือไม่

“คุณไคล์!” ชายชราเงยหน้าขึ้นทันใด “กระผมขอโทษครับ ผมไม่ควรจะ–”

“โธ่ อัลเฟรด”

“กระผมจะชงชาให้นะครับ กระผม–”

“ไม่ค่ะ” ก่อนที่อัลเฟรดจะได้ทำอะไร หญิงสาวก็จับไหล่และมือเขาไว้ให้นั่งกับที่ด้วยความสงสารกับสิ่งที่พ่อบ้านต้องเจอ “ฉันจะช่วยดูแลคุณแทนละกันนะคะ”

ไม่นานต่อมา เธอก็เดินลงไปที่ถ้ำค้างคาว ดังความคาดหมาย เธอพบกับคนรักของเธอในชุดอัศวินรัตติกาล กำลังต่อยทุ่นซ้อมอย่างหนักหน่วงรุนแรง

“บรูซ พอได้แล้ว” เซลิน่าเข้าไปห้ามอีกฝ่าย ที่บัดนี้มืดถลอกปอกเปิกและเต็มไปด้วยเลือด เธอจับข้อมือทั้งสองข้างของเขาที่บัดนี้ยังไม่เลิกกำหมัดไว้แน่น “พอเถอะนะ”

“แค่วันนี้ อย่าเป็นแบทแมน อย่าสวมหน้ากากอีกเลย” หญิงสาวจับใบหน้าของชายหนุ่มไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง และใช้มืออีกข้างถอดหน้ากากค้างคาวออกมา เผยให้เห็นใบหน้าไร้ความรู้สึกและสายตาอันว่างเปล่า ก่อนที่บรูซจะทรุดลงคุกเข่ากับพื้นอย่างสิ้นแรง

“ไม่เป็นไรนะ ปล่อยมันไป สำหรับวันนี้ นายจะแตกเป็นเสี่ยงก็ได้”

เซลิน่าก้มลงไปกอดชายผู้เป็นที่รักของเธอไว้

ฉันจะรับนายไว้เอง

++——————————————————++

คุยแถมท้าย

เป็นตอนที่ อ่านแล้ว มีหลายความรู้สึกปนๆกันไป ทั้งชอบทั้งเจ็บปวด เหมือนถูกปาดด้วยมีดอาบน้ำผึ้งอย่างไรอย่างนั้น

การเลือกใช้แคทวูแมน ตัวละครแอนตี้ฮีโร่ มาเล่าเรื่องของตอนนี้ ถือเป็นตัวเลือกที่เราว่าคมมากๆ เพราะเราจะได้เห็นมุมมองที่ต่างออกไปจากปกติ (อาจรวมถึงการตอกย้ำแนวคิดของแบทแมนด้วยว่าทำไมเขาไม่ลงโทษอาชญากรขึ้นเด็ดขาด) และเกิดเป็นคำถามว่า “สิ่งที่เราทำนี้ถูกหรือไม่? การตัดสินคนอื่นเพียงเพราะการกระทำบางอย่างของเขาเป็นสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า?” และคำถามอีกหลายอย่างที่สอดแทรกอยู่ในตอนดังกล่าว ทำให้เล่มนี้ต้องลงทุนแปลเกือบหมด แทบไม่สามารถสรุปย่อได้เลย เพราะเดี๋ยวจะเสียความ

เล่มนี้เป็นเล่มที่แสดงให้เห็นเหยื่อของความสูญเสียในรูปแบบต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นโจอี้ ชายตอนต้นเรื่องที่สูญเสียทั้งงานทั้งที่อยู่จนกลายเป็นอาชญากรและถูกพวกมีอำนาจชอบธรรมยิงตาย คาลร์กที่สูญเสียเพื่อนสนิทจนไม่อาจหันหน้าคุยกันได้ รวมถึงบรูซและอัลเฟรด ที่สูญเสียคนในครอบครัวไปอย่างไม่มีวันหวนคืน

อย่างไรก็ตาม เช่นเคยค่ะ ขอบคุณที่รับชม m(_ _)m