ชุมนุมคนพลังจิต

พบปีเตอร์ สแตนเช็ก และเหล่าฮาร์บินเจอร์

Joshua Dysart | Khari Evans | Ian Hannin

Valiant Entertainment | June 6th, 2012

..

..

 

ปี 1951, ทางใต้ของมุสตาง

ธารหุบเขา

ช่องเขาที่ยาวที่สุดในโลก

ประเทศเนปาลหลังเหตุการณ์ที่จีนรุกรานธิเบต

 

อาศรมรังวิหค

ตำแหน่งไม่ปรากฏบนแผนที่

 

เอี๊ยดดดดด

 

..

 

นายกอง: ยิงเลย!

โตโย ฮาราดะ

อายุ 18 ปี

ฮาราดะ: ปกป้องผมจากลูกปืนของพวกคุณ

นายกอง: ไม่ยิงสักทีล่ะวะ? ยิงเด้!

ปัง

 

การสังหารหมู่พลันเกิดขึ้น และจบลงในพริบตา

ภายในถ้ำเต็มไปด้วยเลือดที่นองเต็มพื้น

และที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นคือร่างผอมแห้งของนักบวชรูปหนึ่ง

..

“ขอต้อนรับ ฮาราดะ โตโย”

 

ฮาราดะ: ท่านมีอยู่จริง… ผมเคยนิมิตเห็นท่าน… สมณะอมตะผู้มีโลหิตหลั่งไหลอยู่ตลอดเวลา ผมระหกระเหินมาถึงนี่โดยที่ไม่รู้ว่า… ไม่รู้ว่า…

สมณะ: ข้าไม่อาจบอกเจ้าได้ดอกว่าอะไรคือความจริง

ฮาราดะ: แต่ท่านรู้ว่าผมจะมา ท่านเห็นอนาคตของผม

สมณะ: ใช่ ฮาร์บินเจอร์ ข้าเห็นอนาคตของเจ้า…

 

สมณะ: ลมหอบเล็กกำลังก่อตัว… และเมื่อถึงเวลา มันจะโหมกระหน่ำกลายเป็นพายุใหญ่

 

ปีเตอร์ สแตนเช็ก

อายุ 18 ปี

 

 

พิทส์เบิร์ก

เพ็นซิลวาเนีย

ปัจจุบัน

(มันเป็นจอมลวงโลก! ฉันบอกมันแล้ว… บอกมันแล้วว่าฉันเป็นเด็กดี…)

 

(ไอ้เวรนั่นไม่น่ามาชี้กน้าข้า…) (เดี๊ยนยิงไอ้สถุลนั่นเพื่อเงินประกันเลยนะเคอะ) (คืนนี้แหละ… ด็อทเอทั้งคืน) (เดโมแคร็ททำประเทศล่มจม) (เอ็งไม่เข้าใจหรอก ตูพูดภาษาต่างประเทศ) (ถ้าได้รองเท้าคู่นั้นนะ สุดยิดเลย!) (เมื่อไหร่แม่จะตายสักทีวะ ชีวิตตูจะได้เป็นของตูสักที) (ไม่หมอนั่นมันห่วย) (ฉันไม่พร้อมจะมีลูก) (ค่าห้องเดือนนี้มาอีกแล้ว) (ฉันลืมไรป่าวหว่า) (ฉันยิ้มครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นหนอ) (ต้องโทรบอกแม่) (ซื้อทิชชู่ กาแฟ แป้ง ทิชชู่ กาแฟ แป้ง…) (หลงกลเธอแล้วทำไงได้) (บอกทีว่ารักฉัน) (จะเอาไรดีหว่า หรือเอาทั้งคู่เลยดีนะ!) (อย่าคิดมากน่า กินยาคุมแล้วนี่นา) (มะเร็งจะฆ่ากูแล้ว) (ทำไมฉันถึงทำงั้นประจำเลยวะ ฉันมันโคตรโง่เลย!) (พวกมันจะมาแย่งงานพวกเรา…) (อยากสวยอ่ะ) (ถ้าเขาไม่โทรมา ฉันจะไลน์ไปหาดีมั้ยนะ หรือว่า…) (ชีวิตแม่งไร้ค่า) (มันโกงฉัน) (ความเหงากำลังจะฆ่าฉัน)

 

 

(อยากเป็นอัจฉริยะ มันยากนักเหรอวะ) (เขาไม่เคยเข้าใจ ไม่เคย) (ฉันชอบเห็นประกายไฟจัง) (มีเพื่อนก็ดีงี้แหละ) (อีชุดดำนั่นอีกแล้วเหรอ น่าเบี่ยว่ะ!) (ดีใจจัง ได้กลับจากอิรัคแล้วว้อย!) (ให้ตาย วันนี้กินแฟเยอะไปละ) (คนเดี๋ยวนี้ไม่กลัวพระเจ้าแล้ว) (ทำให้เธอขนาดนี้ แต่เธอดันทิ้งฉันไปง่ายๆ) (ตอนที่เดี๊ยนอายุพอๆ กับเธอนะ ฉันก็มีลูกตั้งสามคน แถมผัวยังทิ้งอีกต่างหาก) (วงเมทั่ลนอร์เวย์นี่มันจ๊าบเจงๆ) (ทำไมไอ้พวกครูในโรงเรียนไม่สอนเรื่องดีๆ ให้ลูกเรานะ) (เศรษฐกิจจีนก็แค่เสือกระดาษจ้ะ) (ลูกหมาดีกว่านะ) (จะเผาหรือฝังดีนะ) (ถ้าได้แต่งตัวเป็นโจรสลัดมาโรงเรียนทุกวันคงสนุกนะ) (เธอคิดไรอยู่วะ) (อย่ารู้สึกผิดกับชีวิตสิวะ)

 

(ไอ้หนูนี่ดูท่าทางจะไม่สบายแฮะ)

(นี่!)

..

“นี่!”

อาแปะ: มีไรให้ช่วยล่ะหนุ่ม?

ปีเตอร์: เอา… เอาอะไรก็ได้ที่ทำให้ฉันไม่ต้องทนฟังเสียงของพวกแกน่ะ…

อาแปะ: ถ้าลื้อไม่บอกชื่อยา อั๊วะก็ – –

ปีเตอร์: หยุดพล่ามสักที เอาอะไรก็ได้ที่มีอ็อกไซโซไดน์, เพอร์โคเซ็ท หรือไม่ก็อะไรก็ได้ แล้วก็เอาแอนติไซโคติก, ริสเพอดัล กับไซเพร็กซา

แล้วทันใด ตาของปีเตอร์ก็ส่องประกาย…

ปีเตอร์: อีกอย่าง เอาเงินในเก๊ะมาด้วยนะ

ปีเตอร์: จากนั้นก็ลืมหน้าฉันไปได้เลย

(อยากกลับไปเรียนหนังสือ)

(อยากได้คอมฯมาเล่นเกม) (นั่นล่ะเจ๋ง!)

(ไอ้เด็กเวรนี่เป็นสายซีไอเอ) (ใส่เสื้อหนาๆ ก็ไม่ช่วยไรหรอกว่ะ)

 

ปีเตอร์ส่งยาที่ได้มาเข้าปาก

เสียงในหัวค่อยๆ จางไปทีละน้อย

จนเงียบสนิทไปในที่สุด

ที่รถ, โจ เพื่อนสนิทของเขากำลังรอเขาอยู่…

โจ: กุญแจอยู่กับแกแล้วนะเพื่อน ขึ้นมาให้ว่องเลย แถวนี้ห่วยชะมัด วิทยุก็ไม่มีสัญญาณ

ปีเตอร์: เออ ห่วยจริง ที่ร้านเมื่อกี้ก็ไม่มีไซเพร็กซา… ฉันเลยเอายาตัวอื่นมาให้แกแทน

โจ: ไม่เอายาอีกแล้วโว้ย ฉันสบายดี ไม่เอาแล้ว ไม่ขอแตะต้องอีกตลอดชาติ บ่องตง

ปีเตอร์: กินยาซะโจ ฉันอยู่กับพวกแกไม่ได้ถ้าเกิดสมองพวกแกยังส่งเสียงวี้วี้อยู่

โจ: มันช่วยไรไม่ได้มาก – –

 

ปีเตอร์: เฮ้ เพื่อน ฉันได้ยินเสียงในหัวแกนะเฟ้ย ฉันสัมผัสมันได้ แล้วในนั้นมันก็โคตรวุ่นเลย ถ้าเป็นอย่างนี้ต่อไป ฉันจะดูแลเราทั้งคู่ไม่ไหว เพราะงั้น… เลิกบ่น แล้วแดรกมันเข้าไปซะ

โจ: เออ ก็ได้

ปีเตอร์: ‘ใจว่ะ

โจ: ไม่มีปัญหาโรบิ้น

โจ: แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าเราไม่น่ากลับมาที่เมืองนี้อยู่ดีว่ะ พีท

ปีเตอร์: เราอยู่หลบๆ ซ่อนๆ ไม่ไหวหรอก พวกมันกัดเราไม่ปล่อยสักที มีทางเดียวก็คือกลับมาที่นี่…

 

ปีเตอร์: กลับบ้านเก่าของฉัน

 

โจ: พีท นี่มันไม่สวยเลยนะเฟ้ย! บอกทีว่านี่ไม่ใช่บ้านเก่าของแก เพราะถ้าพวกมันจะหา พวกมันจะมาที่นี่ก่อน

ปีเตอร์: คิดมากน่า ปล่อยให้ร้างมันเสียของ

โจ: เอางั้นก็ได้ฟะ

ปีเตอร์: เออ เข้าข้างในเหอะ

ปีเตอร์ใช้ความสามารถพิเศษของเขาเปิดประตูอย่างง่ายดาย…

โจ: พีท ถามจริงนะโว้ย มาทำห่ะอะไรที่นี่? อยู่ที่นี่มันก็ยิ่งแกะรอยง่าย

ปีเตอร์: ไม่รู้ดิ เจ็ดเดือนมานี้ เราย้ายที่อยู่ไปหกเมืองแล้วนะ แล้วเราจะตะลอนๆ แบบนี้ได้อีกนานเท่าไหร่… ฉันเหนื่อย พูดเลย ฉันอยากเห็นบ้านตัวเอง ก่อนที่เราจะย้ายไปที่อื่น… ที่ไหนสักแห่ง

โจ: เก็ทละ เอาเป็นว่าแกไปไหนฉันก็ไป ขออย่างเดียว อย่าให้ฉันถูกจับกลับไปโรง’บาลนั่นอีก

ปีเตอร์: ไม่มีทาง ฉันสัญญา

โจ: ที่จริงนอนในร่มก็ดีเหมือนกันนะ

ปีเตอร์: งั้นนอนให้สบายเลยเพื่อน…

 

ปีเตอร์: ไม่มีที่ไหนจะอุ่นใจเท่าบ้านอีกแล้ว

 

ที่องค์กรฮาราดะ คอนโกลเมอเรชั่น

เรายังคงดำเนินกิจกรรมเพื่อสร้างโลกสีเขียวและอนาคตที่ยั่งยืน

และจนกว่าจะค้นพบพลังงานทางเลือกใหม่เพื่อรับใช้ประชาคมชาวโลก เราตัดสินใจที่จะกว้านซื้อบ่อน้ำมันในซีเรียทั้งหมดเพื่อแจกจ่าย ด้วยเชื่อว่าสามารถทำให้ระบบเศรษฐกิจโลกที่ตึงเครียดอยู่ผ่อนคลายลง

 

 

ฮาราดะ คอนโกลเมอเรชั่น: ความท้าทายใหม่สู่พรุ่งนี้ที่ดีกว่า

 

ฮาราดะ: ยอดเยี่ยม โปรโมทโฆษณาตัวนี้เต็มกำลัง ผมอยากให้สื่อทุกช่องให้ความสนใจการกว้านซื้อน้ำมันในซีเรียของเรา

ผู้บริหาร1: รับทราบค่ะ

ฮาราดะ: ทีนี้สรุปเหตุการณ์ในสังคมโลกให้หน่อย

ผู้บริหาร2: ความไม่มั่นคงในอัฟริกาตะวันออกทำให้ปัญหาการก่อการร้ายในยุโรปและอเมริกาเพิ่มเปอร์เซ็นต์ขึ้นครับ คุณฮาราดะ เรากำลังตรวจสอบพวกอัล-ชาบับ และเป้าหมายของพวกมัน

ฮาราดะ: ยอดเยี่ยม แล้วเรื่องหุ่นพยาบาลของเราล่ะเป็นยังไง

ผู้บริหาร3: ตั้งแต่ที่บีบีซีรายงานเหตุการณ์ในซูตานแล้ว เราก็กลายเป็นที่สนใจทันทีครับ

ฮาราดะ: ใช้ได้ อย่างนั้นอัพโหลดสเปคของหุ่นพยาบาลเข้าเซอร์เวอร์ได้เลย แล้วส่งตัวภาพไปให้ทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้อง แล้วก็เตรียมตัวรับมือแรงต้านทางการเมืองในกรณีซีเรียด้วยล่ะ

ฮาราดะ: ฝากรบกวนทุกท่านด้วย

พาฉันไปหา…

 

ปีเตอร์ สแตนเช็ก

 

..

ปีเตอร์: เพื่อนยาก แกมานั่งทอดหุ่ยอะไรอยู่ตรงนี้ฟะ พวกนั้นมันตามล่าเราอยู่นา

โจ: พวกมันไม่คิดจะปีนรั้วบ้านแกเข้ามาหาพวกเราหรอกน่า

ปีเตอร์: ก็จริง แต่แกช่วยอะไรสักอย่างดิ กินยาของแกสักที วันนี้จะได้ไม่ต้องมีเสียงรบกวน

โจ: นี่ไง จะกินอยู่เนี่ย

 

ปีเตอร์: นั่งอยู่ตรงนี้ ระวังตกเป็นเป้านิ่งนะเฟ้ย ระวังตัวหน่อยก็ดี

โจ: ฉันรู้แหละน่า อย่าห่วง ฉันมันปลาไหล

แต่ทันทีที่ปีเตอร์ลับสายตาไป โจแอบบ้วนยาทิ้ง…

 

ขณะเดียวกัน เมื่อปีเตอร์เข้าบ้าน เขาก็ลอบถ้ำมองสาวบ้านข้างๆ

สวัสดี คริส

 

คริส: อ้าว อ่อ นายพูดอะไรรึเปล่าน่ะ

ปีเตอร์: คริส ฉันเองไง… ปีเตอร์ สแตนเช็ก ฉันอยู่บ้านหลังข้างๆ เนี่ย ตอนที่เรายังเด็ก

คริส: โทษที ฉันความจำไม่ดีเท่าไหร่

ปีเตอร์: จำฉันไม่ได้ได้ไง

คริส: ห่ะ คำถามเมื่อกี้ฉันต้องตอบด้วยป่ะ แล้วไง นายกลับมาอยู่บ้านเก่าแล้วเรอะ

ปีเตอร์: ฉัน… ฉันแค่ผ่านทางมา… ทำนองนั้น

คริส: ก็ดี แต่ฉันต้องไปเรียนแล้ว แต่ก็ดีใจที่ได้เจอนายอีกนะ นาย เอ่อ – –

ปีเตอร์: ปีเตอร์

คริส: เอ้อใช่ ปีเตอร์ ยินดีต้อนรับกลับบ้าน ปีเตอร์

 

ปีเตอร์: ฉันก็ดีใจโคตรๆ เลยที่ได้เจอเธออีก

โจ: พิราบจ๋า! มะมะมาหม่ำหม่ำ! มานี่เลย แง่ม แง่ม แง่ม

ตำรวจ: โจเซฟ ไอรอนส์ใช่มั้ย?

โจ: หา… ว่าไงนะเพ่ มีไรไม่ดีเกิดขึ้นรึไง ผมแค่ให้อาหารนกพิราบพวกนี้เองนะ เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นนกพิราบนี่แหละ

ตำรวจ1: แกคือโจเซฟ ไอรอนส์สินะ

โจ: พี่โคตรมั่วเลย จำผิดคนแล้วพี่

ตำรวจ2: พี่ไม่ใช่คนตลกนะไอ้น้อง เอามือไพล่หลังซะ

 

โจ: งั้นก็จับให้ทันสิเพ่!

แล้วโจก็ถูกจับได้ในพริบตา

ตำรวจ: ยังช้าไปน้องชาย

โจ: นี่พวกพี่คงคิดว่าตัวเองแน่ล่ะสิ ใช่ป๊ะ งั้นพี่คอยดูนะ เดี๋ยวพี่เจอเพื่อนรักผม เดี๋ยวรู้ เดี๋ยวรู้เลย

ตำรวจ: หน้าอย่างนี้มีเพื่อนด้วยเรอะ อยากเจอจังเลย

โจ: ได้เจอแน่พี่ นับถอยหลังรอได้เลย

 

คริส (วัยเด็ก) : มาสิ ปีเตอร์ มาเล่นเกมสนุกๆ กัน

 

ตั้งแต่ที่ได้คุยกับคริส ปีเตอร์ก็เอาแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องราวดีๆ เมื่อสมัยเด็ก

ปีเตอร์ (วัยเด็ก): ฉันไม่อยากมีปัญหานะ คริส

คริส (วัยเด็ก): ไม่เป็นอะไรหรอกน่า

คริส (วัยเด็ก): เดี๋ยวฉันเล่นเป็นหมอก่อน แล้วนายให้ฉันตรวจนะ จากนั้นก็ตานายเป็นหมอ เดี๋ยวฉันเป็นคนไข้!

ปีเตอร์ (วัยเด็ก): พ่อเธออยู่ข้างๆ นี่นะ!

คริส (วัยเด็ก): เฮ้ย อย่าป๊อดดิ ปีเตอร์…

 

 

คริส (วัยเด็ก): ฉันไม่ทำร้ายนายหรอกน่า

(คืนนี้เธอเสร็จฉันแน่!) (ฉันอยากจะโตกว่านี้ จะได้รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองมีมีค่าแค่ไหน) (คู่ชกในฝันของฉันคือแอนเดอสัน ซิลวากับพรีเดเตอร์) (ฉันไม่เคยทำอะไรเชี่ยๆ กับคนอื่นเลย แต่ทำไมฉันถึงชอบหาอะไรเชี่ยๆ ใส่ตัวอยู่เรื่อย!) (ยัยนั่นมีเฟรนด์ร่วมกับฉันเยอะ ชีจะเห็นโพสท์ของฉันบนนิวฟี้ด) (ไม่น่าเชื่อว่ายัยแม่มดจะกินคัพเค้ก) (ทำงานทำงานทำงานทำงานทำงานทำงาน…)

เขาส่งยาระงับประสาทเข้าปากไปอีกสามเม็ด

..

ปีเตอร์: ให้ตายเหอะว่ะ

เพื่อนๆ: เจอกันพรุ่งนี้นะ คริส!

คริส: บายย่ะ!

ปีเตอร์: นี่

คริส: เฮ้ย! นายตามฉันมารึไง?

ปีเตอร์: ฉันไม่ได้คิดจะทำให้เธอกลัว หรือว่า – –

คริส: เนี่ยนะ “ไม่คิด”

 

ปีเตอร์: คริส ฟังนะ ฉันไม่ได้มีโอกาสกลับบ้านบ่อย และที่ฉันทำทุกอย่างก็เพราะฉันอยากเจอเธอ เธอเป็น… เป็นสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน เธอจำเรื่องของเราตอนเด็กๆ ไม่ได้เลยรึไง

คริส: เอาจริงๆ นะ ปีเตอร์ ฉันจำได้ย่ะ จำได้ดีเลยด้วยว่าใครๆ ก็แขยงนาย จำได้ว่านายทำร้ายคน… และฉันก็ยังจำได้ว่าใครๆ ก็ดีใจตอนที่นายไปจากที่นี่ได้สักที

ปีเตอร์: เธอไม่เคยกลัวฉันไม่ใช่รึไง คริส เราสองคนไม่ได้แตกต่างอะไรจากใคร ฉัน… ฉันรักเธอ…

คริส: บ้านนายเดะ! ตอนนั้นเราเพิ่งสิบขวบเองนะ! นั่นเขาไม่เรียกว่ารักย่ะ! มันก็แค่เรื่องครุคริตามประสาเด็ก!

ปีเตอร์: ที่ฉันหายไป เพราะฉันถูกจับเข้าโรง’บาล คริส! ฉันอยู่ในนั้นมาตลอด! และเพราะอย่างนั้น เรื่องของเรา – – ไม่ว่ามันจะเป็นความรักหรือไม่ใช่ – – แต่มันก็เป็นเรื่องที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน! ดีที่สุด!

 

คริส: ฉันไม่อยากเสวนากับคนแปลกหน้า อย่าตามฉันมาอีก

ปีเตอร์: เข้าใจหน่อยสิ คริส ฉันมี… มีความสามารถประหลาด ฉันสามารถได้ยินความคิดของคนอื่นๆ ฉันสามารถขยับของด้วยจิต… ทำได้ตั้งแต่เด็กแล้ว…

ปีเตอร์: เธอจะให้เด็กตัวเล็กๆ รับมือกับเรื่องแบบนี้ได้ไง จะเป็นใครก็ต้องบ้าเหมือนกันล่ะคริส

คริส: นายบ้าตั้งแต่คิดว่าตัวเองทำได้แล้วล่ะ

ปีเตอร์: โธ่ ให้โอกาสฉันหน่อยสิ… ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว ฉันรักเธอ…

ปีเตอร์: ได้โปรด…

ทันใดนั้น ตาของปีเตอร์ก็ส่องแสงเรืองออกมาอีกครั้ง!

ปีเตอร์: หยุด

ปีเตอร์: แล้วเดินมาหาฉัน

ปีเตอร์: จงรักฉัน คริส

สถานีตำรวจเมืองพิทส์เบิร์ก

โจ: เหวอ มีผีจ้า มีอยู่บนฝ้า ฝ้าเปียกเลยจ้า

ทัลล์: สวัสดี คุณไอรอนส์

โจ: ก็ว่าแล้วว่าต้องเป็นแก ไอ้ดูลล์ ทัลล์ มีแต่แกนี่แหละ ที่กัดพวกเราไม่ยอมปล่อย บอกหน่อย คราวนี้หาเราเจอได้ไง

ทัลล์: ฉันรู้ว่าพวกแกต้องพึ่งยา เพราะงั้นฉันเลยค้นหาจากกล้องวงจรปิดของคลินิคแพทย์

ทัลล์: ฉันเห็นสแตนเช็กเข้าไปขโมยยาจากคลินิคต่างๆ ตั้งแต่นิวยอร์คไล่มาจนอัลเลนทาวน์ แน่นอนว่าเป้าหมายต่อไปต้องเป็นพิทส์เบิร์ก พวกเด็กน่ะเวลาคิดอะไรไม่ออกก็มักจะแจ้นกลับบ้านเสมอ

โจ: ฉันก็ว่างั้นเหมือนกัน เอ๊ะ หรือเป็นเพราะฉันเห็นอนาคตกันนะ ไม่แน่ฉันอาจจะมีพลังพิเศษแบบปีเตอร์ด้วยก็ได้นะ

ทัลล์: ไม่ใช่หรอก ไอรอนส์ แกน่ะเป็นแค่ผู้ป่วยจิตเภท ประเภทที่ไม่สามารถแยกแยะความจริงกับภาพหลอนได้

ทัลล์: ถ้าเกิดแกบังเอิญเห็นอนาคต อนาคตของแกน่ะก็เป็นแค่ภาพหลอนเท่านั้น

โจ: แกคิดผิดแล้วว่ะ พีทมักบอกว่าพลังของมันจะจัดการกับแกไม่ได้ เราก็เลยหนี หนีอยู่นั่นแหละ…

 

โจ: แต่ที่จริงพลังของพีทใช้กับแกได้ว่ะต๋อย ตอนนี้แกจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ แกแค่แกล้งทำเป็นจำได้ แต่ที่จริงแกลืมไปหมดแล้วตั้งแต่ที่โดนพีทล้างสมอง แล้วปล่อยให้แกแก้ผ้าเต้นอยู่กลางถนน พลังของพีทน่ะ ใช้ กับ แก ได้ โว้ย

โจ: แล้วรู้ไรป้ะ ดูท่าทางแกจะโดนหนักว่ะ เพราะแกกลายเป็นคนละคนไปเลย ไอ้คุณทัลล์ แกพยายามทำเป็นว่าแกไม่เป็นไร แต่ดูแกเซ่ แกมันกลวง มันว่างเปล่าไปหมด

ทัลล์: หุบปาก… แล้วบอกมาว่าสแตนเช็กอยู่ไหน

โจ: โอย ฉันไม่รู้หรอก มันไปจากที่นี่แล้ว มันเป็นเกลอแก้วของฉันก็จริง แต่มันไม่อยากให้ฉันต้องตกอยู่ในอันตราย เชื่อฉันป้ะ

ทัลล์: ไม่ แต่ถ้าจริง นั่นแปลว่าแกก็ไม่มีประโยชน์อะไรอีกแล้ว

โจ: แกคิดว่าฉันบ้าใช่ป่ะ คิดว่าฉันเพี้ยนใช่ป่ะ แกจะไม่ปล่อยฉันแน่ๆ สินะ แกจะส่งฉันไปโรง’บาลสินะ

ทัลล์: โรง’บาล? แกคิดว่าฉันเป็นเจ้าหน้าที่รัฐฯงั้นเรอะ? ไม่น่าเชื่อ แต่แกพลาดแล้วล่ะ

 

ทัลล์: ขอบอกนะ ไอรอนส์ ถ้าลองให้สแตนเช็กมาสลับที่กับแกในตอนนี้…

ทัลล์: เชื่อเถอะว่ามันจะขายแกแบบไม่ลังเลเลยล่ะ

..

กลับมาที่บ้านของปีเตอร์

ปีเตอร์: คริส… เธอหลับแล้วใช่มั้ย? นี่ฉันคงไม่ได้ฝันไปสินะ

..

ปีเตอร์ สแตนเช็ก

 

ปีเตอร์: ใครฟะนั่น?

.

อยู่ข้างนอก

 .

ปีเตอร์: นั่นใครน่ะ

 

“ฉันอยู่นี่ ปีเตอร์”

ปีเตอร์: ไม่จริงน่า หมาพูดได้ นี่มันจะบ้าไปกันใหญ่ – –

ปีเตอร์: เฮ้ย! อย่าเข้ามานะ! นี่มันเรื่องห่ะอะไรกันฟะเนี่ย!!

ปีเตอร์: แม่จ้าวว์!

.

มองฉันสิ ปีเตอร์

 

มองให้ลึกซึ้ง มองให้เห็นว่าอะไรจริง

 .

ปีเตอร์: อะไรจริง!?

ปีเตอร์: อะไรคือความจริง!?

ปีเตอร์: นี่… นี่เป็นแค่ภาพหลอนใช่มั้ย?

ฮาราดะ: บทเรียนแรก พวกเราหลายคนสามารถสร้างภาพลวงในสมอง เธอสามารถมองทะลุมันได้…

ฮาราดะ: หากได้ศึกษาสมาธิ

ปีเตอร์: ที่ไหนกันเนี่ย? นี่ฉันกำลังจะเพี้ยนอีกแล้วรึไงกัน!?

ฮาราดะ: เธอไม่ได้บ้าปีเตอร์ ที่นี่คือสวนหลังบ้านของฉันจากความทรงจำในวัยเด็ก

 

ปีเตอร์: แปลว่า ฉันอยู่ในความคิดแกเหรอ แกเป็นเหมือนฉันสินะ แล้วฉันทำอย่างนี้ได้เหมือนกันใช่รึเปล่า

ฮาราดะ: เธออาจจะเคลื่อนย้ายมวลสาร, เหาะเหินเดินอากาศ, แยกโมเลกุลวัตถุ หรือสร้างพลังงานไฟฟ้ามหาศาลได้ก็ได้… เรายังไม่รู้ว่าเธออยู่ในประเภทไหนปีเตอร์

ฮาราดะ: ฉันนิมิตเห็นเธอมาหลายปีแล้ว ตั้งแต่ชั่วยามแรกที่เธอถือกำเนิด และขอบเขตแห่งจิตของเธอ อยู่เหนือขอบเขตแห่งจิตของฉัน

ฮาราดะ: ฉันไม่อยากพาตัวเธอมาเร็วเกินไป ฉันจึงรอ รอให้ถึงเวลาอันสมควร

ปีเตอร์: แกเป็นเจ้านายของทัลล์รึเปล่า

ฮาราดะ: ทัลล์? ไม่ใช่หรอก ตรงกันข้ามเลย องค์กรของทัลล์เป็นองค์กรที่อันตราย และพวกมันก็อยู่ใกล้เธอมากกว่าที่เธอคิด จงระวังพวกมันไว้ให้ดี

 

ฮาราดะ: ฉันชื่อโตโย ฮาราดะ เราสองคนเป็นหนึ่งในบรรดาผู้มีพลังพิเศษหากแต่ไม่ได้ผิดปกติไปจากธรรมชาติ

ฮาราดะ: ตลอดช่วงเวลาแห่งประวัติศาสตร์ พวกเราถูกเรียกด้วยชื่อต่างๆ นานาเพราะความสะพรึงกลัว แต่สำหรับฉัน ฉันเรียกคนอย่างพวกเราว่า ไซอ็อท

ฮาราดะ: บนโลกนี้ มนุษย์สามารถจำแนกออกได้สามประเภท หนึ่งคือนอร์ม พวกนี้บ้างก็มีอัชฌัติญาณ แต่บ้างก็ไม่

ฮาราดะ: ลาเท็นต์ พวกนี้มีพลังพิเศษที่หลับใหลอยู่ในตัว แต่น้อยคนนักที่จะค้นพบมัน มนุษย์จำพวกนี้หาได้ยากยิ่ง

ฮาราดะ: และอย่างพวกเรา คือพวกที่รับรู้พลังตัวเอง เรียกว่า แอ็คทิเวท ประเภทนี้หาได้ยากที่สุด

 

ฮาราดะ: ส่วนเธอ ปีเตอร์ เธอคือเพชรเม็ดที่งามที่สุดในบรรดาเพชรน้ำงามทั้งหลาย

ปีเตอร์: ทำไมคุณไม่มาให้ไวกว่านี้นะ รู้มั้ยว่าตลอดชีวิตที่ผ่านมาของผม ผมขอแค่ใครสักคนที่สามารถบอกได้ว่าผมเป็นอะไร

ฮาราดะ: ฉันรู้จักเธอดียิ่งกว่าที่เธอรู้จักตัวเอง ถ้าฉันมาหาเธอก่อน เธอจะไม่ยอมให้ฉันช่วยเหลือ แต่ตอนนี้เวลามาถึงแล้ว เธอกำลังจนตรอก

 

ฮาราดะ: เธอใช้ชีวิตหลบๆ ซ่อนๆ ใช่ความสามารถพิเศษไปอย่างสิ้นเปลือง เธอคิดว่าเธอทำสิ่งที่ดีที่สุดเพื่อโจ แต่ไม่ใช่ สิ่งที่เธอทำมีแต่จะทำให้อาการของเขาหนักขึ้น…

 

ฮาราดะ: แล้วเด็กสาวคนนั้น… คริส

ปีเตอร์: ผมรู้แล้วน่า แต่ผมไม่เคยทำแบบนี้กับใครเลยนะ สาบาน…

ฮาราดะ: เธอมาไกลจนสุดขอบเหว ปีเตอร์ หลังจากที่หลบหนีมาแสนนาน เธอตัดสินใจผิดพลาดนับครั้งไม่ถ้วน จนในที่สุดเธอก็หมดสิ้นอุดมการณ์ในตัวเอง

ฮาราดะ: โลกใบนี้เองก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับเธอ เราอยู่ในยุคที่ประวัติศาสตร์กำลังจะดับสูญ แต่ไม่ได้สูญไปตามชะตากรรม มันดับสูญเพราะความผิดพลาดของพวกเรา

ฮาราดะ: เรามีทรัพยากรมากมายที่จะช่วยปลูกสร้างโลกใบนี้ให้สวยสดงดงาม แต่คนรุ่นฉันไม่ต่างอะไรจากหมูที่รู้จักแต่การกินแล้วก็นอน

 

ฮาราดะ: ดูนี่สิ นี่คือสิ่งที่คนรุ่นฉันหลงเหลือไว้ให้กับคนรุ่นเธอ ความเห็นแก่ตัวและความโลภทำให้ทุกอย่างว่างเปล่า

 

ฮาราดะ: แต่พวกเราสามารถแก้ไขมันให้ถูกต้อง หากเราสามารถช่วยธรรมชาติที่กำลังจะตายได้ ศักยภาพในตัวเราจะเปล่งประกายกล้าอย่างที่สุด และฉันเป็นเพียงคนเดียวบนโลกนี้ ที่สามารถพัฒนาศักยภาพของเธอให้ถึงจุดสูงสุดที่ว่า

ฮาราดะ: ฉันมีโรงเรียนสำหรับคนเช่นเราอยู่ สถานที่ที่ปลอดภัยเพื่อให้เธอได้ศึกษาสิ่งที่อยู่ในตัว และค้นหาเป้าหมายให้ชีวิต… อย่างมีความสุข

 

ฮาราดะ: แต่บทเรียนที่ฉันจะสอน จำเป็นต้องอุทิศความมานะอุตสาหะทั้งหมดเพื่อเรียนรู้ให้แตกฉาน เธอจำเป็นที่จะต้องปล่อยโจไว้ เพราะคนที่กำลังจะจมน้ำไม่อาจช่วยเหลืออีกคนหนึ่งได้ รวมถึงคริส เธอต้องปลดปล่อยคริส

ฮาราดะ: จากนั้น เธอจงตามฉันมา มาเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตให้คุ้มค่ากับพรสวรรค์

..

“โย่ ปีเตอร์!”

โจ: ฉันมีสามเรื่องที่ไม่เกี่ยวกันมาแจ้งให้ทราบแน่ะ… หนึ่งคือ มีสาวเอ็กซ์เซ็กส์แตกนอนอยู่ในบ้าน สองเลยคือแกกำลังนั่งจ้อกับหมาในสระน้ำแห้ง…

โจ:  และสามนะ ไอ้เจ้าทัลล์มันเลิกตามล่าเราแล้วล่ะ! มันปล่อยตัวฉันมาแบบง่ายๆ เลย! มันบอกว่าเราสองคนเป็นเด็กดี

 

“ปีเตอร์ สแตนเช็ก หยุดอยู่กับที่ ตอนนี้เราล้อมไว้หมดแล้ว”

ปีเตอร์: พ่องเดะ โจ… มันสะกดรอยนายมา

โจ: สวดยอดเล้ย! นี่ยังกะหนังอาฉลองเลยว่ะเพื่อน!

โจมตี!

..

..

เรื่องราวของปีเตอร์เริ่มต้นขึ้นแล้ว!

OMEGA RISING: ตอนที่ 1

จบ

..

โปรดติดตามตอนต่อไป

😉