Wolverine #68
เรื่อง: Mark Millar
ภาพ: Steve McNiven
วางจำหน่าย: 27 สิงหาคม 2008
สำนักพิมพ์: Marvel Comics

โลแกนกับฮอว์คอายเผชิญหน้าคิงพินคนใหม่

ทั้งคู่เดินทางมาถึงเขตของคิงพินในเมืองแฮมเมอร์ฟอลส์

ที่อู่รถของทอนย่า ลาสเวกัส

“ว่ากันตามตรงแล้ว ฉันไม่เคยทำให้แอชลีย์มองฉันว่าเป็นพวกซูเปอร์ฮีโร่เลยซักนิด”
“ก็เพราะคุณหนีไปตั้งแต่เธอเพิ่งจะสามเดือนน่ะสิ ฮอว์คอาย
อัลตรอน 8 เป็นเหมือนพ่อคนเดียวที่เธอมี”
“ทอนย่า ได้โปรด อย่าให้เป็นเรื่องเลย” อัลตรอน 8 พยายามห้ามทอนย่าไม่ให้พูดอะไรรุนแรง

“แล้วก็นะ คุณพูดอะไรของคุณ แอชลี่ย์เป็นหลานสไปเดอร์แมนนะ แถมพ่อเธอก็ยังเป็นอเวนเจอร์ด้วย สายเลือดซูเปอร์ฮีโร่มันอยู่ในดีเอ็นเอเธอเลยแหละ”
“งั้นก็เถอะ แอชลีย์ทำกับฉันยังกับเป็นไอ้ขี้แพ้มาตลอด เธอไม่น่าจะทำอะไรเพื่อคนอื่นได้”
“โทษทีนะ ที่เราพูดถึงกันอยู่นี่ ลูกสาวเราจะโดนคิงพินฆ่าอยู่แล้ว คุณจะไปช่วยเธอมั้ย หรือจะปล่อยให้เธอตาย”
“แน่นอน เราต้องไปช่วยเธออยู่แล้ว ฉันก็ไม่ได้แย่ไปซะหมดหรอก”
“บอกตัวเองเถอะ” โลแกนสอดขึ้นมา

“อะไรนะ” ฮอว์คอายย้อนถามเพื่อน
“ฉันถูกจ้างมาแค่เป็นคนดูแผนที่ให้นายนะเพื่อน ฉันไม่ไปร่วมผจญภัยห่าเหวอะไรกับนายหรอก”
“ล้อเล่นใช่มั้ย ลูกสาวฉันกำลังจะโดนฆ่า แต่นายมาพูดเรื่องว่าจ้างเนี่ยนะ”
“ข้อตกลงคือช่วยนายไปนิวบาบิลอน ฉันจะไม่ไปยุ่งกับคิงพิน แค่นายให้ฉันมาเกี่ยวกับการขนยาอะไรนี่ก็แย่พอแล้วนะ ไอ้เวร”
“เดี๋ยวฉันจ่ายให้สองเท่าเลย”
“อะไรนะ”
“นายต้องล้างหนี้กับพวกแก๊งฮัลค์นี่นา นายช่วยฉันไปช่วยลูก แล้วฉันจะเพิ่มค่าเหนื่อยให้”
“ฉันยังไม่คิดจะสู้กับใครอยู่ดีนะ”

“ขอแค่ให้นายอ่านแผนที่ก็พอ โลแกน”
“แค่นั้นนะ?”

“ด้วยเกียรติของลูกเสือ”
“โอเค ตกลง แต่รู้ไว้ก่อน…ฉันตายซะดีกว่าจะปล่อยกรงเล็บนี่ออกมาอีก เข้าใจนะ”
“ฉันว่าฉันลุยของฉันเองได้ เอาล่ะ เราเสียเวลาไม่ได้แล้ว คิงพินอยู่ที่ซอลท์เล้ค
ต้องขับรถไปอีก 12 ชั่วโมง”

“คุณโลแกนครับ” อัลตรอนเรียกโลแกน
“เอานี่ไว้นำโชคครับ”

พวงกุญแจรูปสัญลักษณ์เอ็กซ์เมนมันทำให้โลแกนนึกถึงภาพเก่าๆ ต่อจากเดิมอีกครั้ง
เขาใส่ชุดวูฟเวอรีนนั่งคอตกอยู่ มีแสงจากรถไฟพุ่งสาดเข้ามา

“มาเถอะน่าเพื่อน ชาร์ล เซเวียร์ยังเดินเร็วกว่านายเลย”
ฮอว์คอายพูดถึง ศ.เซเวียร์ ผู้นำเหล่าเอ็กซ์เมนที่ขาพิการต้องนั่งรถเข็น

เมืองเคดาห์ รัฐยูท่าห์

“เข้าใจนะว่ามันกะทันหันไปหน่อย ยังไงซอลท์เล้คก็เป็นทางผ่านเราอยู่ดี
ฉันรับปากว่าจะพานายกลับไปจ่ายค่าเช่าที่ดินทันเวลาแน่ โลแกน”

“เราทำอย่างนี้เพื่อลูกๆ เราทั้งคู่ ฮอว์คอาย เราทำสิ่งที่ต้องทำ”
“ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าเธอจะเรียกตัวเองว่าซูเปอร์ฮีโร่
คือว่ามันดูบ้ามากตอนที่โลกเป็นแบบนี้ แต่นี่นะ ฉันบอกตามตรงเลยเพื่อน
ฉันโคตรภูมิใจชิบเป๋งเลยว่ะ”

ทั้งสองขับผ่านเมืองเล็กๆ มียอดโดมโบสถ์อยู่ข้างหน้า
“นั่นมันอะไรอีกล่ะ”
“มีอะไรรึ”

มีชายคนหนึ่งท่าทางหวาดผวา เกาะไม้กางเขนคล้ายฉากสุดเท่ห์ของแดร์เดวิล
“จากแผนที่เราอยู่เมืองเคดาห์ แต่ฉันไม่เห็นอะไรแถวนี้เป็นไมล์เลย นอกจากหลังคาโบสถ์”

“บนนั้นโอเครึเปล่าเพื่อน” โลแกนตะโกนถามชายที่ยืนเกาะไม้กางเขนบนหลังคา

“ฉันถามว่านายโอเครึเปล่า”
“พวกโมลอยด์ มันกินเมืองหมดเลย ฉันปีนหนีมาบนนี้ แต่คนอื่นๆ…ลงข้างล่างไปแล้ว”

ชายคนนั้นตอบมา พวกโมลอยด์กินคนเมืองนี้หมดแล้วหรือนี่

“เราทำอะไรไม่ได้หรอก” ฮอว์คอายตัดบท
“แต่..” โลแกนยังกังวล
“เถอะน่า แอชลีย์ต้องการให้เราช่วยมากกว่า”
ทั้งคู่จำเป็นต้องผ่านเมืองนี้ไป ทิ้งชายผู้น่าสงสารไว้เบื้องหลัง

สนามกีฬาไรซ์เอคเคิลส์ เมืองฟิสก์เล้ค

“ท่านทั้งหลาย ขอเชิญพบกับ แดร์เดวิล กับ พันนิชเชอร์”

“สองในสามซูเปอร์ฮีโร่ที่มาที่เมืองเราเพื่อจะช่วยผู้คนจากคิงพิน”
เป็นสองคนนี้เองที่มากับแอชลีย์

“ซึ่งนั้นก็คือฉันนี่เอง” คิงพินคนใหม่ยังกับเจ้าพ่อฮิปฮอป

“โชคร้ายนะ ไอ้หนุ่มพวกนี้คงลืมไปแล้วว่าฉันนี่แหละเป็นคนฆ่าแม็กนีโต
นายจำแม็กนีโตได้มั้ย เรายึดถิ่นนี้ตั้งแต่คราวที่พวกฮีโร่ตายหมดนั่นไง
เค้าแบ่งสรรกันกับ ดร.ดูม, ปธน. แล้วก็คนอื่นๆ แต่แม็กนีโตก็พลาดไปอย่างนึง”

“มันแก่ลง”

“ได้โปรด บอกมาว่าแกทำอะไรกับแอชลีย์”
“หัวหน้าแก๊งตัวผอมแห้งของแกนะเหรอ ได้ จะบอกให้ ฉันยังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรกับนังตัวดีนั่นดี”

แดร์เดวิลกับพันนิชเชอร์ของยุคนี้ต้องมาสิ้นชื่อกันซะแล้ว

ไฟส่องสว่าง ฝูงชนโห่ร้องเหมือนได้ดูการต่อสู้ในโคลอสเซี่ยม

“ไม่อยากจะเชื่อ ไอ้พวกนี้กล้าตามมาตอแยกับท่านอย่างนี้” สมุนคนนึงพูดขึ้น

“มันก็ต้องนองเลือดกันบ้าง…จะได้ช่วยเตือนให้ว่าใครใหญ่ใครอยู่”

ฮอว์คอายกับโลแกนมาซุ่มสังเกตการณ์อยู่บนดาดฟ้าตึกแห่งหนึ่ง

โลแกนส่องกล้องมองและพึมพัม
“คิงพินออกโรงแล้ว ทำตัวหยั่งกะราชาเพลงร็อค พวกตัวตลกนี่มันอะไรกัน โรคจิตชัดๆ”

“ก็แค่จะแสดงความเด็ดขาดยิ่งกว่าแม็กนีโต คิงพินเป็นพวกนักสู้ข้างถนน
คนของประชาชน เค้าเริ่มจากไม่มีอะไรไต่เต้ามาขนาดนี้ ได้รับการยอมรับนับถือ มันก็ให้ความบันเทิงกับผู้คนมั่งอะไรมั่ง”

“เห็นแอชลีย์มั้ย” ฮอว์คอายถามถึงลูกสาว

“ถูกขังอยู่ในตึกที่ดัดแปลงจากวอลมาร์ท อยู่ฝั่งตรงข้าม”
“ระบบรักษาความปลอดภัยแน่นหนา ประมาณ 50 คน อาวุธครบมือ ท่าทางจะไม่ง่ายแน่ ฮอว์คอาย”

“ดีนะที่ฉันมีแผนเด็ด” ฮอว์คอายบอก
“เอาให้แน่ว่าฉันไม่ต้องเกี่ยวด้วยละกัน บอกแล้วนะ ฉันไม่ไปละเลงเลือดด้วย”
“เย็นไว้น่า นายแค่ขับรถก็พอ”

ห้องขังของแอชลีย์

คนคุมห้องขังพูดกับเธอ
“ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเธอจะโกรธเกลียดที่นี่ทำไม ไม่ชอบอยู่ที่นี่รึ
ลองไปอยู่เขตของดูมซักอาทิตย์สิ”
“คิงพินดูแลพวกเราอย่างดี นังแมงมุมเอ๊ย เราแค่ภักดีกับเขาไว้เท่านั้น”

“มันคงอยู่ในสายเลือดสินะ พ่อแกคือฮอว์คอาย ตาแกก็คือปีเตอร์ ปาร์คเกอร์
แต่แกคิดบ้าอะไร ห๊ะ แกกับเพื่อนคิดว่าจะมาช่วยปลดปล่อยทุกคนงั้นสิ”

สองเฒ่าของเราก็ลุยแล้ว

“เร็วอีก เราต้องพุ่งชนที่ความเร็วซักสองร้อย” รถสไปเดอร์บั๊กกี้ไต่ผนังได้ด้วย
“นี่นะ แผนเด็ดของนาย จะขับทะลุผนังไปฆ่าทุกคนงั้นเรอะ”
“เป๊ะเลย”

“มันเจ๋งตรงไหนเนี่ย”
“เจ๋งสิ ถ้ามันได้ผล”

รถลอยข้ามตึกไปแล้ว

“อะไรวะนั่น”

แล้วรถทะลุก็ผนังเข้ามา

“พ่อมาแล้วสินะ”

“นายลุยได้เลย อย่างที่บอก ฉันไม่ยุ่งเกี่ยวด้วย” โลแกนพูดอย่างเซ็งๆ
“สบายใจได้ ฉันลุยไอ้พวกนี้เอง…”
“…หมูมากโดยเฉพาะเวลาที่มันแหกปากวิ่งหนีกันอย่างนี้”

ฮอว์คอายบู๊ระห่ำสะใจพระเดชพระคุณจริงๆ

“แอชลีย์ แผงควบคุมอยู่ไหน”
“ห่างจากเสียงหนูไปทางซ้าย 31 นิ้ว” พ่อลูกคู่นี้เข้าขากันมาก

“ได้กัน”
ฮอว์คอายยิงธนูทีเดียว 2 ดอก ตัดวงจรห้องขัง พร้อมเก็บผู้คุมด้วย แม่นเหมือนจับวาง

“เกิดบ้าอะไรในนี้วะ”

คิงพินโผล่มาพอดี

แอชลีย์พุ่งเข้าใส่
“แกเพิ่งทำผิดพลาดครั้งใหญ่เลย คิงพิน”

“ที่แก่ลง”

เต็มๆ แบบไม่ต้องมีเสียงประกอบ ถือปืนแต่ไม่ยิงนะอีหนูเอ๊ย

“โอ้ว เละเหมือนที่พ่อได้ยินมั้ยนั่น”

“ยิ่งกว่า”

“แอชลีย์ นั่นลูกจะทำอะไร”
“ที่มานี่นะเหรอ…ก็มายึดอำนาจคิงพินน่ะสิ”

“พ่่อนึกว่าลูกจะมาปลดปล่อยผู้คน”
“ก็พ่อน่ะงี่เง่า”
“หนูก็ฆ่าคิงพินเหมือนที่มันฆ่าแม็กนีโตไง”

“เอาละ ทีนี้ก็ต้องแสดงให้พวกนี้เห็นซะหน่อยว่าหัวหน้าคนใหม่โหดแค่ไหน”

แอชลีย์เตรียมจะจัดการฮอว์คอายต่อ โอ้ อีหนูนี่โหดเลวตัวแม่ของจริง

โลแกนนั่งอยู่หลังพวงมาลัยรถ เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอด

“ขอแช่งให้แกลงนรกเลยฮอว์คอาย ที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้”
เห็นขนาดนี้จะอยู่เฉยได้ไง โลแกนจะลุยแล้ว?

โปรดติดตามตอนต่อไป…

เรียบเรียงโดย: