Marvel Comic : Venom 32 : Terror on The Street
เรื่อง : Cullen Bunn
ภาพ : Declan Shalvey
วางจำหน่าย: 6 มีนาคม 2013
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

ในขณะที่ช่วงกลางวัน Flash Thompson พยายามจะปรับตัวให้เข้ากับชีวิตในที่ทำงานใหม่ของเขา แต่ในเวลากลางคืนนั้น Philadelphia กลับมีอันตรายซุกซ่อนอยู่มากมาย!

.
.
.
วันนี้คือวันแรกที่ Eugene “Flash” Thompson จะเริ่มการทำงานในเมืองใหม่

แต่ทั้งที่นี่ควรจะเป็นวันที่น่าจดจำ แต่ในความเป็นจริงแล้วเขากลับไม่มีใครมาร่วมยินดีหรือให้กำลังใจเขาเลย

เพราะจากการที่เขาเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ทำให้เขายังไม่รู้จักใครเลย

Katy Kiernan แหล่งข่าวที่เป็นพรรคพวกร่วมผจญภัยกับเขามาหลายงานก็ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้

Valkyrie อดีตเพื่อนร่วมทีม Secret Avengers ก็ไม่ชอบถูกติดต่อนอกจากเรื่องงาน

และที่แย่ที่สุดคือเพื่อนสนิทของเขา Peter Parker ไม่แม้แต่จะโทรกลับมาหาเขาได้พักใหญ่แล้ว…
(นักอ่านทุกท่านคงจะรู้กันดีว่าตอนนี้ Peter Parker โดน Doc Ock ยึดร่างไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนจิตวิญญาณของ Peter ก็กลายเป็นวิญญาณตามติดร่างเดิมของตัวเองไป)

ที่เขามีอยู่กับเขา คือปรสิตจากต่างดาวที่รวมร่างกับเขาอยู่ ซึ่งเขาได้รับยาจาก Beast (Hank Mccoy) ที่จะใช้กดจิตของมันเอาไว้

“บางทีฉันควรจะฉีดยานี่เข้าเส้นเพื่อให้มันจบๆไปสักพักหนึ่ง”
“แต่ฉันยังไม่พร้อมจะฉีดมัน”
“ฉันยังรู้สึกว่าฉันยังควบคุมมันได้อยู่”
“ฉันคือผู้มีสิทธิควบคุมร่างกายของฉันอยู่…”

ก่อนที่ Flash จะออกจากบ้าน เขาก็เห็นห้องของเพื่อนบ้านที่โดน “ใครบางคน” บุกเข้าไปทำร้ายเมื่อคืนก่อน

“…และฉันก็รู้สึกเหมือนกำลังเมาค้าง…”
“…ทั้งที่ฉันไม่ได้ดื่มเหล้าเลยมา…นานจนจำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ”
“แต่ต้องหยุดคิดเรื่องนี้ก่อน เพราะฉันรู้ดีว่าฉันต้องทำอะไรต่อจากนี้”
“ต้องซ่อนความรู้สึกของตัวเองเอาไว้”
“และสร้างความประทับใจให้กับการพบกันครั้งแรกนี้”

ที่ทำงานใหม่ของ Flash คือโรงเรียนมัธยม West Philadelphia

เขาทำงานเป็นผู้ช่วยโค๊ชของทีมนักกีฬาของโรงเรียน
แต่เมื่อเห็นว่าเขาเป็นคนพิการก็ทำให้นักเรียนบางคนดูถูกเขาขึ้นมาแล้ว ซึ่งโค๊ชก็ต้องเตือนให้พวกนั้นให้ความเคารพ Flash ด้วย

“ฉันก็รู้สึกขอบคุณที่เขาพยายามช่วยฉันน่ะนะ แต่โค๊ชแยตซ์ก็รู้ดีพอๆกับฉันว่า ความยอมรับนับถือนั้นเป็นสิ่งที่ต้องพิสูจน์ตัวเองถึงจะได้มา”

“ฉันก็รู้อยู่ตั้งแต่ตอนที่รับงานนี้แล้วว่ามันจะต้องไม่ง่ายแน่ๆ”
“เด็กวัยรุ่นน่ะชอบลองของเป็นปกติอยู่แล้ว เว้นแต่ว่าเราจะพิสูจน์ตัวเองให้รู้ว่าพวกนั้นคิดผิด”
“ฉันแน่ใจว่าฉันเองก็แย่พอๆกับเจ้ากล้ามโตตรงนั้นแหละนะ”

Coach Yate ให้ Flash ดูแลฝึกสอนนักกีฬาในขณะที่เขากลับไปที่ห้องทำงาน ซึ่ง Flash ก็สักเกตุบางอย่างได้ทันที

“โลกนี้มันแคบดีจริงๆ”
“ฉันจำเด็กคนนั้นได้ ฉันเพิ่งจะช่วยเขาจากการโดนรุมยำเมื่อคืนนี้เอง”

“และก็ไม่ใช่แค่เด็กคนนั้น”
“มีเพื่อนบ้านใหม่ของฉันอยู่ด้วย…อยู่กับพรรคพวกคนหมดไฟด้วยกัน”

ซึ่งก็เหตุการณ์ก็เป็นเช่นเดิม เพราะนอกจากการได้รู้ว่าสาวสก๊อยข้างบ้านคนนี้มีชื่อว่า Andi แล้วนั้น แม่คุณก็ยังพูดจามะนาวไม่มีน้ำชวนหาเรื่องกับนาย Flash ของเราไปเสียหมดเหมือนเมื่อวันก่อนเป๊ะๆ…

และก็ได้รู้เพิ่มขึ้นอีกอย่างว่านายกล้ามโตที่พูดจาอวดเบ่งตลอดเวลานั่นชื่อ Darius Fowler เป็นนักกีฬาดีเด่นประจำโรงเรียนนี้ ซึ่งนายคนนี้ก็เป็นตามสูตรหนุ่มนักกีฬาบ้ากล้ามทั่วไป…แรงดี, ขี้โอ่ และไร้สมอง…

“สมัยเป็นนักเรียนฉันก็เป็นแบบนั้นเป๊ะๆเลยสินะ…”

ซึ่งความคิดนี้ก็ทำให้ Flash ต้องยิ้มขมขื่นให้กับตัวเอง

“เพิ่งจะวันเดียวแท้ๆ แต่มันรู้สึกยังกับทั้งอาทิตย์เลยนะเนี่ย”

“ถึงเวลาของงานช่วงกลางคืนแล้ว”
“ยังไม่ค่อยรู้เส้นทางในเมืองนี้นัก…แต่ฉันก็ไม่มีไกด์นำเที่ยวให้เสียด้วย”
“เมื่อหลายสัปดาห์ก่อน ฉันจัดการกับวายร้ายที่ทำการทดลองอาวุธแปลกพิสดารหลายอย่าง”
“ซึ่งก็มีแต่ของแปลกสุดๆทั้งนั้นด้วย”
“แต่ก่อนหน้าที่ฉันจะหยุดพวกมันได้ พวกมันก็ได้ปล่อยให้เทคโนโลยีพวกนั้นบางส่วนออกไปสู่โลกภายนอกไปแล้ว”
“ฉันรู้ดีว่าในที่สุดฉันก็คงจำเป็นต้องเริ่มตามหาพวกนั้น…พยายามจะเก็บกวาดสิ่งที่พวกมันทำไว้…ก่อนที่จะมีผู้บริสุทธิ์ต้องได้รับอันตราย”

“และคืนนี้ก็คือเวลานั้นล่ะ”
“แฟลช ทอมป์สัน…จะจัดการเอาสิ่งที่เป็นอันตรายออกไปจากท้องถนน เพื่อให้พวกคนดีๆสามารถอยู่อย่างสงบสุขได้”

ที่ท้องถนนด้านล่าง
ชายหลังค่อมที่ถือถุงพะรุงพะรังได้เดินเข้าไปในตึกแถวเก่าๆหลังหนึ่ง…
ชายคนนั้นถอดชุดเสื่อโค๊ตออกและโยนถุงที่ถือมาลงบนพื้น ซึ่งในถึงนั้นมีแต่อาหารหมากระป๋องอยู่เต็มไปหมด?!

ร่างกายของชายคนนั้นผ่ายผอมจนเหลือแต่หนังหุ้มกระดูก…และมีโหลแก้วที่มีสิ่งแปลกประหลาดบางอย่างฝังอยู่บนหลังของเขา!?

เขาเปิดกระป๋องอาหารหมายัดสิ่งที่อยู่ในกระเป๋าเข้าปาก

??? : แฮ่ก…มัน…ไม่ได้ผล…มัน…มันไม่เพียงพอ…

ที่มุมห้อง มีเด็กวัยรุ่น 3 คนถูกมัดอยู่

??? : …และฉันก็หิวเหลือเกิน หิวจนทนไม่ไหวแล้ว

ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าหาพวกเด็กๆ

??? : ฉันขอโทษ…ต้องขอโทษด้วยจริงๆ…

??? : เธอเข้าใจใช่ไหม? เธอยกโทษให้กับสิ่งที่ฉันจำเป็นต้องทำใช่ไหม?

แต่ตอนนั้นเอง…

Venom : เฮ้! เจ้าปากเหม็น!

Venom : ออกมาให้ห่างจากเด็กคนนั้นหน่อย!

“จะมัวมาคิดเรื่องการปกปิดตัวเองไม่ได้แล้ว”
“ไม่มีทั้งเวลาและพลังงานที่จะมาปลอมตัวด้วย”
“เอามันแบบสั้นๆง่ายๆนี่แหละ”

Venom : ทุกคนใจเย็นๆไว้! ฉันจะพาพวกเธอออกไปจากที่นี่ให้!

“ข้างในนี้มันมืดมากเลย”
“ทุกอย่างดูเหมือนกับเคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูง”

??? : ไม่….ไม่…แกจะ…ไม่พาพวกเขาไปที่ไหนทั้งนั้น

??? : ได้โปรด…

??? : แก…จะทำแบบนั้นไม่ได้…ฉันจะไม่ยอมให้แกทำ

“อะไรเนี่ย…?”

??? : พวกมันไม่ยอมให้แกทำแน่!!

ผิวหนังของชายคนนั้นฉีกออก เผยให้เห็นกระดูกที่เป็นโลหะและเครื่องจักรกลที่อยู่ภายใน?!

“ก็อย่างที่ว่าไว้…ของแปลกสุดๆเลย”

ที่แท้ชายคนนี้ก็เป็น 1 ในผู้เคราะห์ร้ายที่ถูกพวก U-Foes จับมาทดลองอุปกรณ์ที่พวกมันพบจากคลังอุปกรณ์ลับเก่าของรัฐบาล และนั่นก็ทำให้เขากลายเป็นเช่นนี้

??? : หิว! พวกมันต้องการเนื้อ! พวกมันต้องกิน!

Venom : ฉันก็พอจะเข้าใจถึงการที่ต้องอยู่กับ…คู่หูที่หิวตลอดเวลาอยู่น่ะนะ…

Venom : แต่เชื่อเถอะ…นายจะต้องเรียนรู้ที่จะควบคุมพวกมันเอาไว้

Venom : ไม่งั้นพวกมันก็เอาแต่เรียกร้องมากขึ้นๆเรื่อยไป

ตอนนั้นเอง Venom ก็ยืดรยางค์ของ Symbiote มารัดคอชายเคราะห์ร้ายแล้วเหวี่ยงเขากระเด็นไป

“เป็นอีกครั้งที่ซิมไบโอตมันช่วยฉันไว้”
“ฉันน่าจะเป็นฝ่ายควบคุมอยู่…แต่นั่นมันเป็นไปโดยสัญชาติญาณ
“และฉันก็ไม่แน่ใจว่านั่นมันเป็นสัญชาติญาณของฉันหรือเป็นเพราะซิมไบโอตมันเริ่มตื่นตัวขึ้นเรื่อยๆ”
“ฉันก็ไม่ได้ฉีดยาระงับมานานแล้วด้วย”

Venom รีบฉวยโอกาสนั้นหยิบปืนขึ้นมา แต่ชายลึกลับก็หายไปแล้ว…

“สำหรับคนที่เป็นโรคขาดสารอาหารแล้วนี่หมอนั่นนับว่าเร็วเอาเรื่องเลย”
“แต่ยังไงก็ตาม…คืนนี้ฉันก็หยุดไม่ให้เขากินใครเข้าไปได้ล่ะนะ”

“และเด็กพวกนี้ก็กลัวมาก…กลัวจนแทบสติแตก…พวกเขาไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าพวกเขาเห็นอะไร”
“ครั้งนี้นับได้ว่าประสบความสำเร็จเป็นอย่างดี”
“แต่ไม่ว่าเจ้าตัวประหลาดนั่นจะเป็นอะไร…เขาก็ยังคงลอยนวลอยู่”
“ถึงในคืนนี้ฉันจะหยุดเขาไว้ได้ แต่เขาก็ยังคงออกล่าอยู่”
“จะต้องหาตัวเขาให้พบ…”

“…ก่อนที่เขาจะไปล่าเหยื่อรายต่อไป”

ในตรอกที่ห่างออกไป ชายลึกลับกำลังเดินไปตามถนน

??? : ห…หิวเหลือเกิน…ท้องไส้มันปั่นป่วนไปหมดแล้ว…จะต้องหาอะไร…กิน!

แล้วเขาก็มองไปที่ร่างของคนที่น่าจะเป็นคนไร้บ้านที่นั่งอยู่ในตรอกมืดๆแห่งหนึ่ง โดยมีเจตนาจะกินคนๆนี้เพื่อให้หายหิว…

แต่ทว่า…

Eddie : เพื่อนเอ๋ย…ทั้งฉันและนาย…ดูเหมือนว่าเราต่างก็ทำเรื่องผิดพลาดไปนะ ฉันกำลังตามหาเพื่อนเก่าของฉันอยู่…และนายก็มีกลิ่นของหมอนั่นโชยอยู่ทั้งตัวเลย

Eddie : ส่วนนายก็กำลังมองหา…อะไรกันเรอะ?…อาหารว่างง่ายๆสักมื้อรึไง?

Toxin : ดูท่าเราต่างก็หาเรื่องผิดคนเข้าให้แล้ว ว่าไหมล่ะหือ?

ตอนนี้ Eddie Brock และ Toxin มาถึงที่ Philadelphia แล้ว! การเผชิญหน้าระหว่าง Symbiote ทั้งสองขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นแล้ว!!