Wolverine #67
เรื่อง: Mark Millar
ภาพ: Steve McNiven
วางจำหน่าย: 30 กรกฏาคม 2008
สำนักพิมพ์: Marvel Comics

นี่คือที่ที่เหล่าฮีโร่ล้มตาย
โลแกนกับฮอว์คอายอยู่ที่ลานสังหารหมู่เหล่าซูเปอร์ฮีโร่

คาลิฟอร์เนียเหนือ มุ่งหน้าสู่นิวบาบิลอน

เริ่มออกเดินทางจากซาคราแมนโต้ถึงซานฟรานซิสโก

สองเฒ่าทรนงขับรถสไปเดอร์บั๊กกี้ตะลุยผ่านกองคาราวาน
ผู้คนแตกตื่นกันเล็กน้อย บ้างก็จับจ้องมาที่รถประหลาดสีแดงคันนี้

“เราไม่ทำตัวสะดุดตาเท่าไหร่เลยนะฮอว์คอาย”
“ดีสิ สไปเดอร์บั๊กกี้คันนี้ชอบให้เป็นจุดสนใจจะตาย
ข้างฉันนี้ก็เป็นวูฟเวอรีนทั้งคน ใครจะกล้ามาแหยมล่ะ”
“ฉันบอกนายแล้วนะ ฉันไม่ได้เป็นอย่างนั้นอีกแล้ว”
“ช่าย..ก็แค่พูดนะ ฉันไม่คิดว่านายจะไร้พิษสงเหมือนที่พวกโง่อื่นๆ คิดหรอก”
“นายอาจคิดผิดอย่างแรงเลยว่ะ”

“ยังมีสัตว์ร้ายอยู่ในตัวนายน่า โลแกน ฉันรู้สึกได้”
“ฮอว์คอาย ระวัง!”

“ข้างหน้าเป็นหน้าผา!”
“ใจเย็นหน่อยน่า”

รถพุ่งลงสู่หน้าผา โลแกนตาเหลือก ฮอว์คอายหัวเราะร่าสะใจ

สไปเดอร์บั๊กกี้กระแทกก้นเหวโครม
ล้อหลังอันใหญ่โตของมันทำให้พวกเขาไม่เป็นอะไรเลย

“นี่มันสไปเดอร์บั๊กกี้นะเพื่อนยาก มันรับแรงกระแทกได้สบายๆ”

ซานฟรานซิสโก

“ไอ้ที่เรากำลังขนไปนิวบาบิลอนนี่ ฉันถามหน่อยเถอะ ใช่ยารึเปล่า”
โลแกนยังห่วงว่าพวกเขากำลังทำผิดกฎหมายมาขนส่งยาเสพติด
“อย่าถามอะไรหยั่งงั้นเลยน่ะ ขอเถอะ ฉันไม่อยากนึกถึงเลยว่าฉันตกต่ำแค่ไหน” ฮอว์คอายรำพึงรำพัน

“โอ้ ไม่” มีสิ่งผิดปกติ โลแกนเช็คระบบนำทาง

“มีอะไรรึ”
“ระบบนำทางว่าเราอยู่ในซานฟรานซิสโก แต่แถวนี้ไม่มีอะไรเลย”

“มันไม่ทำงานซะแล้วเรอะ”
“ไม่หรอก มันยังทำงานดีอยู่ เราอยู่ใจกลางยูเนี่ยนสแควร์แล้ว
ข้างหน้านี่ก็คือมาร์เก็ตสตรีท มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย”

แสงไฟหน้ารถส่องไปพบว่ามีกลุ่มตัวประหลาดอยู่ด้านหน้า
คล้ายกำลังหลบอยู่ใต้ดิน

“พวกโมลอยด์” ฮอว์คอายพูดขึ้นมา
“อะไรนะ”
“เผ่าพันธุ์ใต้ดินที่พวกโมลแมนเจอเข้าน่ะ แสงสว่างทำให้พวกตัวเหลืองนี่มองอะไรไม่เห็นหรอก
เค้าว่ากันว่าพวกนี้เป็นเหมือนระบบภูมิคุ้มกันของโลก มันอยู่ใต้ดินกันมาเป็นล้านปีแล้ว
พอพวกเรามีกันเยอะถึงแปดพันล้านคน โลกก็ปล่อยพวกนี้ออกมากำจัดเราไปซะบ้าง”

ทั้งคู่ออกเดินไปที่ตึกร้าง

“ฉันเคยได้ยินว่าพวกมันโผล่มาหากินแถวยุโรปกับเอเซีย นี่ครั้งแรกนะ ที่ฉันเห็นมันมาอยู่ในอเมริกา”
“พวกมันจมได้ทั้งเมืองเลยเหรอเนี่ย”
“ถล่มจมดินเลยล่ะ”
“โว้ว”
“นั่นนายจะทำอะไร”
“แค่เช็คดูว่ามีใครเหลือรอดมั่งรึเปล่า มันต้องมีคนเคยอยู่ที่นี่เต็มไปหมดเลยสิ”

“มีวี่แววมั้ย”
“ตายเรียบ”

“ที่ต้องการก็แค่…ห่วงเรื่องอื่นดีกว่า ดีนะที่ฉันมีวูฟเวอรีนคอยคุ้มครอง”
“ฉันชื่อโลแกนเว้ย ฮอว์คอาย”

“อ๋อเหรอ ลืมน่ะ นายแค่ชาวไร่ธรรมดาที่มาช่วยฉันเพื่อค่าเช่าที่สินะ”
“ลูกเมียฉันรออยู่ที่ซาคราแมนโต้ ไม่ต้องมาแกล้งพูดยั่วกันหรอก”
ประชดกันไปกันมา ฮอว์คอายก็เห็นอะไรบางอย่าง
“นั่นมันอะไรวะ”

แก๊งมอเตอร์ไซค์ล้อไฟมาเป็นกลุ่มดูคล้ายกับ…

“แก๊งโกสต์ไรเดอร์!”

ฮอว์คอายโดนเตะเข้าหน้าไปหนึ่งดอก

“อย่าให้พวกมันเข้าใกล้รถเรา อย่าให้มันยุ่งกับของ”
ฮอว์คอายถึงจะโดนอัดลงไปนอนแต่ก็ยังห่วงของที่ขนมา

“ฉันว่าเขาไม่ได้ฟังแกหรอกว่ะ”

หนึ่งในแก๊งค์ที่แต่งตัวเหมือนนักล่าปิศาจกะโหลกไฟ โกสต์ไรเดอร์ เหวี่ยงโซ่ไปมัดขาโลแกนไว้ได้

โลแกนล้มลงฟาดพื้น
แก๊งกะโหลกไฟซิ่งตามมาอัดซ้ำ

“เป็นอะไรไปไอ้หมูตอน ลุกขึ้นสิ”
“สู้สิวะ”
“เป็นห่าอะไรวะเนี่ย”
พวกมันอัดโลแกนไปพลางท้าทาย

“ฉันจะไม่ทำร้ายใครอีกแล้ว อยากจะทำอะไรกับฉันก็เอาเลยไอ้หนุ่ม ฉันไม่สู้แกหรอก”
“งั้นจัดไป ไอ้โง่บัดซบเอ๊ย”

มันซัดโลแกนมันมือไปเลย

แล้วพวกมันก็มุ่งหน้าไปที่รถ

“ไหนมาดูซิว่าเราเจออะไร”
“มันเป็นยาแน่ๆ ไอ้บอดนั้นเป็นคนส่งของ ฉันได้ยินว่ามีการขนของไปทางตะวันออก แล้วก็…”

ยังพูดไม่จบ โดนธนูเสียบกะโหลกทะลุหน้า
“นั่นแหละ พล่ามต่อไปสิอีหนู”
ฮอว์คอาย อดีตจอมขมังธนูทำสิ่งที่ตัวถนัดเมื่อหลายสิบปีก่อนแล้ว

ลูกดอกพุ่งเป็นห่าฝนเข้าเป้าทุกอัน
“ฮอว์คอาย นั่นนายทำอะไรลงไป”

“โอ้ อย่าเริ่มดีกว่า ฉันก็โดนเหมือนนายอย่างที่เห็นนี่แหละ”

“นายสาบานไว้ว่าจะไม่ใช้กรงเล็บแล้วสินะ นายเป็นพวกรักสงบอย่างเต็มที่ ว่างั้นเถอะ”
“ฉันบอกนายแล้วตั้งแต่เราออกจากซาคราแมนโต้”
“เออสิวะ แต่ไม่นึกว่านายจะหมายความอย่างนั้นจริงๆ นี่หว่า”

“พวกนั้นทำระยำอะไรไว้กับนายกันแน่เนี่ย”

ภาพอดีตของวูฟเวอรีนผุดขึ้นมา

เขากำลังถูกรุมกินโต๊ะโดยเหล่าศัตรูตัวฉกาจของเอ็กซ์เมนทั้งนั้น

“พวกมันทำลายฉันยับแล้ว เพื่อน”
“เหตุผลเดียวที่ฉันยังรอดอยู่จนวันนี้”
คืนอันมืดมิดหดหู่ก็ผ่านไป

แฮมเมอร์ฟอลส์ เนวาด้า
ทั้งสองขับมาถึงเนวาด้าแล้ว

“บางที ฉันรู้สึกเหมือนโดนดูถูก พวกนั้นไม่ฆ่าฉัน เหมือนว่าฉันไม่ใช่อะไรที่ต้องสนใจอีกแล้ว
ธอร์ (เทพเจ้าค้อนสายฟ้า), กัปตันอเมริกา, โทนี่ สตาร์ค (ไอร์อ้อนแมน)
พวกเขาโดนโค่นตั้งแต่ตอนแรกๆ เลย แต่ไอ้พวกตัวร้ายนั่นไม่สนใจฉัน”

ฮอว์คอายปรับทุกข์กับเพื่อนด้วนเหมือนกัน ว่าเจออะไรมา
“ไม่รู้ว่าเพราะฉันเคยเป็นพวกมันมาก่อน หรือมันเล่นตลกอะไร
นายก็เห็น ฉันซัดพวกมันได้แค่ไหน ถึงตาจะเป็นต้อจนบอดยังงี้ก็เถอะ ฉันยังดูแลตัวเองได้”

“ช่าย นายมันตัวแสบเลยแหละ ฮอว์คอาย นี่ผู้คนมากมายมาจากไหนกันน่ะ”
โลแกนเปลี่ยนเรื่องคุยมาพูดถึงสภาพรอบข้างบ้าง
พวกเขาผ่านเข้ามาในชุมชุนอะไรซักอย่าง
“เลยไปอีกหน่อยก็เป็นแฮมเมอร์ฟอลส์น่ะ ที่ๆ แอ็บซอบบิ้งแมนกับแมกนีโตทำลายความหวังอันยิ่งใหญ่ของพวกเราได้ นายไม่เคยมาที่นี่เลยเหรอ”
“ไม่เคยมา 50 ปีแล้ว”
“นี่เป็นที่ๆ พวกเขามาสวดภาวนาให้เหล่าซูเปอร์ฮีโร่กลับมา รู้มั้ย เหมือนเมื่อก่อนไง ที่มีบางคนตายแล้วก็ฟื้นมาพร้อมชุดใหม่สุดเจ๋งน่ะ”

“มันไม่เป็นงั้นหรอก”
“ไม่รู้สินะ แต่ก็ไม่มีเหตุผลอะไรจะบอกคนเหล่านี้นี่ จิตวิญญาณผู้คนตายอย่างหมดหวังแล้วในถ้วยกาแฟ”
“แล้วใครคุมแถวนี้ หรือว่าเนวาด้าก็อยู่ใต้อิทธิพล (บรูซ) แบนเนอร์ ด้วย”
“ไม่หรอก คิงพินยังคุมแถวนี้อยู่เพื่อน พวกฮัลค์อยู่แค่แคลิฟอร์เนีย”

“แล้วพวกข้าวของกับอนุสาวรีย์ไปไหนหมดซะล่ะ หรือว่า ปธน.ชอบเก็บของที่ระลึกถึงพวกฮีโร่”
“เค้าก็ทำไม่รู้ไม่เห็น ตราบใดที่มันยังทำเงินได้ แฮมเมอร์ฟอลส์เป็นเมืองท่องเที่ยวอันดับหนึ่งในอเมริกาเชียวนะ”

“พระเจ้า” โลแกนเห็นบางอย่างจนต้องอุทานออกมา

“เล่าเรื่องนั้นหน่อยสิ”

ค้อน Mjolnir ของธอร์นั่นเอง วางอยู่ท่ามกลางผู้คนที่มาสวดอ้อนวอนเหมือนสิ่งศักดิ์สิทธิ์
หรือว่าธอร์จบชีวิตที่นี่? เมืองนี้ชื่อ Hammer Falls เพราะอย่างนี้เองรึ

หุ่นยนต์ตัวนึงมาขวางหน้ารถของทั้งสอง

“ฮอว์คอาย ขอบคุณพระเจ้า คุณอยู่นี่แล้ว นี่ผมเอง อัลตรอน 8 คุณได้ข้อความจากทอนย่ารึเปล่า”
“ว่าไงนะ” ฮอว์คอายถึงกับงง
“คุณไม่ได้ข้อความเหรอเนี่ย”
“ไม่ เราแค่จะผ่านไปเท่านั้นน่ะ อัลตรอน ฉันกับเพื่อนจะไปนิวบาบิลอน เราแค่พักหาอะไรกินนิดหน่อย”
“ไม่น่าเชื่อจริงๆ นี่เป็นเมืองแห่งปาฏิหาริย์แท้ๆ” อัลตรอนหมายเลข 8 นี่ท่าทางจะดีใจที่ได้เจอสองคนนี้

“ตามมาเลย ทอนย่าอยู่ในอู่ซ่อมรถ” อัลตรอนเดินนำทางไป

“ทอนย่านี่ใครกัน” โลแกนถามเพื่อน
“เมียเก่าคนที่สามน่ะ ยังไม่เคยเล่าให้ฟังเหรอ เธอเป็นลูกสาวคนเล็กของปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ เป็นคนดีใช้ได้เชียวล่ะ”

ในอู่รถของทอนย่า

“ไงล่ะ มาได้ซะทีสินะ ฝังหัวเธอแต่เรื่องไร้สาระ…”
“ว่าไงนะ” ฮอว์คอาย งงได้อีก มาถึงทอนย่าก็ใส่เลย
“แอชลีย์กับพรรคพวกเธอไงล่ะคลินต์ เธอว่าไม่ชอบที่คิงพินคุมแถบนี้ เลยพากันขึ้นเหนือจะไปฆ่ามันแล้ว”
“ทั้งสามคนเลยโดนจับได้หมด คิงพินว่าจะประหารพวกเค้าพรุ่งนี้เช้า” อัลตรอนขยายความ
“ถ้าคุณไม่เล่าเรื่องชีวิตพ่อค้ายาอะไรของคุณนั่น อย่างน้อยเธอคงจะยังมีชีวิตอยู่” ทอนย่ายังคงกล่าวโทษฮอว์คอายไม่หยุด
“ฉันไม่เข้าใจ เรากำลังพูดถึงใครกันอยู่เนี่ย” โลแกนโพล่งขึ้นมา

“เธอพูดถึง แอชลีย์…

ลูกสาวของฉันกับเธอ”

โอ้ว คลินต์แต่งงานกับลูกสาวไอ้แมงมุม แถมยังมีลูกเป็นอีสาวแมงมุมหน้าตาเอาเรื่องซะด้วย

(โดนจับขังคุกอยู่นะ แต่เล่มหน้าคุกแตกแน่)

โปรดอย่ารอคอย แต่จงติดตามด้วยความระทึกในดวงหทัยพลัน…

เรียบเรียงโดย: