DC Comic: Wrath of The First Lantern : Red Lantern 17 : Sympathy for The Devil

เรื่อง : Peter Milligan

ภาพ : Miguel Sepulveda

วางจำหน่าย: 27 กุมภาพันธ์ 2013

สำนักพิมพ์ : DC Comics

Atrocitus มุ่งหน้าลึกเข้าไปในดาวเคราะห์ Maltus เพื่อหาสิ่งที่จะเป็นอาวุธที่จะใช้เผด็จศึกในการต่อสู้กับ Guardians ทว่า…สิ่งที่เขาได้พบนั้นกลับเกินความคาดหมายไปอย่างมาก

ขณะเดียวกัน Rankoor ก็เริ่มที่จะพยายามดึงเอาความเป็นมนุษย์ของตนเองกลับมา

.
.
.
ความเดิม
เพื่อต่อต้านพวก Third Army ที่พวก Guardians สร้างขึ้น Atrocitus จึงปลุกพวกหุ่นสั่งการ Manhunter ขึ้นมา และส่งพวกมันไปยัง Oa เพื่อร่วมศึกต่อสู้กับ Third Army

แต่ที่ดาวเคราะห์ Maltus ดาวบ้านเกิดดั้งเดิมของพวก Guardians

“นี่ข้ากำลังมองดูวิญญาณของศัตรูเก่าของข้า โครน่า…ผู้อยู่เบื้องหลังการทำลายล้างเขตอวกาศของข้า…

Krona : เมตตาข้าด้วยเถอะ อโตรซิตัส ร่างเนื้อของข้านั้นสูญสิ้นไปแล้ว…ตอนนี้ข้าเหลือเพียงเสียงสะท้อนของอดีตนี้เท่านั้น

Atrocitus : สิ่งเดียวที่ข้าคิดว่าน่าเสียดายคือการที่ข้าไม่ใช่ผู้ที่ฆ่าเจ้ากับมือนั่นแหละโครน่า

Krona : ช่างเป็นคำพูดที่โหดร้ายเสียจริง แต่เจ้ากับข้าก็ไม่ได้แตกต่างกันนักหรอก…

Krona : ลองดูสิ่งที่ข้าเคยเป็นเสียสิ…

Atrocitus : หือ…?

Krona : ตอนนั้นจิตใจของข้าแจ่มใส คิ้วของข้าไม่ขมวดหมุ้น โครน่าเป็นผู้ที่มีความสุข สุภาพ และมีเมตตา

Krona : ข้ามีภรรยาสองคน และลูกชายอีกหนึ่งคน เช่นเดียวกับคนส่วนมากในสถานะของข้า

Krona : ชีวิตของข้ามีความสุข

Krona : แต่เพียงวันต่อมาพวกเขาทั้งสามคนก็ตายจากไป

Krona : พวกนั้นบอกว่าไฟที่เผาไหม้บ้านของพวกเรานั้นมันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น แต่นั่นก็ไม่อาจหยุดข้าไม่ให้โทษตัวเองได้

Krona : วันนั้นข้าเหมือนตายไปกับพวกเขาด้วย…

Atrocitus : นั่น…มันไม่ใช่…เรื่องที่ข้าต้องสนใจ…

Krona : เจ้าน่าจะรู้ดีกว่าใคร…ว่าการที่คนอันเป็นที่รักต้องตายไปนั้น…มันเปลี่ยนแปลงคนได้ขนาดไหน…

Atrocitus : ค…ครอบครัวของข้าถูกเข่นฆ่าสังหาร…โดยความจงใจ…ที่จะฆ่าล้างเผ่าพันธ์พวกเรา…

Krona : ข้าเสียสติไป หมกหมุ้นอยู่กับความเป็นจริง อดีต…ชีวิตและความตาย…

Atrocitus : มัน…ไม่ใช่ข้อแก้ตัว…ต่อสิ่งที่เจ้า…ก่อขึ้น…

Krona : เราต่างก็คลุ้มคลั่งไปเพราะความสูญเสีย สหายเอ๋ย…

Atrocitus : ข้าไม่ใช่สหายของเจ้า!

Atrocitus : ต…แต่ว่า…ถ้าหากว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับโครน่า…มันจะอธิบายถึงสิ่งที่เขาทำได้ล่ะ? ม…มันจะเป็นข้อแก้ตัว…ถึงสิ่งที่มันทำได้รึ?

ขณะที่ Atrocitus กำลังแสดงท่าที่ไม่เป็นตัวของตัวเองออกมา Manhunters ที่อยู่ใกล้ๆก็พูดเตือนสติให้เขา

Manhunter : นายท่าน ท่านคงไม่ได้รู้สึกสงสารฆาตกรสังหารหมู่หรอกนะขอรับ?

Atrocitus : ข้ารู้สึกเช่นนั้นอยู่จริงๆ…อโตรซิตัสผู้นี้กำลังรู้สึกสงสารโครน่าอยู่ ซึ่งนั่นหมายความว่า “หัวใจ” ต้องอยู่ใกล้ๆนี้แหละ มันส่งผลต่อข้า…ทำให้ข้ามีความรู้สึกที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง

Manhunter : ท่านยังไม่ได้บอกเราเลยนะขอรับนายท่าน ว่า “หัวใจ” ที่ว่านี้คืออะไรกัน

Atrocitus : มันเป็นสิ่งที่ทำให้พวกการ์เดี้ยนเป็นสิ่งที่พวกมันเป็นในตอนนี้ ล…และข้าก็เชื่อว่ามันอยู่ข้างใต้เท้าของเรานี่แหละ

Manhunter : ถ้าเช่นนั้นพวกเราจะค้นหาเส้นทางลงไปข้างล่างเดี๋ยวนี้

Atrocitus : ไม่จำเป็น มันมีทางที่เร็วกว่านั้นอยู่

Atrocitus : …ด้วยวิธีของอโตรซิตัสผู้นี้!

เมื่อ Atrocitus พังพื้นถ้ำจนถล่มลงมา เขาก็มาพบกับเครื่องจักรขนาดใหญ่ที่ซ่อนอยู่ใต้พื้นดิน!!

Atrocitus : “หัวใจ” แต่จะว่าไปแล้ว…ข้านึกว่ามันจะใหญ่โตกว่านี้เสียอีกนะ…

Atrocitus : …เมื่อคิดว่ามันบรรจุอะไรเอาไว้

ขณะที่ Atrocitus กับพวก Manhunters ลงไปข้างล่าง วิญญาณของ Krona ก็ยังคงพูดพร่ำถึงอดีต…จนกระทั่งมีใครอีกคนหนึ่งมาถึง…

Krona : โอ้…คนแปลกหน้าเอ๋ย มาทางนี้สิ มาร่วมสมเพชเวทนาเสียงสะท้อนที่ยังหลงเหลือของซากศพที่ตายไปนานแสนนาน ข้าเคยมีชีวิต และมีครอบครัว…

แต่ตอนนั้นเอง Krona ก็มองเห็นหน้าของผู้ที่มาอย่างเต็มๆตา…

Krona : เดี๋ยวนะ…นี่เจ้า?! น…นี่เจ้าจริงๆ?! ป…เป็นไปได้ยังไง…?

First Lantern : ลาก่อน โครน่า

เพียงเท่านั้น ร่างจิตที่หลงเหลือของ Krona ก็ถูกทำลายจนสลายไป…

ตัดมาที่ดาวเคราะห์โลก ในเขตอวกาศ 2814
ที่นคร London ประเทศอังกฤษ

Rankoor (Jack Moore) มองดูผู้หญิงแปลกหน้าคนหนึ่งกำลังถูกคนรักเก่าของเธอตามรังควาญอยู่

“ข้าน่าจะไปช่วยนาง มันเป็นเรื่องที่ง่ายดายมากๆ”
“แต่เมื่อนางเห็นข้า นางก็จะมีสีหน้าตื่นตระหนก แล้วก็จะเปลี่ยนเป็นความหวาดกลัว”
“นางจะกรีดร้อง นางจะขดตัวด้วยความหวาดกลัว…”

“ข้ายังได้ยินเสียงน้องชายของข้ากรีดร้องอย่างหวาดกลัวเมื่อเขาเห็นข้า”
“น้องชายแท้ๆของข้า”
“เรียกข้าเป็นสัตว์ประหลาด”
“นอกเสียจากว่า…”
“บางที…บางทีข้าอาจจะใช้ ‘สิ่งก่อสร้าง’ สร้างเปลือกนอกขึ้นมา”
“เป็นผิวหนังชั้นที่สอง”
“การปลอมแปลงที่จะทำให้ข้าสามารถเดินอยู่ในหมู่เผ่าพันธ์เดียวกับข้าอีกครั้งได้”
“ไม่ถูกหวาดกลัว”
“ไม่ถูกสังเกตุ”
“เป็นปกติ”

ตัดมาที่ Maltus

Atrocitus เผชิญหน้ากับหุ่น Androids ที่ทำหน้าที่คุ้มกัน “หัวใจ”

Androids : หยุดอยู่ตรงนั้น เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้ากำลังเข้าไปใกล้กับอะไร?

Atrocitus : ก็ข้าดูโง่นักหรือไงล่ะ?

Atrocitus : ข้าอยู่มานานแล้ว ข้าได้รู้เรื่องราวมาหลายเรื่อง อย่างเมื่อนานแสนนานมาแล้วพวกการ์เดี้ยนได้ตัดสินใจว่าอารมณ์ความรู้สึกนั้นเป็นส่วนที่ไม่จำเป็นต่อวิวัฒนาการของพวกมัน

Androids : เป็นข้อสรุปที่ดี

Atrocitus : ดังนั้นพวกมันจึงขจัดอารมณ์ความรู้สึกของพวกมันออกไป พวกมันดึงความรู้สึกทั้งหมดและเอาไปเก็บไว้ใน “หัวใจ” ที่ซึ่งมันถูกเก็บเอาไว้จนถึงทุกวันนี้

Androids : เจ้าได้รับข้อมูลมาดี แต่เสียดายที่แหล่งข้อมูลของเจ้าไม่ได้บอกเจ้าว่าใครก็ตามที่ไม่บริสุทธิ์จะไม่ได้รับอนุญาติให้เข้าใกล้ “หัวใจ” อย่างเด็ดขาด

Androids : ต้องเป็นผู้ที่บริสุทธิ์ปราศจากอารมณ์ความรู้สึกใดๆ

Androids : เจ้านั้นมันเต็มไปด้วยความรู้สึกมากมายเลยนะอโตรซิตัสแห่งไรอัท

Atrocitus : อึ๊ก! ข้ามีเพียงความโกรธแค้น ไม่มีอะไรทั้งนั้น…นอกจากความโกรธแค้น!

Androids : ไม่หรอกอโตรซิตัส เจ้ามีมากกว่าความโกรธ “หัวใจ” หามันพบ…และดึงมันออกมา

Atrocitus : ถ้า…ถ้าข้าไม่รู้สึกอ่อนแรงขนาดนี้…ข้าจะ…ข้าจะ…

Androids : ความอ่อนแอที่เจ้าพูดถึงมันคือความอ่อนแอทางอารมณ์ความรู้สึก คิดดูสิอโตรซิตัส ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเจ้าหยุดโกรธแค้นน่ะ?

Androids : เจ้าจะถูกบังคับให้เผชิญหน้ากับความรู้สึกอื่นๆที่ซ่อนเร้นอยู่ ทั้งความเปล่าเปลี่ยว สงสารตัวเอง และความสิ้นหวัง ความโกรธแค้นของเจ้ามันก็แค่ม่านบังตาเท่านั้น จงยอมรับพวกเรา…และเราจะชำระล้างเจ้าให้

Androids : คิดดูสิอโตรซิตัส…เจ้าจะได้เป็นอิสระจากความโกรธแค้นนี้ หลังจากที่เจ้าต่อสู้มานานแสนนาน เจ้าจะได้พบกับการพักผ่อนอย่างสงบเสียที

ขณะที่ Atrocitus กำลังโดนพวก Androids เล่นงานอยู่นั้น พวก Manhunters ที่มุ่งหน้าไปหา “หัวใจ” นั้นกลับไม่โดนต่อต้านใดๆเลย เพราะพวกมันไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดๆมาตั้งแต่แรกแล้ว…

“มันจะเป็นไปได้รึ? ที่จะเป็นอิสระจากความทุกข์ทรมาณนี้?”
“ที่จะขจัดอดีตที่เกิดขึ้นเมื่อนานแสนนานมาแล้ว เมื่อตอนที่คนที่ข้ารักถูกสังหารนั่น…?”
“ที่จะไม่ต้องรู้สึกถึง…ความเจ็บปวดอีกต่อไป?”

ตัดมาที่โลก

ความขัดแย้งของอดีตคู่รักเริ่มจะรุนแรงขึ้น แต่ก่อนที่ฝ่ายชายจะทันได้ทำอะไรลงไปก็มีชายคนหนึ่งมาห้ามเอาไว้…

แต่เมื่อฝ่ายชายคิดจะเล่นงานคนที่เข้ามาห้าม…

แฟนเก่าดวงตกก็โดนหักแขนจนบิดเบี้ยวผิดรูป

ซึ่งฝ่ายหญิงก็รู้สึกขอบคุณเขาอย่างยิ่งและต้องการจะเลี้ยงเครื่องดื่มขอบคุณเขา

แต่ในหัวของ Jack Moore นั้นเขากลับยังมีความกังวลอยู่..

“นี่ข้าจะตบตาคนได้อีกนานแค่ไหนกันนะ?”
“ข้าเริ่มจะฝันเฟื่องเสียแล้ว”
“แต่บางที่ แค่บางที…”
“ข้าอาจจะมีชีวิตที่ต่างออกไปจากเดิมก็ได้”

ที่ในมุมมืด มีใครบางคนกำลังจับตามองเขาอยู่

Bleez : ช่างโง่เสียจริง

ตัดมาที่ Maltus

พวก Manhunter ที่เข้าไปถึง “หัวใจ” ได้ก็ทำการสร้างเปลือกขึ้นห่อหุ้มหัวใจเอาไว้

และเมื่อแสงของหัวใจถูกปิดลง หัวสมองของ Atrocitus ก็กลับมาปลอดโปร่งอีกครั้ง!

Atrocitus : ความอ่อนแอ…ความสงสาร…อารมณ์ความรู้สึกพวกนั้นมันสลายไปแล้ว รู้สึก…แข็งแรงขึ้นแล้ว…

Atrocitus : นี่ข้าไปรู้สึก…สงสารได้ยังไง?

เมื่อพลังกลับคืนมา Atrocitus ก็เริ่มตอบโต้พวก Androids อย่างหนักหน่วง!!

Atrocitus : ความสงสารมันจะมีค่าอะไร…เมื่อเทียบกับความโกรธแค้นนี้?!

Atrocitus : พวกเจ้าทำได้ดีมากเหล่าแมนฮันเตอร์ของข้า…เช่นเดียวกับพี่น้องของเจ้าที่ต่อสู้อยู่ที่โออาร์พวกเจ้าทำหน้าที่ตัวล่อได้ดี และป่านนี้พวกแลนเทิร์นกลุ่มอื่นๆก็คงเข้าร่วมต่อสู้กับพวกการ์เดี้ยนกันหมดแล้ว

Atrocitus : ในที่สุดพวกมันก็มาร่วมกับข้าในสงครามกับเจ้าพวกชั่วร้ายนั่น และเมื่อข้าส่งคืนอารมณ์ความรู้สึกให้กับเจ้าพวกการ์เดี้ยนแล้ว พวกมันก็จะกลายเป็นเหยื่อของกองทัพอันชั่วร้ายของมันเอง…

ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างวาบขึ้นที่ด้านหลังของ Atrocitus?!

เมื่อเขาหันไปมองด้านหลัง เขาก็ได้เห็นใครคนหนึ่งอยู่…

Atrocitus : …? จ…เจ้าเป็นใคร? เจ้าก็เป็นผู้ดูแลปกป้อง “หัวใจ” เหมือนกันเรอะ?

First Lantern : ไม่ใช่หรอกเรดแลนเทิร์นอโตรซิตัส ข้าน่ะเก่าแก่กว่า “หัวใจ” นั่นเสียอีก ข้าคือแลนเทิร์นคนแรก และข้าจะเปลี่ยนแปลงโลกของเจ้าให้กับเจ้า

โปรดติดตามตอนต่อไป