The Legend of Luther Strode #2

ตำนานสีเลือดของนาย Luther ตอนที่ 2

 

เรื่อง : Justin Jordan

ภาพ : Tradd Moore

วางจำหน่าย: 9 มกราคม 2013

สำนักพิมพ์ : Image Comics

  

   

ตลอดระยะเวลาห้าปี ที่ผ่านมา Luther ปลดปล่อยจิตแห่งการฆ่ากับพวกผู้ร้ายมากมาย

ซึ่งการกระทำของเขาสร้างความไม่พอใจกับมาเฟียแก๊งใหญ่ตระกูล Hill

บัดนี้คนๆหนึ่ง คนเดียวที่ยังหลงเหลืออยู่ในโลกของ Luther

กำลังทำให้ Hill เข้าใกล้ Luther มากขึ้น

  

  

  

Luther กำลังฟิตร่างกายตนเอง ด้วยการเล่นหกสูงด้วย…….นิ้วเดียว….อย่างชิลๆ

……เอาเหอะ เอ็งจะลอยได้ตรูก็ไม่แปลกใจละ……..

แต่ไม่นาน ประสาทสัมผัสพิเศษของเขาสัมผัสถึงบางสิ่งได้

Luther ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

  

  

  

เท้าคู่หนึ่งกระทืบหน้าต่างเข้ามาข้างในห้องของเขา

ใครคนนั้นก็คือ Petra คนรักของ Luther นั่นเอง

   

  

  

โครม!

   

  

  

Petra:   อูว! จริงๆนะ ไม่น่าฝืนสังขารไปที่ Taco Bell เลยให้ตายเหอะ

   

    

  

  

“เฟ็ดเฟ่!”

 

ไม่ทันจะทำอะไรต่อ Petra ก็หกขะเมนลงบนฟูก แบบเสียฟอร์มนิดส์ๆ

เธอไม่รีรอชักปืนขึ้นมาทันที

    

 

Petra:   อะเคร มาต่อกันดีกว่า

Petra:   เป็นไงมาไงบ้างล่ะ Strode?

    

 

แต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้า Petra คือความว่างเปล่า

Luther หายไปซะแล้ว

    

 

  

Petra:   ติ๊งต่อง มิสทรีนมาแล้วย่ะ (Avon Calling)

Petra:   ไม่ใช่ กิฟฟารีน นะยะ (Mary Kay)

 

Petra:   นายหายหัวไปไหนเนี่ย!

  

   

เมื่อมองข้างนอกไม่เจอ อะไร Petra จึงกลับเข้ามาดูของสะสมของ Luther

บัตรประชาชนของเหยื่อที่ Luther ได้ฆ่าไป

   

   

Petra:   แล้วนายทำบ้าอะไรลงไปเนี่ย

   

  

เมื่อเห็นของสะสมของ Luther แล้ว

เธอพลันนึกถึงเรื่องในอดีตสมัยที่ Luther ฆ่า Buck และลูกกระจ๊อก

แต่ความคิดของเธอก็พลันหยุดลงเมื่อเสียงหนึ้งดังขึ้น

   

  

“นี่ Petra”

      

  

   

Luther:   มาฆ่าผมเหรอ?

 

Petra:   อุ๊ยตายแม่ล่วงพระเจ้าทอดจอร์ชซาร่าช่วยกล้วยพ่องจาย!!!

   

  

ป๊าง!

  

  

ด้วยความตกใจ ทำให้ Petra ทำปืนลั่นเกือบพุ่งโดนหน้า Luther

แต่ Luther ก็เอี้ยงหัวหลบแบบ ชิคๆ ชิลๆ

ส่วนเจ้าตัวล้มก้นกระแทกกับพื้น! (กรรม!)

     

    

Petra:   เปรตเอ๊ย!!! แอ๊ฟฟ!!

 

Petra:   ใครจะฆ่าใครกันแน่ยะ?

Petra:   นายทำชั้นเกือบหัวใจวายตายแล้วเนี่ย!

Petra:   คราวหน้าก็หัดห้อยกระดิ่งไว้ที่คอบ้างสิยะ ตาเบื้อก!

  

Luther:   คุณมาทำอะไรที่นี่?

 

Petra:   ชั้น…ชั้นก็กำลังหานายน่ะสิ

Petra:   คิดว่าชั้นจะมาทำอะไรที่นี่กันยะ?

   

  

Luther ยื่นมือของเขามาให้ Petra

Petra ยื่นมือของเธอออกไป

หลังจากผ่านไปถึงห้าปี

ในที่สุดทั้งคู่ก็พบกัน

   

   

   

แล้ว Petra ก็พูดประโยคนึงออกมา

 

Petra:   นี่นายคงไม่ได้จะฉีกแขนชั้นเหมือนเด็ดปีกแมงกุ๊ดจี่มั๊ยนิ?

      

  

แป่ว….ความโรแมนติกพังทลายลงในบัดดล

Luther ทั้งเซ็งเป็ดเซ็งห่านเซ็งไก่เซ็งนกอีมู

นี่ถ้าเทอราโนดอนมันยังไม่สูญพันธุ์ ก็คงเซ็งเทอราโนดอนด้วยแหงม

   

  

Petra:   ให้ตายดิ ชั้นล้อเล่นเฟร้ย พ่อสันขวาน!

Petra:   อารมณ์ขันของนายมันไม่ได้เจริญขึ้นตามกล้ามเลยเหรอยะ?

 

Luther:   ไม่อ่ะ

Luther:   เธอดู….แปลกตาขึ้นนะ

Luther:   ดูเปลี่ยนไปเยอะเลย

 

Petra:   อย่างชั้นนี่เรียกเปลี่ยนไปเหรอยะ?

Petra:   นายต่างหากย่ะ ที่เปลี่ยนไปน่ะ

   

   

Luther:   ไม่นิ ไม่มีอะไรเปลี่ยนซักกะนิด

(ตรงไหนครัฟ ที่ไม่เปลี่ยน ขนาดสีตาพี่ยังเปลี่ยนเลย!)

 

Petra:   ให้ตายสิ Strode เกิดอะไรขึ้นกับนายเนี่ย?

 

Luther:   ……………..

   

  

 

    

เพียะ!

  

  

  

ว่าแล้ว Petra ก็ตบหน้า Luther ระบายความในใจ ไปหนึ่งฉาด!

โถหลบระเบิดหลบกระสุนได้ แต่หลบลูกตบของสาวสก๊อยไม่ได้เว้ยยยย

    

Luther:   …………….

Luther:   อย่าทำแบบเมื่อกี้อีกนะ

 

Petra:   ไม่งั้นจะทำไมยะ?

Petra:   นายจะทำอะไรชั้นยะ?

 

Luther:   ผม…..

 

Petra:   ชั้นก็ว่างั้นล่ะ!

(ต๊าย Luther เจอผู้หญิงแล้วหงอเลยวุ้ย!)

 

Luther:   สรุปคุณมาที่นี่ทำไม Petra?

 

Petra:   ชั้นมาที่นี่ทำไมงั้นเหรอ?

   

  

“ชั้นมาที่นี่ทำหัวแม่เท้าอะไรงั้นเหรอ!?”

   

   

   

Petra:   ชั้นมาที่นี่ก็เพราะไอ้เวรอย่างนายไม่อยู่ที่นั่นน่ะสิ!

Petra:   เพราะว่าไอ้บ้าอย่างนายดันหนีไปซะเฉยๆ

Petra:   ทั้งๆที่ชั้นเห็นเรื่องพวกนั้น…

Petra:   ทั้งๆที่นายทำเรื่องต่างๆพวกนั้น

Petra:   นายหนีไปแบบนั้นไม่ได้!

 

Luther:   เพราะเรื่องนั้นถึงกับต้องมาฆ่าผมเลยรึ?

   

   

Petra:   ชั้นไม่ได้มานี่เพื่อฆ่านายย่ะ พ่อหน้าเจื่อน

Petra:   ชั้นมานี่เพื่อช่วยนายต่างหาก

 

Luther:   ด้วยการช่วยเจ้า Hill นั้นหาผมงั้นสิ?

Petra:   เฮ้ย นายรู้เรื่องนั้นได้ไงอ่ะ?

Luther:   ผมไม่รู้หรอก แต่ตอนนี้รู้ล่ะ

 

Petra:   ……แหง่ว……เอาเหอะ พวกนั้นกำลังจะมาที่นี่กันแล้ว

 

Luther:   ไม่หรอก

Luther:   พวกมันมากันแล้ว

    

    

“วิ่ง!”

   

   

  

  

  

บรึ้มมมมมมมมมมมมม!!

  

  

  

 

Petra:   เฮ้ยไรอ่ะ!

Luther:   ก็บอกให้วิ่งไง!

    

   

Luther ผลัก Petra ออกไปยังประตู

พวก Hill คงสะกดรอยตาม Luther มาที่นี่

  

    

  

Petra:   เจ้าค่า

Petra:   โกยแล้วเจ้าค่า!

   

  

Petra รีบเผ่นขึ้นชั้นบน

ส่วน Luther รีบบึ่งไปที่หน้ากากของเขา

พร้อมกับแสยะยิ้มเล็กน้อย

   

   

  

  

ชายพร้อมอาวุธครบมือ บุกเข้ามาในห้อง แต่ทว่า..

 

พี่โล้น:   มัน…

 

พี่หมวก:   หายไปแล้ว?

 

หัวหน้า:   มันไม่หายไปไหนหรอก

หัวหน้า:   ไม่มีใครจะวิ่งไวเป็นเดอะแฟลชแบบนั้น

หัวหน้า:   มันจะต้อง….

 

หัวหน้า:   …เชร็ดโด้ว

 

พี่หมวก:   อ้า บรรลัยแล้วไง!

   

  

Luther อยู่ข้างบน

   

  

“กุ๊กกู๋ว!”

  

   

ฉัวะ!

 

พี่หมวก:   บร๊ะเจ้าช่วยกล้วย….อึ๊ก!

พี่หนวด:   อย่าทำหนู….อึ๊ก!

  

   

Luther โดดลงมาใช้พลังฝ่ามือคาราเต้พิฆาตรพี่หนวดและพี่หมวกทั้งสองคน

 

 

     

พี่โล้น:   นี่มันเป็นไปม่ายด๊ายยยย!!

 

หัวหน้า:   ตั้งสติกันหน่อยว้อย ซัลโวแม่มเลย!

   

    

   

  

  

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

  

   

  

กระสุนปืนนับร้อยพุ่งเข้าใส่ Luther

แต่ Luther ก็ยังคงฉีกร่างศัตรูของเขาคนแล้วคนเล่า

และกำลังจบท่าด้วย พลังคาราเต้พิฆาตใส่คุณหัวหน้า

แต่เคราะห์ดีที่พี่แกหลบได้ทัน

   

หัวหน้า:   ชะอุ้ย เออ เอาเข้าไป

  

  

  

หัวหน้า:   รับหนมจีบซาลาเปาเพิ่มด้วยมั๊ย ไอ้กระบือ!

   

หัวหน้า:   เฮ้ย! งานบร้านี่ไม่คุ้มค่าเงินเลยนะว้อย

หัวหน้า:   เราเจอะมันไม่ถึงห้าวิมันซัดพวกเรากลับบ้านเก่าไปสี่คนแล้ว!

   

  

  

ข้างนอกนั้น ทั้ง Mike และ Duvall กำลังนั่งสั่งการอยู่ในรถ

 

Mike:   ตรูไม่ได้จ้างพวกเอ็งมาให้เข้าคอสบำรุงสุขภาพนะว้อย!

Mike:  มันก็ต้องมีแบบนี้บ้างสิวะ เข้าใจมะ?

Mike:   เอ็งรีบไปลาก…..เฮ้ยไรวะ!?

 

Duvall:  ผมจัดการเองครับ คุณ Hill

 

Duvall กลัวงานเสียจึงฉกวิทยุมาจากมือของ Mike

 

Mike:   ผม…เออ ตามใจละกัน

 

Duvall:  ถ้าพวกคุณได้ตัวมันล่ะก็ พวกผมจะขึ้นค่าจ้างให้อีกสามเท่าตัวเลย

Duvall:  คิดซะว่าชดเชยให้ลูกน้องคุณที่ตายไปกว่าครึ่งนั่นล่ะกัน

Duvall:  ถ้ายังไม่พอใจอยากจะเดินออกมาแล้วให้ลูกน้องไร้ชีพของคุณตายไปเปล่าๆก็ตามใจ

Duvall:  ตามใจคุณเลย Erikson

 

Erikson:   ค่อยพอได้หนอย แล้วเจอกัน

   

  

จากนั้น Duvall ก็เปลี่ยนคลื่นคุยกับลุงหนวดจอมวางแผนเจ้าเดิม

   

Duvall:  เข้าใจแล้วนะ

Duvall:  ไอ้งานบ้าๆนี่ทำพวกเราเสียเงินเสียทอง

Duvall:  จนเอาไปซื้อจานดาวเทียมได้เป็นสิบ!!

 

ลุงหนวด:   อันที่จริงก็ไม่ได้เสียอะไรมากหรอกนายคร้าบ

ลุงหนวด:   เดี๋ยวไอ้หนูจอมโหดนั้นก็คงฆ่าพวกมันทิ้งจนเรียบเองแหล่ะ

ลุงหนวด:   ซึ่งถ้าพวกนั้นยังช่วยต้อนมันมาข้างบนนี่ได้ก็ถือว่ากำไรเราล้วนๆนะคร้าบ

   

ลุงหนวดอ้วนยัดกระสุนยาวลบลงในปืนสไนเปอร์ของตน

ทุกอย่างเป็นไปตามแผนของเขา

  

  

ทางด้านของ Petra ก็ขึ้นมาอยู่บนชั้นสองเรียบร้อย

   

Petra:   คติประจำใจวันนี้:

Petra:   อย่าโดนเป่าจนกลับบ้านเก่า!

 

Petra:   แล้วรีบหาทางเผ่นไปจากที่….

 

Petra พุ่งตรงไปที่หน้าต่างของห้องว่างห้องหนึ่ง

 

Petra:   อะหืมมมม ถ้าโดดลงไปนี่ ไม่ได้จบลงแค่คอหักแหงมๆ

 

พี่หนวดเยอะ:   อ้า เข้าใจล่ะ

 

พี่หนวดเยอะ:   พูดกับตัวเองเหรอ?

พี่หนวดเยอะ:   เป็นนิสัยที่ไม่ดีเลยนะหนู

พี่หนวดเยอะ:   มันทำให้ใครๆเขาก็เจอตัวหนูง่ายขึ้นนะครัฟ

 

Petra:   อันที่จริงน้องก็ไม่ได้พูดกับตัวเองคนเดียวหรอก

Petra:   รู้อยู่แล้วว่าไอ้คุณพี่อยู่ด้วย

 

พี่หนวดเยอะ:   งั้นก็คงพูดเพราะสติแตกสินะ?

 

Petra:   …………………..

   

   

พี่หนวดเยอะ:   น้องคงรู้แล้วสินะว่าน้องเป็นแค่ตัวหมากของพี่อ้วนหนวดนั่นเท่านั้น

พี่หนวดเยอะ:   พี่แกรู้ว่าแกต้องพาพี่แกตรงดิ่งมาที่นี่

 

Petra:   งั้นหมากตัวนี้ขอจรลีกลับบ้านไปก่อนได้มั๊ยเคอะ?

 

พี่หนวดเยอะ:   ยังไม่ได้หรอกจ๊ะน้องจ๋า พี่อ้วนหนวดยังมีเรื่องต้องสะสางกับน้องอยู่

 

Petra:   วร้าแย่จุงเบย ถ้างั้น…

 

ว่าแล้วเสียงปืนก็ดังขึ้น ดึงความสนใจของพี่หนวดไปพริบตาหนึ่ง

   

  

  

  

โผล๊ะ! 

Petra คว้าปืนของพี่หนวดเยอะแล้วแตะเข้าที่…..น้องรัก…อย่างแรว๊ง

  

  

  

พี่หนวดเยอะ:   แอร๊ยยยยยยยยย!!

 

Petra:   น้องขอสะสางเรื่องของคุณพี่ให้จบแล้วล่ะคร่า!

   

  

Petra เอาหัวโหม่งเข้าหน้าของพี่หนวดเยอะ

แล้วตบท้ายด้วยฟาดสันปืนเข้าที่หน้าจนเดี้ยง!

   

  

Petra:   ไอ้กากเอ๊ย

Petra:   แต่โอ้ว ปืนแหล่มแฮะ!!

   

 

หลังจากจัดการพี่หนวดเยอะไปแล้ว

ข้างนอกนั่นมีทหารรับจ้างอีกสองคนเดินตรางมาที่ Petra

  

ทหารรับจ้าง:   กำลังเช็คที่ตึกฝั่งตะวันออกอยู่

ทหารรับจ้าง:  ยังไม่มีวี่แววอะไรเลย

   

   

  

โครมมมมมม!!

โผล๊ะ!

   

  

Luther กระซวกหัวของทหารคนหนึ่งจนเดี้ยงไป

    

ทหารรับจ้าง:   มันอยู่นี่ อยู่นี่ อยู่ตรวนี้ว้อยยยยย!!

ทหารรับจ้าง:   ล้อมตรงนี้ให้หมดเลย!

 

ทหารรับจ้าง:   อุนจิเอ๊ยยย!!

   

   

  

โครมมมมมมมมมมมม!!!

   

   

   

Luther เดินทะลุกำแพง กระชากคอของทหารอีกนายไว้ในมือ

เอ่อ กำแพงนะพี่ ไม่ใช่โซฟีจะบางเบาอะไรขนาดน๊านนน!!

   

   

ทหารรับจ้าง:   เฟี่ยเอ๊ย? ไม่ฆ่าตรูเหรอ?

 

Luther:   เมิงงียบไปเลย

   

  

และแล้วที่ตึกฝั่งตรงข้ามนั้นเอง

คุณลุงอ้วนหนวด กำลังเอาสไนเปอร์ส่อง Luther อยู่!!

   

  

ลุงหนวด:   งาย ไอ้หนู!

   

  

   

  

พิ้ว! พิ้ว! พิ้ว!

   

   

  

กระสุนยาสลบพุ่งออกไป แต่ Luther รู้ทัน

จึงเอาร่างของทหารรับจ้างในมือเขามากัน

  

  

ลุงหนวด:   อ้า  อ่ะนะ

ลุงหนวด:  ซวยล่ะสิ

 

   

   

  

ฟิ้ววววววววววววววววววว!!

   

   

  

Luther ขว้างร่างของทหารรับจ้างไปหาลุงอ้วนหนวด

   

  

ทหารรับจ้าง:   เก๊าบินด๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

  

  

  

  

  

 ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!

   

  

  

ลุงอ้วนหลบได้ทัน

แต่ร่างของทหารรับจ้างเละเป็นโจ๊ก!

ส่วน Luther แสยะยิ้ม

     

   

แต่ยิ้มได้ไม่ทันไร

หัวหน้าทหารชื่อเหมือนยี่ห้อมือถือก็ยกกำลังพลขึ้นมาหา Luther พอดี

 

Erikson:   ไหนเมิงลองหลบไอ้นี่ดูสิ

   

  

ปัง!

   

  

อยู่ๆ กระสุนก็กระแทกไปที่ขาของพี่หัวหน้าหนึ่งนัด!

   

  

 

Petra:   รับประทานไอ้นี่ซะ ไอ้พวกปลาซิล!

 

Erikson:   ใครก็ได้ สอยนังนั่นที!

Erikson:   เดี๋ยวตรูจัดการไอ้นี่…

   

  

ไม่ทันไร Luther ก็คว้ามือของหัวหน้า Erikson

   

  

    

  

Erikson:   …เอง! อ้าว!

 

 

ในขณะที่ Luther กำลังฟาดปากกับหัวหน้า

กระสุนพุ่งเฉียดหัวหาง Petra เป็นสิบนัด

 

Petra:   โอ้แม่เจ้า ไม่ดีแน่

Petra:   งานเข้าแน่! งานงอกแน่!

 

Luther:   Petra!

 

Petra:   โอเค โอเค รุ้แล้วน่า!

   

  

โผล่มาไม่ทันไร Petra รีบกระโดดไปเข้าห้องตัวเองในบัดดล

ส่วน Luther ก็เตะหัวหน้ากระเด็น จากนั้นกระซวกหัวของลูกน้องที่เหลือจนเละไปหนึ่ง

   

    

ส่วนอีกคน Luther ก็เอาปืนของเจ้าตัว กระซวกไส้แตก

  

  

  

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

   

 

แต่แล้วกระสุนสี่นัดก็พุ่งทะลวงไปที่แขนของ Luther

  

  

มันเป็นกระสุนของ Erikson นั่นเอง

 

Erikson:   แม่มเอ๊ย

Erikson:   ตรูว่าแล้วเชียว

Erikson:   ตรูว่าแล้ว งานนี้ไม่คุ้มเงินเอาซะเลย

   

  

โผล๊ะ!

   

  

Luther จัดการขยี้หัวหัวหน้าจนเละ ในที่สุด

ทุกอย่างดูเหมือนจะจบลงแต่ เสียง Petra ก็ดังขึ้น

   

Petra:   เอ่อนี่ คือว่า Luther?

   

  

Petra:   ไม่อยากเชื่อเลยว่าวันนี้

Petra:   จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

 

Petra:   สองครั้งแล้ว

 

Petra โดนลุงอ้วนหนวดเอาปืนจี้ไปที่หัว

   

ลุงหนวด:   ว่าไงครับ คุณ Luther

ลุงหนวด:   เราพอกันได้รึยังเอ่ย

Luther:   ไม่นะ!

   

 

  

ลุงหนวด:   ยอมรับเลยนะว่า แกเร็วมาก

ลุงหนวด:   แต่แกเร็วไม่พอจะช่วยแม่หนูคนนี้หรอก

   

ลุงหนวด:   เอาเป็นว่าเรามาจบเรื่องนี้

ลุงหนวด:  ด้วยการเจรจาอย่างสันติกระชับมิตรกันดีกว่ามั๊ย?

 

Luther:   ได้สิ

   

   

  

  

Luther:   แค่อย่าทำอะไรเธอก็พอ

   

  

Luther แบมือที่ชุ่มเลือดของเขาออกมา

เหมือนเป็นสัญญาณให้ Petra ล้มตัวลงไปนั่งกับพื้น

แล้วเขาก็ฟาดเลือดของเขา เข้าไปที่ตาของลุงอ้วนหนวด

   

 

   

   

ลุงหนวด:   อ๊า! เวรกรรม!

   

  

ลุงหนวดเสียสมาธิและมองไม่เห็น

Luther จึงพุ่งตัวไปหา ลุงหนวด!!

   

 แล้วจากนั้นก็….

   

  

  

 

  

เปรี้ยง!

   

  

   

ดับครับ งานนี้มีดับแน่นอ…..

เฮ้ย!

   

  

Petra:   ไม่มีทางอ่ะ!

ลุงหนวด:   มีทางสิครับ

   

ลุงหนวด:   เอาล่ะนะ Luther เธอคิดจริงๆเหรอว่า

ลุงหนวด:   จะมีแค่เธอกับบรรณารักษ์ที่มีพลังแบบนี้น่ะ?

   

  

นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ยยยย!!!

  

  

 

  

ตำนานสีเลือดของนาย Luther ตอนหน้า

  

  

สี่เท้ายังรู้พลาด Luther ยังพลาดพลั้ง

แต่ความผิดพลาดนั้น อาจหมายถึงความตายที่กำลังมาเยือน

   

  

  

จบแล้วจ้าาาา อ๊ะๆ อย่างเพิ่งไปไหนคร้าบ

ผมมีของแถมท้ายเล่มมาให้เช่นเคยครับ

      

 

---

     

สก๊อยน้อยหัวแดง

  

   

กาลครั้งหนึ่ง ณ. ที่แห่งหนึ่ง

  

ได้มี เจ้า Luther แสนซนผู้ชื่นชอบการควักหน้าคนออกมาแปะที่ผนัง

วันหนึ่งในขณะที่ Luther กำลังนั่งสงบจิตสงบใจอยู่นั่นเอง

  

ได้มีสก๊อยนางหนึ่งนามว่า Petra คนรักของเจ้า Luther แสนซน

ได้ถือวิสาสะทำผิดกฎหมาย มาตรา 362 ถีบหน้าต่างบุกเข้าเคหะสถานของ Luther

เธอเดินดิ่งไปที่กำแพง เมื่อเธอพบงานสะสมของ Luther เธอถึงกับอุทานว่า

   

  

“คุณพระ Luther เอ๋ย”

   

  

  

  

Luther เห็นว่าคนรักของตนเรียกชื่อตนเอง Luther จึงเรียกกลับว่า

     

“Petra จ๋า”

      

สก๊อยน้อยตกใจในน้ำเสียงของ Luther สก๊อยน้อยจึงอุทานออกไปเบาๆว่า

  

“ฟ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”

     

“ไงจ๊ะ”

 Luther ร้องทัก

   

“ออกมาจากห้องเดี๋ยวนี้เลย! บักดวก!”

Petra ขานตอบ

  

“อ๋อ ได้จิ”

   

    

    

   

     

  

ก็ออกมาดิฟระ…

   

  

“เอิ่มมมม คือว่า ช่วยหยิบกางเกงให้เข้าทีจิ”

   

   

เอ่อออออออออ……จบเหอะ.…..

 

   

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

  

อยากจะเจอใคร ก็ควรมาตอนเขามีเสื้อครบนะจ๊ะ

 

  

  

ฆาตรกรรมศีกษา

 กับคุณ Kate

(ตั้งใจฟังดีๆไม่งั้นตาย!!)

 วันนี้ขอเสนอเรื่อง

    

Lizzie Borden

ฆาตกรแห่งมาเธอร์กูส

  

---

หลายคนอาจจะเคยได้ยินเพลงนี้

  

Lizzie Borden took an axe (ลิซซี่ บอร์เดนถือขวาน)

  

 And gave her mother 40 whacks. (ฟันแม่เลี้ยงไปสี่สิบครา)

  

 And when she saw  (จากนั้นเมื่อเธอได้เห็น)

  

what she had done (ผลงานของตัวเอง)

     

เดี๋ยวก่อนนะ……  

ผลงานอะไรของเธอนะ!!?

  

 

  

  

ในปี ค.ศ. 1982

Lizzie Borden ถูกตั้งข้อหาและถูกตัดสินว่าไม่มีความผิดในข้อหาฆาตกรรมพ่อแม่ของเธอ

   

เรื่องที่ว่าเธอได้ทำผิดจริงรึเปล่า?

กลายเป็นประเด็นที่ถกเถียงพอๆกับการเมืองประเทศสารขันมานับแต่นั้น

  

แต่มีสิ่งที่เรารู้แน่ๆอยู่อย่างหนึ่ง….

     

คุณพ่อและแม่เลี้ยงของเธอเสียชีวิต

เพราะถูกทุบด้วยขวานเข้าที่ศีรษะแบบไม่ยั้งมือ 11 และ 19 แผลตามลำดับ

     

Lizzie Borden:   อื้มมมมมม!

   

ไม่ใช่ 40 หรือ 41 แผล

เหมือนที่เพลงมันโม้ไว้เฟร้ย!

   

    

Lizzie Borden:   คนเรามันก็เงี๊ยะ

Lizzie Borden:  กะอีแค่มีคดีฆาตรกรใช้ขวานขึ้นมานิดหน่อยล่ะ ทำเป็นเรื่องใหญ่โด

 

Lizzie Borden:   หัดแหกตามองดูความจริงกันบ้างสิยะ อิพวกมาเธอร์กูส!

   

  

   

จบแล้วจริงๆ จ้าาาา

หวังว่าจะชอบกันนะครับ