Marvel Comic : Venom 27.1 : ยามเมื่อบาปกรรมตามทัน

เรื่อง : Cullen Bunn
ภาพ : Marco Checchetto
วางจำหน่าย: 29 พฤศจิกายน 2012
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

จากปัญหาหลากหลายที่ประดังกันเข้ามาในชีวิตของ Flash Thompson ได้ผลักดันเขาทั้งร่างกายและจิตใจ และเมื่อเขาต้องมาเผชิญหน้ากับสิ่งที่เขาเคยทำในอดีต เขาก็ได้ตัดสินใจเกี่ยวกับอนาคตของเขาเอง

.
.
.
เปิดฉากมาที่ Athol รัฐ Massachusetts

Venom กำลังเผชิญหน้ากับอาชญากรกลุ่มหนึ่ง

“ฉันชื่อ ยูจีน “แฟลช” ทอมป์สัน”

“ในอดีตนานมาแล้ว…ฉันเคยคิดว่าลัทธิบูชาปีศาจนั้นเป็นแค่เรื่องในนิยายสยองขวัญเท่านั้น”
“เป็นแค่เรื่องที่ใช้หลอกเด็กสาวๆ…เพื่อให้พวกนั้นกอดเบียดเราให้แน่นขึ้นก็เท่านั้น”
“แต่พอมาตอนนี้ ฉันเป็นทหาร เป็นสายลับ และสวมใส่ชุดที่เป็นสิ่งมีชีวิตจากต่างดาวที่ช่วยมอบพลังพิเศษให้กับฉัน”
“และพวกลัทธิบูชาปีศาจที่เรียกตัวเองว่า “Harkspur Brood” นั้นก็เป็นเรื่องจริง…และกลายเป็นเรื่องปกติเอามากๆ”
“ชุดของฉันมอบพลังความสามารถพิเศษเหนือมนุษย์หลากหลายอย่างให้กับฉัน”
“ซิมไบโอตกับฉัน…เมื่อรวมกันเราจะกลายเป็นเวน่อม”

“ฉันใช้กระสุนแบบไม่ทำอันตรายถึงตาย”
“กระสุนหัวยาง”
“เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดเท่าที่เงินจะซื้อได้สำหรับฉันแล้ว”
“ถ้าพวกมันตายฉันก็เค้นความพวกมันไม่ได้”
“ถ้าฉันฆ่าพวกมัน…พวกมันก็จะไม่ได้รู้สึกอะไรเลย”
“แต่ปัญหาก็คือ…ถึงแม้ว่าปากฉันจะถามคำถามพวกมัน…ฉันก็ไม่ได้อยากจะฟังสิ่งที่พวกมันพูด…ไม่อยากจะหยุดอัดพวกมัน”
“พวกมันเป็นคนเลว พวกมันสมควรโดนอัดแล้ว”
“เมื่อพวกมันสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกในสภาพเหงื่อท่วมตัว ฉันอยากให้พวกมันคิดถึงหน้าของฉัน”

ตัดมาที่ The Raft เรือนจำสำหรับคุมขัง Super Villians โดยเฉพาะ

Venom กำลังอยู่เบื้องหน้า Daimon Hellstrom “Son of Satan”

Daimon : เอเจนท์เวน่อม…เป็นอะไรไปหรือ? นายดูจะเครียดๆนะเนี่ย

Daimon : เจ้าพวกฮาร์คสเปอร์มันหนีไปหลบยังที่ซ่อนแห่งอื่นของพวกมันหรือไง?

Daimon : ฉันก็เตือนแล้วนะว่าพวกมันเป็นพวกที่หนีเก่งมากๆน่ะ

Venom : ฉันเจอพวกมันแล้วน่าเฮลสตอร์ม ตามที่พวกแกบอกมานั้นแหละ

Daimon : ดีมากเลยนี่ ชื่อเสียงในฐานะแหล่งข้อมูลของฉันยังคงอยู่ดีสินะ

Venom : แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะมีประโยชน์ พวกมันไม่รู้อะไรเลยที่เกี่ยวกับ…การเปลี่ยนแปลงอำนาจของ “โลกเบื้องล่าง” น่ะ

“และเมื่อฉันพูดถึง ‘โลกเบื้องล่าง’ นั้นมันไม่ใช่คำเปรียบเปรย”
“ปรากฎการณ์ที่เรียกว่า ‘การร่วงหล่น’ ที่พวกจ้าวนรกจะเลือกผู้ที่จะมาสืบทอดตำแหน่งของพวกมัน”
“ฉันเองก็เป็นหนึ่งในผู้รับเลือกที่ว่านั่น ร่วมกับเดม่อน เฮลสตอร์ม และอีกกี่คนก็ไม่รู้”

Venom : ฉันชักรู้สึกขึ้นมาแล้วนะว่านายกำลังเล่นเกมปั่นหัวฉันเล่นอยู่หรือเปล่าน่ะ?

Daimon : ฉันไม่ได้เล่นเกมอะไรทั้งนั้นแหละน่า มันก็ไม่แปลกนักหรอกที่พวกนั้นมันจะไม่รู้เรื่องนี้ ก็ไม่ใช่ว่าทุกหน่วยของ D.O.A. จะรู้เรื่องข้อมูลระดับนั้นหรอก

Daimon : แต่คิดในแง่ดีสิ นายได้จัดการกับกลุ่มวายร้ายที่เป็นอันตรายไปได้…และเป็นการกำจัดเบี้ยออกจากกระดานไปได้อีกด้วย

“เฮลสตอร์มได้ทรยศทุกอย่างที่มันเคยเชื่อมั่นเพื่อให้แน่ใจว่ามันจะได้รับเลือก แทนที่จะเป็น…ไอ้เลวที่ไหนก็ไม่รู้ที่เลวร้ายกว่ามัน”
“การเลือกตัวคนที่ชั่วร้ายน้อยกว่า…การเปลี่ยนแปลงระบบจากภายใน…อะไรประมาณนั้น…หรือไม่เจ้านี่ก็แค่ชั่วร้ายยิ่งกว่าใครก็เท่านั้น”

ว่าแล้ว Venom ก็ชกใส่กำแพงกระจกกันกระสุนหนาพิเศษของห้องขังของ Hellstrom จนแตกร้าว!

Venom : เลิกยิ้มได้แล้ว! ทั้งที่แกทำแบบนั้น…พยายามจะควบคุมฉัน…เอาปีศาจมาใส่ไว้ในตัวฉัน…แกไม่มีสิทธิ์จะมาทำเหมือนฉันเป็นเด็กรับใช้ของแก!

Daimon : ฉันก็แน่ใจน่ะนะว่านายได้ใช้ท่าทีแบบนั้นในการ “กล่อม” ให้เจ้าพวกลัทธิปีศาจนั่นตอบคำถามของนายอย่างได้ผลดี

Daimon : แต่มุขนั้นใช้กับฉันไม่ได้ผลหรอก ทั้งฉันกับนายเราต่างก็ต้องพึ่งพากันและกัน ดังนั้นอย่างน้อยเราก็ควรจะพูดกันดีๆนะ

ทันใดนั้นเหล่าผู้คุมติดอาวุธครบมือก็กรูกันมาที่หน้าห้องขังของ Daimon จากการที่ Venom ชกกระจกห้องขังนั่นเอง

Daimon : โอ๊ะโอ! ดูท่าการเยี่ยมวันนี้คงต้องจบลงแล้วสิเนี่ย

ผู้คุม : เอเจนท์เวน่อม! กรุณาถอยห่างจากกระจกด้วย!

Daimon : ฉันเป็นห่วงนายนะเอเจนท์เวน่อม ฉันพูดจริงๆ นายดูจะขาดสมาธิ…ใจไม่นิ่ง…แถมยังหงุดหงิดอีกด้วย นายมีปัญหาอะไรที่บ้านหรือเปล่าน่ะ?

Daimon : ฉันหวังว่านายจะไม่ได้มีปัญหาในครอบครัวนะ

หลังจากนั้น ที่ศูนย์ฟื้นฟูสุขภาพ Rose Manor ใน Upstate New York

Flash Thompson และน้องสาวพาแม่ของพวกเขามาพักฟื้นฟูสภาพร่างกายและจิตใจที่นี่ ซึ่งเจ้าหน้าที่ของที่นี่ก็ให้ความมั่นใจว่าจะช่วยให้เธอหายจากอาการเครียด และความหวาดกลัวที่เธอทำให้เธอเลือกมาพักฟื้นที่นี่

“คุณเข้าใจผิดแล้วล่ะคุณผู้หญิง”
“แม่ของฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อให้ดีขึ้นหรอก…ไม่ว่าเธอจะคิดยังไงก็ตาม”
“เธอมาที่นี่เพื่อจะหนี…เพื่อหาที่หลบซ่อน”
“เธอต้องการจะหนีจากฉัน”

“หนีจากเวน่อม”

Flash ขอบคุณเพื่อนของเขา Peter Parker ที่อุตส่าห์มาเป็นเพื่อนเขา

Flash : ขอบใจที่นายมาด้วยนะพีท ฉันรู้ว่ามันทำให้นายต้องยุ่งยาก แต่ฉันก็ซาบซึ้งมากเลย แต่นายรู้ไหมว่ามันก็พิลึกดีนะ? เพราะที่ผ่านมาฉันนึกว่ามันควรจะเป็นฉันที่ต้องมาอยู่สถานฟื้นฟู แต่ฉันไม่เคยนึกว่าแม่ของฉันจะต้องมาอยู่ที่นี่เสียเอง…

Peter : เธอเจอเรื่องหนักๆมามากน่ะนะ…ทั้งการต้องสูญเสียพ่อของนายไป…การถูกทำร้ายเมื่อเร็วๆนี้…มันไม่แปลกหรอกที่เธออยากจะใช้เวลากับตัวเองสักพัก แต่คนเราก็สามารถฟื้นตัวกลับมาจากเรื่องแบบนี้ได้น่ะ แม่ของนายจะต้องหายดีแน่

Peter : ว่าไปแล้ว…เอ่อ…ฉันได้ข่าวจากใครบางคนจากสมัย…เป็นนักเรียนน่ะนะ จาก เอ.เจ.แพ็ตตั้น

Flash : เอ.เจ.งั้นรึ?

Peter : เขาเพิ่งจะย้ายกลับเข้ามาในเมืองน่ะ ฉันก็ไม่แน่ใจว่าฉันควรจะบอกนายไหม ก็จากทุกอย่างที่มันเคยเกิดขึ้น แต่เขาพูดถึงนาย…บอกว่านายน่าจะติดต่อกับเขาบ้าง…”ถ้านายต้องการ” น่ะนะ

ตัดมาที่ห้องพักของ Flash

“ฉันคงจะโทษแม่ที่อยากจะใช้…เวลา…เพื่อทบทวนตัวเอง”
“เมื่อที่ไครม์มาสเตอร์กับพวกซาร์เวจซิกส์ของมันมาตามล่าฉัน เธอได้เห็นเวน่อมในตอนที่โหดเหี้ยมที่สุด”
“ตอนนั้นฉันกลัว…สับสน…และโกรธแค้น จนปล่อยให้สัตว์ร้ายในตัวหลุดออกมา…ต่อหน้าของแม่เลย”
“ตอนนี้…เหมือนกับที่พวกคนร้ายเป็น…ตอนที่เธอกลัวเธอก็จะนึกถึงใบหน้าของเวน่อมขึ้นมา”
“จากการที่ถูกหลอกหลอนโดยภาพของสัตว์ร้ายนั่น…ทำให้เธอต้องไปอยู่ที่สถานฟื้นฟู”
“แต่เอ.เจ.แพ็ตตั้น…
“ฉันคงไม่แปลกใจถ้าเขาเห็นใบหน้าของแฟลช ทอมป์สันในฝันร้าย”
“ฉันไม่ได้สนใจเลยที่ว่าเอ.เจ.นั้นเป็นเกย์ ว่าไปแล้ว…ตอนนั้นฉันไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ามันหมายความว่ายังไง”
“ที่ฉันสนใจก็คือความโกรธที่อยู่ในใจฉัน”
“และฉันก็โกรธอยู่เสมอ”

“ส่วนเขาก็แตกต่างจากคนอื่น”
“เพราะเขาแตกต่าง…เพราะเขาถูกเข้าใจผิด…เพราะเขาตัวเล็กกว่าฉัน…มันก็แค่นั้นเอง”
แล้วเขาก็ทำสิ่งที่เขาต้องนึกเสียใจทีหลังไป…
“เอ.เจ.ไม่เคยบอกใครว่าฉันทำอะไรกับเขา”
“และเขาก็เรียนจบไปโดยที่แขนของเขายังต้องห้อยเฝือกอยู่”
“เพียงเพราะฉันโกรธเท่านั้นเอง”

เมื่อนึกถึงเรื่องในอดีตจบ Flash ก็มองดูเบอร์โทรศัพท์ของ A.J. ที่ Peter มอบให้ไว้

วันต่อมา Flash ก็ไปพบกับ A.J. ที่ห้องพักที่เขาอยู่กับสามีของเขา Dan

การพูดคุยดูจะเรียบร้อยดี

ทว่า…เมื่อ Flash พยายามจะพูดถึง “เรื่องหนึ่ง” A.J.ก็ดูจะพยายามเปลี่ยนเรื่องทันที

ทั้งสองคนพูดคุยกันอย่างราบรื่นดี

จนกระทั่ง Dan เรียก A.J. ไปช่วยในครัว…

ที่ในครัว Dan กับ A.J. ก็คุยกันด้วยเสียงกระซิบ

Dan : ฉันแค่อยากให้แน่ใจว่านายแน่ใจนะที่ทำแบบนี้น่ะ

A.J. : ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า จริงๆนะ

Dan : อย่าคิดนะว่าฉันไม่สังเกตุนะว่านายไม่ยอมให้เขาขอโทษในสิ่งที่เขาทำกับนาย บางทีเขาอาจจะไม่รู้ด้วยว่านายยังสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกเพราะฝันร้ายถึงตอนที่เขาทำร้ายนาย บางทีเขาอาจไม่รู้ว่าแขนของนายยังไม่หายดีมาจนถึงทุกวันนี้ แต่ฉันรู้ทั้งหมดนั้นดี และฉันก็ยังไม่แน่ใจว่าทำไมนายถึงไปเชิญเจ้าสัตว์ร้ายนั่นมาที่บ้านของเราแบบนี้

A.J. : นายเห็นเขาเป็นสัตว์ร้ายงั้นเหรอ? เพราะว่า…เมื่อฉันเห็นสภาพของเขาในตอนนี้ ฉันแค่รู้สึก…สมเพชเขาเท่านั้นเอง

A.J. : …ที่ฉันเห็นก็แค่คนพิการที่ไร้พิษสงแล้วเท่านั้นเอง

“พวกนั้นกระซิบคุยกัน…และฉันก็นึกขอบคุณอยู่…แต่ที่นี่มันไม่ได้กว้างอะไรมากมาย เสียงมันไปได้ทั่ว…”
“…และฉันก็นั่งแค่อยู่ตรงนี้เอง”

“ได้ยินหมดทุกอย่าง”

คืนนั้น

ขณะที่ Flash กำลังหลับอยู่ จู่ๆเขาก็ลืมตาขึ้น แต่มีอะไรแปลกประหลาด…ตาของเขาเป็นสีแดง?!

แล้ว Flash ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรไปขอชุด Symbiote มาใช้งาน…

ตัดมาที่ Massachusetts

ในห้องพยาบาลของเรือนจำ

สมาชิกของลัทธิบูชาปีศาจที่ Venom เล่นงานไปก่อนหน้านี้กำลังพักรักษาตัวอยู่

ตอนนั้นเองก็มีพยาบาลร่างอ้วนมาปลุกมันตื่นขึ้น

ขณะเดียวกันนั้นก็มีเงาดำบางอย่างมาบังกล้องวงจรปิด?!

พยาบาลร่างอ้วนคนนี้ก็คือ Venom ปลอมตัวมานั่นเอง…แต่ครั้งนี้มันต่างกับก่อนหน้านี้…

เพราะตอนนี้เจ้าปีศาจที่ยังคงแฝงอยู่ในร่างของ Flash ได้ฉวยจังหวะที่จิตใจของเขาอ่อนแอยึดการควบคุมร่างของเขาไปเสียแล้ว!!

Demon : เจ้าคงไม่คิดว่าจะไม่ต้องเห็นข้าอีกแล้วหรอกนะใช่ไหม? ไม่ๆๆ… ก่อนหน้านี้เราแค่เล่นกันนิดหน่อยเท่านั้น…แต่ตอนนี้ข้ากลับมาต่อแล้ว มาเพื่อทำให้มันเสร็จ

กุ๊ยA : ฉัน…ฉันบอกแกไปแล้วไง ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับ…

ทันใดนั้นรยางค์สีดำก็ขึ้นมาปิดปากของมัน

Demon : อ๊ะๆๆ…ถ้าข้าอยากได้ยินเสียงลิ้นเจ้าขยับล่ะก็ ข้าจะฉีกมันออกมาเย็บติดกับหางหมาเอง

แล้วมันก็จับเจ้ากุ๊ยเหวี่ยงชนกำแพงครั้งแล้วครั้งเล่าจนนอนจมกองเลือด

Demon : เป็นการพูดคุยที่ดีนะ

Demon : ข้าจะให้เจ้าจำเอาไว้ ข้าจะให้เวลาเจ้ารักษาแผลให้หาย และจากนั้นสักวันหนึ่ง…เมื่อเจ้าลืมไปแล้ว…ข้าก็จะกลับมาเล่นกับเจ้าอีก

ต่อมา ที่ศูนย์ฟื้นฟูสุขภาพ Rose Manor ใน Upstate New York

ที่ห้องพักของ Rosie Thompson ได้มีแขกไม่ได้รับเชิญมาเยี่ยม…

Rosie : ได้โปรด…ได้โปรดเถอะ…ไปให้พ้น

Demon : โธ่…เจ้าไม่อยากให้ข้าเข้าไปข้างไหนล่ะหรือ? เพื่อจะได้กล่อมเจ้านอนน่ะ?

Demon : งั้นก็ไม่ต้องสนใจข้าหรอก ข้าเพียงแค่จะอยู่ตรงนี้อีกสักพักเพื่อเฝ้าดูเจ้า

Demon : ข้าอยากจะดูตอนเจ้าหลับ

Rosie : ได้โปรดเถอะ…ไปให้พ้น

วันรุ่งขึ้น

Flash กับ Peter ไปหาอาหารเช้าทานกันในสวนสาธารณะ

Peter : ก็ไม่ได้อยากพูดอะไรมากหรอกนะแฟลช แต่นายดูโทรมมากเลย นายนอนพอหรือเปล่าเนี่ย?

Flash : ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะปีเตอร์ เมื่อคืนฉันเข้านอนแต่หัวค่ำ แต่ฉันกลับรู้สึกเหมือนกับไม่ได้นอนเลยทั้งคืน ท่าทางว่าคนบาปจะไม่ได้รับอนุญาตให้พักผ่อนซะล่ะมั๊ง

Flash : ฟังฉันหน่อยนะพีท จากการที่ฉันไปพบกับเอ.เจ.เมื่อวันก่อนทำให้ฉันได้คิด นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันและฉันก็…แบบว่า ฉันไม่ได้พูดมันออกมามากเท่าที่ควร แต่ฉันภูมิในในตัวนายมากเลย

Peter : ระวังหน่อยพ่อดารานักกีฬา นายชักจะพูดเหมือนป้าเมย์ขึ้นมาแล้วนะ

Flash : ที่ฉันอยากพูดคือ…ทุกวันนายอยู่ที่ข้างนอกนั่นทำสิ่งที่ยอดเยี่ยม นายก้าวมาไกลมากจากเด็กเนิร์ดสมัยเป็นนักเรียนมัธยม นายเป็นตัวอย่างของคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต

Peter : นายรู้ว่าคำชมมันทำให้ฉันรู้สึกแปลกๆใช่ไหม?

Flash : ที่ฉันรู้คือฉันทำเรื่องเลวร้ายกับนายมากเมื่อสมัยเป็นนักเรียน และฉันก็นึกเสียใจที่ฉันกลั่นแกล้งนาย แต่นายก็เติบโตมาได้อย่างดี แบบว่ามันไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นใช่ไหม? ฉันไม่ได้ทำลายชีวิตของนาย

ตอนนั้นเอง…สีหน้าของ Peter ก็เปลี่ยนไป

Peter : …แฟลช ฉัน…ฉันคิดว่าจะพูดออกมาตรงๆเลยก็แล้วกันนะ ตอนนั้นน่ะนายมันเลวร้ายที่สุดเลยล่ะ

Peter : มันมีบางวันที่ฉันอยากจะแกล้งป่วยเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปโรงเรียน ซึ่งจริงๆแล้วฉันชอบโรงเรียนมากๆเลยด้วย

Peter : ฉันแค่…ฉันแค่ไม่สามารถจะทนคิดถึงการที่จะต้องเดินผ่านประตูไปแล้วไปเจอกับ…นาย

Peter : ฉันเคยไม่กล้าไปห้องน้ำอยู่เป็นอาทิตย์เพราะฉันกลัวว่านายจะรอฉันอยู่ข้างในนั้น ฉันต้องกินข้าวกลางวันตามลำพัง…หมกตัวอยู่ในห้องเรียน…เพราะฉันไม่อยากโดนนายมาหาเรื่องฉันในโรงอาหาร

Peter : แต่…ฉันคิดว่า…ฉันคิดว่าฉันหาวิธีที่จะผ่านพ้นมันไปได้ ฉันก้าวไปข้างหน้า

เมื่อได้ยินคำพูดของเพื่อนของเขาที่พูดออกมาตรงๆอย่างไม่เคยมาก่อน Flash ก็เหมือนกับได้รับสิ่งสุดท้ายที่เขาต้องการ…ในการตัดสินใจ

Flash : ก้าวไปข้างหน้างั้นรึ

Flash : จากสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้น…ทั้งเรื่องแม่ของฉัน…เรื่องเบ็ตตี้…ฉันคิดว่าฉันก็ต้องการการเปลี่ยนแปลงเหมือนกัน

Flash : ฉันยังไม่รู้หรอกนะว่าฉันจะไปไหน แต่ฉันว่าคงที่ไหนก็ได้ล่ะมั๊ง

Flash : แต่ฉันตัดสินใจว่าฉันจะไปจากนิวยอร์คแล้วล่ะพีท และเมื่อไปแล้วฉันจะไม่กลับมาอีก

ตอนต่อไป : Venom จะไปยังที่ซึ่งจะเป็นบ้านแห่งใหม่ของเขา “Philadelphia”

และหากท่านอยากทราบความเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่เพิ่งเกิดขึ้นในซีรี่ย์ Spider-man
จุดจบของปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ Amazing Spider-man #700

Amazing spider-man #700