สรุปย่อจาก Earth-2 #4-5 และเล่ม #6 แบบเต็มๆเพื่อปิดฉากบทนี้ ก่อนขึ้นช่วง Epilogue ในเล่ม #7

 

ก่อนหน้าเมื่อ 5 ปีก่อน ที่ ปาปัวนิวกีนี ได้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ขึ้น หลังจากนั้นจึงมีการนำทีมสำรวจลงไปตรวจหาสิ่งที่น่าจะสามารถนำมาช่วยเหลือพวกเขาในการตอบโต้กับศัตรูได้ และที่นั่นพวกเขาก็พบกับ คนๆหนึ่งนอนหมดสติอยู่ ท่ามกลางการระเบิด

และเขาก็คือ กัปตัน พราตต์ ผู้ที่บัดนี้กลายเป็น 1 ในผู้วิเศษของกองกำลังโลก และเขาได้รับคำสั่งให้มาจัดการกับ เหตุร้ายที่ปรากฏขึ้นที่ นิวยอร์ก และเพื่อประกาศว่ากองกำลังโลกเองก็มีผู้วิเศษเช่นกัน

อีกทางด้านนึง Jay กับ Hawkgirl ต่างเกี่ยงกันว่าใครกันแน่ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้ และ Hawkgirl ก็รับรู้ได้ว่ามันมาจากแหล่งอื่นพวกเธอจึงตัดสินใจจะไล่ตามมันกลับไปยังต้นตอที่เกิดเหตุ โดย Jay อาสาพาเธอวิ่งไปโดยให้เธอเกาะเขาไว้ ซึ่งระหว่างสิ่งมีชีวิตต่างๆล้วนล้มตาย และมีรากไม้ปรากฏขึ้นมาเป็นจำนวนมากเข้าพัวพันสิ่งต่างๆไว้

ทางด้าน Alan เองก็รู้สึกได้ด้วยตัวเอง และกำลังบินผ่านมหาสมุทรไปยังนิวยอร์กในทันที

ทางด้าน Grundy ก็อาละวาดอย่างบ้าคลั่ง และเอาแต่พูดถึงผู้พิทักษ์ของพวกสีเขียว โดยเหล่าตำรวจไม่สามารถทำอะไรได้เลย แต่ไม่นานนัก Hawkgirl กับ jay ก็มาถึงและยิงเป่าหัว Grundy จนหายไปเกือบครึ่ง แต่มันก็ยังไม่ตายและฟื้นสภาพใหม่อีกครั้ง เธอจึงบอกให้ Jay ไปช่วยเหลือคนอื่นๆส่วนเธอจะรับมือมันเอง

ซึ่งเธอก็เข้าสู่อย่างเต็มที่ แต่ก็ทำอะไรมันแทบไม่ได้ จนพลาดพลั้งในที่สุด แล้วความช่วยเหลือก็มาถึง Alan มาถึงและฟาดพลังใส่ Grundy จนแยกเป็น 2 ท่อน

จากนั้น Alan กับ Hawkgirl ก็ร่วมมือกันเล่นงาน Grundy ส่วน Jay ก็ทำการช่วยเหลือคนอื่นๆเต็มความสามารถ ซึ่งในระหว่างนี้ทางทีวีก็ให้สัมภาษณ์ชายคนหนึ่ง ซึ่งก็คือฝ่ายสามีของคู่สามี-ภรรยาที่ Jay ช่วยไว้ และบอกถึงว่าเขารู้จักชื่อของ Jay ซึ่งชื่อที่เขาพูดออกมาก็คือ The Flash ซึ่ง Jay ก็ดูเหมือนจะชอบ แต่ตอนนี้พวกเขาเองก็กำลังยุ่งมากๆ

หลังจากนั้นพวก Pratt ก็มาถึงด้านบน และเมื่อเตรียมพร้อมเสร็จสิ้น เขาก็ถอดถุงมือแล้วเริ่มใช้พลังของเขาพร้อมๆกับโดลงมาจากยาน ซึ่งด้านล่าง Alan  พยายามใช้พลังของแหวนตามที่เปลวไฟตามที่มันเคยบอกไว้ แต่เขากลับใช้ไม่ได้ ทันใดนั้นเอง The Atom ก็โดดลงมาทับ Grundy พร้อมประกาศชื่อของตัวเอง

ซึ่งดูเหมือน Hawkgirl นั้นจะรู้จักเขามาก่อน และ The Atom ก็จับตัวเธอไว้และบอกให้ทั้ง Jay กับ Alan ยอมจำนน

ย้อนไปก่อนหน้านี้ 7 นาที หน่วยมนุษย์ทราย (Sandman) ได้เข้าไปช่วยประธานาธิบดีเอาไว้

จากนั้นจึงรายงานไปยังศูนย์บัญชาใหญ่ของกองกำลังโลกที่โตเกียว ซึ่งมีผู้บัญชาการคือ Kahn Amar ซึ่งเขาก็ได้รายงานความคืบหน้าต่างๆให้สภาโลกฟัง โดยเฉพาะเรื่องที่นักวิทยาศาสตร์คำนวณไว้ว่าโลกอาจจะพินาศในอีก 2 วัน จากการทำลายล้างของเหล่ารากไม้ และไม่ก่อให้เกิดออกซิเจนออกมาอีก รวมไปถึงเรื่องการปรากฏตัวของเหล่าผู้วิเศษคนอื่นๆอีก 3 คน ซึ่งเขาได้มอบหมายให้ The Atom ไปจัดการเรื่องนี้แล้ว พร้อมกับพาตัวคนอื่นๆมาด้วย และหลังจากนั้นเขาก็ได้รับการรายงานว่า The Atom ได้จัดการ Grundy ได้แล้ว

ปัจจุบัน The Atom ซัดกับ Alan ที่ไม่เชื่อที่เขาพูดจน Alan ปลิวไปไกล Jay เห็นท่าไม่ดีจึงต้องเข้าไปลุยเองและด้วยความเร็วของเขาก็เล่นงาน The Atom จนล้มลงไปและช่วยเหลือ Hawkgirl ไว้ได้

ซึ่ง The Atom ก็ยังไม่ยอมง่ายๆพร้อมกับพยายามเอาคืน แต่จู่ๆก็มีรากไม้จำนวนมากมาพัวพันตัวเขาไว้ และมันมาจากตัว Grundy ที่ยังไม่ตายนั่นเอง ซึ่งมันได้ซัด The Atom จนร่วงไปอีกรอบและใช้รากไม้พันร่างเขาไว้เพื่อสูบพลังมา ซึ่งทั้ง Jay กับ Hawkgirl คิดจะเข้าไปช่วยแต่ไม่มั่นใจว่าจะจัดการได้ จนกระทั่ง Alan บินกลับมาทันและอาสาลุยกับ Grundy เองให้ทั้งคู่ไปช่วย The Atom

ทางสภาโลกก็ได้รับรายงานเรื่องที่ The Atom แพ้และโดนสูบพลังไปทำให้โลกอาจจะพินาศเร็วกว่าเดิมมาก ซึ่ง Kahn พยายามบอกว่าพวกเขายังมีหวัง แต่ทางสภาโลกได้เพิ่มที่ปรึกษาอีกคนให้เข้ามารับหน้าที่และคนคนๆนั้นก็คือ Terry Sloan นั่นเอง

ทางด้านพวก Jay พวกเขาสามารถช่วยเหลือ The Atom ไว้ได้เพราะเขาได้หดตัวไว้ก่อนแล้ว จากนั้น Alan ก็เล่นงาน Grundy จนหมดสภาพอีกรอบ และในช่วงที่มันกำลังฟื้นตัวเขาก็มาคุยเรื่องการจัดการกับมัน เพราะตอนนี้เขามีแผนแล้วนั่นคือเขาจะถอดจิตออกจากร่างเพื่อไปหาพวกสีเทา โดยจะให้ทั้ง 3 คนปกป้องร่างของเขาไว้

หลังจากนั้น Alan ก็ถอดจิตออกไปและ Grundy ก็ฟื้นตัว ทั้ง 3 จึงต้องยุติความขัดแย้งชั่วคราวเพื่อรับมือมันก่อน

ทางด้าน Alan ก็ได้เข้ามาจนถึงใจกลางของพวกสีเทา และบอกให้พวกมันหยุด Grundy แต่พวกมันก็บอกว่าไม่มีใครจะหยุด Grundy ได้แม้แต่พวกมันเองก็ตาม ซึ่ง Grundy นั้นคือตัวแทนของพวกมัน พลังของพวกมัน ซึ่ง Alan ก็บอกว่างั้นเขาจะหยุดให้ดูเอง เพราะไม่มีอะไรที่เขาทำไม่ได้ พวกสีเทาจึงบอกให้ Alan มาเข้าพวกกับพวกมันโดยยื่นข้อเสนอเป็นตัว Sam ที่ตายไปแล้ว

ทางด้านกองกำลังโลก Kahn ที่ประเทศของเขาโดนทำลายไป 1 ใน 3 ตอนที่ Sloan ทำการระเบิด ก้ไม่ชอบที่จะต้องทำงานร่วมกับ Sloan และเกลียดขี้หน้าเขาสุด ส่วน Sloan ก็พยายามนอบน้อมและบอกว่าตอนนี้มันเหลือทางเดียวคือใช้นิวเคลียร์ ซึ่งแน่นอนว่า Kahn ไม่ยอมแต่ Sloan ก็บอกจากการคาดคะเนของเขาทางสภาโลกก็อนุมัติไปแล้วเมื่อ 10 วินาทีก่อน ซึ่งมิตไซต์ก็ถูกยิงออกไปจริงๆ ในขณะที่เหล่าฮีโร่กำลังปะทะกับ Grundy และ Alan อยู่ในภวังค์

 

Earth-2 #6

The Sentinel ฐานบัญชาการกลางของ กองกำลังโลก , เหนือเมืองเมโทรโปลิส

คาน แทบจะเป็นบ้าจากสิ่งที่เทอร์รี่บอกเขา และบอกให้อย่างน้อยๆก็ให้เตือนอะตอมกับคนอื่นๆ แต่เทอร์รี่ไม่เห็นด้วยเพราะจะทำให้ กรันดี้ไหวตัวทัน และบอกว่าพราตต์เคยรอดมาแล้วครั้งนึง ให้คิดว่าเขาก็ต้องรอดได้เป็นครั้งที่สองได้ รวมถึงพวกนั้นด้วย

ที่ D.C. กลายเป็นสนามรบของเหล่าฮีโร่กับกรันดี้

“ฉันเคยได้ยินมาว่า พวกฮีโร่น่ะต้องรับบทอันตรายถึงแม้จริงๆแล้วเขาจะกลัวก็ตาม แล้วก็หวังว่ามันจะจริงนะ เพราะฉันกำลังกลัว”

“ส่วนเจ้านี่ กรันดี้ เจ้าตัวที่เรากำลังลุยด้วยนี่ มันทำให้ฉันกลัวจับจิตจริงๆ ดูดพลังชีวิตจากสิ่งมีชีวิตทั่วทั้งโลกจากนั้นก็สังหารทุกอย่างๆเท่าที่มันจะทำได้ แล้วสร้างไอ้พวกน่าขยะแขยงพวกนี้มาสู้กับพวกเรา”

“เอาล่ะหยุดคิดซะที ต้องตั้งหน้าตั้งตา…ปกป้องร่างของ กรีนแลนเทิร์นที่อยู่กับเราตรงนี้ก่อน”

“…ในขณะที่วิญญาณของหมอนี่กำลังเผชิญหน้ากับเหล่าสีเทานั่นที่สร้างไอเจ้ากรันดี้นี่ขึ้นมาในอีกมิตินึง พูดตรงๆนะไม่อิจฉาเลยสักนิด”

“แถมเขายังมีพลังมหาศาลแบบนั้น …ฉันเลยแน่ใจว่าเขายังสบายดีแหงๆ”

Alan : แซม

“ได้เธอกลับมาอีกครั้ง”

“ฉันคิดว่าเธอตายไปแล้ว คิดว่าเธอจากฉันไปแล้ว”

“แต่เธออยู่ตรงนี้ เธอโอบกอดฉันไว้อีกครั้ง”

“แซมของฉัน”

Operator : ท่านผู้บัญชาการ คาน พวกเรากำลังเสียเหล่าเมืองต่างๆบนโลก…มันเยอะขึ้นเรื่อย มัน…

Terry : คุณ เห็นหรือยังล่ะ D.C. ก็เป็นแค่เมืองๆหนึ่งเท่านั้นแหล่ะ…

“…พวกเราต้องคิดถึงภาพรวมที่ใหญ่กว่านี้”

“เอาล่ะ ก็ยอมรับนะว่าฉันกลัว แต่ว่า…”

“…ก็ไม่อายตัวเองหรอกนะที่จะบอกว่า ฉันไม่เหมือนกับฮอร์คเกิร์ล หรือพ่อตัวใหญ่ “อะตอม” ที่กำลังมองมานั่น”

“ดูเหมือนทั้งคู่จะรู้ดีเลยว่าความกลัวมันเป็นยังไง แต่สำหรับฉัน ฉันต้อง…”

ในระหว่างที่คิดเพลิน Jay ก็โดนจับตัวเข้าให้

Hawkgirl : ช่วยตัวเองหน่อยสิแฟลช พวกเราต้อง… โอ้ไม่

แล้วทั้งสามก็โดนเหล่ารากไม้จับตัวไว้ได้

Atom : ฉันจะไม่แพ้ ได้ยินมั้ยเจ้าสัตว์ประหลาด ฉันจะไม่ปล่อยให้มันเกิดขึ้นแน่ๆ 

ทางด้าน Alan ยังคงกอดกัน Sam อย่างมีความสุข

“ฉันรู้สึกมีความสุขจัง ใช่มีความสุข”

“แซม ฉันรู้สึก…”

“ไม่สิ ฉันไม่ได้รู้สึกถึงอะไรเลย”

“นี่มันไม่ใช่ความสุขจริงๆ …ไม่รู้สึกถึงความชีวิตเลย …นี่มัน”

แต่ก่อนที่ Alan จะคิดอะไรมากไปกว่านั้น Sam ก็จูบเข้าให้อีกฟอดจน Alan เคลิ้ม

“ฉันควรจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ แล้วมีความสุข กับความรักระหว่างเรา ฉันกับแซม”

“ใน …ไม่สิ ไม่ใช่”

“นี่มันไม่มีอะไรเลย”

“มันก็แค่ความว่างเปล่าของพวกสีเทา มันไม่ใช่สรงสวรรค์อะไร”

Alan เริ่มคิดได้ และแหวนของเขาก็ตอบสนองต่อความคิดนั้น

Alan : และนายก็ไม่ใช่แซมของฉัน 

Alan : นี่พวกแกทำได้ดีที่สุดแค่นี้งั้นเหรอ ท่าทางพวกนายคงต้องหัดจินตนาการให้มันดีกว่านี้แล้วล่ะ ถ้าพวกนายคิดว่าความเศร้าจากการเสียคนที่รักไปของฉัน จะทำให้ฉันพ่ายแพ้น่ะ

Alan : ฉันน่ะเก่งกว่าที่พวกแกคิดมาก และยิ่งใหญ่มาก่อนที่จะได้เจ้าพลังนี้มาซะอีก

“กรันดี้จะหยุดแกเอง และจงสำนึกไว้ซะว่ามันไม่ทางที่จะถูกหยุดยั้งไว้ได้”

Alan : ใช่เลย ฉันก็คิดแบบนั้น… จนเมื่อพวกแกบอกมานี่แหละว่าฉันจะจัดการมันได้ยังไง

ทางด้านกองกำลังโลก

Khan : ได้โปรดฟังผมนะ เหล่าสภา ลองคิดดูสิว่ามันจะมีคนตายกันเท่าไรหากมิตไซต์เข้าโจมตี

Khan : และมันไม่ได้จำกัดแค่บริเวณที่โจมตีเท่านั้น แต่มันจะแผ่ขยายออกไปจนมีคนต้องรับเคราะห์กว่าแสนเพราะการตัดสินใจบ้าๆนี่ พวกคุณอยากจะจดจำรายชื่อพวกเขามั้ยล่ะ … ผมรู้นะว่าสโลนน่ะไม่ได้ร่วมตัดสินใจครั้งนี้อย่างชัดเจน…

Terry : ผมขอร้องเลยนะ คาน , ชายที่คุณเคยเป็นมันหายไปไหนแล้วล่ะ คนที่เคยสู้กับเหล่าพาราเดม่อนและกองกำลังสัตว์ประหลาดพวกนั้นเคียงข้างกับพ่อของคุณ คิพพานน่ะ

Terry : แต่ถึงยังงั้นก็เถอะ เขาก็ไม่ใช่พ่อของคุณนี่นะ …อย่างน้อยก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ใช่มั้ยล่ะ “คาน”

ก่อนที่ทั้งคู่จะตีฝีปากกันอีก Operator ก็รายงานสถานการณ์ล่าสุดให้พวกเขาฟัง

Operator : ท่านผู้บัญชาการ คาน ความตายมันแผ่ขยายออกไปอีกแล้ว ตอนนี้มันกำลังเข้าทำลาย Patna , Kolkata ,  Varanasi และ…

Terry : นั่นไงล่ะประเทศของคุณ ไม่เอาน่า คาน , อีกนานแค่ไหนคุณถึงจะรู้ตัวสักทีว่าโลกกำลังจะตายเหมือนกับที่ผมเห็น

“… เพราะงั้น มิตไซต์นั่นเป็นความหวังเดียวของพวกเราแล้ว” 

ที่สนาบรบทั้งสามโดนจัดได้ทั้งหมด และ Grundy ก็กำลังเดินหน้าไปจัดการร่างกายของ Green Lantern

Jay : ออก…ไป…ห่าง…จาก…หมอนั่นนะ…กรันดี้…ไม่งั้นฉันจะ…

Grundy : แกจะทำอะไรข้างั้นเหรอ เจ้านักวิ่ง ข้าจะดูดกลืนพลังของเจ้าเช่นกัน ทั้งแกทั้งอัศวินสีเขียวนี่ แล้วเมื่อนั้นเหล่าสีเทาก็จะ…

แต่แล้วร่างของ Alan ก็พุ่งเข้าหามัน เพราะจิตวิญญาณของเขากลับมาแล้ว

Alan : พวกสีเทานั่นเสร็จไปแล้วล่ะ กรันดี้…

Alan : …และ คราวนี้ก็ตาแกแล้ว

Alan พุ่งทยานพา Grundy บินขึ้นไปพร้อมเขา และปล่อยทั้งสามไว้ด้านล่างซึ่งฮอร์คเกิร์ลก็คิดอะไรขึ้นมาได้

Hawkgirl : เฮ้ เดี๋ยวนะ เมื่อกรันดี้ไปแล้ว… ก็แสดงว่าอัลจะเปลี่ยนไปทำอีกคำสั่งแทนงั้นสิ

Jay : คุณหมายความว่าไงเนี่ย คำสั่งอะไร

Hawkgirl : ก็พวกเราไงเล่า

คราวนี้ Jay ไวพอที่จะพา Hawkgirl หลบได้ก่อนที่จะโดน Atom คว้าตัวไว้

Atom : ให้ตายสิ เค็นดร้า คุณหนีไปตลอดไม่ได้หรอก

Jay : อ้อ เหรอ งั้นคอยดูนะ

Atom : ผมได้รับคำสั่งมานะ

Atom พลาดอีกครั้ง

Alan : พวกสีเทานั่นบอกฉันไงล่ะ ว่าจะจัดการแกได้ยังไง

“พวกนั้นสร้างกรันดี้ขึ้นมา แต่แม้แต่พวกนั้นเองดันหยุดมันไม่ได้ เพราะงั้นหมอนี่ก็เป็นแค่สัตว์ประหลาดที่จะทำลายๆล้างไปเรื่อยโดยไม่หยุดพัก”

“ดังนั้น ฉันถึงต้องสร้างทางให้มันหยุด และในทางเดียวกันนั่นจะทำให้พวกสีเทานั่นมีพลังน้อยลงไปด้วย”

“และฉันก็รู้แล้วว่าจะต้องทำยังไง”

แต่แล้วมีบางอย่างที่อยู่นอกแผนการของเขาปรากฏขึ้น

“นั่นมันมิตไซต์ …จะใช้มันกับ D.C. งั้นเหรอ ใครมันบ้าถึงขนาดที่จะ…”

“พวกสีเทานั่นทำให้ฉันโมโห …ลำแสงที่ฉันยิงออกมาจัดการร่างปลอมของแซมนั้น ฉันตั้งสมาธิเล็งมันมากกว่าที่เคยทำมาก่อน…”

“เอาล่ะมาดูกันซิ ตอนนี้ฉันเพ่งสมาธิมากกว่านั้น ทั้งยังอยากอยู่รอดและตื่นตัวมากกว่าเดิม , ใช่แล้ว…”

“มาดูกันว่าเจ้าแหวนวงนี้มันทำอะไรได้บ้าง”

Alan ทำสำเร็จในที่สุดเขาก็ค้นพบหนทางใช้พลังของแหวนได้สำเร็จ และเขาก็สร้างมือขนาดใหญ่เพื่อหยุดยั้งมิตไซต์ไว้

Grundy : แก ใช้มันไปเยอะแล้ว เจ้าตัวเขียว ข้าบอกได้เลยว่าแกเริ่มจะอ่อนแอลงแล้ว

Alan : ฉัน ไม่ได้ …ฉัน

“มันนี่พูดถูกแฮะ อยู่ๆมันก็ … ใช่แล้ว “โลก” ไงล่ะ เพราะฉันอยู่ห่างจากมันมากก็เลย”

Alan : อ่อนแอลงงั้นเหรอ ก็อาจจะเป็นแบบนั้น

Alan : …แต่ฉันก็ยังมีพลังมากพอที่จะเหวี่ยงเจ้าพวกนี้ไปในอวกาศล่ะนะ

Alan : และเนรเทศแก …ไปยังที่ที่แกจะไม่มีทางทำอันตรายได้อีกเลย

“ไม่มีอะไรที่ได้มาโดยไม่มีสิ่งตอบแทน”

“ฉันบินขึ้นมาสูงมาก …แถมยังห่างจากโลกมากเลยทีเดียว”

“พลังในตัวฉันก็กำลังถูกใช้ออกไป”

Alan ใช้พลังของเขายิงลำแสงผลักกรันดี้ไปยังดวงจันทร์

“อืมมม ถ้าฉันตกลงไป ถ้าฉันอยู่ใกล้ๆกับโลกอีกมันจะกลับมาใช่มั้ย พลังของฉันจะลุกไหม้ขึ้นมาใหม่ใช่มั้ย”

“หรือว่า ฉันจะตายแทน”

Alan ที่หมดพลังค่อยๆร่วงหล่นลงไปสู่โลก

แต่แล้วในขณะนั้นเอง Hawkgirl ก็มารับตัว Alan ไว้

Hawkgirl : อุ๊ป นายนี่มันตัวหนักเกินไปหรือเปล่าเนี่ย

และที่กองกำลังโลกเองก็ได้รับรายงานสิ่งที่เกิดขึ้น

Operator : ท่านค่ะ ตอนนี้…จู่ๆสัญญาณของกรันดี้ก็หายไปจาก D.C ค่ะ มันไปแล้ว

Khan : ไปแล้วงั้นเหรอ ถ้างั้นหยุดมิตไซต์ซะ …เบี่ยงเส้นทางมัน หรือไม่ก็…

Operator : นั่นก็เหมือนกันค่ะท่าน มิตไซต์หายไปแล้ว ผู้มีวิเศษสีเขียวนั่นเขา เขา…เขวี้ยงมันออกไป

Khan : นั่นมันเป็นข่าวที่ “วิเศษ”สุดไปเลยว่ามั้ยล่ะ หือ สโลน

Terry : ฉันคงจะพูดได้แค่ว่า …นั่นมัน…เป็นอะไรที่ ต้องพิจารณากันใหม่

ที่ D.C เหล่ากองกำลังโลกเข้ามาเคลียร์พื้นที่ และตรวจสอบความเสียหายรวมถึงช่วยเหลือผู้คน ซึ่ง Atom ก็หดตัวลง และเขาตั้งมั่นว่าจะต้องตามหาพวก Hawkgirl ให้พบให้จงได้ และ Hawkgirl ก็พา Alan มาพบกับ Jay ที่รออยู่ข้างล่าง

Jay : นี่พวกเราจัดการกับกรันดี้ได้แล้วใช่มั้ยเนี่ย เป็นงั้นใช้ม่ะ

Alan : ฉันก็หวังไว้อย่างนั้นล่ะนะ

Jay : นายไม่ได้จัดการหมอนั่นในตอนท้ายเหรอ

Alan : ก็ไม่น่ะสิ

“…แต่ฉันคิดว่าฉันจัดการแยกทั้งเขาและพวกสีเทานั่นออกจากกันได้แล้วน่ะ”

“พวกสีเทานั่นบอกกับฉันว่า พวกนั้นมอบหมายให้กรันดี้ทำการทำลายล้าง เพราะงั้นถ้าเจ้านั่นยังมีชีวิตอยู่ก็ไม่มีอะไรที่พวกนั้นจะทำได้เลย”

“ดังนั้นฉันเลยส่งเจ้านั่นไปยังที่ที่มันจะไม่มีทางดูดซับพลังงาน และทำลายอะไรได้เลย” 

“ใช่ดวงจันทร์ไงล่ะ”

“ในสถานที่ที่กรันดี้สามารถอยู่ไปได้ตลอดกาล และทำให้พวกสีเทานั่นไม่สามารถทำอะไรโลกได้อีกต่อไป”

Jay : กรีนแลนเทิร์น นายนี่มันอัจฉริยะชัดๆ , เฮ้ ฉันรู้ว่าพวกเราเจอกันมานานแล้ว แต่ยังไม่ได้แนะนำตัวกันอย่างจริงจังเลยสินะ

Jay : ฉันชื่อ แฟลช แล้วทางนี้ก็ ฮอร์กเกิร์ล

Alan : ใช่ ฉันรู้ว่าพวกเธอทั้งคู่ช่วยไว้ได้มากจริงๆ ทั้งฉันและโลกใบนี้ด้วย

Jay : ก็นะ เราอาจจะช่วยโลกไว้ได้ก็จริง แต่ลองดูสิ …มองไปรอบแล้ว…โลกในตอนนี้มันดูแย่สุดๆเลยตอนนี้ มากกว่าที่เคยเป็นหลังจากสงครามกับพวกอโพโคลิปส์ซะอีก แล้วพวกเราต้องทำยังไงถึงจะรักษาพวกมันได้กันล่ะ

Alan : ใช่ ฉันเองก็ยอมรับว่า…โลกในตอนนี้ต้องการความช่วยเหลือสักหน่อย

Alan : เธอช่วยฉันไว้นะ Hawkgirl ฉันพูดจริงๆ ในตอนนั้นฉันนึกว่าจะเสร็จไปซะแล้ว แต่เมื่อฉันเข้าใกล้พื้นโลกอีกครั้ง ฉันก็ได้ชาร์จพลังงานใหม่อีกครั้งถึงแม้เธอจะใกล้ตายแล้วก็ตาม แต่โลกช่วยเหลือฉันไว้

Alan : และตอนนี้ก็ให้ฉันได้แสดงการตอบแทนบ้าง

Alan รวบรวมพลังไปที่แหวนแล้วต่อยลงบนพื้น จนประกายไฟสีเขียวก็แผ่ไปทั่วพื้นบริเวณนั้น

Hawkgirl : … เอ่อ นั่นมันอะไรน่ะ

Alan : ที่ฉันทำไปส่วนใหญ่มันมาจากสัญชาติญาณน่ะ เพราะงั้นฉันคงพูดออกมาตรงๆไม่ได้ แต่ฉันคิดว่าตัวเองมอบยารักษาให้กับโลกไป

Jay : แล้วงั้น พวกเราจะเอาไงกันต่อ , พวกเราทั้ง 3 คน เป็นผู้วิเศษ พวกเราสามารถที่จะเป็น 3 อัศจรรย์ยุคใหม่ได้ …หรือจะ 4 ก็ได้นะถ้าพวกเราทำให้เจ้า Atom นั่นไม่ทำอะไรบ้าๆแบบนั่น และ…

Alan : โทษทีนะ แฟลช แต่งวดนี้ฉันไม่เห็นด้วย 

Jay : อะไรนะ แต่พวกเราต้องทำแบบนั้นนะ เพราะเทพของโรมัน เมอร์คิวรี่ เทพที่มอบพลังความเร็วให้แก่ฉันเขาบอกว่า …ภัยอันตรายอันยิ่งใหญ่…

Alan : ซึ่งมันยิ่งใหญ่กว่าการบุกจู่โจมของพวกอโพโคลิปส์

Alan : ใช่แล้ว พวกเหล่าสีเขียว ตัวแทนแห่งโลกที่มอบพลังนี่ให้แก่ฉันก็บอกมาแบบนั้น และถ้าจะให้คิดมันจะมีอีกหลายๆอย่างที่จะตามหลัง กรันดี้และพวกสีเทามา ซึ่งสิ่งนั้นมัน…

Alan : …เอาเถอะฉันไม่ต้องการพวกเธอทั้งคู่หรอกนะ

Hawkgirl : อ๋อ เหรอ , นายเพิ่งล่วงลงมาจากท้องฟ้าเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเองนะ

Alan : ใช่ ก็จริงที่เธอช่วยชีวิตฉันไว้ และฉันก็รู้ดีเลยล่ะ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ถ้าฉันไม่เล่นบทอิคารัสอีกครั้งแล้วละก็ จะไม่มีอะไรที่หยุดฉันได้อีกแน่

Alan : ขอบคุณพวกเธอทั้งคู่นะ …แต่พวกเราเสร็จเรื่องแล้วล่ะ 

Hawkgirl : ช่างไม่รู้บุญคุณกันซะเลย แถมยังหยิ่งซะอีกนะเจ้าบ้านั่น

Jay : คงงั้นแหละ แต่มันยังมีคำถามค้างคาอยู่อีกนะ… ว่าพวกเราจะทำอะไรกันต่อไปล่ะทีนี้

Alan บินจากไปทิ้งให้ Hawkgirl ต้องอยู่กับ The Flash ซึ่งยังไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรกันต่อไป แต่ที่แน่ๆคือด้วยพลังของ green lantern ทำให้โลกใบนี้ค่อยๆได้รับการฟื้นฟูอีกครั้ง เหล่าพืชพรรณกำลังงอกงามขึ้นใหม่

 เล่มหน้า

เกิดอะไรขึ้นกับ Mr.Terrific ภายหลังจากที่เขาปรากฎตัวออกมากันล่ะ

เผยแพร่ครั้งแรกที่ : Bank-Genesis Comics