Marvel Comic : Minimum Carnage : Epilogue : Scarlet Spider 12 : Where I Belong

เรื่อง : Chris Yost
ภาพ : Reilly Brown
วางจำหน่าย: 12 ธันวาคม 2012
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

ผลจากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นใน Minimum Carnage ส่งผลต่อ Kaine เป็นอย่างมาก และมันขึ้นอยู่กับเพื่อนๆีที่เขาพบที่เมืองนี้ที่จะหยุดเขาไม่ให้จากไป

.
.
.
ความเดิมใน Scarlet Spider

[หลังจากที่ใช้ชีวิตแบบผู้หลบหนีอยู่หลายปี เคนได้ตัดสินใจจะใช้พลังของเขาในทางที่ถูกต้อง และเลือกที่จะลงหลักปักฐานในเมือง Houston รัฐ Texas]
[แต่เขาก็ใช้สิ่งที่มีอยู่เพื่อตัวเองด้วย เขาใช้เงินจำนวนมากที่เขา “ได้รับมา” ในการพักอาศัยในโรงแรมหรู]
[แต่ปัญหาก็ยังตามมาหาเขาด้วย เมื่อไม่นานมานี้เคนต้องต่อสู้กับฆาตรโรคจิตนาม Carnage]
[ซึ่งการต่อสู้นั้นได้ทำความเสียหายต่อ Houston และทำให้ผู้บริสุทธิ์ต้องตกอยู่ในอันตราย รวมถึงเหล่าเพื่อนๆที่เขาพบที่นี่…]
[จนท.ตำรวจ วอลลี่ เลย์ตัน และสามีของเขา ดร.โดนัลด์ มีแลนด์]
(แปลไม่ผิดหรอกครับ สองคนนี้เขาเป็นเกย์น่ะ)
[แอนนาเบล อดัมส์ บาร์เทนเดอร์และนักดนตรีที่ทำงานอยู่ในโรงแรมที่เขาพักอยู่]
[และอเรซลีย์ เด็กสาวที่เคนช่วยไว้จากแก็งค้ามนุษย์…และเธอก็ดูจะมีโทรจิตด้วย]
[ซึ่งจากอันตรายที่เขาได้นำมาสู่เพื่อนๆของเขา อาจทำให้เคนต้องโยกย้าย…เร็วๆนี้]

ในสถานที่แห่งหนึ่ง แก๊งโจรกลุ่มหนึ่งกำลังวางแผนจะโจรกรรมเพชรพลอยมูลค่าสิบเจ็ดล้านดอลล่าห์ ซึ่งมันจะถูกเก็บรักษาไว้ในตู้เซฟเช่าของโรงแรม Four Season ในอีก 48 ชั่วโมงนับจากนี้ และพวกมันก็เตรียมการที่จะไม่ให้ใครสงสัยเวลาที่เข้าไปบุกปล้นเอาไว้แล้ว

ตัดมาที่ Four Season Hotel ห้อง Presidential Suite

Kaine Parker ในสภาพเมาแอ๋กำลังอยู่ในชุดเตรียมเดินทางพร้อมเป้สะพายไหล่

Kaine : เธอกำลังยืนขวางทางฉันอยู่นะยัย@#S%&%

Aracely : จ่ายค่าปรับมาด้วย

Wally : เคน ฉันว่านายจะวางกระเป๋าลงก่อนดีกว่าไหม?

Donald : เรามาคุยกันก่อนดีกว่านะ

Kaine : หยุดเลยนะวอลลี่ ฉันพอกันทีแล้ว ฉันพยายามจะเป็นฮีโร่ และมันก็ไม่ได้เรื่อง ฉันเลยจะกลับไปหาแผนเดิมอีกครั้ง ฉันจะข้ามไปเม็กซิโกซะทีแล้ว ฉันจะไปนั่งดื่มมาการิต้าและเดินย่ำไปในทรายที่@#S%&%ซะทีล่ะ

Aracely : สองดอลล่าห์แล้วนะ! ตอนนี้นายติดหนี้ค่าปรับกับโหลสำนึกผิดนี่สองดอลล่าห์แล้ว

Kaine : ฉันจะไม่จ่ายค่าปรับอะไรให้เธอทั้งนั้นล่ะน่า ฉันจะไปดื่มอีกสักยก แล้วออกไปจากเมืองเฮงซวยนี่ซะทีแล้ว

Donald : นายไม่คิดว่านายดื่มมาพอแล้วหรือ? นายแทบจะยืนไม่อยู่แล้วนะ

Kaine : ถ้านายเห็นสิ่งที่ฉันได้เห็นมาล่ะก็ นายก็ต้องอยากดื่มเหมือนกันนั่นแหละ

Donald : เคน…

Kaine : อย่ามาสั่งสอนฉันน่าโดนัลด์ นายไม่ได้อยู่ที่นั่น ที่นาซ่า แล้วก็ที่ศูนย์การค้านั่น เมื่อตอนที่คาร์เนจมัน…นายไม่ได้ไปที่จักรวาลจิ๋วนั่น! นายไม่รู้หรอก! นายไม่รู้ว่าฉันได้เห็นอะไร นายไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร นายไม่รู้อะไรเลย ฉันจะไปเดี๋ยว…

[พลั่ก!]

Wally : …แล้ว…ก็ล้มไปซะแล้ว

Aracely : ดูในกระเป๋าเขาให้หน่อยสิ เขาติดหนี้ฉันอยู่สองดอลล่าห์นะ

Donald : เขาดื่มไปมากขนาดไหนน่ะวอลลี่?

Aracely : Tres Cervezas! (ภาษาสเปน)

Wally : อเรซลี่ย์พูดถูกแล้วล่ะ เขาดื่มเบียร์ไปแค่สามกระป๋องเท่านั้นเอง ขอบอกตามตรงนะ สำหรับผู้ชายตัวโตขนาดเขานี่ เขาคออ่อนสุดๆเลยล่ะ สงสัยจะเป็นโรคแพ้แอลกอฮอล์นะเนี่ย

(ไม่ค่อยแน่ใจว่า Peter มีปัญหากับการดื่มเหล้าแบบนี้หรือเปล่าแฮะ)

Wally : นายต้องคุยกับเขาน่ะโดนัลด์ เขาต้องรับรู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของเขา

Donald : มีคนตายไปยี่สิบสามคนเชียวนะวอลลี่ เป็นนายนายจะรู้สึกยังไงบ้างล่ะ?

Aracely : วอลลี่กำลังรู้สึกโกรธ, เศร้า แล้วก็หึงอยู่

Wally : ช่วยเลิกทำแบบนั้นทีได้ไหม?! เธอจะรู้ได้ยังไงว่าฉันรู้สึกยังไง

Aracely : เห็นไหม โกรธอยู่จริงๆด้วย

Donald : ฉันว่าเขาควรจะไปพบจิตแพทย์มากกว่านะ เขาดูจะมีความโกรธเก็บกดอยู่…

ตอนนั้นเองก็มีเสียงคนมาเคาะประตู

Donald : อะไรอีกล่ะเนี่ย?

เมื่อ Donald เปิดประตูก็เห็นจนท.ของโรงแรมคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง

Donald : สวัสดีครับ มีอะไรหรือครับ?

Courtney : ค่ะ ฉันชื่อคอธนี่ จอห์นสันนะคะ ฉันเป็นพนักงานฝ่ายรับรองแขกของโรงแรมนี้ค่ะ คือว่า…คุณ…เคน…อยู่หรือเปล่าคะ?

Donald : เอ่อ ผมขอถามหน่อยได้ไหมครับว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?

Courtney : คือว่า ทางโรงแรมเรายินดีมากกับการอุดหนุนด้วยดีที่คุณเคนมีต่อโรงแรมของเรามาตลอด แต่ฉันเกรงว่าเราคงต้องขอให้เขาเช็คเอาท์ออกไปน่ะค่ะ

Donald : อะไรนะครับ? ทำไมหรือครับ?

Courtney : ท่านฑูตเบลเยี่ยมได้จองห้องสวีทนี้ไว้ตั้งแต่เมื่อหลายเดือนก่อนน่ะค่ะ

Courtney : ดังนั้นฉันเกรงว่าเขาจึงต้องออกไป

Donald : @#S%&%เอ๊ย…

Wally&Aracely : จ่ายค่าปรับมาด้วย!

ขณะเดียวกันนั้น ที่ชั้น Lobby ของโรงแรม ที่ซึ่ง Annabelle Adams กำลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ ก็ต้องพบกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝัน…เมื่อซานตาคลอสติดอาวุธกลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาในโรงแรม?!

ตัดมาที่ห้อง Presidential Suite

สามสหายสามารถเอา Kaine ขึ้นไปนอนกรนอยู่บนเตียงได้สำเร็จ

Donald : เขาหนักกว่าที่เห็นเยอะเลยนะเนี่ย

Wally : แล้วนี่เราจะทำยังไงกันดีล่ะเนี่ย? นี่มันจะยิ่งทำให้เขาออกจากเมืองนี้ไปง่ายขึ้นไปอีก

Aracely : แล้วเขาก็ชอบรูมเซอร์วิสมากๆด้วย ฉันคงจะคิดถึงสปาแย่เลยล่ะ พวกนั้นเอาแตงกวาวางบนตาฉันด้วยนะ

Wally : …นั่นเธอเอาหน้ากากของเขามาทำไมน่ะ?

แล้ว Aracely ก็เอาหน้ากากของ Scarlet Spider ที่ยังมีร่องรอยความเสียหายอยู่มาสวมห้วตัวเอง

Aracely : ชุดของเขาซ่อมแซมตัวเองได้

Aracely : แค่ต้องตั้งสมาธิให้มากๆเข้าไว้…

Aracely : …แล้วมันก็จะดีเหมือนเดิม!

(ชุด Scarlet Spider นี้เดิมทีเป็นชุด Stealth ที่ Peter Parker สร้างขึ้น และ Kaine ก็เอามาใช้ตั้งแต่ช่วง Spider Island ซึ่งก่อนที่เขาจะออกจาก New York นั้น Madam Web ก็ได้ช่วยใช้พลังของเธอปรับปรุงมันจนกลายเป็นแบบปัจจุบัน)

Wally : นั่นพิลึกสุดๆเลย มันทำแบบนั้นได้ยังไงน่ะ?

Donald : เขาเป็นซุปเปอร์ฮีโร่นะ มันอาจจะถูกสร้างด้วยเทคโนโลยีที่เราไม่รู้จักก็ได้ ว่าไปแล้ว คิดว่าเขาจะเย็บผ้าเป็นงั้นเหรอ?

Wally : ฉันแค่สงสัยว่าเขาไปได้ของแบบนั้นมาจากไหนกัน? เราไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเคนเลย…ไม่ว่าเขาเป็นใคร…มาจากไหน…ไม่รู้เลย

Aracely : เรารู้ทุกอย่างที่เราจำเป็นต้องรู้เกี่ยวกับเคนแล้วล่ะ

ทันใดนั้นโทรศัพท์ของ Kaine ก็ดังขึ้น

Donald : ฉันรับเองแล้วกัน

Aracely : นั่นแอนนาเบลโทรมา เธอกำลังกลัวด้วย ฉันรู้สึกถึงเธอได้จากตรงนี้เลย

Wally : อะไรนะ?

Donald : แอนนาเบลเหรอ? มีอะไร…โอ้ซวยแล้วไง

ที่ Lobby แก๊งโจรซานต้าก็กระจายกันออกไปคุมทางเข้าออกทุกจุดของโรงแรมเอาไว้ และก็ทำการบังคับให้ผู้จัดการโรงแรมไปเปิดเซฟเพื่อเอาเครื่องเพชรเป้าหมายหลักของงานครั้งนี้ออกมา

โดยพวกมันได้เลือกเอาตัวประกันไปด้วยคนหนึ่ง ซึ่งหวยก็ไปตกที่ Annabelle ซะงั้น

เมื่อ Super Hero คนเดียวในที่นี้ยังเมาหลับไม่ฟื้น Wally ที่เป็นตำรวจจึงต้องเป็นคนไปจัดการกับสถานการณ์ฉุกเฉินนี้ โดยมี Aracely ตามไปด้วย

ตัดไปที่ห้องตู้นิรภัยของโรงแรม

ผู้จัดการกำลังพยายามเปิดเซฟอยู่ แต่เนื่องจากมันเป็นล็อคที่เปิดได้เฉพาะในเวลาที่กำหนดเท่านั้นจึงทำให้เขาไม่สามารถเปิดมันได้

ซึ่งนั่นก็ทำให้พวกโจรไม่พอใจอย่างมากจนขู่จะยิง Annabelle ขึ้นมาจริงๆ ตอนนั้นเองเธอก็ได้เสนอว่าจะพาพวกโจรไปหาที่ๆมีแขกที่กระเป๋าหนักสุดๆพักอยู่ คนที่พักอยู่ในห้อง Presidential Suite

ตัดมาที่ห้อง Presidential Suite

Donald พยายามจะให้ Kaine สร่างเมาด้วยการให้ดื่มกาแฟเข้าไปเยอะๆ แต่เมื่อ Kaine ละเมอพูดเรื่องสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตของเขาออกมา ก็ทำให้ Donald ถึงกับอึ้งไปเลย…

ตัดมาที่ Wally เขาใช้บันไดหนีไฟลอบลงมาถึงชั้น Lobby ได้สำเร็จโดยไม่มีใครพบเห็น แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพบว่า Aracely ตามมาด้วย เขาจึงสั่งให้เธออยู่เฉยๆ แต่ก็อย่างว่าแหละ…เชื่อกันเสียที่ไหน…

แล้ว Wally ก็ฟาดโจรคนหนึ่งจากข้างหลัง แต่แทนที่มันจะสลบ มันดันทำปืนลั่นโดนเท้าตัวเองจนร้องลั่นซะงั้น พวกโจรคนอื่นๆเลยรู้ตัวแล้วยิงใส่ Wally จนเขาต้องรีบไปหลบหลังเคาน์เตอร์ทันที

แต่ตอนนั้นเอง…

Aracely : คุณไม่ใช่ซานต้านี่นา

โจร : อะไร? ฉัน…หมอบลงกับพื้นเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นพ่อยิงแน่เลย!
แต่เด็กสาวกลับเพียงจ้องเข้าไปในตาของมัน

Aracely : คุณกำลังกลัว ฉันรู้สึกได้ มันไม่เป็นไรหรอกที่คุณจะกลัวน่ะ

โจร : ฉันไม่…ฉัน…นี่แกเป็นใคร…นี่แกทำอะไรกับ…

โจร : อ๊า!!!! ไปให้พ้น! ไปให้พ้นจากฉันนะ! ได้โปรดเถอะ! พระเจ้า!!

เมื่อเห็นโจรลงไปคุดคู้กับพื้นอยู่อย่างหวาดกลัวสุดขีด Wally ก็ได้แต่มองเด็กสาวอย่างตกตะลึง

Wally : …อเรซลีย์?

ตัดมาที่ห้อง President Suite

Kaine : ฉันพยายามจะเป็นฮีโร่ แต่ฉันก็ล้มเหลว

Kaine : ที่นาซ่า…คาร์เนจมันฆ่าทุกคนที่มันเห็น มันฆ่าคนไปมากมายและฉันก็ไม่สามารถจะหยุดยั้งมันได้

Kaine : อย่างเดียวที่ฉันทำได้ดีก็มีเพียงการฆ่าคนเท่านั้น และมันก็ไม่มีอะไรจะมาเปลี่ยนมันได้

Donald : เคน…นายมัน…นายนี่มัน…

Kaine : อะไร? ฉันเป็นอะไรล่ะ?

Donald : นายมันงี่เง่าจริงๆ

Donald : นายช่วยชีวิตอเรซลี่ย์ไว้ นายช่วยชีวิตฉันไว้ และจากที่วอลลี่บอกมา นายได้ช่วยรักษาชีวิตคนทุกคนในฮุสตันเอาไว้ด้วย ถ้านายไม่ได้อยู่ที่นาซ่านั่น…จะมีคนอีกมากมายขนาดไหนที่ต้องตายเพิ่มขึ้นอีก

Donald : ซึ่งฉันไม่คิดว่านั่นเป็นสิ่งที่สัตว์ร้ายจะทำหรอก ไม่ว่านายจะเคยทำอะไรมา ไม่ว่าอดีตของนายจะเป็นยังไง…นั่นมันก็เป็นอดีตไปแล้ว

Donald : นี่คือปัจจุบัน เราต้องการนาย ไม่ใช่ซุปเปอร์ฮีโร่คนไหนก็ได้ เราต้องการนายเท่านั้น เพราะนายเป็นพวกออกแนวโหด ซึ่งสำหรับฮุสตันแล้วนั้น…นั่นทำให้นายเหมาะกับที่นี่ที่สุด

ตอนนั้นเองประตูก็ถูกถีบเปิดออก

โจร : แก…แกคือคนที่อยู่ในห้องสวีตใช่ไหม? ฉันได้ยินว่าแกมีเงินเป็นฟ่อนเต็มกระเป๋าเลยนี่ แกจงเอามาให้ฉันซะ ไม่งั้นจะต้องมีใครสักคนเจ็บตัวแน่!

Donald : สร่างเมาหรือยังล่ะ?

[เพล้ง!] (เสียงบีบถ้วยกาแฟแตก)

Donald : ดี

Annabelle : ถ้าฉันเป็นนายฉันจะวางปืนลงซะนะ

โจร : อะไรนะ? นี่เธอกำลังพูดเรื่อง…โอ้ คุณพระช่วย ไม่นะ ถอยไป…ถอยไปนะ ไม่งั้นฉันจะ…

โจร : ไม่! ม่ายยยยยยย!!! อ๊า!!!!!!!

[ตุ๊บ!]
[พล่อก!]
[พลั่ก!]

หลังจากนั้นที่ชั้น Lobby

Scarlet Spider ในชุดเต็มยศก็ลงไปเก็บกวาดพวกโจรที่เหลือ

Scarlet Spider : มีใครอยากได้ของขวัญคริสมาสอีกไหม?

Wally : สการ์เล็ตสไปเดอร์ โอ้ ขอบคุณจริงๆที่คุณ “เผอิญ” มาถึงได้ทันเวลาพอดี ในที่ๆคุณไม่เคยมาเลยแบบนี้น่ะ

Scarlet Spider : แดกดันกันเข้าไป

ผจก. : คุณครับ! คุณท่านสการ์เล็ตสไปเดอร์ครับ! ขอบคุณมากจริงๆครับ! คุณช่วยชีวิตเราทุกคนไว้ แล้วก็โรงแรมด้วย…รักษาเงินเป็นล้านดอลล่าห์เอาไว้ได้…ถ้ามีอะไรที่คุณต้องการให้เราทำให้ล่ะก็ เชิญบอกมาได้เลยครับ! ทุกอย่างเลย!

Aracely : (กระซิบ) อย่าให้พวกเบลเยี่ยมมาพัก

Scarlet Spider : ?

Aracely : (กระซิบ) อย่าให้พวกเบลเยี่ยมมาพักที่โรงแรมนี้อย่างเด็ดขาด

Scarlet Spider : เอ่อ อย่าให้พวกเบลเยี่ยมมาพักที่โรงแรมนี้อย่างเด็ดขาด

ผจก. : เอิ่ม โอเคครับ?

“ฉันชื่อเคน”
“ชีวิตของฉันเต็มไปด้วยความรุนแรง, ความเกลียดชัง, การล้างแค้น และความบ้าคลั่ง”
“แต่ตอนนี้…ตอนนี้ฉันอยู่ในที่ๆไม่เคยไปมาก่อน เป็นครั้งแรกในชีวิตสั้นๆของฉัน…ฉันอาจได้พบกับบ้านที่ฉันจะอยู่ได้แล้ว”
“ผู้คนที่ห่วงใยฉัน”
“ผู้คนที่ฉันห่วงใย”
“และบางที่…บางทีฉันจะสามารถยอมให้ตัวฉันมีความสุขได้”
“บางที่ฉันอาจจะให้ของขวัญคริสมาสกับตัวฉันเอง…ฉันสามารถเชื่อได้ว่ามันจะสามารถไปได้ด้วยดี”

ขณะเดียวกันนั้น ที่ชั้น Lobby ของโรงแรม มีบุรุษไปรษณีย์มาส่งจดหมาย

Courtney : สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ?

บุรุษไปรษณีย์ : ครับ ขอโทษทีนะครับ จดหมายฉบับนี้มันส่งมาล่าช้า…ในโรงแรมของคุณมีแขกที่ชื่อ “คุณปาร์คเกอร์” อยู่บ้างไหมครับ ที่มาจากนิวยอร์คน่ะครับ

Courtney : อืม…เราไม่มีแขกที่ชื่อปาร์คเกอร์ลงชื่อเข้าพักเลยนะคะ…

(Kaine เข้าพักที่นี่โดยให้แค่ชื่อ แต่ไม่ได้ให้นามสกุลเอาไว้)

จดหมายฉบับนั้นมาจาก Julia Carpenter หรือ Madame Web นั่นเอง แต่มันเขียนเรื่องอะไรเอาไว้กันนะ?

จบตอน