Wonder Woman #0 – The Lair of the Minotaur!

เรื่อง : Brian Azzarello

ภาพ : Cliff Chiang

วางจำหน่าย : 19 กันยายน 2012

สำนักพิมพ์ : DC Comics

อดีตอีกส่วนหนึ่งของวันเดอร์ วูแมนถูกเปิดออก เรื่องราวความสัมพันธ์ลับที่ไม่เคยพูดถึงมาก่อนของ

องค์หญิงไดอาน่าคืออะไร และกับใคร?!

 

…………………………………………………………………………………

เนื้อเรื่องที่ท่านกำลังจะได้อ่านเป็นการหยิบเนื้อเรื่องช่วง Silver Age ของวันเดอร์ วูแมนที่เขียนโดย Robert Kanigher ผู้ล่วงลับ กลับมาแก้ใหม่ และเทคนิคที่ใช้ในการเขียนเล่มนี้ก็เป็นเทคนิคที่ใช้เขียนหนังสือการ์ตูนช่วง Silver Age

…………………………………………………………………………………

ปลีกตัวจากโลกภายนอก สู่เกาะลึกลับที่ไร้ซึ่งชายใด และถูกขนานนานว่า สวรรค์ จากเหล่าหญิงสาว เธอผู้นี้คือองค์หญิงไดอาน่า–บุตรสาวของราชินีฮิพโพลิต้าผู้ยิ่งใหญ่ ผู้นำแห่งชาวอเมซอน! หากแต่มารดาของเธอได้เก็บซ่อนความลับบางอย่างเอาไว้–ความลับเรื่องบิดาของไดอาน่า เทพเจ้าซูส องค์ราชาแห่งเหล่าทวยเทพ! ไม่มีใครรู้เรื่องนี้ ไม่แม้แต่โลกภายนอกที่เรียกเธอว่า… วันเดอร์ วูแมน!

“รางวัลของข้าอยู่แค่เอื้อม หากแต่แขนของข้าปวดยิ่งนัก แต่ข้าจะไม่มีวันยอมถอนตัวจากภารกิจครั้งนี้!” – ไดอาน่า

 

 

ทันใดนั้นเอง!

ฮาร์พี: ถอยออกไปจากลูกของข้าเดียวนี้! ข้ารู้ว่าเจ้าคือใคร ไดอาน่า องค์หญิงของพวกอเมซอน!

ไดอาน่า: แล้วแกรู้ไหมว่านี่วันอะไร ยัยนกแก่?

ฮาร์พี: วันที่ข้าจะควักลูกตาเจ้ายังไงละ!

ไดอาน่า: ผิดแล้วยัยสมองนก! วันเกิดข้าต่างหาก และไข่ของเจ้าจะกลายเป็นเค้กของข้า!

ทันใดนั้นองค์หญิงน้อยผู้หาญกล้าก็กระโดดหลบเจ้าฮาร์พีลงสู่น้ำทะเลอันเย็นเฉียบและว่ายหลบเข้าไปในถ่ำลับใต้ทะเลลึกซึ่งเป็นที่รู้จักโดยเธอ…

 

…และเหล่าอเมซอน! เผ่านักรบหญิงที่ปลีกวิเวกจากโลกภายนอก

ฮิพโพลิต้า: ไดอาน่า ข้า– ราชินีฮิพโพลิต้า มารดาของเจ้า! พวกเรากำลังรอการกลับมาของเจ้าอยู่ และของรางวัลที่เจ้าต้องนำถวาย!

น้ำเสียงขององค์ราชินีซ่อนความเป็นกังวลของเธออยู่… เพราะเธอรู้ดีว่าเด็กๆชาวอเมซอนหลายนางล้มเหลวในภารกิจนี้มานับครั้งแล้ว…

ฮิพโพลิต้า: วันนี้คือวันเกิดของเจ้า… ตามประเพณีของชาวเรา จงนำของขวัญที่เหมาะสมมาถวายให้แก่ข้า ไม่เช่นนั้นจะถือว่าเจ้ายังไม่พร้อมที่จะโตขึ้นในปีนี้

ไดอาน่า: องค์ราชินี โปรดอภัยให้ข้าด้วย เพราะข้าหามาได้แค่… ไข่ของฮาร์พีนี่!

เหล่าอเมซอนร้องเชียร์กับให้องค์หญิงไดอาน่าที่เธอทำภารกิจสำเร็จด้วยดี

แต่จากในเงามืดปรากฏร่างของชายที่กำลังเฝ้ามองทุกอย่างอยู่

“เด็กคนนี้แสดงความสามารถมากกว่าวัยอันน้อยนิดของนางนัก… บางทีนางอาจคือคนๆ นั้น” – ???

 

ค่ำคืนนั้น ในตัวเมืองเทอร์มิสกีร่า เหล่าอเมซอนได้เฉลิมฉลองงานวันเกิดให้องค์หญิงไดอาน่า และตบท้ายด้วยเกมกีฬา แต่กลับมีคำร้องที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น

อเลก้า: องค์ราชินี ขอให้ข้าและองค์หญิงได้แสดงสิ่งที่พวกข้าได้ร่ำเรียนมาให้ท่านได้เป็นการชม

“แต่… พวกเรายังเด็กเกินกว่าที่จะลงแข่งในเกมกีฬาหนิ!” – ไดอาน่า

ฮิพโพลิต้า: ข้าชอบข้อเสนอของเจ้าอเลก้า แต่พวกเจ้าจะต้องใช้ดาบไม้ ข้าไม่อยากเห็นพวกเจ้าต้องเจ็บตัว

อเลก้า: น่าเสียดาย เพราะนั่นคือสิ่งที่ท่านจะได้เห็น… (อเลก้าพูดขึ้นมาลอยๆ เบาๆ)

เมื่อการต่อสู้เริ่มต้นขึ้น!

“เฮร่า! นี่อเลก้ากะเอาจริงเลยหรอ!” – ไดอาน่า

 

“ในเมื่ออเลก้าคิดที่จะสู้กันจริงๆ ข้าก็ควรด้วยสินะ! แต่ข้าไม่อยากทำร้ายนาง ถ้างั้นเอาแบบนี้ดีกว่า…” – ไดอาน่า

เพื่อไม่เป็นการทำร้ายเพื่อนของเธอ องค์หญิงไดอาน่าตัดสินใจฟาดไปที่มือของอเลก้าเพื่อปลดอาวุธของเธอ!

(ฉากการสู้ต่อระหว่างอเลก้าและวิธีการปลดอาวุธของไดอาน่าเคยเกิดขึ้นในเล่ม 3 ไปแล้วทีหนึ่ง)

ไดอาน่า: ยอมแพ้?

อเลก้า: ไม่มีวัน! ข้าคือนักรบอเมซอน!

ไดอาน่า: ยังก่อน เจ้ายังไม่ใช่ (ยังไม่ได้เป็นนักรบเต็มตัว)

อเลก้า: แต่เจ้าไม่มีวันได้เป็น… ยัยก้อนดิน! (เนื่องจากชาวอเมซอนเข้าใจว่าไดอาน่าเกิดจากดินปั้นเป็นตัวและถูกชุบชีวิตขึ้นมา)

ดินเข้าตาอาจจะเจ็บ แต่ไม่เท่าคำพูดของอเลก้า คำพูดที่ทำให้ไดอาน่าโกรธจนขาดสติ!

ไดอาน่า: ถอนคำพูดซะ! (ไดอาน่าที่กำลังโกรธอัดอเลก้าไม่ยั้ง!)

อเลก้า: โอ๊ยย! ยอม! โอ๊ยยย!

ฮิพโพลิต้า: หยุดนะลูกแม่! เจ้ากำลังทำร้ายนางอยู่! (คำพูดของฮิพโพลิต้าเรียกสติของไดอาน่ากลับมา)

ไดอาน่า: ลูก… ลูกขอโทษ! (รู้สึกถึงความผิดของตัวเอง องค์หญิงน้อยรีบวิ่งออกนอกตัวเมือง)

 

ไดอาน่าวิ่งอย่างสุดชีวิตเท่าที่ขาน้อยๆของเธอจะพาเธอไป ก่อนที่จะล้มลงตรงลำธารในป่ามืด

ไดอาน่า: ข้าทำอะไรผิดถึงต้องมาเจอกับชะตาแบบนี้? ต้องเกิดจากดินปั้นเป็นตัว ไม่มีแม่จริงๆ เป็นแค่ตัวประหลาด!! ถึงข้าจะดูเหมือนพี่น้องคนอืนๆ แต่ไม่มีวันเป็นเหมือนพวกเขา… ทำไมข้าต้องเกิดมาแตกต่างด้วย?

???: บางที องค์หญิงน้อย…

เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่คุ้นหู ไดอาน่าตอบสนองเหมือนที่เธอถูกฝึกมา จู่โจมในทันที

???: … ความแตกต่างก็เป็นของขวัญได้เช่นกัน

ไดอาน่า: แล้วท่านเป็นใครถึงกล้าพูดเช่นนั้น?

 

???: ฮา! นี่เจ้าเอาแต่ฝึกตนอยู่ในสนามประลองโดยไม่เคยเข้าวิหารบ้างเลยรึ? ยัยเด็กน้อย ข้าคือเทพแห่งโอลิมปัส ข้าคือผู้ยุติความขัดแย้ง ข้าคือผู้หลั่งเลือด! ข้าคือความสยดสยอง! ข้าคืออาวุธ! ข้าคือสงคราม! (เขาคือแอรีส เทพแห่งสงคราม!)

แอรีส: และข้ามาหาเจ้าพร้อมกับข้อเสนอ… เจ้าถูกฝึกสอนโดยเหล่าอเมซอน เหล่านักรบผู้กล้าหาญ แต่ยังมีอะไรอีกมากให้เรียนรู้ วิถีแห่งนักรบ สิ่งที่มีแต่พระเจ้าเท่านั้นที่สามารถสอนเจ้าได้

ไดอาน่า: ข้าอยากเรียน!

แอรีส: ยอดเยี่ยม! ในป่าแห่งนี้หลังอาทิตย์ตกดิน ข้าจะสร้างนักรบที่เก่งที่สุดเท่าที่โลกนี้เคยเห็นมา!

แอรีสได้รับองค์หญิงไดอาน่าเป็นลูกศิษย์ของเขา แต่ในป่าลึกแห่งนั้น ไม่ได้มีแค่แอรีสและองค์หญิงไดอาน่าเท่านั้น ยังมีอีกหนึ่งสายตาที่คอยจับจ้องพวกเขาอยู่– อธีน่า เทพีแห่งสงครามและสติปัญญา (นกฮูกคือสัญายลักษณ์ประจำตัวของอธีน่า และนางยังเป็นหนึ่งในเทพที่คอยปกป้องและชี้นำเหล่าอเมซอนมาโดยตลอด)

 

หลายเดือนผ่านไป ไดอาน่าได้ฝึกตนกับแอรีสทั้งร่างกายและจิตใจเพื่อให้เป็นหนึ่งเดียวกับวิถีแห่งสงคราม!

แอรีส: ยอดเยี่ยมมากเด็กน้อย!

เจ้าแห่งสงครามภูมิใจในตัวนักรบน้อยมาก ฝีมือของเธอเทียบเท่าได้กับ ยูลิสซีส ผู้หาญกล้า และ อคิลลีส ผู้ไร้เทียมทาน รวมกัน!

เธอได้นำความสุขมาสู่เจ้าแห่งสงครามเป็นอย่างมาก และอาจเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่เขาก็ได้นึกถึงวันที่เขาจะยกตำแหน่งของเขาให้กับเธอ

ในขนาดเดียวกัน ไดอาน่าก็ไม่เคยละทิ้งคำสอนและวิถีของเหล่าอเมซอนเช่นเดียวกัน เธอได้พิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นว่าเธอทั้งแกร่งกว่าและเร็วกว่าอเมซอนนางอืนๆ ไม่ว่าจะเป็นเด็กรุ่นเดียวกัน หรือแม้แต่ตัวอาจารย์เอง!

“ลูกแม่ แม่ภูมิใจในตัวลูกเหลือเกิน วันหนึ่งเจ้าจะต้องเป็นราชินีที่ยิ่งใหญ่…” – ฮิพโพลิต้า

หนึ่งปีได้ผ่านไป

 

แอรีส: คืนนี้เจ้าทำได้ยอดเยี่ยมมาก เราจะฉลองกันแบบนักรบ ด้วยเหล้า

ไดอาน่า: ข้าอยากใช้ดาบจริง

แอรีส: หืม?

ไดอาน่า: ดาบไม้มันสำหรับเด็ก

แอรีส: เด็กน้อย เหล็กกล้าไม่ใช่ของเล่น ดาบเมื่ออยู่ในมือ จงใช้มันเหมือนที่มันถูกสร้างขึ้น ดุดันและไร้ซึ่งความปรานี เจ้ายังไม่เข้าใจในสิ่งนี้

ไดอาน่า: ข้ารู้สิ ข้าอยากใช้ดาบจริงแล้ว

แอรีส: เห้อ ถ้างั้นก็เป็นไปตามนี้ ในเมื่อนี่คือสิ่งที่เจ้าเลือกเอง ครั้งต่อไปที่เราเจอกัน เราจะสู้…

ข้ามมายังครั้งต่อไปที่ทั้งคู่ได้เจอกัน

แอรีส: …จนกว่าจะตาย!

ไดอาน่า: อะไรนะ!?

แอรีส: อย่าคิดหยิบดาบขึ้นชี้หน้าใคร หากเจ้าไม่พร้อมที่จะจบชีวิตมันผู้นั้น นี่แหละคือวิถีแห่งนักรบ เข้าใจไหม?

ไดอาน่า: ค่ะ

แล้วทั้งคู่ก็ประดาบกันเป็นเวลายาวนานมาก ดุเดือดถึงขนาดที่เหล่าอเมซอนยังคงพูดถึงแสงสีเงินที่สว่างขึ้นบนยอดเขาอย่างลึกลับ

 

“นี่ยากกว่าที่ข้าคิดไว้เยอะเลย บางทีอาจต้องใช้ลูกเล่นเก่าๆ… (ไดอาน่าใช้ลูกเล่นในการปลดอาวุธของคู่ต่อสู้)” – ไดอาน่า

หากแต่เจ้าสงครามเองก็มีกลยุทธ์ของเขาอยู่เช่นกัน

แอรีส: ฉลาดมากเด็กน้อย แต่นักรบที่ฉลาด เมื่อไร้ซึ่งอาวุธ รู้ที่จะใช้กำลังของศัตรูให้เป็นประโยชน์

แอรีสจับดาบของไดอาน่าหันเข้าจ่อคอของเธอเอง

ไดอาน่า: ข้า… ข้าพร้อมแล้วสำหรับความตาย

คำพูดของไดอาน่าถึงกับทำให้แอรีสตกใจ!

แอรีส: องค์หญิง… ถึงแม้เหล่านักรบจะรู้ว่าความตายคือราคาของสงคราม แต่พวกเขาไม่มีวันยอมรับความตาย… พวกเขาสู้จนกว่าจะตาย… แต่ไม่ใช่ในคืนนี้ เด็กน้อยเอ๋ย

 

หนึ่งเดือนต่อมา…

แอรีส: หนึ่งปีได้ผ่านพ้นไป วันนี้คือวันครบรอบวันเกิดครั้งที่ 13 ของเจ้า เจ้าต้องนำของกลับไปถวายให้มารดาของเจ้า ในนั้นซ่อนสมบัติอันเลอค่าที่สุดอยู่ หากเจ้ากล้า!

ไดอาน่า: ข้าพร้อมสำหรับทุกสิ่ง!

แอรีส: ถ้างั้นก็เป็นไปตามนั้น ในค่ำคืนนี้เจ้าจะเขียนตำนานของเจ้าเอง!

ไดอาน่า: ข้าจะทำให้ท่านภูมิใจ สงคราม

แอรีส: ข้าไม่เคยสงสัยในตัวเจ้า เด็กน้อย

หลังจากนั้นไดอาน่าก็มุดลงไปในถ่ำ

 

“นี่มันไม่ใช่ถ่ำนี่นา แต่มันคือเขาวงกต ทำไมไม่เห็นมีการพูดถึงที่แห่งนี้ในตำราเรียนเลยนะ?” – ไดอาน่า

ไดอาน่า: เฮร่า!

เมื่อดวงตาคู่น้อยค่อยๆชินกับที่มืด สายตาของเธอก็ได้คำตอบในสิ่งที่เธอสงสัยอยู่ ที่แห่งนี้ คือสถานที่ๆผู้คนเข้ามา… แต่ไม่มีวันได้กลับออกไป!

ไดอาน่า: โชคดีที่ข้ามัดบ่วงบาศวิเศษไว้กับหินที่ทางเข้า อย่างน้อยข้าก็สามารถหาทางกลับออกไปได้

 

“อากาศค่อยๆบางลงเรื่อยๆ ในนี้ไม่เห็นมีอะไรเลยนอกจากฝุ่นและยัยแมงมุม สงครามบอกข้าจะเจอสมบัติในนี้… อยากรู้นักมันคืออะไร” – ไดอาน่า

ทันใดนั้นเอง ก็มีบางอย่างเดินเข้ามาทางด้านหลังขององค์หญิงน้อย และเมื่อเธอหันกลับไป เธอก็ต้องพบกับสิ่งที่ไม่คาดคิดเอาไว้

ไดอาน่า: เฮร่า! นี่มันมิโนธอร์!

 

“สงครามต้องพาข้ามายังครีทแน่เลย (ชื่อเกาะของกรีก)! มิน่าข้าถึงไม่เคยเห็นที่แห่งนี้มาก่อน!” – ไดอาน่า

เจ้ามิโนธอร์ขวิดองค์หญิงไดอาน่าที่พยายามวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต ตะเกียงไฟของเธอตกลงที่พื้น สร้างกำแพงไฟที่ช่วยถ่วงเวลาให้เธอชั่วครู่

“มันแรงเยอะเกินไป… ข้าคงไม่สามารถเอาชนะมันด้วยการสู้ตรงๆได้!” – ไดอาน่า

 

ไดอาน่าใช้บ่วงบาศของเธอขัดขาเจ้ามิโนธอร์ แต่มันไม่เป็นอะไรเลย

“ไม่ได้ผลหรอเนี่ย! ข้ายิ่งกับทำให้มันโกรธเข้าไปอีก! เดียวก่อนนะ! ใช่แล้ว!” – ไดอาน่า

ไดอาน่าคิดถึงคำพูดของแอรีส

“นักรบที่ฉลาด… รู้ที่จะใช้กำลังของศัตรู… ให้เป็นประโยชน์!” – ไดอาน่า

 

ในขณะที่เจ้ามิโนธอร์พุ่งเข้าใส่ไดอาน่าอย่างสุดกำลัง เธอก็กระโดดหลบมัน ทำให้หัวของมันกระแทกเข้ากำแพงหินอย่างจัง!

ไดอาน่า: ได้ผล! มันกำลังมึน! ได้โอกาสละ!

ไดอาน่าเอาหินที่เธอหยิบขึ้นฝาดใส่หัวเจ้ามิโนธอร์

ไดอาน่า: ข้าทำได้แล้ว! ข้าล้มเจ้ามิโนธอร์ได้แล้ว!

???: เจ้าทำได้แล้ว และไม่มีคำพูดใดสามารถอธิบายความรู้สึกดีใจของข้าได้…

 

แอรีส: และข้าเชื่อว่าแม่ของเจ้าก็ต้องรู้สึกแบบเดียวกันกับข้า เมื่อเจ้านำถ้วยรางวัลนี้ไปมอบให้แก่นาง

ไดอาน่า: รางวัลไหนกัน สงคราม?

แอรีส: ถามได้ ก็อันที่อยู่ตรงเท้าเจ้ายังไงละ… หัวของศัตรูเจ้า (แอรีสยื่นดาบให้กับไดอาน่า) จัดการมันซะ

ไดอาน่ายกดาบขึ้นสูง พร้อมที่จะตัดหัวของเจ้ามิโนธอร์ แต่เจ้ามิโนธอร์ก็ลืมตาขึ้นมองหน้าเธอพอดี ดวงตาแห่งความโกรธกลายเป็นความเศร้า สิ้นหวัง… และจากเงาสะท้อนในตานั้น ไดอาน่าก็ได้เห็นบางอย่าง…

ไดอาน่า: ข้าทำไม่ได้

 

แอรีส: อะไรนะ?! จงอย่าล้มเหลวในภารกิจของเจ้า นักรบ! กำจัดมันซะ หรือไม่งั้นมันจะกลับมาเล่นงานเจ้า! จงอย่าได้เปิดโอกาสให้ศัตรูได้กลับมาล้างแค้น!

แอรีส: เจ้าหวังที่จะเป็นนักรบไม่ใช่รึ? นักรบที่แท้จริงไม่โชว์ความเมตตา!

ไดอาน่า: แต่สงคราม ในคืนนั้นบนยอดเขา… ท่านไว้ชีวิตข้า

เมื่อได้ยินในสิ่งที่ไดอาน่าพูด แอรีสถึงกับอึ้ง

แอรีส: จุดประสงค์ของสงครามคือเพื่อยุติความขัดแย้ง จัดการมันซะ

ไดอาน่า: ข้าจะไม่ฆ่าเขา

 

ไดอาน่าหยิบดาบขึ้นชี้ไปที่แอรีส

แอรีส: เด็กน้อย เจ้ายังจำได้ใช่ไหม การหยิบดาบขึ้นชี้หน้าคนอืนหมายความว่าไง?

ไดอาน่า: …ค่ะ

ไดอาน่าพูดพร้อมทั้งน้ำตา เพราะคำสอนของแอรีสเคยบอกเธอไว้ การหยิบดาบขึ้นชี้หน้าผู้อืน หมายความว่าคุณพร้อมที่จะจบชีวิตเขาแล้ว ไดอาน่ายอมที่จะสู้กับแอรีสจนถึงแก่ความตาย เพื่อยึดมั่นในสิ่งที่เธอเชื่อ ถึงแม้ว่าจะต้องสู้กับอาจารย์ที่ฝึกสอนเธอมาตลอดหนึ่งปีก็ตาม หรืออีกในหนึ่ง เธอพร้อมที่จะให้แอรีสฆ่าเธอ เพื่อยึดมั่นในความเชื่อของเธอเอง

หลังจากนั้นสงครามก็ร้องคำราม แต่ไม่ใช่เพราะความโกรธ แต่เพราะรู้สึกเจ็บปวดเหมือนสัตว์ที่ถูกทำร้าย

แอรีส: ถ้างั้นก็เป็นไปตามนั้น! เจ้าคือความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้า ไดอาน่าแห่งเทอร์มิสกีร่า! ทางที่เจ้าเลือกจะเดิน จงเดินไปคนเดียว!

แล้วแอรีสก็หายตัวไป ส่วนเจ้ามิโนธอร์ที่ได้สติก็เดินเข้าหาไดอาน่าจากข้างหลัง

 

“ดวงตาของมันเปลี่ยนไป นี่มัน… เคารพข้าหรอ?” – ไดอาน่า

แต่เราคงไม่มีวันรู้คำตอบนั้น เพราะเจ้าสัตว์ร้ายหันกลับหลังแล้วเดินจากไปในเงามืด

“ชั่งเป็นบทเรียนที่ดีเหลือเกิน! ข้าทนเล่าให้พวกพี่ๆฟังไม่ไหวแล้ว ถ้าข้าได้กลับออกไปหนะนะ” – ไดอาน่า

เมื่อไดอาน่าออกมาจากถ่ำเธอก็พบว่าตัวเองยังคงอยู่บน

ไดอาน่า: เทอร์มิสกีร่า?! ถ้างั้นข้าก็ไม่ได้อยู่บนเกาะครีทหรอเนี่ย

ไดอาน่า: รู้สึกดีเหลือเกินที่ไว้ชีวิตเจ้ามิโนธอร์นั่น… หรือนี่ข้ากำลังหลอกตัวเองอยู่นะ? ท่านแม่จะรับความเมตตาเป็นเครื่องถวายไหมนะ?

จบ?

ในตอนหน้า เล่มที่ 13 เมื่อการทรยศของสหายเก่าบีบบังคับให้เธอต้องทำสัญญากับเทพองค์เดียวกันกับที่หวังจะฆ่าเธอ! อาจารย์และลูกศิษย์จะได้เจอหน้ากันอีกครั้ง!

 

 

Review ท้ายเล่ม

4.5 ดาว เต็ม 5

เล่มนี้สำหรับผมสนุกมาก เพราะไหนจะได้เห็นเทคนิคการเขียนแบบช่วง Silver Age แล้วไหนจะเนื้อเรื่องช่วงนั้นที่นักเขียนตัดสินใจหยิบขึ้นมาเล่นด้วย คนอืนอาจจะเฉยๆ แต่ถ้าเป็นแฟนวันเดอร์ วูแมน ที่เคยอ่านเนื้อเรื่องเก่า หรือนักอ่านที่เคยอ่านงานช่วง Silver Age มา มันเหมือนเด็กที่ห่างจากของเล่นเก่ามานาน แล้วได้หยิบมาเล่นใหม่

แต่จุดขายของเล่มนี้คือความสัมพันธ์ระหว่างวันเดอร์ วูแมนและแอรีส เริ่มเดิมทีวันเดอร์ วูแมนถูกสร้างขึ้นเพื่อมายุติสงครามที่แอรีสต้องการจะก่อ แต่นอกจากนั้น ทั้งคู่ก็ไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่ตื้นลึกอะไรเลย

เล่มนี้ เราได้เห็นว่านอกจากจุดยืนที่แตกต่างกันแล้ว แอรีสเองยังเคยสอนวันเดอร์วูแมนอีกด้วย เขาสอนเธอมาอย่างดี รักเธอเหมือนลูกถึงขนาดที่คืดจะยกตำแหน่งเทพแห่งสงครามให้เธอ แต่กลับถูกไดอาน่ายกดาบขึ้น พร้อมที่จะสู้กับเขาจนตัวตาย เพื่อชีวิตของเจ้ามิโนธอร์ เพื่อจุดยืนที่แตกต่างจากแอรีส นอกจากแอรีสจะต้องเจ็บเพราะเสียลูกศิษย์ไปแล้ว มันยังเหมือนเป็นการตบหน้าเขาอีกด้วย เด็กที่สอนมาอย่างดี กลับพร้อมที่จะฆ่าเขาเองซะงั้น

เนื้อเรื่องนี้ดูจะเพิ่มความตื้นลึกและทำให้เหตุผลที่แอรีสเกลียดไดอาน่าดูจะสมเหตุมากขึ้น

 

แต่ข้อเสียอาจจะเป็นเรื่องภาพ Cliff Chiang เป็นนักวาดที่เก่ง และภาพก็สวยมาก แนวภาพยังคงเป็น style ของ Chiang อยู่เหมือนเดิม แต่ไหนๆเล่มนี้ก็หยิบเอาช่วง silver age มาเล่นขนาดนี้ ผมอยากเห็นเขาวาดภาพแนว silver age หรืออย่างน้อยๆ ก็น่าจะลงสีให้มันดูเก่าๆ แต่ก็อีกนะครับ นักอ่านรุ่นใหม่อาจจะไม่ชอบแนวนั้นมากนัก

 

คิดเห็นอย่างไรก็ comment กันมาได้นะครับ 🙂