Saga #1

บทที่ 1 คู่รักกลางดงสงคราม

เรื่อง : Brian K. Vaughan
ภาพ : Fiona Staples
วางจำหน่าย: 14 มีนาคม 2012
สำนักพิมพ์ : Image Comics

   หมายเหตุ: เรื่องนี้มีเนื้อหาและบางภาพที่ล่อแหลม เด็กอายุต่ำกว่า 20 ปี ควรใช้วิจารญาณในการรับชมครับ

  

 

“นี่คือจุดเริ่มต้นที่ความคิด (idea) ได้กลายเป็นความจริง”

 

เริ่มเรืองมา นางเอกของเรากำลัง “เบ่ง” อยู่ครับ

 

นางเอก:  ยยยย๊ากกกกกก!!

นางเอก:  นี่ชั้นกำลังเบ่งปู้ดๆอยู่รึไงฟระ?

 

นางเอก:  รู้สึกเหมือนกำลังปู้ดๆเลยอ่ะ!!

และตรงนั้น พระเอกของเราก็กำลังช่วยเธอ “เบ่ง” เช่นกัน

อ้าครับ นางเอกของเรามีปีกครับ

พระเอก:  เบ่งไปเหอะ ตะเอง ใกล้ออกแล้ว

 

นางเอก:  สาระเลยนะยะ

นางเอก:  ถ้าเค้าเผลอปล่อยก้อนมะเขือพวงในท้องใส่หน้าตะเองน่ะ

นางเอก:  ตะเองคงตายด้านกับเค้าอีกไปตลอดชีพ แน่ๆอ่ะ

 

นางเอก:  เว้นแต่ว่าตะเองจะพวกแอบจิตชอบเล่นก้อนมะเขือเน่าแบบอาลาเล่ น่ะ

นางเอก:  ขอร้องล่ะ อย่าเป็นแบบนั้นนะยะ!!

 

“แต่ ความคิด เป็นอะไรที่เปราะบาง”

 

“เมื่อออกไปสู่โลกภายนอก ส่วนมาก ความคิด มักจะอยู่ได้ไม่นาน”

“โดยเฉพาะเมื่อถูก ฉุดกระชาก, กระทืบ และกรีดร้อง”

  

พระเอก:  ตอนนี้ตัวเองสวยที่สุด เท่าที่เคยสวยมาเลยรู้มั๊ย?

  

อ้อครับ พระเอกของเราก็มีเขาครับ

 

“นี่คือเหตุผลที่พวกเราต้องสร้าง ความคิด ไว้กับคนอีกคน”

 

นางเอก:  หราาาาาาา

นางเอก:  ไม่มีอะไรสวยเลิศไปกว่ายัยอ้วนพุงโย้ยมีปีกงอกกลางหลัง

นางเอก:  พร้อมชุดโหลเหมือนถูกเลหลังมาจากสำเพ็งแบบนี้ แหงมๆ

นางเอก:  ฟังดูเหมือนหลุดมาจากนิทานเด็กก่อนนอนเลยเนอะ หรือไม่ก็….

   

นางเอก:  อ๊างงงงงงงงงงงง!!!

นางเอก:  มะยมดองเอ๊ย!!

 

พระเอก:  ตัวเองอยากให้เค้าใช้เวทย์รักษามั๊ย?

พระเอก:  เราตกลงกันไว้ไง Alana!

พระเอก:  ว่าเวลาจะบริหารความเจ็บแบบนี้ต้องหน้าด้านเข้าไว้

 

“เพราะสองหัวย่อมช่วยเพิ่มโอกาสให้ความคิดอยู่รอดได้…..”

   

อ้อ นางเอกชื่อ Alana นะจ๊ะ

  

Alana:  มัน *อ๊างงงง* ไม่เจ็บแล้วอ่า

Alana:  ออกจะรู้สึกดีด้วยซ้ำอ่ะ

 

Alana:  รู้สึกดี กับ *อ๊างงงงง* เรื่องแบบนี้นี่ จะโดนหาว่าโรคจิตมั๊ยอ่า?

 

“แต่นั่นก็ไม่มีอะไรมารับประกันว่าความคิดจะอยู่รอดได้….”

พระเอกของเรามองดูสิ่งที่อยู่ในผ้าแล้วน้ำตาไหลออกมา

Alana:  นี่ตะเองร้องไห้อยู่เหรอ

Alana:  เฮ้ย เธอไม่เคยร้องไห้มาก่อนนี่

 

Alana:  เกิดอะไรขึ้นน่ะ Marko?

Alana:  เกิดอะไรขึ้นคะ…?

อ้า พระเอกของเราชื่อ Marko นะครับ

 

“เราได้เด็กผู้หญิง!”

  

“อย่างไรก็ดี วันนี้เป็นวันที่หนูเกิดค่ะ”

Alana เห็นหน้าลูกของเธอ ก็เอาหนองโพยัดปากทันที

 

Marko:  สมบูรณ์ครบสามสองเลยเนอะ

 

Alana:  ดูที่หัวดิ มีเขาเหมือนตะเองเลย

Marko:  มีปีกเหมือนตัวเองด้วย

 

Alana:  แต่ว่าไอ้ตาคู่นี้นี่มันยังไงเนี่ย…?

   

Alana:  ตาไม่ใช่สีเขียวเหมือนเค้า แต่ก็ไม่เชิงจะสีน้ำตาลเหมืทอนตะเอง

Alana:  เหมือนสีจะเปลี่ยนไปตามแต่เราจะ….

 

จากนั้น Marko ก็ทำในสิ่งที่มี พระเอกคอมมิคน้อยคนจะทำนั่นก็คือ….

 

Alana:  ว๊าย! อีนัง Marko เมิงทำบร้าอะไรเนี่ย!?

 

Marko:  กัด ก๋ายกะกือ กอกก่ะกิ (ตัดสายสะดือออกน่ะสิ)

 

Alana:  เอ็งจะมีดาบไว้ทำไมยะ เอาไว้คาดเอวกับหั่นซูชิเรอะ!!

  

Marko:  ผมได้ให้คำปฏิญาณไว้ Alana

Marko:  ผมเป็นพ่อคนแล้ว ไม่ใช่ทหารอีกต่อไป

Marko:  และไอ้ดาบนี่จะไม่มีทางออกมาแรดนอกฝักแน่นอน

(โอ้….คุณพ่อตัวอย่างมากครับ……เอ็งก็ไปหากรรไกรมาตัดสิว้อย!!)

 

Marko:  งั่มๆๆๆ

Marko:  ไม่นึกว่า จะมีอะไรแข็งๆเยอะแบบนี้นะเนี่ย

 

Alana:  อ่ะนะ Pico

Alana:  ดูไว้ลูก นี่แหล่ะพ่อหนูล่ะ

   

Marko:  Pico เหรอ?

Marko:  แล้วทำไมไม่เรียกเธอว่า Beatrice ล่ะ

 

Alana:  โถ่ พ่อถุงย่ามนี่

Alana:  Beatrice น่ะ มันเอาไว้เรียกเด็กผู้แสนดีย่ะ

Alana:  ลูกชั้นดูเหมือนเด็กแสนดีน่าเบื่อแบบนั้นเรอะ?

 

Marko:  ก็ไม่เชิงอ่ะ แค่ไอ้คำว่า Pico นี่ ที่บ้านเกิดเค้า

Marko: มันหมายถึง…อะไรที่…..จกเปรตสุดๆเลยอ่ะ

 

Alana:  ก็นะ พวกเราไม่ต้องมาเลือกชื่ออะไรกันตอนนี้ก็ได้

Alana:  เอาไว้ให้เธอทำ ปีกถ่ายเลือด (Wing-Bleeding) ก่อน

 

Marko: อะไรนะ!? ไม่ต้องเลย

Marko: ไหนตัวเองบอกเค้าว่าถ้าเราคลอดเด็กออกมา

Marko: จะไม่ยุ่งเรื่องการเมือง ไม่ยุ่งเรื่องประวัติศาสตร์ ไม่ยุ่งกับพิธีความเชื่อป่าเถื่อนไร้สาระนั่นน่ะ

  

Alana:  บร้าหราาา

Alana:  ปีกถ่ายเลือด มันไม่ใช่พิธีย่ะ แต่มันเป็นวัฒนธรรมต่างหากล่ะ พ่อเสร่อ

 

Marko: แล้วไอ้การทำเด็กน้อยให้พิการมันเป็นวัฒนธรรมยังไงไม่ทราบ

(อ้าว ไม่ทันไรเอ็งจะตบกันซะแล้ว!!)

   

Alana:  นี่คิดจะสู้กันจริงๆเร้อ

 

Alana:  เพราะว่าคราวก่อนเราสู้กันไปมา

Alana:  ก็ได้ลูกกันซะอย่างนั้น

ปัง!

เสียงบางอย่างดังแทรกทั้งคู่

 

Alana:  อะไรน่ะ

 

Marko: ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ

Marko:  เค้าว่าเค้าจ่ายค่าปิดปากไอ้ลิงช่างเชื่อมเล่นจารบีนั่นไปแล้วนะ

Marko:  เราน่าอยู่ที่ได้จนหมดสุดสัปดาห์นี่

 

?????:  พลทหารชั้นหนึ่ง Alana คุณถูกจับกุมในข้อหา เพิกเฉยต่อกฎและให้ความช่วยเหลือศัตรู

 

Alana:  ม่องแน่ พวกเราซี้ม่องเท่งแน่ๆ!

 

Marko:  ร่มๆเข้าไว้จ๊ะ ประตูนี้ทำมาจากกระดูกมังกรใช่มะ

Marko:  ต้องใช้เวลาเท่าไรคนของคุณถึงจะเข้ามาได้น่ะ

 

Alana:  สามนาทีหรืออาจจะน้อยกว่านั้นมั้ง?

Alana:  ถ้าพวกนั้นมีพวก Blueblood มาด้วย

 

 

Baron Robot XXIII:  อะฮึ่ม นี่คือ ท่านบารอน Robot XXIII แห่งกองกำลังรัฐบาลผสม

Baron Robot XXIII:  ขอสั่งให้คุณยอมแพ้ซะเดี๋ยวนี้

 

บารอน XXIII มาพร้อมกับเหล่าทหารมีปีกของเขา และตามด้วย ลิงช่างเชื่อม ที่อยู่ข้างๆ

 

ลิงช่างเชื่อม:  เชื่อเค้าเหอะ

ลิงช่างเชื่อม:  พวกมันอยู่ข้างในนั่นแหล่ะ

ลิงช่างเชื่อม:  แล้ว เค้าไปได้แล้ว ชิมิ?

  

Marko:  ไปเถอะ เดี๋ยวผมจะถ่วงเวลาให้คุณสองคนเอง

 

Alana:  ไปเหรอ?

Alana:  แล้วจะให้ไปไหนเนีย?

 

Marko กดปุ่ม เพื่อเปิดช่อมลมข้างบน

 

Marko:  หลังคายังว่าง พวกนั้นไม่เคยจะกันซักที

 

Alana:  ที่ไม่กันก็เพราะมันรู้น่ะสิว่าปีกชั้นมันมีดีแค่ปักหลังอ่ะ

Alana:  ชั้นบินด้วยเจ้า Kite นี่ไม่ได้หรอก

Alana:  แล้วยิ่งเด็กโคตะระจะหนักแบบนี้ ยิ่งไม่มีทางเลย

   

Marko:  โม้เหม็นแล้ว!

Marko:  ขอร้องล่ะ คุณทำได้อยู่แล้ว!

Marko:  ผมรู้ว่าคุณทำได้

 

แต่ Alana ก็ปลงสังขารเรียบร้อย

 

Alana:  เธอต้องการชื่อนะ

Alana:  ชั้นไม่อยากให้ลูกชั้นตายไปโดยไม่มีชื…

 

   

บรึ้ม!!

   

   

Baron Robot XXIII:  ทิ้งทุกๆอย่างที่ถือในมือลงพื้นให้หมด

Baron Robot XXIII:  แล้วเอามือไปวางไว้บนหัวซะ

Alana:  เชิญดูดริดสีดวงตรูก่อนเถอะ!

 

Marko:  คุณไม่เห็นต้องทำอย่างนี้เลย

Marko:  พวกเราแค่อย่างมีชีวิตของพวกเราแค่นั้น

 

ทหาร A:  เมื่อกี้ไอ้ Moony นี่มันพูดภาษาคนได้เหรอวะ

 

ทหาร B:  นิสัยทรามแบบนี้น่าจะตัดลิ้นมันออกมาทำบั๊กกุเต๋ซะดีกว่า

  

Alana:  พวกแกจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ

Alana:  พวกเราอยู่ย่านเมืองนะ ไม่ใช่อยู่ในย่านสงคราม

 

Baron Robot XXIII:  พวกเรามีใบแสดงความเป็น จนท. ทหารตำรวจที่ถูกต้องเหมาะสม

Baron Robot XXIII:  ซึ่งมีกฎหมายรับรองการปฎิบัติภารกิจอยู่

Baron Robot XXIII:  ฉะนั้นไสหัวไปจากไอ้นักโทษนี่ซะแล้ว…..

 

ทหาร C:  ท่านผู้เป็นเลิศในสามโลกครับ

 

ทหาร C:  เครื่อง D-Meter ตรวจพบ Exotic Matter

ทหาร C:  มีพลังเวทย์กำลังเข้าใกล้เข้ามาครับ

   

ฟังแค่นั้น XXIII ก็รู้ได้ทันทีว่า ไอ้ลิงนี่มันเล่นพวกตรูซะแล้ว

 

Baron Robot XXIII:  หนอยไอ้ลิงเบื้อกเห็นแก่ตัว!

Baron Robot XXIII:  แกบอกเรื่องนี้กับใครอีก!!

และแล้วคนที่เจ้าลิงนั่นบอกก็โผล่มา

เขาคือเหล่าบรรดานักสัยเวทย์นั่นเอง แถมมีเขากันทุกคนเลยวุ้ย

 

Alana:  ไม่นะ

 

นักเวทย์เฒ่า:   Alta Soldato Marko! (พลทหารขั้นสูง Marko)

 

Marko:  Haltu! (อย่านะ!)

Marko:  Mi avertas vin, ne tuŝu min! (ผมขอเตือนนะ อย่าทำอะไรพวกเรานะ)

 

เอิ่ม ในวงเล็บนั่น เค้าแปลมั่วนะจ๊ะ อย่าคิดจริงจังนะจ๊ะ 😀

   

นักเวทย์เฒ่า:   Vi estas kompatinda! (เธอมันน่าสมเพช!)

 

Marko:  เฮ้ย เดี๋ยว พวกเรามาพูดกันดีๆดีกว่าน่า!

 

ทหาร C:  Chaplain (อนุศาสนาจารย์, บาทหลวง) ของพวกมันจะยิงเวทย์มนตร์แล้วครับ

   

เมื่อรู้ว่าพูดไป ก็ไม่มีใครฟัง Marko กับ Alana จึงปลงและโผเข้ากอดกัน

 

Marko:  ครอบครัวที่รักของผม

 

Baron Robot XXIII:  ส่วนกลาง ชั้นต้องการหน่วยกวาดล้างฉุกเฉิน

Baron Robot XXIII:  มาส่งพวงกหรีดยัดปากไอ้พวกปาหี่ชุดเสร่อพวกนี้

Baron Robot XXIII:  ที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ด่วนเลย

 

Alana:  ชั้นก็รักคุณนะคะ

 

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

Alana:  อ๊าาาา

 

แว่บ! แว่บ! แว่บ! แซ่ด!

   

กระสุนปืนยิงถูกปีกของ Alana และทะลวงไปโดนร่างผู้เฒ่าจนพรุน

จากนั้นไม่นาน ท่านบารอน ก็หัวหลุดไปพร้อมเหล่าทหารคนอื่นๆ

รวมถึงเอ่อ….พี่ลิงช่างซ่อมด้วย…

 

ปุ! ฉัวะ! แคว่ก! อ๊าก!

แซ่ด! อ๊อก! อ๊าก! ปัง! ฉัวะ!

 

 

  

แล้วทุกอย่างก็จบลง….

Marko:  ………………

Marko:  นี่คุณยัง….

 

Alana:  ชั้นยังไม่ตายเรอะนี่

 

Alana:  พวกเรายังมีชีวิตอยู่….(แต่คนอื่นเดี้ยงยกทีม)

 

?????????:  …….ไอ้…..โง่เอ๊ย….

 

Alana:  แว๊กกกกก!!

 

Marko:  ใครฟระโผล่หัวออกมา!

เจ้าของเสียงนั้นไม่ใช่ใครอื่น ลิงช่างซ่อมนั่นเอง

ที่ตอนนี้มีสภาพไส้แตกจากการต่อสู้ และคงจะไม่รอดแล้ว

ลิงช่างเชื่อม:  ไอ้เด็กหน้าโง่เอ๊ย…..

ลิงช่างเชื่อม:  เลิกคิดมากแล้วหนีไปได้แล้ว

 

Marko:  ผมอุตส่าห์ไว้ใจคุณ!

 

ลิงช่างเชื่อม:  ก็ถึงบอกไงว่า…แกน่ะมันโง่จนเซ่อ

ลิงช่างเชื่อม:  เอาล่ะรีบเผ่นไปซะก่อนที่พวกตำรวจมันจะโผล่มาที่นี่

ลิงช่างเชื่อม:  ประตูด้านหลังนี่จะช่วยพาพวกเธอลงไป…..ที่ท่อระบายน้ำ

 

ลิงช่างเชื่อม:  แล้วก็อันนี้ชั้นให้แก ไอ้คุณพ่อ

ลิงช่างเชื่อม:  มันเป็นเงินที่ชั้นได้มาตอนที่ขายข้อมูลของพวกแกไปน่ะ

ลิงช่างเชื่อม:  ก็รู้อ่ะนะว่ามันไม่ช่วยให้พวกหายกัน แต่….แต่……

ลิงช่างเชื่อม:  อ่อก……

 

“มันเป็นช่วงเวลาสงคราม”

 

 

“มันมักเป็นแบบนี้ไม่ใช่รึคะ”  

  

 

“หนูเกิดมาในดาวที่ชื่อว่า Cleave”

“เป็นก้อนดินโคลนกลมๆที่เก่าแก่โบราณล้อมรอบไปด้วยดาวเก่าที่ใกล้ตาย”

“ถึงในแง่มูลค่าและดาวดวงนี้ไม่ค่อยจะค่าอะไรกับใครเขาเท่าไร”

“แต่ยังไงที่แห่งนี้ก็ยังสำคัญต่อหนูอยู่ดีค่ะ”

   

  

“ก็อย่างที่รู้กัน ที่นี่เป็นที่ที่พ่อแม่หนูได้มาพบกัน”

“แต่มันไม่ใช่ที่ที่พวกท่านเกิดมานะคะ”

   

“พวกท่านเกิดที่ ไอ้จุดขาวๆนั่นน่ะ ซึ่งสงครามได้เริ่มต้นขึ้นจากที่นี่แหล่ะ”

 

 

“ที่นี่คือ Landfall ดาวที่ใหญ่ที่สุดในระบบสุริยะนี้”

“และยังเป็นบ้านของคุณแม่หนูด้วย”

   

 

“ส่วนดาวดวงนี้ดาวบริวาณเพียงหนึ่งเดียว ชื่อว่า Wreath”

“เป็นดวงจันทร์พื้นเมืองที่พ่อหนูอยู่เองค่ะ”

 

“ถ้าถามว่าไอ้คนของดาวทั้งสองดวงนี้เคยยิ้มให้กันครั้งสุดท้ายตอนไหน”

“บอกตามตรงว่าเมื่อนานมากจนไม่มีใครจำได้เลยค่ะ”

   

“ในตอนที่สงครามของพวก Wreath เริ่มต้นขึ้น”

“มันเกิดขึ้นตรงใจกลางเมืองที่มีประชากรหนาแน่น เหมือนกับเมืองนี้”

“เมืองหลวงของ Landfall”

   

 

“แต่มันติดอยู่ตรงที่ หากดาวดวงไหนเกิดเน่าขึ้นมา”

“จะทำให้ดาวอีกดวงหลุดจากระบบวงโคจรและเน่าตามกันไปด้วย”

“.ทั้งสองฝ่ายจึงเริ่ม ทำสงครามแบบ Outsource หรือก็คือไปทำสงครามที่ดาวดวงอื่น”

(แหง่ะ พวกเอ็งนี่ไม่วายหาเรื่องสู้กันจนได้นะฮะ)

“ขณะที่สันติภาพกลับคืนสู้บ้านเหย้า”

“ความขัดแย้งก็ลอยปกคลุมไปดาวดวงอื่นอย่างรวดเร็ว”

“ซึ่งทุกเผ่าพันธุ์สิ่งมีชีวิตต้องเลือกข้างระหว่าง ฝ่ายดวงดาว หรือ ฝ่ายดวงจันทร์”

(ฟังดูคุ้นๆ เหมือนการเมืองบางประเทศเลยเนอะ ฮ๋าๆๆ)

“บางคนไม่เคยหยุดคิดเรื่องการทำสงคราม”

“เพื่อจะได้สร้างชื่อให้ระบือไปทั่วดาวดวงอื่น”

   

“แต่ส่วนใหญ่คิดว่าช่างหัวแม่มสิฟระ!”

 

อ๊างงงง

ตับเป็ดตับไก่!!

   

เฮ้ย เสียงไรฟระ

  

ที่แท้มันก็คือภาพมนุษย์หัวทีวีสองคนกำลัง…ฟิวชั่น…LAN….เอ่อ….ฟิจเจอริ่ง..อ่า….กินตับกันอยู่

แต่น่าเสียดาย คนแปลใจร้าย ไม่ยอมโพสให้ดู!! (ฮ่า)

 

แม่หัวทีวี:   หยาหยีอ่า หนูให้หยาหยีอิคึกว่านี่อีกอ่า

 

พ่อหัวทีวี:   พี่ก็กำลังทำอยู่อ่า พี่กำลัง…

 

อยู่ๆทีวีก็เปิด เป็นภาพอะไรก็ไม่รู้ซะง้านนน!!

 

พ่อหัวทีวี:   ง่ะ โทษทีนะ

  

แม่หัวทีวี:   นี่ขาข้างใหม่อีกแล้วใช่มะ?

แม่หัวทีวี:   ไอ้พวกหมอพวกนี้นี้น่าจะไปทำงานเชือดหมูนะ เอาแต่ตัดตลอด

 

แม่หัวทีวี:   อยากให้ชั้นทำให้มะ

 

พ่อหัวทีวี:   ผมไม่เป็นไร แค่เจ็ตเเล็กนิดหน่อย

พ่อหัวทีวี:   ไว้มาลองกันใหม่ตอนกลับขึ้นเตียงของเรากันมะ

 

แม่หัวทีวี:   ได้สิ IV

แม่หัวทีวี:   อะไรมันคงดีกว่านี้ถ้าเราไปให้พ้นๆจากไอ้พวกหน้าขนพวกนั้น

 

ที่แท้พ่อหัวทีวีก็ชื่อ IV นั่นเอง

 

IV:   อย่าไปว่าเขาแบบนั้นน่า

IV:   พวกนั้นเป็นพันธมิตรของพวกเรานะ

 

แม่หัวทีวี:   พวกนั้นเป็นลูกค้าของพวกเราต่างหาก

แม่หัวทีวี:   ผู้ประมูลราคาได้สูงที่สุด ในสงคราม คนดีปะทะคนดี เนี่ย

 

IV:   คุณคิดว่ายังจะมีความดีอะไรเหลือกับเรื่องที่

IV:   ไอ้สัตว์ชั้นต่ำพวกนั้นทำกับเพื่อนชั้นตอนที่พวกนั้นยังหลับอยู่อีก?

 

แม่หัวทีวี:   IV ไม่เอาน่ะ มันก็แค่…

 

คนรับใช้:   ท่านเหนือหัวครับ

 

คนรับใช้:   องค์ชาย Robot IV ขอประทานอภัยที่ต้องบุกรุกเข้ามาครับ

คนรับใช้:   แต่มีสุภาพบุรุษท่านนึงเรียกหาท่านครับ

 

คนรับใช้:   เขาบอกว่าธุระของเขา…..มันอ่อนไหวมากครับ

 

เฮ้ย ไอ้ IV นี่เป็นถึงองค์ชายเลยเร้อออออ แม่เจ้า

 

   

ว่าแล้ว องค์ชาย IV ก็เดินหาชายปริศนาคนหนึ่ง ที่กำลังเล่นกดอ้ายโฟนอย่างสนุกสนาน

 

Prince Robot IV:   ให้ผมช่วยอะไรรึครับ

 

ใครฟระ:   เดี๋ยวนะ! พอดีจจะอัพเดดไอ้ App เบื้อกนี่

ใครฟระ:   แล้วดันทำเครื่องแฮงค์ไปแล้วเนี่ย

ใครฟระ:   เครืองนายมีสัญญาณบ้างมะ?

 

Prince Robot IV:   ไม่รู้หรอกนะว่าคุณจะเยือดเยื้อไปถึงไหน

Prince Robot IV:   แต่ผมเพิ่งกลับมาจากการไปเที่ยว 2 ปีในนรกมา ฉะนั้น…

 

ใครฟระ:   อ้ารู้ดิ ผมเองก็ไปดคุณรับเหรียญกล้าหาญมาเมื่อวาน

ใครฟระ:   ไอ้วงที่เล่นเพลงมาร์ชนี่ เล่นได้แมวไม่รับประทาน จริงๆ

  

สรุปแล้วเอ็งเป็นใครฟระ!?

 

ใครฟระ:   ผม จนท.พิเศษหน่วยข่าวกรองชื่อ Gale ครับ

Agent Gale:   ขอโทษด้วยนะ

Agent Gale:   ไม่รู้ว่าผมต้งถอนสายบัวหรือโค้งดำนับอะไรด้วยรึเปล่า

Agent Gale:   ผมไม่ค่อยจะรู้เรื่องพวกพิธีรีตรองอะไรพวกนี้เท่าไร

(เอ็งเจ้าหน้าที่หน่วยข่าวกรองภาษาอะไรฟระ!!)

 

Prince Robot IV:   นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย?

 

Agent Gale:   ก็เพราะเธอคนนี้นี่แหล่ะ

  

Prince Robot IV:   แล้วไอ้เธอที่ว่านี่ผมต้องรู้จักด้วยมะ

 

Agent Gale:   ความจริงก็ไม่ต้องอ่ะ เธอชื่อ Alana เธอเข้าเกณทหาร

Agent Gale:   หลังจากที่สอบ State ไม่ผ่าน ผมเคยร่วมงานกับเธออยู่ 6 เดือน

Agent Gale:   เป็นพวกสมองกลวง เลือดร้อน นิสัยเหมือนหญิงกร้านผู้ชายจริงๆ

 

Agent Gale:   เธอถูกตำหนิอย่างรุนแรงในเรื่อง

Agent Gale:   “ความขี้ขลาดอย่างน่าสังเวช” จากภารกิจแรกของเธอ

Agent Gale:   จากนั้นก็ถูกย้ายไปอยู่ที่ดาว Cleave

 

Prince Robot IV:   ทุเรียนเน่า!

Prince Robot IV:   นี่ประเทศเรายังส่งใครไปประจำการที่ดาว Cleave อยู่อีกเรอะ?

 

Prince Robot IV:   ไอ้ผมก็นึกว่ามันเป็นแค่

Prince Robot IV:   ตำนวนเรื่องเล่าเอาไว้ขู่ให้เด็กใหม่มันกลัวซะอีก

 

Agent Gale:   พวกเราไปยึดเอาแหล่งแร่ดินปืนขนาดใหญ่อยู่ที่ไอ้ดาวนั่นน่ะ

Agent Gale:   แต่ไอ้พวกดวงจันทร์พวกนั้นก็ไปคุกคามยินพื้นที่ตรงฝั่งใต้

Agent Gale:   แล้วก็ บลาๆๆๆๆๆ

 

  

Agent Gale:   ยังก็ช่าง ไอ้หน้าเป็ดเน่านี่คือ ทหารราบชาว Wreath

Agent Gale:   พวกเรารู้แค่มันเป็นักโทษถูกจับไปเมื่อสิบแปดเดือนก่อน

Agent Gale:   รหัสนักโทษคือ #9763572  หมอนี่ยอมให้กองกำลังรัฐบาลผสมจับ
Agent Gale:   ตอนที่กำลังทำศึกบนดาว Cleave

 

Agent Gale:   โดยอ้างว่า “ต่อมมโนธรรมของตัวเองเกิดแตกขึ้นมา”

 

Prince Robot IV:   ฟังดูเหมือนเป็นสายลับของพวกดวงจันทร์มากกว่ามั๊ย

 

Agent Gale:   พวกเราก็คิดกันแบบนั้นแหล่ะ

Agent Gale:   พวกเราก็เลยส่งตัวมันไปที่สถานกักกัน

Agent Gale:   ที่ซึ่งมียามป้องกันเป็นพลทหารชั้นหนึ่งชื่อว่า Alana

 

Agent Gale:   สิบสองชั่วโฒงต่อมา

Agent Gale:   ทั้งสองคนก็หายสปสูญไป

  

Prince Robot IV:   แปลว่า ไอ้ชาวดวงจันทร์นั่นจับตัวเธอไปน่ะสิ

 

Agent Gale:   พวกเราก็อยากให้เป็นแบบนั้น

Agent Gale:   แต่จากนั้นสามเดือนต่อมา ตู้ ATM ในย่านเมืองแถบนั้น

Agent Gale:   ได้จับภาพภาพนี้ได้

 

Prince Robot IV:   ท้องเหรอ?

Prince Robot IV:   ไม่ยักกะรู้คนของพวกคุณสามารถ จ้ำบ๊ะ กับพวกมันเป็นด้วย

Prince Robot IV:   แลดูไม่น่าจะขยายพันธุ์กันได้เลยนะ

 

Agent Gale:   ก็ดูไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่ผมเคยได้ยินมาเหมือนกันว่า

Agent Gale:   มีทหารผู้หญิงของพวกเราถูกพาตัวเข้าค่าย ข่มขืน

Agent Gale:   แล้วบังคับให้มีลูก ออกมาเป็นลูกผสม บนดาว Wreath

Agent Gale:   แต่ไอ้ลูกผสมพวกนั้นมักจะตายภายในเวลาไม่ถึงปี

 

Agent Gale:   นึกไม่ออกจริงๆว่า ไอ้ลูกรักของนังคนทรยศนี่

Agent Gale:   จะมีชีวิตอยู่ในป่าเถือนดิบนั่นไปนานถึงปีได้ไง

 

Prince Robot IV:   ลูกรักเหรอ?

Prince Robot IV:   เห็นได้ชัดว่า ไอ้หมอนี่ขืนใจเธอแน่ๆ

  

Agent Gale:   อ่ะ งั้นดูที่มือของทั้งคู่สิ

Agent Gale:   แหวนที่มีลักษณะเหมือนกัน

Agent Gale:   น่าจะเป็นประเพณีของพวก Wreath

 

Agent Gale:   ประเพณีการแต่งงาน

 

Prince Robot IV:   คุณกำลังจะบอกว่าเธอคนนี้

Prince Robot IV:   ตั้งใจเต็มใจจะลดตัวไปอยู่กับไอ้พวกสัตว์เถื่อนนั่นเรอะ

Prince Robot IV:   เพื่อ?

 

Agent Gale:   พวกเราก็จนด้วยเกล้า

Agent Gale:   แต่พ่อของท่านอยากให้ ท่าน รีบจัดการกับปัญหาก่อนที่จะมีใครรู้

   

Prince Robot IV:   องค์ราชันส่งคุณมาเรอะ?

Prince Robot IV:   แต่……ผมได้รับใช้ประเทศเกินพอแล้วนะว้อย!

Prince Robot IV:   ผมเพิ่งจะรอดชีวิตจากศึกการลอบโจมตี

Prince Robot IV:   ที่เลวร้ายที่สุดในประวัติศาสตร์นะเฮ้ย

 

Agent Gale:   แล้วก็รอดชีวิตไม่ได้แปลว่า ชนะ นะครับ

 

Agent Gale:   ผมเดาว่าท่านเหนือหัวคงอยากจะแสดงให้พวกรัฐบาลชุดปัจจุบัน

Agent Gale:   เห็นว่า Robot Kingdom ยังจัดการปัญหาและสามารถส่งมอบ

Agent Gale:   พลังความแค้นอันชอบธรรมได้ด้วยตนเอง

 

Prince Robot IV:   แก้แค้น เหรอ? เพื่อ?

 

Agent Gale:   ก่อนหน้านี้ไม่นาน Alana กับ ยอดยาหยีของเธอ

Agent Gale:   เพิ่งฆ่าล้างบางทีมสุดยอดทหารของพวกเราไป

Agent Gale:   รวมถึงหนึ่งในบารอนของคุณด้วย

  

Prince Robot IV:   ผมไม่เข้าใจว่ะ

Prince Robot IV:   ผมก็บอกเสด็จพ่อเสด็จแม่ท่านแล้วว่า

Prince Robot IV:   ผมอยากจะเป็นฝั่งเป็นฝากับเขาซักทีในปีนี้

 

Agent Gale:   อ่าครับ

Agent Gale:   ไม่ใช่ปัญหาของผมว่ะฮะ

 

Agent Gale:   The HMS Skycraper (เครื่องบินหลวง นามผู้ปลดทุกข์กลางผืนนภา)

Agent Gale:   จะออกไปดาว Cleave พรุ่งนี้เช้า สุขสันต์วันล่าสัตว์นะฮ๊าฟ

 

จากนั้น Gale ก็กางปีกของตัวเอง แล้วบินจากไป

 

“ตั้งแต่วันแรกที่หนูเกิดมา”

“หนูก็ถูกไล่ล่าโดยผู้คนมากมาย”

“ทุกคนล้วนพยายามจะทำร้ายหนู”

  

   

“แต่มีเพียงคนเดียวที่สามารถทำลายดวงใจหนู”

   

        

  

“อ๊ะ โทษทีค่ะ เหมือนจะเผลอสปอยเรื่องไปก่อนซะงั้น”

     

    

ทั้ง Alana และ Marko เดินลุยท่อระบายน้ำ พร้อมๆกับลูกที่เพิ่งเกิดของเขา

 

Alana:   ไอ้ชั้นก็นึกว่าสาวน้อยจอมดราม่าคนนี้จะไม่หยุดร้องซะแล้ว

 

Marko:   แล้วโทษแกได้มั๊ยล่ะ?

Marko:   เกิดมาก็มีปืนไฟยิงสนั่นตั้งแต่แรกเกิดแบบนี้

  

Alana:   แล้วหม่ามะของหนูก็เตรียมเพลงกล่อมปืนไฟรอบที่สองไว้แล้วด้วยนะจ๊ะ

 

Marko:   แว้ก ที่ตัวเองเอาปืนมาด้วยเรอะ?! บร้าไปแล้วเร้อ?!

Marko:   รู้บ้างมั๊ยเนี่ยว่าจากสถิติพ่อแม่ที่มีไอ้ของพรรณนี้ไว้ใน…

 

Alana:   ใจเย็นน่า

Alana:   ก็แค่ Heartbreaker (ปืนทำลายดวงใจ)

Alana:   ไม่ถึงตายหร๊อก

 

Marko:   แล้วเธอเคยลองโดนยิงมาแล้วรึยังล่ะ

Marko:   เพราะเค้าเคยโดนมาแล้ว มันเจ็บโพดๆ เหมือนวันที่หมาเค้าตายเลยล่ะ!!

  

Alana:   เดี๋ยวนะ

Alana:   ตะเองมีหมาด้วยเหรอ?

 

Alana:   ไม่ยักรู้ว่าเคยมีหมากับเขาด้วย!

 

Marko:   มันชื่อ Rumfer

Marko:   มันวิ่งเล่นรอบรถโรงเรียนเค้าตอนเค้าอายุสิบสองอ่ะ

 

Alana:   นี่ตั้งชื่อหมาว่า Rumfer เรอะ!?

Alana:   แบบนี้เราสองไม่มีทางตกลงเรื่องชื่อลูกกันได้แน่ๆแหงเลย

 

Marko:   เดินไปเลยป่ะ

 

Alana:   ไปไหนกันแน่ล่ะ?

Alana:   ไอ้ช่างเชื่อมนั่น ไม่ได้ทิ้งโฉนดที่พักซ่อนตัวไว้ให้เราใช่มะ?

Alana:   ที่ซ่อนนั่นมีอ่างอาบยน้ำมั๊ยอ่ะ

 

Marko:   น่าเศร้าตรงที่ไม่มีอะไรเลยอ่ะ

Marko:   ตายอย่างไร้ค่าจริงๆ

 

Marko:   ทิ้งไว้แค่แผนที่เก่าๆไม่มีค่าอะไร

 

Alana:   เดี๋ยวนะแผนที่เรอะ?

Alana:   เหมือนแผนที่ขุมทรัพย์รึเปล่า!?

   

  

“ก็บอกไปแล้วว่าไม่มีอะไร”

   

  

แผนที่เก่าๆนี้เป็นลายแทงไปยังเมืองต่างๆมากมาย

  

River Tranquility (แม่น้ำสุดสงบ) ไป  The Wood (ป่า)

    เฉียด Murder Valley (หุบเขาฆาตกร) เฉียด Lava Swamps (บ่อลาวา)

    

ไป  The Uncanny Bridge (สะพานแปลก)

     

จนสุดท้ายไปจบลง Rocketship Forest (ป่ากระสวยอวกาศ)

…..เดี๋ยวๆ ไอ้อันสุดท้ายนั่นมันอาร๊ายยย!!

    

Alana:   “ป่ากระสวยอวกาศ” เรอะ?

Alana:   ล้อเล่นกันใช่มั๊ยเนี่ย เฮ้ย?

 

Alana:   นี่แหล่ะเป็นสิ่งที่ชั้นตามหาตลอดมานานแสนนานนนน

 

Marko:   Alana ไม่ต้องร้องเป็นเพลงเลยนะ มันไม่ใช่ของจริงหรอก

 

Alana:   ใครบอกล่ะ?

Alana:   พื้นที่ส่วนใหญ่ของดาวดวงนี้ยังใหม่สดเวอร์จิ้นอยู่เลยนะ

Alana:   คนขนาดคนในพื้นที่ยังไม่คุ้นกับพื้นที่บางที่เลย

Alana:   แล้วพวกเราก็เคยเห็นอะไรที่แปลกเพี้ยนกว่านี้มาแล้วด้วยนะ

   

Marko:  เอาเหอะ ถึงกระสวยอวกาศมันจะงอกเป็นต้นไม้ได้จริง

Marko:   แล้วเราจะไปเอามันไปไหนล่ะ

 

Marko:   ไม่มีที่ไหนหนีสงครามนี่พ้นหรอก

Marko:   สงครามบ้านี่มันกำลังค่อยกัดกินระบบกาแลคซี่ทั้งระบบอยู่

 

Alana:   เอ้า เราก็หากาแลคซี่ที่อื่นอยู่สิยะ

Alana:   ชั้นเคยได้ยินว่า พวกคนที่ลี้ภัยการเมืองถูกพาไปยังสถานที่หลบภัย…

 

Marko:   พวกเราไม่พวกคนที่ลี้ภัยการเมืองนะ

Marko:   พวกเราเป็นทหารลี้หนีทัพต่างหาก นั่นน่ะ ต่างกันเยอะเลยนะ

 

Marko:   ยอรับเถอะ ทางเลือกทางเดียวของพวกเราก็คือ

Marko:   หมอบหลบและไปให้พ้นจากปัญหา

 

Marko:   พวกเรายังมีครอบครัวที่ต้องคำนึงถึง……

 

Alana:   อย่านะ

   

 

“อย่าพ่นประโยคเมื่อกี้ออกมาใส่หน้าชั้น!”

   

Alana:   …..ขอโทษ…

Alana:   แต่ไอ้ประโยคที่ว่า “พวกเรายังมีครอบครัวที่ต้องคำนึงถึงอยู่ในตอนนี้”

Alana:   มันก็แตค่ตคำแก้ตัวของพวกขี้แพ้ไร้นเยา

 

Alana:   พ่อเฒ่าของชั้นก็ทิ้งชีวิตทั้งหมดไป แล้วทำงานที่เขาเกลียด

Alana:   เพื่อที่เขาจะสามารถ “ดูแลครอบครัวที่เขาคำนึงถึงได้”

 

Alana:   แล้วเรื่องมันก็จบลงที่ งานนั้นได้เปลี่ยนเค้าให้กลายเป็นปิศาจ

Alana:   ที่ดูแลเราได้อย่างเฮงซวยมาก แถมนานๆจะมาเยี่ยมพวกเราที

 

Marko:   ถ้างั้นเธอจะเอายังไงล่ะ Alana

 

Alana:   เค้าก็จะพาลูกสาวของเราสองคนไปดูจักรวาลน่ะสิ

 

“คุณพ่อไม่อาจจะปฎิเสธคุณแม่ได้”

   

   

“แต่ถ้าคุณพ่อหนูรู้ว่ากงล้อแห่งความซวย”

“ได้หมุนไปตกอยู่ที่ ดาว Wreath ด้วยแล้วล่ะก็”

    

   

“คุณพ่อหนู คงไม่มีทางที่จะออกจากท่อระบายน้ำนั่นแน่นอน”

   

    

ยานลำหนึ่งจอดลงที่ดาว Wreath

    

    

   

มีชายคนหนึ่งมาในชุดผ้าคลุมพร้อมสัตว์ที่มีรูปร่างคล้ายแมวแต่ใหญ่มากเดินออกมา

จากนั้นชายคนนี้ก็เอามะเร็งมาสูบ หนึ่งซู้ด จากนั้นก็…

   

ชายคนนั้น:   มีใครอยู่บ้านรึเปล่าคร้าบ?

   

   

    

มีครับ แต่ว่า……

 

 

 

โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!

 

 

 

ชายคนเดิม:   เอิ่ม คือผมมาที่นี่เพื่อมาหาใครซักคนที่ชื่อ Vez

ชายคนเดิม:   พอดีเรามีนัดกันน่ะครับ

 

ฟู่วววววววววววววววววววววววววว!!

 

น้องสัตว์ผู้น่ารักตอบรับด้วยการพ่นไฟเผาพี่แกซะเลย!!

   

    

พี่โล้นของเราก็เอาผ้าคลุมกันไฟ แบบไม่เครียดอะไรมากนัก

 

ชายคนเดิม:   เอิ่ม โอเค๊

  

  

ชายคนเดิม:   คิด

ชายคนเดิม:   คิด

ชายคนเดิม:   คิด

ชายคนเดิม:   คิดสิฟระ

   

ว่าแล้วมือของชายคนนั้นก็สัมผัสกับกระเปาในส่ดินปืนของเขา

แล้วก็โยนแม่มเลยยยย!!

   

  

   

ตูมมมมมมมมมมมมมมมมม!!

เน่าไปซะละ

   

    

หลังจากที่จัดการปีศาจสุดซวยตัวนี้ได้

ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

  

???:   คุณคือคนที่ใครๆก็เรียกกันว่า The Will  ใช่มั๊ย

 

อ้าที่แท้พี่โล้นแกชื่อเรียกว่า The Will นี่เองครับ

    

   

???:  ชั้นชื่อ Vez

Vez:   ชั้นจ้างคุณ

  

The Will:   หา? นี่เจ๊เอาชีวิตของสัตว์น้อยแสนงดงามตัวนั้น

The Will:   มาใช้เป็นข้อสอบวัดความสามารถผมเนี่ยนะ!?

 

The Will:   ผมไม่สนหรอกนะว่าเจ๊เป็นใคร

The Will:   แบบนี้ชื่อเสียงที่ผมสั่งสมมาก็…….

 

Vez:   เงียบเถอะน่า

 

โป้ก!

แอ๊ฟฟฟฟฟฟฟ!

   

เจ๊ Vez เสกบาเรียป้องกัน จนหัวของ Will โขกเข้ากับบาเรียอย่างแรง

 

Vez:   ชื่อแกมันก็แย่พออยู่แล้วไม่ใช่เรอะ

Vez:   แค่ชั้นพูดภาษาของพวกแกออกมาก็กระดากปากจะแย่ล่ะ

Vez:   ไม่ต้องเอาภาษาของพวกแกมายัดใส่หูชั้นอีกสองข้างหรอกน่า!

 

Vez:   ตั้งแต่เกิดมาชั้นล่ะไม่เคยชอบไอ้พวกรับจ้างอิสระ (Freelancer) แบบพวกแกเลย

 

The Will:   อ้าว! งั้นจะเรียกพวกเรามาทำสากตำครกทำไมฟระ?

 

Vez:   ก็เพราะผู้ชายที่ชั้นอยากให้แกตามหา

Vez:   ดันมีไอ้ศีลธรรมที่เพี้ยนจนน่ากลัวแบบแกนั่นแหล่ะ

   

   

Vez:   มันชื่อว่า Marko

Vez:   แท็บเล็ตบอกอนาคต (Tablets of Prophecy)

Vez:   เพิ่งจะทำนายว่ามันจะกลายเป็นต้นเหตุของการสูญเสียชีวิตบริสุทธิ์นับล้าน

 

อยู่ๆ น้องแมวก็พูดเสียงแหลมขึ้นมาว่า……

 

แมว:   ตอแหล

 

  

Vez:   เดี๋ยวโทษทีนะ สัตว์เลี้ยงคุณเพิ่งจะด่าชั้นว่า ตอแล ใช่มะ?

 

The Will:   น้องนางแกไม่ใช่สัตว์นะ น้องแกเป็น Lying Cat (แมวสตอเบอร์แหล)

The Will:   เผ่าของน้องนางเขาไม่ค่อยจะชอบ…..เรื่องแต่งมีแต่น้ำซักเท่าไร

The Will:   ผมว่าเจ๊พูดเอาแบบเนื้อๆเลยดีกว่า

 

Vez:   แบบเนื้อๆก็ได้

Vez:   ที่ดาว Cleave นายทหารราบชื่อ Marko

Vez:   หันหลังให้กับคำปฏิญาณและหักหลังต่อคำสอนของตนเอง

Vez:   ด้วยการ เป็นมิตร กับนักสู้ของศัตรู

   

   

Vez:   เพื่อปกป้องขัวญกำลังใจทหาร

Vez:   ผู้บัญชาการของชั้นต้องการให้ทั้ง Marko กับนังแพสยาของมัน ถูกกำจัด

Vez:   อย่างรอบคอบโดยผู้รับจ้างก่อนที่เรื่องของไอ้คู่รักนรกสร้างนี่

Vez:   จะรั่วออกไปสู่โลกภายนอก

 

The Will:   ถ้าเจ๊ไม่ติดป้ายประกาศจับอะไรแบบนั้นก็คงต้องใช้เวลาซักหน่อย

The Will:   การที่ลูกน้องสุดรักของเจ๊อยู่ที่ดาว Cleave ไม่ได้หมายควายว่าพวกนั้นจะอยู่กินที่นั่นนิ

 

Vez:   ซึ่งนั่นคือเหตุผลที่พวกเราเลือกแกให้เป็นผู้ติดตามเรื่องให้

Vez:   แล้วนี่คือ บัตรขาว ไว้สำหรับค่าใช่จ่ายทั้งหมดตลอดทั้งงาน

 

The Will:   มีของมาล่อแบบนี้ก็ไม่ช่วยให้งานเสร็จเร็วหรอกนะเจ๊

 

Vez:   ซึ่งนั่นคือเหตุผลที่แกไม่ใช่นักรับจ้างอิสระคนเดียวที่พวกเราจ้าง

 

Vez:   หรือคราวนี้จะบอกว่าชั้นโกหกอกอีกล่ะ หา?

 

Lying Cat:   งึมมมมมมมมม

   

   

Vez:   เรื่องสุดท้ายคือถ้าหน่วยข่าวกรองข้อมูลของพวกเราถูกต้องนะ

Vez:   เป้าหมายของแกคงมี ลูกหลานสืบสกุล เรียบร้อยแล้ว

 

The Will:   แล้ว?

The Will:   เจ๊อยากจะให้ผมโยนลูกผสมนั่นลงอ่าวตังเกี๋ย

The Will:   หลังจากที่สอยคุณแม่คุณพ่อไปแล้วเรอะ?

 

Vez:   จะบ้าเรอะ

Vez:   ถ้าไม่คิดถึงเรื่องซังกะบ๊วยของพ่อแม่มัน

Vez:   นี่เรากำลังพูดถึง เด็กทารก อยู่นะยะ

Vez:   เงื่อนไขในการรับค่าจ้างเต็มจำนวนคือ แกต้องส่งเด็กมาให้พวกเรา

Vez:   แบบมีชีวิตและปลอดภัย

   

  

Vez:   ฉะนั้น ขอให้โชคดีนะ The Will

    

หลังจากสั่งการเสร็จ Vez ก็เดินจากไป ทิ้ง Will กับ แมวสตอเบอร์แหลไว้เบื้องหลัง

 

The Will:   ……เฮ่อ…….

The Will:   ไอ้ดวกพันธุ์ไหนฟระที่ลากเด็กให้มาอยู่ในโลกแบบนั้นฟระ

   

   

ไอ้ดวกพันธุ์นี้แหล่ะ!!

Alana และ Marko ก็เดินออกมาจาก ท่อระบายได้ในที่สุด

 

Alana:   ตูม!

 

Marko:   ถ้าถามเค้านะ เค้าว่ามันก็ดูเหมือนป่าทั่วไปอ่ะ

 

Alana:   ก็มันเป็นป่าธรรมดาน่ะสิยะ

Alana:   แต่ถ้าชั้นอ่านไอ้แผนที่นี่ถูกนะ  ไอ้ป่ากระสวยอวกาศนี่

Alana:   น่าจะอยู่หลังจากหมู่บ้านถัดไปนี้

Alana:   อยู่อีกฝั่งของอะไรบางอย่างที่ขื่อ Uncanny Bridge (สะพานแปลก)

 

Marko:   เจริฐล่ะ พวกเราฝากอนาคตของพวกเราทั้งหมดไว้ที่

Marko:   แผนที่มอซอชวนคันนิ้วอย่างกับฉีกออกมาจากหนังสือห้องสมุดที่เก่าฝุ่นจับซักเล่มงั้นแหล่ะ

 

Marko:   เอาจริงๆ เราไม่ควรจะออกเดินทางตอนมืดแบบนี้นะ

Marko:   เวลาแบบนี้แหล่ะที่พวกHorror ออกมาหากินน่ะ

     

  

Alana:   ต๊าย ทีเค้าล่ะ ตะเองดันคิดว่ากระสวยอวกาศนั่นเป็นเรื่องชวนขายฝัน

Alana:   แต่ทีตะเองกลับไปเชื่อเรื่องเล่าสยองเรื่องปีศาจในจินตนาการของ ชาว Cleave เนี่ยนะ

 

Marko:   พวก Horror ไม่ได้เป็นแค่จินตนาการนะ

Marko:   มีทหารคนนึงในหน่วยของเค้าเจอพวกมัน ตัวนึงในคืนแรกที่นอนที่ดาวนี่

Marko:   เห็นพวกมันกัดกินมนุษย์นับร้อยคนเป็นขนมข้าวเกรียบเลย

Marko:   มันบอกว่า มันมีดวงตาเรืองแสงสีแดงเลือด และมีฟันเหมือนเข็มนับพัน

 

Alana:   แล้วเธออยากรู้ป่ะว่า ชั้นคิดว่าพวก Horror นี่คืออะไร?

 

Alana:   คือภาพหลอนจากการเข้ารบมาเก้าเดือนไง

Alana:   ถ้าชั้นอยู่รอบจนถึงเวลานั้นก็คงได้เห็นแหล่ะ…

 

Marko:   เดี๋ยว….เงียบก่อนนะ!

   

   

Marko:   ฟังสิ!

 

Alana:   ฟังไรอ่ะ?

Alana:   หูชั้นยังวิ้งๆอยู่เลยจากการผจญภัยหนีปืนมุดท่อของเราเมื่อกี้

 

Marko:   เสียงมันเหมือน…..

Marko:   ได้ยินเสียงคนกรีดร้องมั๊ย?

 

Alana:   เย็นแม่สาวใจปอด

 

Alana:   มันมีเสียงดังจิ๊ดๆอยู่ข้างหน้าเรานี่

Alana:   และไอ้ทางนี่ก็เป็นทางที่ช่วยให้พวกเราไปที่ Uncanny….

  

    

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก!!

ตูมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

แกว๊กกกก! โฮกกกกก!!

ตูมมมมมมมมมมมมมม!!

     

สิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกเขา ก็คือ สงคราม! นั่นเอง

    

   

Marko:   คิดว่าได้ยินเสียงอะไรอื่นซะอีก

 

Alana:   ไม่ยุติธรรมเลย ก็ปีก่อนแนวหน้าสงครามมันอยู่อีกฟากของดาวอยู่เลย

 

Alana:   ทำไมทัพของศัตรูของเราทั้งคู่ถึงมาสู้กันอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ

   

  

Marko:   Alana

 

Alana:   ชั้นรู้แล้วน่า โอเคป่ะ?

Alana:    ชั้นมันโง่เองที่คิดว่าพวกเราจะเผ่นหนีจากไอ้สงครามบ้าปัญญาอ่อนนี่ได้

 

Marko:   ไม่ Alana คุณพูดถูก

Marko:   สะพานนั่นอาจจะอยู่ข้างล่างนั่น….เป็นที่เดียวกับที่แผนที่บอกเอาไว้

 

Marko:   บางทีกระสวยอวกาศของพวกเราอาจจะอยู่ตรงนั้นด้วย

Marko:   ที่พวกเราต้องทำก็แค่หาทางไปทางอื่นแค่นั้น

 

Alana:    เรื่องนี้นี่ไม่ใช่รถติดแถวถนนอโศกนะยะ

 

Marko:   ก็ไม่ใช่อ่ะดิ

Marko:   แต่คุณและผมต่างก็รอดจากสถานการณ์ที่แย่กว่านี้มาแล้ว

Marko:   แล้วคราวนี้พวกเรามีอย่างอื่นอยู่กับพวกเราด้วย

 

Marko:   พวกเรามี Hope (ความหวัง)

 

   

Alana:    ถ้าเธอคิดว่าชั้นจะเรียกชื่อลูกชั้นแบบนั้น

Alana:    ก็เตรียมเจอใบหย่าได้เลยนะยะ

(ไม่อยากโดนอีกค่ายฟ้องย่ะ)

      

     

“หนูชื่อ Hazel ค่ะ”

    

   

Marko:   อะจริงดิ?

Marko:   เชยไปเหรอ?

   

  

“หนูเกิดขึ้นมาจากแนวคิด (idea)”

“แต่จบลงด้วยการเป็นบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น”

   

   

    

   

“อันที่จนริงก็ไม่มากกว่าเท่าไรหรอกค่ะ”

“คือหนูไม่ได้โตขึ้นมากลายเป็นเทพสงคราม”

“หรือผู้รอดชีวิตที่มีบทบาทสำคัญอะไรแบบนั้น…”

    

  

Alana:    ก็นะ จะว่าไปชั้นก็ชอบอะไรที่มันขึ้นต้นด้วย H นะ

 

Marko:   งั้นก็ใกล้ได้ชื่อแล้วดิ

Marko:   ติดที่ปากกับปลายลิ้นนี่แหล่ะ

 

Alana:    กลิ่นปากชั้นแย่เหมือนช้างตายทั้งฝูงเลยนะยะ

   

  

“…..แต่ต้องขอบคุณบุคคลทั้งสองนี้”

“เพราะอย่างน้อยหนูก็สามารถเติบโตไปจนแก่เฒ่า”

   

   

  

  

“ไม่ใช่ทุกคนที่จะโชคดีแบบนั้น”

   

  

  

Alana และ Marko จูบกัน

ท่ามกลางดวงตาที่เรืองแสงสีแดงฉาน

     

 

   

>>To Be Continue>>

ตอนหน้าจงระวังเพราะ Horror จะมาเยือน!!