Ultimate Comics All-New Spider-Man #9 : คุกคาม

เรื่อง : Brian Michael Bendis
ภาพ : David Marquez & Justin Ponsor
วางจำหน่าย: 4 เมษายน 2012
สำนักพิมพ์ : Marvel Comics

ไม่กี่เดือนก่อนที่ปีเตอร์ ปาร์คเกอร์ ถึงแก่ความตาย เด็กนักเรียนชั้นประถมธรรมดานาม ไมล์ส โมราเลส ได้โดนแมงมุมดัดแปลงพันธุกรรม ที่ถูกขโมยมากัด    การกัดครั้งนั้นได้มอบพลังแมงมุมอันน่าเหลือเชื่อแก่เขาเขาตัดสินใจอุทิศตนสืบสานตำนานสไปเดอร์แมนต่อไป !!    ไมล์สได้พบลุงแอรอน อาชญากรผู้ถูกออกหมายจับ นามว่า The Prowler สกอร์เปี้ยนได้มาถึงเมืองนิวยอร์กเพื่อหวังจะล้างแค้นแอรอน สกอร์เปี้ยนแต่งตั้งตนเป็นคิงพินคนใหม่    ไมล์สได้พบกับ ริงเกอร์ โดยบังเอิญ และปราบได้สำเร็จ ทว่าตำรวจก็เข้าล้อมเตรียมเข้าจับกุม นำโดยกัปตัน แฟรงค์ ควออิส!!

กลางสี่แยก นิวยอร์กซิตี้

หลังจากที่ไมล์สได้หยุด ริงเกอร์ในที่เกิดเหตุได้สำเร็จ เขาก็ถูกตำรวจเข้ามาล้อมจับ ทว่าหัวหน้าตำรวจกับสั่งห้ามและขอคุยกับสไปเดอร์แมนคนใหม่เป็นธุระส่วนตัว

Spider-Man : อ่า ฉันไม่ได้เป็นคนทำซะหน่อยนึงนะ

Captain Quaid : ชื่อจริงนายชื่ออะไรน่ะห๊ะ?

Spider-Man : อ่า ก็สไปเดอร์แมนไง?

Captain Quaid : สไปเดอร์แมนเสียชีวิตไปแล้ว นายเป็นใครกันแน่?

Spider-Man : งั้นขอเป็นธอร์ แทนละกันได้มั๊ยล่ะ?

Captain Quaid : ฉลาดเหมือนเขาเลย  นำหมอนี่ลงมา

เจ้าหน้าที่ตำรวจ : จะให้ผมถอดหน้ากากเขาไหมครับผม?

Captain Quaid : ไม่

เจ้าหน้าที่ตำรวจ : ทำไมต้องห้ามด้วยล่ะ?

Captain Quaid : ก็เพราะฉันสั่งน่ะสิ!!

เจ้าหน้าที่ตำรวจ : แต่ชายผู้นี้เค้าสวม….

Captain Quaid : นิ่งไว้ คุณเจ้าหน้าที่!

Spider-Man : ขอบคุณ

Captain Quaid : ไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ทางกรมฉันเพิ่งโดนนาย แดนนี่ แรนด์ ฟ้องไปหยกๆ ข้อหา ถอดหน้ากากเขากลางสาธารณะชน ซึ่งละเมิดสิทธิพลเมืองของเขา
หากฉันต้องการดึงหน้ากากนายออก ฉันต้องพิสูนจ์ในศาลตามหลักกฎหมายว่านายเป็นตัวอันตรายต่อสังคม

Spider-Man : ผม เอ่อ เปล่าเป็นซะหน่อยนี่

Captain Quaid : (หลักฐานที่ปรากฎมันแย้งภายในตัวอยู่แล้วน่ะ)

Spider-Man : งั้น ก็ เอ่อ ฟังหน่อยนะ ชายคนที่ปล่อยแหวน

Captain Quaid : เดอะ ริงเกอร์

Spider-Man : ใช่เลย

Captain Quaid : ฉันรู้จักเจ้า ริงเกอร์ ดี นายอัดหมอนี่จนสลบรึ?

Spider-Man : บังเอิญครับ บังเอิญ

Captain Quaid : งั้น ก็ดีเลย เจ้าหนู งานนี้ นายได้รับกุญแจเมืองแน่นอน

Spider-Man : จริงรึ?

Captain Quaid : ไม่จริงหรอก งั้นช่วยเล่าความจริงมาสิ หรือจะลงเอยแบบนั้นหึ๊?

Spider-Man : อะไรนะ?

Captain Quaid : นาย นายช่วยเล่นตามกฎที่พี่ขอได้ไหมล่ะ?

Spider-Man : ผะ ผม จะลองช่วยเท่าที่ผมได้ละกัน…หากคุณถามมานะ

Captain Quaid : วิเศษเลย งั้นขอฉันถามหน่อยนะ

Captain Quaid : นายอายุเท่าไหร่แล้วล่ะ?

Spider-Man : อ่า 30 แล้ว ครับ

Captain Quaid : กลับไปซะ เจ้าหนู เดี๋ยวก็มีเรียนภาคค่ำหรอก

Spider-man : โทษนะ อีกอย่าง ผมไม่ใช่เจ้าหนูซะหน่อย ผะ ผมชื่อสไปเดอร์แมนต่างหาก และก็…

Captain Quaid : รู้อะไรมั๊ย? ฉันเองก็ไม่อยากตั้งอคติกับนายหรอกนะ นายช่วยให้งานเราเบาขึ้นเยอะเลย ฉันก็เลยอยากกล่าวคำว่า “ขอบคุณ” กับนายน่ะ
ฉันกัปตัน แฟรงค์ ควออิส ฉันเป็นหัวหน้าตำรวจที่ทำงานร่วมกับสไปเดอร์แมนคนก่อนน่ะ

Spider-Man : จริงหรือ?

Captain Quaid : บางครั้งบางคราวน่ะ

Spider-Man : แล้วร่วมมือกันแบบไหนล่ะ?

Captain Quaid : ก็เหมือนคราวนี้ไง โดยมีข้อยกเว้นให้ หากเค้าเข้าสู่วัยหนุ่มสาวแล้วล่ะ

Spider-Man : ผมเองก็เข้าวัยหนุ่มสาวแล้วนะ

Captain Quaid : (เมื่อเช้านี้เอง)

Spider-Man : ทำไมพวกคุณตำรวจถึงให้เวลายากเข็นเช่นนี้ล่ะ? ผมหมายถึงผมเป็นคนที่…

Captain Quaid : ไปซะ

Spider-Man : แต่…

Captain Quaid : ชั้นไม่อยากทำสำนวนกับนายน่ะสิ ไปซะ

Spider-Man : แต่…

Captain Quaid : เอาล่ะ ถอดหน้ากากเขาได้เลย

Spider-Man : แต่เมื่อกี๊คุณบอกว่า…!

Captain Quaid : จับเค้า!!!

Captain Quaid ต้องการไล่ให้สไปเดอร์แมนคนใหม่ออกจากที่เกิดเหตุจึงขู่ ทำให้ไมล์สที่เพิ่งถอดห่วงได้สำเร็จก็รีบหนีออกจากที่เกิดเหตุทันที

ริงเกอร์ที่ฟื้นขึ้นมา กำลังคิดจะหลบหนีก็ถูกนายตำรวจหยุดไว้ได้อย่างอยู่หมัด

โกดังของ Tinkerer

The Prowler หรือลุงแอรอน ได้แอบลอบเข้ามาในสถานที่เคยเป็นที่ทำงานของ Tinkererนี่อีกครั้ง

ทว่าก็มีแขกรอต้อนรับเขา

??? : แกเล่นเชือด Tinkerer ทิ้งเลยเรอะ?

Scorpion นั่นเอง พร้อมลูกน้องติดอาวุธตามมาด้วย

Scorpion : กรูรู้ดีว่าแกเป็นคนเอาจริงเอาจัง แต่ฆ่าคนที่สร้างของเล่นให้แกเนี่ยนะ ทำไมน่ะเหรอ? ยกเว้นเสียแต่หมอนี่รู้บางอย่างที่แกไม่อยากให้คนอื่นเค้ารู้น่ะสิ

The Prowler : นี่เค้าปล่อยให้แกขึ้นเครื่องมาได้ไงเนี่ย?

Scorpion : กรูอุตส่าห์เดินทางมานี่เพื่อจะเค้นที่อยู่ของแกทีเดียวเชียว แต่พอมาถึง แกก็ฆ่าหมอนี่และหนีไปซะแล้ว… กรูก็เลยคาดการณ์ว่าแกอาจใช้ที่นี่เป็นที่หลบซ่อน ที่เหลือก็เพียงนั่งคอยแกอย่างอดทนเท่านั้น

The Prwoler : ฟังนะ ระหว่างยังอยู่ในเมือง หัดไปเยี่ยมชมที่อื่นซะบ้าง

Scorpion : นี่แกคิดว่ากล้าแหยมกับกรูคนนี้แล้วคิดแผ่นกลับมาที่เมืองนิวยอร์กหน้าตาเฉยงั้นเรอะ? แกคิดว่าสกอร์เปี้ยนคนนี้ไม่มีทางตามหาตัวแกได้เรอะ คิดว่ากรูคนนี้จะยอมเลียแผลแผ่บๆอยู่ในบ้านรึไงกัน

The Prowler : เฮ้… หนูน้อยเค้าก็ช่างฝันได้เหมือนกัน เนอะ?

สกอร์เปี้ยน โดนแหย่หน่อย ก็โกรธพุ่งปรี๊ด จึงรุดเข้าไปหวังรัดคอให้ตายคามือ

อุปกรณ์ที่พกติดตัวสะพายข้างหลัง ก็ทำงาน สายฟ้าแผ่ออกจากด้านหลังแอรอน ซ็อตหัวหน้าและลูกน้องไปพร้อมๆกัน

The Prowler : ที่ฉันกลับมานี่ก็เพราะรู้ว่า หมอนี่เก็บของเล่นดีๆไว้อยู่ ฉันคิดถูก ทันทีที่แกได้รู้ซึ้ง แล้วก็แน่ล่ะ ฉันรู้ว่าแกมันโง่ดีพอที่มาเหยียบเมืองนิวยอร์กนี่
เดาซิว่าฉันรู้อะไรอีกมั๊ยล่ะ?

The Prowler : นี่ไง!!

แอรอนบังตาจนหัวสกอร์เปี้ยนกระแทกเข้าวัตถุแข็งอย่างจัง แอรอนโดนสะบัดหลุดกระเด็นลงไปนอนกับชุดเกราะประดิษฐ์

สกอร์เปี้ยนหยิบโซ่มาหวดใส่จุดที่แอรอนกลิ้งลงไปนอน

Scorpion : กรูเองก็อยากขอบใจแกมากว่ะ หากไม่ใช่เพราะแก กรูคงไม่ได้มาปักหลักปักฐานที่เมืองนี้หรอก! แล้วกรูก็ได้แล้วว่ะ!!

สกอร์เปี้ยนละเลงโซ่ฟาดซ้ำไปเรื่อยๆ

Scorpion : เมืองนี้ต้องการคิงพิน หากนั้นทำให้พวกกร๊วกอย่างแกอยู่กับร่องกับรอยล่ะก็ พี่จัดให้เลย!! กรูติดแกจริงๆโว้ยย!

Scorpion : แกเลือกคู่ต่อสู้ผิดคนว่ะ แกคงรู้ซึ้งแล้วสินะ

แอรอนออกมาพร้อมชุดบินไฮเทคของ Vulture

ทันทีที่ได้จังหวะ แอรอน ระดมยิง ขนนกคมมีด ใส่ศัตรูที่อยู่เบื้องหน้า

ทุกคนตายหมดยกเว้นเพียง สกอร์เปี้ยนที่ยังหายใจได้ตามปกติพร้อมยิ้มเย้อหยันที่ชุดนั้นทำอะไรกับเขาไม่ได้

Scorpion : แกไม่รู้จักพลังกรูดีพอ แกนึกไม่ถึงแน่ว่ากรูผู้นี้ต้องผ่านอะไรมาบ้าง

The Prowler : แก…มันเป็นตัว…อะไรกันแน่วะ?

สกอร์เปี้ยนพุ่งเข้าไปจับแอรอนด้วยความโกรธเกรี้ยว

ไม่มีทางเลือกแอรอนระดมยิงขนนกคมมีด เพื่อให้สกอร์เปี้ยนเสียหลัก ก่อนตัวเองจะบินหนี

สกอร์เปี้ยนหายใจถี่ด้วยความเหนื่อย แค้นตัวเอง ที่คว้าน้ำเหลวในการฆ่าแอรอน แถมยังเสียลูกน้องไปอีก

บนหลังคาโกดัง แอรอนที่หลบขึ้นมาได้อย่างปลอดภัยรีบวิ่งแผ่นแล๊บให้พ้นเขต เมื่อเจอกับศัตรูที่เกินกำลังของเขา ด้วยสีหน้าวิตกกังวล

เวลา สามทุ่มคือเวลาที่ทุกคนควรจะเข้านอน ครูหนุ่มรีบเร่งให้นักเรียนทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย

ครูเข้าตรวจเช็คห้องจนกระทั่งถึงห้องที่ไมล์สนอน กับไม่พบไมล์สอยู่ในห้อง จึงได้ถามว่าไมล์สอยู่ไหน

Judge บอกความจรีงไปว่าไม่ได้เห็นไมล์สมาเป็นชั่วโมงแล้ว

Ganke ก็รีบแก้กลับแทน Judge ทันที ว่าออกไปเข้าห้องน้ำ

สุดท้ายครูก็ลงมือไปตรวจในห้องน้ำเองจนทั่ว แต่ไม่พบไมล์สเลย จึงกลับมาถามเด็กๆใหม่ว่าไมล์สอยู่ไหนกันแน่

ครูกับเจอไมล์สอยู่ในห้อง จึงตั้งคำถามว่าอยู่ไหนกันแน่ ถามไปถามมาก็ไม่ได้คำตอบจริงๆสักที ครูเลยเขม่นไมล์สด้วยความฉุดเฉียว ก่อนเตือนว่าหากทำตัวแบบนี้อีกจะโทรเรียกผู้ปกครองมา ก่อนปิดประตูดังปัง

Judge เริ่มถามว่าตกลงมีอะไรกันแน่ ช่วยแชร์ความลับหน่อยได้ไหมจะได้ช่วยโกหกให้ได้ เพราะต้องอยู่ร่วมห้องจนกว่าจะจบการศึกษา

ไมล์ส กับ Ganke ยึกยักกันเองว่าจะบอกดีรึไม่ จน Judge เบื่อเลิกสนใจไปเอง และก็ครอบหูฟังดั่งเดิม

สุดท้ายทั้งสองก็ไม่ได้บอกความจริงอะไรกับเพื่อนร่วมห้อง

เที่ยงคืนกว่าแล้ว

ไมล์สยังนอนไม่หลับ Ganke ก็เช่นกัน จึงส่งทวีตหากันว่า

G “เห็นเรื่องที่นายทำคืนนี้แล้วล่ะ บ้าระห่ำมาก”

M “นายไม่เข้าใจหรอก ฉันเกลียดการโกหกที่สุดเลยน่ะ”

G “อย่างน้อย มันก็คุ้มที่จะเสี่ยง ใช่ไหมล่ะ”

M “เราจะ…”

ผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่าไมล์สยังนอนไม่หลับ ส่วน Ganke นอนหลับปุ๋ยซะแล้ว

จู่มือถือไมล์สก็สั่นแจ้งเตือนว่ามีข้อความส่งมา

ข้อความจากลุงเขาเอง

A “ไงจีะ หลานรัก”

A “เตรียมตัวพร้อมจะเจอหน้ากันรึยัง?”

M “ไม่เอาฮะ”

A “ขอตกลงกับหลานเรื่องหนึ่งเองนะ หลานช่วยจัดการเรื่องนึงให้ลุง เสร็จเรื่องลุงก็จะไม่ยุ่งชีวิตหลานอีกเลย เรื่องเดียว”

A “พบลุงที่ดาดฟ้าโรงแรม Le Bleu อีกหนึ่งชั่วโมง”

ไมล์สเริ่มไคร่ครวญเรื่องของลุง ลุงที่เขาเคยเครารพนับถือ เพราะนี่อาจเป็นจุดเปลี่ยนครั้งสำคัญชีวิตของไมล์สเลย !!

โปรดติดตามตอนต่อไป