Wonder Woman #10 – Vows

เรื่อง : Brian Azzarello

ภาพ : Kano และ Tony Akins

วางจำหน่าย : 20 มิถุนายน 2012

สำนักพิมพ์ : DC Comics

บทสรุปของการฝ่านรก วันเดอร์ วูแมน จะเอาตัวรอดออกไปจากใต้พิภพได้อย่างไร?

“เจ้าสาบานความรักของเจ้า…” – เฮดีส

เฮดีส: แต่ข้าต้องการมากกว่านั้น

วันเดอร์ วูแมน: แต่ท่านเฮดีส… จะมีอะไรมีความหมายไปกว่าคำสาบานได้อีก?

เฮดีส: ข้อพิสูจน์ บ่วงบาศของเจ้า– ตำนานกล่าวไว้ว่าผู้ใดที่อยู่ใต้อำนาจของมันจะต้องพูดสัจ

วันเดอร์ วูแมน: แปลว่า… ท่านไม่เชื่อใจข้า?

เฮดีส: พูดแบบนั้นก็เกินไป เอาเป็นว่า… ด้วยคำตอบของเจ้า ข้าคงไม่จำเป็น (ต้องเชื่อใจ เพราะยังไงก็โกหกไม่ได้)

 

เฮดีส: เจ้ารักข้าไหม วันเดอร์ วูแมน?

วันเดอร์ วูแมน: ใต้พิภพ… ข้ารักท่าน

 

เฮดีส: ถ้างั้นก็เป็นไปตามนั้น

บาทหลวง: ไดอาน่าแห่งเทอมิสคีร่า องค์หญิงแห่งเหล่าอเมซอน ข้าขอผูกมัดเจ้าไว้กะ–

วันเดอร์ วูแมน: ผูก? ด้วยข้อพิสูจน์– ไม่ใช่การเชื่อใจ?

 

วันเดอร์ วูแมน: ข้าจะไม่ยอมถูกมัดไว้แบบนั้นกับชายใด… หญิง… หรือแม้แต่เทพเจ้า

 

เฮดีส: เจ้ารู้ตัวไหมว่าเจ้าอยู่ที่ไหน? เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก

วันเดอร์ วูแมน: ข้าไม่สนหรอกว่าท่านจะเป็นใคร– ข้ารู้ตัวดีว่าข้าคือใคร… และข้าหนีสิ่งที่ข้าเป็นไม่ได้ (ฉันจะทำตามที่ใจตัวเองอยากจะทำ ถ้าจะหนีก็จะหนี)

 

เฮดีส: ข้าจะตามหานังเด็กสาวที่ชื่อ โซล่า นั่น และ–

วันเดอร์ วูแมน: –(และท่าน) จะเจอหาคนที่ข้าไว้วางใจให้ปกป้องนาง และพวกเขาจะไม่ยอมท่านง่ายๆ

เฮดีส: ข้าจะฆ่าเจ้า

วันเดอร์ วูแมน: ฆ่าข้า รักข้า มันต่างกันตรงไหน? ท่านอยากลองก็เชิญ และถึงท่านจะทำสำเร็จ แต่มันจะไม่ง่ายหรอก เชื่อข้าสิ

 

ลูกๆ ของเฮดีส: พวกข้าเตือนเจ้าแล้ว! เจ้าไม่มีทางหนีท่านพ่อไปได้! เจ้าจะต้องติดอยู่ในนี้ไปตลอด! ชีวิตของเจ้าจบลงแล้ว! เจ้ามันก็เป็นแค่เศษเนื้อ

วันเดอร์ วูแมน: เศษเนื้อ? ทำความรู้จักกับชาวอเมซอนซะนะ

 

อีรอส: ดูเหมือนงานเลี้ยงจะเลิกแล้วนะ

เฮเฟสทัส: ก็ดี

นางปีศาจพุ่งเข้ากัดเลนนอกส์ แต่หารู้ไม่ว่าตัวเขานั้นทำจากดิน

เลนนอกส์: เออ ไอ้เรื่องเมื่อกี้ (ที่นางปีศาจกัดไม่เข้า อีรอสและเฮเฟสทัสน่าจะยังไม่รู้ว่าเลนนอกส์ทำจากดิน)

 

วันเดอร์ วูแมน: พวกท่านมาทำอะไรที่นี่–? พวกท่านควรที่จะอยู่กับโซล่า!

เฮเฟสทัส: เฮอร์มีสอยู่กับนาง

วันเดอร์ วูแมน: ขอโทษด้วย ข้านึกว่าพวกท่านทั้งหมดจะอยู่กับนาง แต่ยังไงซะ นี้ก็เป็นศึกของข้า พวกท่านไม่น่ามา–

เลนนอกส์: ถูกของเธอ… (ไม่น่ามาเลย)

วันเดอร์ วูแมน: ก็ได้แต่หวังว่าฉันจะผิด

 

เฮดีส: ข้าเข้าใจละ เจ้าก็แค่อยากมาต้อนรับแขกของเราเท่านั้นเอง

เฮดีส: ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยนะเฮเฟสทัส มีการเปลี่ยนแผนเล็กน้อย เราจะไม่มีพิธีวิวาห์แล้ว ตรงกันข้าม… การประหารแทน

วันเดอร์ วูแมน: ท่านโกรธที่ข้าพูดความจริงงั้นหรอ?

เฮดีส: ใช่แล้ว เจ้าสาวข้า…

 

เฮดีส: ข้าโกรธ

 

เฮดีส: เจ้าจะไม่มีวันได้หนีไปจากใต้พิภพ วันเดอร์ วูแมน

เฮดีส: เจ้าจะต้องใช้ชีวิตที่เหลือของเจ้า ถูกข้ากลืนกินไปเรื่อยๆ

ทันใดนั้นก็มีมือยักยื่นเข้ามาช่วยวันเดอร์วูแมนเอาไว้

 

วันเดอร์ วูแมน: นี่เธออีกคนหรอ สไตรฟ์? ทำไมพวกเจ้าปล่อยให้ฉันสู้ศึกนี้คนเดียวไม่ได้นะ?!

สไตรฟ์: ล้อเล่นใช่มะ? แบบว่า ถูกกลืนกินโดยความรักมันก็แอบโรแมนติกหน่อยๆอะนะ แต่โดนกินเรื่อยๆ นี่แบบ… ช่วงที่ถูกเคี้ยวมันจะเละไปนะ แม้แต่ตัวเธอเองก็เถอะ

วันเดอร์ วูแมน: ปล่อยให้มันเป็นปัญหาของฉันไม่ได้หรือ?!

สไตรฟ์: อี๊…

???: ปล่อยให้นางสู้ไป

 

เฮดีส: นางไม่มีวันชนะอยู่แล้ว

วันเดอร์ วูแมน: ชนะไม่ใช่สิ่งที่ข้าต้องการ

เฮดีส: ถ้างั้นเจ้าจะสู้ทำไม?

วันเดอร์ วูแมน: เพราะในศึกนี้… ข้าไม่มีวันแพ้

เฮดีส: เจ้าโกหกข้า

วันเดอร์ วูแมน: ข้าเปล่า ข้ารักท่านจริงๆ ใต้พิภพ… ข้ารักทุกคน
(ถ้าใครจำช่วง Blackest Night ได้ น่าจะพอจำได้ว่า Emotional Spectrum ของ Wonder Woman คือ ความรัก 100%) 

 

เฮดีส: ไร้สาระ–

เฮเฟสทัส: อาจจะใช่ สำหรับคนที่รักใครไม่เป็น

เฮดีส: ช่างเหล็ก… การที่สไตรฟ์มาที่นี่เพราะงานวิวาห์ ข้าพอเข้าใจ แต่เจ้า… ข้านึกว่าเจ้ายอมมา– ในขนาดที่คนอืนในครอบครัวเราไม่ยอมมา– เพราะเจ้ารังเกียจพวกเขามากกว่าข้า

เฮเฟสทัส: รังเกียจอาจเป็นคำที่แรงเกินไป พวกเขา… ทำให้ข้าผิดหวัง

เฮดีส: ยังไงกัน?

เฮเฟสทัส: เพราะพวกเราสามารถเป็นอะไรได้มากกว่านี้ พวกเราต่างทะเลาะกัน แต่ไม่ใช่เพราะพวกเรารักกัน ถึงแม้มันควรจะเป็นแบบนั้น (นึกถึงพี่น้องที่ทะเลาะกัน สุดท้ายก็ยังรักกันอยู่ดี)

 

เฮดีส: เจ้ามันอ่อนไหวเกินไป นั่นคือเหตุผลที่พี่สาวข้า(เฮร่า แม่ของเฮเฟสทัส)โยนเจ้าทิ้งใช่ไหม?

เฮเฟสทัส: ผิดแล้วท่านอา… เป็นเพราะท่านแม่ไม่สามารถรักข้าได้ต่างหาก

เฮดีส: และวันเดอร์ วูแมนเองก็ไม่สามารถรักข้าได้เหมือนกัน! ขนาดใช้ปืนของอีรอสแท้ๆ…

วันเดอร์ วูแมน: เฮดีส… ข้าไม่แน่ใจ แต่ข้าเชื่อว่าถึงท่านจะยิงมันใส่ใครก็ตาม ผลรับของมันคงเหมือนเดิม ท่านไม่สามารถทำให้ใครรักท่านได้ ตราบใดที่ท่านยังไม่สามารถรักตัวท่านเองได้

เฮเฟสทัส: นั่นคือความจริง ไม่มีใครรักตัวเองเท่าอีรอสอีกแล้ว

อีรอส: ท่านพ่อ?

เฮเฟสทัส: แต่ข้ายังคงรักเจ้ามากกว่าสิ่งอืนใด ลูกชาย

(ตรงนี้ผมแอบงงเหมือนกัน เพราะตามประวัติพ่อของอีรอสมีความเป็นไปได้ 2 คนอืน แอรีส หรือ เฮอร์มีส อาจเป็นไปได้ว่าอีรอสอยู่กับเฮเฟสทัสมานาน และเขาก็รักอีรอสเหมือนลูกแท้ๆ)

 

เฮดีส: ถ้างั้นเจ้ารักข้า แต่จะไม่ยอมเป็นเจ้าสาวให้ข้า?

วันเดอร์ วูแมน: ใช่

เฮดีส: แต่เจ้ารักข้า?

วันเดอร์ วูแมน: ข้ารักท่าน

วันเดอร์ วูแมนเดินเข้าไปหาเฮดีส

เฮดีส: ไม่ อย่ามาถูกตัวข้า… ไปซะ

 

สไตรฟ์: ถ้างั้นก็ไม่มีงานวิวาห์งั้นสิ? ก็แปลว่าไม่มีการหยะ–

เฮดีส: ไปซะ

เฮเฟสทัสนำของขวัญที่เขาทำขึ้น(ในเล่มที่แล้ว)มามอบให้กับเฮดีส

เฮเฟสทัส: ใต้พิภพ… ข้าทำสิ่งนี้ให้ท่าน อย่าให้มันศูนย์เปล่าเลย

 

วันเดอร์ วูแมน: ทำไมข้ารู้สึกเหมือนท่านวางแผนทุกอย่างเอาไว้หมดแล้ว?

เฮเฟสทัส: ข้าไม่รู้เหมือนกัน

วันเดอร์ วูแมน: แต่ท่านรู้?

เฮเฟสทัส: แผน… พวกมันเคยเป็นไปตามนั้นที่ไหน?

วันเดอร์ วูแมนหันไปหาอีรอสและขอยื่มปืนของเขาอีกครั้ง

วันเดอร์ วูแมน: อีรอส– ข้าขอยืมหน่อยได้ไหม?

อีรอส: เจ้าเล็งไปไหน?

วันเดอร์ วูแมน: ข้าเล็งไปไหนหรอ…?

 

“แม่นแล้วกัน” – วันเดอร์ วูแมน

ศรแห่งอีรอสทำให้คนตกหลุมรักคนที่เขาเห็นเป็นคนแรก ของขวัญที่วันเดอร์ วูแมนได้มอบให้กับเฮดีสคือการทำให้เขาได้รักตัวเองเป็น

  จบไปอีกหนึ่งบทของวันเดอร์ วูแมน แต่ยังมีเทพอีกองค์ที่หมายจะเอาบัลลังก์แห่งเทพอยู่ โปรดติดตามในตอนหน้า กับอีกบทใหม่ของ วันเดอร์ วูแมน ใน Rising Son

 

Review ท้ายเล่ม

เล่มนี้ผมให้ 4.5 เต็ม 5 ครับ

เรื่องภาพไม่อยากพูดมาก เพราะรู้สึกว่ายังไงก็สู้ Cliff Chiang ไม่ได้ แต่ก็ต้องยอมรับว่าฟิวก็เรื่องไม่ได้หลุดเลย

ส่วนตัวชอบเล่มนี้มาก เพราะได้เห็น WW ที่เคยรักมาก คือ WW ที่มีความรักและมอบมันให้กับทุกๆ คน แทมก็บอกไว้เลยว่า ไม่คิดว่าเรื่องจะจบแบบนี้ ไม่นึกว่าจะหักมุมแบบนี้จริงๆ สนุกดีครับ ฉาก Action ถึงจะไม่มันส์เว่อๆ แต่ก็ออกมาดี และยังมีฉากซึ้งๆให้ได้อ่านด้วย