NIGHTWING  #7-#8
เรื่อง : KYLE HIGGINS
ภาพ : TREVOR McCARTHY
วางจำหน่าย: มีนาคม – เมษายน 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics

บทนำสู่การเปิดฉากรัตติกาลฮูก

..

กรุงก็อทแธม, นานมาแล้ว

 

พ่อพูดเสมอว่าทุกการแสดงมี “จุดผกผัน”

มันคือช่วงเวลาชั่วพริบตาที่จะกำหนดทิศทางของการแสดงคืนนั้นทั้งหมด

ช่วงเวลาชั่วพริบตาที่กำหนดทุกสิ่ง กำหนดว่าโชว์จะรุ่งหรือจะร่วง

ชีวิตเองก็เหมือนกัน มันเต็มไปด้วยจุดผกผัน จุดผกผันที่จะทำลายชีวิตคุณ

 

และกำหนดชีวิตของคุณ

 

กรุงก็อทแธม, ปัจจุบัน

การแสดงพิเศษอุทิศแด่ฟลายอิ้ง เกรย์สัน

..

ไซโกะหรือเรย์มอนด์ เพื่อนเก่าแก่ของดิ๊กได้ทำการระเบิดลานจัดการแสดงจนพินาศ!

เรย์มอนด์: ฉันชอบคำพูดที่แกพูดตอนพิธีเปิดจริง ๆ ว่ะ ดิ๊ก… ตรงที่แกบอกว่าแกต้องรับมือกับสิ่งที่ไม่อยากจะเผชิญ

เรย์มอนด์: ประเด็นมันอยู่ตรงนี้แหละ เพื่อนเอ๋ย  ถ้าตอนนั้นแกไม่ไปจากคณะละครสัตว์นี่ … เรื่องทั้งหมดก็คงไม่เกิดขึ้น

ดิ๊ก: นายพูดเรื่องอะไรกันแน่ เรย์มอนด์

เรย์มอนด์: แกหนีไป ดิ๊ก… พวกมันก็เลยหันมาทำลายฉัน ตั้งแต่คืนนั้นที่ฉัน “จมน้ำตาย” – –

 

“ฉันไม่ได้อยู่บนรถด้วยซ้ำ ตาเฒ่าแฮลี่นั่นเป็นคนจัดฉากทุกอย่าง”

 

“พวกมันจองจำฉันในความมืด… ปล่อยให้ฉันเผชิญกับนรก”

“ฉันต้องทนอยู่กับความเจ็บปวดและสิ้นหวัง… กระทั่งวันที่ฉันพังทลาย”

“กระทั่งวันที่ฉันไม่รู้สึกรู้สาอะไรอีก”

“ฉันตกอยู่ในกำมือพวกมัน… เป็นหนึ่งในบรรดาเด็กที่ถูกทำลาย ทนทรมาณจนกระทั่งถูกลากคอออกไป”

 

เรย์มอนด์: นั่นล่ะ ดิ๊ก โฉมหน้าที่แท้จริงของคณะละครสัตว์

เรย์มอนด์: มันคือสถานที่ที่ทำลายชีวิตเด็ก… เปลี่ยนให้พวกเรากลายเป็นนักฆ่า

เรย์มอนด์: แต่พวกมันเห็นว่าฉันยังไม่ดีพอ… พวกมันก็เลยเอาฉันไปทิ้งไว้กลางป่า ทำลายดวงตาของฉัน

เรย์มอนด์: แต่แก ดิ๊ก เกรย์สัน – – ไนท์วิงผู้กล้า แกไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยใช่มั้ย?

ดิ๊ก: เรย์มอนด์ ฉันไม่รู้ว่านายพูดเรื่องอะไร แต่เท่าที่รู้คือ – – นายฆ่าคนไปก็ไม่ช่วยอะไรหรอก

จากนั้น ดิ๊กก็ตัดลวดยึดโคมไฟ เพื่อให้มันตกลงไปดับไฟที่ลุกไหม้อยู่ด้านล่าง

โครมมม!

 

ทั้งคู่กอดรัดฟัดเหวี่ยงกันจนตกลงไป

ในขณะเดียวกัน ราย่าจัดการล็อคประตูทางออก ทำให้ผู้คนที่อยู่ข้างล่างไม่อาจหนีออกไปได้!

ทางด้านดิ๊ก เรย์มอนด์บอกความจริงว่าเขาร่วมมือกับราย่า ซึ่งทำให้ดิ๊กตกตะลึง!

แต่ราย่าไม่อาจทนเห็นคนตายต่อหน้าได้ เธอจึงปลดล็อคประตูในที่สุด!

ดิ๊ก: ดูเหมือนนายจะเข้าใจเธอผิดไปแล้วล่ะ เรย์มอนด์ แต่ฉันไม่แปลกใจนักหรอก…

ดิ๊ก: เพราะนายเข้าใจผิดมันซะทุกเรื่องเลย

ดิ๊ก: ตอนนี้นายเองก็ไม่ต่างจากไอ้พวกโรคจิตที่เพ่นพ่านอยู่ในเมืองนี้ – – เป็นไอ้พวกที่ทำผิดแล้วโทษชาวบ้าน

ดิ๊ก: นายรู้มั้ยว่าฉันเบื่อนะเฟ้ย นายว่าเรื่องเป็นแบบนี้เพราะฉันทิ้งคณะละครสัตว์ไป… ก็ได้ ถ้านายอยากคิด นายก็คิดไปเถอะ เราต่างก็รู้ว่ามันไม่จริง

เรย์มอนด์: แต่… แกลืมสมุดเล่มนั้นไปแล้วรึไง มันคือสมุดรายชื่อที่ถูกเลือกสรร

เรย์มอนด์: ใช่แล้ว ดิ๊ก… พวกมันไม่ได้ต้องการฉัน… มันต้องการแกโว้ย ต้องการแกจนวันที่แกออกไปกับไอ้เศรษฐีนั่น

เรย์มอนด์: พวกมันก็เลยมาหาฉันแทนไงล่ะโว้ย!

 

ทั้งคู่ตะลุมบอนกันอีกครั้ง และดิ๊กก็เป็นฝ่ายชนะ

แต่เรย์มอนด์ไม่ยอมให้ดิ๊กช่วย เขาตัดลวดของดิ๊กที่รัดขาอยู่ทิ้ง!

หลังจากนั้นตำรวจก็มา

ราย่าถูกตำรวจควบคุมตัวไป

ดิ๊ก: เขาว่าเธอสารภาพทุกอย่าง ราย่า… เธอช่วยเรย์มอนด์จริง ๆ เหรอ?

ดิ๊ก: บอกให้ฉันเข้าใจทีเถอะ… โปรดบอกฉันที่ว่าทำไม?

แต่ไม่มีคำตอบใดจากเพื่อนเก่าและคนรักเก่าของเขา เธอถูกควบคุมตัวไปรับโทษในความผิดที่ก่อขึ้น

คฤหาสน์เวย์น

หลังจากนั้น ผมก็ได้รับสายจากอัลเฟร็ด บรู๊ซกลับมาแล้วหลังจากหายสาบสูญไปกว่าหนึ่งอาทิตย์ระหว่างตามรอยสภาแห่งฮูก แกบอกว่าบรู๊ซอยากอยู่คนเดียว… แต่อัลเฟร็ดรู้สึกเป็นห่วง พอผมเห็นเขา ผมก็รู้ทันทีว่าทำไม

 

ดิ๊ก: เหวอ บรู๊ซ พวกมันทำอะไรกับคุณกันเนี่ย?

บรู๊ซ: ศพแช่แข็งนั่นคือทาล็อน นักฆ่าแห่งสภาฮูก

ดิ๊ก: เขา… ตายรึยังน่ะ?

บรู๊ซ: ตายแล้ว… แต่ก็ยังไม่ตาย

 

บรู๊ซเริ่มบรรยายข้อมูลทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับสารเคมีที่สามารถคืนชีพให้คนตาย ผมทำความเข้าใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเงียบ ๆ จนกระทั่ง..

.

บรู๊ซ: หมอนี่ชื่อคอบบ์, วิลเลี่ยม คอบบ์, เขาคือทวดของนาย

 

ดิ๊ก: อะไรนะ

บรู๊ซ: ฉันตรวจวิเคราะห์เรียบร้อยแล้ว

ดิ๊ก: แล้วทำไมคุณถึงเพิ่งจะมาบอกผมล่ะ?… นี่ใช่มั้ย เหตุผลที่คุณไม่ยอมให้ผมลงมาที่นี่?

บรู๊ซ: นั่นก็ส่วนหนึ่ง

ดิ๊ก: แล้วส่วนที่เหลือล่ะ คุณก็คงไม่คิดจะบอกผมอีกล่ะสิ

 

ดิ๊ก: รู้มั้ยบรู๊ซ ผมรู้ว่าคุณคิดว่าการที่คุณปิดบังผมจะเป็นการปกป้องผม

ดิ๊ก: แต่คุณหลอกตัวเอง พูดตรง ๆ นะ – – ยอมรับเถอะว่าคนที่คุณคิดจะปกป้องน่ะไม่ใช่ใครนอกจากตัวคุณเอง

ดิ๊ก: คุณพยายามกลัวว่าคุณจะมีอารมณ์ความรู้สึกอย่างปุถุชน!

 

ดิ๊ก: แต่คุณไม่รู้อะไรเลย! คุณไม่รู้ว่าตอนนี้ผมต้องรับมืออยู่กับอะไร!

ดิ๊ก: และขอบอกให้รู้ไว้เลยนะ บรู๊ซ ถ้าคุณคิดว่าการที่ผมได้รู้ว่าทวดที่ผมไม่เคยเจอหน้าเป็นอาชญากรจะทำให้ผมรู้สึกแย่ได้ล่ะก็ แปลว่าคุณยังรู้จักผมไม่พอ – –

 

ผัวะ!!

บรู๊ซ: เธอถูกวางตัวให้เป็นหนึ่งในนั้น ดิ๊ก

ดิ๊ก: ผมถูกเลือกให้เป็นทาล็อนอย่างนั้นเหรอ?

บรู๊ซ: ในยุคก่อนสมัยใหม่ หลายครั้งที่นักรบผู้กล้าคือนักแสดงที่ถูกกะเกณฑ์เข้าสู่สนามรบ เป็นพวกนักกายกรรม สมัยนี้พวกเขาเหล่านั้นก็คือ – –

ดิ๊ก: คือพวกคณะละครสัตว์สินะ…

บรู๊ซ: ตัวตนที่แท้จริงของทาล็อนคนนี้ยืนยันได้ ทุก ๆ ทศวรรษ คณะละครสัตว์แฮลี่จะคอยฝึกฝนเด็กให้แก่สภา และเลือกเด็กมาคนหนึ่งเพื่อเป็นทาล็อนในยุคนั้น เธอคือเป้าหมายล่าสุด แต่เมื่อพ่อแม่เธอตาย…

ดิ๊ก: คุณก็พาผมมาที่นี่ซะก่อน…

บรู๊ซ: รู้มั้ย ดิ๊ก บางคืนฉันเคยรู้สึกเหมือนกับว่าเมืองนี้กำลังจ้องมองฉันอยู่… เธอถามฉันว่าพวกสภาทำอะไรกับฉันใช่มั้ย? ที่พวกมันทำคือการเผยโฉมธาตุแท้แห่งเมืองนี้ให้ฉันเห็น กรุงก็อทแธมที่ฉันคิดว่ารู้จักดี เมืองของฉันเมืองนี้… มันไม่มีจริง

ดิ๊ก: งั้นมาฟังความจริงวันนี้จากผมบ้าง คุณอาจเห็นแล้วว่าเมืองนี้ถูกแบ่งเป็นสองฝั่ง ฝั่งของนกฮูกกับฝั่งของค้าวคาว แต่ความจริงก็คือผมไม่สนสักนิดว่าบรพพบุรุษผมเป็นใคร ไม่สนเลยว่าสภาฮูกอยากให้ผมเป็นอะไร ก็ผมไม่ทำตามเสียอย่าง เราเป็นในสิ่งที่เราเลือกเองนะบรู๊ซ ไม่ได้เป็นในสิ่งที่กาลเวลาเลือกสรรให้เราเป็น

“สภาฮูกมันก็แค่ไอ้พวกชั่วรายใหม่ ไม่ต่างจากพวกชั่วอื่น ๆ หรอก”

“อาจจะจริงที่คุณพลาดไปบ้าง คุณอาจจะเสียท่าพวกมัน…”

“แต่พวกมันไม่ใช่ก็อทแธม”

“บรู๊ซ คุณเองก็ไม่ใช่”

สมุดรายนามซึ่งบันทึกชื่อทาล็อนทั้งหมดที่แฮลี่ได้ฝึกฝน ยกเว้นเพียงรายชื่อเดียว

..

ริชาร์ด เกรย์สัน

 

ประจวบเหมาะจริง ๆ ที่ทุกอย่างเกิดขึ้นในก็อทแธม

เมืองที่พรากเอาทุกสิ่งที่คุณรักไปจากคุณ และเปลี่ยนแปลงสิ่งเหล่านั้นกลับมาเล่นงานคุณ

เมืองที่ชักนำเอาความแข็งแกร่งของคุณหวนกลับมาทำร้ายตัวคุณเอง

 

ผมนึกเสมอว่าอดีตได้หนุนเสริมผม โศกนาฏกรรมทั้งหลายได้ชักนำชีวิตผม

แต่ผมเพิ่งรู้ว่ามันไม่จริง – – ไม่จริงเอาซะเลย

เราไม่ได้ถูกชักนำด้วยโศกนาฏกรรมหรือจุดพลิกผัน

 

อัลเฟร็ด: คุณหนูริชาร์ด… ผมมีอะไรที่คุณต้องอยากดูแน่ ๆ

ดิ๊ก: อะไรเหรอ อัลเฟร็ด?

อัลเฟร็ด: กระผมเพิ่งได้ภาพถ่ายสำเนามา เป็นภาพถ่ายในที่เกิดเหตุจากสารวัตรกอร์ดอน

อัลเฟร็ด: ดูเหมือนจะมีคนถูกสังหารด้วยกระบองเอ็สคริม่าของคุณน่ะขอรับ

เราถูกชักนำด้วยทางเลือกที่เราต้องเผชิญหน้าต่างหาก

เราถูกตัดสินด้วยสิ่งที่เราเลือกเมื่อถูกท้าทาย และในสถานที่อย่างก็อทแธม สิ่งหนึ่งที่คุณมั่นใจได้เลยก็คือ…

 

คุณจะถูกท้าทายอยู่เสมอไม่ว่าจากเรื่องใด ๆ ก็ตาม

 

..

 

กรุงก็อทแธม, 1910

นี่คือเรื่องราวว่าด้วยความรัก ความเสียสละ และการหักหลัง

นี่คือเรื่องราว… ที่จะเล่าให้ท่านรู้ว่าเหตุใด ชายที่ผมจะสังหารในราตรีนี้ จึงเป็นคนทรยศที่เลวร้ายที่สุดของก็อทแธม

 

 

ในช่วงเปลี่ยนผ่านศตวรรษ ก็อทแธมกลายเป็นสถานที่แสนวิเศษสำหรับเติบโตเป็นผู้ใหญ่ แต่นั่นก็เฉพาะเจาะจงอยู่ในวงชนชั้นสูงหรือเด็กจากเมืองอื่น

 

ผมเกิดเมื่อวันที่สิบ ตุลาคม ปีหนึ่งพันเก้าร้อยหนึ่ง ผมไม่ใช่ชนชั้นสูง นั่นก็เพราะบิดาของผมไม่ใช่สมาชิกในสังคมชั้นสูง ไม่ใช่หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่… ไม่ใช่อลัน เวย์น, เฟร็ดเดอริค ค็อบเบิ้ลพ็อทท์, เอ็ดวาร์ด เอลเลี้ยต, หรือเบอร์ตั้น คราวน์… สี่ตระกูลใหญ่แห่งก็อทแธม

 

 

บิดาของผมเป็นเพียงช่างเหล็ก เช่นเดียวกับปู่ของผม ท่านอุทิศชีวิตให้กับการสร้างสะพานตามคำสั่งของพี่น้องตระกูลเกทส์และพวกตระกูลใหญ่ จนต้องสูญเสียชีวิตไปในเหตุการณ์สะพานคาเมรอน เคนถล่ม

 

วัยเด็กของผมจบลงเท่านั้น

 

ช่วงวัยนี้ส่งอิทธิพลต่อชีวิตของผมในกาลต่อมาอย่างยิ่งยวด ผมต้องแสดงปาหี่หาสตางค์ท่ามกลาง “คนมีสตางค์” ในก็อทแธม… คน ๆ หนึ่งจะรู้สึกสิ้นหวังได้เพียงใดกันเล่า?

 

 

มารดาของผมทำงานในโรงงานสิ่งทอ ผมยังเยาว์วัยเกินกว่าจะหาเลี้ยงชีพตนได้ ครอบครัวของเราไม่มีเงินมากพอที่จะให้ใครคอยดูแลผม เพียงซื้อหาอาหารก็ยากลำบากแล้ว แต่มารดาของผมก็ยังคงย้ำเตือนอยู่เสมอเรื่องการ “แบมือขอทาน” ท่านไม่อนุญาตให้ผมหากินกลางท้องถนน

 

แต่ผมจะอยู่นิ่งเฉยได้อย่างไรกันเล่า? กิจวัตรนี้ดำเนินอยู่หลายเดือน จนกระทั่งข้ามพ้นปี

 

 

กระทั่งโอกาสได้ย่างเข้ามาเปลี่ยนแปลงทุกอย่าง

 

นักล้วงมือไวแอบฉวยกระเป๋าของชายกลางคน เด็กหนุ่มจึงจัดการหยุดนักล้วงผู้นั้นด้วยการปาลูกบอลใส่!

 

ชายกลางคน: แม่นอะไรอย่างนี้ อ้ายหนู… ฉันประทับใจเหลือเกิน

เด็กหนุ่ม: ขอบคุณขอรับท่าน

ชายกลางคน: ถามสักหน่อยสิ… เธอสนใจเปลี่ยนไปทำงานที่ดีกว่านี้หรือเปล่า?

 

กรุงก็อทแธม, ปัจจุบัน

 

ตลอดหลายสัปดาห์ที่ผ่านมา เรื่องที่เกิดนี่แหละที่ทำให้ผมเจ็บจี๊ดที่สุด พี่น้องสเตรย์ฮอร์น – – ถูกสังหารจากการกระหน่ำตีด้วยกระบองเอ็สคริม่าของผมเอง ทุกครั้งที่อาวุธของพวก “ค้างคาว” โผล่มาในที่เกิดเหตุ พวกนักข่าวหัวเห็ดมักจะโผล่หัวมาด้วยเสมอ อย่างคดีรอสสินี่เมื่อปีก่อนนั่นก็เป็นตัวอย่างที่เห็นได้ชัด แต่นี่กลับไม่มีข่าวอะไรหลุดออกมาเลยสักอย่าง

 

แปลว่า… คดีนี้มีอะไรแตกต่างไปรึเปล่า?

ดูเหมือนว่าอัลเฟร็ดจะส่งข้อความมา

 

..

“ถึงพันธมิตรแห่งค้างคาวทุกท่าน”

 

รัตติกาลฮูก, 19 นาฬิกา 40 นาที

“ผมส่งข้อความกระทันหันมาให้เนื่องจากมีเหตุการ์ณร้ายแรงเกิดขึ้น ค่ำคืนนี้เหล่าสภานกฮูก ได้ส่งมือปราบสังหารออกฆ่าบุคคลสำคัญในเมืองร่วมสี่สิบคน สภาเล็งเป้าไปยังผู้นำก็อธแธม บุคคลผู้ร่วมกันสร้างเมืองนี้”

 

 

“ผมได้ส่งรายชื่อเหยื่อให้พวกคุณแล้ว มือปราบของสภามีนามว่า ทาลอน พวกมันกำลังมุ่งหน้าไปหาเป้าหมาย และขอย้ำว่า ทาลอน ถูกฝึกมาให้ฆ่าโดยเฉพาะ และยังมีความสามารถรักษาตัวเอง ซึ่งผมเกรงว่าขณะนี้เราคงช่วยเป้าหมายอีกหลายคนไม่ทัน ผมจะพยายามเปิดสัญญาณในถ้ำให้นานเท่าที่ทำได้”

 

ดูเหมือนคดีพี่น้องสเตรย์ฮอร์นคงต้องพักไว้ก่อน

 

ดิ๊ก: อัลเฟร็ด – – ผมอยู่ที่สถานีตำรวจก็อทแธม ที่นี่แข็งแกร่งอย่างกับป้อมปราการ สารวัตรกอร์ดอนมีลูกน้องอยู่พอถมเถ เพราะงั้นผมจะไปช่วยนายกฯฮาดี้ที่ศาลาว่าการเมือง ผมจะถึงที่นั่นในเวลาสิบนาที – –

 

“– – หวังว่าผมจะไปถึงทันเวลา!”

 

ศาลาว่าการเมือง

นายกฯฮาดี้กำลังประชุมอยู่กับคณะ ทันใดนั้นไฟก็ดับลง ท่านสมาชิกสภาดาวิสจึงอาสาเดินออกไปดู

 

!!

 

“นายกเทศมนตรีเซบาสเตียน ฮาดี้ – – เจ้าโกงกินและทรยศก็อทแธม”

“สภาแห่งฮูกขอตัดสินให้เจ้าตาย!”

 

ให้ตายเถอะ ฉันมาสาย!

สมาชิกสภาดาวิส และรปภ.อีกสองสามคนอย่างต่ำถูกสังหาร

 

..

เขาจับตาดูผมมาหลายอาทิตย์แล้ว

มารดาของผมเองก็เช่นกัน ในขณะที่ท่านปรามไม่ให้ผมทำงาน แต่ท่านกลับรู้เรื่องของผมทั้งหมด

เงินตรายังคงเป็นเงินตรา นั่นคือเหตุผลที่มารดายอมให้ผมให้ผมเข้าไปอยู่ในคณะละครสัตว์ของแฮลี่

 

แฮลี่: การแสดงของเรา… แค่ลูกบอลยังไม่เพียงพอดอก เจ้าต้องฝึกฝนฝีมือเพิ่ม

เด็กหนุ่ม: อย่างไรกัน?

แฮลี่: ต้องใช้อาวุธที่ร้ายแรงขึ้น

 

ผมผ่านช่วงเวลานานปีอย่างพร่าเลือน ผ่านเมืองสู่เมือง ผ่านคืนสู่คืน ผมไม่เพียงมีฝีมือ… หากแต่ยังเป็นยอดฝีมือ

 

 

หลายปีพ้นผ่าน ชื่อเสียงของผมขจรขจาย จากเด็กที่ซุกหัวอยู่ในก็อทแธม… ผมกลายเป็นชนชั้นสูงแห่งก็อทแธม

 

 

ความเปลี่ยนแปลงนำมาซึ่งสิ่งอื่น

เธอชื่อเอมีเลีย ในช่วงหนึ่งที่คณะของแฮลี่อยู่ในก็อทแธม… เราสองคนตกหลุมรักซึ่งกันและกัน

 

ฮาดี้: มันคือตัวอะไรกันวะนั่น?

ดิ๊ก: มันคือทาล็อน – – นักฆ่าแห่งสภาฮูก มันมาเพื่อสังหารพวกคุณ!

ฮาดี้: สภา!? นั่นมันนิทานหลอกเด็ก! ไม่มีจริงสักหน่อย!

ดิ๊ก: งั้นก้ไปเถียงกับมันเอาเองสิคร้าบ! รีบวิ่งไปเร็ว ๆ เลย

ทาล็อน: ช่าย ช่าย รีบบินไป เจ้านกน้อย – –

 

ต้องถ่วงเวลาเอาไว้ ถ่วงไว้ให้นานพอ เพื่อจะมั่นใจได้ว่าวันนี้จะไม่มีใครตายอีก… ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไรก็ตาม

 

ดิ๊ก: มาลองกันสักตั้ง!

ทาล็อน: โอ้ เจ้าอยากประชันเพลงดาบกับข้าหรือ? ข้าถูกฝึกฝนให้เป็นยอดนักดาบอันดับหนึ่งแห่งปฐพีเชียวนา

 

ดิ๊ก: ฉันก็เหมือนกันเฟ้ย!

..

!!

“ฝีมือเจ้าเยี่ยมยอด… แต่ยังไม่เพียงพอ!”

 

ทาล็อน: น่าผิดหวัง… น่าผิดหวังเหลือเกิน เจ้านกน้อย!

ดิ๊ก: แล้วไง… ก็ดีกว่าเป็นนกฮูกล่ะฟะ!

..

ฉึกก!

 

ดิ๊ก: ไหนลองรักษาแผลโดนแทงนั่นให้ดูหน่อยเซ่!

..

แม้เธอจะเป็นบุตรสาวของเบอร์ตั้น คราวน์ แต่ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเอมีเลียกลับราบรื่นยิ่ง

เราทั้งคู่ต่างมีความสุข หนุ่มสาวสองคนรักใคร่กลมเกลียว

แต่แท้จริงแล้ว นั่นคือจุดเริ่มต้นของจุดจบ

ยามนั้น เราทั้งสองคนยังไม่รู้

ย่างเดือนต่อมา ทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป

 

ผมรู้สึกคล้ายถูกหักหลังอย่างร้ายกาจ

แต่นั่นยังไม่อาจเทียบกับการหักหลังที่ผมพบในคืนนี้

เพราะนี่คือการหักหลังที่ทำให้ทุกสิ่งที่ผมต้องเสียสละไปไร้ค่า

ผมถูกหักหลังโดยลูกหลานของตัวเอง และนั่นเป็นเหตุให้ผม, วิลเลี่ยม คอบบ์…

 

ต้องมาที่นี่เพื่อสังหารริชาร์ด เกรย์สัน

 

..

ตอนต่อไป

รัตติกาลฮูก – The Night of the Owls

เมื่อเกรย์สัน ปะทะ เกรย์สัน!