DETECTIVE COMICS #8
เรื่อง : TONY.S DANIEL
ภาพ : TONY.S DANIEL
วางจำหน่าย:  4 เมษายน 2555
สำนักพิมพ์ : DC Comics

พิชิตแผนการณ์ร้ายของหุ่นไล่กา!

..

 

ศูนย์วิจัยเพื่อควบคุมภัยพิบัติแห่งกรุงก็อทแธม

ผู้หญิงที่กำลังร่วงลงไปนั่นคือเซลิน่า ไคล์ หรือที่รู้จักกันในชื่อแคทวูแมน ในมุมมองตำรวจก็อทแธม เธอคือนังย่องเบาในชุดหูแมว สำหรับประชาชนชาวก็อทแธม เธอคือนักปราบอาชญากรรมตามแต่วาระ และในมุมมองของผม อัศวินรัตติกาลแห่งก็อทแธม เธอคือคู่เต้นรำ… รัก ๆ เลิก ๆ

 

เธอได้รับว่าจ้างจากบุคคลลึกลับให้เข้าไปขโมยของในห้องทดลองวัตถุอันตราย เธอขโมยอะไรออกมานั้นไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับผม

 

 

22 นาฬิกา 45 นาที

 

ตอนนี้เธอไม่เป็นตัวของตัวเอง จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

 

“แคทวูแมน! หยุดนะ!”

 

ไอวี่: อย่าเชื่อในสิ่งที่เห็น ตอนนี้จิตใจของเธอไม่เป็นปรกติ

เซลิน่า: เธอจะฆ่าฉันเหรอ พอยซั่น ไอวี่? ฉันนึกว่าเธอทำงานกับเบิร์ด ออฟ เพรย์แล้วซะอีก…

ไอวี่: ใจเย็น – – ฉันช่วยเธอได้

“มองตาฉันสิ”

 

“มองตาฉันสิ”

 

เธอสูดเอาแก๊สแห่งความกลัวของสแกร์โครว์เข้าไป โชคดีที่ผมมียารักษา

เธอมีเวลาถอนพิษยาทั้งคืน แต่ผมสิ ผมเหลือเวลาอีกแค่สี่สิบห้านาที

 

สิบห้านาทีก่อน 22 นาฬิกา 30 นาที

กองบัญชาการตำรวจกรุงก็อทแธม

บรู๊ซ: สแกร์โครว์มันต้องการอะไรกันแน่สารวัตร?

กอร์ดอน: ไม่รู้เหมือนกัน ผมเองก็เพิ่งเจอโทรศัพท์ของมันบนโต๊ะทำงานเมื่อประมาณชั่วโมงที่แล้ว มันบอกชัดเจนว่าถ้าผมไม่ให้มันคุยกับคุณจะมีการตายเกิดขึ้น

บรู๊ซ: มันมีตัวประกัน?

กอร์ดอน: มันบอกอย่างนั้น แต่เรา – – ดูเหมือนมันจะโทรเข้ามาแล้ว

สแกร์โครว์ร่างกฏของมันขึ้นมา ถ้าผมไม่เล่น ต้องมีคนเจ็บ

 

สแกร์โครว์: มีเวลาหนึ่งชั่วโมง มนุษย์ค้างคาวเอ๋ย คงพอให้แกทำตามข้อเรียกร้องสามข้อของฉัน ก่อนอื่นเลย: หาตัวนางแมวในห้องทดลองชั้นที่สิบเก้าให้พบ สองคือเค้นคำตอบมาให้ได้ว่าเธอทำงานให้ใคร สุดท้ายคือตามหาตัวพวกมัน

 

สแกร์โครว์: แม่นั่นถูกใช้ให้ไปขโมยของบางอย่างที่สามารถสร้างปัญหาให้ฉันได้ มันคือตัวอย่างสารต่อต้านความกลัวที่แกผลิตขึ้นมาหลังจากที่เราเผชิญหน้ากันบนเกาะฮาร์มอน ถ้ามันไปตกอยู่ในมือของคนผิดล่ะก็ – – ฉันคงมีปัญหาแหง ๆ

 

บรู๊ซ: เธอไปเอายานี่มาจากไหน แคทวูแมน?

เซลิน่า: โอย แบทแมน ฉันปวดหัวชะมัด

บรู๊ซ: เธอได้รับแก๊สแห่งความกลัวของสแกร์โครว์เข้าไปน่ะ

เซลิน่า: แต่ฉันไม่ได้เจอไอ้บ้านั่นเลยนะ… หรือว่าจะเป็นฝีมือหมอนั่น?

บรู๊ซ: “หมอนั่น” หมายถึงใคร?

เซลิน่า: รอเดี๋ยวสิ! หัวฉันปวดตึ้บไปหมดเลย!

บรู๊ซ: ตั้งสติหน่อยสิ! นึกเหตุการณ์ล่าสุดให้ออก ขอแต่ชื่อหรือใบหน้าก็ได้ คิดสิ!

 

ผมไม่อยากทิ้งเธอไว้แบบนั้นเลย… แต่ช่วงหลังมานี้ ความสัมพันธ์ของเราไม่สู้ดีนัก อีกอย่าง ตอนนี้ภารกิจสำคัญกว่า ผมต้องทำสิ่งที่จำเป็น

 

ชื่อ: ดิ๊กเกอร์ โจนส์

สถานที่: โรงพิมพ์เก่าย่านปริ๊นเตอร์’ส โรว์

 

ผมรู้สถานที่แล้ว แต่ถ้ามันใช่ตึกร้างอย่างที่เข้าใจล่ะก็– –

 

 

คงต้องเหนื่อยกันหน่อย

 

“การแสดงจบแล้วว่ะ ใครมีปัญหาอะไรรึเปล่า?”

 

“ฉันมาหาดิ๊กเกอร์ โจนส์”

..

ทุกคนในตรอกต่างก็รักตัวกลัวติดตารางจึงพากันชี้ตัวดิ๊กเกอร์!

 

ดิ๊กเกอร์ โจนส์ โจรกระจอก มันหนีผมไม่พ้นหรอก ไม่ว่ามันพยายามแค่ไหนก็ตาม

 

“แกให้แคทวูแมนไปเอายานั่นมาจากที่ไหน! ที่ไหน!?”

 

23 นาฬิกา 05 นาที

บรู๊ซ: ดูท่าหมาของแกจะหิวจนหน้ามืดแล้วว่ะ ดิ๊กเกอร์ หวังว่ามันจะไม่สับสนระหว่างคนกับเนื้อสดนะ

ดิ๊กเกอร์: ก็ได้ ก็ได้! ฉันไปเจอคนพวกนั้นมา พวกมัน… พวกมันกำลังทำการทดลอง

บรู๊ซ: ที่ไหน?

ดิ๊กเกอร์: ตึกร้างสุดถนนเดียร์บอร์น มันคืออาคารเรียนเก่า

ทันใดนั้น สแกร์โครว์ก็โทรเข้ามาหาแบทแมน!

สแกร์โครว์: เยี่ยมยอด มนุษย์ค้าวคาว ดูเหมือนเราจะเป็นทีมที่เยี่ยมเลยนะ

บรู๊ซ: เล่นเกมของแกต่อไป สแกร์โครว์ บอกเรื่องตัวประกันของแกให้ฉันรู้บ้างสิ

สแกร์โครว์: แกยังเหลืออีกหนึ่งภารกิจ ปล่อยไอ้บ้านั่นกับสุนัขของมันให้ตำรวจจัดการ ส่วนแกน่ะรีบแจ้นออกมาได้แล้ว

บรู๊ซ: แกพลาดแล้วว่ะ สแกร์โครว์ แกซุ่มอยู่ใกล้ ๆ นี่สินะ

 

วิ่งไป สแกร์โครว์ วิ่งให้เร็วเลย

บรู๊ซ: บอกมาดี ๆ เถอะ แกไม่มีตัวประกันใช่มั้ย?

สแกร์โครว์: ฉันไม่ได้บอกกอร์ดอนว่ามีตัวประกันสักหน่อย ฉันบอกแค่ว่างานนี้มีเหยื่อโดนลูกหลงแหง ๆ

 

สแกร์โครว์: เกมที่แกเล่นกับฉันอยู่จะช่วยชีวิตคนได้ แต่แกต้องจัดการอีกหนึ่งภารกิจที่เหลือให้เสร็จสิ้นเสียก่อน ไปที่โรงเรียนร้างนั่น จัดการทุกอย่างที่ขวางหน้า เข้าใจรึเปล่า?

บรู๊ซ: คงมีใครบางคนขโมยสูตรยาของแกไป แกก็เลยไม่พอใจสินะ ฉันเดาถูกรึเปล่า?

สแกร์โครว์: โธ่ เอาเถอะน่า แกได้ช่วยคน ส่วนฉันก็ได้จัดการศัตรู เราทั้งคู่ต่างก็ได้ประโยชน์

 

บรู๊ซ: แต่ถ้าตอนจบของเรื่องนี้คือแกมีอิสระไปก่อกรรมทำชั่วในก็อทแธมได้อีก แบบนั้นก็เหมือนแพ้กับแพ้ว่ะ

สแกร์โครว์: เจ้าโง่!

บรู๊ซ: ตามทัศนะของฉันคือ ฉันจะจัดการศัตรูของแกรวมทั้งลากคอแกเข้าตารางไปด้วย

สแกร์โครว์: แกกำลังทำลายเรื่องทั้งหมด!

บรู๊ซ: ฉันกำลังแก้ไขต่างหาก

 

สแกร์โครว์: เวลากำลังจะหมดแล้ว – –

 

สแกร์โครว์: – – แกกำลังจะปล่อยให้เหยื่อของเหตุการณ์นี้ตายไปต่อหน้าต่อตา  ถ้าไม่อยากให้เป็นอย่างนั้น จงรีบแจ้นไปที่ถนนเดียร์บอร์นเดี๋ยวนี้เลย เจ้าหนูนี่จะปลอดภัยถ้าแกหยุดพวกมันได้ ถ้าแกพลาด… เขาก็เจ็บ

บรู๊ซ: เกมจบแล้ว สแกร์โครว์เอ๋ย

 

23 นาฬิกา 26 นาที

ถนนเดียร์บ้อน

 

ผมทิ้งสแกร์โครว์ให้กอร์ดอนจัดการ เพราะผมต้องรีบ

 

พอมาถึง ผมก็เจอพวกที่แต่งตัวเหมือนสแกร์โครว์อยู่เป็นโหล ดูก็รู้ว่านี้ไม่ใช่งานแฟนซีอะไรทั้งนั้น

 

 

ผมต้องจัดการอย่างระมัดระวัง เพื่อความปลอดภัยของเด็ก ก่อนที่พวกมันจะไหวตัวทัน ระหว่างนั้น ผมสามารถซัดพวกมันให้หมอบแล้วลอบเข้าไปเงียบ… แน่ล่ะ ผมจะทำแบบนั้น

 

ภายในอาคาร…

เอไล: เรียกพรรคพวกแกเข้าย้ายของซิ เราต้องรีบขนกล่องพวกนี้ออกไปก่อนพ่อจะกลับ

ลูกกระจ๊อก: เอไล พ่อของคุณติดต่อมาจากดาวเทียม เขาอยากคุยกับคุณเดี๋ยวนี้

เอไล: โอเค อย่างนั้นก็ดี… สวัสดีพ่อ ผมดีใจนะครับ ที่เห็นพ่อเชื่อใจผมจนต้องคอยจับตาดูกันแบบ – –

ฮิวโก้: หุบปาก เอไล แหล่งข่าวของฉันบอกว่าตำรวจกำลังไปที่นั่น รีบทิ้งทุกอย่างแล้วเผ่นซะ

 

เอไล: แต่ยาพวกนี้ล่ะ จะทิ้งไว้ที่นี่เหรอครับ?

ฮิวโก้: ฉันพอมีเส้นสายอยู่บ้าง อย่างน้อยก็น่าจะทำให้ – –

… เคร้งงงง!

เอไล: อะไรน่ – -?

 

“แบทแมนงั้นเรอะ!? ทุกคนจัดการมัน!”

 

บรู๊ซ: ลืมได้เลย บอกมาว่าเด็กอยู่ไหน ฉันจะนับถึงสิบ

 

บรู๊ซ: เขาอยู่ที่นี่ ฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่

บรู๊ซ: แก… แก…

บรู๊ซ: เขาคือแกสินะ

23 นาฬิกา 31 นาที

ไอ้หนุ่มนี่ชื่อเอไล สเตรนจ์ เขาบอกว่าตัวเองเป็นลูกชายของศาสตราจารย์ฮิวโก้ สเตรนจ์ นักวิทยาศาสตร์ชาวก็อทแธมผู้ที่ก่ออาชญากรรมมาหลายต่อหลายครั้ง ใบสูติบัตรบอกว่าเขาชื่อเอลเลี้ยต มอนโตรส เป็นบุตรของนางจูเลีย มอนโตรสซึ่งเสียชีวิตหลังการคลอด

 

 

ไม่มีชื่อพ่อในสูติบัตร เขาถูกครอบครัวชนชั้นกลางรับเป็นลูกบุญธรรม พรสวรรค์ของเขาฉายแววออกมาเมื่ออายุสี่ขวบ และเมื่ออายุครบสิบขวบ เขาก็สำเร็จการศึกษาจากมหาวิทยาลัย

เมื่ออายุสิบเจ็ดเขาเข้าทำงานในทำเนียบขาว แต่เมื่อที่ปรึกษาของเขาทั้งสองคนตายไปด้วยอุบัติเหตุ เขาก็ตัดสินใจกลับสู่ก็อทแธม

 

สแกร์โครว์คิดผิดที่บอกว่าเอลเลี้ยตตกเป็นเหยื่อ

 

 

เหยื่อที่แท้จริงคือก็อทแธมแห่งนี้ สารแห่งความกลัวเกือบตกไปอยู่ในมือของคนชั่ว

แต่หายนะก็ผ่านพ้นไปแล้ว ผ่านพ้นไปอีกคืนหนึ่ง

 

..

ตอนต่อไป

รัตติกาลฮูก – The Night of the Owls

เมื่อสภาแห่งฮูกจู่โจมอาร์คาม!