BATMAN  #5-#6
เรื่อง : SCOTT SNYDER
ภาพ : GREG CAPULLO
วางจำหน่าย: มกราคม – กุมภาพันธ์ 2012
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ฝ่าวิกฤติวงกตมรณะ!

..

ฮาร์วี่ย์: เขาคงเด๊ดสะมอเร่ไปแล้วล่ะ

ฮาร์วี่ย์: สัญญาณค้างคาวนี่ คุณเปิดมันมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ มันร้อนจี๋แทบระเบิด

กอร์ดอน: เปิดมันไว้ ฮาร์วี่ย์

ฮาร์วี่ย์: ผมไม่อยากพูดเลยสารวัตร แต่นี่ก็ปาเข้าไปวันที่แปดแล้วนะ เจ้าค้างคาวไม่โผล่หัวมาเลย เปิดไปก็เปลืองไฟ- –

กอร์ดอน: จ่าบุลล็อค เราไม่ได้เปิดสัญญาณให้เขาคนเดียวหรอกนะ…

กอร์ดอน: เราเปิดไว้เพื่อข่มขวัญพวกชั่วที่หมายจะล้อเล่นกับก็อทแธม และเปิดไว้เพื่อพรรคพวกของเรา เพื่อคนอื่น ๆ ที่คอยช่วยเหลือเรา คนที่กำลังเจ็บปวด เพราะคนเหล่านั้นรู้จักเขา รู้จักใบหน้าที่อยู่ใต้หน้ากากใบนั้น ชายผู้หายสาบสูญไป มันจำเป็นต่อเมืองนี้

กอร์ดอน: ก็อย่างที่บอกน่ะ…

 

“เปิดไฟทิ้งไว้”

..

“พวกมันหวังให้ผมโผล่หัวจากความมืด… แต่ไม่มีทาง”

“ไม่มีทาง ผมจะอยู่ในนี้”

 

“ผมปลอดภัย ปลอดภัยจากพวกมัน”

 

“จากเหล่าฮูก”

 

“อีกแล้ว… กลับมาที่นี่อีกแล้ว”

“บ่อน้ำ… ไม่ควรดื่ม… อาจมียาพิษ… แต่มันจำเป็น… ผมไม่ไหวแล้ว”

 

“ทุกส่วนของร่างกายกำลังร้องร่ำ”

“ดื่มนิดเดียว”

“ไม่ ไม่ ห้ามมากเกินไป!”

 

“ชู่วว เงียบ ๆ ไว้บรู๊ซ”

“พวกมันได้ยินทุกอย่าง พวกมันมีหูทิพย์ หูที่เอื้ออำนวยต่อการล่าเหยื่อ”

“มันมองดูเราอยู่ ผ่านสายตา…”

“ต้องรีบแล้ว ไม่มีเชือกให้ปีนป่าย ไม่มีเข็มขัด… แต่ต้องออกไป! ออกไปจากที่นี่”

 

“ออกจากที่ที่มีแสง กลับไปสู่ความมืด… ต้องหาความมืด”

 

“ฉันกลับมาที่นี่ได้ยังไง?”

“มันคือนิทานเรื่องหนึ่งไงล่ะ บรู๊ซ”

“พวกมันกำลังเล่าให้แกฟังจากห้องหนึ่งสู่ห้องหนึ่ง”

“เล่าไปเรื่อย ๆ ทุกฉากทุกตอน”

 

“และตอนนี้มันกำลังเล่าถึงบุคคลที่พวกมันสังหาร คนนับร้อยตลอดหลายร้อยปีที่ผ่านพ้น”

“บางอย่างไล่ล่าพวกเขา ปิศาจร้ายเฝ้าจับตามอง”

 

“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ณ กรุงก็อทแธม… ตอนนี้แกเป็นดาราแล้ว”

..

“ยิ้มหน่อยสิ”

 

“ไม่… ฉันไม่ฟังพวกแกหรอก! ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น!”

 

“ตั้งสติหน่อยสิบรู๊ซ ตั้งสติ”

 

“คืนสู่ความมืด”

“ความมืด… ที่… ปลอดภัย”

 

“เจอแล้วโว้ย! เจอพวกแกแล้ว!”

 

“… จะฉีก… เป็นชิ้น ๆ เลย…”

..

“คิดว่าแกลวงฉันได้อย่างนั้นเหรอ? คิดอย่างนั้นสินะ?”

“แกทำไม่ได้หรอก เพราะฉันรู้จักกลอุบายนี้ดี กลอุบายที่ฉันคิดค้น”

“ไม่ช้าก็เร็ว… ฉันจะเจอพวกแก”

“ไม่ว่าพวกแกซ่อนตัวอยู่หลืบไหน… แกซ่อนได้ไม่นานหรอก”

..

“ฉันจะซ่อนอยู่ในความมืด ที่นี่คือที่อยู่ของฉัน…”

 

“… อะไรกัน? นี่มันแบบจำลองของก็อทแธม”

“ที่นี่คือเมืองของฉัน ฉันรู้จักทุกตรอกซอกซอย รู้จักบ้านทุกหลัง”

“มันกำลังเล่าเรื่องราวผ่านรูปภาพและโมเดลจำลองพวกนี้”

“คิดจะบอกให้ฉันรู้ว่าพวกแกอยู่มายาวนานกว่าสินะ”

“แกไม่กลัวฉันสินะ? เพราะงั้นแกเลยไม่พยายามจะถอดหน้ากากฉันใช่มั้ย?”

“บนกำแพงมีชื่อมากมายถูกสลักไว้ อาจเป็นชื่อของสมาชิกหรือชื่อของคนที่ถูกสังหาร”

“จะเป็นอะไรก็ไม่ต่างกัน… มันก็แค่เรื่องเดิม ๆ ที่แกกรอกหูฉันหลายครั้งหลายหนแล้ว”

 

“ฟังจนเบื่อ…”

 

“เอ๊ะ”

 

..

บรู๊ซกลับพบห้องที่เต็มไว้ด้วยโลงศพพร้อมด้วยรูปถ่ายของเด็กจำนวนมาก

“ห้องนี้เป็นนิทานเรื่องใหม่ แกคิดจะบอกอะไรอีกล่ะ?”

“สัญลักษณ์ทาล็อนบนกำแพงกับโลงศพมากมาย แล้วก็เด็กพวกนี้”

“พวกแกเปลี่ยนเด็กพวกนี้เป็นปิศาจร้ายงั้นสินะ? นี่คือเด็กหนุ่มสาวที่พวกแกฝึกฝนเพื่อฆ่าคน”

“โลงใบหนึ่งเปิดอยู่? เขาหายไปไหน?”

“แปลว่าอะไรกัน?”

..

“ไม่!”

“หยุดเลยบรู๊ซ… อย่าไปฟังมัน!”

 

“อย่าไปฟัง อย่าไปฟัง อย่าไปฟัง อย่าไปฟัง อย่าไปฟัง อย่าไปฟัง”

“อย่า”

 

“หยุด!”

“หยุดนะ!”

“มันก็แค่นิทาน บรู๊ซ”

“แค่นิทานหลอกเด็ก”

 

“แกต่างหากที่เป็นพระเอกของงานนี้”

“นี่ไม่ใช่นิทานที่เล่าเรื่องของพวกมัน”

“นี่คือนิทานที่เราเรื่องของแก”

“เมืองเป็นของแก เรื่องราวของแก”

 

“เป็นของแก บรู๊ซ บอกสิ บอกว่าแกเกิดมาเพื่อ…”

 ..

“… โธมัส กับ มาร์ธ่า…”

..

บรู๊ซ: เป็น… ไปไม่ได้

บรู๊ซ: พ่อ… แม่…

โธมัส: บรู๊ซ? พระเจ้าช่วย?

มาร์ธ่า: นี่เขาจริง ๆ หรือโธมัส? เขาจริง ๆ ใช่มั้ย?

บรู๊ซ: ผมเองครับ ผมเอง! เป็นไปได้ไง?

มาร์ธ่า: เราอยู่ที่นี่มานานแล้ว บรู๊ซ อยู่เพื่อรอลูก

มาร์ธ่า: นั่นลูกแน่ใช่มั้ย?

บรู๊ซ: แน่สิครับ จำผมไม่ได้เหรอ?

โธมัส: เรา… ตาเราบอดน่ะ เรามองอะไรไม่เห็นมาสิบปีแล้ว แต่… นี่ลูกจริง ๆ ใช่มั้ย?

บรู๊ซ: ผมเองครับ ผมเจอพ่อแม่แล้ว เจอแล้วในที่สุด

มาร์ธ่า: โอ แม่อยากเห็นลูกจัง บรู๊ซ อยากเห็นลูก…

!!!

 

“ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่เรื่องจริง ไม่ใช่… เรื่องจริง”

“คิดพรากเรื่องราวของฉันไปสินะ คิดพรากมันไป”

“แต่ไม่มีทาง แกเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้หรอก”

“แกเปลี่ยนตำนานของฉันไม่ได้! แกเล่นตุกติกกับฉันไม่ได้หรอก!”

 

“ฉันเป็นเจ้าอุบาย!”

“ฮ่า ๆ! เห็นรึยัง?”

..

บรู๊ซพบทางออกในที่สุด!

“เสร็จล่ะ! ได้ยินมั้ย!? แกเสร็จฉัน!”

 

“ไม่ เป็นไปไม่ได้ ไม่ ไม่”

..

“ไม่!!!”

 

“ไม่ ไม่มีทาง”

“ฉันไม่ฟัง!”

 

“ฉันไม่ฟังพวกแก!”

 

..

 

..

 

ตำรวจ: เอาไงกับมันดีครับ?

“หาอันใหม่มาเปลี่ยนเซ่”

 

“ตอนนี้เลย”

“ข้าบอกให้รีบเอามาเดี๋ยวนี้!”

..

“ได้โปรดเถอะ… เปลี่ยนมันที”

 

.. 

“แบทแมน สภาฮูกขอตัดสินให้เจ้าตาย”

 

“ก่อนตายข้าขอบอกว่าร่างของเจ้าจะไม่ได้กลับสู่ผิวดิน”

“เพราะทางสภาตัดสินใจแล้วว่าจะเก็บกระดูกของเจ้าไว้ในนี้เพื่อเป็นอนุสรณ์ระลึกถึงศัตรูยิ่งใหญ่!”

 

“สภาเคยเชิดชูเกียรติผู้อื่นด้วยวิธีเช่นนี้เพียงสามครั้งในประวัติศาสตร์ อยากพูดอะไรก่อนตายไหม?”

..

บรู๊ซ: ว่าจะถ่ายรูปสักหน่อย แกเอากล้องถ่ายรูปไปไหนวะ?

 

 

โครม!

..

“ในเมื่อเจ้าไม่สั่งเสีย พวกข้าจะกำหนดการตายให้แก่เจ้า สภาของข้า! สภาของข้า!”

 

“ข้าขอกำนัลแบทแมนให้แก่พวกท่าน! พวกท่านหวังให้มันตายเช่นไร?”

“หักคอมัน!”

“ไม่! แทงมันดีกว่า”

“หนูขอเท้าเขานะ”

 

“ฉีกตับไตไส้พุงเลย!”

“ให้ยัยตัวเล็กตัดสินเถอะ!”

“ดี ดี ให้เธอตัดสิน! อยากได้แบบไหนจ๊ะที่รัก?”

 

..

“ซัด… ให้เละ”

 

“ขอรับท่านหญิง”

 

นี่มันทาล็อนหรือบัวขาว ป.ประมุขฟะเนี่ย!?

 

ตูม!

 

“เรียบร้อย สภาของข้า แบทแมนพ่ายแพ้แล้ว”

“โปรดทึ้งกระดูกของมันตามที่ท่านต้องการ”

 

“ผมไม่มีแรงเหลือแล้ว”

 

“เลือดนองไปทั่ว ทั้งร่างกายบอกให้ยอมจำนน”

“ยอมให้พวกมันเสียเถิด”

 

“ให้มันจบ”

“ความเจ็บปวดนี้”

“การต่อสู้นี้” 

“ฉันยอมอยู่ในกรอบรูปนั้น”

“ใบหน้านั้น…”

 

“ใบหน้าของเขา”

“อลัน เวย์น”

“กำลังวิงวอนอย่างหวาดกลัว”

 

“ขอความช่วยเหลือจากใครสักคน”

“หวังให้ใครสักคนมาช่วย”

“ช่วยเขาหยุดยั้งพวกมัน”

..

“พอได้แล้ว”

 

“พอได้แล้วโว้ยยยยยยยย!!!!”

 

“เผ่นเร็วววว! มันยังไม่ตายนะจ๊ะ!”

ทาล็อน: เยี่ยมจริง ๆ

ทาล็อน: จิตวิญญาณนักสู้อยู่ในสายเลือดของเจ้า

ทาล็อน: ดูสภาพเจ้าตอนนี้สิ

ทาล็อน: ฮี่ ๆ … ข้าจะหักปีกเจ้า ถอนเล็บเจ้า เจ้ารู้ไหมว่านกฮูกจัดการกับเหยื่ออย่างไร – –

..

“ฉันรู้แค่ว่า”

 

“ฉันอยากขยี้นกฮูกให้เละ!”

 

..

 

ทาล็อน: เจ้ากล้า…

บรู๊ซ: อ่ะ แน่นอน

บรู๊ซ: มามะ แกหลอกฉันเดินวนไปวนมา ให้ฉันทนดูอะไรที่แกต้องการ คราวนี้ตาฉัน

บรู๊ซ: ดูซะให้เต็มตา!

..

โครมมมมม!

 

บรู๊ซ: แกเห็นไอ้ที่อยู่ใต้เท้าแกรึเปล่า? มันไม่ใช่ก็อทแธมโว้ย! มันก็แค่ของเล่นจำลอง!

ตุบ ตับ ตุบ ตับ

บรู๊ซ: เดี๋ยว

ทาล็อน: เงียบ!

บรู๊ซ: ขอจ้ออีกนิด… แกน่ะ ทาล็อน

ทาล็อน: ข้าบอกให้เงียบ

บรู๊ซ: แกไม่ใช่ทาลงทาล็อนอะไรหรอก

ทาล็อน: หุบปาก!

บรู๊ซ: ก็แค่ฆาตกรธรรมดาเท่านั้นเองแหละว่ะ!

บรู๊ซ: ได้ยินรึเปล่า?

บรู๊ซ: แกมันแค่นักฆ่าดาด ๆ!

บรู๊ซ: ไม่ว่าพวกมันจะบอกว่าแกเป็นตัวอะไร!

บรู๊ซ: ไม่ว่าแกจะบอกตัวเองว่ายังไง!

บรู๊ซ: ตอนนี้ แกน่ะ… จบเห่แล้วล่ะโว้ย!

บรู๊ซ: พวกแกก็เหมือนกัน… พวกแกได้ยินฉันรึเปล่า!?

บรู๊ซ: ได้ยินมั้ย สภาฮูก ไม่ว่าแกจะเป็นใคร แกหนีฉันไม่พ้นหรอก ฉันรู้จักเมืองนี้ถึงรากของมัน

บรู๊ซ: อย่างเช่นที่นี่ – – ฉันดื่มน้ำในบ่อน้ำ และรู้ทันทีว่ามันคือน้ำแร่…

บรู๊ซ: นั่นแปลว่าเราอยู่ใกล้แม่น้ำไงล่ะ แถมฉันยังรู้อีกว่ารูปปั้นนกฮูกน่าเกลียดของพวกแกทำจากหินปูน

บรู๊ซ: มันระเบิดได้ง่าย เมื่อเจอโพแท็สเซี่ยมคลอเรทที่ฉันมี

บึ้มมมม!

 

บรู๊ซ: แล้วฉันจะกลับมา กลับมาจากจัดการพวกแกทุกตัว!

“ออกไป… ต้องออกไปซักที”

 

“กลับบ้าน… กลับไปยังถ้ำ… อย่าได้กลับมาที่นี่อีก”

 

..

“ไม่นะ”

“ออกไปไม่ได้”

“พังแผ่นน้ำแข็งพวกนี้ออกไปไม่ได้”

“พวกมันไม่ยอมปล่อยฉันไป”

“สภา”

..

“ฉันกำลังจะตายใช่มั้ย?”

 

“เหลือเพียงซากในความมืด… พบเห็นเพียงความตาย”

 

ป้านกฮูก: เร้าใจจริง ๆ ช่างเป็นนักสู้เหี้ยมหาญอะไรเช่นนี้ มนุษย์ค้างคาว

คนใช้ฮูก: จริงครับคุณท่าน

ป้านกฮูก: ต้องจัดการกับเจ้าตัวที่นอนนิ่งอยู่นั่นก่อน เอาไปกำจัดซิ

สภาฮูก: เดี๋ยวสิคะ! สารเคมีในร่างเขา… เขาสามารถฟื้นฟูกลับขึ้นมาได้…

ป้านกฮูก: ไม่ล่ะ เขาไม่ฟื้นกลับขึ้นมาอีกแล้ว

ป้านกฮูก: แต่ไม่เป็นไรนะจ๊ะที่รัก  เพราะเรายังมีพวกเขาอีกมากมาย!

“ปลุกพวกเขาทั้งหลายขึ้นมาเถอะ”

“ปลุกทั้งหมดนั่นเลย!”

 

..

ตอนต่อไป

บทนำสู่รัตติกาลวิหก!

..

พูดคุยกันนิดนึง 😉

เชื่อว่าตอนนี้ เมื่อมีสปอยล์แบทแมนหลาย ๆ หัว ต้องมีหลายท่านงงกันแน่ ๆ เลยว่าไทม์ไลน์มันเป็นอย่างไร? แล้วตอนไหนคือตอนปัจจุบัน? จึงขออธิบายอีกรอบครับ 😀

ตอนนี้ คอมิคทุกหัวของ DC Comics – New 52 เข้าสู่เล่มที่ #9 กันแล้วครับ โดยในเล่มที่ #9 ของทุกหัวเรื่องในเครือแบทแมนจะคาบเกี่ยวกันในเหตุการณ์ Night of the Owls ซึ่งเปิดฉากขึ้นใน Batman #8 เป็นเล่มแรก ซึ่งพี่ Voeten ได้ทำสปอยล์เอาไว้แล้ว รวมทั้งได้ทำสรุปเหตุการณ์เล่ม #1 – #7 เอาไว้แล้วด้วยครับ

แต่นอกจากหัว Batman แล้ว อีกหัวเรื่องหนึ่งที่เกี่ยวพันและปูเรื่องราวสู่เหตุการณ์นี้โดยตรงก็คือ Nightwing ซึ่งกระผมกำลังปั่นสปอยล์อยู่ (ฮา) เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเล่ม Nightwing เกิดขึ้นคู่ไปกับเหตุการณ์ในหัวเรื่อง Batman แบบเล่มต่อเล่ม การอ่านควบคู่กันจึงจะได้อรรถรสมากกว่า เพราะฉะนั้น ผมจึงหยิบเอา Batman #1 – #7 มาสปอยล์ย้อนความควบคู่ไปด้วย เพื่อเกริ่นเรื่องราวเข้าสู่เหตุการณ์นี้อย่างละเอียดอีกครั้งครับ 😀

มาถึงเรื่องไทม์ไลน์.. เพราะแบทแมนมีบทบาทอยู่ในหลายหัวเรื่องมาก ๆ ครับ ผมขอพูดลำดับไทม์ไลน์เฉพาะเล่ม Detective Comics, Batman และ The Dark Knight ก็แล้วกันนะครับ (Batman & Robin อ่านคร่าว ๆ เลยไม่กล้าเอามาจัดไทม์ไลน์) ไทม์ไลน์ของแบทแมน (น่าจะ) เรียงตามนี้ครับ

Detective Comics #1-#7, The Dark Knight #1-#8, Detective Comics #8 แล้วจึงเป็น Batman #1 – #8

เหตุการณ์ใน The Dark Knight ได้พูดถึงการหายตัวไปของโจ๊กเกอร์ ส่วนใน Detective Comics #8 สแกร์โครว์ได้กล่าวถึงการปะทะกับมนุษย์ค้างคาวบนเกาะฮาร์มอนซึ่งเกิดขึ้นใน The Dark Knight ผมจึงเดาว่าไทม์ไลน์น่าจะประมาณนี้ แล้วจึงเข้าสู่เหตุการณ์ Night of the Owls

ฉะนั้น ในตอนนี้ช่วงเวลาปัจจุบันก็คือหัวเรื่อง Batman #8 แล้วจากนั้นก็ต่อด้วยเรื่องอื่น ๆ ในเครือแบทแมนเล่มที่ #9

ถ้าท่านที่คิดจะติดตามเหตุการณ์รัตติกาลฮูกให้ครบถ้วน ให้อ่านตาม Checklist ข้างล่างนี้ก็พอครับ เล่มที่นอกเหนือจากนี้ไม่จำเป็นต้องสนใจ (ฮา)

และสำหรับ Batman #9 ซึ่งเป็นเล่มหลักของเหตุการณ์เล่มต่อไป สามารถติดตามจากพี่ Voeten ต่อไปได้ในเร็ว ๆ นี้ครับ

ขอบคุณที่ติดตามรับชมกันอีกครั้งครับ 😀  ..