O.M.A.C. #2
เรื่อง : DAN DIDIO
ภาพ : KEITH GIFFEN, SCOTT KOBLISH
วางจำหน่าย: 5 ตุลาคม 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

 แผนการของบราเธอร์ อายกำลังเริ่มต้นขึ้น

 

[โปรดฟังกระผมอีกครั้ง ท่านไม่ใช่เควิน โค ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายเทคโนโลยีชีวภาพของบริษัทแค็ดมัส อินดีสทรี่ย์สฺอีกต่อไป ท่านคือโ.อ.แ.ม็.ค. – One Machine Attack Construct ผลสำเร็จอันสมบูรณ์แบบทางชีววิทยาและวิศวกรรมศาสตร์]

 

[ท่านได้รับไวรัสที่สามารถแปลงร่างของท่านให้กลายเป็นอาวุธสังหารที่ไม่อาจต้านทาน และตอบสนองต่อกระผม บราเธอร์ อาย เท่านั้น เราเป็นหนึ่ง ท่านเป็นของกระผมและจะกระทำแต่สิ่งที่กระผมต้องการเมื่อกระผมต้องการ]

 

[ท่านคืออาวุธของผม และด้วยท่าน บราเธอร์ อายสามารถตอบโต้ผู้ที่โละกระผมออกจากเทคโนโลยีที่กระผมต้องใช้เพื่อพัฒนาประสิทธิภาพกระผมเอง]

 

[โปรดพกอุปกรณ์นี้ติดตัว ท่านจะได้รับการติดต่อตลอดเวลา]

 

เควิน: หมายความว่าแกเปลี่ยนฉันเป็นสัตว์ร้ายงั้นสินะ?

 

เควินทิ้งโทรศัพท์อย่างใยดีเลยสักนิด

เควิน: ฉันไม่รู้ว่าแกเล่นเกมบ้าอะไรอยู่ แต่ฉันไม่เอาด้วยหรอก ฉันอยากให้แกช่วยไปให้พ้น ๆ! ออกไปจากชีวิตฉันเดี๋ยวนี้!

 

[ท่านไม่ควรทำเช่นนี้] 

         

 

เมโทรโปลิศ

ที่ตั้งของบริษัทแค็ดมัส อินดีสทรี่ย์สฺ สถานที่ที่โ.อ.แ.ม็.ค.ปรากฏตัวขึ้นครั้งแรก

 

สถานที่นี่ไม่ได้ขึ้นตรงต่อหน่วยงานส่วนท้องถิ่นหรือหน่วยงานรัฐบาล แต่ถูกควบคุมย่างใกล้ชิดจากหน่วยปฏิบัติการลับระดับโลกที่รู้จักกันในนาม เช็คเมท – Checkmate

 

เจ้าหน้าที่เช็คเมท: เละเป็นโจ๊กเลย ที่นี่อย่างกับโดนพายุเข้าแน่ะ

 

เจ้าหน้าที่เช็คเมทหญิง: ดูเหมือนห้องน้ำชายจะเป็นจุดเริ่มต้นนะ

คันนิ่งแฮม: จะไปเมื่อไหร่ครับ

เจ้าหน้าที่เช็คเมทหญิง: คันนิ่งแฮม คุณได้อะไรมาบ้าง

 

เจ้าหน้าที่เช็คเมทชาย: ไม่ได้อะไรเลยครับ เจ้าตัวการนั่นแค่เชื่อมต่อเข้าระบบปฏิบัติการหลักแล้วจากไป เรายังไม่รู้ว่ามันทำไปทำไมหรือมันหนีไปไหนในตอนนี้

 

เจ้าหน้าที่เสื้อเหลือง: ท่านครับถ้าร่วมมือกัน …

ม็อคคารี่: กลับไปซะ แค็ดมัสมีวิธีจัดการของเราเอง ที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ…

 

 

“… จะดีกว่าถ้าคุณกลับไปที่ที่คุณมา”

 

ขณะเดียวกัน บริเวณเทือกเขารัชมอร์

?: เข้ามาเลย

 

?: เจ้าเศษเหล็กพวกนี้มันควรช่วยให้ฉันยืดเส้นยืดสาย… แต่มันไม่คณามือสตีลคนนี้หรอก

 

 

สตีล: ก็จริงที่เจ้าม็อคคารี่มันเป็นตัวปัญหา แต่ถ้ามันไล่ ก็ถึงเวลาที่พวกเราจะเก็บข้าวของกลับบ้าน

ผู้ช่วยสาว: นี่ฉันไม่ได้หูฝาดใช่มั้ยคะ? ซาร์จ สตีลสั่งถอนกำลัง? นี่มันข่าวใหญ่เลยนะเนี่ย

สตีล: เธอคิดผิดแล้ว ฉันแค่จะจัดการเรื่องนี้ตามวิธีของฉันเองก่อนที่หัวหน้าจะโทรมาน่ะ

 

ไม่ว่านายทุนขององค์กรนี้เป็นใคร มีผู้ใดเป็นผู้นำ และสามารถไว้วางใจได้แค่ไหน องค์กรเช็คเมทยังคงเป็นหน่วยงานรักษาสันติภาพระดับโลกที่ทำงานร่วมกับรัฐบาลทุกประเทศโดยไม่ขึ้นกับใครเลย ขอบข่ายการปฏิบัติการของเช็คเมทไม่ถูกจำกัดทางกฏหมายใด หลักการของพวกเขาล้วนน่าสงสัย แต่ไม่มีผู้ใดกล้าซักถาม

 

สตีล: แค็ดมัสยังเป็นส่วนหนึ่งของเช็คเมท และถ้าปิศาจตัวไหนกล้ามาแหยมกับพวกเราซักคน แปลว่ามันอยากเจอกับพวกเราทั้งหมด… ถึงเวลาเรียกหน่วยสนับสนุนแล้ว

ยินดีต้อนรับสู่เมืองเวย์น รัฐเท็กซัส

เควิน: คงต้องหาเหตุผลดี ๆ หน่อยซะแล้ว ตอนคุยกับโจดี้เมื่อกี้ เธอถามมากเกินกว่าที่ฉันจะตอบได้ เหมือนฉันจะทำให้อะไร ๆ มันแย่ลงมากกว่าทำให้มันดีขึ้นนะเนี่ย

 

(*หมายเหตุ: เควินโทรหาแฟนของเขาระหว่างเล่มแรกกับเล่มนี้)

 

เควิน: ฉันอยากกลับบ้านแล้วกลับไปทำงานจัง แต่ก่อนอื่นต้องหาทางออกจากที่นี่ซะก่อน เราอยู่ที่ไหนกันนะ

 

 

[“ที่นี่”คือเมืองเวย์น รัฐเท็กซัส ประชากรทั้งหมด 1,457 คน ห่างจากฟอร์ตเวิร์ธ 47.1 ไมล์สฺทางใต้]

เควิน: แกทำงี้ได้ไงน่ะ? แกหาฉันเจอได้ไง?

[เควิน ท่านคิดว่าจะตัดการเชื่อมต่อจากผมเป็นเรื่องง่ายอย่างนั้นหรือ? กระผมได้เชื่อมต่อกับเครื่องจักรทุกชนิดและเครื่องมือสื่อสารทุกประเภทเท่าที่มนุษย์รู้จัก ท่านไม่สามารถหนีจากกระผมได้]

เควิน: โอย ฉันตาลายไม่หายซักที

[กระผมได้วิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของท่านพบว่าระดับน้ำตาลในเส้นเลือดท่านต่ำจนอันตราย ท่านต้องหาอะไรรับประทาน มีร้านอาหารอยู่ฝั่งตรงข้าม ท่านสามารถหาอาหารได้ที่นั่น]

 

เควิน: เหมือนฉันจะขาดสติไป ต้องมีคำอธิบายเรื่องนี้ จะเป็นเนื้องอกในสมองรึเปล่านะ… แต่ที่รู้แน่ ๆ ตอนนี้คือ ฉันหิวชะมัด… อย่างที่เจ้าเสียงบ้านั่นพูดเป๊ะเลย

ซูซี่: จะรับอะไรดีล่ะ?

เควิน: กาแฟก่อน

ซูซี่: อ่ะ เอาไป

เควิน: ขอบคุณ…เหนื่อยเป็นบ้า… คลื่นไส้ชะมัด จะดื่มลงเปล่านะ?

 

[ดื่ม แล้วคุณจะดีขึ้น]

เควิน: นี่ต้องล้อเล่นแน่ ๆ เลย

 

เควิน: ไปให้พ้น

 

ณ สถานีตำรวจ

“เสียงด๊องแด๊งนั่นเสียงอะไรน่ะ?”

 

นายอำเภอ: นี่แกเล่นเกมยิงนกฆ่าหมูนั่นอีกแล้วเรอะ?

ลูกน้อง: เปล่าครับนายอำเภอ เราได้รับสัญญาณเตือนภัยว่ามีผู้ต้องหาที่เอฟบีไอต้องการตัวโผล่มาในเมืองครับ

นายอำเภอ: ร้านของซูซี่เหรอ? นี่มันภายถ่ายดาวเทียมแบบเรียลไทม์นี่นา … ผมต้องการให้ทุกหน่วยรีบไปที่นั่นด่วนเลย ยัยหนูนั่นคงไม่รู้ว่าเธอเจอกับอะไรอยู่

 

ซูซี่: หมายความว่าไงที่ว่าจ่ายไม่ได้น่ะ?

เควิน: ไม่ใช่จ่ายไม่ได้ แต่ผมหากระเป๋าสตางค์ไม่เจอ

ซูซี่: ร็อคเกอร์ พอมีที่ให้หมอนี่เข้าไปล้างจานรึเปล่า?

ร็อคเกอร์: จะบ้าเรอะ ฉันแทบไม่ได้ล้างจานมาเป็นอาทิตย์แล้ว เอามันไปไกล ๆ เลย

เควิน: ผมขอเวลาซักนิดนะครับ… เดี๋ยวผมจะโทรไป…

 

“นี่นายอำเภอเบอแทร็มแห่งสถานีตำรวจท้องที่เวย์น ซูซี่ ถ้าเธออยู่ข้างในบอกให้ทุกคนใจเย็น ๆ ไว้ ลูกจ้างของเธอมีปัญหา”

 

ซูซี่: ลูกจ้าง? เขาพูดเรื่องอะไรน่ะ?

ร็อคเกอร์: เขาหมายถึงฉัน

ร็อคเกอร์กำลังกลายร่างเป็นสิ่งมีชีวิตประหลาด!

ซูซี่: ร็อคเกอร์ เกิ… เกิดอะไรขึ้น?

ร็อคเกอร์: ขอโทษจริง ๆ ลูซี่ ดูเหมือนอดีตจะไม่ยอมปล่อยฉันไป

 

ร็อคเกอร์: ถึงเวลาต้องแหกด่านเพื่ออนาคตแล้ว คุณมาทำอะไรที่นี่หา เคลตุส ผมไปสร้างปัญหาอะไรให้คุณ

นายอำเภอ: ถอ… ถอยไป ร็อคเกอร์ นายถูกประกาศจับและกำลังถูกควบคุมตัวนะ

ร็อคเกอร์: คุณจะไม่ได้จับใครในวันนี้ นายอำเภอ และคุณบอกพวกที่องค์กรได้เลยนะ ว่าถ้าต้องการตัว อเมซิ่ง แมนกลับไป คนแค่นี้เอาไม่อยู่หรอก

 

เควิน: เกิดอะไรขึ้นกันแน่? นึกว่าฉันจะเป็นอสุรกายตัวเดียวที่นี่ซะอีก

เขาหันมาถามบราเธอร์ อายทางโทรศัพท์

เควิน: ฉันมาที่นี่ทำไม? ฉันต้องทำอะไรกันแน่?

 

[โอแม็คทิเวท – ดำเนินการ]

 

ร็อคเกอร์: ขอโทษนะเบอแทร็ม คุณดีกับผมเสมอ

นายอำเภอ: ถอยไป ไอ้ปิศาจ

 

[โอ.แ.ม็.ค.หยุดยั้งสิ่งมีชีวิตนี้]

โอแม็ค: หยุดยั้ง

ร็อคเกอร์: นี่มันบ้าอะไรกัน?

โอแม็ค: หยุด!

ร็อคเกอร์: ไม่รู้หรอกนะว่าแกเป็นใคร แต่แกกำลังหาเรื่องเจ็บตัว

โอแม็ค: ข้าคือโ.อ.แ.ม็.ค.!

 

ร็อคเกอร์: จะเป็นอะไรก็ช่าง แต่แกขวางทางฉัน

 

[ร็อคเกอร์ บอนน์ หรือ “อเมซิ่ง แมน” อดีตเจ้าหน้าที่ของหน่วยงานซึ่งรู้จักกันในชื่อ เช็คเมท หายสาบสูญไปอย่างปริศนาเมื่อสองปีก่อนหลังเข้ารับการทดลองจากแค็ดมัส]

 

โอแม็ค: แค็ดมัส

ร็อคเกอร์: บ้าที่สุด! ฉันน่าจะรู้ได้แล้ว ในเมื่อตัวของแกมันฉุนฉมด้วยกลิ่นของไอ้ม็อคคารี่ขนาดนี้!

 

[ข้อมูลบอกว่าเขามีพลังเหนือมนุษย์คือการดูดกลืนและดัดแปลงมวลมหาศาล]

 

โอแม็ค: ดูดกลืน

ร็อคเกอร์: ไม่ใช่แค่ดูดกลืน… แต่ระเบิดออกก็ได้โว้ย!

 

ร็อคเกอร์: คงเป็นไอ้นี่แหละที่ทำให้ข้าถูกเรียกว่าอเมซิ่ง

โอแม็ค: ข้าเจ็บ

 

โอแม็ค: เจ้าเจ็บ!!!

 

ร็อคเกอร์: มาเลยน้องเบิ้ม ข้ารับได้ทุกอย่างที่แกซัดมา

 

[ผิดพลาด โ.อ.แ.ม็.ค.นั่นคือสิ่งที่ศัตรูต้องการ มันดูดกลืนการโจมตี]

 

โอแม็ค: การโจมตี

[เตรียมตัวให้พร้อม มันยังไม่จบ]

 

โอแม็ค: … จบ

ร็อคเกอร์: จบเหรอ? เปล่าเลยเจ้าตัวฟ้า นี่มันเพิ่งเริ่มต้น ข้าดูดกลืนทุกอย่างที่แกขว้างมาจนพอที่จะต่อกรกับแกแล้ว

 

ร็อคเกอร์: ข้าอยากอยู่อย่างสงบ ไม่ต้องรับรู้ทั้งแค็ดมัส หรือเช็คเมท หรืออะไรทั้งหลายแหล่! ข้าไม่เคยอยากได้พลังนี้ พวกมันบังคับข้า และถ้าพวกแค็ดมัสมันคิดว่าข้าเป็นสมบัติของมัน ก็มาเตะก้นเหล็กใหญ่ ๆ ของข้าได้เลย

 

[โ.อ.แ.ม็.ค. ป้องกันตัวเอง]

 

โอแม็ค: ป้องกัน

 

ตูม!

ร็อคเกอร์: อ๊ากก แกทำร้ายข้า ข้าจะเอาคืนให้หนักเลย ข้าจะถอนขนหัวแกออกมา! ก่อนอื่นต้องรีบรวมวัสดุมาเป็นมือก่อน

 

[จากไฟล์ข้อมูลของแค็ดมัส ขณะที่มันกำลังเปลี่ยนแปลงรูปร่าง ระบบการมองเห็นของมันจะกลายเป็นปกติ ทำลายดวงตามัน]

 

โอแม็ค: ทำลายดวงตา!

ร็อคเกอร์: ไม่ม่ม่ม่ม่!!!!!!

 

[สมบูรณ์แบบ ท่านทำได้มากกว่าที่กระผมคำนวณไว้ ท่านคืออาวุธอันสมบูรณ์แบบ]

 

โอแม็ค: อาวุธ

 

[คำเตือน การทำลายดวงตาหยุดมันได้ชั่วคราวเท่านั้น ขณะนี้เขากำลังก่อตัวอีกครั้ง]

 

โอแม็ค: ข้าคือโ.อ.แ.ม็.ค.

ร็อคเกอร์: ได้ยินแล้วไอ้หัวหยวก ดูเหมือนแกจะมีพลังมหาศาลนะ… ข้าไม่ได้เจ็บหนักขนาดนั้นมานานแล้ว และข้าไม่คิดจะโดนอีกแล้ว ถามหน่อย โ.อ.แ.ม็.ค. แกยังหายใจอยู่รึเปล่า? ฟังดี ๆ เพราะฉันจะพูดครั้งเดียว

 

ร็อคเกอร์: ข้าจะรอดหรือจะตายก็ช่าง แต่ข้าไม่ยอมถูกควบคุมอีกแล้ว!

 

ร็อคเกอร์: ข้าควรทำอย่างนี้แต่แรก… ใช้พิษสู้พิษ

ร็อคเกอร์พยายามจะดูดกลืนพลังงานของโอแม็คเข้าสู่ร่างกาย

ร็อคเกอร์: ข้ารู้สึกได้ถึงพลังของแกพล่านอยู่ทั่วร่าง ข้าใช้พลังของแกได้แล้ว

 

[คำว่า ใช้ เหมาะกับสถานการณ์นี้ดี]

 

 

ร็อคเกอร์: เดี๋ยว! มีบางอย่างผิดพลาด!

 

..

[สิ่งเดียวที่ผิดพลาดคือระยะเวลากว่าท่านจะคิดวิธีการนี้ได้ กระผมรู้เรื่องท่านจากฐานข้อมูลของแค็ดมัส กระผมจึงค้นหาท่าน]

[กระผมคิดว่าท่านมีประโยชน์ต่อแผนการที่กำลังจะเริ่มต้นของกระผม และเมื่อท่านดูดกลืนระบบของโ.อ.แ.ม็.ค.เข้าไปในร่างท่าน กระผมก็สามารถควบคุมท่านได้อย่างง่าย]

[กระผมมองเห็นทุกสรรพสิ่งจึงค้นหาท่านได้อย่างง่าย แต่การกักขังท่านทำได้ง่ายดายกว่า เพราะฉะนั้นโปรดรอจนกว่ากระผมต้องการใช้งานท่าน]

 

ร่างของร็อคเกอร์ถูกดูดหายสาบสูญไปในพริบตา

 

[กระผมพาท่านมาด้วยภารกิจบางอย่าง ซึ่งท่านปฏิบัติสำเร็จแล้ว ถึงเวลาไปจากที่นี่]

 

โอแม็ค: ไปจากนี่

 

ร่างของโอแม็คถูกวาร์ปหายไปจากเมืองเวย์น…

ลูกน้องนายอำเภอ: จะเป็นอะไรมั้ยครับนายอำเภอ ถ้าผมจะกลับไปเล่นเกมยิงหมู?

นายอำเภอ: ไปกันเถอะ

 

บนรถบัสหมายเลขสิบเจ็ดจากฟอร์ตเวิร์ธ

เควิน: เจ้าเครื่องนั่นเตรียมตั๋วรถเมล์ไว้ให้ฉัน รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังโดนจูงจมูกเลยแฮะ… มีวิธีเดียวที่จะได้คำตอบ

 

เควิน: แกอยู่นั่นรึเปล่า?

[ครับ ท่านต้องการอะไรหรือ?]

เควิน: เยอะแยะเลย แต่อย่างแรก ฉันอยากกลับบ้าน

[รับทราบครับ… แต่เราคงต้องอ้อมเล็กน้อย]

 

รถบัสมุ่งตรงเข้าสู่ชรีฟพอร์ต แทนที่จะเข้าเมโทรโปลิศ

 

อีกด้านหนึ่ง มาร์ติน เวลแมน ประธานบริษัทแค็ดมัสก็กำลังพูดคุยกับชายลึกลับ หัวหน้าของหน่วยเช็คเมทผ่านระบบวิดีโอ คอนเฟอเรนซ์

มาร์ติน: ผมต้องบอกคุณอีกกี่รอบกันเนี่ย? ผมควบคุมทุกอย่างได้

?: แต่ดูเหมือนมันจะไม่เป็นอย่างนั้นนะ ระบบปฏิบัติการหลักของแค็ดมัสถูกควบคุม แถมความลับเรื่องห้องทดลองใต้ดินก็เกือบรั่วไหลสู่สาธารณะชน

 

มาร์ติน: อย่างที่บอกไง เรากำลังสกัดไวรัสโ.อ.แ.ม็.ค.ออกจากระบบหลักอยู่ และพวกพนักงานบนดินก็ไม่ได้ระแคะระคายว่าเกิดอะไรขึ้นใต้ดิน

 

ชายลึกลับหันไปดูภาพโจดี้แฟนสาวของเควินในอีกหน้าจอหนึ่ง

โจดี้: พวกคุณมาสอบปากคำเราทำไม? ช่องนั่นมันพาไปที่ไหนก็ไม่รู้ ทำไมคุณไม่ไปตรวจสอบล่ะ?

 

และอีกหน้าจอหนึ่ง โทนี่เพื่อนร่วมงานของเควินกำลังพล่ามอย่างออกรส

โทนี่: ที่นี่มีอะไรบางอย่างแปลก ๆ แต่ผมไม่ได้หมายถึงตัวผมหรอกนะ

ดูเหมือนพนักงานทั่วไปจะระแคะระคายความลับของพวกเขาเสียแล้ว!

?: มันเกินควบคุมแล้ว

?: การมีอยู่ของเช็คเมทต้องไม่รั่วไหลเหมือนที่เกิดขึ้นกับแค็ดมัส แก้ไขซะ!

มาร์ติน: ก็ผมบอกแล้วว่า… แซ่ดดดดดดดดดดดดดด…

 

สัญญาณของมาร์ตินขาดไปเฉย ๆ พร้อมเสียงหนึ่งได้ดังขึ้น

[ว่ากันว่าเราสามารถอ่านคนได้จากวิธีการเดินหมากของเขา]

 

[และดูเหมือนท่านจะไม่เห็นคุณค่าของตัวเบี้ยยิ่งกว่าเมื่อก่อน แม็กซ์เวล ลอร์ด]

…

“บราเธอร์ อายนี่เอง ไม่เจอกันนานเลย แปลกใจจริง ๆ ที่นายโผล่มา ดูเหมือนเรายังผูกพันกันอยู่นะ”

 

 

[ท่านจองจำผม แม็กซ์ และผมมาที่นี่เพื่อจะมั่นใจได้ว่าเรื่องเช่นนั้นจะไม่เกิดขึ้นอีกเป็นครั้งที่สอง!]

 

 

..

แม็กซ์เวล ลอร์ดเจ้าเก่ากลับมาอาละวาดแล้ว

ตอนต่อไป:

LOOK OUT, OL’ MAXIE’S BACK!

..

คุยกันท้ายเล่ม

เป็นไปตามคาดครับ บราเธอร์ อายมา, โอแม็คมา, ชายคนนี้ก็ต้องมาด้วย เขาคือแม็กซ์เวล ลอร์ดเจ้าเก่าเจ้าเดิมที่ตามล่าตามล้างกับบูสเตอร์กันมายาวนานก่อนจะรีบู๊ทจักรวาล กลับมาพร้อมเช็คเมทคราวนี้ ไม่รู้จะร้ายเหมือนเดิมรึเปล่า? แต่ดูเหมือนประวัติพี่แกจะโดนเปลี่ยนหมดนะครับ คงต้องดูกันต่อไป

          เล่มนี้ บราเธอร์ อาย ดูร้ายมากครับ ร็อคเกอร์ทำครัวอยู่ดี ๆ พี่ก็ไปจับตัวเขามาเป็นหมากต่อกรกับแม็กซ์เสียอีก ในเล่มยังมีตัวละครอีกตัวที่เป็นดาราหน้าเดิมของจักรวาลเก่า นั่นคือ Sarge Steel ในจักรวาลเดิมนั้น เขาทำงานอยู่ในกรมเฝ้าระวังภัยยอดมนุษย์ ที่มีไดอาน่ากับเนเมซิสเป็นสมาชิกด้วย

         จากชื่อตอน ดูท่าทางเล่มหน้าจะได้เห็นความร้ายของแม็กซ์แน่ ๆ ฮ่า 😀

          ชอบไม่ชอบอย่างไรติชมได้เลยครับ

          ขอบคุณที่รับชมครับผม