RESURRECTION MAN #1
เรื่อง : DAN ABNETT
ภาพ : ANDY LANNING, FERNANDO DAGNINO
วางจำหน่าย: 14 กันยายน 2554
สำนักพิมพ์ : DC Comics

ชายปริศนาผู้ไม่ยอมตาย เขาคือใครกันแน่?

..

 

กลับมาคราวนี้สัมผัสแรกของผมคือโลหะ

 

สัมผัสถึงความเย็นของเตียงชันสูตร สัมผัสถึงความเปียกชื้นของถาดวางของ สัมผัสถึงความแวววาวของมีดเฉือน

 

สัมผัสถึงความอบอุ่นจากนาฬกาข้อมือที่เธอใช้ดูเวลาลงบันทึกใบชันสูตร

 

สัมผัสถึงความเก่าคร่ำของสวิตช์ไฟที่เธอสับปิด

 

สัมผัสถึงเครื่องมือโลหะในกระป๋อง ถาดอุปกรณ์เหล็กบนถาดวางของ

 

โลหะเหนี่ยวนำ โลหะรอยต่อ

 

ทุกอย่างที่สัมผัสคือโลหะ

 

และความเจ็บปวดเกินจินตนาการของการกลับคืนสู่ชีวิตอีกครั้ง

 

พวกที่ทำงานกะกลางคืน เข้างานยามโลกหลับไหล

 

เขาฉวยเสื้อคลุมของพนักงานคนหนึ่งไป

 

แต่ผมหลับไหลเมื่อผมตาย

และตื่นขึ้นมาตามเวลาที่ตั้งปลุกไว้

เสื้อโค้ตของ “ไมค์ บรู๊ค” ผู้ดูแลศูนย์ทดสอบยาชุมชน เป็นพ่อของบุตรสองคน ผมคงต้องขอโทษคุณจริง ๆ

ประกันภัยของคุณจะชดเชยในส่วนของบัตรที่สูญหาย ธนาคารก็จะชดเชยให้คุณในส่วนที่ถูกผมฉ้อมาใช้

ผมสัมผัสโลหะกลไกของช่องจ่ายตู้เอทีเอ็มได้ ผมบิดเบือนสนามแม่เหล็กนิดหน่อยแล้วมันก็พ่นเงินออกมาให้ผม

กลับมาคราวนี้เหมือนผมจะได้พลังแม่เหล็กกลับมาด้วย

 

และผมต้องไปขึ้นเครื่อง

ผมสงสัยเสมอว่าแรงจูงใจในสิ่งที่ผมต้องทำมาจากไหน

ทุกครั้งที่กลับมา ผมมี… งานใหม่ที่ต้องไปทำเสมอ

ข้างในตัวผมไม่ยอมให้ผมเพิกเฉย

ทำไมต้องเป็นเที่ยวบินนี้? ทำไมต้องเป็นที่พอร์ทแลนด์?

และผมจะเจอใคร?

 

เด็กคนนั้น ผมรู้สึกถึงโลหะที่เจาะอยู่ตามตัว

ยังดีที่ผมไม่สัมผัสต้องกับปุ่มเล่นของไอพ็อดของเขา

แล้วเขาเป็นใคร? พวกออกโรงเรียนกลางคันรึเปล่า?

แล้วคนแก่นั่นล่ะ? มีตะกั่วฝังอยู่ในไหล่และหัวเข่า มันสามารถบอกเล่าเรื่องราวที่ทำให้มันไปอยู่ในนั้น

สงครามเวียดนาม? ก็ดูเขาไม่แก่พอ หรือสงครามอ่าวครั้งแรก? ดูเขาจะแก่เกินไป

 

แม่คนคนนั้น? ลูกของเธอกำลังกลัว

ผมให้เด็กดูผมหยิบของเล่นของเธอขึ้นมาด้วยการดึงดูดกับปลอกคอของมัน

มันอาจจะดูคล้ายเวทมนตร์

ยังไงก็ตาม มันช่วยให้เธอหายหวาดกลัวไปได้พักใหญ่

 

ผู้ชายคนนั้น?

หน่วยเฝ้าระวังการก่อการร้าย ผมสัมผัสได้ถึงตราตำแหน่งของเขาและปืนพกซิกซาวเออร์ที่เหน็บอยู่

 

“ขอโทษนะคะ”

ว้าว เซ็กซี่อย่างกับกาก้า

แต่รอยหยดน้ำนั่น? ใช่รอยสักรึเปล่า?

เธอขึ้นเครื่องช้าขนาดนี้ได้ยังไง ผมนึกว่าเขาปิดประตูแล้วซะอีก

“ซูค่ะ”

“มิทช์ครับ”

ท่าทางซูจะเป็นเนตรนารีเก่าถึงยื่นซ้ายมาจับมือกันมั่น

หืม? นี่เธอรู้วิธีจับมือรึเปล่านะ?

 

มิทช์: ท่าทางพายุจะเข้า

ซู: คุณกลัวเครื่องบินหรือคะ มิทช์?

มิทช์: ก็กลัวตามเหตุตามผลน่ะครับ ผมหมายถึงใครจะไม่กลัวถ้าไม่ใช่เขาจะมีปีกของตัวเอง

ซู: ฮะฮะ ฉันไม่เคยคิดเรื่องนั้นมาก่อนเลย

 

ซู: แล้วคุณไปพอร์ทแลนด์ทำไม?

มิทช์: ผมก็ไม่รู้

ซู: จริงเหรอคะ? ทุกคนต้องมีเหตุผลสิ

 

ซู: อย่างเจ้าหนูนั่นจะไปหาแฟน ไปเคลียร์ทุกอย่างให้ดีขึ้น แต่ถ้าไม่ได้ผลเขาจะไปสมัครเป็นทหาร พี่โล้นนั่นก็มาทำงาน ส่วนคุณลุงข้างหน้าก็จะไปงานศพเพื่อนคู่หู

ซู: ส่วนเธอก็กำลังไปเยี่ยมน้องสาวที่ป่วย แต่ดูเหมือนเธอจะไปไม่ถึงมิทช์: นั่นคุณจินตนาการเอาเอง คุณมองพวกเขาแล้วคิดเอาเองว่าพวกเขาเป็นใครและมีธุระอะไร ผมสารภาพว่าผมก็เล่นแบบนั้นเวลานั่งรอเครื่องหรือรถเมล์

 

ซู: มันไม่ใช่การเล่นนะคะ

มิทช์: อากาศข้างนอกกำลังแย่เลย

ซู: พวกมันใกล้เข้ามาแล้ว เรามีเวลาไม่มาก

 

“ผู้โดยสารทุกท่านขนาดนี้เครื่องประสบภาวะไม่ปกติ ขอให้ประจำที่และคาดเข็มขัดด้วยค่ะ”

ซูพลันลุกขึ้น

มิทช์: คุณควรจะนั่งอยู่กับที่นะ คุณ? ซู?

ซู: ใกล้แล้ว ใกล้ได้เวลาไปแล้ว

 

ป้า: คุณคะ ขอโทษนะคะ แต่คุณควรจะนั่งที่ให้เรียบร้อยนะคะ

ซู: เกี่ยวอะไรกับเจ้า มนุษย์?  นี่ไม่ใช่เวลา

 

“นี่ไม่ใช่เวลา”

 

มันเรื่องบ้าอะไรกัน? เธอกลายเป็นอย่างนั้นไปได้ยังไง?

ซู: ถึงเวลาไปแล้ว มิทช์ วิญญาณของเจ้าอยู่เกินกำหนดแล้ว

 

ปีกของมันทำให้หลังคาฉีกขาด

ไม่ว่ามันเป็นตัวอะไร มันกำลังจะทำให้เครื่องตก

มิทช์เข้าไปซัดกับมันตัวต่อตัว

มิทช์: แกเป็นใคร? ทำอย่างนี้ทำไม?

ซู: อย่างที่ข้าบอกวิญญาณของเจ้าถึงเวลาต้องชำระแล้ว

 

พี่โล้นใจสู้ลุกขึ้นมายิงแต่ทำอะไรไม่ได้

เป็นเรื่องน่าเศร้าสำหรับตำรวจอากาศคนนั้น

แต่ผมจะไม่ยอมให้มันฆ่าใครอีก

มิทช์: ไปสู้กันข้างนอกสิวะ

 

ต้องรีบปิดประตูก่อนจะทำให้ใครเป็นอันตราย

ซู: เจ้าจะต่อสู้เพื่อพวกมันไปทำไม ? จะปกป้องไปทำไม?

ซู: ดูในใจกลางพายุสิมิทช์  ภูติแห่งความสิ้นสูญมาถึงแล้ว และพวกท่านต้องการความตาย

 

ซู: เที่ยวบินนี้จะวินาศตั้งแต่ก่อนที่มันจะขึ้นบิน ชะตาถูกลิขิตแล้ว

ซู: คนเหล่านี้จะไม่มีวันไปถึงพอร์ทแลนด์

มิทช์: ไม่!

ซู: นั่นคือเหตุผลที่ข้ามาที่นี่  เพื่อพาเจ้าออกจากเครื่องก่อนจะถึงจุดจบ

ซู: วิญญาณของเจ้าอยู่เกินลิขิตแล้วมิทช์! มันจึงเลอค่า มันคือรางวัล เลอค่าเกินกว่าจะปล่อยไปได้

ซู: ไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ! เจ้า… เจ้ากำลังทำอะไร? สนามพลังแม่เหล็กนี่มัน…?

 

บึ้ม! กลายเป็นนกย่างในพริบตา

ร่างของเขาถูกใบพัดดูดเข้าไป

เสียงเครื่องยนตร์ใบพัดบดผมละเอียด

ผมตาย เครื่องบินตก ทุกคนตาย

 

ครึ่งชั่วโมงต่อมาผมก็กลับมา

กลับมาคราวนี้ผมรู้สึกถึงความเจ็บปวด

ความโกรธเกรี้ยว เสียใจและขื่นขม

พวกเขาตายเพื่ออะไร? พวกเขาเพราะผมใช่มั้ย?

เจ้านั่นคืออะไร… ปิศาจ? ทำไมมันถึงต้องการตัวผม?

 

อยู่ที่นี่จะยุ่งยาก

ผมต้องเจอคำถามมากมายที่ตอบไม่ได้

คำถามมากมายที่ไม่ต้องหวังจะตอบ

 

ผมใช้เวลาชั่วครู่เพื่อค้นหาว่าความสามารถใหม่ที่ติดตัวพร้อมการกลับมาคืออะไร

ผมสัมผัสได้ถึงน้ำตา

…

และผมก็หลั่งไหลไป

 

กลับมาที่โรงพยาบาลตอนแรกอีกครั้ง

คาร์เมน: ฟังให้ชัด ๆ นะ จอห์น โด*, จอห์น โด จะต้องพูดให้ชัดอีกแค่ไหน? ชื่อจอห์น โด

คาร์เมน: ว้อย แกทำงานกับศพ แกก็ต้องเข้าใจความหมายสิ… จอห์น โดว้อย เราต้องการศพ มันอยู่ที่นี่ ไม่มีหลักฐานอะไรยืนยันตัวตนฉะนั้นแกก็ต้องเขียนชื่อมันว่า “จอห์น โด” ไงล่ะว้อย และตอนนี้มันไม่อยู่นี่ ฉันอยากรู้ว่ามันไปไหน นี่เป็นเพราะฉันรึเปล่าวะบอนนี่? นี่ฉันไม่ได้พูดภาษาไทยใช่มั้ย?

 

บอนนี่: ไม่ใช่เพราะเธอแน่นอน คาร์เมน ฉันเข้าใจทุกคำของเธอเลยแหละ เจ้านี่มันสมองทึบเลยไม่ให้ความร่วมมือ

คาร์เมน: แกเป็นอะไรของแก? เป็นพวกตื่นเวทีรึไง? นี่ฉันถามสุภาพแล้วนะว้อย เจ้าจอห์น โดอยู่ไหน? มันอยู่ที่นี่กระทั่งเมื่อคืนนี่นา?

 

(*จอห์น โด คือชื่อที่ฝรั่งจะใช้สมมติแทนชื่อที่ไม่สามารถระบุตัวตนได้ จะเจอบ่อย ๆ ในเรื่องสืบสวนแบบ CSI ในเรื่องนี้ที่ทั้งคู่พูดถึงหมายถึงมิทช์ผู้คือชีพนั่นเอง)

 

คาร์เมน: จอห์น โดไง?

แล้วเธอก็ยิง

บอนนี่: หมอนี่ไร้ประโยชน์ชะมัด

 

คาร์เมน: ฉันมีแผน ยอดแผนซะด้วย เราเอาอีกคนมาถามคำถามเดิม แต่คราวนี้อย่าไปอุดปากมันดู

บอนนี่: โห ฉลาดยังกับเมก้าเคลเวอร์

 

คาร์เมน: งั้นต่อไปใครดีน้า?

 

กลับมาที่ซากเครื่องบิน หน่วยดับเพลิงคนหนึ่งกำลังติดต่อกับเจ้านายผู้ลึกลับ

?: สวัสดีครับ บอส ข่าวร้ายครับ คือผมเกือบได้ตัวเขาแล้วแต่ก็หลุดมือไป

?: ผมรู้ครับ ผมรู้ว่ามันลูกเล่นเยอะ เพราะมันคืนชีพได้ … เปล่าครับ ที่จริงผมกลับมาตามหาร่างเขา แต่เขาฟื้นคืนและหนีไปแล้ว

 

ชายคนนี้กลับมีรูปหยดน้ำใต้ตาเช่นเดียวกับซูริเอล

ซู: ผมรู้ครับว่าพวกท่านที่อยู่เบื้องบนต้องการตัวเขา เรียนตามตรงครับ ผมเกือบได้ตัวเขาแล้ว แต่มันชาญฉลาด ราวกับมันพัฒนาตัวเองเสมอเมื่อกลับมา เขาโต้กลับตอนที่ผมใกล้จะปราบเขาได้

ซู: เขากลับมาอีกครั้ง เขาคืนชีพใหม่ได้ และเขาได้รับ… พลังวิเศษทั้งหลาย จะจัดการเขาจึงเป็นเรื่องยาก เพิ่มเติมครับ รู้สึกว่าพวกหน่วยงานใต้ดินก็กำลังสนใจเขาอยู่ ผมได้กลิ่นพวกมัน

 

ซู: ไม่ครับ ผมจะทำ ผมเปลี่ยนรูปตัวเองเพื่อตามตัวเขา ไม่ครับ ผมจะหาตัวเขา ท่านบอกผมว่า “ซูริเอล จงทำงานให้สำเร็จ” ผมจึงต้องทำให้สำเร็จ

 

อีกที่หนึ่ง

“เอาล่ะมาดูกัน”

มาดามซานาดู: ไม่ว่าข้าจะสับไพ่กี่ครั้งก็ตามที…

“ไพ่ผู้คืนชีพก็จะถูกจั่วขึ้นมาทุกครั้ง”

..

“และคราวนี้มันนำมาซึ่งปัญหา”

 

..

ตอนต่อไป:

Double Danger!

 

คุยกันท้ายเล่ม

เล่มนี้ขุดเอาตัวละครไม่ดังมาอีกตัว เขาก็คือ Resurrection Man หรือ Mitch Chelly (ผู้เคยเป็นหนึ่งในทีม Forgotten Heroes ร่วมกับบัดดี้ เบเคอร์มาแล้ว) โดยในจักรวาลเก่าเขาได้รับพลังมากอุปกรณ์นาโนชิ้นหนึ่ง ทำให้เขามีเป็นอมตะ (ไม่ได้แปลว่าฆ่าไม่ตายแต่ฆ่าแล้วจะคืนชีพได้เสมอ) และทุกครั้งที่เขาคืนชีพเขาจะได้พลังใหม่มาพร้อมกับการคืนชีพ ซึ่งพลังใหม่จะเกี่ยวพันกับสภาพแวดล้อมก่อนตายครับ อย่างเช่นตายเพราะระเบิด เขาจะคืนชีพพร้อมพลังในการควบคุมไฟ หรือโดนรถบรรทุกเหยียบเละ เขาก็กลับมาพร้อมพลังในการเปลี่ยนรูปร่าง

ศัตรูที่คอยตามล่าวิญญาณหมดอายุของมิทช์ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนครับ เขาเป็นตัวละครใหม่ในจักรวาล แต่ไม่ใหม่สำหรับคริสตศาสนิกชน หนึ่งในเจ็ดอัครเทวดาซูริเอลตามความเชื่อของชาวคริสต์นั่นเอง ต้องมาดูว่าคนที่อยู่เบื้องหลังเขาเป็นใคร?

ตัวละครสมทบสร้างสีสันก็ตบเท้ามาเพียบครับ เริ่มด้วยสองสาวนักฆ่าบอดี้ ดับเบิ้ลส์ บอนนี่ ฮอฟฟ์มันน์และคาร์เมน เลโน่ สองคนนี้คือศัตรูที่คอยตามล่ามิทช์มาตั้งแต่ในยุคแรก เป็นตัวละครที่ทำให้โทนของเรื่องเบาลงเยอะเลย ประวัติดั้งเดิมคือคาร์เมนเป็นดาราเอวีที่อยากผันตัวมาเป็นดาราหนังทั่วไป พอมาเจอกับบอนนี่ก็เลยจับคู่กันมาเป็นนักฆ่า แล้วงานแรก ๆ ก็คือตามล่า R-Man ครับ อีกตัวละครที่โผล่มาตอนหลังคือตัวแม่แห่งเวทมนตร์ของดีซี/เวอร์ติโก้ มาดาม ซานาดู ซึ่งไม่รู้ว่าจะมีบทบาทอะไรต่อไป

เล่มนี้สาวผ้าคลุมโผล่มาชัดมาก ไม่รู้จะเข้ามามีบทบาทเด่นอะไรหรือไม่

ชอบไม่ชอบอย่างไรติชมได้เลยครับ

 

ขอบคุณที่รับชมครับ 🙂