Love and the Wolverine
เรื่อง: Jason Aaron
ภาพ: C.P. Smith
วางจำหน่าย: 3 กุมภาพันธ์ 2010
สำนักพิมพ์: Marvel Comics

อ่านเรื่องหนักๆ มาเยอะแล้ว มาดูเรื่องเบาๆ ของเฮียโลแกนแบบเล่มเดียวจบกันบ้างดีกว่าครับ
ความรักกับวูฟเวอรีน
ทุกคนที่วูฟเวอรีนเคยรักล้วนตายจากไปหรือไม่ก็ถูกสังหารจากการที่มาพัวพันกับชีวิตสุดอันตรายของเขา

ทำให้เขาไม่อยากไปยุ่งเกี่ยวกับใครและอยู่เดียวดายเรื่อยมา
แต่ในที่สุด นักข่าวสาวจากซานฟรานซิสโก เมลิต้า การ์เนอร์ (จากตอน The Adamentium Men)
ทำให้เขาตกหลุมรักอีกครั้ง…

“มันเกิดขึ้นเมื่อไม่นานหลังจากที่ผมกลับออกมาจากป่า
แล้วไปอยู่ที่แคลิฟอร์เนีย ทำงานเป็นคนเก็บผลไม้ค่าแรงวันละสองดอลล่าร์

เธอกับครอบครัวมาจากโซโนร่าเพื่อหางานทำ เธอพูดภาษาอังกฤษไม่ได้ด้วยซ้ำ

ผมก็ฟังภาษาสเปนที่เธอพูดไม่ออกเหมือนกัน
พ่อเธอจับได้ว่าเราแอบมองตากันทั้งวัน แล้วเขาก็ถือจอบเดินมาหา
จากนั้นเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก
จนคืนนึง เธอแอบเข้ามาที่เต๊นท์แล้วก็พาผมออกไปข้างนอก

เรามีอะไรกันในสวนส้มนั่นเอง จากนั้นเธอก็หายไป ไม่พูดอะไรซักคำ
เช้าวันต่อมา เธอกับครอบครัวก็ย้ายไปเมืองอื่น ผมไม่เคยห็นเธออีกเลย
ไม่รู้ชื่อกระทั่งชื่อเธอด้วยซ้ำ…”

“นั่นแหละ ครั้งแรกของผม”

โอ้ว ที่แท้เฮียกำลังเล่าความหลังให้สาวคนปัจจุบันฟังนั่นเอง
“ว้าว นั่นทำให้เรื่องของฉันกับบ๊อบบี้ ฮอร์นเบอเกอร์ที่เบาะหลังรถเป็นเรื่องเด็กๆ ไปเลย”
“คนงานเม็กซิกันเหรอ ขำตาย อย่างคุณฉันนึกว่าจะเป็นเอเลี่ยนหรือชาวแอมาซอนมีปีกซะอีก”
“อันนั้นมันทีหลัง”
“คุณเคยกับเอเลี่ยนด้วยเหรอ”
“ก็มีบ้าง”

“พระเจ้า แล้วที่คุณทำก่อนนั้น ใช่ที่…”
“เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ที่เรียนรู้จากพวกชิ’อาร์น่ะ”
“ฉันเคยควงกับอดีตนาวิกโยธินที่มีความหลังแปลกๆ มาบ้าง แต่ไม่มีอะไรเหมือนคุณซักนิด”

“ที่บ้าที่สุดที่ฉันเคยทำกับเค้าก็คือห้องแช่เนื้อในซูเปอร์มาร์เก็ตที่เค้าทำงาน”
“ผมเคยบนหลังรถที่กำลังไฟลุกท่วมตอนที่สู้กับพวกมิวแทนต์ชั่วของแม็กนีโต”

“พอเลยดีกว่า ทำกับใคร”
“สุภาพบุรุษไม่เอามาพูดหรอก”
“ใช่สิ พ่อสุภาพบุรุษ คุณเคยแต่งงานมั้ย”

“ก็ไม่เชิง”
“หมั้นล่ะ”
“หนนึง”
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
“เธอตาย”
“ฉันขอโทษ แล้วมีลูกกันรึเปล่า”
“ผมต้องไปแล้ว”

“โอเค ขอโทษที่ถามอย่างนั้น นิสัยนักข่าวน่ะ ไม่เอาน่า อย่าไปนี่วันเสาร์ ฉันไม่ต้องทำงาน”
“แต่ผมทำ” เฮียโลแกนใส่ชุดวูฟเวอรีนเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ

“ฆ่าไอ้คนนอกนี่”

เหล่านินจาบอกให้พรรคพวกฆ่าวูฟเวอรีน ที่เฮียมาบุกรังนินจาแก้เซ็งเรอะ

“คุณน่าจะบอกก่อนนะว่าจะมา”

เสียงแว่วมาจากด้านหลัง พร้อมดาบฟันลงมา
“ฉันจะได้จองโต๊ะมื้อค่ำไว้รอ”

“ยูกิโอะ ฉันฆ่าเธอเมื่อไหร่ก็ได้นะ”
“จริงเหรอ ฉันก็คงยิงคุณได้หลายนัดเหมือนกัน”
“เอาเลย รับรองว่าจะไม่ร้อง”
“ยูกิโอะ…”
“คุณเคยทำบนเตียงของนินจาที่ตายแล้วรึยัง”
“หยุด”
“ปล่อยชูริเคนไว้ยังงั้นแหละ ฉันยังมีอีก”
“ไม่”
“หมายความว่าไง ‘ไม่’ น่ะ คุณจะปฏิเสธเหรอ แต่คุณไม่เคย…”

“นี่คุณจะเดินหนีฉันไปเฉยๆ ยังงี้เหรอ โลแกน”

*ยูกิโอะ เคยเป็นนักฆ่าที่ทำงานให้ชินเง็น ยาชิดะ พ่อของมาริโกะ อดีตภรรยาโลแกน

“เบี้ยเปลี่ยนเป็นเรือตัวที่สาม”
“โคนกินม้า คุณเล่นอ่อนมากนะ ใจลอยไปไหนน่ะโลแกน”
โลแกนมานั่งเล่นหมากรุกออนไลน์กับสตอร์ม

“ฉันบอกปัดเซ็กส์ไปเมื่อคืน”
“จริงอะ ก่อนอื่นเลย ใครเสนอ”
“ยูกิโอะ”

“ยูกิโอะ? นินจาสาวสวยที่ชอบสู้ ชอบเมา แล้วก็ชอบนอนกับหนุ่มโหดนั่นน่ะเหรอ”
“นั่นแหละ”
“ครั้งสุดท้ายที่รู้คือคุณไปนอนกับเธอแทบทุกครั้งที่ไปญี่ปุ่นเลยนี่ แต่คราวนี้คุณปฏิเสธเธอ
งั้นบอกมาซิ…เธอคนนั้นชื่ออะไร”

“ใครชื่ออะไร”
“แฟนใหม่คุณไง”
สตอร์มถามเข้าเป้าแทงใจดำมาก

“เธอไม่ใช่แฟนชั้น โอเค้

เธอไม่ใช่ เราแค่ทำงานด้วยกัน แค่นั้น
ฉันต้องการคนหาข่าวในซานฟรานฯ แล้วเธอก็เป็นนักข่าว แค่นั้น ฉันไม่ได้สนใจเธอซักหน่อย”

คราวนี้เฮียมาเล่นพูลกับสาวโร้ค

“หลุมมุมนะ”

“แต่ตอนที่ถูกจับไปคราวนั้น ไอ้พวกหมอโรคจิตนั่นทำบางอย่างกับหัวฉัน

ฉันต้องการแค่ที่ปลอดภัยก็เลยไปหาเธอ ไม่รู้ทำไม บางทีเราอาจใช้เวลาด้วยกันบ้างนิดหน่อย แต่นั่นไม่ได้แปลว่าเธอเป็นแฟนซะหน่อย ใช่มั้ย
เธอไม่ใช่แฟน ฉันไม่ได้มีแฟน”

โร้คไม่พูดซักคำ แค่มองหน้า
“โอเค ฉันมีแฟน” ในที่สุดเฮียก็ต้องยอมรับกับตัวเอง

มาที่สนามยิงปืน
ปังๆๆๆ
วูฟเวอรีนยืนอุดหูตอนที่แบล็ควิโดวซ้อมยิงอยู่ (นี่เฮียเดินสายหาสาวๆ ทั้งกลุ่มเลยเรอะ)

“นี่เธอรู้รึเปล่าว่ากำลังเจอกับอะไร แม่สาวคนนี้น่ะ”
“เธอไม่ใช่พวกซูเปอร์ฮีโร่ ถ้านั่นคือที่ถามนะ เธอเป็นสาวฉลาด”
“เธอเตรียมตัวเตรียมใจกับชีวิตแบบนี้รึยัง เธอป้องกันตัวเองได้มั้ย”
“ไม่รู้สิ”
“คุณควรให้พวกอุปกรณ์ส่งสัญญาณเตือนภัยเวลาเกิดเรื่องนะ แบบพวกที่คล้ายๆ นาฬิกาข้อมือก็ได้”

“ฉันไม่คิดงั้น”
“ฉันให้อุปกรณ์ติดตามตัวแบบฝังใต้ผิวหนังกับคุณก็ได้นะ คุณก็เอาไปติดตอนเธอหลับสิ แค่นี้เธอก็ไม่รู้แล้ว”
“ไม่เด็ดขาด”
“ได้ แต่ดูจากที่คุณมีศัตรูขนาดนั้น อย่างน้อยคุณก็น่าจะสอนเธอหน่อยนะ”

โลแกนมาคุยกับสาวน้อยจูบิลี่ต่อ เหมือนมาช่วยถือของช้อปปิ้งชอบกล

“เธอรู้รึเปล่าว่าต้องเจออะไร ฉันหมายถึงความสัมพันธ์เต็มรูปแบบกับวูฟเวอรีนนะ
มันเหมือนกับบอกว่า ‘ยินดีต้อนรับนะที่รัก หวังว่าคุณคงจะรอดไปได้’ ประมาณนั้น
คุณแน่ใจเหรอว่าเธอพร้อม”
“ไม่รู้สิ ฉันว่า…”
“และที่สำคัญ คุณน่ะพร้อมแล้วเหรอ”

“หมายถึง สองสามปีหลังมานี้ ไม่เห็นคุณทำอะไร เอาแต่หน้ามืดตามัว มั่วสาวไปเรื่อย
อะไรทำให้คุณคิดว่าจะพร้อมกับความสัมพันธ์เต็มตัวแบบนี้”
“ก็แค่คิดว่า…”

“ความสัมพันธ์เป็นเรื่องยาก คุณต้องเรียนรู้ที่จะเปิดกว้างกว่านี้ แล้วบอกเธอว่าคุณรู้สึกยังไง
ถ้าคุณไม่สื่อสารกันให้ดี มันจะไม่รอด คุณแน่ใจนะว่าพร้อมแล้ว แน่ใจนะว่าคุณพร้อมจะโตซะที”
จูบิลี่ใส่เป็นชุด แทงใจดำกันไปอีกจนโลแกนหน้าเครียดเลย

“อุแว้”
“โอ้ ตายแล้ว..คุณหาเจอมั้ย ลู้ค คุณหาจุ๊กนมเจอมั้ย”
“ไม่เจอ เจสสิก้า ผมไม่เจอจุ๊กนม”
“งั้นก็หาเข้า”

คราวนี้มาบ้านคู่สามีภรรยาแห่งอเวนเจอร์ ลู้ค เคจ กับ เจสสิก้า โจนส์ ที่มีลูกสาวตัวน้อยกำลังร้องไม่หยุด
“มันอยู่ในนั้นแหละ ซักที่นึง”
“ผมหาอะไรไม่เจอซักอย่าง กระเป๋ารกยังงี้”
“เธอไม่หยุดร้องแน่จนกว่าจะได้จุ๊กนม”
“ผมกำลังหาอยู่นี่แหละ”
“หาจุ๊กนมให้เจอ”
นี่คืออีกหนึ่งข้อพิสูจน์ว่าซูเปอร์ฮีโร่ยังไงก็แพ้ซูเปอร์ภรรยา

“คุณรู้มั้ยทุกครั้งที่ต้องพูดจุ๊กนม มันเสียเซลฟ์นะ”
“คุณจะเอาอะไร จะเอาเซลฟ์หรือจะให้ลูกหยุดร้อง”
“ก็ผมหาไม่เจออะ”
“มันก็อยู่ในนั้นแหละ”
“งั้นมาช่วยหาหน่อยสิ”
“ได้ไง ก็อุ้มลูกอยู่เนี่ย”
อุแว้…

“มาฉันอุ้มเด็กให้”
วูฟเวอรีนยืนดูสองผัวเมียอยู่ แล้วเสนอตัวจะช่วยอุ้มลูกให้
“ส่งเธอมาสิ เดี๋ยวฉันอุ้มให้เอง”
อุแว้…

ลู้ค เคจ ยืนจับคาง เจสสิก้าเดินเอาลูกไปให้วูฟเวอรีน
“แค่นั้นแหละ เงียบได้แล้ว”
สองผัวเมียคุยกัน
“ฉันประสาทจะกินแล้วตอนนี้”
“ผมเข้าใจ”
“เค้าขอช่วยอุ้มลูกเรา เค้าไม่เคยออกปากขออุ้มเด็กเลยซักครั้ง”
“นั่นสิ”

“บางทีฉันน่าจะขอลูกกลับมานะ แบบว่าเค้ามีเล็บนั่นแล้วก็…”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า”
“แต่เค้า…”
“ไม่เป็นไรหรอก มาช่วยผมหาไอ้จุ๊กนมบ้านั่นเถอะ”
เจสสิก้ายืนมองลูกอย่างกังวล ก็ดูเฮีย “ถือ” เด็กสิ

โลแกนมายืนซุ่มหน้าโรงเรียนสอนกังฟูแห่งนึง

ข้างในกำลังฝึกกันอยู่ เมลิต้า มาเรียนที่นี่นั่นเอง

โรงเรียนเลิก เฮียแอบเดินตามสาว แล้วมาดักเรียก
“เฮ้”
ผัวะ

เท้าเข้าเต็มหน้าเลย
เมลิต้าประสาทตอบสนองยอดเยี่ยมจริงๆ

“อูย…เตะสวยนี่”
“โลแกน?”
“สำนักบุตรพยัคฆ์เหรอ เข้าใจเลือกนะ”
“นี่คุณตามฉันมาเหรอ คุณ…”

“ใช่ ผมตามมา แต่ไม่ได้จะมาหาเรื่องนะ มาสิ มีอะไรจะให้ดู”

“เธอชื่อมาริโกะ”

โลแกนพามาเยี่ยมสุสานอดีตภรรยานั่นเอง
“เราเคยหมั้นกัน แต่เธอตาย เป็นเพราะผม”
“แล้วเธอก็ไม่ใช่แค่คนเดียว”

“นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับบรรดาผู้หญิงที่ผมรัก เมลิต้า ผมอยากให้คุณเข้าใจ”

“ฉันรู้อยู่แล้วเรื่องมาริโกะ แล้วก็ยูกิโอะ แล้วก็ซิลเวอร์ฟอกซ์ แล้วก็เซราฟ แล้วก็ตอนที่คุณแต่งกับไวเปอร์ คุณต้องบอกฉันเรื่องนี้ด้วยนะ ฉันเป็นนักข่าว จำได้มั้ย
ฉันรู้ทุกอย่าง แต่ฉันก็ยังอยู่ตรงนี้ ฟังนะ ฉันจะไม่พูดหรอกว่าโลกของคุณไม่ได้น่ากลัว เพราะว่ามันน่ากลัวจริงๆ แล้วไม่คิดสักนิดว่าฉันจะเป็นผู้ช่วยคุณสู้พวกผู้ร้ายเพราะฉันไม่ใช่แบบนั้น
ฉันชอบงานฉัน ฉันรักเมืองนี้ ฉันอยากให้คุณชอบฉันซักนิด นั่นคือทุกอย่างที่ฉันรู้
ที่เหลือก็เป็นเรื่องของเราที่จะไปต่อ”

“แล้วรู้มั้ยจะเป็นยังไงถ้าเซเบอร์ทูธหรือเลดี้เดธสไตรค์ไปโผล่หน้าห้องคุณ แล้วพยายามใช้คุณเพื่อเล่นงานผม”
นิ่งกันไปแป๊บนึง แล้วก็…ผัวะ…เข้าให้ เป็นคำตอบ
“คุณทำได้ดีนะ แต่นี่ไม่ใช่เกม”
“ก็ดี ฉันไม่ชอบเล่นเกม”

“คุณอาจถูกฆ่าถ้าอยู่กับผม”
“แค่นั่งรถเมลก็ตายได้เหมือนกัน”
“คุณเป็นพวกอยากตายเร็วเหรอ”
“เปล่า คุณล่ะ”
“เราคงไม่ได้แก่ไปด้วยกัน ถึงอยากจะให้เป็นอย่างนั้น คุณจะแก่ลง แต่ผมยังเหมือนเดิม”
“ฉันก็จะเป็นสาวแก่ที่มีแฟนเป็นหนุ่มสุดฮ็อต ไม่เห็นมีปัญหา”

“บางทีผมอาจต้องออกไปนอกโลก”

“ดีสิ ฉันยังไม่เคยได้ของขวัญวันเกิดจากอวกาศเลย”
“ห้ามขอให้ผมแนะนำคุณกับสไปเดอร์แมน”
“สไปเดอร์แมนน่าเบื่อจะตาย”
“ไปบ้านคุณกันเถอะ ก่อนผมจะเปลี่ยนใจ”
“ไม่..”

บ้านคุณดีกว่า

ที่แท้เจ๊ก็อยากบุกรังเอ็กซ์เมนนี่เอง
เสร็จศึกแล้วก็นอนคุยกันหนุงหนิง
“ทีนี้คุณก็รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับผมหมดแล้ว แต่ผมยังไม่ค่อยรู้จักคุณเลย”
“คุณอยากรู้อะไรล่ะ”

“แม่ฉันเป็นคนดำ พ่อเป็นเม็กซิกัน แต่พวกท่านไม่สนว่าฉันจะควงหนุ่มผิวสีไหน
ขอแค่เป็นเดโมแครตก็พอ ฉันชอบอาหารไทย กับกาแฟคิวบา
ชอบสเต้กแบบดิบปานกลาง นอกนั้นก็พวกเนื้อเทียม
ฉันไม่ชอบหนังคาวบอยตะวันตกกับหนังที่มีคนชอบถ่มน้ำลายเยอะๆ
ฉันชอบทอม ครูซ ถ้าได้เจอคงเข่าอ่อน”

“ฉันเคยทำเรื่องบ้าๆ สมัยเรียนวิทยาลัย
เคยพยายามฆ่าตัวตายหนนึงตอนยังเด็กแล้วก็โง่มาก
ดีที่มันไม่สำเร็จ จากนั้นก็ไม่เคยคิดอีกเลย
แล้วถ้าเรารักกันมากและอยู่ด้วยกันตลอด คุณจะเป็นที่สองในใจฉัน
รวมกับมอริสเซย์กับโรเบิร์ต สมิธ เลยแหละ ทั้งหมดก็เท่านี้”

“ไม่ชอบหนังคาวบอยเหรอ เคยดู ริโอ้ บราโว รึเปล่า”
“คุณรู้รึเปล่าว่าจอห์น เวย์น เป็นพวกเหยียดผิว”
“บางทีเราน่าจะพอแค่นี้นะ”

ดึกแล้ว เมลิต้าลุกจากเตียงออกมา

แล้วก็เดินสวนกับ เอ็มม่า ฟรอสต์

“อืม โทษนะคะ ไม่สิ สวัสดี วูฟเวอรีนหลับอยู่แถมกรนดังยังกับเลื่อยไฟฟ้า
เอ่อ…ช่วยบอกทางไปห้องน้ำหน่อยได้มั้ย”

เอ็มม่ายืนนิ่งไปนิดนึง แล้วก็ถาม

“นี่เธอนอนกับวูฟเวอรีนเหรอ”
“ใช่”

เอ็มม่ากลั้นขำไม่ไหว เดินหัวเราะจากไป ทิ้งให้เมลิต้ายืนหน้ามุ่ย

หน้าสำนักงานหนังสือพิมพ์ซานฟรานซิสโกโพสต์

คู่ข้าวใหม่ปลามันยืนจูบกันดูดดื่ม
“สนุกดีนะ แต่ฉันไม่ชอบยัยเอ็มม่า ฟรอสต์นั่นเลย”
“ช่าย ไม่มีใครชอบหรอก”

“เฮ้ ระวังตัวด้วยล่ะ”
“ระวังตัวเองเถอะ ฉันเป็นนักข่าวดังนะ ไม่มีเป็นไรหรอก”

มียายแก่เดินมาชนเมลิต้า

“อุ๊ย”
“ขอโทษนะจ๊ะ ได้โปรดอภัยให้ยายเถอะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ทีหลังก็มองดีๆ นะคะ”
“ขอโทษด้วยนะสาวน้อย ยายจะระวัง จะมองทางให้ดี จะคอยมองดีๆ เลย…”

ยายเดินลับมุมดึกไป แล้วหน้ายายก็ค่อยๆ เปลี่่ยนเป็นสีน้ำเงิน
มิสติกนั่นเอง
“รับรองได้เลย”

(ยังไม่) จบ…

ทิ้งท้ายกันอย่างนี้ แต่ที่จริงเล่มต่อไปก็เป็นตอนใหม่แล้วครับ
เฮียโลแกนต้องฟาดปากกับ Deathlok ในตอน Tomorrow Dies Today
เล่มนี้เหมือนเป็นรวมมิตรกิ๊กเก่าวูฟเวอรีนเลย พูดกันเยอะไปหน่อย
แต่ก็ขำๆ ดี กลับไปดูรูปหน้าปกอีกทีจะเข้าใจอารมณ์เฮีย

เรียบเรียงโดย: